Τα "κέντρα" απεργάζονται εναλλακτικό σενάριο αριστερής κυβέρνησης, "αξιοποιούν" την πολιτική δήλωση του Αλέκου Χαλβατζή

Σχόλιο του Παραναγνώστη: Οι κατά καιρούς δηλώσεις στο χαζοκούτι από την ΓΓ του ΚΚΕ, με πείθουν ότι το ΚΚΕ δεν σύρεται άκον στην «παν-αριστερά». Μάλλον το «τραβάτε κι ας κλαίω» θα ταίριαζε. Φυσικά πρόκειται για εκλογική σύγκλιση. Δεδομένου όμως του κοινοβουλευτικού κρετινισμού -τουλάχιστον από το ΚΚΕ/ΣΥΡΙΖΑ -  η εκλογική σύγκλιση εξαντλεί και τα πολιτικά όρια του χώρου της ρεφορμιστικής αριστεράς. Κατά τα άλλα έχουμε μπροστά μας μια πολύ καθαρή εικόνα που αναδημοσιεύουμε από τον Κόκκινο τύπο

 

Στις 18 Φεβρουαρίου ο Αλέκος Χαλβατζής (πρώην στέλεχος του γραφείου του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ) ανάρτησε στο blog του την ανάρτηση με τίτλο "Μια ολοκληρωμένη τοποθέτηση". Πρόκειται για μια εκ νέου τοποθέτηση του πάνω στους λόγους που τον οδήγησαν στην αποχώρηση από το κόμμα το Σεπτέμβριο του 2010.

Πιθανόν να επανέρχεται με νέο κείμενο ο Αλέκος Χαλβατζής λόγω προσωπικής επιλογής, πιθανόν η εκ νέου τοποθέτησή του να απηχεί (σε συνεννόηση ή μη) την υπαρκτή άποψη στελεχών και μελών του κόμματος που πιέζουν για ευρύτερες συμμαχίες. Ελάχιστη σημασία έχει αυτό!

Επί της ουσίας, πάντως, αν παρακάμψει κανείς τα ζητήματα εσωκομματικής δημοκρατίας τα οποία δεν προξενούν και εντύπωση (τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν σε μικρότερες και "δημοκρατικότερες" οργανώσεις - πολιτικές συλλογικότητες, βλ και σχετική ανάρτηση στην Κόκκινη Γωνιά), η κριτική του Αλέκου Χαλβατζή δεν είναι παρά μια από τα δεξιά κριτική στην εγκατάλειψη της γραμμής του "πλατύτερου" ΑΑΔΜ (Αντιιμπεριαλιστικού - Αντιμονοπωλιακού - Δημοκρατικού - Μετώπου) από το ΚΚΕ.

Το ότι ο Αλέκος Χαλβατζής βρίσκει "συμπαραστάτες" εντός της "ριζοσπαστικής" και "αντικαπιταλιστικής" αριστεράς δεν είναι τυχαίο.
Το γεγονός ότι οι περισσότερες κριτικές είναι θετικά διακείμενες στην κριτική του Αλέκου Χαλβατζή και εστιάζουν στα ζητήματα "εσωκομματικής δημοκρατίας" ούτε και αυτό είναι τυχαίο, αλλά είναι βολικό. Είναι ο "εύκολος δρόμος" της κριτικής στο κόμμα, παρακάμπτοντας τα όποια σημεία προγραμματικής κριτικής και κριτικής επί της γραμμής του, ξεμπερδεύοντας με ένα σχήμα "το κόμμα είναι αντιδημοκρατικό και σεχταριστικό". Είναι ένας δρόμος να περάσει η γραμμή της παναριστεράς (από την οποία είναι διαποτισμένη η πλην του ΚΚΕ αριστερά, ευρωλαγνική ή μη) και να διεμβολίσει τη βάση και στελέχη του κόμματος. Επιμένουμε, πάντως, πως τα σημεία κριτικής στα οποία οφείλει να στέκεται μια κρτική από επαναστατικές θέσεις - αφετηρίες - αρχές είναι το πρόγραμμα του κόμματος ως σύνολο, από το οποίο σε τελευταία ανάλυση καθορίζονται και οι δευτερεύουσες όψεις της πολιτικής του λειτουργίας.

Το ιδιαίτερα ανησυχητικό όμως είναι παρέμβαση του συγκροτήματος Μπόμπολα (την οποία είναι χρήσιμο να λάβουν υπόψην τους οι συναγωνιστές της αριστεράς που ασκούν την προαναφερθείσα "βολική κριτική") με σημερινό άρθρο στο ΕΘΝΟΣ, στο οποίο "κρισιολογεί" για τον Περισσό "ανακαλύπτοντας" μια κριτική που είναι ήδη γνωστή και επώνυμη (σε άλλες εκδοχές γραφής από τον Α.Χ) εδώ και 14 μήνες. Γιατί επιτίθεται στο ΚΚΕ με τόση σφοδρότητα το συγκρότημα Μπόμπολα; Γιατί επιτίθεται ΤΩΡΑ με τέτοια σφοδρότητα στο ΚΚΕ το συγκρότημα Μπόμπολα;

Δεν χωρά αμφιβολία ότι στις συθήκες αστάθειας και αντιδραστικής μετάλλαξης του αστικού πολιτικού συστήματος τα "κέντρα" απεργάζονται εναλλακτικά σενάρια αστικής διαχείρισης "εξ αριστερών". Σε αυτή την κατεύθυνση η ενίσχυση του σοσιαλδημοκρατικού πόλου (ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ και συγκλίσεις με "αντικαπιταλιστική αριστερά") μέσω της αποδυνάμωσης του ΚΚΕ ή μέσω της πίεσης να ενταχθεί σε αυτόν τον πόλο, αποτελεί πρακτική η οποία εξυπηρετείται από το εν λόγω άρθρο. Επιπλέον, τα "κέντρα" δεν επέλεξαν το προηγούμενο διάστημα να χτυπήσουν με σφοδρότητα το ΚΚΕ αφού το παρουσίαζαν ως "την υπεύθυνη δύναμη που εγγυάται ακίνδυνες αντιδράσεις των εργαζομένων απέναντι στη λαίλαπα του κεφαλαίου", αξιοποιώντας στο έπακρο τον ανασχετικό ρόλο του κόμματος στην ανάπτυξη του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος με σημείο καμπής την απεργία της 20ης Οκρώβρη. Είναι η ώρα να επιβεβαιωθεί και να επικυρωθεί η ανάσχεση της ηγεμονίας του ΚΚΕ στο χώρο της αριστεράς (βλ. σχετικά με την αμφισβήτηση της ηγεμονικής θέσης του ΚΚΕ εντός της αριστεράς εδώ) για να υπηρετηθούν τα εναλλακτικά σενάρια "αριστερής κοινοβουλευτικής διαχείρισης".        

Κλείνοντας, είναι αναγκαίο να επαναλάβουμε πως παρά τα όποια επιμέρους αποσπασματικά σωστά στοιχεία κριτικής του Αλέκου Χαλβατζή (την εντιμότητα των προθέσεων του οποίου καθόλου δεν αμφισβητούμε) θεωρούμε πως η συνολική κριτική κινείται σε λάθος κατεύθυνση. Σε λάθος κατεύθυνση κινείται και η αποδοχή αυτής της κριτικής και η αξιοποίησή της για την προώθηση των παναριστερών σεναρίων (με αντικειμενικό όριο την κοινοβουλευτική εξαργύρωση - εκτόνωση), χαρακτηριστικό της δορυφοριοποίησης γύρω από το νέο σοσιαλδημοκρατικό ρεφορμισμό (ΣΥΝ/Συριζα/ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Σε λάθος κριτική, επίσης, κινούνται και λογικές "κυνηγιού φαντασμάτων" και δορυφοριοποίησης γύρω από το ρεφορισμό του ΚΚΕ. Η ιστορία, δυστυχώς, επαναλαμβάνεται. Θέτει όμως ξανά ερωτήματα: θα ευθυγραμμίζεται η αριστερά με τα σενάρια των "κέντρων" (και εδώ δεν υπονοούμε καμιά πρόθεση) ή θα αποτελέσει το σημείο αναφοράς για τους νέους εργατικούς και νεολαιίστικους αγώνες; Θα συγκροτείται στην προοπτική των εκλογών και των "σταθμών" του κινήματος ή θα συγκροτηθεί πολιτικά και οργανωτικά σε επαναστατική βάση για να υπηρετήσει από άλλες θέσεις τις καμπές και φάσεις του κινήματος;

Εδώ και πολύ καιρό...ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα!