Περί προδοτών και προδομένων

Ντίνος Χριστιανόπουλος ΔΗΜΑΣ

 

Μανώλης Αναγνωστάκης ΟΧΙ ΑΠΟ ΔΩ

 

ΟΧΙ ΑΠΟ ΔΩ

Ὄχι ἀπὸ δῶ. Λάθος στὸ φάκελο καὶ στὶς διευθύνσεις

Μιὰ λέξη ἕνας ἀριθμός κι ὅλο τὸ νόημα ἀλλάζει

Ἕνα κουδούνι πιὸ δίπλα κι ὁ ἐνοικιαστής εἶναι

ἄλλος

Κλείνει τὰ παντζούρια τὸ βράδυ μανταλώνει τὶς

πόρτες

Κατεβάζει τὰ μεγάλα στὸρ φράζει μ’ ένα σεντούκι

τὴν ξώπορτα

Σβήνει προσεκτικὰ τ’ αποτσίγαρα καὶ κρύβεται

κάτω ἀπ’ τὶς κουβέρτες.

Λάθος. Γιατὶ χτυπᾶς τὸ μάνταλο; δὲ θὰ σ’ ἀνοίξει

Ἡ ὥρα εἶναι περασμένη καὶ στὸ σκοτάδι δὲν μπο-

ρεῖς νὰ ξεχωρίσεις.

Πῶς νὰ πιστέψω πὼς εἶσαι σὺ ὁ Φώτης, ὄχι ὁ

Κώστας, ὄχι ὁ Θανάσης τοῦ Κώστα;

Γιατὶ ἀλλάζεις φορεσιές, ἁλλάζεις χτένισμα, δένεις

ἀλλιώτικα τὸν κόμπο τῆς γραβάτας;

Παντρεύτηκες δύο φορὲς καὶ τώρα μετρᾶς τὶς ἐρω-

τικές σου ἐπιτυχίες

Ἀρχείο σὲ σειρὰ ἀλφαβητική, γράμματα καὶ φω-

τογραφίες.

Δὲ σὲ γνωρίζω. Ἴσως νὰ ταξιδέψαμε μαζί, ὅπως

τὸ λές, μὲ τὸ «Ἀλκινόη»

Πήγαμε τρεῖς φορὲς στὸ «Θερμαϊκὸν» μοῦ πλή-

ρωσες τὸ τρὰμ γιὰ τὴν Καμάρα

Μὰ δὲ σὲ ξέρω. Ἀπό τὸ δρόμο αὐτὸ δὲν πέρασες

ποτέ σου

Δὲ διάβασες τὰ ἐπισκεπτήρια καὶ τὶς ἐπιγραφὲς

πάνω στοὺς τοίχους

Ὅλες οἱ ξώπορτες κλειστὲς καὶ τὸ σεντούκι, μὴν

ξεχνᾶς — μόλις νυχτώσει.

Ὄχι δὲν πιάνω τὸ χέρι σου. Δὲ θὰ κλέψεις τὸ σχῆ-

μα τοῦ δικοῦ μου.

Μανόλης Αναγνωστάκης

Δημᾶς

Δημᾶς Παύλῳ δεσμίῳ ἐν Ρώμῃ˙ χαίρειν.

Εἶναι ἡ τέταρτη φορὰ ποὺ ἐπιχειρῶ νὰ σᾶς γράψω,

μέσα σὲ τοῦτο τὸ πολυθόρυβο μπὰρ μὲ τὸ ράδιο νὰ παίζει σουὶνγκ

καὶ τὸ κορίτσι νὰ μὲ κοιτάει παραξενεμένο.

Συχνὰ θυμοῦμαι τὴν ἐν Χριστῷ ζωή, τοὺς ἀδελφοὺς ἐν Κυρίῳ,

μὲ ταράζει ἡ νοσταλγία, μὲ διαλύει.

Ὅλοι μὲ θεωροῦν εὐτυχισμένο καθῶς μὲ βλέπουν μὲ τὸ χακί,

τὸ περίστροφο στὰ δεξιά, νὰ βαδίζω γεμᾶτος αὐτοπεποίθηση,

στὴ Μπάρα, στὰ θέατρα, στὰ ζαχαροπλαστεῖα, στὰ γυμναστήρια.

Ὅμως νιώθω καλὰ τὴν τερηδόνα ποὺ προχωρεῖ.

Τί τὰ θέλετε, κύριε, τί τὰ θέλετε,

ἐμεῖς ποὺ γνωρίσαμε μικροὶ τὸ Χριστὸ ζοῦμε τώρα τὴ θλίψη˙

χάσμα γὰρ μέγα ἐστήρικται μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν.

Ὅπου νὰ γυρίσω, μὲ σκοτώνει τὸ παράπονό σας:

Δημᾶς μὲ ἐγκατέλιπεν ἀγαπήσας τὁν νῡν αἰῶνα.

Κι ὅμως νιώθω παράταιρος μέσα στὸν κόσμο αυτό,

σὰν κλασικὴ μουσικὴ σὲ ταβέρνα.

Κι ὅταν ἀνοίγω τὸ ἀλμποὺμ μὲ τὰ εἰκόνια ποὺ μᾶς κάμναν

πλανόδιοι ζωγράφοι σ’ ἐξορμήσεις ἱεραποστολικές,

δὲν ξέρω ἂν θὰ ’θελα νὰ ἐπιστρέψω, εἶναι τόσο ὀδυνηρὴ

ἡ ἐποχὴ τῆς φρόνησης, θὰ ’θελα μόνο

νὰ ξεριζώσω μὲ τὰ χέρια μου τὴ μνήμη.

Τάχα νὰ βάλω πιὰ τὶς χῶρες μου σὲ κάποια τάξη;

Καὶ πῶς μὲς στ’ ἀδιέξοδο ἔξοδο νὰ ’βρω;

Αντισταθείτε

Προσχέδιο Δοκιμίου Πολιτικής Αγωγής

Οἱ τσαγκαράδες νὰ φτιάσουν ὅπως πάντα γερὰ παπούτσια

Οἱ ἐκπαιδευτικοὶ νὰ συμμορφώνονται μὲ τὸ ἀναλυτικὸ πρόγραμμα τοῦ Ὑπουργείου

Οἱ τροχονόμοι νὰ σημειώνουν μὲ σχολαστικότητα τὶς παραβάσεις

Οἱ ἐφοπλιστὲς νὰ καθελκύουν διαρκῶς νέα σκάφη

Οἱ καταστηματάρχες ν᾿ ἀνοίγουν καὶ νὰ κλείνουν σύμφωνα μὲ τὸ ἑκάστοτε ὡράριο

Οἱ ἐργάτες νὰ συμβάλλουν εὐσυνείδητα στὴν ἄνοδο τοῦ ἐπιπέδου παραγωγῆς

Οἱ ἀγρότες νὰ συμβάλλουν εὐσυνείδητα στὴν κάθοδο τοῦ ἐπιπέδου καταναλώσεως

Οἱ φοιτητὲς νὰ μιμοῦνται τοὺς δασκάλους τους καὶ νὰ μὴν πολιτικολογοῦν

Οἱ ποδοσφαιριστὲς νὰ μὴ δωροδοκοῦνται πέραν ἑνὸς λογικοῦ ὁρίου

Οἱ δικαστὲς νὰ κρίνουν κατὰ συνείδησιν καὶ ἐκτάκτως μόνον, κατ᾿ ἐπιταγὴν

Ὁ τύπος νὰ μὴ γράφει ὅ,τι πιθανὸν νὰ ἐμβάλλει εἰς ἀνησυχίαν τοὺς φορτοεκφορτωτάς

Οἱ ποιητὲς ὅπως πάντα νὰ γράφουν ὡραῖα ποιήματα.

Μανόλης Ανανγνωστάκης

Σημ.: Πρόκειται περὶ προσχεδίου, ὡς ὁ τίτλος, καὶ προσφέρεται εἰς ἐλευθέραν δημοσίαν συζήτησιν. Μετὰ τὰς ἀκουσθησομένας ἀπόψεις θὰ γίνει τελικὴ ἐπεξεργασία ὑπὸ ὁμάδος ἐγκρίτων Ποιητῶν καὶ θὰ παραδοθεῖ εἰς τὸ κοινὸ πρὸς γνῶσιν καὶ ἀναμόρφωσιν.

Απογραφή

Jacques Prévert

Από τη συλλογή «Κουβέντες»

Μετάφραση Παραναγνώστης

Μια πέτρα
δύο σπίτια
τρία χαλάσματα τέσσερις νεκροθάφτες
ένας κήπος λουλούδια

ένα ρακούν

μια ντουζίνα στρείδια ένα λεμόνι ένα ψωμί
μια ηλιαχτίδα μια κρυφή λεπίδα
έξη μουσικοί
μια πόρτα με το ψάθινο τσούλι της
ένας κύριος με παράσημο της λεγεώνας της τιμής

άλλο ένα ρακούν

ένας γλύπτης που σκαλίζει Ναπολέοντες
το λουλούδι που το λένε έγνοια
δύο ερωτευμένοι σε ένα μεγάλο κρεββάτι
ένας φοροεισπράκτορας μία καρέκλα τρία γαλόπουλα
ένας κληρικός ένα κακό σπυρί
μια σφήκα
μία νεφρόπτωση
ένα ιπποδρόμιο
ένας άσωτος υιός δύο δομινικανοί καλόγεροι τρεις ακρίδες ένα σκαμνί
δύο θυγατέρες της ηδονής ένα θείος Κυπριανός
μία Παναγιά του Πάθους τρεις μπαμπακούληδες δύο κατσίκες του κυρίου Σεγκέν
ένα τακούνι Λουδοβίκος 15ος
μια πολυθρόνα Λουδοβίκος 16ος
ένα παράταιρο συρτάρι
ένα κουβάρι σπάγκος δύο παραμάνες ένας ηλικιωμένος κύριος
μια Νίκη της Σαμοθράκης ένας λογιστής δύο βοηθοί-λογιστές ένας κοσμικός κύριος δύο χειρουργοί τρεις χορτοφάγοι
ένας κανίβαλος
μια αποικιακή αποστολή ένα βαρβάτο άλογο μισή οκά γαμώτο μια μύγα τσετσέ ένας αστακός αμερικάνικος ένας κήπος γαλλικός
δύο μήλα εγγλέζικα
ένα ματογυάλι ένα τσιράκι ένα ορφανό μια ατσάλινη αντλία
μια μέρα δόξας
μια βδομάδα καλοσύνης
ένας μήνας της Μαρί
μια φρικτή χρονιά
ενός λεπτού σιγή
μια στιγμή απροσεξίας
και...
πέντε-έξη ρακούν
ένα μικρό αγόρι που μπαίνει κλαίγοντας στο σχολείο
ένα μικρό αγόρι που βγαίνει γελώντας από το σχολείο
ένα μυρμήγκι
δυο τσακμακόπετρες
δεκαεπτά ελέφαντες ένας ανακριτής σε διακοπές καθισμένος σε μια πτυσσόμενη
ένα τοπίο με πολύ πράσινο χορτάρι μέσα
μια γελάδα
ένας ταύρος
δυο μεγάλες αγάπες τρία μεγάλα εκκλησιαστικά όργανα ένα βοδινό μαρανγκό
ένας ήλιος του Austerlitz
ένα μπουκάλι ανθρακικό νερό του Seltz
ένα κρασί με λεμόνι
ένας Κοντορεβιθούλης μια μεγάλη συγγνώμη ένας πέτρινος γολγοθάς μια ανεμόσκαλα
δύο καθολικές καλόγριες τρεις διαστάσεις δώδεκα απόστολοι χίλιες και μία νύχτες τριάντα δύο στάσεις έξι μέρη του κόσμου πέντε σημεία του ορίζοντα δέκα χρόνια καλών και πιστών υπηρεσιών επτά θανάσιμα αμαρτήματα δύο δάκτυλα του χεριού δέκα σταγόνες πριν από κάθε γεύμα τριάντα μέρες φυλακή εξ ων δεκαπέντε μη εξαγοράσιμες πέντε λεπτά διάλειμμα
και...
κάμποσα ρακούν

ένα ποίημα

Αναδημοσίευση από τον //ΠαραλληλοΓράφο//

‘Εγραψε ο Silentcrossing, μεταφέρει η Jaquou

Στην Ελλάδα οι μετανάστες φοβούνται περισσότερο απ’ τους ποιητές

Φοβούνται, ας πούμε, τα κύματα

Τα ποδήλατα

Τα μπαλκόνια

Ασήμαντα πράγματα

Κι όμως αυτοί φοβούνται

Φοβούνται και τα χαντάκια

Τις μηχανές

Τους πανηγυρισμούς

Τις βραδυνές ώρες που οι ποιητές παίρνουν το δείπνο τους

Αυτοί φοβούνται

Μη χτυπήσει ξαφνικά η πόρτα 

Και την ώρα του φρούτου αυτοί φοβούνται

Μην συναντήσουν

Τις γυναίκες με τους σκύλους

Ακόμα, φοβούνται τα ύψη

Τους λιμενικούς

Τους συνοριοφύλακες 

Καθώς και τις σφαίρες της Frontex

Τον ήχο της μοτοσυκλέτας

Και το βιτριόλι

Φοβούνται επίσης στο λεωφορείο 

Φοβούνται στο μετρό

Φοβούνται στο ταξί

Φοβούνται στη δουλειά 

Φοβούνται στην πόλη

Φοβούνται στην επαρχία

 Φοβούνται και τα αφεντικά

Κυρίως τα αφεντικά!

Φοβούνται τους λοστούς

Τις αλυσίδες

Τις σιδηρογροθιές

Και τα σπασμένα μπουκάλια

Φοβούνται τα μαχαίρια

Και την ώρα  που οι ποιητές κοιμούνται

Αυτοί φοβούνται

Μην πεθάνουν

Στις ράγες του τραίνου

Κυνηγημένοι

…

Κωνσταντίνα Κούνεβα

Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ

Έντισον Γιαχάι

Σαχτζάτ Λουκμάν

Αριβάν Οσμάν Αμπντουλάχ

Γκραμός Παλούσι

Χουσεΐν Ζαχιντούλ

Chiekh Ndiaye

Abdukarim Yahya Idris

Ίλμι Λατές

Τόνυ Ονούοχα

Μη φοβάστε πια

Για ‘σας

Δεν θα γράψουν

Ποτέ

Οι ποιητές

Ὀνόματα

Τὸ δέντρο δὲν εἶχε πάντοτε σκιὰ
νὰ κρέμεται ἀπὸ τὴ ρἰζα του
ὡς στροβιλίζει βλάστημον ὁ κόμπος τῆς ἀγχόνης
δὲν εἶχε πάντοτε ὄνομα
νὰ χυτευθεῖ τὸ σκότος
καὶ σκότος λογαριάζω ἐγὼ
τὴν πλήρη τάξη τῆς ματιᾶς σου
ἔνδοξο μάτι
ποὺ εἶδες πρῶτα ἐσὺ
πρὶν ἀπὸ τρεῖς ἢ τέσσερις αἰῶνες
τὴ σκιὰ στὸ καταρράχι
μὲ φυλλώματα ἀπὸ ἄμορφο βιομηχανικὸ κὼκ
κι ἀντὶ κορμὸν ἀτέρμονα κοχλία
γιὰ νὰ τεθεῖ σὲ κίνηση τὸ σκότος
δι' οὗ τὰ πάντα ἐπέρασαν
καὶ νὰ ξυπνήσουν ἐπιτέλους τὰ ὀνόματα
ζῶσα πνοὴ τῶν δηλουμένων.
Ὦ ἠχηρὰ ὀνόματα, εἶπε.
Ὡς τὸ καμάκι προσεταιρίζεται τὸ ψάρι
μὲ τόση βία σᾶς φίλησε ἡ σιωπή.

Ὤδινεν

Εἶναι βέβαια καὶ τὰ βαποράκια
ποὺ κάνουν γραμμὴ Πέραμα – Παλούκια
καὶ συμβάλλουν τὰ μέγιστα στὶς συγκοινωνίες
ὅμως ἐγὼ
τὰ κρεμάω πολλὲς φορὲς ἀπ' τὰ φουγάρα
διότι εἶμαι μαυροψύχης
καὶ μὲ ταράσσουν σφόδρα τὰ παίγνια
μὲ λέξεις
ἐξ αἰτίας τῶν ὁποίων καὶ ἄλλοι ἐξανίστανται
καὶ θεωροῦν αἴφνης ἀνήθικους
τοὺς συρμοὺς τοῦ ἡλεκτρικοῦ σιδηροδρόμου
ὅπου ἀπὸ βαγόνι σὲ βαγόνι
διώκουν τὸ πεπρωμένο
ἔως τὴν ἀγκαλιὰ τῶν ρολογάδων.

Sans La Nommer, Georges Moustaki

Sans La Nommer, Georges Moustaki          Χωρίς να την κατονομάσω

Je voudrais, sans la nommer,                     Θάθελα, χωρίς να την κατονομάσω
Vous parler d’elle                                        Να σας μιλήσω γι αυτήν
Comme d’une bien-aimée,                          Σαν για μια αγαπημένη
D’une infidèle,                                            Για μια άπιστη
Une fille bien vivante                                 Μια ολοζώντανη κοπέλα
Qui se réveille                                            Που ξυπνά
A des lendemains qui chantent                  Στα αύριο που τραγουδούν
Sous le soleil.                                             Στη λιακάδα.
C’est elle que l’on matraque,                    Είναι εκείνη που χτυπούν με το ρόπαλο
Que l’on poursuit que l’on traque.            Που δικάζουν, που καταδιώκουν.
C’est elle qui se soulève,                            Εκείνη που ανασηκώνεται
Qui souffre et se met en grève.                  Που υποφέρει και ρίχνεται στην απεργία.
C’est elle qu’on emprisonne,                     Είναι εκείνη που φυλακίζουν
Qu’on trahit qu’on abandonne,                 Που προδίδουν που εγκαταλείπουν
Qui nous donne envie de vivre,                  Που μας δίνει τη δίψα για ζωή
Qui donne envie de la suivre                      Που δίνει τον πόθο να την ακολουθήσεις
Jusqu’au bout, jusqu’au bout.                    Ως το τέρμα, ως το τέρμα.
Je voudrais, sans la nommer,                      Θάθελα, χωρίς να την κατονομάσω
Lui rendre hommage,                                   Να της αποδώσω σεβασμό
Jolie fleur du mois de mai                            Όμορφο του Μαγιού λουλούδι
Ou fruit sauvage,                                          'Η άγριο φρούτο
Une plante bien plantée                                Δεντρί καλοφυτεμένο
Sur ses deux jambes                                      πάνω στα δυο του πόδια
Et qui trame en liberté                                  Κι ελεύθερα απλώνεται
Ou bon lui semble.                                         όπου καλό του φαίνεται.
C’est elle…                                                    Είναι αυτή . . .
Je voudrais, sans la nommer,                        Θάθελα, χωρίς να την κατονομάσω
Vous parler d’elle.                                          Γι αυτή να σας μιλήσω
Bien-aimée ou mal aimée,                              Πολυαγαπημένη ή κακο-αγαπημένη
Elle est fidèle                                                  Είναι πιστή
Et si vous voulez                                             Κι αν θέλετε
Que je vous la présente,                                 Να σας τη συστήσω
On l’appelle                                                    Τη λένε
Révolution Permanente !                                Διαρκή Επανάσταση
C’est elle…                                                      Είναι αυτή . . .

ΚΡΑΜΑ ΕΝΙΑΥΤΩΝ

Ένα προφητικό ποίημα του Ανδρέα Εμπειρίκου από τη συλλογή «Οἱ σπόνδυλοι τῆς πολιτείας» του 1935, αφιερωμένο στον Ορέστη Κανέλλη....

Τό σύστημα τῆς ἀριθμήσεως τῶν θερινῶν βροχῶν

Συμπίπτει μέ τίς σταγόνες τῶν βαλσάμων

Ὄρθια ἡ σιγή μά δέν ἀποκλείεται μιά πλάγια κλίσις

Μυρίζει ὡραῖα ἡ χλόη καί τό χῶμα

Οἱ μώλωπες τῆς γῆς προσμένουν τήν βροχή

Ἕνα κορίτσι διασχίζει τήν αὐλή

Τ'  ἀφηνιασμένα ἀλόγατα τά συγκρατούν τά χαλινάρια τους

Κατάντικρυ στό σταῦλο ἑτοιμάζουν τό νέο πατητήρι

Οἱ φαινομενικές ἀναστυλώσεις τῶν ξιφολογχῶν ἀποτελοῦν ἀντίρροπο βάρος τῆς βροχῆς

Μά ἡ βροχή θά πέσῃ

Τό βάρος της εἶναι ἀνυπολόγιστο

Ἡ σημασία της εἶναι ἡ ἀνακατάταξις τῶν λογχοφόρων

Οἱ δεξαμενές τήν περιμένουν

Μιά κατσίκα βόσκει ἀκόμα ἐμπρός στήν πόρτα

Μιά γυναίκα περιεπλάκη σ'  ἕνα βάτο καί δέν μπορεῑ νά βγῇ

Μιά σαύρα εἰσέρχεται ἀπό τό ἄνοιγμα τῆς μπλούζας της

Δύο κολεόπτερα βομβοῦν

Δύο ἀεροπλάνα ἀπό μακριά πλησιάζουν

Ἡ σαύρα τέρπεται

Τό στῆθος τῆς γυναικός εἶναι ὡραῖο

Τά μάτια της γυαλίζουν

Εἶναι ἀπλανῆ μά παρακολουθοῦν τήν συρροή τῶν φίλων

Στά φύλλα τῶν δένδρων τρέμουν οἱ πρῶτες σταγόνες τῆς βροχῆς

Μία άλλη δια-μαρτυρία

Αναδημοσίευση από την Κόκκινη Γωνιά

όταν τα αφεντικά μας βγαίνουν στο δρόμο...

Κι οι ποιητές με χέρι υγρό,

υμνούνε της πατρίδας τον χαμό,

κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια,

με τους σοφούς του κράτους τα ‘χουνε πλακάκια,

σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,

τους έχω βαρεθεί. 

Με πρωτοβουλία της αλυσίδας ΙΑΝΟΣ συγκεντρώθηκαν δεκάδες υπογραφές και συμμετοχές εκδοτών, βιβλιοπωλών και ανθρώπων της τέχνης και του πολιτισμού να διοργανώσουν, λένε, μια δια-μαρτυρία. Σκοπός τους, όπως οι ίδιοι διατείνονται: "Σας καλούμε όλες και όλους, σε μια ΑΛΛΗ διαμαρτυρία: στις 21 Μαρτίου συνθήματά μας ας γίνουν τα ποιήματα, αναφορά μας οι Ποιητές μας, πλακάτ μας οι στίχοι που μπορούν να γεννήσουν έναν άλλο στοχασμό, ένα άλλο μέλλον μέσα από το παρόν και το παρελθόν μας. Μια διαδήλωση υπεράσπισης ενός Πολιτισμού που δεν κρίνεται από την Κρίση, που όταν μνημονεύεται απαντά, με το δικό του τρόπο, στα όποια Μνημόνια…".

Poetry Parade

Αναδημοσιεύουμε από το blog Dies Brumalis ένα «πολιτισμένο» και παράξενα ταιριαστό με την καταχνιά του ονόματός του κείμενο - σχόλιο για την παρέλαση (συν- οδοιπορία τη λένε) της 21ης Μαρτίου, Ημέρας της Ποίησης όπως την ανακοίνωσαν δύο περιοδικά ποίησης μαζί με εκδοτικούς οίκους και χώρους «πολιτισμού». Η ίδια η ιδέα της «Ημέρας της Ποίησης» θα έφτανε για να μας πείσει για την απουσία της ποίησης και την παρουσία «ποιητών» που σαρώνουν τα κρατικά βραβεία και συναγελάζονται ως ποιητικά καλλωπιστικά με την μπουρζουαζία και το πολιτικό προσωπικό της.

Γι' αυτούς και γι' αυτά που ποτέ δεν έκλαψε κανείς.

Λάτρεις της 7ης Τέχνης και του νεοκλασικού πνεύματος

 με αναμμένα κεριά μπροστά στο ΑΤΤΙΚΟΝ.......

Αναδημοσίευση από  e-apenanti

Νικόλας Κάλλας

............«Σαράντα αἰῶνες μᾶς θωροῦν»
εἶπε ὁ μέγας στρατηλάτης στὸ στράτευμά του
ὁ Βοναπάρτης
ἐμεῖς δὲν ξέρουμε πόσα χρόνια μᾶς κοιτάζουν
πῶς νὰ τὸ ξέρουμε μιὰ ποὺ δὲν ἔχουμε αὐτοκράτορα
κεῖνο ποὺ νιώθουμε
εἶναι
πὼς ἔχουμε δεσμὰ
ποὺ πρέπει νὰ φύγουν
γιατὶ πονοῦν
γιατὶ σφίγγουν
ὅπως τὰ δάκτυλα
τό 'να μὲ τ' ἄλλο
σὲ σχῆμα γροθιᾶς
ἡ ἄδεια παλάμη
τὴ γύμνια της πρέπει νὰ σκεπάσει
σφίγγεται
σφίγγεται τὸ πλῆθος
ὅπως ἠ γάτα
πρὶν πηδήξει
ἅμα πηδήξουμε --
ἀκοῦστε ὅμως τώρα
μέσα ἀπὸ τὰ κλειστὰ παραθύρια σας
πρὸς τιμήν μας κλεισμένα
τὸ ἐρωτικὸ νανούρισμα :
ἐρωτευτήκαμε τὴν ἐξουσία..........