Η έκφραση και το σχέδιο του παιδιού

Δυο παιδικά σχέδια, βάλσαμο στον καιρό της βαρβαρότητας να ξαναπιάνουν λες το νήμα - VIVE L'  HUMANITE, ζήτω η ανθρωπότητα- που κόπηκε στο κοιμητήρι του Père Lachaise, με πρόφαση το τελευταίο κεφάλαιο από το ημιτελές βιβλίο La Prose du Monde του Maurice Merleau-Ponty, . . . 

Μετάφραση:  Παραναγνώστης

Πασχαλινά  «Λαζαράκια»

Η εποχή μας πριμοδότησε όλες τις μορφές έκφρασης που υπαινίσσονται ή υπεκφεύγουν, επομένως πριν από όλες τη ζωγραφική έκφραση, και μέσα σ' αυτή, την τέχνη των «πρωτόγονων» ζωγράφων, το σχέδιο των παιδιών και των τρελών. Περαιτέρω όλα τα είδη της αθέλητης ποίησης, την «μαρτυρία» ή την καθομιλουμένη. Όμως, εκτός από τις περιπτώσεις εκείνων των συγχρόνων μας που η νεύρωση κάνει όλο το ταλέντο, η προσφυγή στην ωμή έκφραση δεν γίνεται ενάντια στην τέχνη των μουσείων ή ενάντια στην κλασική λογοτεχνία. Αντιθέτως είναι τέτοιας φύσεως, ώστε να μας τις καθιστά ζωντανές, θυμίζοντάς μας τη δημιουργική δύναμη της έκφρασης που εμπεριέχει, το ίδιο καλά με τις άλλες, και την «αντικειμενική» τέχνη και λογοτεχνία, την οποία όμως παύσαμε να αισθανόμαστε σ' αυτές, ακριβώς επειδή εγκατασταθήκαμε, σαν επί φυσικού εδάφους, πάνω στα επιτεύγματα που μας άφησαν.

Ενιαίο Μέτωπο και Ηγεμονία

Δημοσιεύουμε  μια σύνοψη διάλεξης του Daniel Bensaid, στο Port Leucate στις 24 - 29 Αυγούστου 2007, που αφορά δύο έννοιες πολύ της μόδας....

Μετάφραση  Παραναγνώστης

 

Στη δεκαετία του 1970, η έννοια της ηγεμονίας χρησίμευσε ως θεωρητικό πρόσχημα για την εγκατάλειψη χωρίς σοβαρή συζήτηση, της δικτατορίας του προλεταριάτου από τα περισσότερα «ευρωκομμουνιστικά» κόμματα. Όπως όμως υπενθύμιζε ο Perry Anderson, η έννοια της ηγεμονίας δεν καταργεί , στον Γκράμσι, την αναγκαία επαναστατική ρήξη και τη μετατροπή της στρατηγικής άμυνας (ή πολέμου φθοράς) σε στρατηγική επίθεση (ή πολέμου κινήσεων) [1].

Η φιλοσοφία της πράξης και η Ρόζα Λούξεμπουργκ

Αναδημοσίευση από την  Αφορμή



Του Μίκαελ Λεβί

Στην παρουσίαση των «Θέσεων του Μαρξ για τον Φόιερμπαχ» (1845), που δημοσίεσε μετά το θάνατό του, ο Ένγκελς περιέγραψε το έργο σαν «το πρώτο κείμενο στο οποίο φυτεύθηκε ο λαμπρός σπόρος μιας νέας τάξης πραγμάτων». Όντως, σε αυτό το σύντομο κείμενο, ο Μαρξ ξεπερνά με τη μέθοδο της διαλεκτικής –το περίφημο Aufhebung: άρνηση/διατήρηση/ανάταση– τους προϋπάρχοντες υλισμό και ιδεαλισμό και διαμορφώνει μια νέα θεωρία, την οποία περιγράφει ώς τη φιλοσοφία της πράξης. Ενώ οι Γάλλοι υλιστές του 18ου αιώνα επέμεναν στην αναγκαιότητα της αλλαγής των υλικών συνθηκών για να αλλάξουν οι άνθρωποι, οι γερμανοί ιδεαλιστές ισχυρίζονταν ότι η κοινωνία μπορούσε να αλλάξει μέσω της δημιουργίας μιας νέας συνείδησης στα υποκείμενα

Η Αριστερά: Προαγωγή τής συνένοχης ανικανότητας στο επίπεδο τής Ιδέας

Αναδημοσίευση από το waltendegewalt

Ένα κείμενο για την προδοσία της σοσιαλδημοκρατίας, ένας λίβελλος κατά του κοινοβουλευτικού κρετινισμού εις επήκοον της ημετέρας κοινοβουλευτικής αριστεράς.

Αν το κείμενο είναι πράγματι υπέροχο, το ίδιο είναι και η μετάφραση: κάθε λέξη και έμπνευση! Αξιοζήλευτη.

Παραναγνώστης

(Sarkozy pire que prévu. Les autres : prévoir le pire, σελ. 67-83 [pdf])

Αυτό που αποκαλείται «αριστερά» είναι η σφίγγα τής κοινοβουλευτικής πολιτικής.

Παλιάτσοι κι απατεώνες μετά καθηγεσίας

Σκαλίζοντας χθες  το διαδίκτυο, έπεσα πάνω στα βίντεο του Αφορμή από την εκδήλωση της Επιτροπής για την Υπεράσπιση της Κοινωνίας και της Δημοκρατίας    με θέμα το εκλογικό αποτέλεσμα. Αντιπαρέρχομαι το γεγονός ότι οι εισηγητές Η. Νικολακόπουλος και Γ. Μοσχονάς αντιλαμβάνονται την  ιστορία ως εκλογική ιστορία και επομένως προκρίνουν ως το κατάλληλο εργαλείο μελέτης την στατιστική καταλήγοντας (φυσικά)  στο συμπέρασμα ότι δεν είναι δυνατή καμία θεωρία. Θέλω μόνο να εστιάσω στα μαθηματικά που χρησιμοποιούνται σε τέτοιες προσεγγίσεις σε διάφορα επιστημονικά πεδία κατά τρόπο όλως διόλου παραπειστικό.