Τοποθέτηση της Πρωτοβουλίας για μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ Αντικαπιταλιστική και Επαναστατική (ΠΑΑΕ)

Να βγούμε από τον φαύλο κύκλο της παράλυσης, για ένα πραγματικό αντικαπιταλιστικό μέτωπο

Το ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις 29 Σεπτέμβρη ήταν μια διαδικασία κατώτερη των περιστάσεων. Τα δυο κείμενα που κατατέθηκαν ως αντιπαραθετικές πλατφόρμες (από το ΝΑΡ το πρώτο, από ΣΕΚ και ΑΡΙΣ το δεύτερο) ήταν φτωχά, γενικόλογα και απέφευγαν να δουν κατάματα το πρόβλημα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στα τρία του επίπεδα: εσωτερική παράλυση, δυσκολία πρωταγωνιστικής εμπλοκής στα τρέχοντα κινήματα, απουσία σαφούς πολιτικού σχεδίου. Το γεγονός ότι όχι μόνο δεν προηγήθηκε μια σοβαρή συζήτηση στα όργανα και τις τοπικές, αλλά ούτε καν είχε ανακοινωθεί στα μέλη η συνεδρίαση, δεν βοήθησε την κατάσταση, όπως είναι φυσικό.

Οργανωτικά αποφεύχθηκε να δοθεί απάντηση στα πιο φλέγοντα ερωτήματα: θα ληφθεί πρωτοβουλία για μια διαδικασία ενοποίησης των διασπασμένων δημοτικών σχημάτων, των δυνάμεών μας στο εργατικό κίνημα, που βαδίζουν σταθερά χώρια τον τελευταίο καιρό, την παρέμβαση των τοπικών, που ήταν διχοτομημένη κατά την προεκλογική περίοδο και πρακτικά ανύπαρκτη σήμερα;

Πολιτικά, έγινε σαφές ότι ορισμένες βασικές διαφωνίες ως προς το σχέδιο και τη στρατηγική είχαν για καιρό μεταμφιεστεί σε αφηρημένες θεωρητικές διαμάχες ή διαφορές εκτίμησης. Ιδιαίτερα η χρόνια πολεμική για τον χαρακτήρα της περιόδου, για το αν κερδίσαμε ή χάσαμε, ήταν σε μεγάλο βαθμό παραπλανητική. Είναι συχνή πρακτική οι διαφορές στο πολιτικό σχέδιο να κρύβονται πίσω από δήθεν αντικειμενικά δεδομένα της εποχής. Το έδειξε το γεγονός ότι τάσεις με τελείως αντιδιαμετρική εκτίμηση για την εποχή (η τεχνητή υπεραισιοδοξία του ΣΕΚ από τη μία, η ηττοπάθεια της Μετάβασης από την άλλη) βρέθηκαν σε κοινό βηματισμό και σύμπλευση σε πολλές περιπτώσεις πρόσφατα, με αποκορύφωμα την προεκλογική πρόταση συνεργασίας στη ΛΑΕ. Από την άλλη, στα λόγια οι δύο εισηγήσεις σήμερα μάλλον συμφωνούσαν, σε μια λίγο-πολύ σωστή εκτίμηση για την εποχή: υπάρχει, από τη μια, προσπάθεια σταθεροποίησης του αστικού πολιτικού συστήματος, από την άλλη, όμως, εμφανίζονται παράγοντες σοβαρής οικονομικής και πολιτικής αστάθειας. Υπάρχουν δύσκολοι ταξικοί συσχετισμοί, αλλά και μια νέα αγωνιστική κινητικότητα, καθώς και σημαντικές πολιτικές εμπειρίες τις οποίες έχουν αντλήσει τα αγωνιζόμενα τμήματα της εργατικής τάξης. Το πραγματικό πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι κάποια θεμελιωδώς διαφορετική εκτίμηση, αλλά το ποιο πολιτικό σχέδιο και ποια φυσιογνωμία θέλει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ ΠΑΑΕ

Στις 7 Ιούλη, Στηρίζουμε-Ψηφίζουμε ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Μετά από 4 χρόνια κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, η απάτη της κυβέρνησης που θα ερχόταν να μας σώσει, εύκολα, με μια απλή ψήφο, έχει αποκαλυφθεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπηρέτησε πιστά τα συμφέροντα των Ελλήνων καπιταλιστών και τα σχέδια των τεχνοκρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έφερε το τρίτο μνημόνιο, εφάρμοσε άγρια λιτότητα, ιδιωτικοποίησε δημόσιο πλούτο – με λίγα λόγια, έκανε ακόμα πιο γρήγορα και με πολύ λιγότερες κοινωνικές αναταράξεις ό,τι έκαναν και οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις. Και, ακριβώς όπως και οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα πάρει αυτό που της αξίζει και θα πέσει με πάταγο.

Η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη έρχεται και, στο έδαφος που έχει στρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να υπόσχεται στους καπιταλιστές ακόμα πιο ξεδιάντροπη επιβολή των συμφερόντων τους, ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση και καταπίεση για τους εργαζομένους. Οι μισητοί χαρτογιακάδες της ΝΔ υπόσχονται στα αφεντικά περισσότερα κέρδη, με εργαζόμενους που θα δουλεύουν 7 μέρες την εβδομάδα, χωρίς κανένα δικαίωμα. Δεν θα το πετύχουν. Αυτό που θα αποτρέψει, όμως, τη νέα επίθεση της πολιτικής ναυαρχίδας του κεφαλαίου, της ΝΔ, δεν είναι η «προοδευτική Συμμαχία» του ΣΥΡΙΖΑ, με τον εσμό των πασόκων, των δεξιών και των πολιτικών γυρολόγων. Η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ είναι χαμένη ψήφος.

Αυτό που θα αποτρέψει τα σχέδια της επόμενης κυβέρνησης είναι το κίνημα των εργαζομένων, των ανέργων, της νεολαίας, όλων των καταπιεσμένων. Αν ο Μητσοτάκης απέτυχε να εφαρμόσει την αξιολόγηση στο δημόσιο για απολύσεις και ακόμα μεγαλύτερη φτώχεια και ανεργία ως υπουργός, θα φροντίσουμε να αποτύχει ακόμα περισσότερο ως πρωθυπουργός.

Δεν θα δώσουμε καμία ευκαιρία ούτε στο ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ που ονειρεύεται να γυρίσει στην εξουσία με κάθε τρόπο, με κάθε συμμαχία, ούτε σε κανένα άλλο κακέκτυπο κόμμα του Κέντρου, σαν την Ένωση Κεντρώων του ανεκδιήγητου Λεβέντη.

Ακόμα περισσότερο, πρέπει να συνεχίσουμε το γκρέμισμα της Χρυσής Αυγής, που βλέπει τα ποσοστά της να συρρικνώνονται, τα γραφεία της να κλείνουν, τα στελέχη της να αλληλοκαρφώνονται στη δίκη, τα μέλη της να αποχωρούν μήπως και λουφάζοντας γλιτώσουν από το ναυάγιο. Το σύστημα αναγκάζεται κάτω από την πίεση του αντιφασιστικού κινήματος να στερηθεί ένα από τα όπλα του, τη συμμορία των ναζί που στο δρόμο έκανε τον μάγκα στους μετανάστες και στους αδύναμους και στη Βουλή ψήφιζε φοροαπαλλαγές για τους εφοπλιστές και διαγραφή των χρεών της ΝΔ. Το αντιφασιστικό κίνημα που έδιωξε τους ναζί από τους δρόμους, να τους διώξει και από τη Βουλή, μαζί με τα γελοία τους υποκατάστατα, τις τηλεπερσόνες της trash-TV τύπου Βελόπουλου.

Τους εργαζόμενους/ες και τους καταπιεσμένους/ες δεν θα τους σώσει καμία κυβέρνηση και κανένα κόμμα του συστήματος. Μαζί με το ΣΥΡΙΖΑ, κατέρρευσε και η ιδέα ότι μπορούμε να απαλλαγούμε από τη λιτότητα με «διαπραγματεύσεις». Η παλιότερη και η πρόσφατη ιστορία των μεγάλων αγώνων, μας έδειξε πως ό,τι κερδίζουμε, το κερδίζουμε μόνο με τη μαζική μαχητική μας κινητοποίηση, τις απεργίες, τις διαδηλώσεις, τις καταλήψεις. Στις πλατείες, στους δρόμους, στους χώρους δουλειάς, στις σχολές, στις γειτονιές. Τίποτα δεν θα παραχωρήσει το κεφάλαιο αν δεν φοβηθεί ότι θα τα χάσει όλα.

Το «μικρότερο κακό» του ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκε πρελούδιο αυτού που σήμερα φαντάζει σε πολλούς μεγαλύτερο κακό, της ΝΔ. Όμως, το πραγματικά μεγαλύτερο κακό θα ήταν να μπούμε σε αυτή τη λογική της ηττοπάθειας, να παραιτηθούμε από την ιδέα ότι μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα, να αποδεχτούμε ότι η μοίρα μας είναι να ψηφίζουμε κάθε φορά εναλλάξ το ένα κακό για να φύγει το άλλο.

Στις εκλογές αυτές, εκείνο που έχει σημασία είναι να ενισχυθεί η δύναμη, το πολιτικό μήνυμα και η αυτοπεποίθηση εκείνων που την επόμενη μέρα θα πρωταγωνιστήσουν στους αγώνες για τις ανάγκες, τα δικαιώματα και τα συμφέροντα των εργαζομένων, της νεολαίας, των γυναικών, των μεταναστών συναδέλφων μας, όλων των καταπιεσμένων: να ενισχυθεί η αντικαπιταλιστική Αριστερά.

Το πολιτικό φάσμα της συστημικής Αριστεράς έχει φάει τα ψωμιά του. Το ΚΚΕ, ένα κόμμα γραφειοκρατικό, προσηλωμένο στον κοινοβουλευτισμό και στη μεταρρύθμιση, εχθρεύεται κάθε κίνημα το οποίο δεν ελέγχει και τελικά δεν έχει απάντηση στα προβλήματα των εργαζομένων. Επειδή δεν μπορεί να είναι λύση για κάθε πρόβλημα το «ενισχύστε κοινοβουλευτικά το ΚΚΕ». Από την άλλη, οι βασικές διασπάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, παρότι έκαναν το θετικό βήμα να εγκαταλείψουν τον ΣΥΡΙΖΑ όταν έφερε το τρίτο μνημόνιο, αποδείχτηκαν αδιέξοδες. Η ΛΑΕ δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τη φιλοδοξία να είναι ένας νέος μικρός ΣΥΡΙΖΑ και προσπάθησε να αποκτήσει ακροατήριο χαϊδεύοντας τα αυτιά των εθνικιστών «μακεδονομάχων». Η Ζωή Κωνσταντοπούλου φαντασιώνεται ότι, σαν μικρός Ναπολέοντας, μπορεί να αλλάξει την κατάσταση με το προσωποπαγές της κόμμα, απλώς και μόνο εφαρμόζοντας του νόμους, τους ίδιους τους νόμους που έχει φτιάξει το σύστημα για να προστατεύει τα συμφέροντα των ισχυρών. Ο Βαρουφάκης, αρχιτέκτονας και πολιτικά υπεύθυνος για την πορεία προς το τρίτο μνημόνιο απλώς προνόησε να πηδήξει από τη βάρκα την τελευταία στιγμή έχοντας πάντα ψηφίσει σε όλα ΝΑΙ, για να παρουσιάσει τώρα με τη βοήθεια των καθεστωτικών ΜΜΕ έναν ετερόκλητο θίασο προκειμένου να μπει στη Βουλή, χωρίς κανείς να ξέρει τι θέλει να κάνει εκεί.

Η Αριστερά που χρειαζόμαστε είναι μια άλλη Αριστερά, είναι μια Αριστερά πραγματικά ανεξάρτητη από το κράτος των καπιταλιστών, τους θεσμούς του και όσους θέλουν να τους διαχειριστούν. Μια Αριστερά που πιστεύει στη δύναμη του ανυποχώρητου μαζικού κινήματος. Μια Αριστερά που έχει την παρρησία να δηλώνει καθαρά ότι η λύση στα βάσανα της εργαζόμενης πλειοψηφίας των παραγωγών του πλούτου που κλέβουν τα αφεντικά, θα έρθει, όταν μαζί με τον πλούτο που παράγουν περάσει στα χέρια των εργαζομένων και η εξουσία. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η Αριστερά που έχει αποδείξει τη μαχητικότητά της στους κοινωνικούς αγώνες και την ανεξαρτησία της από την πολιτική του κεφαλαίου και του κράτους του στα σωματεία, στους συλλόγους, στα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια όπου έχει εκλεγμένους.

Η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ψήφος για ένα πρόγραμμα σύγκρουσης με τον καπιταλισμό. Για αυξήσεις στους μισθούς, με λιγότερες ώρες εργασίας, για να βρουν όλοι και όλες δουλειά. Για τη διαγραφή του χρέους, στο όνομα του οποίου καταδικαζόμαστε σε ισόβια λιτότητα. Για να πάρουν οι εργαζόμενοι τον έλεγχο των μεγάλων επιχειρήσεων διώχνοντας του καπιταλιστές που απομυζούν τον κόπο τους, για να μπορούν να παράγουν ό,τι χρειάζεται η κοινωνία και όχι ό,τι επιτάσσει το κέρδος. Για την προστασία της ζωής στον πλανήτη από τις ορέξεις των κερδοσκόπων. Για την απελευθέρωση των γυναικών από τις πατριαρχικές σχέσεις, για να γίνει η φροντίδα των παιδιών υπόθεση της κοινωνίας και όχι απλήρωτη εργασία για τις γυναίκες. Για το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό της σεξουαλικότητας. Για τη νομιμοποίηση των συναδέλφων μας προσφύγων και μεταναστών, με τους οποίους όχι μόνο δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα, αλλά και μοιραζόμαστε τις ίδιες προσδοκίες απέναντι στα ίδια αφεντικά . Για τη συναδέλφωση με τους γειτονικούς λαούς, τους Τούρκους, τους Αλβανούς, τους Μακεδόνες, για μια ζωή χωρίς την απειλή του πολέμου. Για να περάσει η εξουσία στους ίδιους τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες, μέσα από τις οργανώσεις και τις συνελεύσεις τους.

Πρωτοβουλία για μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ Αντικαπιταλιστική και Επαναστατική

ΕΕΚ : ΑΝΟΙΧΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΑΡΣΥΑ

      Συντρόφισσες και σύντροφοι

  

   Οι στιγμές είναι κρίσιμες. Το δείχνουν τα νέα μαύρα σύννεφα αντιλαϊκών μέτρων που ενσκήπτουν (ασφαλιστικό, φορολογικό, “κόκκινα δάνεια”-πρώτη κατοικία κλπ) από ΕΕ, ΔΝΤ και κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Είναι ώρα μάχης!

    Πολλοί πρωτοπόροι αγωνιστές το αναγνωρίζουν. Μαζί κι άλλοι, ολοένα περισσότεροι, προπαντός μέσα στα πιο πιεσμένα κι  αδικημένα στρώματα των εργατών, εργαζομένων κι ανέργων, της νέας γενιάς, των  χαμηλοσυνταξιούχων, των φτωχών αγροτών και βιοπαλαιστών της πόλης και της υπαίθρου που δέχτηκαν τα   συντριπτικά βάρη από τα μνημόνια του κοινωνικού κανιβαλισμού. Λένε: “Δεν πάει άλλο!” Κι αναρωτιούνται με αγωνία: “Πώς θα πάει  αλλιώς, προς την έξοδο από τον εφιάλτη της κρίσης ;”

Τώρα μας Παίρνει Αριστερά;

Η συζήτηση για τη φύση της ΓΣΕΕ συνεχίζεται και μετά την 3η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και αυτό είναι τουλάχιστον ελπιδοφόρο: η πολεμική ακονίζει τις αντιφατικές απόψεις και επιτρέπει την υπέρβασή τους. Άλλωστε τέτοιου είδους ζητήματα δεν μπορούν να λυθούν με διατάγματα και αποφάσεις κομματικών συνεδρίων, παρά μονάχα μέσα στη δοκιμασία της ταξικής και ιδεολογικής πάλης.

Διεθνής Απολογισμός της Στρατηγικής των «Πλατιών Κομμάτων»

Αντιλιτότητα ή Αντικαπιταλισμός;

Μεταφράζουμε εδώ μια τοποθέτηση των συντρόφων της τάσης CLAIRE του γαλλικού NPA η οποία αποδίδει την θέση αντιλιτότητας, «Austerexit», των Besancenot-Νταβανέλου-Urban στην υιοθέτηση της αντίληψης των ρεφορμιστών για την τρέχουσα μεγάλη καπιταλιστική κρίση. Την επιμονή τους συγκεκριμένα να την αναλύουν ως κρίση υποκατανάλωσης.

Αυτό είναι αληθές, έτσι όπως διατυπώθηκε από τους τρεις στο mediapart και διαβάσαμε στα ελληνικά στην Εφημερίδα των Συντακτών. Τα πράγματα όμως είναι πολύ πιο σοβαρά. Πρόκειται μάλλον για υιοθέτηση του Κεϋνσιανισμού ως του μόνου ρεαλιστικού θεωρητικού εργαλείου για την «αριστερά». Όπως ακριβώς το θέτει και ο επί των οικονομικών γκουρού της Λαϊκής Ενότητας Λαπαβίτσας στο Jacobin : «Ας είμαι καθαρός επ' αυτού. Ο Κέυνς και ο Κεϋνσιανισμός παραμένουν δυστυχώς τα πιο ισχυρά εργαλεία που διαθέτουμε, ακόμη και ως μαρξιστές, για να διαχειριστούμε ζητήματα πολιτικής στο εδώ και τώρα. Η Μαρξιστική παράδοση είναι πολύ ισχυρή για την αντιμετώπιση μεσοπρόθεσμων ή μακροπρόθεσμων ζητημάτων και για την κατανόηση των ταξικών και των κοινωνικών διαστάσεων των οικονομικών και φυσικά της κοινωνίας εν γένει. Δεν υπάρχει σύγκριση στα πεδία αυτά.

Αλλά όταν έχεις να κάνεις με πολιτική στο εδώ και στο τώρα, δυστυχώς ο Κέυνς και ο Κεϋνσιανισμός παραμένει ένα πολύ σημαντικό σύνολο ιδεών, εννοιών και εργαλείων ακόμα και για μαρξιστές. Αυτή είναι η πραγματικότητα.»

John Meynard Keynes

Φαίνεται λοιπόν, πως δεν είναι απλώς μια θεωρία υποκατανάλωσης εκείνο που θολώνει το αντικαπιταλιστικό πρόταγμα, αλλά το γεγονός ότι η «παλιά κεϋνσιανή κασέλα» φαντάζει σε κάποιους επαναστατική.

Στην πραγματικότητα και στην περίπτωση της ΔΕΑ (και της λαϊκής Ενότητας) αλλά και στο εσωτερικό του NPA και φυσικά των PODEMOS, έχουν επαληθευτεί οι χειρότεροι φόβοι του Daniel Bensaïd όταν πριν από 6 χρόνια έγραφε στο Keynes, et après ? :

«Μπροστά στη βιαιότητα της κρίσης και στην απελπισία των ρεφορμιστών χωρίς μεταρρυθμίσεις, ορισμένα από τα μέτρα που περιλαμβάνονται στην παλιά κεϋνσιανή κασέλα μπορεί να φαίνονται σε κάποιους σχεδόν επαναστατικό θράσος. Σε ένα τέτοιο σημείο ώστε κανείς τους δεν βλέπει τη δυνατότητα μιας στρατηγικής συμμαχίας μεταξύ κεϋνσιανών ρεφορμιστών και επαναστατών κομ­μουνιστών. Χάνεται από τα μάτια μας το ουσιώδες. Όταν οι επιζώντες μιας ρεφορμιστικής Αριστεράς σχε­διάζουν μια κεϋνσιανή Ευρωπαϊκή εναλλακτική στο φιλελευθερισμό, είναι δυνατόν να βαδίσου­με για λίγο μαζί, αν είναι πραγματικά έτοιμοι να αγωνιστούν για να βγούμε από τις ισχύουσες ευρωπ­αϊκές συνθήκες, για να καθιερωθούν ευρωπαϊκά κοινωνικά πρότυπα για το μισθό, την απα­σχόληση, την κοινωνική προστασία, το εργατικό δίκαιο, για να προωθηθεί μια ισχυρά αναδιανεμη­τική φορο­λογική εναρμόνιση ή για να κοινωνικοποιηθούν τα μέσα παραγωγής και ανταλλαγής που απαιτού­νται για την κατασκευή ευρωπαϊκών δημόσιων υπηρεσιών στον τομέα της ενέργειας, των μεταφο­ρών, των τηλεπικοινωνιών. Αλλά αυτό θα απαιτούσε μια πολιτική κατά 180⁰ αντίθετη προς όσα, εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα, έχουν κάνει όλες οι αριστερές κυβερνήσεις στην Ευρώπη στις οποί­ες έχουν ως επί το πλείστον ενεργά συμμετάσχει.

Η άπνοια πριν από την καταιγίδα;

Διαβάζοντας ειδήσεις κι αναλύσεις για την κατάσταση των πολιτικών και οικονομικών πραγμάτων τις τελευταίες μέρες, μου έρχεται επίμονα στο μυαλό η εικόνα της γιαγιάς μου να λέει σαν εις εαυτόν: «παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του» θωπεύοντας μια φανταστική κωνική επιφάνεια με κορυφή τον αγκώνα της και συγκατανεύοντας στον εαυτό της με το κεφάλι.

Όπως παρηγορώντας έναν άρρωστο του κουβεντιάζεις περί ανέμων και υδάτων αλλά δεν μιλάς για την αρρώστια του, έτσι είναι σήμερα και στους «αποκάτω»: κανείς δεν μιλά πολιτικά, η πεζή καθημερινότητα ολωσδιόλου ανέλπιστα κατέκτησε  δυσανάλογα μεγάλο μερίδιο του ενδιαφέροντος, ενώ ακόμα και άλλοτε λαλίστατα blog έχουν σιωπήσει. Ένα γενικό μούδιασμα.
Η εργατική τάξη φαίνεται απλώς να περιμένει το μοιραίο και απλώς προτιμά να κρατά κλειστά τα μάτια μέχρι να συμβεί. Τα πολιτικά κόμματα που την εκφράζουν κάποιο ρόλο θα έχουν παίξει σε αυτό!

Το Μέτωπο του Μετώπου με το Μέτωπο του Μετώπου

Το τι περιλαμβάνει η προτεινόμενη μετωπική πολιτική συμπόρευση από τις τρεις (ΝΑΡ ΑΡΑΝ ΑΡΑΣ) οργανώσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι πράγματι αξιοπερίεργο. Τηρουμένων των αναλογιών το σύμφωνο Σκλάβαινα - Σοφούλη έρχεται αβίαστα στο μυαλό. Μόνο σε μια πιο περίπλοκη και δεξιότερη εκδοχή.

Το αντικαπιταλιστικό μέτωπο (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και το ρεφορμιστικό - κεϋνσιανό (ΠΑΜΕΣ) με προξενήτρες τις οργανώσεις  ΑΡΑΝ και ΑΡΑΣ οι οποίες συμμετέχουν και στα δύο μέτωπα  θα κάνει πολιτικό μέτωπο με την ΠΑΜΕΣ, όπου και η περίφημη Συλλογικότητα για την Επαναστατική Ενοποίηση της Ανθρωπότητας (ΣΕΕΑ). Περιέργως λείπει η ΕΛΛΑΣ αλλά από εθνικιστές άλλο τίποτα.

Βλέπετε, το Σχέδιο Β συμμετέχει τόσο στην ΠΑΜΕΣ όσο και στο εθνικιστικό κεντροαριστερό μέτωπο με το ΕΠΑΜ και τον Κατσανέβα (ex-brother in law του Giorgos). Όθεν το ΠΑΜΕΣ κάνει μέτωπο με την εθνικιστική κεντροαριστερά με προξενητή το Σχέδιο Β. Δυνάμεθα να είπωμεν επομένως - ίνα δικαιωθεί και ο τίτλος της ανάρτησης- ότι:    Το αντικαπιταλιστικό μέτωπο ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνάπτει μέτωπο με το (κεντροαριστερό εθνικιστικό) μέτωπο του ρεφορμιστικού-κεϋνσιανού μετώπου  (ΠΑΜΕΣ ). Τώρα όσο για τον πολιτικό χαρακτήρα αυτής της «συμπόρευσης», από την σκοπιά της εργατικής υπόθεσης δεν μπορεί παρά να ταυτίζεται με τη δεξιότερη της πολιτική συνιστώσα: Η προτεινόμενη συμπόρευση είναι Κεντροαριστερού- Εθνικιστικού χαρακτήρα.

Επειδή πράγματι τα τεκταινόμενα εκτός από πολιτικοί  είναι και λογικοί ακροβατισμοί, το παρακάτω διάγραμμα είναι απαραίτητο για την επισκόπηση της κατάστασης. Για τους φίλους, ονομάζεται Λαϊκό μέτωπο και έχει ιστορικά οδηγήσει μόνο σε οδυνηρές ήττες την υπόθεση της εργατικής τάξης.

ΣΥΡΙΖΜΑΡ και ΑΝΤΑΡΠΛΑΝ

Εδώ και πολύ καιρό η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχε μια σταθερή πορεία προσκόλλησης στο ρεφορμισμό. Ας θυμηθούμε την ομάδα των μελών, της ΑΡΑΝ κυρίως, που ψήφισαν το 2012 ΣΥΡΙΖΑ, την κίνηση των 1000, τα τσαλαβουτήματα σε πολιτικές συνεργασίες κορυφής με διάφορες ανήκουστες πολιτικές συσσωματώσεις στην –ποιος τη θυμάται πια – «Πρωτοβουλία Συγκρότησης Μετώπου Αντεπίθεσης για Λαϊκή Κυριαρχία» μέχρι το περσινό ναυάγιο της απόπειρας συγκόλλησης με το Σχέδιο Β. Σε όλες αυτές τις διαδικασίες και παρά την κοινή τους ατυχή έκβαση, εντυπωσίασαν οι αστραπιαίες συγκροτητικές κινήσεις. Σε πλήρη μάλιστα αντίστιξη με την αβελτηρία και την καθυστέρηση έστω και μιας απάντησης στην ενωτική πρόταση από το κίνημα «Δεν Πληρώνω», το μόνο «από τα κάτω» δυνάμει πολιτικό εταίρο. Σε πλήρη επίσης αντίστιξη με το περυσινό σαμποτάρισμα της συμπεφωνημένης εκλογικής συνεργασίας με το ΕΕΚ.

Σοσιαλσωβινισμός με Φουστανέλλα

Αναδημοσίευση από το  Δίκτυο Σπάρτακος

«Αριστερός» Εθνικισμός ενάντια στον «προς αναζήτηση» εργατικό διεθνισμό. 

 

Γράφει ο Κώστας Φωτάκης

Δυστυχώς, κανείς δεν έπεσε από τα σύννεφα, όταν διάβασε άρθρο του δημοσιογράφου Γ. Δελαστίκ  που κατακεραύνωνε την Ελληνική κυβέρνηση για την “προδοτική” της στάση απέναντι στις προκλήσεις των αλβανών εθνικιστών στην Σερβία και στον κίνδυνο που διατρέχει η χώρα από αυτούς. Με άλλοθι την υπεράσπιση της πατρίδας ξεδιπλώνεται ένας απίστευτος εθνικισμός, καλεί την Κυβέρνηση του Σαμαρά-Βενιζέλου και του κεφαλαίου να πάρουν μέτρα ενάντια στους Αλβανούς που ονειρεύονται « να αρπάξουν την Κέρκυρα, την Ήπειρο και τη Δυτική Μακεδονία» και φυσικά αναφέρεται στο σύνολο του αλβανικού λαού και όχι σε φασιστικές ομάδες. Ταυτίζοντας, ως συνήθως κάθε λαό με την κυβέρνηση του και τις πιο αντιδραστικές πολιτικές, συνεπής με την λογική του «ενιαίου έθνους».

Η ΟΚΔΕ - Σπάρτακος για τη «Συμπόρευση»

Ανακοίνωση της ΟΚΔΕ - Σπάρτακος για την κατάληξη των συζητήσεων σχετικά

με την συμπόρευση των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής,

αντί - ΕΕ και αντιδιαχειριστικής αριστεράς

22/2/2014

Το κείμενο απόφασης για την συμπόρευση, της πανελλαδικής συνέλευσης του Σχεδίου Β στις 16/2/2014, συνιστά την τέταρτη κατά σειρά απόρριψη των προτάσεων που κατέθεσε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στον διάλογο που εξελίχτηκε τους τελευταίους μήνες.

Επιβεβαιώνονται λοιπόν οι εκτιμήσεις που από την αρχή της διαδικασίας είχε κάνει η Σπάρτακος σχετικά με τις ουσιαστικές προγραμματικές και στρατηγικές αποκλίσεις ανάμεσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το Σχέδιο Β, τις οποίες είχαμε διατυπώσει δημόσια, ανοιχτά και πολιτικά.

Η διαδικασία τη μετωπικής συμπόρευσης απασχολεί εδώ και μήνες τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Το σχέδιο της συμπόρευσης, όπως αποτυπώνεται και στο κείμενο της 2ης συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, επιχειρούσε να φέρει κοντά τις δυνάμεις της επαναστατικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς, που είναι ακόμα διάσπαρτες, και να ενισχύσει τη γείωση τους στις τάξεις των εργαζομένων. Αντί για αυτό, όμως, η διαδικασία της συμπόρευσης περιορίστηκε σε ατέρμονες διαπραγματεύσεις μακριά από τον κόσμο του κινήματος με αποκλειστικό στόχο την συνεργασία με το Σχέδιο Β. Έτσι κατέληξε να είναι τροχοπέδη στην αυτόνομη δράση του αντικαπιταλιστικού χώρου.

Η Αριστερά της Ήττας

Η συγκέντρωση διαμαρτυρίας στα Προπύλαια ενάντια το Ευρωπαϊκό τσίρκο του Ζαππείου απαγορεύτηκε. Οι διοργανωτές, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΕΕΚ, η K.O. AΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, η ΟΚΔΕ, το ΣΧΕΔΙΟ Β΄,  επέμειναν στη διοργάνωση της συγκέντρωσης και καλά έκαναν. Αν και την αντιπαράθεση την επέλεξαν οι κυβερνητικές δυνάμεις καταστολής απαγορεύοντας μια ανακοινωμένη συγκέντρωση, οι πέντε οργανώσεις σήκωσαν το γάντι. Οι υπόλοιποι στην αριστερά είχαν την πολυτέλεια να μιλήσουν τελευταίοι ακόμα και μετά την ανακοίνωση των διοργανωτών ότι η συγκέντρωση θα γίνει παρά την απαγόρευση. Πώς αξιοποίησαν την ευκαιρία;
Έχουμε και λέμε κατά σειράν μεγέθους:

Ο ΣΥΡΙΖΑ, βρήκε πως  «Η απαγόρευση των δημόσιων συγκεντρώσεων [..] , είναι απαράδεκτο γεγονός που ποδοπατάει τα δικαιώματα των πολιτών και συρρικνώνει τη Δημοκρατία.» Επιπλέον το timinng ήταν άκομψο: τέτοιος «αυταρχικός κατήφορος της κυβέρνησης» χωρίς «τελειωμό, τη στιγμή που η χώρα μας αναλαμβάνει και την προεδρία της ΕΕ». Ανήκουστον!.
Παρά πάντως την κατάφωρη συρρίκνωση της δημοκρατίας και τον αυταρχικό κατήφορο έμπρακτη διαμαρτυρία, αγωνιστική απάντηση ή συμμετοχή στη συγκέντρωση των πέντε οργανώσεων ποτέ! Θα ήταν χοντροκοπιά, ανάξια της αριστερής εξευρωπαϊσμένης  mentalité του ΣΥΡΙΖΑ.
Φυσικά, βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ παρενέβη υπέρ των διαδηλωτών και του συλληφθέντος Αντωνόπουλου.

Το ΚΚΕ αφού εσκέφθη, εσκέφθη, δεν κατόρθωσε να ξεδιαλύνει το πράγμα και έτσι απεφάνθη πως η «απαγόρευση των διαδηλώσεων, κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων έναρξης της ελληνικής Προεδρίας της ΕΕ, δημιουργεί σοβαρά ερωτηματικά.»  Το σκοτεινότερο από όλα τα ερωτηματικά τους φάνηκε  «το γεγονός ότι απαγορεύονται οι κινητοποιήσεις, επειδή έχουν σκοπό αντίθετο με τις παραπάνω εκδηλώσεις.» Φοβούνται δηλαδή μήπως  «Αυτό το αιτιολογικό ανοίγει το δρόμο για παρεμπόδιση λαϊκών κινητοποιήσεων, όταν το περιεχόμενό τους έρχεται σε αντίθεση με την πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ» Όμως, λέει, «Τέτοιου είδους απαγορεύσεις δεν μπορούν να σταματήσουν την αντίθεση μεγάλου τμήματος του λαού μας...»  το οποίον τμήμα, εννοείται, ας κρατήσει την αντίθεσή του στο σπιτάκι του ως και ημείς την κρατήσαμε στο «σπίτι του λαού», αμήν.
Δεδομένων λοιπόν των πολλών ερωτηματικών δεν τέθηκε καν ζήτημα διαμαρτυρίας, αγωνιστικής κινητοποίησης ούτε βέβαια, Θεός φυλάξοι, συμμετοχής στη συγκέντρωση των πέντε, αν μη τι άλλο, ελλείψει των απαραίτητων διαστημικών σκαφάνδρων για την προστασία των μελών του από το συγχρωτισμό με τους πέντε.
Φυσικά, βουλευτής του ΚΚΕ προέβη στο νενομισμένο διάβημα για την απελευθέρωση του Π. Αντωνόπουλου...

Ο χώρος των Μ-Λ ΚΚΕ και ΚΚΕμ-λ «καταγγέλλει την αστυνομική απαγόρευση της συγκέντρωσης»

που «αποτελεί ένα ακόμα κρίκο στον ολισθηρό κατήφορο που επιλέγουν οι Σαμαράς – Βενιζέλος για να κάμψουν την κοινωνική δυσαρέσκεια μπροστά από τις επικείμενες εκλογές» και να σπείρουν «τον τρόμο ενάντια σε όσους τολμούν να «σηκώσουν κεφάλι» ». Παρόλα αυτά καλεί σε privée συγκέντρωση αλλού, στο όριο αλλά εκτός της απαγορευμένης ζώνης, στα.... Χαυτεία! Η επαναστατική εμπειρία μίλησε. Είχαν προβλέψει ότι η αστυνομία θα απωθούσε τη συγκέντρωση των Προπυλαίων προς την Ομόνοια και για να αποφύγουν το άχρηστο πέρα-δώθε.....

Ντροπή σε όσους δεν στάθηκαν δίπλα στους διαδηλωτές των πέντε στα Προπύλαια. Ντροπή!

Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ για την απαγόρευση των διαδηλώσεων:
Η απαγόρευση των δημόσιων συγκεντρώσεων και πορειών που για άλλη μια φορά επιβάλλει η κυβέρνηση του μνημονίου, τη στιγμή μάλιστα που η χώρα μας αναλαμβάνει και την προεδρία της ΕΕ, είναι απαράδεκτο γεγονός που ποδοπατάει τα δικαιώματα των πολιτών και συρρικνώνει τη Δημοκρατία.
Ο αυταρχικός κατήφορος της κυβέρνησης δεν έχει τελειωμό.
- See more at: http://left.gr/news/apagoreyontai-oi-sygkentroseis-stin-athina-tin-tetarti#sthash.U6nw6WXp.dpuf

Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ για την απαγόρευση των διαδηλώσεων:
Η απαγόρευση των δημόσιων συγκεντρώσεων και πορειών που για άλλη μια φορά επιβάλλει η κυβέρνηση του μνημονίου, τη στιγμή μάλιστα που η χώρα μας αναλαμβάνει και την προεδρία της ΕΕ, είναι απαράδεκτο γεγονός που ποδοπατάει τα δικαιώματα των πολιτών και συρρικνώνει τη Δημοκρατία.
Ο αυταρχικός κατήφορος της κυβέρνησης δεν έχει τελειωμό.
- See more at: http://left.gr/news/apagoreyontai-oi-sygkentroseis-stin-athina-tin-tetarti#sthash.U6nw6WXp.dpuf

Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ για την απαγόρευση των διαδηλώσεων:
Η απαγόρευση των δημόσιων συγκεντρώσεων και πορειών που για άλλη μια φορά επιβάλλει η κυβέρνηση του μνημονίου, τη στιγμή μάλιστα που η χώρα μας αναλαμβάνει και την προεδρία της ΕΕ, είναι απαράδεκτο γεγονός που ποδοπατάει τα δικαιώματα των πολιτών και συρρικνώνει τη Δημοκρατία.
Ο αυταρχικός κατήφορος της κυβέρνησης δεν έχει τελειωμό.
- See more at: http://left.gr/news/apagoreyontai-oi-sygkentroseis-stin-athina-tin-tetarti#sthash.U6nw6WXp.dpuf

Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ για την απαγόρευση των διαδηλώσεων:
Η απαγόρευση των δημόσιων συγκεντρώσεων και πορειών που για άλλη μια φορά επιβάλλει η κυβέρνηση του μνημονίου, τη στιγμή μάλιστα που η χώρα μας αναλαμβάνει και την προεδρία της ΕΕ, είναι απαράδεκτο γεγονός που ποδοπατάει τα δικαιώματα των πολιτών και συρρικνώνει τη Δημοκρατία.
Ο αυταρχικός κατήφορος της κυβέρνησης δεν έχει τελειωμό.
- See more at: http://left.gr/news/apagoreyontai-oi-sygkentroseis-stin-athina-tin-tetarti#sthash.U6nw6WXp.dpuf

Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ για την απαγόρευση των διαδηλώσεων:
Η απαγόρευση των δημόσιων συγκεντρώσεων και πορειών που για άλλη μια φορά επιβάλλει η κυβέρνηση του μνημονίου, τη στιγμή μάλιστα που η χώρα μας αναλαμβάνει και την προεδρία της ΕΕ, είναι απαράδεκτο γεγονός που ποδοπατάει τα δικαιώματα των πολιτών και συρρικνώνει τη Δημοκρατία.
Ο αυταρχικός κατήφορος της κυβέρνησης δεν έχει τελειωμό.
- See more at: http://left.gr/news/apagoreyontai-oi-sygkentroseis-stin-athina-tin-tetarti#sthash.U6nw6WXp.dpuf

Προκήρυξη ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. για την Απεργία της 6ης Νοέμβρη

ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ – ΕΕ – ΔΝΤ
ΟΧΙ ΝΕΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ, ΑΝΕΡΓΙΑ, ΦΤΩΧΕΙΑ, ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΤΩΡΑ– ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 6 ΝΟΕΜΒΡΗ

Μια ακόμα αποφασιστική περίοδος, στον πόλεμο που έχουμε, ανοίγεται μπροστά μας.
Η κυβέρνηση επιδιώκει να πείσει ότι «διαπραγματεύεται» με την τρόικα να «μην υπάρξουν νέα μέτρα και νέο μνημόνιο». Όμως τα βάρβαρα μέτρα, είναι ήδη αποφασισμένα και προχωράνε. Πίσω από το παραμύθι της «επαναδιαπραγμάτευσης» νέος καταιγισμός μέτρων ετοιμάζεται.

Ένα είναι το ερώτημα: Θα καταφέρουν να εφαρμόσουν τα μέτρα των μνημονίων και να  περάσουν  τον νέο γύρο της σκληρής επίθεσης ή οι εργαζόμενοι με την κλιμάκωση των αγώνων τους  θα τους εμποδίσουν, θα  ανατρέψουν την βάρβαρη πολιτική των δανειστών, του κεφαλαίου και της ΕΕ και την δικομματική κυβέρνηση, ανοίγοντας, τον δρόμο της αντικαπιταλιστικής ανατροπής!.

Η Πολιτική του Ενιαίου Μετώπου και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Δεν πάει πολύς καιρός όταν σε τούτο εδώ το ιστολόγιο διατυπωνόταν ένα μάλλον ρητορικό ερώτημα για το κατά πού πράγματι τραβάει η μετωπική πολιτική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ:.

Έχουμε λοιπόν ρητορική του «από τα κάτω» και πρακτική του «από τα πάνω»;

 

Το καλοκαιράκι πέρασε, το φθινόπωρο άρχισε απεργιακά, η επίθεση της άρχουσας τάξης συνεχίζεται αμείωτα και ο χειμώνας προβλέπεται δριμύς. Η κινητικότητα στις συνεννοήσεις ομάδων και κινήσεων δεν σταμάτησαν σε επίπεδο κορυφής. Από τα κάτω όμως τίποτα. Ή λιγότερο κι από τίποτα: σιγή ασυρμάτου

Κι αυτό όμως το από τα πάνω εγχείρημα φαίνεται να αποτυγχάνει, τουλάχιστον κατά τον βασικό του αποδέκτη το Σχέδιο Β. Η όλη διαδικασία έγινε σχεδόν εν κρυπτώ και οι κριτικές σε αυτό τούτο το γεγονός δεν είναι καθόλου άδικες. Είναι πάντως καθόλα εξηγήσιμες, αν στο εναρκτήριο μας ερώτημα απαντήσουμε ναι, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χρησιμοποιεί τη ρητορική του «από τα κάτω» για να ακολουθήσει πρακτικά την πολιτική του «από τα πάνω». 

Έτσι θα μπορούσε να εξηγηθεί η μυστικότητα των επαφών και η απομόνωσή τους από τα βλέμματα, την κριτική και τη συμμετοχή της βάσης και των ανένταχτων. Αυτή η πολιτική επιλογή δεν είναι όμως καθόλου άσχετη, ίσα - ίσα επικαθορίζεται, από την επιλογή  του προνομιακού συνομιλητή, του ΣχεδίουΒ. Για ένα πολιτικό μέτωπο, όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που αναφέρεται στην εργατική τάξη, μια οποιαδήποτε άλλη πολιτική οργάνωση εργατικής επίσης αναφοράς, μπορεί να είναι σημαντική για δύο λόγους. Είτε γιατί είναι φορέας νέων και γόνιμων επαναστατικών ιδεών, είτε γιατί έχει πολλούς εργάτες στις γραμμές της.Από φρέσκες επαναστατικές ιδέες το ΣχέδιοΒ δεν έχει - κατά γενική ομολογία -  δράμι. Έλα όμως πού, όντας ένα «προσωποποιημένο» πολιτικό μόρφωμα, ούτε και εργάτες διαθέτει στις γραμμές του! Έτσι η επιλογή του ως συνομιλητή των ενιαιομετωπικών διαδικασιών δεν θα μπορούσε καν να γίνει από τα κάτω, ελλείψει ακριβώς αυτού του «από κάτω»· το Σχέδιο Β είναι ολόκληρο ένα «από πάνω». Δεδομένου επιπλέον και του αστικοδιαχειριστικού πολιτικού του χρώματος, το «ενιαίο μέτωπο» με το Σχέδιο Β, γίνεται κενό γράμμα ή μάλλον αποκτά το περιεχόμενο του χρεωκοπημένου «Λαϊκού Μετώπου». Η ομοιότητα με τις λαϊκομετωπικές διαδικασίες και μανιέρες του ΚΚΕ (κι ας ξορκίζονται σε κάθε ευκαιρία) προκύπτει από την σύμπτωση των περιεχομένων και δεν είναι βεβαίως θέμα «αντιδημοκρατικής νοοτροπίας» ή «κακής συνήθειας» του σεχταριστικού παρελθόντος των Ανταρσυωτικών συνιστωσών. Το κρέας του λαϊκού μετώπου το βαφτίζουν, εκεί στο μοναστήρι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ψάρι του ενιαίου μετώπου και το καταπίνουν αμάσητο. Η υπόθεση όμως της επανάστασης δεν είναι υπόθεση μεγαλοφυών κινήσεων στην κεντρική πολιτική σκακιέρα των πεφωτισμένων ηγεσιών μιας προαλειφόμενης πρωτοπορίας, αλλά υπόθεση της πραγματικής κίνησης της εργατικής μάζας.Αν πράγματι το τελικό κριτήριο, που έλεγε και ο θείος Βλαδίμηρος, είναι το αν ανεβαίνει ή όχι το επίπεδο της ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης, τότε η κολεγιά με τον Αλαβάνο σε τι ακριβώς θα βοηθούσε;

Υποτίθεται ότι η τακτική του Ενιαίου Μετώπου χρησιμοποιείται από την πρωτοπορία όταν είναι μειοψηφική ανάμεσα στις εργατικές μάζες, με σκοπό η «από τα κάτω» αγωνιστική συμπόρευση των εργατών να αναγκάσει τη ρεφορμιστική ηγεσία είτε να μετακινηθεί η ίδια αριστερά συνεργαζόμενη  «από τα πάνω» με την πρωτοπορία και διευκολύνοντας έτσι την επαναστατική διαδικασία, είτε να απελευθερώσει  από την επιρροή της εργατικές μάζες, εάν προτιμήσει να κρατήσει τιμόνι ή να το στρίψει ακόμα δεξιότερα. Αυτό, ηλίου φαεινότερο,  σημαίνει ότι η από τα κάτω συνεργασία είναι η ίδια προϋπόθεση για την ενδεχόμενη από τα πάνω συνεργασία και η σειρά δεν μπορεί να αντιστραφεί. Η αντίστροφη σειρά μάλιστα δεν μπορεί παρά να συνιστά μια μετακίνηση της πρωτοπορίας προς τα δεξιά μέσω μιας (τι άλλο από) κοινοβουλευτικής από τα πάνω συμμαχίας και μια υποβάθμιση της ταξικής και πολιτικής βάσης σε ρόλο χειροκροτητή ή οπαδού του βολονταρισμού της (πεφωτισμένης πάντα) ηγεσίας.

Από την άποψη αυτή, είναι μάλλον προσγειωμένες και εποικοδομητικές οι επιφυλακτικές απαντήσεις ομάδων της άκρας αριστεράς που μιλούν για οργάνωση συγκεκριμένα κοινών αγώνων και διατήρηση του πολιτικού και θεωρητικού διαλόγου ανοικτού, υπό τον όρο ότι η πρόσκληση αυτή δεν απευθύνεται ούτε κατά κύριο λόγο, ούτε -πολύ λιγότερο - αποκλειστικά στις ηγεσίες αλλά  θα αποτελέσει, όχι απλώς καθημερινή πολιτική πρακτική της βάσης τους, αλλά  καθημερινή πολιτική πρακτική της βάσης τους μπροστά στους εργάτες.

Οι Θέσεις για τη Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μέρος 5

Σημείο 6ο Ο Φασισμός

Στη θέση 19 και δευτερευόντως στις θέσεις 32, 33, 52 επιχειρείται μια αποτίμηση του φασιστικού φαινομένου. 
Σύμφωνα λοιπόν με τη θέση 19 λοιπόν τέσσερις παράγοντες κι ένας ακόμα επέδρασαν στο φούντωμα και την πολιτική παγίωση του φασισμού - εκλογικής ανόδου της ΧΑ.

Οι Θέσεις για τη Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μέρος 4

Σημείο 5. Δημοκρατικά δικαιώματα ή Δημοκρατικές Ελευθερίες;

Στις Θέσεις για την Β Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί κανείς να διαβάσει:

Θέση 42:    [Το μεταβατικό πρόγραμμα]..Πείθει ότι μπορούμε [...] να επιβιώσουμε,[...], χωρίς ευρώ και ΕΕ, [...]. Με στοιχεία πραγματι­κής δημοκρατίας απέναντι στην αυταρχική και αντιδραστική μετάλλαξη του πολιτικού συ­στήματος

και  παρακάτω «[Το μεταβατικό πρόγραμμα] Είναι δημοκρατικό γιατί ενσωματώνει τα σύγχρο­να δημο­κρατικά δικαιώματα των εργαζόμενων και την αντιφασιστική πάλη»

Οι Θέσεις για τη Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μέρος 3

Σημείο 4ο.  Από τα Πάνω ή Από τα Κάτω;

Ο μπαρμπα-Γιάννης ήταν παλιός αγωνιστής που εγώ τον πρόλαβα στα τελευταία χρόνια της ζωής του. Πειραιώτης ντελικανής κι αράθυμος έμπλεξε στα νιάτα του, προπολεμικώς, με το νόμο και τον χώσαν στη ψειρού. Για ποινικός μπήκε, πολιτικός βγήκε. Μάλλον τον βάλανε σε λάθος θάλαμο. 

Μετά, παρανομία, κατοχή, εμφύλιος και τράβα κορδόνι....

Οι Θέσεις για τη Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μέρος 2

Σημείο 3ο. Ο νεολογισμός της «λαϊκής κυριαρχίας»

Στις «Θέσεις» για την Β Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ εμφανίζεται και ένας όρος του οποίου οι πρώτες εμφανίσεις, στη διάρκεια των τελευταίων βουλευτικών εκλογών, φαίνεται πως έγιναν σε κείμενα προερχόμενα από το ΝΑΡ, και πιο μετρημένα στην αρχή, απο την ΑΡΑΝ. Με την ευκαιρία των «Θέσεων»,όπου  πια ενσωματώνεται, ο όρος αποκτά τελικά το βαρύ πολιτικό status της προγραμματικής διατύπωσης. Πρόκειται για τον όρο «λαϊκή κυριαρχία». Από την ανάλυση θα φανεί ότι η καταμέτρηση των λέξεων στο σημείο 2ο δεν ήταν, ούτε σχολαστικισμός από τη μεριά μου, ούτε άμοιρος πολιτικών συνεπειών από τη μεριά των «Θέσεων».
Ο όρος εισάγεται λοιπόν στη θέση 16 κατά λαθραίο τρόπο: «Ειδικά το τελευταίο διάστημα με την επιτροπεία από την Τρόικα τί­θεται και θέμα μειωμένης λαϊκής κυριαρχίας, την οποία η αστική τάξη επιδιώκει και απο­δέχεται πλήρως για να μπορέσει να επιβάλλει συνθήκες ακόμη μεγαλύτερης εκμετάλλευσης.» Και γράφω λαθραίο γιατί αυτό που πράγματι συνέβη με την τρόικα και την εποπτεία των ιμπεριαλιστικών οργανισμών δεν είναι τίποτα περισσότερο από τον παραμερισμό του κοινοβουλίου, τυπικό γνώρισμα κάθε βοναπαρτιστικού κράτους.

Οι Θέσεις για τη Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μέρος 1

Δημοσιεύτηκαν οι θέσεις του καθοδηγητικού οργάνου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την «πολύπλαγκτη» και καθυστερημένη Β Συνδιάσκεψη. Θα προσπαθήσουμε από το blog αυτό να τις διαβάσουμε σε μια σειρά αναρτήσεων. Η πρώτη αυτή ανάγνωση αφορά τη σύγκριση των μεταβατικών προγραμμάτων ανάμεσα στην πολιτική απόφαση της Α Συνδιάσκεψης και στις Θέσεις για την Β Συνδιάσκεψη.
Είναι βέβαια εξόφθαλμη η πολιτική ωρίμανση που πραγματοποιήθηκε από τα σχεδόν ετοιματζίδικα συνθήματα της Α Συνδιάσκεψης μέχρι τις φιλόδοξες επεξεργασίες των «θέσεων». Το ότι έχει γίνει σοβαρή δουλειά είναι κατ'  αρχήν ελπιδοφόρο. Γενικόλογα συνθήματα - ευχολόγια έχουν βρει την πολιτική τους φόρμα και έχουν δεθεί σε μια πολιτική πρόταση που εγείρει αξιώσεις συνοχής.
Ας τα δούμε όμως  από πιο κοντά: