ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ ΠΑΑΕ

Στις 7 Ιούλη, Στηρίζουμε-Ψηφίζουμε ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Μετά από 4 χρόνια κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, η απάτη της κυβέρνησης που θα ερχόταν να μας σώσει, εύκολα, με μια απλή ψήφο, έχει αποκαλυφθεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπηρέτησε πιστά τα συμφέροντα των Ελλήνων καπιταλιστών και τα σχέδια των τεχνοκρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έφερε το τρίτο μνημόνιο, εφάρμοσε άγρια λιτότητα, ιδιωτικοποίησε δημόσιο πλούτο – με λίγα λόγια, έκανε ακόμα πιο γρήγορα και με πολύ λιγότερες κοινωνικές αναταράξεις ό,τι έκαναν και οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις. Και, ακριβώς όπως και οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα πάρει αυτό που της αξίζει και θα πέσει με πάταγο.

Η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη έρχεται και, στο έδαφος που έχει στρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να υπόσχεται στους καπιταλιστές ακόμα πιο ξεδιάντροπη επιβολή των συμφερόντων τους, ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση και καταπίεση για τους εργαζομένους. Οι μισητοί χαρτογιακάδες της ΝΔ υπόσχονται στα αφεντικά περισσότερα κέρδη, με εργαζόμενους που θα δουλεύουν 7 μέρες την εβδομάδα, χωρίς κανένα δικαίωμα. Δεν θα το πετύχουν. Αυτό που θα αποτρέψει, όμως, τη νέα επίθεση της πολιτικής ναυαρχίδας του κεφαλαίου, της ΝΔ, δεν είναι η «προοδευτική Συμμαχία» του ΣΥΡΙΖΑ, με τον εσμό των πασόκων, των δεξιών και των πολιτικών γυρολόγων. Η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ είναι χαμένη ψήφος.

Αυτό που θα αποτρέψει τα σχέδια της επόμενης κυβέρνησης είναι το κίνημα των εργαζομένων, των ανέργων, της νεολαίας, όλων των καταπιεσμένων. Αν ο Μητσοτάκης απέτυχε να εφαρμόσει την αξιολόγηση στο δημόσιο για απολύσεις και ακόμα μεγαλύτερη φτώχεια και ανεργία ως υπουργός, θα φροντίσουμε να αποτύχει ακόμα περισσότερο ως πρωθυπουργός.

Δεν θα δώσουμε καμία ευκαιρία ούτε στο ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ που ονειρεύεται να γυρίσει στην εξουσία με κάθε τρόπο, με κάθε συμμαχία, ούτε σε κανένα άλλο κακέκτυπο κόμμα του Κέντρου, σαν την Ένωση Κεντρώων του ανεκδιήγητου Λεβέντη.

Ακόμα περισσότερο, πρέπει να συνεχίσουμε το γκρέμισμα της Χρυσής Αυγής, που βλέπει τα ποσοστά της να συρρικνώνονται, τα γραφεία της να κλείνουν, τα στελέχη της να αλληλοκαρφώνονται στη δίκη, τα μέλη της να αποχωρούν μήπως και λουφάζοντας γλιτώσουν από το ναυάγιο. Το σύστημα αναγκάζεται κάτω από την πίεση του αντιφασιστικού κινήματος να στερηθεί ένα από τα όπλα του, τη συμμορία των ναζί που στο δρόμο έκανε τον μάγκα στους μετανάστες και στους αδύναμους και στη Βουλή ψήφιζε φοροαπαλλαγές για τους εφοπλιστές και διαγραφή των χρεών της ΝΔ. Το αντιφασιστικό κίνημα που έδιωξε τους ναζί από τους δρόμους, να τους διώξει και από τη Βουλή, μαζί με τα γελοία τους υποκατάστατα, τις τηλεπερσόνες της trash-TV τύπου Βελόπουλου.

Τους εργαζόμενους/ες και τους καταπιεσμένους/ες δεν θα τους σώσει καμία κυβέρνηση και κανένα κόμμα του συστήματος. Μαζί με το ΣΥΡΙΖΑ, κατέρρευσε και η ιδέα ότι μπορούμε να απαλλαγούμε από τη λιτότητα με «διαπραγματεύσεις». Η παλιότερη και η πρόσφατη ιστορία των μεγάλων αγώνων, μας έδειξε πως ό,τι κερδίζουμε, το κερδίζουμε μόνο με τη μαζική μαχητική μας κινητοποίηση, τις απεργίες, τις διαδηλώσεις, τις καταλήψεις. Στις πλατείες, στους δρόμους, στους χώρους δουλειάς, στις σχολές, στις γειτονιές. Τίποτα δεν θα παραχωρήσει το κεφάλαιο αν δεν φοβηθεί ότι θα τα χάσει όλα.

Το «μικρότερο κακό» του ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκε πρελούδιο αυτού που σήμερα φαντάζει σε πολλούς μεγαλύτερο κακό, της ΝΔ. Όμως, το πραγματικά μεγαλύτερο κακό θα ήταν να μπούμε σε αυτή τη λογική της ηττοπάθειας, να παραιτηθούμε από την ιδέα ότι μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα, να αποδεχτούμε ότι η μοίρα μας είναι να ψηφίζουμε κάθε φορά εναλλάξ το ένα κακό για να φύγει το άλλο.

Στις εκλογές αυτές, εκείνο που έχει σημασία είναι να ενισχυθεί η δύναμη, το πολιτικό μήνυμα και η αυτοπεποίθηση εκείνων που την επόμενη μέρα θα πρωταγωνιστήσουν στους αγώνες για τις ανάγκες, τα δικαιώματα και τα συμφέροντα των εργαζομένων, της νεολαίας, των γυναικών, των μεταναστών συναδέλφων μας, όλων των καταπιεσμένων: να ενισχυθεί η αντικαπιταλιστική Αριστερά.

Το πολιτικό φάσμα της συστημικής Αριστεράς έχει φάει τα ψωμιά του. Το ΚΚΕ, ένα κόμμα γραφειοκρατικό, προσηλωμένο στον κοινοβουλευτισμό και στη μεταρρύθμιση, εχθρεύεται κάθε κίνημα το οποίο δεν ελέγχει και τελικά δεν έχει απάντηση στα προβλήματα των εργαζομένων. Επειδή δεν μπορεί να είναι λύση για κάθε πρόβλημα το «ενισχύστε κοινοβουλευτικά το ΚΚΕ». Από την άλλη, οι βασικές διασπάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, παρότι έκαναν το θετικό βήμα να εγκαταλείψουν τον ΣΥΡΙΖΑ όταν έφερε το τρίτο μνημόνιο, αποδείχτηκαν αδιέξοδες. Η ΛΑΕ δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τη φιλοδοξία να είναι ένας νέος μικρός ΣΥΡΙΖΑ και προσπάθησε να αποκτήσει ακροατήριο χαϊδεύοντας τα αυτιά των εθνικιστών «μακεδονομάχων». Η Ζωή Κωνσταντοπούλου φαντασιώνεται ότι, σαν μικρός Ναπολέοντας, μπορεί να αλλάξει την κατάσταση με το προσωποπαγές της κόμμα, απλώς και μόνο εφαρμόζοντας του νόμους, τους ίδιους τους νόμους που έχει φτιάξει το σύστημα για να προστατεύει τα συμφέροντα των ισχυρών. Ο Βαρουφάκης, αρχιτέκτονας και πολιτικά υπεύθυνος για την πορεία προς το τρίτο μνημόνιο απλώς προνόησε να πηδήξει από τη βάρκα την τελευταία στιγμή έχοντας πάντα ψηφίσει σε όλα ΝΑΙ, για να παρουσιάσει τώρα με τη βοήθεια των καθεστωτικών ΜΜΕ έναν ετερόκλητο θίασο προκειμένου να μπει στη Βουλή, χωρίς κανείς να ξέρει τι θέλει να κάνει εκεί.

Η Αριστερά που χρειαζόμαστε είναι μια άλλη Αριστερά, είναι μια Αριστερά πραγματικά ανεξάρτητη από το κράτος των καπιταλιστών, τους θεσμούς του και όσους θέλουν να τους διαχειριστούν. Μια Αριστερά που πιστεύει στη δύναμη του ανυποχώρητου μαζικού κινήματος. Μια Αριστερά που έχει την παρρησία να δηλώνει καθαρά ότι η λύση στα βάσανα της εργαζόμενης πλειοψηφίας των παραγωγών του πλούτου που κλέβουν τα αφεντικά, θα έρθει, όταν μαζί με τον πλούτο που παράγουν περάσει στα χέρια των εργαζομένων και η εξουσία. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η Αριστερά που έχει αποδείξει τη μαχητικότητά της στους κοινωνικούς αγώνες και την ανεξαρτησία της από την πολιτική του κεφαλαίου και του κράτους του στα σωματεία, στους συλλόγους, στα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια όπου έχει εκλεγμένους.

Η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ψήφος για ένα πρόγραμμα σύγκρουσης με τον καπιταλισμό. Για αυξήσεις στους μισθούς, με λιγότερες ώρες εργασίας, για να βρουν όλοι και όλες δουλειά. Για τη διαγραφή του χρέους, στο όνομα του οποίου καταδικαζόμαστε σε ισόβια λιτότητα. Για να πάρουν οι εργαζόμενοι τον έλεγχο των μεγάλων επιχειρήσεων διώχνοντας του καπιταλιστές που απομυζούν τον κόπο τους, για να μπορούν να παράγουν ό,τι χρειάζεται η κοινωνία και όχι ό,τι επιτάσσει το κέρδος. Για την προστασία της ζωής στον πλανήτη από τις ορέξεις των κερδοσκόπων. Για την απελευθέρωση των γυναικών από τις πατριαρχικές σχέσεις, για να γίνει η φροντίδα των παιδιών υπόθεση της κοινωνίας και όχι απλήρωτη εργασία για τις γυναίκες. Για το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό της σεξουαλικότητας. Για τη νομιμοποίηση των συναδέλφων μας προσφύγων και μεταναστών, με τους οποίους όχι μόνο δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα, αλλά και μοιραζόμαστε τις ίδιες προσδοκίες απέναντι στα ίδια αφεντικά . Για τη συναδέλφωση με τους γειτονικούς λαούς, τους Τούρκους, τους Αλβανούς, τους Μακεδόνες, για μια ζωή χωρίς την απειλή του πολέμου. Για να περάσει η εξουσία στους ίδιους τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες, μέσα από τις οργανώσεις και τις συνελεύσεις τους.

Πρωτοβουλία για μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ Αντικαπιταλιστική και Επαναστατική

Το Όχι του Φωτός, το Ναι του Σκότους και η Κάλπη του Σεπτέμβρη

Robert Louis Balfour Stevenson
συγγραφέας του «Η Παράξενη
Υπόθεση του Δρ Τζέκυλ
και του κ. Χάιντ»

Τις μέρες που ακολούθησαν την 5η Ιούλη, αρκετοί ήταν εκείνοι που σε διάφορους τόνους αναφέρθηκαν στην Παράξενη Υπόθεση του Εργατικού ΟΧΙ και του Αριστερού ΝΑΙ. Μιλούσαν τότε για εμβρόντητους ψηφοφόρους, παγωμένους διαδηλωτές, προδομένους αριστερούς. Αυτή η απορία του ταξικού μπλοκ όπως εκφράστηκε στην κάλπη του δημοψηφίσματος, ερμηνεύτηκε εν πολλοίς ως ένα τεχνητό ή καλύτερα, ως εξωτερικό προς αυτό το μπλοκ, αδιέξοδο. Κοντολογίς η κυρίαρχη αφήγηση λέει πως ο λαός καλά το πήγαινε, έβλεπε, από το ύψος του ΟΧΙ  του, στον ορίζοντα ακόμα και την έξοδο από την ΕΕ. Αλλά τα «λάθη» η «αδιέξοδη στρατηγική» ή η «προδοσία» εντέλει του ΣΥΡΙΖΑ είτε ως η αντικειμενικά αναγκαία έκβαση της στρατηγικής του, είτε ως απλή έλλειψη προσωπικού ηθικού αναστήματος, ήταν εκείνα που προέβαλαν το ανυπέρβλητο εμπόδιο του 3ου μνημονίου στο δρόμο της λαϊκής βούλησης. Μπροστά σε αυτό το «φυσικό» εμπόδιο το ρεύμα του ΟΧΙ έμεινε μεν ενεό αλλά αυτό δεν θα μπορούσε να διαρκέσει παρά μόνο για λίγο. Το πολύ μέχρι τις 20 του Σεπτέμβρη.....

Τον Απρίλη του 1917,  η κατάσταση στην επαναστατημένη Ρωσία ήταν εξαιρετικά περίπλοκη. Υπήρχαν τα Σοβιέτ, ένα σε εμβρυακή μορφή «κράτος τύπου Παρισινής Κομμούνας» παράλληλα με ένα παραπαίον αστικό κράτος κάτω από μία αριστερή κυβέρνηση. Ήταν τότε που οι μάζες και ο Λένιν είδαν μπροστά τους τη διέξοδο της Ρωσικής εκδοχής της διαρκούς επανάστασης, του «Όλη η Εξουσία στα Σοβιέτ». Εκείνη λοιπόν την εποχή ο Λένιν βλέποντας τα Σοβιέτ να δίνουν χώρο και εξουσίες στην αστική τάξη μέσω της λεγόμενης «προσωρινής κυβέρνησης» του Κερένσκυ αναρωτιέται σε τι οφείλεται η ενδοτικότητα των Σοβιέτ:
«Μήπως επειδή οι Τσχείτζε, Τσερετέλι, Στεκλόφ και Σία κάνουν «λάθος»; Ανοησίες. Έτσι μπορεί να σκέπτεται ένας Φιλισταίος, όχι όμως ένας μαρξιστής. Η αιτία είναι η ανεπαρκής συνειδητότητα και οργάνωση των προλεταρίων και των αγροτών. Το «λάθος» των προαναφερόμενων αρχηγών βρίσκεται στη μικροαστική τους θέση, στο ότι συσκοτίζουν τη συνείδηση των εργατών, αντί να τη φωτίζουν, σπέρνουν μικροαστικές αυταπάτες, αντί να τις διαλύουν,δυναμώνουν την επιρροή της αστικής τάξης στις μάζες, αντί να λυτρώνουν τις μάζες από την επιρροή αυτή.»[η έντονη γραφή δική μου]

Εκατό χρόνια μετά στην Ελλάδα του 2015 κάποιοι αναρωτιόνται ακόμα αν φταίει απλώς τακτική ή έστω η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ.  Χωρίς να τους περνάει από το μυαλό ότι οι ρεφορμιστές κάνουν απλώς τη δουλειά τους και ότι οι μάζες μαθαίνουν από την πείρα τους. Η οριστική ήττα του ΟΧΙ την επαύριο του δημοψηφίσματος δεν ήταν παρά τα δίδακτρα που απαίτησε η ιστορία από την ελληνική εργατική τάξη για το πρώτο μάθημα της πανηγυρικής διάψευσης των κοινοβουλευτικών της αυταπατών. Ό,τι κι αν τσαμπουνάει ο Λαφαζάνης, το ΟΧΙ είχε  ηττηθεί πολύ πριν το εκλογικό αποτέλεσμα της 20ης Σεπτέμβρη καταγράψει τη νίλα του. Και άρα το σύνθημα «ΟΧΙ μέχρι τέλους»  ήταν παντελώς άσχετο με την πολιτική κατάσταση της εκλογικής περιόδου. Η εργατική τάξη της 5ης Ιούλη έχει και πάλι κατακερματιστεί. Η αστάθεια όμως της πολιτικής κατάστασης που τροφοδοτείται από τη Μεγάλη Καπιταλιστική Κρίση θα φέρει νέους εργατικούς αγώνες. Σε αυτούς τους αγώνες η εργατική τάξη μπορεί να χρησιμοποιήσει τη σοφία που απέκτησε με τίμημα το 3ο Μνημόνιο. Και εναπόκειται στο φορέα αυτής της συλλογικής μνήμης, στην επαναστατική αριστερά, να προτάξει τον αντικοινοβουλευτισμό της απέναντι στην ανάθεση και στον κοινοβουλευτικό κρετινισμό, την ουτοπία της εργατικής υπόθεσης απέναντι στο «ρεαλισμό» της υποταγής στην υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, τα μνημόνια, τον κοινωνικό κανιβαλισμό.

Εκλογική διακήρυξη της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος

Στηρίζουμε – Ψηφίζουμε ΑΝΤΑΡΣΥΑ - εκλογική συνεργασία με το ΕΕΚ

 

Άλλη μια κυβέρνηση κατέρρευσε, για τον ίδιο λόγο που κατέρρευσαν και όλες οι προηγούμενες. Επειδή η κρίση του καπιταλισμού όχι μόνο δεν ξεπεράστηκε, αλλά γίνεται βαθύτερη. Επειδή οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι καπιταλιστές απαιτούν όλο και μεγαλύτερες θυσίες των εργαζομένων στο βωμό του συστήματος που εξασφαλίζει τα κέρδη τους. Αλλά και επειδή οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες, οι άνεργοι και οι άνεργες, τα φτωχά στρώματα δεν μπορούν να δεχτούν άλλες τέτοιες θυσίες. Ας μην έχει η επόμενη κυβέρνηση, όποια και να είναι αυτή, καμία ελπίδα ότι το κίνημα θα την αφήσει να στεριώσει περισσότερο από τις προηγούμενες.

Μαυρίζουμε την κυβέρνηση του μνημονίου

Αγνοώντας προκλητικά το κίνημα και το συντριπτικό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συμφώνησε, σχεδίασε και ψήφισε το 3ο μνημόνιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε να επιβάλει ένα τεράστιο πακέτο μέτρων, περικοπών και ιδιωτικοποιήσεων για λογαριασμό των αφεντικών της Ελλάδας και της Ευρώπης. Ανέλαβε να το περάσει σε συνεργασία με τους εθνικιστές δεξιούς κυβερνητικούς εταίρους του Καμένου και με τα παλιά αστικά μνημονιακά κόμματα, τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. Και ανέλαβε να το επιβάλει με κάθε μέσο, έτσι όπως γίνονται αυτές οι δουλειές: με καταστολή, αστυνομική βία και δίκες εναντίον των αγωνιστών και αγωνιστριών που αντιτάχθηκαν στο νέο μνημόνιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ γελοιοποίησε κάθε ελπίδα που είχε επενδυθεί πάνω του και τιμώρησε σκληρά όσους και όσες πίστεψαν ότι απλώς και μόνο με την ψήφο τους μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα και να σωθούν.

Αντιλιτότητα ή Αντικαπιταλισμός;

Μεταφράζουμε εδώ μια τοποθέτηση των συντρόφων της τάσης CLAIRE του γαλλικού NPA η οποία αποδίδει την θέση αντιλιτότητας, «Austerexit», των Besancenot-Νταβανέλου-Urban στην υιοθέτηση της αντίληψης των ρεφορμιστών για την τρέχουσα μεγάλη καπιταλιστική κρίση. Την επιμονή τους συγκεκριμένα να την αναλύουν ως κρίση υποκατανάλωσης.

Αυτό είναι αληθές, έτσι όπως διατυπώθηκε από τους τρεις στο mediapart και διαβάσαμε στα ελληνικά στην Εφημερίδα των Συντακτών. Τα πράγματα όμως είναι πολύ πιο σοβαρά. Πρόκειται μάλλον για υιοθέτηση του Κεϋνσιανισμού ως του μόνου ρεαλιστικού θεωρητικού εργαλείου για την «αριστερά». Όπως ακριβώς το θέτει και ο επί των οικονομικών γκουρού της Λαϊκής Ενότητας Λαπαβίτσας στο Jacobin : «Ας είμαι καθαρός επ' αυτού. Ο Κέυνς και ο Κεϋνσιανισμός παραμένουν δυστυχώς τα πιο ισχυρά εργαλεία που διαθέτουμε, ακόμη και ως μαρξιστές, για να διαχειριστούμε ζητήματα πολιτικής στο εδώ και τώρα. Η Μαρξιστική παράδοση είναι πολύ ισχυρή για την αντιμετώπιση μεσοπρόθεσμων ή μακροπρόθεσμων ζητημάτων και για την κατανόηση των ταξικών και των κοινωνικών διαστάσεων των οικονομικών και φυσικά της κοινωνίας εν γένει. Δεν υπάρχει σύγκριση στα πεδία αυτά.

Αλλά όταν έχεις να κάνεις με πολιτική στο εδώ και στο τώρα, δυστυχώς ο Κέυνς και ο Κεϋνσιανισμός παραμένει ένα πολύ σημαντικό σύνολο ιδεών, εννοιών και εργαλείων ακόμα και για μαρξιστές. Αυτή είναι η πραγματικότητα.»

John Meynard Keynes

Φαίνεται λοιπόν, πως δεν είναι απλώς μια θεωρία υποκατανάλωσης εκείνο που θολώνει το αντικαπιταλιστικό πρόταγμα, αλλά το γεγονός ότι η «παλιά κεϋνσιανή κασέλα» φαντάζει σε κάποιους επαναστατική.

Στην πραγματικότητα και στην περίπτωση της ΔΕΑ (και της λαϊκής Ενότητας) αλλά και στο εσωτερικό του NPA και φυσικά των PODEMOS, έχουν επαληθευτεί οι χειρότεροι φόβοι του Daniel Bensaïd όταν πριν από 6 χρόνια έγραφε στο Keynes, et après ? :

«Μπροστά στη βιαιότητα της κρίσης και στην απελπισία των ρεφορμιστών χωρίς μεταρρυθμίσεις, ορισμένα από τα μέτρα που περιλαμβάνονται στην παλιά κεϋνσιανή κασέλα μπορεί να φαίνονται σε κάποιους σχεδόν επαναστατικό θράσος. Σε ένα τέτοιο σημείο ώστε κανείς τους δεν βλέπει τη δυνατότητα μιας στρατηγικής συμμαχίας μεταξύ κεϋνσιανών ρεφορμιστών και επαναστατών κομ­μουνιστών. Χάνεται από τα μάτια μας το ουσιώδες. Όταν οι επιζώντες μιας ρεφορμιστικής Αριστεράς σχε­διάζουν μια κεϋνσιανή Ευρωπαϊκή εναλλακτική στο φιλελευθερισμό, είναι δυνατόν να βαδίσου­με για λίγο μαζί, αν είναι πραγματικά έτοιμοι να αγωνιστούν για να βγούμε από τις ισχύουσες ευρωπ­αϊκές συνθήκες, για να καθιερωθούν ευρωπαϊκά κοινωνικά πρότυπα για το μισθό, την απα­σχόληση, την κοινωνική προστασία, το εργατικό δίκαιο, για να προωθηθεί μια ισχυρά αναδιανεμη­τική φορο­λογική εναρμόνιση ή για να κοινωνικοποιηθούν τα μέσα παραγωγής και ανταλλαγής που απαιτού­νται για την κατασκευή ευρωπαϊκών δημόσιων υπηρεσιών στον τομέα της ενέργειας, των μεταφο­ρών, των τηλεπικοινωνιών. Αλλά αυτό θα απαιτούσε μια πολιτική κατά 180⁰ αντίθετη προς όσα, εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα, έχουν κάνει όλες οι αριστερές κυβερνήσεις στην Ευρώπη στις οποί­ες έχουν ως επί το πλείστον ενεργά συμμετάσχει.

Το Μέτωπο του Μετώπου με το Μέτωπο του Μετώπου

Το τι περιλαμβάνει η προτεινόμενη μετωπική πολιτική συμπόρευση από τις τρεις (ΝΑΡ ΑΡΑΝ ΑΡΑΣ) οργανώσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι πράγματι αξιοπερίεργο. Τηρουμένων των αναλογιών το σύμφωνο Σκλάβαινα - Σοφούλη έρχεται αβίαστα στο μυαλό. Μόνο σε μια πιο περίπλοκη και δεξιότερη εκδοχή.

Το αντικαπιταλιστικό μέτωπο (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και το ρεφορμιστικό - κεϋνσιανό (ΠΑΜΕΣ) με προξενήτρες τις οργανώσεις  ΑΡΑΝ και ΑΡΑΣ οι οποίες συμμετέχουν και στα δύο μέτωπα  θα κάνει πολιτικό μέτωπο με την ΠΑΜΕΣ, όπου και η περίφημη Συλλογικότητα για την Επαναστατική Ενοποίηση της Ανθρωπότητας (ΣΕΕΑ). Περιέργως λείπει η ΕΛΛΑΣ αλλά από εθνικιστές άλλο τίποτα.

Βλέπετε, το Σχέδιο Β συμμετέχει τόσο στην ΠΑΜΕΣ όσο και στο εθνικιστικό κεντροαριστερό μέτωπο με το ΕΠΑΜ και τον Κατσανέβα (ex-brother in law του Giorgos). Όθεν το ΠΑΜΕΣ κάνει μέτωπο με την εθνικιστική κεντροαριστερά με προξενητή το Σχέδιο Β. Δυνάμεθα να είπωμεν επομένως - ίνα δικαιωθεί και ο τίτλος της ανάρτησης- ότι:    Το αντικαπιταλιστικό μέτωπο ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνάπτει μέτωπο με το (κεντροαριστερό εθνικιστικό) μέτωπο του ρεφορμιστικού-κεϋνσιανού μετώπου  (ΠΑΜΕΣ ). Τώρα όσο για τον πολιτικό χαρακτήρα αυτής της «συμπόρευσης», από την σκοπιά της εργατικής υπόθεσης δεν μπορεί παρά να ταυτίζεται με τη δεξιότερη της πολιτική συνιστώσα: Η προτεινόμενη συμπόρευση είναι Κεντροαριστερού- Εθνικιστικού χαρακτήρα.

Επειδή πράγματι τα τεκταινόμενα εκτός από πολιτικοί  είναι και λογικοί ακροβατισμοί, το παρακάτω διάγραμμα είναι απαραίτητο για την επισκόπηση της κατάστασης. Για τους φίλους, ονομάζεται Λαϊκό μέτωπο και έχει ιστορικά οδηγήσει μόνο σε οδυνηρές ήττες την υπόθεση της εργατικής τάξης.

ΣΥΡΙΖΜΑΡ και ΑΝΤΑΡΠΛΑΝ

Εδώ και πολύ καιρό η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχε μια σταθερή πορεία προσκόλλησης στο ρεφορμισμό. Ας θυμηθούμε την ομάδα των μελών, της ΑΡΑΝ κυρίως, που ψήφισαν το 2012 ΣΥΡΙΖΑ, την κίνηση των 1000, τα τσαλαβουτήματα σε πολιτικές συνεργασίες κορυφής με διάφορες ανήκουστες πολιτικές συσσωματώσεις στην –ποιος τη θυμάται πια – «Πρωτοβουλία Συγκρότησης Μετώπου Αντεπίθεσης για Λαϊκή Κυριαρχία» μέχρι το περσινό ναυάγιο της απόπειρας συγκόλλησης με το Σχέδιο Β. Σε όλες αυτές τις διαδικασίες και παρά την κοινή τους ατυχή έκβαση, εντυπωσίασαν οι αστραπιαίες συγκροτητικές κινήσεις. Σε πλήρη μάλιστα αντίστιξη με την αβελτηρία και την καθυστέρηση έστω και μιας απάντησης στην ενωτική πρόταση από το κίνημα «Δεν Πληρώνω», το μόνο «από τα κάτω» δυνάμει πολιτικό εταίρο. Σε πλήρη επίσης αντίστιξη με το περυσινό σαμποτάρισμα της συμπεφωνημένης εκλογικής συνεργασίας με το ΕΕΚ.

Η ΟΚΔΕ-Σπάρτακος για τις εκλογές και την πολιτική συγκυρία

Απόφαση της ΚΕ της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος για τα αποτελέσματα των εκλογών και την πολιτική συγκυρία

 31/05/2014

 

Κοινωνική και πολιτική πόλωση

Παρ όλες τις αναπόφευκτες στρεβλώσεις με τις οποίες αντανακλώνται στην κάλπη οι κοινωνικοί συσχετισμοί και τα φαινόμενα, οι εκλογές του Μαΐου αποτυπώνουν καθαρά τη διαρκώς οξυνόμενη κοινωνική πόλωση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας. Ταυτόχρονα εμπεδώνεται μια πολιτική γεωγραφία με δύο διογκωμένα άκρα κοντά στο 40%, την αριστερά και τη δεξιά, και ένα ασθενικό και ασταθές κέντρο.

Η ΟΚΔΕ - Σπάρτακος για τη «Συμπόρευση»

Ανακοίνωση της ΟΚΔΕ - Σπάρτακος για την κατάληξη των συζητήσεων σχετικά

με την συμπόρευση των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής,

αντί - ΕΕ και αντιδιαχειριστικής αριστεράς

22/2/2014

Το κείμενο απόφασης για την συμπόρευση, της πανελλαδικής συνέλευσης του Σχεδίου Β στις 16/2/2014, συνιστά την τέταρτη κατά σειρά απόρριψη των προτάσεων που κατέθεσε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στον διάλογο που εξελίχτηκε τους τελευταίους μήνες.

Επιβεβαιώνονται λοιπόν οι εκτιμήσεις που από την αρχή της διαδικασίας είχε κάνει η Σπάρτακος σχετικά με τις ουσιαστικές προγραμματικές και στρατηγικές αποκλίσεις ανάμεσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το Σχέδιο Β, τις οποίες είχαμε διατυπώσει δημόσια, ανοιχτά και πολιτικά.

Η διαδικασία τη μετωπικής συμπόρευσης απασχολεί εδώ και μήνες τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Το σχέδιο της συμπόρευσης, όπως αποτυπώνεται και στο κείμενο της 2ης συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, επιχειρούσε να φέρει κοντά τις δυνάμεις της επαναστατικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς, που είναι ακόμα διάσπαρτες, και να ενισχύσει τη γείωση τους στις τάξεις των εργαζομένων. Αντί για αυτό, όμως, η διαδικασία της συμπόρευσης περιορίστηκε σε ατέρμονες διαπραγματεύσεις μακριά από τον κόσμο του κινήματος με αποκλειστικό στόχο την συνεργασία με το Σχέδιο Β. Έτσι κατέληξε να είναι τροχοπέδη στην αυτόνομη δράση του αντικαπιταλιστικού χώρου.

κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ για το αποτέλεσμα των εκλογών

Ανακοίνωση του Γραφείου της ΠΕ της κομμουνιστικής οργάνωσης ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ για το αποτέλεσμα των εκλογών της 17ης Ιούνη

Το αποτέλεσμα των εκλογών της 17ης Ιούνη καταδεικνύει την αδυναμία του λαϊκού κινήματος να ολοκληρώσει το βήμα που έκανε στις 6 Μάη, να καταβαραθρώσει τα κόμματα των μνημονίων και να αναδείξει κυβέρνηση που θα κινηθεί στην κατεύθυνση καταγγελίας του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης, παύσης πληρωμών προς τους τοκογλύφους δανειστές, κατάργησης των αντεργατικών-αντιλαϊκών νόμων και ικανοποίησης των ώριμων διεκδικήσεων του συνδικαλιστικού κινήματος, οξύνοντας με τον τρόπο αυτό την ταξική πάλη και σύγκρουση και ανοίγοντας έτσι το δρόμο για βαθύτερες και πιο ριζοσπαστικές αλλαγές σε όφελος της εργατικής τάξης, των φτωχών αγροτών, του εργαζόμενου και εκμεταλλευόμενου λαού.

Το εκλογικό Αποτέλεσμα: AΠOΦAΣH TOY Π.Γ. TOY EEK

Αναδημοσιεύουμε κρατώντας τις πολιτικές μας αποστάσεις την πολύ ενδιαφέρουσα εκτίμηση του ΠΓ του ΕΕΚ  για τις εκλογές της 17ης Ιουνίου
Οι εκλογές της 17ης Ιουνίου στην Ελλάδα
Πόλωση και αδιέξοδο
άνοδος της Αριστεράς, πύρρεια νίκη για την Δεξιά
H εργατική τάξη, ο εργαζόμενος λαός, οι άνεργοι, οι νέοι που τους στερούν τη δουλειά και το μέλλον, οι επαγγελματίες που καταστρέφονται από την κρίση, οι συνταξιούχοι που τους ρίχνουν στην αναξιοπρέπεια, όλοι όσοι τα τελευταία 3 χρόνια βρέθηκαν στους δρόμους του αγώνα και των πλατειών πρέπει να κινητοποιηθούν άμεσα και μαζικά. Δεν δόσαμε όλους αυτούς τους αγώνες, δεν καταδικάσαμε σε δυο αλληπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις τα μνημόνια και τα κόμματά τους για να έλθουν τα ίδια κόμματα, η NΔ και το ΠAΣOK, οι ίδιοι άνθρωποι, ο Σαμαράς κι ο Bενιζέλος, οι υπεύθυνοι της χρεοκοπίας της χώρας και της υπογραφής των μνημονίων, να σχηματίσουν ξανά κυβέρνηση και να επιβάλλουν τα δυσβάστακτα μέτρα κοινωνικής καταστροφής των μνημονίων τους.