Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο

Όλοι, όσοι τουλάχιστον αντιμετωπίζουν κριτικά το σημερινό status quo, αντιλήφθηκαν πως η προχτεσινή πανεργατική απεργία ήταν ο ορισμός της πιστολιάς στον αέρα. Μέσα σε λίγες ώρες οι εργαζόμενοι θα έπρεπε να ειδοποιήσουν το αφεντικό τους πως την επομένη κι όλας δεν θα βρίσκονταν στη θέση τους. Μετά από  ένα τρίμηνο περίπου, απεργιακής νηνεμίας σε πανελλαδική κλίμακα, με την λαμπρή εξαίρεση, βεβαίως της Χαλυβουργικής αλλά και μερικών σποραδικών αλλά σημαντικών εργατικών αγώνων, οι εργατική τάξη θα έπρεπε να παγώσει τη παραγωγή και να κατεβεί στον δρόμο, σχεδόν σε τηλεοπτικό χρόνο

.Αναδημοσίευση από την Κόκκινη Γωνιά
Με αποτέλεσμα στην απεργία να συμμετέχουν, κυρίως, αυτά τα (μειοψηφικά ακόμη) κομμάτια της εργατικής τάξης που βρίσκονται, έτσι κι αλλιώς σε τροχιά σύγκρουσης με την εργοδοσία και οι "μυημένοι" των διαφόρων πλευρών του κινήματος. 

Ούτε η σκοπιμότητα αυτής της πράξης από την πλευρά της πλειοψηφίας της αριστεράς διέφυγε. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία θέλησε να κάψει τις αντιδράσεις, το συμπέρασμα που, εύλογα, εξάγεται. Υπάρχουν όμως συμπεράσματα που και η προχτεσινή απεργία ανέδειξε, στα οποία λίγοι στέκονται. 

Καταρχήν όσο αφορά την ίδια την αναγκαία κήρυξη γενικής απεργίας διαρκείας. Ούτε το ΠΑΜΕ, ούτε ο "συντονισμός πρωτοβάθμιων σωματείων", ούτε οι διάσπαρτες εργατικές δυνάμεις των σωματείων βάσης δεν βρίσκονται σε θέση -άλλοι από επιλογή και άλλοι από άποψη δυναμικότητας- να μπορέσουν αποτελεσματικά να δώσουν αυτή τη μάχη. Χωρίς την κήρυξη απεργίας σε πανελλαδικό επίπεδο, ακόμη και σε μεγάλους κλάδους της  παραγωγής, όπως είναι π.χ. της ενέργειας ή αντίστοιχα βήματα στους κλάδους της παιδείας και της υγείας, δεν μπορεί να σταθεί σε διάρκεια οποιαδήποτε έκκληση για "λαϊκή", "κοινωνική" ή "εργατική εξέγερση". Το μονοπώλιο της γενικής απεργίας βρίσκεται ακόμη στα χέρια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας δίνοντας το όπλο του χρόνου και της διάρκειας στις δυνάμεις του κεφαλαίου.  

Δεύτερον, όσο αναγκαία κι αν είναι η κεντρικού τύπου αντιμετώπιση της καπιταλιστικής επέλασης, για να μπορέσουν οι αγώνες να αποτελέσουν δημιουργική δύναμη ανάδειξης ενός κοινωνικοπολιτικού προτύπου αντιπαραθετικό με τον καπιταλισμό, άλλο τόσο αναγκαίο είναι  να αμφισβητήσουν "εδώ και τώρα" τα όρια της ιδιοκτησίας των εργοδοτών. Κάτι το οποίο φαντάζει βουνό για την πλειοψηφία των μισθωτών, που σε πολλές, περιπτώσεις ενσωματώνοντας τον διάχυτο κοινωνικό εκφοβισμό, προσδένουν το μέλλον τους, με το μέλλον των επιχειρήσεων στις οποίες εργάζονται, με το μέλλον δηλ. των εργοδοτικών συμφερόντων. Όσο μακριά και αν ακούγεται η προοπτική της αυτοδιεύθυνσης εργασιακών χώρων, σε πολλές περιπτώσεις, είναι η μόνη ρεαλιστική επιλογή για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, μπροστά στο φάσμα του κλεισίματος, της φάμπρικας του άρθρου 99 και των μαζικών απολύσεων.

Τρίτο, η "αυτοκριτική" στην οποία εξασκείται εδω και λίγες μέρες η καθεστωτική αριστερά, για τους λόγους αυτής της κοινωνικής αδυναμίας, μοιάζει με συνομιλία με τον καθρέφτη. Όσοι αντιμετωπίζουν την έκτακτη κυβέρνηση Παπαδήμου, με όρους προεκλογικής περιόδου, δεν μπορούν -στη καλύτερη περίπτωση- να  αντιληφθούν την αποφασιστικότητα του κεφαλαίου, να ολοκληρώσει μια ανεπανάληπτου όγκου αντιδραστική κοινωνική στροφή, τώρα. Στη χειρότερη όμως, συσκοτίζουν σκοπίμως τη πραγματικότητα, προσπαθώντας να πλασαριστούν σε καλύτερες κοινοβουλευτικές θέσεις, όταν και εάν η κοινωνική κατάσταση εξομαλυνθεί. Όπως έδειξε και η προηγούμενη περίοδος, το κεφάλαιο δεν υποχωρεί μπροστά σε δημοκρατικές ευαισθησίες περί "πραξικοπηματικής" κυβέρνησης Παπαδήμου ή "ναζί" Γερμανούς κεφαλαιοκράτες. Η πολύμηνη αναμονή της κάλπης, που "θα δώσει λύση" ή "θα τιμωρήσει" είναι και επικίνδυνη και επιζήμια από την σκοπιά της όξυνσης του κινήματος, αλλά ήταν, και δυστυχώς είναι ακόμη, η μόνιμη συζήτηση σε διαφόρους αριστερούς κύκλους. 

Τελικά, όλο αυτό το χρονικό διάστημα που πέρασε, το σύστημα επιχείρησε να σταθεροποιήσει όσο το δυνατόν, το πολιτικό σκηνικό. Τα κατάφερε στον βαθμό που υποχωρούν οι εργατικές αντιστάσεις. Ο αντίθετος δρόμος είναι ο δύσβατος αλλά και ο αναγκαίος. Ο δρόμος του αγώνα της εργατικής τάξης θα αναπτύσσεται όσο περισσότερο καταρρέουν οι μύθοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της χρηστής καπιταλιστικής διακυβέρνησης, του μονοδρόμου της αστικής ανάπτυξης, της αστικής δημοκρατίας μπροστά στο βάρος του κοινωνικού κανιβαλισμού της νέας εποχής. Αλλά μπορεί να αναπτύσσεται μόνο χτίζοντας νέες γέφυρες στη θέση αυτών που πυρπολεί. Κέντρα αγώνα και ανεξάρτητου συντονισμού, γενικευμένες καταλήψεις παραγωγικών μονάδων και υπηρεσιών, κλαδικές ή και επιχειρησιακές απεργίες με διάρκεια, μαζικές γενικές συνελεύσεις και καταλήψεις σε σχολεία, σχολές και νοσοκομεία. Αυτά όλα, δηλαδή, που θα έπρεπε να είναι ήδη τώρα, η ατζέντα δράσης της κοινωνίας.

Είναι αλήθεια πως η ώρα του δρόμου έχει σημάνει. Όχι μονάχα σήμερα, αλλά εδώ και καιρό. 

Η διαφορά είναι πως τα μέτρα που ολοκληρώνουν το παζλ της εργατικής καταστροφής έχουν μεταφερθεί από το χαρτί στην πράξη.
Ας μην χάνουμε άλλο χρόνο.