Πρώτη δημοσίευση[1]: Der Kommunist (Bremen) N.27 1920

Όταν οι υλικές συνθήκες είναι ευνοϊκές για την επανάσταση, αλλά οι
μάζες παραμένουν απαθείς και χωρίς επαναστατικές τάσεις, κάνουν την
εμφάνισή τους διάφορες θεωρίες που υποστηρίζουν ότι ο στόχος μπορεί να
επιτευχθεί και από δρόμους διαφορετικούς από την πολιτική επανάσταση του
προλεταριάτου. Αυτή είναι η περίπτωση της Γαλλίας πριν το 1870, όπου
δυο τάσεις γύρω από τους Προυντόν και Μπλανκί αντίστοιχα, επεξεργάστηκαν
από αντίθετες σκοπιές τη θεωρία των πρώτων εμφανίσεων ενός μελλοντικού
κινήματος. Γύρω από τον Προυντόν, τον μικροαστό κριτικό του μεγάλου
κεφαλαίου, συσπειρώθηκαν τα κομμάτια του ανερχόμενου εργατικού κινήματος
που αποσκοπούσαν να υποσκάψουν το κεφάλαιο μέσω της ειρηνικής
συγκρότησης κολλεκτίβων· αισθάνονταν ενστικτωδώς ότι η εξουσία της νέας
τάξης κατά κάποιον τρόπο θα βασίζεται στη δημιουργία νέων θεμελίων στο
πεδίο της οικονομίας, και όχι σε επιφανειακά πολιτικά πραξικοπήματα.
Γύρω από τον Μπλανκί, τον ατρόμητο επαναστάτη συνωμότη, συσπειρώθηκαν
εκείνα τα κομμάτια του προλεταριάτου που ένιωθαν ότι η κατάκτηση της
πολιτικής εξουσίας είναι αρκετή· ακόμα κι αν το σύνολο της εργατικής
τάξης στέκει αδιάφορο, πρέπει αυτή η κατάληψη της εξουσίας να
πραγματωθεί από μια αποφασισμένη μειοψηφία, η οποία θα πάρει με τις
απόψεις και τη δραστηριότητά της τις μάζες με το μέρος της, και
εφαρμόζοντας έναν αυστηρό συγκεντρωτισμό θα κρατήσει την εξουσία στα
χέρια της.