Αν σε αυτό το άρθρο που αναδημοσιεύουμε από το Euro2day περιόριζε κανείς όλη την πλοκή της αντιπαλότητας και του πολιτικού πόκερ στο πεδίο των ενδοαστικών αντιθέσεων, προσέθετε την αγαστή συνεργασία μεταξύ των συμμετεχόντων σε τέτοια fora αντιπροσώπων των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων προ του κινδύνου που αντιπροσωπεύουν οι εργατικές τάξεις, αν αντικαθιστούσε την «Γερμανία» ή τον «Ολάντ» με την Γερμανική ή την Γαλλική μπουρζουαζία αντιστοίχως και αν τέλος υπογράμμιζε τις ρωγμές που διακρίνονται στην αστική παράταξη, θα έπερνε μια ψύχραιμη εκτίμηση της συνόδου κορυφής της ΕΕ από εργατική σκοπιά. Τότε θα φαινόταν καθαρά και ο ταξικός ρόλος των θριαμβολογιών για την επιτυχία του νότου ή όποιου άλλου σημείου του ορίζοντα . . .
Παραναγνώστης
Αν κανείς δεν γνώριζε τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε. και έριχνε μια ματιά στον ελληνικό αλλά και στον διεθνή Τύπο, θα έπρεπε να συμπεράνει ότι η κ. Μέρκελ υπέστη μια οδυνηρή ήττα, ενώ οι κ. Μόντι και Ραχόι ήταν οι νικητές.
Από κοντά κι οι αγορές, που αντέδρασαν την Παρασκευή σαν η συμφωνία να σηματοδοτεί αλλαγή της ρότας στην κρίση χρέους της ευρωζώνης (game changer).
Πολύ φοβόμαστε, όμως, ότι δεν συμβαίνει ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Ας ξεκινήσουμε με τη Γερμανίδα καγκελάριο.
Πριν πάει στη Σύνοδο Κορυφής προειδοποίησε ότι δεν θα δούμε ευρωομόλογο όσο ζει χωρίς κεντρικό έλεγχο των προϋπολογισμών, που συνεπάγεται απώλεια εθνικής κυριαρχίας.
Δεν γνωρίζω αν το προσέξατε, αλλά από τότε που η κ. Μέρκελ ανέφερε το παραπάνω σταμάτησε η συζήτηση περί ευρωομολόγου ανάμεσα σε κοινοτικούς αξιωματούχους και στελέχη κυβερνήσεων των χωρών-μελών της ευρωζώνης.
Φυσικά, είναι νωρίς ακόμη και θα πρέπει να περιμένουμε καθότι έχουν περάσει μόλις λίγες μέρες, αλλά φρονώ ότι η κ. Μέρκελ πέτυχε τον σκοπό της, με τον κ. Σόιμπλε να ακολουθεί στον ίδιο ρυθμό.
Πηγαίνοντας στη Σύνοδο την περασμένη εβδομάδα, η Γερμανίδα καγκελάριος γνώριζε επίσης ότι θα έπρεπε να προσεταιριστεί τον Γάλλο πρόεδρο κ. Ολάντ ώστε να προχωρήσει το δημοσιονομικό σύμφωνο, που είναι ο μεγάλος της στόχος.
Συμφώνησε λοιπόν να του δώσει εκείνο που ζητούσε, δηλαδή το σύμφωνο ανάπτυξης, ώστε αυτός να μπορέσει να πείσει τους δικούς του στη Γαλλία να αποδεχθούν το δημοσιονομικό σύμφωνο.
Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι 130 δισ. ευρώ, όσο είναι το ύψος του συμφώνου ανάπτυξης, δεν είναι λίγα λεφτά.
Σωστά, μόνο που όσοι έχουν εντρυφήσει σε αυτό ισχυρίζονται ότι τα φρέσκα κεφάλαια για την ανάπτυξη είναι μόλις 10 δισ. ευρώ. Τα υπόλοιπα προέρχονται από ανακύκλωση κεφαλαίων κ.α.
Κοινώς, το πραγματικό ποσό που θα καταβληθεί είναι πολύ μικρό μπροστά σε αυτό που επιτυγχάνει, δηλαδή, να καταστήσει τον κ. Ολάντ σύμμαχο στην προώθηση του δημοσιονομικού συμφώνου.
Ας πάμε τώρα στον Ιταλό πρωθυπουργό κ. Μόντι.
Η κ. Μέρκελ και το επιτελείο της γνώριζαν πολύ καλά ότι ο κ. Μόντι αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα και η κυβέρνησή του κινδύνευε να πέσει αν γύριζε στη χώρα του με άδεια χέρια και με τις αποδόσεις των ιταλικών κρατικών ομολόγων σε μη διατηρήσιμα επίπεδα.
Για τους Γερμανούς και σχεδόν όλους τους άλλους, ο κ .Μόντι είναι πολύ πιο υπεύθυνο άτομο από τον κ. Μπερλουσκόνι, ο οποίος προσπαθεί να τορπιλίσει τις προσπάθειες της σημερινής τεχνοκρατικής κυβέρνησης.
Με άλλα λόγια, η κ. Μέρκελ προτιμά τον κ. Μόντι από τον κ. Μπερλουσκόνι.
Θα έπρεπε λοιπόν να ενισχύσει τη θέση του αποδεχόμενη κάποιες από τις προτάσεις του στη Σύνοδο Κορυφής. Αυτό ακριβώς έγινε.
Στην περίπτωση του κ. Ραχόι και της Ισπανίας, το κυρίαρχο ζήτημα ήταν η ανακεφαλαιοποίηση των ισπανικών τραπεζών και η προσπάθεια αποκοπής της τραπεζικής βοήθειας από το κράτος ώστε να μην αυξηθεί το δημόσιο χρέος περαιτέρω.
Πράγματι, η κ. Μέρκελ υποχώρησε σε σχέση με άλλες θέσεις που είχε πάρει στο παρελθόν επί του θέματος της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών απευθείας από τα ταμεία στήριξης, δηλαδή το EFSF και το ESM.
Μια στιγμή, όμως. Τι ακριβώς αποδέχθηκε με βάση την ανακοίνωση που εκδόθηκε;
Πρώτα, να δημιουργηθεί και να λειτουργήσει ένας κεντρικός μηχανισμός εποπτείας των τραπεζών σε ευρωπαϊκό επίπεδο και μετά να δοθεί το πράσινο φως για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Ποιων τραπεζών;
Θα δούμε, γιατί η κ. Μέρκελ επιθυμεί όπως η εποπτεία να αφορά μεγάλες τράπεζες με διασυνοριακή παρουσία και όχι τις μικρότερες με τοπική παρουσία, που έχουν προβλήματα στη Γερμανία και στην Ισπανία.
Για να μην το κουράζουμε, οι ειδήμονες εκτιμούν ότι θα χρειαστεί να περάσουν μήνες για να είναι έτοιμος ο κεντρικός μηχανισμός εποπτείας των ευρωπαϊκών τραπεζών.
Προς τι λοιπόν το ράλι στις αγορές την Παρασκευή με ισχυροποίηση του ευρώ;
Μια πιθανή απάντηση είναι η ανακούφιση που ένιωσαν αφού αποφεύχθηκαν τα χειρότερα, καθότι οι αποφάσεις της Συνόδου ξεπέρασαν τις προσδοκίες της αγοράς.
Μια άλλη απάντηση ίσως είναι το στρίμωγμα (squeeze) όσων είχαν σπεύσει να προεξοφλήσουν την αποτυχία της Συνόδου Κορυφής και αναγκάστηκαν να κλείσουν απότομα τις θέσεις τους, δίνοντας ώθηση π.χ. στο ευρώ.
Τέλος, δεν μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο οι αγορές να έχουν πειστεί ότι έχουμε αλλαγή ρότας προς την κατεύθυνση της επίλυσης της κρίσης του χρέους.
Μακάρι να συμβαίνει το τελευταίο, αλλά πολύ αμφιβάλλουμε.
Άλλωστε, ποιος ξεχνά το μεγάλο ράλι των αγορών μετά τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε. στις 20-21 Ιουλίου 2011, που ξεφούσκωσε μετά από λίγες μέρες;
Κατόπιν όλων αυτών, δεν θα συμφωνήσουμε με την κυρίαρχη άποψη ότι ο νότος κατάφερε μεγάλη νίκη απέναντι στην κ. Μέρκελ.
Αν προκύπτει ένα συμπέρασμα από τα ανωτέρω, αυτό είναι ότι η κ. Μέρκελ πήγε στη Σύνοδο Κορυφής με στρατηγική και σχέδιο, αποδεχόμενη να υποχωρήσει σε κάποια ζητήματα για να σιγουρέψει την επίτευξη των στρατηγικών στόχων της.
Σας φαίνεται λοιπόν ότι η κ. Μέρκελ ήταν η μεγάλη χαμένη της Συνόδου και ο νότος ο νικητής;
Μάλλον όχι.
Dr. Money
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου