Οι Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις

Ταξική Σύνθεση

Αφορμή για τούτη την ανάρτηση υπήρξε ο θόρυβος για τα «πόθεν έσχες» βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ καθώς και ένα ωραίο άρθρο του Π. Μαυροειδή . Το ζήτημα της κοινωνικής σύνθεσης των κομμάτων εργατικής αναφοράς θα ήταν αστείο και να το συζητά κανείς αν δεν επανερχόταν ξανά και ξανά είτε από τα εργαστήρια της αστικής προπαγανδιστικής βιομηχανίας, είτε από μια ιδιότυπη δήθεν αριστερή ηθικοποίηση της πολιτικής. Μια ρεφορμιστικής προελεύσεως αντίληψη σύμφωνα με την οποία, η απόρριψη του καπιταλισμού στο ηθικό επίπεδο από έναν πολιτικό ηγέτη, θα ήταν όλο κι όλο ό,τι χρειάζεται για να αφεθεί η εργατική υπόθεση εις χείρας του. Δεν θέλω να παραπέμψω στις εμμονές κάποιου περίεργου τύπου των αρχών του περασμένου αιώνα[1], που άλλωστε είναι πια  passé , κι έτσι θα καταφύγω στην.... καινή διαθήκη. 

Μικροαστική Ξινίλα

Ο κυρ Βαγγέλης είχε καλό μανάβικο στην πάνω γωνία όπου και τον έβρισκες όλες τις ώρες. Η συμβία του, η κυρα  Ζαμπιώ, στο σπίτι του παραδίπλα μας νοικοκυρά με τ' όνομα, κέρβερος της εστίας της ου μην και του μαγαζιού. Διότι όταν κανένας πλανόδιος μανάβης περνούσε με το κάρο του, η κυρα  Ζαμπιώ θεωρούσε απαράβατη υποχρέωσή της να βγει από το κάστρο της και να πάρει από τα μάτια τον τολμηματία εισβολέα στην ΑΟΖ του κυρ Βαγγέλη . Αφού τον πολυβολούσε με κατάρες, τι κακό καρκίνο να βγάλει, τι κομμάτια να τον πάνε σπίτι του, τι να του χυθεί το μάτι, συνέχιζε με στολισμό της μητρός και της αδελφής του με ό,τι θα μπορούσε να θεωρείται ηθικό ψεγάδι για μια δεσποινίδα ή κυρία της εποχής. Κι αν ο πλανόδιος εισβολεύς μπορούσε να περιγελάσει τις κατάρες, τα πράγματα εντούτοις σοβάρευαν όταν έφταναν στην προσφιλή του μητέρα ή την αγαπημένη του αδελφή. Αλλά τι να έκανε πέραν μερικών ανήμπορων χριστοπαναγιών; Εκεί ολοκληρωνόταν και το καθήκον της κυρα Ζαμπιώς.
Από τη μεριά του ο κυρ Βαγγέλης, είχε πάντοτε ακούσει το σαματά της γυναικός του και παραμόνευε στη γωνία μέχρι που να κορώσει ο εισβολεύς και να διατυπώσει τις ερωτικές του διαθέσεις προς την Παναγία της Ζαμπιώς. Τότε εμφανιζόταν λάβρος, ότι προσεβλήθη βαναύσως η οικογενειακή του τιμή στο πρόσωπο της γυναικός του - που με μια γυναίκα τάβαλε ο αλήτης - και σάλπιζε επίθεση κατά του βεβηλωτή της εστίας του. Εν τω άμα ξεφύτρωναν και τα υπόλοιπα αρσενικά μέλη του σογιού του από τα διπλανά σπίτια,  ο εισβολεύς ξυλοφορτωνόταν και μετ' ου πολύ, το κάρο έδειχνε ικετευτικά τις ρόδες του στον ουρανό και ο εισβολεύς μάζευε τα ράκη του φορητού του καταστήματος και απερχόταν χωρίς καμία διάθεση όχι για ρεβάνς μα ούτε για να ξαναφανεί από την ΑΟΖ του κυρ Βαγγέλη. Πού τη θυμήθηκα τη συχωρεμένη την κυρά Ζαμπιώ πάλι;
Μα, από την μικροαστική ξινίλα της κυρα Ζαμπιώς της αριστεράς  που δεν δίστασαν τσιρίζοντας στους πλανόδιους ρεφορμιστές του Σύριζα, να εξεμέσουν μια φράση που βάζει δίπλα - δίπλα τους ΑΝΕΛ με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. . .

Η Κοινή Γνώμη δεν Υπάρχει

Ο Αριστοτέλης το είπε έτσι:
«Ὑπολαμβάνομεν [....] ἔτι τὸν ἀκριβέστερον καὶ διδασκαλικώτερον τῶν αἰτιῶν σοφώτερον εἶναι περὶ πᾶσαν ἐπιστήμην» ( Μετά τα Φυσικά 982a)
Ο Λένιν πάλι το είπε αλλιώς: 
«Το πιο σημαντικό αυτό που συνιστά την ίδια την ουσία, την ζώσα ψυχή του Μαρξισμού: μια συγκεκριμένη ανάλυση μιας συγκεκριμένης κατάστασης.»

KOMMUNISMUS (Ιούνιος 1920)

Κι ο Τρότσκυ παρομοίως:

«[..] τον πιο σημαντικό νόμο της διαλεκτικής: Η αλήθεια είναι πάντα συγκεκριμένη.» (Βοναπαρτισμός και Φασισμός, 1934)

 Το κείμενο του Pierre Bourdieu που ακολουθεί, παρότι δεν προέρχεται από έναν Μαρξιστή, έχει εντούτοις, έστω και μέσα σε ένα ιδεαλιστικό περίβλημα, την αρετή του συγκεκριμένου. Αυτό πράγματι που εντυπωσιάζει είναι ότι -σε αντίθεση με μερικούς κατά φαντασίαν μαρξιστές - δεν πάει να εφαρμόσει θεωρητικές κατηγορίες στην πραγματικότητα αλλά προσπαθεί να την ανατάμει συγκεκριμένα.  Αν πρόκειται να στοχεύσουμε τις δημοσκοπήσεις το κείμενο είναι καταπέλτης.

Όμως μια πιο προσεκτική ανάγνωση υποβάλλει την ιδέα ότι θα μπορούσε να μας δώσει πολλά περισσότερα, όπως τη συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης περίπτωσης της εκλογικής διαδικασίας του αστικού κοινοβουλευτικού κράτους και να δώσει επομένως πολύτιμα συμπεράσματα για τι μπορούν να περιμένουν οι κομμουνιστές από τέτοιες αστικές εκλογικές διαδικασίες. Ειδικότερα θα μπορούσε να δώσει συγκεκριμένη εξήγηση για την ήττα των μπολσεβίκων στις εκλογές της Συντακτικής Συνέλευσης του 1917. Θα μπορούσε με τρόπο επίσης συγκεκριμένο να αναλύσει το γιατί κάθε αγκιτάτσια και κάθε προσέγγιση των μαζών από τους κομμουνιστές πρέπει αναγκαστικά να εκκινεί  από την αγωνιστική μορφή και την πείρα των εργατών, ή με άλλα λόγια γιατί οι εργάτες δεν πρόκειται ποτέ να απορρίψουν τον καπιταλισμό σε ηθική βάση. Ειδικότερα, θα μπορούσε να ξεσκεπάσει τον γιαλαντζί αντιφασισμό όσων καλούν την εργατική τάξη να αντιδράσει στο φασισμό γιατί αυτός είναι «κακό» πράγμα ή τα πυρά στο γάμο του Καραγκιόζη από όσους εγκαλούν το φασιστικό εσμό για ψευδή αντισυστημικότητα. Αν ο Bourdieu έχει δίκιο και οι «γνώμες» προκύπτουν είτε από την ταξική συνείδηση είτε από την ψευδή συνείδηση τότε εύστοχα ο φασισμός απευθύνεται στην δεύτερη ενώ ο κομμουνιστής θα έπρεπε να απευθύνεται στην πρώτη. . . .
Προαπαιτείται φυσικά να  μπορεί να προσπελασθεί αυτό το κείμενο του Bourdieu, από μια μαρξιστική οπτική. Η δομή όμως του κειμένου, όπου οι κατηγορίες της κοινωνιολογίας του Bourdieu βρίσκονται δίπλα και όχι μέσα στο κείμενο, δηλαδή ονοματίζει αυτό που συγκεκριμένα βλέπει και δεν ψάχνει αυτό που εκ των προτέρων έχει ονοματίσει, καθιστούν μάλλον ευχερή την «κάθαρσή» του και την άντληση συμπερασμάτων από τις πράγματι διεισδυτικές του παρατηρήσεις.

Αρσενικό - Θηλυκό: Η κινηματογραφική εκδοχή του ζητήματος:

Έτσι, μπορεί κανείς να στοιχίσει την έννοια του «ήθους της τάξης» πίσω από την «ψευδή συνείδηση» ή μπορεί να δει ιστορικά την «πολιτική ικανότητα», «το αποτέλεσμα πολιτικοποίησης» ως το παραδοσιακά διαμορφωμένο από τους οικονομικούς κυρίως αλλά και πολιτικούς αγώνες, επίπεδο ταξικής συνείδησης, αναγνωρίζοντας συνάμα τη μεταβλητότητά του (ενώ ο Bourdieu το θεωρεί στατικό) και εν προκειμένω τις οπισθοδρομήσεις- εν σχέσει με την περιγραφή που επιχειρεί το κείμενο στα 1972- που επέφερε, στα χρόνια του ύστερου καπιταλισμού, η ιδεολογική ήττα του κομμουνιστικού προτάγματος.  Μπορούμε επίσης να υφαιρέσουμε μέχρις εξαντλήσεως το «πολιτιστικό κεφάλαιο» στο ίδιο το κεφάλαιο καταδεικνύοντας ότι πρόκειται για μια έννοια βασισμένη από τη μια στη μεταφυσική φενάκη του να ορίζει κανείς τις κοινωνικές τάξεις ως το εξαγόμενο της κρησάρας ενός Αριστοτέλειου ορισμού, κι από την άλλη στην,  μέσα από την ίδια κρησάρα,  απόδοση ενός status ξεχωριστής κοινωνικής τάξης στη λεγόμενη «μεσαία τάξη». 
Αλλά ας δώσουμε το λόγο στον Pierre Bourdieu:

Γιατί πρέπει να ανησυχεί έντονα η μεσαία τάξη

Αναδημοσίευση από το Capital.gr          Η Βίαιη προλεταριοποίηση (ή να μιλάμε για υποπρολεταριοποίηση;) των λεγόμενων «μεσαίων στρωμάτων» δημιουργεί συνειρμούς πρωταρχικής συσσώρευσης. Ένας νόμος περί αλητείας και ακρωτηριασμού θα έλειπε. Τούτο το άρθρο του Γ. Κράλογλου, είναι πολλαπλά ενδιαφέρον:  Πρώτα γιατί δεν ισχυρίζεται τίποτα το ψευδές. Μόνο που λέει μόνο τα μισά! Δεύτερον για το γλαφυρό του ύφους του, που καλλιεργεί τον άγριο φόβο για ό,τι έρχεται το οποίο όμως και δεν αποκαλύπτεται στον ενδιαφερόμενο μικροαστό αναγνώστη.Κατευθείαν ξεπατικωσούρα από το «Ψυχώ» του Χίτσκοκ. Τρίτον γιατί κατά το τρέχον Ιερό Δόγμα της ελληνικής μπουρζουαζίας και ταυτόχρονα απαράβατη «γραμμή» της «ελευθεροφρόνου» δημοσιογραφίας,  μιλάει μόνο για φοροδιαφυγή (κι ας μην είναι πάνω από 7-8 δις). Για την φοροασυλία του κεφαλαίου κουβέντα, τζιζ, κακό! Η Ελληνική αστική τάξη είναι αποφασισμένοι να θυσιάσουν το κοινωνικό τους στήριγμα, τους μικροαστούς, στους οποίους τόσα χρόνια έκλειναν το μάτι επιτρέποντάς τους να φυτοζωούν ως τάξη εξασφαλίζοντας καλύτερα σχετικά εισοδήματα  από την φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή ή κρατώντας θέσεις ευθύνης στην παραγωγή και τη διοίκηση.. Αλλά το κλείσιμο του ματιού τέλος. Με όλα τα μέσα λοιπόν προσπαθούν να τους ουδετεροποιήσουν, μη και στραφούν προς τους μόνιμα κολασμένους της γης. Το προνομιακό από αυτά τα μέσα είναι ο φόβος. . . .

Παραναγνώστης

Του Γιώργου Κράλογλου

Το "πολιτικό κόλπο" στήθηκε ήδη. Δεν αναγνωρίζουμε φτώχεια. "Βαφτίζουμε" τα εισοδήματα των φτωχών «χαμηλή τάξη» και τα φορολογούμε από το πρώτο ευρώ. Επειδή όμως δεν γεμίζουν τον κορβανά "βαφτίζουμε" την μεσαία τάξη πλουτοκράτες και τούς "σφάζουμε". Γιατί από εκεί και επάνω είμαστε ανίκανοι να πιάσουμε την φοροδιαφυγή.