Από το μεγαλοφυούς πολιτικής σύλληψης σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ «Η Ιστορία γράφεται με ανυπακοή, της Μέρκελ η Ευρώπη θα ανατραπεί» μέχρι τις λίστες Λαγκάρντ και τις επισκέψεις Μέρκελ όλοι έχουν βαλθεί να μας δείχνουν προς τα έξω. Συμπέρασμα: αυτό που δεν θέλουν να δείξουν επουδενί το κάνουν με το άλλο χέρι: Οι ντόπιοι καπιταλιστές αγκαλιά με τα ξένα συνεταιράκια τους, που με το αζημίωτο (τι περίμεναν,το τζάμπα ως γνωστόν πέθανε) τους στηρίζουν, «αρπάνε το φαΐ απ' το τραπέζι». Μας δείχνουν τους «εχθρούς» Γερμανούς, Τούρκους, .... Εξωγήινους για να μην βλέπουμε Τον ντόπιο Εχθρό.
Αναδημοσιεύουμε από το Cogito Ergo Sum
Αναδημοσιεύουμε από το Cogito Ergo Sum
Πλεονάσματα, ελλείμματα κι ένα χαλασμένο τηλέφωνο
Το είχα ακούσει κι εγώ παλιότερα αλλά, καθώς διαβάζω διάφορα ιστολόγια
κι εφημερίδες, βλέπω ότι ξαναβγήκε στην επιφάνεια. Πρόκειται για την
διάσημη πλέον ρήση τής Κριστίν Λαγκάρντ: "Τα πλεονάσματα της Γερμανίας είναι τα ελλείμματα της Ελλάδας".
Πέρα από το αν και κατά πόσο αυτό είναι σωστό, σήμερα θα απογοητεύσω
πολλούς λέγοντας ότι η Κριστίν Λαγκάρντ ποτέ δεν ξεστόμισε τέτοια
κουβέντα! Πώς θα μπορούσε να την ξεστομίσει, άλλωστε; Η πραγματική
ιστορία έχει ως εξής:
Στις 15 Μαρτίου 2010, η Λαγκάρντ (τότε υπουργός οικονομικών τής Γαλλίας) έδωσε μια συνέντευξη στην εφημερίδα Financial Times, όπου είπε μερικά πράγματα τα οποία αμφιβάλλω αν θα επαναλάμβανε σήμερα ως επί κεφαλής του Δ.Ν.Τ. Μεταξύ άλλων, είπε και τα εξής:
"Αυτοί που έχουν πλεονάσματα θα μπορούσαν να κάνουν κάτι. Το ταγκό χρειάζεται δύο. Κι αυτό το κάτι δεν μπορεί να είναι μόνο η επιβολή μέτρων για την μείωση του ελλείμματος... Σαφώς η Γερμανία έχει κάνει εξαιρετική δουλειά τα τελευταία 10 χρόνια περίπου, βελτιώνοντας την ανταγωνιστικότητά της, ασκώντας πολύ ισχυρή πίεση στο εργατικό κόστος. Αν δείτε την μονάδα κόστους εργασίας, έχουν κάνει τρομερή δουλειά σ' αυτόν τον τομέα. Αμφιβάλλω, όμως, ότι αυτό είναι βιώσιμο μοντέλο, τόσο μακροπρόθεσμα όσο και για το σύνολο της ευρωζώνης. Σαφώς χρειαζόμαστε καλύτερη σύγκλιση. Εφ' όσον χρειάζεται να κάνουμε μια προσπάθεια, όπως είπα, το ταγκό χρειάζεται δύο... Σχετικά με τις χώρες που ήδη έχουν κάνει κάνει πολλά, υπάρχει σαφώς ένα όριο στο πόσο μπορείς να τις σπρώξεις, στο πόσο μπορείς να τις πιέσεις..."
Σε κανένα σημείο τής συνέντευξής της δεν μίλησε η Λαγκάρντ για σχέση ανάμεσα στα γερμανικά πλεονάσματα και στα ελληνικά ελλείματα. Όμως, την ίδια μέρα η εφημερίδα "Ναυτεμπορική" σε ανυπόγραφο άρθρο με τίτλο "Κ. Λαγκάρντ: «Βάρος το εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας»" (προσοχή στα εισαγωγικά τής εφημερίδας!), διαβάζουμε ότι "το εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας ενδέχεται να αποβεί αβάσταχτο για τους γείτονές της στην Ευρωζώνη, εκτιμά η Γαλλίδα υπουργός Οικονομικών, Κριστίν Λαγκάρντ". Η εφημερίδα παραθέτει αποσπάσματα της συνέντευξης μέσα σε εισαγωγικά αλλά το -υποτιθέμενο- "λαυράκι" βρίσκεται εκτός εισαγωγικών.
Στις 20 Μαρτίου έρχεται η σειρά τής "Καθημερινής" να ασχοληθεί με την συνέντευξη Λαγκάρντ, δημοσιεύοντας άρθρο τής Κατερίνας Καπερναράκου με τον -χαζό- τίτλο "Κριστίν Λαγκάρντ: Στο προσκήνιο το γερμανικό τανγκό της γαλλίδας υπουργού οικονομικών" και με υπότιτλο "Η Γαλλίδα υπουργός Οικονομικών πιστεύει ότι τα γερμανικά εμπορικά πλεονάσματα βαρύνουν τους εταίρους της". Στο κείμενό της, η Καπερναράκου ισχυρίζεται πως "η κ. Λαγκάρντ υπογράμμισε ότι τα εμπορικά πλεονάσματα της Γερμανίας δεν είναι βιώσιμα για τους γείτονές της στην Ευρωζώνη". Όμως, ενώ παραθέτει μέσα σε εισαγωγικά αρκετά αποσπάσματα από την περίφημη συνέντευξη, αφήνει την συγκεκριμένη αποστροφή εκτός εισαγωγικών, παρά την σπουδαιότητά της. Ακριβώς όπως έκανε και η "Ναυτεμπορική".
Αυτά για την ιστορία. Τώρα, το πώς φτάσαμε από το "αυτοί που έχουν πλεονάσματα θα μπορούσαν να κάνουν κάτι" της Λαγκάρντ στο κατηγορηματικό "τα πλεονάσματα της Γερμανίας είναι τα ελλείμματα της Ελλάδας" εξηγείται εύκολα μιας και σε τούτον εδώ τον τόπο το μόνο που δουλεύει άψογα είναι το...χαλασμένο τηλέφωνο. Και κανένας δεν σκέφτηκε πως, αν η Λαγκάρντ είχε πει τέτοιο πράγμα, δεν θα ηγείτο του Δ.Ν.Τ. ούτε στα όνειρά της.
Όχι πως σ' εκείνη την συνέντευξη η Λαγκάρντ δεν είπε "ομορφιές" που θα μπορούσαμε να σχολιάσουμε, όπως π.χ. εκείνο το υπέροχο περί "εξαιρετικής δουλειάς" των Γερμανών στο θέμα τής πίεσης του εργατικού κόστους. Αλλά, βλέπετε, ποια "έγκριτη" εφημερίδα θα ασχολιόταν με κάτι τέτοιο; Αυτές τις βόλευε αυτό που έγραψαν, μιας κι ο Έλληνας πρέπει να πειστεί ότι για τα δεινά του δεν φταίνε οι εγχώριοι πολιτικοί που τον ξεπουλάνε όσο-όσο αλλά οι κακοί Γερμανοί. Ο μαλάκας ο έλληνας πρέπει να φάει το παραμύθι περί γερμανικής κατοχής γιατί αλλιώς μπορεί να ξυπνήσει και να καταλάβει ότι το πρόβλημά του δεν είναι κάποιοι ξένοι αλλά η αδήριτη ανάγκη των απανταχού κεφαλαιοκρατών να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους ακόμη και σε περιόδους που ο καπιταλισμός περνάει κρίση.
Πάντως, για να μιλήσουμε με οικονομικούς όρους, είναι αλήθεια πως όταν κάποιος έχει έλλειμμα, κάποιος άλλος έχει πλεόνασμα. Σε ένα ενδιαφέρον άρθρο της, η οικονομική συντάκτρια του BBC Στέφανι Φλάντερς ("A new 'virility pact' for the eurozone?", 24/9/2010) συνδυάζει απολαυστικά την παραπάνω οικονομική αρχή με το "it takes two to tango" της Λαγκάρντ, σημειώνοντας: "it takes two to create a current account gap: if one country has a deficit, someone else must have a surplus (= χρειάζονται δυο για να δημιουργήσεις ένα άνοιγμα λογαριασμών: αν μια χώρα έχει έλλειμα, κάποια άλλη πρέπει να έχει πλεόνασμα)".
Εν πάση περιπτώσει, τούτο το ιστολόγιο δεν αναμάσησε και δεν πρόκειται ποτέ να αναμασήσει "πιασάρικα" δημοσιεύματα δίχως πρώτα να τα ελέγξει και να τα διασταυρώσει, απ' όπου κι αν προέρχονται. Άλλωστε, cogito σημαίνει σκέφτομαι, όχι παπαγαλίζω.
Στις 15 Μαρτίου 2010, η Λαγκάρντ (τότε υπουργός οικονομικών τής Γαλλίας) έδωσε μια συνέντευξη στην εφημερίδα Financial Times, όπου είπε μερικά πράγματα τα οποία αμφιβάλλω αν θα επαναλάμβανε σήμερα ως επί κεφαλής του Δ.Ν.Τ. Μεταξύ άλλων, είπε και τα εξής:
"Αυτοί που έχουν πλεονάσματα θα μπορούσαν να κάνουν κάτι. Το ταγκό χρειάζεται δύο. Κι αυτό το κάτι δεν μπορεί να είναι μόνο η επιβολή μέτρων για την μείωση του ελλείμματος... Σαφώς η Γερμανία έχει κάνει εξαιρετική δουλειά τα τελευταία 10 χρόνια περίπου, βελτιώνοντας την ανταγωνιστικότητά της, ασκώντας πολύ ισχυρή πίεση στο εργατικό κόστος. Αν δείτε την μονάδα κόστους εργασίας, έχουν κάνει τρομερή δουλειά σ' αυτόν τον τομέα. Αμφιβάλλω, όμως, ότι αυτό είναι βιώσιμο μοντέλο, τόσο μακροπρόθεσμα όσο και για το σύνολο της ευρωζώνης. Σαφώς χρειαζόμαστε καλύτερη σύγκλιση. Εφ' όσον χρειάζεται να κάνουμε μια προσπάθεια, όπως είπα, το ταγκό χρειάζεται δύο... Σχετικά με τις χώρες που ήδη έχουν κάνει κάνει πολλά, υπάρχει σαφώς ένα όριο στο πόσο μπορείς να τις σπρώξεις, στο πόσο μπορείς να τις πιέσεις..."
Σε κανένα σημείο τής συνέντευξής της δεν μίλησε η Λαγκάρντ για σχέση ανάμεσα στα γερμανικά πλεονάσματα και στα ελληνικά ελλείματα. Όμως, την ίδια μέρα η εφημερίδα "Ναυτεμπορική" σε ανυπόγραφο άρθρο με τίτλο "Κ. Λαγκάρντ: «Βάρος το εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας»" (προσοχή στα εισαγωγικά τής εφημερίδας!), διαβάζουμε ότι "το εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας ενδέχεται να αποβεί αβάσταχτο για τους γείτονές της στην Ευρωζώνη, εκτιμά η Γαλλίδα υπουργός Οικονομικών, Κριστίν Λαγκάρντ". Η εφημερίδα παραθέτει αποσπάσματα της συνέντευξης μέσα σε εισαγωγικά αλλά το -υποτιθέμενο- "λαυράκι" βρίσκεται εκτός εισαγωγικών.
Στις 20 Μαρτίου έρχεται η σειρά τής "Καθημερινής" να ασχοληθεί με την συνέντευξη Λαγκάρντ, δημοσιεύοντας άρθρο τής Κατερίνας Καπερναράκου με τον -χαζό- τίτλο "Κριστίν Λαγκάρντ: Στο προσκήνιο το γερμανικό τανγκό της γαλλίδας υπουργού οικονομικών" και με υπότιτλο "Η Γαλλίδα υπουργός Οικονομικών πιστεύει ότι τα γερμανικά εμπορικά πλεονάσματα βαρύνουν τους εταίρους της". Στο κείμενό της, η Καπερναράκου ισχυρίζεται πως "η κ. Λαγκάρντ υπογράμμισε ότι τα εμπορικά πλεονάσματα της Γερμανίας δεν είναι βιώσιμα για τους γείτονές της στην Ευρωζώνη". Όμως, ενώ παραθέτει μέσα σε εισαγωγικά αρκετά αποσπάσματα από την περίφημη συνέντευξη, αφήνει την συγκεκριμένη αποστροφή εκτός εισαγωγικών, παρά την σπουδαιότητά της. Ακριβώς όπως έκανε και η "Ναυτεμπορική".
Αυτά για την ιστορία. Τώρα, το πώς φτάσαμε από το "αυτοί που έχουν πλεονάσματα θα μπορούσαν να κάνουν κάτι" της Λαγκάρντ στο κατηγορηματικό "τα πλεονάσματα της Γερμανίας είναι τα ελλείμματα της Ελλάδας" εξηγείται εύκολα μιας και σε τούτον εδώ τον τόπο το μόνο που δουλεύει άψογα είναι το...χαλασμένο τηλέφωνο. Και κανένας δεν σκέφτηκε πως, αν η Λαγκάρντ είχε πει τέτοιο πράγμα, δεν θα ηγείτο του Δ.Ν.Τ. ούτε στα όνειρά της.
Όχι πως σ' εκείνη την συνέντευξη η Λαγκάρντ δεν είπε "ομορφιές" που θα μπορούσαμε να σχολιάσουμε, όπως π.χ. εκείνο το υπέροχο περί "εξαιρετικής δουλειάς" των Γερμανών στο θέμα τής πίεσης του εργατικού κόστους. Αλλά, βλέπετε, ποια "έγκριτη" εφημερίδα θα ασχολιόταν με κάτι τέτοιο; Αυτές τις βόλευε αυτό που έγραψαν, μιας κι ο Έλληνας πρέπει να πειστεί ότι για τα δεινά του δεν φταίνε οι εγχώριοι πολιτικοί που τον ξεπουλάνε όσο-όσο αλλά οι κακοί Γερμανοί. Ο μαλάκας ο έλληνας πρέπει να φάει το παραμύθι περί γερμανικής κατοχής γιατί αλλιώς μπορεί να ξυπνήσει και να καταλάβει ότι το πρόβλημά του δεν είναι κάποιοι ξένοι αλλά η αδήριτη ανάγκη των απανταχού κεφαλαιοκρατών να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους ακόμη και σε περιόδους που ο καπιταλισμός περνάει κρίση.
Πάντως, για να μιλήσουμε με οικονομικούς όρους, είναι αλήθεια πως όταν κάποιος έχει έλλειμμα, κάποιος άλλος έχει πλεόνασμα. Σε ένα ενδιαφέρον άρθρο της, η οικονομική συντάκτρια του BBC Στέφανι Φλάντερς ("A new 'virility pact' for the eurozone?", 24/9/2010) συνδυάζει απολαυστικά την παραπάνω οικονομική αρχή με το "it takes two to tango" της Λαγκάρντ, σημειώνοντας: "it takes two to create a current account gap: if one country has a deficit, someone else must have a surplus (= χρειάζονται δυο για να δημιουργήσεις ένα άνοιγμα λογαριασμών: αν μια χώρα έχει έλλειμα, κάποια άλλη πρέπει να έχει πλεόνασμα)".
Εν πάση περιπτώσει, τούτο το ιστολόγιο δεν αναμάσησε και δεν πρόκειται ποτέ να αναμασήσει "πιασάρικα" δημοσιεύματα δίχως πρώτα να τα ελέγξει και να τα διασταυρώσει, απ' όπου κι αν προέρχονται. Άλλωστε, cogito σημαίνει σκέφτομαι, όχι παπαγαλίζω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου