Το καινούργιο, μας λέει, είναι ότι η ΧΑ διεκδικεί in situ την πολιτική κληρονομιά των Ταγμάτων Ασφαλείας : Το πανηγύρι αυτό «είναι το σκηνικό για την αποκατάσταση, όχι γενικώς των «θυμάτων των κομμουνιστών», αλλά των Ταγμάτων Ασφαλείας.»
Ε, δεν μείναμε με ανοιχτό το στόμα γι αυτήν την εξέλιξη, άλλωστε έχει εντοπιστεί από το 2005 τουλάχιστον.
Το οποίον όμως, συνεχίζει ο συγγραφεύς, υπάρχουν ένα σωρό ενοχλητικές λεπτομέρειες στη δράση των Τ.Α. που « δεν αναφέρθηκαν βεβαίως στις ομιλίες των «επισήμων»» Και επιπλέον «καιρού επιτρέποντος, η «αμυντική» ( ...) δράση του δωσιλογισμού, γοητεύει επιφυλλιδογράφους του «σοβαρού» Τύπου, οι δε συναφείς ακαδημαϊκές μελέτες που ο ίδιος αυτός Τύπος προβάλλει, συναγωνίζονται ίσοις όροις την εκλογική επιτυχία των νοσταλγών των ταγματασφαλιτών.»
Ίσως είναι παρακάτω η έκπληξη και πράγματι, αφού αντιπαρέλθει «τις αντιδημοκρατικές έξεις των μεγάλων εκδοτικών συγκροτημάτων»- άλλο καινοφανές πράγμα αυτό - φτάνει στο συμπέρασμα:
«ας ξεχωρίσουμε κάποια σημεία με βάση τα παραπάνω»
Έχουμε και λέμε:
«Το πρώτο είναι η ευδιάκριτη πλέον συμπληρωματικότητα Χρυσής Αυγής και «συστημικού τόξου», όχι μόνο ως προς την τρέχουσα πολιτική, αλλά και ως προς την πολιτική ιστορία. Παρά το ρητορικό αντισυστημισμό της, με άλλα λόγια, η Χρυσή Αυγή είναι «συστημική» δύναμη, όχι μόνο γιατί συμμερίζεται την ίδια ανάλυση για την κρίση με το αυταρχικό Κέντρο («για το κατάντημα της χώρας φταίει η Μεταπολίτευση, δηλαδή η Αριστερά»), ούτε μόνο γιατί ως λύση προτείνει (και υλοποιεί) την εξόντωση και τον κατακερματισμό των πιο αδύναμων. Είναι «συστημική» και διότι η πολιτική παράδοση που διεκδικεί, αντιστοιχεί σε μια συγκεκριμένη «νομιμότητα»: αυτή του γερμανοτραφούς δωσιλογισμού και του ελληνικού παρακράτους.»
(1α) Σε ποιους είναι πλέον ευδιάκριτη η συστημικότητα της ΧΑ, ενώ πριν δεν ήταν; Και ποιοι είναι αυτοί που πράγματι θα τους προβλημάτιζε πρωτίστως το συστημικόν ή μη παρά το φασιστικόν ή μη;
Μυστήριον
(1β) Η παράδοση του γερμανοτραφούς δωσιλογισμού (τι αρλούμπα! σιγά μην κάνανε οι ταγματαλήτες διατριβή επί καθηγεσία στο Γκαίτιγκεν.) είναι νεκρή. Η παράδοση των ΤΑ και της Χ είναι για τη ΧΑ ό,τι ήταν το «αρχαιοελληνικό πνεύμα» για την ελληνική αστική επανάσταση: ένα συγκολλητικό κενό περιεχομένου ιδεολόγημα. Σαν τέτοιο, η «παράδοση των Ράλληδων» μπορεί να λειτουργήσει μόνο με την ταξική υποστήριξη της άρχουσας τάξης και αυτή δεν μπορεί να την έχει. Δεν επάγει λοιπόν καμιά νομιμότητα, επιπλέον δε, αμάν με τη νομιμότητα. Από την ηγεμονία του Γκράμσι μέχρι το ξαναζεσταμένο «θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα» του Παπαδημούλη παρεμβάλλονται κάποια έτη φωτός ρεφορμισμού ου μην και άκρατου καιροσκοπισμού.
«Το δεύτερο είναι ότι η προσπάθεια της Χρυσής Αυγής, να αξιοποιήσει πολιτικά αυτή την «αλληλοδιείσδυση» με το συστημικό τόξο, έχει μεταξύ άλλων και μια συγκεκριμένη, λιγότερο ηρωική πολιτική στόχευση: να διευρύνει την επιρροή της στο «σκληρό» κράτος και τους ψηφοφόρους της παραδοσιακής Δεξιάς. Δεν είναι τυχαίο ότι μια από τις κατηγορίες εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι αυτός φιλοδοξεί να γίνει ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΠΑΣΟΚ. Ο αντιπασοκισμός λοιπόν, αυτός που εξισώνει το ΠΑΣΟΚ με το όχημα για τη ρεβάνς των ηττημένων του εμφυλίου, και μαζί η ανακίνηση της μνήμης αυτού του τελευταίου, είναι από τα χαρτιά που θα παίξουν οι νεοναζί προκειμένου να μειώσουν την απόσταση που τους χωρίζει από το εθνικο-συμφιλιωτικό κοινό της Νέας Δημοκρατίας».
Πέστο χρυσόστομε και μας έσκασες: Ψήφοι, ψηφοφόροι που γλιστρούν μέσα από τα δάχτυλα... Δηλαδή τα αυγά ψωνίζουν ψήφους από τη ΝΔ; Μα για στάσου: Για να μας κάτσει η «αριστερή κυβέρνηση» το ισοζύγιο των πάρε δώσε ψήφων μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ δεν πρέπει να είναι θετικό για τον ΣΥΡΙΖΑ; Αν τα αυγά ψωνίσουν πρώτοι από το ίδιο μαγαζί τι θα μείνει για μας; Τόμπολα. Κι αυτός ο καταραμένος αστικός τύπος παραβλέπει «τις ενοχλητικές λεπτομέρειες». Αίσχος
«Το τρίτο δεν αφορά άμεσα τη Χρυσή Αυγή, αλλά τους επικριτές της που θεωρούν εαυτούς φιλελεύθερους, και συνεπώς αντιφασίστες, πρωταγωνιστούν ωστόσο στο παιχνίδι των ίσων αποστάσεων ως προς τα «άκρα», σχετικοποιώντας έτσι τη φασιστική απειλή. Η διεκδίκηση από τη Χρυσή Αυγή μιας συγκεκριμένης πολιτικής παράδοσης, και μαζί ο συστημικός ρόλος της ναζιστικής δεξιάς, θα έπρεπε να τους προβληματίζουν για ενδεχόμενες «συναντήσεις» της τελευταίας με τμήματα του αστικού κόσμου, στο έδαφος του εθνικισμού και του αντικομμουνισμού. Το γεγονός ότι δεν προβληματίζονται για κάτι στοιχειώδες, δείχνει νομίζω και τα όρια της κριτικής τους.»
Τώρα το μυστήριο στο (1α) ξεδιαλύνεται. Οι πεφωτισμένοι αστοί και οι «αντισυστημικοί» μικροαστοί είναι εκείνοι που πρέπει να προσέξουν για να δουν την «συστημικότητα» της ΧΑ και να ψηφίσουν το ΣΥΡΙΖΑ που δεν είναι «συστημικός». Όπου ο όρος «αντισυστημισμός» βέβαια, εκτός του ότι θα έκανε τον Όργουελ να σκάσει από τη ζήλια του, φαίνεται πως είναι κάτι σαν το μίνιμουμ πρόγραμμα σε έξτρα σουπερλάιτ έκδοση, ειδικά για να χωρέσει ό,τι κινείται και ψηφίζει στην Ελλάδα. Για να μην ασχολούμαι κι άλλο με τον «αντισυστημισμό» το νέο φρούτο του ρεφορμισμού, παραπέμπω σε μια κριτική της «αντισυστημικής» παρλαπίπας του έτερου ρεφορμιστικού πόλου, η οποία βρίσκει το στόχο της. Έχουμε εν προκειμένω μια «μίνι συνάντηση των άκρων» που λένε κι οι αστικές φυλλάδες;
Το κακό είναι ότι ο φασισμός δεν είναι ένα αυταρχικότερο αστικό κράτος. Είναι το πολιτικό καθεστώς που στοχεύει στο ξεπάτωμα όλων των εργατικών πολιτικών μορφών συμπεριλαμβανομένων και των ρεφορμιστικών.. Τί δ' ὑμῖν διαφέρει ὦ Δημόσθενες; Εσείς τα ψηφαλάκια σας. . . .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου