Ὀνόματα

Τὸ δέντρο δὲν εἶχε πάντοτε σκιὰ
νὰ κρέμεται ἀπὸ τὴ ρἰζα του
ὡς στροβιλίζει βλάστημον ὁ κόμπος τῆς ἀγχόνης
δὲν εἶχε πάντοτε ὄνομα
νὰ χυτευθεῖ τὸ σκότος
καὶ σκότος λογαριάζω ἐγὼ
τὴν πλήρη τάξη τῆς ματιᾶς σου
ἔνδοξο μάτι
ποὺ εἶδες πρῶτα ἐσὺ
πρὶν ἀπὸ τρεῖς ἢ τέσσερις αἰῶνες
τὴ σκιὰ στὸ καταρράχι
μὲ φυλλώματα ἀπὸ ἄμορφο βιομηχανικὸ κὼκ
κι ἀντὶ κορμὸν ἀτέρμονα κοχλία
γιὰ νὰ τεθεῖ σὲ κίνηση τὸ σκότος
δι' οὗ τὰ πάντα ἐπέρασαν
καὶ νὰ ξυπνήσουν ἐπιτέλους τὰ ὀνόματα
ζῶσα πνοὴ τῶν δηλουμένων.
Ὦ ἠχηρὰ ὀνόματα, εἶπε.
Ὡς τὸ καμάκι προσεταιρίζεται τὸ ψάρι
μὲ τόση βία σᾶς φίλησε ἡ σιωπή.