Το Εκλογικό Αποτέλεσμα με τα Μάτια των Άλλων

Ίσως το πλέον επωφελές ανάγνωσμα για κάθε – υπό την ευρύτερη έννοια – αριστερό αυτές τις μέρες να μην είναι άλλο από τις δηλώσεις του εριτίμου κ. Δ. Δασκαλόπουλου, προέδρου του ΣΕΒ. Με μια δήλωση και μια συνέντευξη μας δίνει μια εναργή περιγραφή του πολιτικού στίγματος και των σχεδίων της αστικής τάξης. Σε αυτές τις γραμμές θα επιχειρήσω δύο πράγματα. Αφενός να κωδικοποιήσω την εκτίμηση Δασκαλόπουλου για το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου και αφετέρου να εξαγάγω κάποια πολιτικά συμπεράσματα από αυτά που λέει, από αυτά που δεν θέλει να πει κι από αυτά που βρίσκονται ανάμεσα στις γραμμές του κειμένου και των απαντήσεών του. Έχουμε και λέμε.

Οι κατά Δασκαλόπουλον αποτιμήσεις του εκλογικού αποτελέσματος

1. Το εκλογικό αποτέλεσμα αποτελεί συνειδητή και απερίφραστη καταδίκη του φαύλου κομματικού παρελθόντος, ιδιαιτέρως δε της «διαχειριστικής, ηθικής και ιδεολογικής ελλειμματικότητας» που επέδειξαν τα μνημονιακά κόμματα τα οποία εφάρμοσαν «στρεβλά και αναποτελεσματικά το μνημόνιο, προσφεύγοντας διαρκώς σε μέτρα κοινωνικά άδικα και οικονομικά αδιέξοδα, και αποφεύγοντας τις δομικές μεταρρυθμίσεις για να μη θίξουν το κράτος τους. »
   
2. Η ψήφος μετακινήθηκε ως ψήφος οργής και τιμωρίας. Δεν αντιπροσωπεύει αριστερή στροφή της κοινωνίας
   
3. Δημιουργήθηκε ένα «γόνιμο αδιέξοδο» που θα μπορούσε να εκβάλει είτε σε μια κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» με τη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ που «έχει τη δημοκρατική υποχρέωση να αποδείξει στον λαό ότι οι θέσεις του μπορούν να έχουν ρεαλιστική εφαρμογή.» θα δημιουργούσε μάλιστα διαπραγματευτικό προπύργιο σε μαι «Ευρώπη που αλλάζει» διεκδικώντας άλλη μεταχείριση για την Ελλάδα, είτε σε νέες εκλογές όπου ο λαός θα όφειλε συνεκτιμώντας το αποτέλεσμα της πρώτης εκλογής, να κάνει σαφέστερη την εντολή του επιλέγοντας το ποιος θέλει να τον κυβερνήσει.
   
4. Σε κάθε περίπτωση το πολιτικό σύστημα που εγκαινίασε η μεταπολίτευση έχει πεθάνει και μακροπρόθεσμα μόνο η αναδημιουργία του πάνω στη βάση του «ηθικά αδιάβλητου και λειτουργικά αποτελεσματικού»
   
   

Διαβάζοντας τις δηλώσεις Δασκαλόπουλου

1. 
   Πρώτη – πρώτη παρατήρηση θα είχε κανείς να καταθέσει πως οι δηλώσεις αυτές είναι προϊόν επεξεργασίας και μάλιστα επεξεργασίας που δεν επιχειρήθηκε μετεκλογικά, ούτε καν μετά την πρόβλεψη των «κρυφών» δημοσκοπήσεων αλλά πολύ νωρίτερα. Συνηγορούν σε αυτό, όπως θα φανεί παρακάτω, η συνολική πολύπλευρη και μακράς πνοής στόχευσή τους, η ακαριαία ευθυγράμμιση των ΜΜΕ προς το πλαίσιο τακτικής που περιγράφουν και η εν χορώ πολιτική γενναιοδωρία του τέως δικομματισμού. Το «επιχείρημα» επί παραδείγματι της δημοκρατικής υποχρέωσης του ΣΥΡΙΖΑ να αυτοχειριαστεί πολιτικά αποδεχόμενος την στήριξη του τέως δικομματισμού υποβάλλεται σε όλους τους τόνους και άδεται από όλες τις σειρήνες ανεξάρτητα από την στάση του ρεφορμιστικού αυτού πολιτικού σχηματισμού που δεν θα μας απασχολήσει εδώ.
   
2. Οι προπαγανδιστικοί άξονες της αστικής τάξης καθορίζονται λεπτομερώς:
   
   1. Η ψήφος είναι αντιμνημονιακή υπό την έννοια της στρεβλής εφαρμογής του μνημονίου και τιμωρητική της ηθικής έκπτωσης του πελατειακού κράτους που εξέθρεψε το ανίκανο, αποτυχημένο πολιτικό προσωπικό του δικομματισμού, ενώ ο λαός «έχει ξεπεράσει το τεχνικό δίλημμα «μνημόνιο – αντιμνημόνιο».»
      
   2. Άδειασμα του δικομματισμού και θυσία του πολιτικού του προσωπικού στο βωμό του εξευμενισμού του λαϊκού αισθήματος.
      
   3. Η ψήφος δεν είναι αριστερή αλλά ψήφος «δικαίας οργής και τιμωρίας»
      
   4. Η αναδιαπραγμάτευση της θέσεως της χώρας στην ΕΕ είναι δυνατή χάρη στην σθεναρή αντίσταση της λαϊκής ψήφου. Όχι άλλα βάρη στο λαό.
      
   5. Ένα νέο σημείο πολιτικής ισορροπίας μπορεί να επιτευχθεί με την «αναδημιουργία του πολιτικού συστήματος».
      
   6. Η οικονομική κρίση είναι ανωτέρα βία, φυσικό φαινόμενο αλλά το τροπάρι της εξόδου τώρα δεν επαναλαμβάνει μονότονα «λιτότητα», «μισθολογικό κόστος», «ανταγωνιστικότητα» και τα συναφή, αλλά πρωτίστως περιλαμβάνει την «ανάπτυξη»: με τις ίδιες του τις λέξεις ο Δασκαλόπουλος: «.... για μία κυβέρνηση πραγματικής εθνικής ενότητας, ικανής να διεκδικήσει άλλους όρους για την Ελλάδα από μία Ευρώπη που αλλάζει, στη βάση ενός εθνικού αναπτυξιακού προγράμματος για την έξοδο από την κρίση». Η ευθυγράμμιση των Ευρωπαϊκών αστικών τάξεων είναι επίσης αξιοσημείωτη: Ο Ολάντ επρόκειτο να «απαιτήσει» ανάπτυξη και με την παροιμιώδη πυγμή του θα το επιτύχει πριν καν στηθούν οι κάλπες: Επίκειται Σύμφωνο Ανάπτυξης μετά το ιερό και απαραβίαστο Σύμφωνο Δημοσιονομικής Σταθερότητας. Η ντόπια μπουρζουαζία ακολουθεί κατά πόδας. Ανάπτυξη ρε γαμώτο, αλλά βέβαια να μην ξεχνιόμαστε: «Η ευρωπαϊκή μας πορεία και η ευημερία μας, προϋποθέτουν νοικοκυρεμένα οικονομικά, μικρότερο και αποτελεσματικό κράτος, ανταγωνιστική παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών. Αυτοί οι στόχοι είναι πρωτίστως εθνικοί και όχι μνημονιακοί. Και μπορούν να επιτευχθούν χωρίς άλλες περικοπές και χαράτσια, αλλά με ένα τολμηρό πρόγραμμα οικονομικής απελευθέρωσης».
      
   7. Στο άμεσο παρόν επίθεση ενσωμάτωσης στον ΣΥΡΙΖΑ.

3. Η στρατηγική της αστικής τάξης είναι επίσης ευανάγνωστη :
   1. Αξιοποιεί την ίδια την ήττα του πολιτικού της προσωπικού, την απειλή που δέχεται από την εργατική τάξη, ως διαπραγματευτικό ατού για την συγκράτηση της υποβάθμισής της στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Εάν το δημόσιο χρέος είναι (επίσης) ιμάντας μεταφοράς υπεραξίας από την περιφέρεια προς το ιμπεριαλιστικό κέντρο, σε ένα οικονομικό περιβάλλον κρίσης όπου η υπεραξία είναι δυσεύρετη, κάθε μείωση του ρυθμού εκροής αυτής της υπεραξίας, αφήνει περισσότερη υπεραξία στη διάθεση της ελληνικής αστικής τάξης και επομένως υψηλότερη θέση στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Στην επιδίωξη αυτή εντάσσεται και το σχέδιο ενσωμάτωσης του ΣΥΡΙΖΑ: εκτός από την πίεση του εργατικού κινήματος έχει να επιδείξει στους ιμπεριαλιστές και την ικανότητά της να το ελέγξει σε άγριες συνθήκες. Δεν θα ήταν λίγο κάτι τέτοιο.
   2. Επιχειρεί να αναδιατάξει τις δυνάμεις της πολιτικής της έκφρασης, όχι στα λόγια με ευχολόγια, αλλά με συγκεκριμένα πειραματικά σχήματα όπως αυτό του ΕΠΑΜ και της «Δημιουργίας Ξανά». Με άμεσες πρωτοβουλίες επανίδρυσης όπως αυτές του Σαμαρά σήμερα. Οργιαστική κομματογενέση!
   3. Η Επιλογή του Ευρωπαϊκού προσανατολισμού είναι σταθερή και κυρίαρχη. Το ίδιο και τα νεοφιλελεύθερα προτάγματα. Επιπλέον δεν αισθάνονται ότι η επιλογή αυτή απειλείται από την εργατική τάξη ή πολύ λιγότερο από το εκλογικό αποτέλεσμα. Οι φωνές της δραχμής που ακούγονται από τη μεριά της αστικής τάξης, μολονότι περιθωριακές, είναι ίσως το μόνο ορατό ρήγμα στην αστική παράταξη.
      
      
4. Η τακτική της αστικής τάξης εφαρμόζεται με υποδειγματική πειθαρχία :
   1. 
      Επιχειρεί να ενσωματώσει τον ΣΥΡΙΖΑ με το κλείσιμο της πολιτικής φάκας που μόνος του δημιούργησε και μόνος του μπήκε: Αν συγκυβερνήσει με αστικές πολιτικές δυνάμεις θα αυτοχειριαστεί πολιτικά, αν αρνηθεί θα χάσει την εκλογική του δύναμη, ενώ και στις δύο περιπτώσεις θα έχει αρκούντως δυσφημήσει κάθε αριστερά. Ο Δασκαλόπουλος δεν φαίνεται διόλου να πτοείται από το ενδεχόμενο νέας κάλπης. Θεωρώντας τη πτώση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ περίπου βεβαία στο ενδεχόμενο αυτό και τον σχηματισμό κυβέρνησης περίπου όπως παλιά για τελευταία ίσως φορά προτού αναδιαμορφωθεί το αστικό πολιτικό σκηνικό πετυχαίνει χωρίς ρίσκο να λαχταρήσει αρκούντως τα εξ Ευρώπης συνεταιράκια της Ελληνικής αστικής τάξης για κείνο το πλασαρισματάκι που λέγαμε. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραμείνει όμως χρήσιμος για το αστικό πολιτικό σύστημα ως ακίνδυνη ρεφορμιστική υποδοχή όποιας αφύπνισης της ταξικής συνείδησης ήθελε προκύψει. Η μόνη απώλεια για το αστικό μπλοκ θα ήταν η αναπόφευκτη φυγοκέντριση του ΣΥΡΙΖΑ και η απελευθέρωση προς την εξωκοινοβουλευτική αριστερά των αντικαπιταλιστικών (ανθυπο-) συνιστωσών του. Μικρό το κακό, κι ακόμα μικρότερο αν αυτά τα θραύσματα του ΣΥΡΙΖΑ μπολιάσουν και λίγο ρεφορμισμό στην ήδη πάσχουσα από την ασθένεια αντικαπιταλιστική αριστερά.
   2. Αφού για να ελαχιστοποιήσει την πολιτική ζημιά η μπουρζουαζία διοχέτευσε όσες ψήφους διαμαρτυρίας μπόρεσε στον φασιστικό πόλο που η ίδια έστησε , υπέθαλψε σε προστατευτικό ημίφως δημοσιότητας και πριμοδότησε συνειδητά και μεθοδικά κανοναρχώντας τον πρωτοφανή εκφασισμό της κοινωνίας , μπάζοντας τελικά τους ναζί στο κοινοβούλιο, τώρα, σε μια προσπάθεια να τους ελέγξει πολιτικά και να τους κρατήσει στην εφεδρεία, επιχειρεί, συντονισμένα και πάλι, να βγάλει στο φως, στο γυαλί της τηλεόρασης, το απεχθές τους πρόσωπο για να τρομάξουν οι νοικοκυραίοι που τους ψήφισαν.

Γενικές παρατηρήσεις

1. Αντίθετα με τα θρυλούμενα η αστική τάξη, αν κρίνει κανείς από τον ψύχραιμο ρεαλιστικό σχεδιασμό και την πολυεπίπεδη στοχοθεσία, δεν βρίσκεται σε κρίση, τουλάχιστον όχι περισσότερο από όσο θα δικαιολογούσε η κρίση του συστήματός της: είναι συντεταγμένη και διατηρεί στο ακέραιο όλους της τους μηχανισμούς. Είναι βέβαιο ότι δεν μπορεί να κυβερνήσει όπως παλιά, αλλά μια νέα αστική πολιτική ηγεμονία - ισορροπία είναι σφόδρα πιθανή, όσο τουλάχιστον ο εκλογικός κρετινισμός του ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνου, ακινητοποιεί τις μάζες στην οθόνη τους να περιμένουν τη λύση από τις κοινοβουλευτικές μανούβρες των πολιτικών τους κηδεμόνων δεξιών ή αριστερών, όσο τελικά, βρίσκονται βαλβίδες εκτόνωσης της, ασθενούς πάντως, επαναστατικής πίεσης του προλεταριάτου. Η απόσταση αυτής της κατάστασης από τις αντιδράσεις πανικού και αποσύνθεσης της αστικής τάξης είναι το μέτρο του δρόμου που έχει να διανύσει το προλεταριάτο.
   
   
2. Οι μηχανισμοί της αστικής τάξης αξίζουν ιδιαίτερης μνείας. Στην παρούσα συγκυρία, τα κόμματα του δικομματισμού, οι φασιστικές συμμορίες και τα ΜΜΕ (ακόμα και τα αριστερά αναχώματα τύπου ΔΗΜΑΡ που τείνουν ευήκοον το ους) μοιάζουν να βρίσκονται όλα στο ίδιο οργανωτικό επίπεδο, σε συντονισμό και απευθείας διευθυνόμενα από μία αόρατη μπαγκέτα. Η αστική τάξη διαθέτει κάτι πολύ παραπάνω από το «κόμμα της». Διαθέτει έναν στρατιωτικού τύπου πολιτικό μηχανισμό, ικανό μέσα σε λίγες ώρες να ενστερνιστεί τα προπαγανδιστικά κελεύσματα και να τα αναπαραγάγει σε όλα τα επίπεδα του εποικοδομήματος, να τα κάνει δηλαδή φραγκοδίφραγκα ενσωματώνοντάς τα σε όλες τις προφάνειες και τις συμβάσεις του κοινωνικού πεδίου. Επιπλέον, αυτός ο μηχανισμός είναι εφοδιασμένος με επιτελικό σχέδιο σαφές ευανάγνωστο και ρεαλιστικό στο βαθμό που η παράμετρος « εργατική τάξη» το επιτρέπει. Άλλωστε όπως εκτιμά ο Δασκαλόπουλος «Αθροιστικά η Αριστερά δεν αποτελεί κοινωνική πλειοψηφία. Δεν πληροί καν τις προϋποθέσεις για να αποτελέσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία.» Οι ταξικοί συσχετισμοί του σήμερα σε μπουρζουάδικη ορολογία ...
   Το ερώτημα είναι τί αντιπαρατάσσουν σε αυτά οι sans culotte.