Σπασμένα Τζάμια και Τσακισμένοι Άνθρωποι. Το κόστος της ταξικής ιεραρχίας

Αναδημοσίευση από το Lefteast

Του Stefan Aleksicⁱ

^{Μετάφραση: Παραναγνώστης}

Ο Ένγκελς κάποτε είπε ότι ο τρόπος με τον οποίο είναι οργανωμένη η καπιταλιστική πόλη τείνει να κρύβει το πιο άσχημο και πιο επικίνδυνο πλεόνασμα της παραγωγής: τη φτώχεια. Και όταν δεν μπορεί να το κρύψει, του επιτίθεται. Θα μπορούσε να εξηγηθεί έτσι γιατί το κράτος δείχνει την βιαιότερη μορφή του όταν διακυβεύονται τα πιο μικρά χρηματικά ποσά;

Το 2014, η αστυνομία σκότωσε τον Eric Garner για ένα πακέτο τσιγάρων που πούλησε στο δρόμο, ένα αδίκημα αξίας μερικών δολαρίων. Την άνοιξη, είδαμε τον George Floyd να δολοφονείται για ένα (ίσως) πλαστό χαρτονόμισμα των είκοσι δολαρίων. Και από τη στιγμή που άρχισε να γράφεται αυτό το άρθρο, ένας ακόμη Μαύρος Αμερικανός της εργατικής τάξης έχασε τη ζωή του από μια τέτοια βάναυση αστυνομική πρακτική. Ο Rayshard Brooks θεάθηκε να κοιμάται στο αυτοκίνητό του και μετά από σαράντα πέντε λεπτά έντονης ανάκρισης και κακοποίησης, ένας αστυνομικός τον πυροβόλησε στην πλάτη. Αυτές οι δολοφονίες έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά: την αστυνομική ωμότητα, τα τελευταία λόγια των θυμάτων (στις δύο πρώτες περιπτώσεις) και την ακατανόητη κοινοτοπία των φερόμενων ως «εγκλημάτων» για τα οποία σκοτώθηκαν.

Ο Λένιν και το Επαναστατικό Κόμμα

Κυκλοφόρησε από το Ινστιτούτο Κοινωνικών και Πολιτικών Ερευνών στις εκδόσεις Πρωτοποριακή Βιβλιοθήκη, το Βιβλίο του Paul LeBlanc Ο Λένιν και το Επαναστατικό Κόμμα.

Η μετάφραση (Πέτρος Νομικός) και η φιλολογική επιμέλεια (Κώστας Ευωδιάς) έγιναν στο νησί της Σύρου, μια σχεδόν συριανή έκδοση λοιπόν.
Το βιβλίο μας ξανασυστήνει έναν πραγματικό και στο ανθρώπινο μέτρο Λένιν, μετά από έναν αιώνα σταλινικής μουμιοποίησης του έργου (και του κουφαριού) του μεγάλου επαναστάτη. Το βιβλίο δεν αποτελεί βιογραφία, αλλά παρακολουθεί, μέσα στο συγκεκριμένο ιστορικό και πολιτικό τους πλαίσιο, τις μεταβολές μιας εξελισσόμενης αντίληψης του Λένιν σχετικά με την πολιτική οργάνωση των εργατών.  
Αφήνοντας τους ίδιους τους πρωταγωνιστές να μιλήσουν μέσα από τα γραπτά τους, ο LeBlanc αφαιρεί ένα προς ένα τα επάλληλα στρώματα σταλινικής και ιμπεριαλιστικής παραχάραξης και συκοφαντίας που τη σκέπαζαν, για να επιτρέψει σε μια ολοζώντανη δημοκρατική λενινιστική οργάνωση να προβάλει  μπροστά στα μάτια του αναγνώστη. Μια οργάνωση με πλήρη σεβασμό στις μειοψηφικές απόψεις, μια πολιτική οργάνωση που, ενώ θεωρεί εντελώς φυσικό να υπερεκπροσωπείται στα ηγετικά όργανα η εσωκομματική αντιπολίτευση, μπορεί ωστόσο ταυτόχρονα να αποτελεί αποτελεσματικό εργαλείο πολιτικής μάχης.  
Όπως και να αποτιμά κανείς το φαινόμενο Λένιν, δεν μπορεί να αρνηθεί ότι βρίσκεται μπροστά σε μια από τις μεγαλύτερες μορφές της ιστορίας. Το κύμα των λενινιστικών σπουδών, που ζωογονεί  τα τελευταία χρόνια το δυτικό ακαδημαϊκό χώρο, αποτελεί επιβεβαίωση αυτής της αλήθειας. 
Ο συγγραφέας του βιβλίου, λενινιστής ο ίδιος, ανήκει στους πρωτεργάτες αυτών των λενινιστικών σπουδών και έχει ενεργά συμμετάσχει με άρθρα και βιβλία στις σχετικές ακαδημαϊκές συζητήσεις σε Ευρώπη και Αμερική.
Ο Paul LeBlanc (1947) είναι καθηγητής Ιστορίας στο Κολλέγιο La Roche  του Πίτσμπουργκ στην Πενσιλβανία. Από το 1965 συμμετέχει ενεργά  στο εργατικό και κοινωνικό κίνημα ενώ τα ακαδημαϊκά του ενδιαφέροντα  επικεντρώνονται στο μαρξισμό και το έργο του περιλαμβάνει
μελέτες για το Λένιν και τον Τρότσκι.
Από το 1990 έως το 2005 διηύθυνε τις εκδόσεις Humanities Press/Humanity Books series “Revolutionary Studies” και εξέδωσε την οκτάτομη  International Encyclopedia of Revolution and Protest (Wiley 2009). 
Είναι μέλος της εκδοτικής επιτροπής που έχει αναλάβει την έκδοση  του συνολικού έργου της Ρόζας Λούξεμπουργκ (Verso). 
Το βιβλίο του (μαζί με το Michael Yates) A Freedom Budget for All Americans: Recapturing the Promise of the Civil Rights Movement for Economic Justice Today (Monthly Review Press, 2013) έχει βραβευθεί με το Βραβείο Εξαιρετικού Ακαδημαϊκού Έργου, Choice Award Outstanding Academic Text
 
Ανάμεσα στα έργα του συμπεριλαμβάνονται τα 

• Work and Struggle: Voices from US Labor Radicalism (Routledge 2011),  
• Marx Lenin and the Revolutionary Experience: Studies of Communism and Radicalization in the Age of Globalization (Routledge 2006), 
• A short History of the US Working Class from colonial Times to Twenty First Century(Humanity 1999),  
• From Marx to Gramsci (Humanities Press 1996) και   
• Ο Λένιν και το Επαναστατικό Κόμμα, που είναι το πρώτο βιβλίο του που μεταφράζεται στα ελληνικά.

Η Ταυτότητα του Βιβλίου

Paul Le Blanc
Ο ΛΕΝΙΝ ΚΑΙ TO ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

572 σελίδες

Τίτλος πρωτοτύπου
Paul Le Blanc, Lenin and the Revolutionary Party, Haymarket Books, Chicago, 2015


Μετάφραση
Πέτρος Νομικός 

Διόρθωση/Επιμέλεια
Κώστας Ευωδιάς

Καλλιτεχνική επιμέλεια και εξώφυλλο
Ευγενία Βλάχου   

Εκδόσεις Πρωτοποριακή Βιβλιοθήκη
Κωλέττη 14α, Αθήνα 2103300755, grafeio@okde.org, www.okde.org

ISΒΝ: 978-618-81796-2-2
   
Το βιβλίο τυπώθηκε τον Ιούνιο του 2018

Σχετικοί Σύνδεσμοι

ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ

r-project

Ποιες Στρατηγικές θα Σταματήσουν την Άκρα Δεξιά;

Αναδημοσιεύουμε από το Socialist Worker μια ενδιαφέρουσα ανάλυση για το αντιφασιστικό κίνημα στην Αμερική.

Του Eric Ruder

 

Μετάφραση Παραναγνώστης

Πορεία στο Όκλαντ της Καλιφόρνια
(φωτ. Annette Bernhardt)

Τους μήνες που κύλησαν από την εκλογή του Donald Trump, η άκρα δεξιά στις ΗΠΑ με μεγαλύτερη πλέον αυτοπεποίθηση έχει γίνει πιο επιθετική και πιο βίαιη από οποιαδήποτε στιγμή εδώ και εικοσιπέντε ή παραπάνω χρόνια.

Τα εγκλήματα μίσους εναντίον μουσουλμάνων, Εβραίων, Αφροαμερικάνων και ΛΟΑΤ, κορυφώνονται σε ολόκληρη τη χώρα, τόσο σε αστικές περιοχές με φιλελεύθερη φήμη, όσο και σε κόκκινες πολιτείες και αγροτικές περιοχές.

Η αντίθεση εν σχέση με τις εβδομάδες που ακολούθησαν την εκλογή και την εγκατάσταση του Trump είναι έντονη. Στο πρώτο εκείνο ξέσπασμα της οργής, υπήρξαν αυθόρμητες εκρήξεις αντίστασης και η μεγαλύτερη μονοήμερη διαμαρτυρία στην ιστορία των ΗΠΑ με τις πορείες των γυναικών που πραγματοποιήθηκαν την επομένη της εγκατάστασης του Trump.

Από τις ‘Θέσεις του Απρίλη’ στον Οκτώβρη του Σήμερα

ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ & ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΕΡΕΥΝΩΝ

“Π. ΠΟΥΛΙΟΠΟΥΛΟΣ”

3η Συνάντηση Εργασίας :“Από τις ‘Θέσεις του Απρίλη’ στον Οκτώβρη του Σήμερα”

28 -30 Απριλίου 2017         Κτίριο Νέου Χημείου, Ναυαρίνου 13α, 1ος όροφος

Καμία άλλη ιστορική εμπειρία δεν έχει εμπνεύσει τους εργαζόμενους και τους καταπιεσμένους όλης της γης όσο η Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917. Η συμπλήρωση 100 χρόνων από την Επανάσταση είναι μια σημαντική ευκαιρία όχι απλώς για ιστορικά αφιερώματα, αλλά για να συζητηθεί η επαναστατική στρατηγική σήμερα, στο φως των ιστορικών επιτυχιών και των αποτυχιών του διεθνούς εργατικού κινήματος, αλλά και των σύγχρονων εξελίξεων, εν μέσω μιας βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης.

Το Ινστιτούτο Πολιτικών και Κοινωνικών Ερευνών Παντελής Πουλιόπουλος αφιερώνει την 3^η Συνάντηση Εργασίας του στο 1917 και την Επαναστατική Στρατηγική. Επιχειρεί μια ματιά πέρα από τις κυρίαρχες αφηγήσεις της αστικής ιστοριογραφίας και πέρα από την παραχάραξη των γεγονότων από τη σταλινική και μετασταλινική γραφειοκρατία. Οι λενινιστικές θέσεις του Απρίλη υπήρξαν μια τομή αποφασιστικής σημασίας στη διαμόρφωση της στρατηγικής που οδήγησε στην επανάσταση του Οκτώβρη. Αποσκοπώντας όχι σε μια απλή εξιστόρηση των γεγονότων, αλλά στη μελέτη της πολιτικής που έκανε τον Οκτώβρη εφικτό, η συνάντηση θα γίνει τον Απρίλη.

Το τριήμερο «Από τις θέσεις του Απρίλη στον Οκτώβρη του σήμερα» θα γίνει στις 28, 29 και 30 Απρίλη 2017, στο κτίριο του Νέου Χημείου (Ναυαρίνου 13^Α) στην Αθήνα, φιλοξενώντας περισσότερους από 30 ομιλητές και ομιλήτριες, που θα εξετάσουν την κορυφαία εμπειρία του 1917 στην πληθώρα των εκφάνσεών της. Στο πλαίσιο του τριημέρου, και με αφορμή τη συμπλήρωση 30 χρόνων από το θάνατό του, θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση μνήμης στον Χρήστο Αναστασιάδη, που υπήρξε εξέχουσα φυσιογνωμία του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος και του τροτσκιστικού ρεύματος.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΟΜΙΛΙΩΝ

Παρασκευή 28 Απριλίου 2017

18.00: Έναρξη: Κ. Σκορδούλης εκ μέρους της ΕΕ του ΙΠΚΕ Π. ΠΟΥΛΙΟΠΟΥΛΟΣ
18.15: Θανάσης Αντωνίου: «Το διεθνές 1917»
18.45: Τάκης Θανασούλας: «Η Νέα Οικονομική Πολιτική»
19.15: Γιώργος Γιαννόπουλος: «Άνθη στο κατώφλι. Από τον Καρλ Μαρξ στην Χάννα Άρεντ”
20.00: ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΝΗΜΗΣ για τον Χρήστο Αναστασιάδη (1910-1987)
Ομιλητές: Μίμης Λιβιεράτος και Γιάννης Φελέκης
Συντονίζει ο Δημήτρης Χαροντάκης


Σάββατο 29 Απριλίου 2017

13.30: Σπύρος Χαϊκαλης: «Ο κομμουνισμός ως παρούσα κίνηση. Η θεωρία και η πράξη του μαχόμενου επαναστατικού μαρξισμού”
14.00: Μιχάλης Δικαιάκος: “Αντιθέσεις μέσα στο Κίνημα: Παρέκκλιση - Αντιπολίτευση – Δημοκρατία. Το μάθημα ενός αιώνα που δεν τελειώνει”
14.30: Λέανδρος Μπόλαρης: «'Να εξηγούμε υπομονετικά' - Οι μπολσεβίκοι, η Αριστερά και το κίνημα το 1917"
15.00: Γιώργος Γρόλλιος: “Ο Λένιν, η εκπαίδευση και η Σοβιετική Εξουσία"
15.30: Πωλίνα Χρυσοχού: «Θεωρίες της κρίσης στην εκπαίδευση. Από το 17 στο σήμερα»
16.00-16.30: Διάλειμμα
16.30: Ηλίας Λοΐζος: «Από τη 2η στην 3η Διεθνή»
17.00: Χριστίνα Πάλλιου: «Από τον Απρίλη στον Οκτώβρη»
17.30: Φανή Οικονομίδου: «Πώς λειτουργούν τα σοβιέτ;»
18.00: Ηρώ Μανδηλαρά-Σπύρος Ποταμιάς: «Ο Τρότσκι και η τέχνη»
18.30: Γιάννα Κατσιαμπούρα: «Γυναίκες και Οκτωβριανή Επανάσταση»
19.00: Κώστας Παπαδάκης: «Δίκαιο και Οκτωβριανή Επανάσταση»
19.30: Κώστας Σκορδούλης: «Τα φιλοσοφικά τετράδια του Τρότσκι και η Θεωρία της Διαρκούς Επανάστασης»
20.00: ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΣΗΜΕΡΑ
Νικόλας Σκούφογλου: «Η επαναστατική στρατηγική τότε και σήμερα»
Παναγιώτης Μαυροειδής: «Η επαναστατική στρατηγική στην Οκτωβριανή επανάσταση: Χωροχρονική ιδιαιτερότητα ή γενική αναγκαιότητα;”
Νίκος Στραβελάκης: Τι θα γίνει αν η Ελλάδα αποχωρήσει από την Ευρωζώνη και την ΕΕ; Μαθήματα από τη σύσταση και τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης"
22.00: ΠΑΡΤΥ στη Λέσχη «ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ», Κωλέττη 14


Κυριακή 30 Απριλίου 2017

12.00: Παναγιώτης Νούτσος: «Τον Οκτώβρη του 17 έκλαψα από ατέλειωτη ευτυχία (;)»
12.30: Διονύσης Τζαρέλας: «Ο Λένιν, το κράτος και η δικτατορία του προλεταριάτου»
13.00: Παναγιώτης Κολοβός: «Ο Στάλιν και ο εκφυλισμός του εργατικού κράτους»
13.30: Δημήτρης Κρασάς: «Ορθόδοξος κόσμος και επαναστατικό κίνημα στη Ρωσία»
14.00: Τάσος Αναστασιάδης: «Η επίδραση του Χέγκελ στον Λένιν»
14.30-15.00: Διάλειμμα
15.00: Χρήστος Κεφαλής: “Ο Λένιν για το επαναστατικό κόμμα”
15.30: Θόδωρος Κουτσουμπός: "Ο Λένιν για τη Διαρκή Επανάσταση - Οι θέσεις του Απρίλη"
16.00:Σπύρος Σακελλαρόπουλος: “Ο Λένιν για τις κοινωνικές τάξεις”
16.30:Δημήτρης Παπαφωτίου: “Οι μπολσεβίκοι και το αγροτικό ζήτημα"
17.00: Πέτρος Νομικός: «Μάζα, Κόμμα, Ηγεσία στην κρίση του Απρίλη»
17.30: Δημήτρης Χαροντάκης: «Η επίδραση της Οκτωβριανής Επανάστασης στο νεαρό Ελληνικό εργατικό κίνημα»
18.00: Μάνος Σκούφογλου και Μαριάννα Ξανθοπούλου: Απολογισμός και Συμεράσματα από την 3η Συνάντηση Εργασίας

Διεθνής Απολογισμός της Στρατηγικής των «Πλατιών Κομμάτων»

Μια Κριτική Του Ευρωκομμουνισμού

Keynes, και μετά;

Καθώς ο Keynes έχει για τα καλά εισβάλει στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό, το κείμενο «Keynes, et après ?»  του Daniel Bensaïd  που ακολουθεί, φαίνεται σάμπως γραμμένο- από τον μακρινό Αύγουστο του 2009- για την τακτική αμηχανία της ελληνικής επαναστατικής αριστεράς.

Μετάφραση: Παραναγνώστης

Ρωσικός Ιμπεριαλισμός

Ρωσικός Ιμπεριαλισμός

Για την Ανεξαρτησία της Σοβιετικής Ουκρανίας

Δημοσιεύουμε το άρθρο «Για την Ανεξαρτησία της Σοβιετικής Ουκρανίας» του Zbigniew Kowalewski  που παρουσιάστηκε το φθινόπωρο του 1989 στο περιοδικό International Marxist Review τομ.4 αρ2 . Είναι μια ιδιαιτέρως εμπεριστατωμένη προσέγγιση του Ουκρανικού ζητήματος πριν από ένα τέταρτο του αιώνα και στην αυγή της εποχής Γέλτσιν - Πούτιν & Σία. Οι αριθμημένες σημειώσεις είναι του συγγραφέα εκτός από εκείνες που σημειώνονται με το [ΣτΜ] και είναι σημειώσεις του μεταφραστή.

 Μετάφραση:  Παραναγνώστης

 

 

 

«...Παρά το γιγάντιο βήμα προς τα εμπρός που έκανε η Οκτωβριανή Επανάσταση στον τομέα των εθνικών σχέσεων, η απομονωμένη προλεταριακή επανάσταση σε μια καθυστερημένη χώρα αποδείχθηκε ανίκανη να λύσει το εθνικό ζήτημα, ειδικά το ουκρανικό που είναι, στην ουσία του, διεθνούς χαρακτήρα. Η θερμιδωριανή αντίδραση, με κολοφώνα της τη βοναπαρτιστική γραφειοκρατία, έριξε τις εργαζόμενες μάζες πολύ πίσω και στην εθνική σφαίρα. Οι πλατιές μάζες του ουκρανικού λαού είναι δυσαρεστημένες με την εθνική τους μοίρα και επιθυμούν να την αλλάξουν δραστικά. Αυτό ακριβώς το γεγονός πρέπει να λάβει ως αφετηρία του ο επαναστάτης πολιτικός, σε αντίθεση με τον γραφειοκράτη και τον σεκταριστή.

Η Εκπαίδευση, τα Ελευθέρια Επαγγέλματα, και ένας Άθλιος Συμβιβασμός

Αναδημοσίευση από το A communist at large

του James Robb

Μετάφραση Παραναγνώστης

 

Γραφέας στην αρχαία Αίγυπτο
Μουσείο Walters

Το αρχαιότερο επάγγελμα στον κόσμο είναι – παρά τη γνωστή λαϊκή ρήση – αυτό του γραφέα. Ο γραφέας εμφανίστηκε στην αρχαιότητα μαζί με τη γραπτή γλώσσα και τους αριθμούς, καθώς η ανάγνωση, η γραφή και η καταμέτρηση είχαν τέτοιες δύσκολες και απαιτούσαν περίπλοκες δεξιότητες, ώστε χρειαζόταν μια ολόκληρη ζωή αφιερωμένη στη μάθηση για να τις κατέχεις . Προφανώς, δεν μπορούσαν όλα τα μέλη της κοινωνίας να περνούν τη ζωή τους με τέτοιες απασχολήσεις - κάποιος έπρεπε ακόμα να κάνει την συγκομιδή των καλλιεργειών, και το άρμεγμα των αγελάδων - και έτσι οι μορφωμένοι γραφείς απέσπασαν μια ξεχωριστή θέση στην εξελισσόμενη κοινωνική ιεραρχία.
Οι επαγγελματίες γραφείς, απαλλασσόμενοι από την υποχρέωση για χειρωνακτική εργασία, βρέθηκαν στην πλεονεκτική θέση της αυθεντίας επί του γραπτού λόγου και του μονοπωλίου της, ώστε διαφύλαξαν σθεναρά τις πύλες του επαγγέλματός τους. Ως θεματοφύλακες και ερμηνευτές των νόμων και της γραπτής γνώσης, από όπου εξαρτάται η μοίρα της κοινωνίας, οι γραφείς που μιλούσαν με βασιλιάδες και γαιοκτήμονες τραβήχτηκαν με το μέρος τους, και, αν κρίνουμε από τη Βίβλο, έπεσαν στην πιο βαθιά απέχθεια του παραγωγικού πληθυσμού. (Σύμφωνα με τον Κάουτσκι , ήταν επίσης έμπειροι παραχαράκτες .)

Ασκήσεις Πολιτικής Φαντασίας

Η τεράστια πρακτική σημασία ενός σωστού θεωρητικού προσανατολισμού εκδηλώνεται πιο χτυπητά σε μια περίοδο οξείας κοινωνικής σύγκρουσης, ραγδαίων πολιτικών αλλαγών, απότομων αλλαγών της κατάστασης. Σε τέτοιες περιόδους, οι πολιτικές αντιλήψεις και γενικεύσεις γρήγορα παλιώνουν και απαιτούν είτε μια πλήρη αντικατάσταση (η οποία είναι πιο εύκολη) είτε την συγκεκριμενοποίησή τους, την όξυνση της ακρίβειάς τους ή την μερική τους διόρθωση (η οποία είναι πιο δύσκολη) Λ. Τρότσκυ «Βοναπαρτισμός και Φασισμός»

Μαϊντάν

Τα γεγονότα στην Ουκρανία έβαλαν σίγουρα σε δοκιμασία πολλές βεβαιότητες μέσα στην αριστερά. Σε μια αριστερά που δεν μπορεί να την βγάλει με όσες θεωρίες σκονίζονται στα ράφια της. Χωρίς να λείψουν θαρραλέες φωνές και τολμηρές προσπάθειες αυθεντικής ερμηνείας (μερικές από τις οποίες μπορεί να βρει κανείς σε τούτο το blog στις οποίες και παραπέμπουμε γενικώςⁱ) δυστυχώς διαβάσαμε και μια μεγάλη γκάμα ετοιματζίδικων «ερμηνειών» που κυμαίνονταν από την αριστερίστικη «φασιστική εξέγερση και πετυχημένο φασιστικό πραξικόπημα» μέχρι την αδιάφορη για τα εργατικά συμφέροντα «ενδοαστική σύγκρουση» του ΚΚΕ. Κι αν είναι εντυπωσιακό ως σημείο σύμπτωσης των δύο εμβληματικών αυτών μικροαστικών αντιλήψεων το γεγονός ότι και οι δύο αυτονομούν το πολιτικό επίπεδο από την ταξική του βάση μένοντας στην επιφάνεια της κυρίαρχης τάξης και του γεωπολιτικού παιγνίου και αμελώντας ως παρασυρμένη την αθώα παιδίσκη/εργατική τάξη, μοιράζονται επίσης, μαζί με ένα ενδιάμεσο φάσμα των απόψεων, το θλιβερό προκρούστειο χούι να προσαρμόζουν την πραγματικότητα στις θεωρίες τους.

Δι' αρχαρίους και προκεχωρημένους

Αναδημοσίευση από το LeftEast
Με την ευκαιρία της μέρας της Γυναίκας μια γυναικεία μεστή φωνή από τη Βοσνία.

Παραναγνώστης

«Μην πεις ψέματα , μην επιδιώξεις εύκολες νίκες » :

Μαθήματα επαναστατικών αγώνων για τη Βοσνία και όχι μόνο

Της Marina Antic
 

Amilcar Cabral

«Πάντα να έχουμε κατά νου ότι οι άνθρωποι δεν αγωνίζονται για τις ιδέες, για πράγματα που 'ναι στο κεφάλι κάποιου. Θα αγωνίζονται για να κερδίσουν υλικά οφέλη, να ζήσουν καλύτερα και ειρηνικά, για να δουν τις ζωές τους να πηγαίνουν μπροστά , για να διασφαλιστεί το μέλλον των παιδιών τους.» 

 Amilcar Cabral

 


Ας πούμε τα πράγματα έξω από τα δόντια: η Βοσνία είναι μια ημιαποικιακή χώρα . Θα μπορούσε μάλιστα κανείς να πει ότι έχει γίνει κανονική αποικία, με την άμεση εξουσία των ξενόφερτων ευρωπαίων στα πολιτικά μας πράγματα τα τελευταία 20 χρόνια.

Το Μαϊντάν ως πρότυπο των ταραχών

Αναδημοσίευση από A ruthless critique against everything existing

Οι ομοιότητες των πολιτικών αναταράξεων σε όλο τον κόσμο, των οποίων είμαστε μάρτυρες τα χρόνια τούτης της κρίσης, έχουν στο έπακρο αναπτυχθεί και αναδείχνονται με σαφήνεια στο πολιτικό και ταξικό ψηφιδωτό της Μαϊντάν. Η πάνω πλατεία του συντάγματος έγινε δεξιός τομέας και η στοιχειώδης αυτοοργάνωση του συντάγματος απέγινε το άρτια αυτοοργανωμένο στρατόπεδο της Μαϊντάν με τα τεσσάρων μέτρων οδοφράγματά του. Την αρχική αμηχανία της αριστεράς από την απαγόρευση των κομμάτων και την συνύπαρξη με τους φασίστες από την ίδια μεριά των δυνάμεων καταστολής, έχει διαδεχθεί η ανησυχία (Κάποιοι μάλιστα έχασαν την ψυχραιμία τους και έφτασαν να μιλούν για φασιστική εξέγερση στην Ουκρανία). Η κεντρική υπόθεση του κειμένου που αναδημοσιεύουμε εδώ, είναι πως ο κοινός τόπος όλων αυτών των εξεγέρσεων δεν είναι αρνητικός. (η απουσία ενός προλεταριακού πολιτικού σχεδίου) και άρα μη πεπερασμένος χρονικά και άμορφος πολιτικά, αλλά είναι θετικά προσδιορισμένος: οι άνθρωποι συγκροτούνται ως πολίτες του αστικού κράτους και επιδιώκουν να υπαχθούν σε μια νέα «αγαθοποιό» αστική εξουσία. Η επικείμενη κατάρρευση και αυτής της ψευδαίσθησης θα ήταν και το όριο της πίστωσης χρόνου που έχει η αριστερά στη διάθεσή της...

Παραναγνώστης

α. Το Μαϊντάν ως πρότυπο των ταραχών.

Τα γεγονότα στην Ουκρανία αποτελούν το πρότυπο των ταραχών της διαλεκτικής της κρίσης. Φέρουν όλα τα χαρακτηριστικά της εποχής της αναδιάρθρωσης μετά και τα τελευταία ίχνη του κεϋνσιανικού κράτους. Τι μας φανερώνει λοιπόν η Ουκρανία ως αγώνας; ως αντίφαση του ίδιου της του εαυτού; Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

“η γραμμή παραγωγής πολεμοφοδίων” στο Μαϊντάν. Το σπάσιμο της πλατείας για να τροφοδοτηθούν τα οδοφράγματα με πέτρες.

Η Λούξεμπουργκ και ο Τρότσκυ για την Ρωσική Επανάσταση

Αναδημοσιεύουμε από το International Viewpoint τη διάλεξη του Helmut Dahmer κοινωνιολόγου και ομότιμου καθηγητή του πανεπιστημίου του Darmstadt σε ένα σεμινάριο που χρηματοδότησε το ίδρυμα Luxemburg στην Κωνσταντινούπολη, 22 - 23 Νοεμ. 2013, . Ο H. Dahmer είναι ο υπεύθυνος έκδοσης των εργασιών του Τρότσκυ στη Γερμανία.

Μετάφραση:  Παραναγνώστης

Helmut Dahmer

Η λεγόμενη «λενινιστική» ορθοδοξία έχει περάσει στην ιστορία, και την εκστρατεία που ο Στάλιν και οι ιδεολόγοι του διεξήγαγαν για δεκαετίες εναντίον του «Λουξεμπουργκισμού» τον οποίο από το 1931 και μετά ταύτισαν με τον πιο μισητό εφιάλτη τους, τον «τροτσκισμό», την έχει σκεπάσει η λήθη. Έτσι, είμαστε ελεύθεροι να εξετάσουμε τις μαρξιστικές θεωρίες σχετικά με τη δομή της ρωσικής κοινωνίας και τις προοπτικές μιας επαναστατικής εξέγερσης ενάντια στην εξουσία του Τσάρου - γραμμένες πριν από έναν αιώνα -, προκειμένου να διερευνήσουμε την ικανότητα αυτών των θεωριών να παρουσιάσουν μια εξήγηση για την κατάσταση των πραγμάτων - εκατό χρόνια μετά - και μια πρόγνωση της μελλοντικής της εξέλιξης (κατά τη διάρκεια και ύστερα από το 1917)¹.

Μέρες χειμερινού ηλιοστασίου που 'ναι.....

Δεύτερο Συνέδριο των Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών βουλευτών της Ρωσίας
25 έως 26 Οκτωβρίου (7 με 8 Νοεμβρίου), 1917 

Έκθεση για την Ειρήνη 26 Οκτωβρίου (8 Νοεμ.) 1917

Το ζήτημα της ειρήνης είναι ένα φλέγον ζήτημα, ένα νευραλγικό επίκαιρο ζήτημα . Πολλά έχουν ειπωθεί, πολλά έχουν γραφεί γι' αυτό το ζήτημα, και ίσως όλοι σας το έχετε πολύ συζητήσει. Έτσι, επιτρέψτε μου να περάσω στην ανάγνωση μιας δήλωσης που θα πρέπει να κοινοποιήσει η εκλεγμένη από εσάς κυβέρνηση.

Διάταγμα για την Ειρήνη 

Η εργατο-αγροτική κυβέρνηση που δημιουργήθηκε από την επανάσταση της 24ης-25ης Οκτωβρίου στηριγμένη στα Σοβιέτ των εργατών, των στρατιωτών και των αγροτών, προτείνει σε όλους τους εμπόλεμους λαούς και τις κυβερνήσεις τους να αρχίσουν αμέσως διαπραγματεύσεις με σκοπό μια δίκαιη και δημοκρατική ειρήνη.

Ταξική Σύνθεση

Αφορμή για τούτη την ανάρτηση υπήρξε ο θόρυβος για τα «πόθεν έσχες» βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ καθώς και ένα ωραίο άρθρο του Π. Μαυροειδή . Το ζήτημα της κοινωνικής σύνθεσης των κομμάτων εργατικής αναφοράς θα ήταν αστείο και να το συζητά κανείς αν δεν επανερχόταν ξανά και ξανά είτε από τα εργαστήρια της αστικής προπαγανδιστικής βιομηχανίας, είτε από μια ιδιότυπη δήθεν αριστερή ηθικοποίηση της πολιτικής. Μια ρεφορμιστικής προελεύσεως αντίληψη σύμφωνα με την οποία, η απόρριψη του καπιταλισμού στο ηθικό επίπεδο από έναν πολιτικό ηγέτη, θα ήταν όλο κι όλο ό,τι χρειάζεται για να αφεθεί η εργατική υπόθεση εις χείρας του. Δεν θέλω να παραπέμψω στις εμμονές κάποιου περίεργου τύπου των αρχών του περασμένου αιώνα[1], που άλλωστε είναι πια  passé , κι έτσι θα καταφύγω στην.... καινή διαθήκη. 

Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα;

Αναδημοσίευση από την  avantgarde

Ο Τρότσκι το 1939

Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι ο επίλογος από το 2ο μέρος της μπροσούρας του Λ.Τρότσκι «Η Ηθική τους και η Ηθική μας» γραμμένη το 1938 σε μια εποχή με εμφανείς ιστορικές αναλογίες με τα γεγονότα που συμβαίνουν στις μέρες μας, με τη διαφορά ότι σε αντίθεση με τότε η αναμέτρηση δεν έχει κριθεί ακόμα. Η άνοδος του νεοφασισμού, και η παράλληλη επιβολή από την άρχουσα τάξη ενός κράτους έκτακτης ανάγκης, σε συνδυασμό με την κατάρρευση του “κοινωνικού συμβολαίου”,  δεν είναι τίποτα περισσότερο από την έκφραση στο εποικοδόμημα ενός χαμηλής έντασης εμφυλίου πολέμου. Στην αναμέτρηση αυτή το μπλοκ της αντεπανάστασης την ίδια ώρα, που επιβάλλει με το μαστίγιο τη θέλησή του στους από κάτω , επιδίδεται και σε ένα όργιο υποκρισίας παραδίδοντας στα θύματά του μαθήματα καλής συμπεριφοράς και ηθικής. Στο «Η Ηθική τους και η Ηθική μας» ο Τρότσκι εκθέτει τη μαρξιστική αντίληψη για τη διαλεκτική αλληλεξάρτηση μέσων και σκοπών και αντιτάσσει στην ηθικολογία των αστών την επαναστατική ηθική, το δίκαιο του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση…

Η Πολιτική του Ενιαίου Μετώπου και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Δεν πάει πολύς καιρός όταν σε τούτο εδώ το ιστολόγιο διατυπωνόταν ένα μάλλον ρητορικό ερώτημα για το κατά πού πράγματι τραβάει η μετωπική πολιτική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ:.

Έχουμε λοιπόν ρητορική του «από τα κάτω» και πρακτική του «από τα πάνω»;

 

Το καλοκαιράκι πέρασε, το φθινόπωρο άρχισε απεργιακά, η επίθεση της άρχουσας τάξης συνεχίζεται αμείωτα και ο χειμώνας προβλέπεται δριμύς. Η κινητικότητα στις συνεννοήσεις ομάδων και κινήσεων δεν σταμάτησαν σε επίπεδο κορυφής. Από τα κάτω όμως τίποτα. Ή λιγότερο κι από τίποτα: σιγή ασυρμάτου

Κι αυτό όμως το από τα πάνω εγχείρημα φαίνεται να αποτυγχάνει, τουλάχιστον κατά τον βασικό του αποδέκτη το Σχέδιο Β. Η όλη διαδικασία έγινε σχεδόν εν κρυπτώ και οι κριτικές σε αυτό τούτο το γεγονός δεν είναι καθόλου άδικες. Είναι πάντως καθόλα εξηγήσιμες, αν στο εναρκτήριο μας ερώτημα απαντήσουμε ναι, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χρησιμοποιεί τη ρητορική του «από τα κάτω» για να ακολουθήσει πρακτικά την πολιτική του «από τα πάνω». 

Έτσι θα μπορούσε να εξηγηθεί η μυστικότητα των επαφών και η απομόνωσή τους από τα βλέμματα, την κριτική και τη συμμετοχή της βάσης και των ανένταχτων. Αυτή η πολιτική επιλογή δεν είναι όμως καθόλου άσχετη, ίσα - ίσα επικαθορίζεται, από την επιλογή  του προνομιακού συνομιλητή, του ΣχεδίουΒ. Για ένα πολιτικό μέτωπο, όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που αναφέρεται στην εργατική τάξη, μια οποιαδήποτε άλλη πολιτική οργάνωση εργατικής επίσης αναφοράς, μπορεί να είναι σημαντική για δύο λόγους. Είτε γιατί είναι φορέας νέων και γόνιμων επαναστατικών ιδεών, είτε γιατί έχει πολλούς εργάτες στις γραμμές της.Από φρέσκες επαναστατικές ιδέες το ΣχέδιοΒ δεν έχει - κατά γενική ομολογία -  δράμι. Έλα όμως πού, όντας ένα «προσωποποιημένο» πολιτικό μόρφωμα, ούτε και εργάτες διαθέτει στις γραμμές του! Έτσι η επιλογή του ως συνομιλητή των ενιαιομετωπικών διαδικασιών δεν θα μπορούσε καν να γίνει από τα κάτω, ελλείψει ακριβώς αυτού του «από κάτω»· το Σχέδιο Β είναι ολόκληρο ένα «από πάνω». Δεδομένου επιπλέον και του αστικοδιαχειριστικού πολιτικού του χρώματος, το «ενιαίο μέτωπο» με το Σχέδιο Β, γίνεται κενό γράμμα ή μάλλον αποκτά το περιεχόμενο του χρεωκοπημένου «Λαϊκού Μετώπου». Η ομοιότητα με τις λαϊκομετωπικές διαδικασίες και μανιέρες του ΚΚΕ (κι ας ξορκίζονται σε κάθε ευκαιρία) προκύπτει από την σύμπτωση των περιεχομένων και δεν είναι βεβαίως θέμα «αντιδημοκρατικής νοοτροπίας» ή «κακής συνήθειας» του σεχταριστικού παρελθόντος των Ανταρσυωτικών συνιστωσών. Το κρέας του λαϊκού μετώπου το βαφτίζουν, εκεί στο μοναστήρι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ψάρι του ενιαίου μετώπου και το καταπίνουν αμάσητο. Η υπόθεση όμως της επανάστασης δεν είναι υπόθεση μεγαλοφυών κινήσεων στην κεντρική πολιτική σκακιέρα των πεφωτισμένων ηγεσιών μιας προαλειφόμενης πρωτοπορίας, αλλά υπόθεση της πραγματικής κίνησης της εργατικής μάζας.Αν πράγματι το τελικό κριτήριο, που έλεγε και ο θείος Βλαδίμηρος, είναι το αν ανεβαίνει ή όχι το επίπεδο της ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης, τότε η κολεγιά με τον Αλαβάνο σε τι ακριβώς θα βοηθούσε;

Υποτίθεται ότι η τακτική του Ενιαίου Μετώπου χρησιμοποιείται από την πρωτοπορία όταν είναι μειοψηφική ανάμεσα στις εργατικές μάζες, με σκοπό η «από τα κάτω» αγωνιστική συμπόρευση των εργατών να αναγκάσει τη ρεφορμιστική ηγεσία είτε να μετακινηθεί η ίδια αριστερά συνεργαζόμενη  «από τα πάνω» με την πρωτοπορία και διευκολύνοντας έτσι την επαναστατική διαδικασία, είτε να απελευθερώσει  από την επιρροή της εργατικές μάζες, εάν προτιμήσει να κρατήσει τιμόνι ή να το στρίψει ακόμα δεξιότερα. Αυτό, ηλίου φαεινότερο,  σημαίνει ότι η από τα κάτω συνεργασία είναι η ίδια προϋπόθεση για την ενδεχόμενη από τα πάνω συνεργασία και η σειρά δεν μπορεί να αντιστραφεί. Η αντίστροφη σειρά μάλιστα δεν μπορεί παρά να συνιστά μια μετακίνηση της πρωτοπορίας προς τα δεξιά μέσω μιας (τι άλλο από) κοινοβουλευτικής από τα πάνω συμμαχίας και μια υποβάθμιση της ταξικής και πολιτικής βάσης σε ρόλο χειροκροτητή ή οπαδού του βολονταρισμού της (πεφωτισμένης πάντα) ηγεσίας.

Από την άποψη αυτή, είναι μάλλον προσγειωμένες και εποικοδομητικές οι επιφυλακτικές απαντήσεις ομάδων της άκρας αριστεράς που μιλούν για οργάνωση συγκεκριμένα κοινών αγώνων και διατήρηση του πολιτικού και θεωρητικού διαλόγου ανοικτού, υπό τον όρο ότι η πρόσκληση αυτή δεν απευθύνεται ούτε κατά κύριο λόγο, ούτε -πολύ λιγότερο - αποκλειστικά στις ηγεσίες αλλά  θα αποτελέσει, όχι απλώς καθημερινή πολιτική πρακτική της βάσης τους, αλλά  καθημερινή πολιτική πρακτική της βάσης τους μπροστά στους εργάτες.

Είμαι Αυτόνομος(;) Μια σύντομη ανατομία της σύγχρονης δημοκρατικής αυταπάτης

Αναδημοσίευση από το  A ruthless critique against everything existing

                      Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα πυροδότησε πολλές συζητήσεις. Η πιό εντυπωσιακή ήταν η συζήτηση που ξεκίνησε σε ζητήματα δημοκρατίας. Η δημοκρατικότητα ξεχείλιζε από τα στόματα και τα λόγια, κάθε εφημερίδας, κάθε καναλιού κάθε ανθρώπου. Ο πυρήνας κάθε δημοκρατικής σκέψης είναι η έννοια της ατομικής ελευθερίας, της ατομικής επιλογής και της ατομικής πολιτικής αυτονομίας. Πυρήνας κάθε δημοκρατικής διαδικασίας είναι οι ατομικές ελευθερίες και αυτονομίες και ο σεβασμός σε αυτές. Το άθροισμα αυτών των “αμοιβαίων σεβασμών” βιώνεται ως δημοκρατική ελευθερία συνολικά(σε κοινωνικό επίπεδο). Μπορούμε όμως να είμαστε πραγματικά αυτόνομοι ή ελεύθεροι; Είναι τελικά εκεί το ζητούμενο;

Νεκρές γλώσσες και περασμένες δόξες

Νεκρές γλώσσες και περασμένες δόξες, τα αρχαία ελληνικά και η γέννηση του έθνους
Αναδημοσίευση από

A ruthless critique against everything existing

Μεγάλος χαμός και κακό με τιτάνες της ελληνικής “διανόησης” να κονταροχτυπιούνται για το αν τα αρχαία ελληνικά είναι ή δεν είναι νεκρή γλώσσα και αν είναι ποτέ δυνατόν να βγουν τα αρχαία από το σχολείο(άκουσον άκουσον!). Στην Ελλάδα λοιπόν είναι αδύνατο να διατυπωθεί το οτιδήποτε για τα ζητήματα περί γλώσσας πέραν του αρχαιοκεντρισμού. Και αυτό συμβαίνει καθώς στη χώρα αυτή στήθηκε ένα ολόκληρο κράτος και παρακράτος για να καθαρίσει τη γλώσσα, να απαγορεύσει άλλες και να “τελειοποιήσει” την ελληνική, και πολλές φορές τα παραπάνω δεν έγιναν αναίμακτα. Στη Ελλάδα, η γλώσσα δεν είναι απλά ταυτότητα-ταυτότητα είναι παντού- αλλά ενοποιητικός παράγοντας, οι ιδέες περί γλώσσας, στην Ελλάδα είναι μέρος της σηματοδότησης του έθνους.