Αναδημοσιεύουμε από το Αριστερό Βήμα άρθρο του Δημήτρη Τσίτκανου (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) που θέτει δειλά και με τον τρόπο του μερικά κομβικά ζητήματα της εργατικής πολιτικής απάντησης στον Αρμαγεδδώνα της καπιταλιστικής κρίσης. Προτάσσουμε μερικά σχόλια και ακολουθεί το κείμενο:Σχόλιο 1ο. Ο Δ.Τ. είναι φανερό ότι θέλει να αφήσει πίσω του το γεγονός της επίσκεψης της Χρυσής Αυγής στην Χαλυβουργία. Όντως «...Μέσα σε τέτοιους δύσκολους και μακρόχρονους αγώνες εμφανίζονται αδυναμίες, παραλήψεις και λάθη...» όμως η φράση συνεχίζει «... τα οποία πρέπει να αντιμετωπίζονται άμεσα με ενωτικό και αυτοκριτικό πνεύμα και διάθεση...». Δηλαδή τι μας λέει;
Αν μεν το ΠΑΜΕ κάνει την αυτοκριτική του έχει καλώς. Αν όχι, εγώ κριτική δεν του κάνω χάριν της «ενότητας». Τώρα κατά πόσον μια τέτοια στάση προωθεί την υπόθεση της εργατικής τάξης....
Δυστυχώς η ενότητα έχει ένα κουσούρι: πρέπει να την θέλουν όλοι. Και ο ΔΤ ξέρει από πρώτο χέρι ότι το ΠΑΜΕ δεν γνωρίζει παρά ένα είδος ενότητας: «μπείτε στην ουρά μου». Μακάρι «να σπάσουν τα φράγματα της καχυποψίας και του κατακερματισμού δυνάμεων, με τολμηρές υπερβάσεις των τειχών σε ταξική κατεύθυνση, για μια αγωνιστική ταξική ενότητα.» αλλά αυτό δεν γίνεται όταν κάποιος παραιτείται από το δικαίωμα της κριτικής. Και το λέμε αυτό, διότι δεν πρόκειται για το πρώτο κρούσμα αυτής της υποτακτικής στάσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ απέναντι στο ΚΚΕ μετά την ανακοίνωση της 20ης Οκτώβρη 2011, ούτε είναι κρυφές οι επιδιώξεις εκλογικών συμπλεύσεων με την υπόλοιπη ρεφορμιστική αριστερά. Ο κοινοβουλευτικός κρετινισμός επιδεινώνεται σε κάθε δημοσκοπική άνοδο των ποσοστών της παναριστεράς.
Σχόλιο 2ο. Επιτέλους μιλάει κάποιος για παράκαμψη των πουλημένων συνδικάτων. Όμως για να είναι σοβαρή η πρόταση, για να πάει η σκέψη μέχρι το τέλος της, πρέπει να τεθεί και το ζήτημα της οργάνωσης για αυτό τον «ταξικό μετωπικό συντονισμό», εκτός αν τον σκέφτεται με όρους συνέλευσης πλατείας, αυθόρμητης τσάτρα-πάτρα οργάνωσης και άτακτης πανωλεθρίας. Η εργατική τάξη χρειάζεται οργάνωση κι όχι καλές προθέσεις.
Σχόλιο 3ο. Επιτέλους (ξανά) μιλάει κάποιος για εργατικό έλεγχο. Αλλά για να είμαστε σοβαροί δεν μπορεί η πρόταση να μην συνοδεύεται από κάτι σαν Εργατικά Συμβούλια, δεν μπορεί να συνεκφέρονται εν είδει αχταρμά η εθνικοποίηση η αυτοδιαχείριση και ο συνεταιρισμός, δεν μπορεί να διατυπώνεται ο εργατικός έλεγχος ως απειλή της εργατικής τάξης! Τέλος πρέπει να πληροφορήσουμε τον ΔΤ ότι η δουλειά αυτή δεν γίνεται έτσι όπως νομίζει. Όταν ζητάει ανοιχτά λογιστικά βιβλία μάλλον αγνοεί την διεθνή ιστορική εμπειρία της εργατικής τάξης και μπερδεύει την ΕΛΕ με τον εργατικό έλεγχο, τον φάντη με το ρετσινόλαδο. Ο εργατικός έλεγχος δεν μπορεί να γίνει από τους εργάτες που δεν είναι λογιστές σε βιβλία που τάχει μερεμετίσει επαγγελματίας λογιστής. Μπορεί να γίνει στα αποθέματα πρώτων υλών στην καταμέτρηση των προϊόντων μπορεί να γίνει σε αυτά που οι ίδιοι ξέρουν και μπορούν να ελέγχουν. Είπαμε εργατικός έλεγχος όχι εργοστασιακή ΕΛΕ!
Επιπλέον η ίδια ιστορική εμπειρία έχει δείξει ότι τα εργατικά συμβούλια και ο εργατικός έλεγχος μολονότι μεγάλο σχολείο για την εργατική τάξη, έχουν βραχύ τον βίο. Είτε τα αχρηστεύει η εργατική επανάσταση, είτε τα ενσωματώνει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Μήπως ο ΔΤ προδιαγράφει το δεύτερο;
Σχόλιο 4ο. Είναι νομίζω σε όλους καθαρό ότι ο αγώνας των εργατών της χαλυβουργίας είναι ένας απλός οικονομικός αγώνας, μια διελκυστίνδα μεταξύ δύο συναλλασσομένων μερών της αγοράς. Ως τέτοιος -κατά τον Marx- δεν συγκροτεί καν την εργατική τάξη (ως τάξη καθεαυτήν). Γίνεται πολιτικός αγώνας και συγκροτεί την τάξη, όταν συνδέεται συνειδητά με γενικότερα πολιτικά αιτήματα ή - όπως πολύ σωστά σημειώνει ο ΔΤ - όταν συνδέεται οργανικά με τους αγώνες άλλων εργασιακών χώρων και αποκτά έτσι τα γενικά πολιτικά αιτήματα αυτομάτως. Είναι όμως συνειδητή αυτή η σύνδεση, ή είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσουν οι συγκεκριμένοι εργάτες στους αλληλέγγυους πολιτικούς σχηματισμούς; Τη θέλουν ή τους την φοράνε/φοράμε; Δεν γνωρίζω την απάντηση αλλά ούτε και το άρθρο του ΔΤ ασχολείται με το κομβικό αυτό ερώτημα για να με φωτίσει.
Ας διαβάσουμε όμως τον Δημήτρη Τσίτκανο:
Οι χαλυβουργοί μπορούν να νικήσουν!
Ο αγώνας των εργατών στην Ελληνική Χαλυβουργία μπήκε σε μια πολύ κρίσιμη φάση. Συντονισμένες οι δυνάμεις της εργοδοσίας, του κράτους και των συνεργατών τους, μέσα κι έξω από το εργοστάσιο, περίμεναν υπομονετικά να περάσουν πάνω από 100 ημέρες, ώστε να περάσουν στην αντεπίθεση για να σπάσουν το ηθικό και την αυτοπεποίθηση των εργατών για το δίκιο του αγώνα τους. Σε αυτά τα πλαίσια εντάσσεται, όπως σωστά καταγγέλλει και το σωματείο των εργατών, η προβοκάτσια της νεοναζιστικής και ρατσιστικής Χρυσής Αυγής, που ενώ τάχθηκε κατά των εργατών και υπέρ του Μάνεση, τώρα φόρεσε τη φιλεργατική προβιά τής δήθεν αλληλεγγύης, με επιπρόσθετο στόχο να εξευτελίσει ειδικά το πανεργατικό και παλλαϊκό κύμα αλληλεγγύης. Η προβοκάτσια δεν πρέπει και δεν θα περάσει. Η αλληλεγγύη πρέπει και μπορεί να δυναμώσει πολύ περισσότερο.
Όσοι έχουν πείρα στο εργατικό κίνημα και έχουν ζήσει από κοντά τέτοιους απεργιακούς αγώνες όλα αυτά θα έπρεπε να τα περιμένουν. Μέσα σε τέτοιους δύσκολους και μακρόχρονους αγώνες εμφανίζονται αδυναμίες, παραλήψεις και λάθη, τα οποία πρέπει να αντιμετωπίζονται άμεσα με ενωτικό και αυτοκριτικό πνεύμα και διάθεση. Όμως, δεν είναι η ώρα για μικροπαραταξιακή αξιοποίηση των όποιων λαθών του ΠΑΜΕ ή το αντίστροφο, να σκορπίζονται αμφιβολίες για την ειλικρίνεια της αλληλεγγύης διαφορετικών ταξικών τμημάτων του εργατικού κινήματος. Μια ήττα των χαλυβουργών θα είναι ήττα όλου του εργατικού λαϊκού κινήματος και όχι μόνο του ΠΑΜΕ. Νίκη των χαλυβουργών θα είναι νίκη όλων των εργαζομένων, των αγωνιζόμενων και ταξικών δυνάμεων και όχι μόνο του ΠΑΜΕ. Για αυτό, ήρθε η ώρα να σπάσουν τα φράγματα της καχυποψίας και του κατακερματισμού δυνάμεων, με τολμηρές υπερβάσεις των τειχών σε ταξική κατεύθυνση, για μια αγωνιστική ταξική ενότητα.
Ειδικά τώρα, μετά την επαίσχυντη Δανειακή Σύμβαση και τους αντεργατικούς βάρβαρους εφαρμοστικούς νόμους της κυβέρνησης Παπαδήμου, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, της ΕΕ και του ΔΝΤ, αποδεικνύεται ότι πράγματι ο Μάνεσης, με το τετραήμερο και το 40% μείωση των μισθών, ήταν ο «λαγός» της επίθεσης. Απέναντι σε όλα αυτά θα έρθουν νέες μάχες μεγάλων τμημάτων των εργατικού και λαϊκού κινήματος, όπως δείχνει ο αγώνας των εργαζομένων στον ΟΕΚ. Για αυτό, ο αγώνας των χαλυβουργών δεν πρέπει και δεν θα σπάσει. Είναι η σπίθα που πρέπει να μείνει αναμμένη και χρειάζεται να βοηθήσουμε όλοι για να φουντώσει στο επόμενο διάστημα.
Για να νικήσουν οι χαλυβουργοί χρειάζεται να αποκαλυφθούν και να απομονωθούν οι εργοδοτικές δυνάμεις του συμβιβασμού, να σφυρηλατηθεί βαθιά ταξική ενότητα μέσα στο εργοστάσιο. Χρειάζεται, όμως και να συγκροτηθεί, με ισότιμους όρους, πλατιά και μόνιμη επιτροπή συμπαράστασης και αλληλεγγύης στους χαλυβουργούς από όσο το δυνατόν περισσότερα ταξικά και αγωνιστικά συνδικάτα, μαζί με λαϊκούς φορείς, με προοδευτικούς διανοούμενους και καλλιτέχνες. Όλες οι ταξικές αγωνιστικές δυνάμεις και οι αριστερές πολιτικές οργανώσεις χρειάζεται να συνεννοηθούν και να συμβάλουν σε αυτό.
Το εργατικό και λαϊκό κίνημα μπορεί να απομονώσει και το εργοστάσιο του Μάνεση στο Βόλο, με πολλούς τρόπους, ώστε να τον αδυνατίσει και άλλο βάζοντας εμπόδια στην απεργοσπαστική λειτουργία του, εξηγώντας υπομονετικά στους εκεί εργάτες, ότι εάν σπάσει ο Ασπρόπυργος, θα έρθει και η σειρά τους.
Πάνω από όλα, όμως, η γενική συνέλευση των χαλυβουργών με το σωματείο τους, που είναι η πρωτοπορία του αγώνα, χρειάζεται τώρα να απευθύνει κάλεσμα για να συγκροτηθεί ένας μετωπικός συντονισμός των αγωνιζόμενων μεγάλων και μικρών επιχειρήσεων, ειδικά αυτών που κλείνουν. Οι εργάτες και εργαζόμενοι στην Ελληνική Χαλυβουργία, στο Αλάπις, στο Λουκίσα, στην Ιντρακόμ, στο Άλτερ, στην Ελευθεροτυπία, στον ΟΕΚ και αλλού, πρέπει και μπορούν να ενωθούν. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν μπορεί να αναλάβει αυτό το έργο, όπως ήδη αποδείχτηκε, ωστόσο, χρειάζεται να αυξηθεί η πίεση σε Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, ακόμα και ΓΣΕΕ, για την προκήρυξη απεργιών και κινητοποιήσεων αλληλεγγύης.
Ένας ταξικός μετωπικός συντονισμός θα ενοποιήσει όλους τους αγωνιζόμενους χώρους, με αιτήματα όπως: Καμία απόλυση. Κάτω τα χέρια από τις συλλογικές συμβάσεις. Καμία μείωση μισθών, με προοπτική αυξήσεις για ζωή με αξιοπρέπεια. Κάτω η Δανειακή Σύμβαση και οι εφαρμοστικοί νόμοι. Ένα τέτοιο μέτωπο πρέπει από τώρα να προειδοποιήσει ότι οι εργάτες και οι εργαζόμενοι δεν θα δεχτούν να ζήσουν στη μόνιμη ανεργία και εξαθλίωση με κλειστές επιχειρήσεις. Οι εργάτες θα καταλάβουν τα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις που απειλούνται ή κλείνουν και θα τα βάλουν σε λειτουργία οι ίδιοι, διεκδικώντας: Εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση όλων των μεγάλων επιχειρήσεων και ένταξη των μικρών σε συνεταιριστική δομή με στήριξη από το Δημόσιο Τομέα. Όλες οι επιχειρήσεις υπό εργατικό – λαϊκό έλεγχο με ανοιχτά λογιστικά βιβλία για να μην μας κοροϊδεύουν.
Τα αιτήματα αυτά θα απευθύνονται, από όλους και για όλους, σε κάθε ξεχωριστό εργοδότη αλλά και στην κυβέρνηση, που δεν πρέπει να τη βγάλει καθαρή. Για να νικήσει ο αγώνας χρειάζεται ανεξάρτητη πολιτικοποίηση και όχι κομματική ιδιωτικοποίησή τους.
Ένας για όλους και όλοι για έναν!
Οι χαλυβουργοί μπορούν να νικήσουν!
Ο αγώνας των εργατών στην Ελληνική Χαλυβουργία μπήκε σε μια πολύ κρίσιμη φάση. Συντονισμένες οι δυνάμεις της εργοδοσίας, του κράτους και των συνεργατών τους, μέσα κι έξω από το εργοστάσιο, περίμεναν υπομονετικά να περάσουν πάνω από 100 ημέρες, ώστε να περάσουν στην αντεπίθεση για να σπάσουν το ηθικό και την αυτοπεποίθηση των εργατών για το δίκιο του αγώνα τους. Σε αυτά τα πλαίσια εντάσσεται, όπως σωστά καταγγέλλει και το σωματείο των εργατών, η προβοκάτσια της νεοναζιστικής και ρατσιστικής Χρυσής Αυγής, που ενώ τάχθηκε κατά των εργατών και υπέρ του Μάνεση, τώρα φόρεσε τη φιλεργατική προβιά τής δήθεν αλληλεγγύης, με επιπρόσθετο στόχο να εξευτελίσει ειδικά το πανεργατικό και παλλαϊκό κύμα αλληλεγγύης. Η προβοκάτσια δεν πρέπει και δεν θα περάσει. Η αλληλεγγύη πρέπει και μπορεί να δυναμώσει πολύ περισσότερο.
Όσοι έχουν πείρα στο εργατικό κίνημα και έχουν ζήσει από κοντά τέτοιους απεργιακούς αγώνες όλα αυτά θα έπρεπε να τα περιμένουν. Μέσα σε τέτοιους δύσκολους και μακρόχρονους αγώνες εμφανίζονται αδυναμίες, παραλήψεις και λάθη, τα οποία πρέπει να αντιμετωπίζονται άμεσα με ενωτικό και αυτοκριτικό πνεύμα και διάθεση. Όμως, δεν είναι η ώρα για μικροπαραταξιακή αξιοποίηση των όποιων λαθών του ΠΑΜΕ ή το αντίστροφο, να σκορπίζονται αμφιβολίες για την ειλικρίνεια της αλληλεγγύης διαφορετικών ταξικών τμημάτων του εργατικού κινήματος. Μια ήττα των χαλυβουργών θα είναι ήττα όλου του εργατικού λαϊκού κινήματος και όχι μόνο του ΠΑΜΕ. Νίκη των χαλυβουργών θα είναι νίκη όλων των εργαζομένων, των αγωνιζόμενων και ταξικών δυνάμεων και όχι μόνο του ΠΑΜΕ. Για αυτό, ήρθε η ώρα να σπάσουν τα φράγματα της καχυποψίας και του κατακερματισμού δυνάμεων, με τολμηρές υπερβάσεις των τειχών σε ταξική κατεύθυνση, για μια αγωνιστική ταξική ενότητα.
Ειδικά τώρα, μετά την επαίσχυντη Δανειακή Σύμβαση και τους αντεργατικούς βάρβαρους εφαρμοστικούς νόμους της κυβέρνησης Παπαδήμου, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, της ΕΕ και του ΔΝΤ, αποδεικνύεται ότι πράγματι ο Μάνεσης, με το τετραήμερο και το 40% μείωση των μισθών, ήταν ο «λαγός» της επίθεσης. Απέναντι σε όλα αυτά θα έρθουν νέες μάχες μεγάλων τμημάτων των εργατικού και λαϊκού κινήματος, όπως δείχνει ο αγώνας των εργαζομένων στον ΟΕΚ. Για αυτό, ο αγώνας των χαλυβουργών δεν πρέπει και δεν θα σπάσει. Είναι η σπίθα που πρέπει να μείνει αναμμένη και χρειάζεται να βοηθήσουμε όλοι για να φουντώσει στο επόμενο διάστημα.
Για να νικήσουν οι χαλυβουργοί χρειάζεται να αποκαλυφθούν και να απομονωθούν οι εργοδοτικές δυνάμεις του συμβιβασμού, να σφυρηλατηθεί βαθιά ταξική ενότητα μέσα στο εργοστάσιο. Χρειάζεται, όμως και να συγκροτηθεί, με ισότιμους όρους, πλατιά και μόνιμη επιτροπή συμπαράστασης και αλληλεγγύης στους χαλυβουργούς από όσο το δυνατόν περισσότερα ταξικά και αγωνιστικά συνδικάτα, μαζί με λαϊκούς φορείς, με προοδευτικούς διανοούμενους και καλλιτέχνες. Όλες οι ταξικές αγωνιστικές δυνάμεις και οι αριστερές πολιτικές οργανώσεις χρειάζεται να συνεννοηθούν και να συμβάλουν σε αυτό.
Το εργατικό και λαϊκό κίνημα μπορεί να απομονώσει και το εργοστάσιο του Μάνεση στο Βόλο, με πολλούς τρόπους, ώστε να τον αδυνατίσει και άλλο βάζοντας εμπόδια στην απεργοσπαστική λειτουργία του, εξηγώντας υπομονετικά στους εκεί εργάτες, ότι εάν σπάσει ο Ασπρόπυργος, θα έρθει και η σειρά τους.
Πάνω από όλα, όμως, η γενική συνέλευση των χαλυβουργών με το σωματείο τους, που είναι η πρωτοπορία του αγώνα, χρειάζεται τώρα να απευθύνει κάλεσμα για να συγκροτηθεί ένας μετωπικός συντονισμός των αγωνιζόμενων μεγάλων και μικρών επιχειρήσεων, ειδικά αυτών που κλείνουν. Οι εργάτες και εργαζόμενοι στην Ελληνική Χαλυβουργία, στο Αλάπις, στο Λουκίσα, στην Ιντρακόμ, στο Άλτερ, στην Ελευθεροτυπία, στον ΟΕΚ και αλλού, πρέπει και μπορούν να ενωθούν. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν μπορεί να αναλάβει αυτό το έργο, όπως ήδη αποδείχτηκε, ωστόσο, χρειάζεται να αυξηθεί η πίεση σε Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, ακόμα και ΓΣΕΕ, για την προκήρυξη απεργιών και κινητοποιήσεων αλληλεγγύης.
Ένας ταξικός μετωπικός συντονισμός θα ενοποιήσει όλους τους αγωνιζόμενους χώρους, με αιτήματα όπως: Καμία απόλυση. Κάτω τα χέρια από τις συλλογικές συμβάσεις. Καμία μείωση μισθών, με προοπτική αυξήσεις για ζωή με αξιοπρέπεια. Κάτω η Δανειακή Σύμβαση και οι εφαρμοστικοί νόμοι. Ένα τέτοιο μέτωπο πρέπει από τώρα να προειδοποιήσει ότι οι εργάτες και οι εργαζόμενοι δεν θα δεχτούν να ζήσουν στη μόνιμη ανεργία και εξαθλίωση με κλειστές επιχειρήσεις. Οι εργάτες θα καταλάβουν τα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις που απειλούνται ή κλείνουν και θα τα βάλουν σε λειτουργία οι ίδιοι, διεκδικώντας: Εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση όλων των μεγάλων επιχειρήσεων και ένταξη των μικρών σε συνεταιριστική δομή με στήριξη από το Δημόσιο Τομέα. Όλες οι επιχειρήσεις υπό εργατικό – λαϊκό έλεγχο με ανοιχτά λογιστικά βιβλία για να μην μας κοροϊδεύουν.
Τα αιτήματα αυτά θα απευθύνονται, από όλους και για όλους, σε κάθε ξεχωριστό εργοδότη αλλά και στην κυβέρνηση, που δεν πρέπει να τη βγάλει καθαρή. Για να νικήσει ο αγώνας χρειάζεται ανεξάρτητη πολιτικοποίηση και όχι κομματική ιδιωτικοποίησή τους.
Ένας για όλους και όλοι για έναν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου