Σπασμένα Τζάμια και Τσακισμένοι Άνθρωποι. Το κόστος της ταξικής ιεραρχίας

Αναδημοσίευση από το Lefteast

Του Stefan Aleksicⁱ

^{Μετάφραση: Παραναγνώστης}

Ο Ένγκελς κάποτε είπε ότι ο τρόπος με τον οποίο είναι οργανωμένη η καπιταλιστική πόλη τείνει να κρύβει το πιο άσχημο και πιο επικίνδυνο πλεόνασμα της παραγωγής: τη φτώχεια. Και όταν δεν μπορεί να το κρύψει, του επιτίθεται. Θα μπορούσε να εξηγηθεί έτσι γιατί το κράτος δείχνει την βιαιότερη μορφή του όταν διακυβεύονται τα πιο μικρά χρηματικά ποσά;

Το 2014, η αστυνομία σκότωσε τον Eric Garner για ένα πακέτο τσιγάρων που πούλησε στο δρόμο, ένα αδίκημα αξίας μερικών δολαρίων. Την άνοιξη, είδαμε τον George Floyd να δολοφονείται για ένα (ίσως) πλαστό χαρτονόμισμα των είκοσι δολαρίων. Και από τη στιγμή που άρχισε να γράφεται αυτό το άρθρο, ένας ακόμη Μαύρος Αμερικανός της εργατικής τάξης έχασε τη ζωή του από μια τέτοια βάναυση αστυνομική πρακτική. Ο Rayshard Brooks θεάθηκε να κοιμάται στο αυτοκίνητό του και μετά από σαράντα πέντε λεπτά έντονης ανάκρισης και κακοποίησης, ένας αστυνομικός τον πυροβόλησε στην πλάτη. Αυτές οι δολοφονίες έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά: την αστυνομική ωμότητα, τα τελευταία λόγια των θυμάτων (στις δύο πρώτες περιπτώσεις) και την ακατανόητη κοινοτοπία των φερόμενων ως «εγκλημάτων» για τα οποία σκοτώθηκαν.

Ποιες Στρατηγικές θα Σταματήσουν την Άκρα Δεξιά;

Αναδημοσιεύουμε από το Socialist Worker μια ενδιαφέρουσα ανάλυση για το αντιφασιστικό κίνημα στην Αμερική.

Του Eric Ruder

 

Μετάφραση Παραναγνώστης

Πορεία στο Όκλαντ της Καλιφόρνια
(φωτ. Annette Bernhardt)

Τους μήνες που κύλησαν από την εκλογή του Donald Trump, η άκρα δεξιά στις ΗΠΑ με μεγαλύτερη πλέον αυτοπεποίθηση έχει γίνει πιο επιθετική και πιο βίαιη από οποιαδήποτε στιγμή εδώ και εικοσιπέντε ή παραπάνω χρόνια.

Τα εγκλήματα μίσους εναντίον μουσουλμάνων, Εβραίων, Αφροαμερικάνων και ΛΟΑΤ, κορυφώνονται σε ολόκληρη τη χώρα, τόσο σε αστικές περιοχές με φιλελεύθερη φήμη, όσο και σε κόκκινες πολιτείες και αγροτικές περιοχές.

Η αντίθεση εν σχέση με τις εβδομάδες που ακολούθησαν την εκλογή και την εγκατάσταση του Trump είναι έντονη. Στο πρώτο εκείνο ξέσπασμα της οργής, υπήρξαν αυθόρμητες εκρήξεις αντίστασης και η μεγαλύτερη μονοήμερη διαμαρτυρία στην ιστορία των ΗΠΑ με τις πορείες των γυναικών που πραγματοποιήθηκαν την επομένη της εγκατάστασης του Trump.

Η μειονότητα στη Θράκη: μειονοτικά δικαιώματα και διεθνισμός

Αναδημοσίευση από το elaliberta

Του Κώστα Κούσιαντα

Στα εκατό χρόνια από την επανάσταση του 1821 μέχρι την μικρασιατική εκστρατεία το ελληνικό κράτος κατάφερε να επεκτείνει τα όριά του προσαρτώντας νέες περιοχές τέσσερις φορές: Ιόνια νησιά το 1863, Θεσσαλία, Άρτα το 1881, Ήπειρο, Μακεδονία, Κρήτη, νησιά Ανατολικού Αιγαίου το 1913 και Θράκη το 1918/1923. Μία ακόμα προσάρτηση έγινε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (Δωδεκάνησα το 1947). Η τελευταία, αποτυχημένη προσπάθεια επέκτασης τερματίστηκε το 1974 (εισβολή του ελληνικού στρατού στην Κύπρο).

Μια Κριτική Του Ευρωκομμουνισμού

Γερμανικές Αποζημιώσεις

Η Εκπαίδευση, τα Ελευθέρια Επαγγέλματα, και ένας Άθλιος Συμβιβασμός

Αναδημοσίευση από το A communist at large

του James Robb

Μετάφραση Παραναγνώστης

 

Γραφέας στην αρχαία Αίγυπτο
Μουσείο Walters

Το αρχαιότερο επάγγελμα στον κόσμο είναι – παρά τη γνωστή λαϊκή ρήση – αυτό του γραφέα. Ο γραφέας εμφανίστηκε στην αρχαιότητα μαζί με τη γραπτή γλώσσα και τους αριθμούς, καθώς η ανάγνωση, η γραφή και η καταμέτρηση είχαν τέτοιες δύσκολες και απαιτούσαν περίπλοκες δεξιότητες, ώστε χρειαζόταν μια ολόκληρη ζωή αφιερωμένη στη μάθηση για να τις κατέχεις . Προφανώς, δεν μπορούσαν όλα τα μέλη της κοινωνίας να περνούν τη ζωή τους με τέτοιες απασχολήσεις - κάποιος έπρεπε ακόμα να κάνει την συγκομιδή των καλλιεργειών, και το άρμεγμα των αγελάδων - και έτσι οι μορφωμένοι γραφείς απέσπασαν μια ξεχωριστή θέση στην εξελισσόμενη κοινωνική ιεραρχία.
Οι επαγγελματίες γραφείς, απαλλασσόμενοι από την υποχρέωση για χειρωνακτική εργασία, βρέθηκαν στην πλεονεκτική θέση της αυθεντίας επί του γραπτού λόγου και του μονοπωλίου της, ώστε διαφύλαξαν σθεναρά τις πύλες του επαγγέλματός τους. Ως θεματοφύλακες και ερμηνευτές των νόμων και της γραπτής γνώσης, από όπου εξαρτάται η μοίρα της κοινωνίας, οι γραφείς που μιλούσαν με βασιλιάδες και γαιοκτήμονες τραβήχτηκαν με το μέρος τους, και, αν κρίνουμε από τη Βίβλο, έπεσαν στην πιο βαθιά απέχθεια του παραγωγικού πληθυσμού. (Σύμφωνα με τον Κάουτσκι , ήταν επίσης έμπειροι παραχαράκτες .)

Ο Σαμαράς Αντιφασίστας και ο Καραγκιόζης Δήμαρχος

Τις τελευταίες μέρες διαδραματίζεται μπροστά στα τηλεοπτικά μας μάτια, η «εξάρθρωση της Χρυσής Αυγής». Φαίνεται πως η κυρίαρχη μερίδα της αστικής τάξης αποφάσισε να θυσιάσει τη φουσκωτή Ιφιγένεια. Αλλά μαζί με αυτήν, θα θυσιάζονταν και κάμποσα χρήματα από αυτά που η αστική δικαστική εξουσία βρήκε ότι αυτή η κυρίαρχη μερίδα της μπουρζουαζίας έσπρωξε προς τη ΧΑ. Και δεν μιλάμε για τίποτε ψωραλέους δευτεροκλασάτους καπιταλιστές, μιλάμε για τον ελληνικό εφοπλισμό. Από την άλλη, ούτε οι γενεσιουργές αιτίες του φαινομένου εξέλιπαν, ούτε και η χρησιμότητα ενός φασιστικού κόμματος. Τι τους έπιασε;

Ας γυρίσουμε πίσω στον χρόνο στην πρώτη εμφάνιση του φασιστικού φαινομένου. Ο κύκλος του φασισμού σε γενικές γραμμές ήταν ο εξής: 

Νεκρές γλώσσες και περασμένες δόξες

Νεκρές γλώσσες και περασμένες δόξες, τα αρχαία ελληνικά και η γέννηση του έθνους
Αναδημοσίευση από

A ruthless critique against everything existing

Μεγάλος χαμός και κακό με τιτάνες της ελληνικής “διανόησης” να κονταροχτυπιούνται για το αν τα αρχαία ελληνικά είναι ή δεν είναι νεκρή γλώσσα και αν είναι ποτέ δυνατόν να βγουν τα αρχαία από το σχολείο(άκουσον άκουσον!). Στην Ελλάδα λοιπόν είναι αδύνατο να διατυπωθεί το οτιδήποτε για τα ζητήματα περί γλώσσας πέραν του αρχαιοκεντρισμού. Και αυτό συμβαίνει καθώς στη χώρα αυτή στήθηκε ένα ολόκληρο κράτος και παρακράτος για να καθαρίσει τη γλώσσα, να απαγορεύσει άλλες και να “τελειοποιήσει” την ελληνική, και πολλές φορές τα παραπάνω δεν έγιναν αναίμακτα. Στη Ελλάδα, η γλώσσα δεν είναι απλά ταυτότητα-ταυτότητα είναι παντού- αλλά ενοποιητικός παράγοντας, οι ιδέες περί γλώσσας, στην Ελλάδα είναι μέρος της σηματοδότησης του έθνους.

Οι Τάσεις της Μπολιβαριανής Διαδικασίας:

Λαϊκός Εθνικισμός, Κοινωνικές Κατακτήσεις και Ραντιέρικος Καπιταλισμός

 

Αναδημοσιεύουμε από το Contretemps  μια παλιότερη ανάλυση για την πολιτική κατάσταση στη Βενεζουέλα,  με την οποία μπορείς να διαφωνήσεις (ή και να συμφωνήσεις ίσως) η οποία όμως σε σύγκριση με ό,τι διάβασα στο διαδίκτυο με την ευκαιρία του θανάτου του Τσάβες έχει ένα αδιαμφισβήτητο προτέρημα: παραμένει ψύχραιμη. Περαιτέρω, προσφέρει πολλά στοιχεία για μια πιο πλήρη κατανόηση του τι συμβαίνει στην Βενεζουέλα.. . .

Παραναγνώστης

Την 16η Δεκεμβρίου του 2012 θα γίνουν οι περιφερειακές εκλογές στη Βενεζουέλα, μια νέα εκλογική δοκιμασία για το Μπολιβαριανό στρατόπεδο και την κυβέρνηση της Βενεζουέλας. Κι αυτά, ενώ ο Πρόεδρος Hugo Chávez ανακοίνωσε στην χώρα μια νέα εγχείρηση στην Κούβα, ενός καρκίνου καθώς φαίνεται προχωρημένου που οι γιατροί του νησιού δεν μπόρεσαν να θεραπεύσουν μέχρι στιγμής.
Οι τελευταίες δηλώσεις του νοτιοαμερικανού ηγέτη έχουν δημιουργήσει μεγάλη αναταραχή μεταξύ των υποστηρικτών του σε πανηπειρωτική κλίμακα, προκαλώντας παράλληλα την εμφάνιση ενός πραγματικού λαϊκού μυστικισμού σε μερικές λαϊκές συνοικίες του Καράκας.

Ποιός θα αντιμετωπίσει τους φασίστες;

Αναδημοσίευση από τον Εργάτη

Το παρακάτω κείμενο είναι σχεδόν άγνωστο στην Ελλάδα και εξαιρετικά περιφρονημένο από τους ίδιους τους Τροτσκιστές παγκοσμίως. Διόλου περίεργο σε μια εποχή που η πλειοψηφία της αριστεράς, ακόμη και οι τροτσκιστικής αναφοράς οργανώσεις, πάσχουν από λεγκαλιστικές αυταπάτες, νομιμοφροσύνης απέναντι στις ακροδεξιές και φασιστικές ομάδες, ζητιανεύοντας από το αστικό κράτος να κάνει την δουλειά τους και καλώντας σε έναν «αφηρημένο αντιφασισμό».

Γράφτηκε τον Ιανουάριο του 1936 σαν γράμμα, απάντηση του Λέων Τρότσκι, στον Ολλανδό τροτσκιστή Χενκ Σνίβλιετ, κατόπιν ερωτήματος του τελευταίου, σχετικά με το σύνθημα του «αφοπλισμού των φασιστών» και της θέσης τους εκτός νόμου από το κράτος. Δημοσιεύθηκε με το τίτλο «Γράμμα στην Ολλανδία», τον Φεβρουάριο του ίδιου έτους από το θεωρητικό περιοδικό των Ολλανδών τροτσκιστών «Informations Dients» τεύχος 10.

Στα ελληνικά μεταφράστηκε και δημοσιεύθηκε τον Σεπτέμβρη του 1984, από το θεωρητικό περιοδικό του ΕΕΚ, Επαναστατική Μαρξιστική Επιθεώρηση.

Στις αρχές του 1935 στην Γαλλία η κυβέρνηση των Ριζοσπαστών, είχε περάσει ένα νομοσχέδιο με το οποίο έθετε στην παρανομία μια σειρά φασιστικές οργανώσεις και επιχειρούσε να τις αφοπλίσει, μετά τις απειλητικές διαδηλώσεις και επιθέσεις που έκαναν. Ο νόμος πέρασε με την μορφή της πάλης για την «προστασία του συντάγματος». Αν και ήταν φανερό ότι, το νομικό αυτό οπλοστάσιο του κράτους, μπορούσε να χρησιμοποιηθεί εξίσου και κυρίως ενάντια στις οργανώσεις αυτό-άμυνας της εργατικής τάξης, τόσο οι Σοσιαλδημοκράτες, όσο και το Σταλινικό ΚΚ Γαλλίας, υπερψήφισαν τον νόμο. Η δεξιά κυβέρνηση της Ολλανδίας, αμέσως πρότεινε στην ολλανδική βουλή το ίδιο μέτρο.

Εκείνη την εποχή ο Χενκ Σνίβλιετ, ήταν εκλεγμένος βουλευτής στο ολλανδικό κοινοβούλιο, ως επικεφαλής του Επαναστατικού Εργατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος (R.S.A.P.), και συνεπώς καλούνταν να τοποθετηθεί στην ίδια την βουλή. Ο νόμος πέρασε τον Μάιο το ίδιου έτους, τρεις μήνες μετά από την επιστολή του Τρότσκι, με μοναδικές αρνητικές ψήφους, αυτήν του Σνίβλιετ και παραδόξως των τριών σταλινικών βουλευτών του Ολλανδικού ΚΚ που δεν ακολούθησαν την γραμμή των Γάλλων συντρόφων τους.

Ο Χενκ Σνίβλιετ (1883-1942) ήταν μια σπουδαία φυσιογνωμία του Ολλανδικού και Ινδονησιακού εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, καθώς μαζί με τους Γκόρτερ και Πάνεκουκ, θα αποτελέσουν την ηγετική ομάδα των αριστερών ολλανδών Σοσιαλδημοκρατών που θα ιδρύσουν το ΚΚ Ολλανδίας. Θα σταλεί στην Ινδονησία που τότε ήταν Ολλανδική αποικία, ιδρύοντας εκεί το Ινδονησιακό ΚΚ, κάνοντας μια επιστημονική ανάλυση του εξαρτημένου καπιταλισμού της χώρας και θα καθοδηγήσει τα πρώτα εργατικά κινήματα της αποικίας που παλεύουν για κοινωνική και εθνική χειραφέτηση. Θα συγκρουστεί με την σταλινική πολιτική της Κομιντερν το 1927 με αφορμή την πολιτική της στην προδοσία της πρώτης Κινέζικης επανάστασης και θα αποχωρήσει μαζί με την πλειοψηφία του Ολλανδικού ΚΚ, ιδρύοντας το Επαναστατικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα. Το Επαναστατικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα θα είναι ένα από τα 4 κόμματα που θα πάρουν την πρωτοβουλία για την ίδρυση της 4^ης Διεθνούς το 1933. Λίγο πριν το ξέσπασμα του πολέμου, ο Σνίβλιετ θα διαφωνήσει με την 4^η Διεθνή για οργανωτικά ζητήματα και θα αποχωρήσει. Κατά την διάρκεια της Ναζιστικής κατοχής της χώρας θα φτιάξει το πρώτο και μεγαλύτερο δίκτυο παρτιζάνων σαμποτέρ στην χώρα. Θα σκοτωθεί από τους Ναζί, πολεμώντας ηρωϊκά το 1942.

Η ΑΣΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ Η ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ

                                                                              13 Γενάρη 1936

Αγαπητέ φίλε,

Αλλαγή της κοινωνίας με δούλεμα ή χωρίς;

  Αναδημοσιεύουμε από το  Αριστερό Blog

επικαλούμενοι την εχεμύθεια των αναγνωστών μας. Ο καθένας μπορεί να φανταστεί τι έχει να τραβήξει ο δυστυχής Μηνακάκης αν το πόνημά του φτάσει στα αυτιά κανενός PressProject ή κανενός Π.Παπακωνσταντίνου. . . . . Πα, πα πα, θα μας τρελάνει αυτό το ΝΑΡ! Ακούς εκεί λέει: « Πρέπει να δοκιμάσουμε τώρα, να ανταλλάξουμε εμπειρίες και προβληματισμούς ως κίνημα κοινωνικής χειραφέτησης, να στοχαστούμε πάνω στην εμπειρία των σοβιέτ και των εργατικών συμβουλίων αλλά και πάνω στα λατινοαμερικάνικα πειράματα.» Τι να στοχαστούμε άνθρωπέ μου;  Για ξεμάτιασμα πρόκειται; Να οργανώσουμε  την εργατική τάξη στα επαναστατικά της όργανά  χρειάζεται. Ο στοχασμός και ο διάλογος θα βρουν τη θέση τους πράττοντας κι όχι  σκαρώνοντας δεκάρικους για εκδηλώσεις!

Παραναγνώστης

Αλλαγή της κοινωνίας με κράτος ή χωρίς;

Βασίλης Μηνακάκης

Υπάρχουν δυο τρόποι για να προσεγγιστεί το ερώτημα αυτό: γενικά θεωρητικά ή με συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης. Και οι δύο οπτικές είναι χρήσιμες και αναγκαίες. Αναγκαίος είναι κι ο εσωτερικός διάλογος μεταξύ τους, μιας και δεν τις χωρίζουν σινικά τείχη. Επιπλέον, η δύναμη της μιας δίνει δύναμη και στην άλλη. Στην παρέμβασή μου, όμως, θα ήθελα να εστιάσω στη δεύτερη κυρίως οπτική.