Του Άγγελου Καλοδούκα, αναδημοσίευση από την Αφορμή
Δεν μπορώ να υπολογίσω πόσοι ήσαν οι διαδηλωτές την Κυριακή 12/2. Σίγουρα ωστόσο μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες. Από την Ομόνοια μέχρι την αρχή της Συγγρού, παντού στους γύρω δρόμους από το Σύνταγμα, υπήρχε πλήθος κόσμου. Όλων των ηλικιών, με την αγανάκτηση να ξεχειλίζει.
Η κυβέρνηση και τα κομματικά μαντρόσκυλα που την υποστηρίζουν το περίμεναν. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι είναι πλήρως απονομιμοποιημένοι. Η κυβέρνηση υπό τον τραπεζίτη-μαριονέτα Παπαδήμο βρίσκεται γαντζωμένη στην κρατική εξουσία μόνο χάρις στις δυνάμεις καταστολής. Γι’ αυτό το λόγο έδωσαν εντολή από πολύ νωρίς να χτυπήσουν τα ΜΑΤ με καταιγισμό δακρυγόνων και βομβών κρότου λάμψης. Ωστόσο ο κόσμος έμεινε για πολύ ώρα, παρά την αποπνικτική ατμόσφαιρα, χειροκροτώντας (!!) σε κάθε δακρυγόνο, πετώντας πέτρες και βρίζοντας. Οι σκηνές που ζήσαμε την Κυριακή το βράδυ επιβεβαιώνουν την οργή που γιγαντώνεται στον κόσμο της εργασίας και προκαλεί σεισμικές δονήσεις στο πολιτικό σκηνικό.
Η σήψη των πολιτικών διαχειριστών της άρχουσας τάξης βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, οι δυο πυλώνες του μεταπολιτευτικού καθεστώτος του 1974, βρίσκονται υπό κατάρρευση. Τριάντα ένας βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, είκοσι ένας της ΝΔ αψήφησαν την επίσημη κομματική γραμμή και καταψήφισαν το μνημόνιο νούμερο 2. Όλοι διαγράφτηκαν (πλην των εννέα βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που διαφοροποιήθηκαν σε επιμέρους διατάξεις του νομοσχεδίου). Δικομματισμός τέλος, πλέον, και επισήμως. Ο αριθμός των ανεξάρτητων βουλευτών ανήλθε σε 63 και αποτελούν τη δεύτερη δύναμη στο κοινοβούλιο! Οι υπόλοιποι είναι : ΠΑΣΟΚ 131, ΝΔ 62, ΚΚΕ 21, ΛΑΟΣ 14, ΣΥΡΙΖΑ 9.[1]
Όπως σε όλα τα Ancien Régime που καταρρέουν, οι ηγέτες του πολιτικού κατεστημένου μοιάζουν (και είναι!) μικροί, γελοίοι, ασήμαντοι. Ο ΓΑΠ στην ομιλία του προς την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, πριν την ψηφοφορία για το μνημόνιο 2, απείλησε (;) τους βουλευτές με διαγραφή αν το καταψηφίσουν και σε όσους διαφοροποιηθούν σε επιμέρους διατάξεις ότι δεν θα συμπεριληφθούν στα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ στις επόμενες εκλογές. Το γελοίο του πράγματος είναι εξόφθαλμο: ο υπό [αναγκαστική] προθεσμία ηγέτης (;) ενός κόμματος που βρίσκεται πλέον στο 8% του εκλογικού σώματος «απειλεί» τους βουλευτές ενός υπό κατάρρευση κόμματος εξουσίας ότι δεν θα επανεκλεγούν. Μα… είναι δεδομένο ότι δεν θα επανεκλεγούν ούτως ή άλλως! Δεν χρειάζεται να έχει κανείς το πνευματικό επίπεδο του ΓΑΠ για να κατανοήσει το αυτονόητο!
Ο «ηγέτης» του έτερου κόμματος εξουσίας (;) Αντώνης Σαμαράς κάνει ότι μπορεί για να μεταμορφωθεί σε… ΓΑΠ (τόσο στο IQ όσο και στις «ηγετικές ικανότητες»). Στο τέλος μάλλον θα κατορθώσει να μετατρέψει την ΝΔ σε ΠΟΛΑΝ! Ο Σαμαράς και «οι στενοί του συνεργάτες» ανέμεναν ότι μόνο δυο-τρεις βουλευτές της ΝΔ θα τολμούσαν να μην ψηφίσουν το μνημόνιο 2. Τελικά δεν το ψήφησαν είκοσι ένας! Επιπλέον, δύο από τους τρεις κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους του κόμματος κινήθηκαν εκτός γραμμής! Ο Σαμαράς έχει κατορθώσει να προκαλέσει ίλιγγο σε βουλευτές και ψηφοφόρους με τα συνεχή ζικ-ζακ. Από δήθεν αντιμνημονιακός εν μία νυκτί μεταμορφώθηκε στον κατ’ εξοχήν υποστηρικτή των μνημονίων. Γιατί, είναι δεδομένο, ότι χωρίς τη συστράτευση της ΝΔ το δεύτερο μνημόνιο δεν θα ψηφιζόταν. Ο κωλοτούμπας ηγέτης νόμιζε ότι μπορούσε να τρίξει τα δόντια στους βουλευτές του λέγοντάς τους πριν την κρίσιμη ψηφοφορία ότι «τσάμπα επαναστάτες και τσάμπα μάγκες δεν χωρούν στα ψηφοδέλτια της ΝΔ».[2] Προφανώς το «τζάμπα γελοίος και κατ’ επάγγελμα ψεύτης» επιτρέπεται. Άλλωστε σε κοινοβουλευτικό καθεστώς βρισκόμαστε…
Το πραγματικό πρόβλημα των βουλευτών των αστικών κομμάτων είναι ότι εδώ και δυο χρόνια υπερψηφίζουν προγράμματα που επιδεινώνουν την οικονομική κρίση και προκαλούν κοινωνικό όλεθρο. Το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων στην Ελλάδα ήδη προσεγγίζει της Αλβανίας και κατευθύνεται ολοταχώς προς της Βουλγαρίας. Αναπόφευκτα δημιουργείται πρόβλημα πολιτικής εκπροσώπησης. Ο κοινοβουλευτισμός αποτελεί καρικατούρα δημοκρατίας αλλά… παρ’ όλα αυτά στηρίζεται στην εκλογή πολιτικών «αντιπροσώπων» από το σώμα των ψηφοφόρων. Η κοινωνική εξαθλίωση έχει προκαλέσει τη ρήξη των εκλογικών δεσμών ανάμεσα στα (πάλαι ποτέ) κόμματα εξουσίας και τους ψηφοφόρους τους -πράγμα που σημαίνει, ρήξη με τα κοινωνικά στρώματα που κάποτε τα ψήφιζαν. Σε αυτές τις συνθήκες, όσοι από τους βουλευτές των δυο αστικών κομμάτων δεν έχουν τα κότσια να διαφοροποιηθούν από την κομματική γραμμή (η πλειοψηφία δηλαδή) το έχουν ρίξει στη μοιρολατρία:
«Οι
περισσότεροι βουλευτές αναγνωρίζουν ότι η πολιτική ζωή εισέρχεται σε
μια καινούργια φάση. Πολλοί έχουν κουραστεί, ειδικά στο ΠΑΣΟΚ. “Να φύγουμε, να πάμε σπίτια μας”, έλεγαν».[3]
Το πρόβλημα πολιτικής εκπροσώπησης (και επομένως κοινωνικής
συναίνεσης και πολιτικής σταθερότητας) για την άρχουσα τάξη θα
επιδεινωθεί την επόμενη περίοδο. Η ψήφιση του μνημονίου 2 θα επιδεινώσει
την οικονομική κρίση -προβλέπεται ότι το 2012 η οικονομία θα
συρρικνωθεί κατά -7%.[4]
Το ΔΝΤ και οι «εταίροι»-λήσταρχοι στην Ευρωπαϊκή Ένωση αμφιβάλλουν για
το αν ο ελληνικός καπιταλισμός είναι σε θέση να διατηρήσει τη θέση του
στην ευρωζώνη. Πολύ περισσότερο ωστόσο αμφιβάλλουν (με δεδομένη την
κρίση πολιτικής εκπροσώπησης αλλά και το μέγεθος της αντίστασης του
κόσμου της εργασίας) αν το αστικό πολιτικό σύστημα θα κατορθώσει
να επιβάλει μέχρι τέλους τις πολιτικές εξαθλίωσης των εργαζομένων του
μνημονίου 2:
«Θετικά
– αν και με επιφυλάξεις – υποδέχθηκε το Βερολίνο την χθεσινή έγκριση
του δεύτερου Μνημονίου από το ελληνικό Κοινοβούλιο. Εφαρμογή των μέτρων
που εγκρίθηκαν περιμένουν τώρα από την ελληνική κυβέρνηση οι Γερμανοί.
[…] Ο γερμανός υπουργός [Εξωτερικών Γκίντο Βεστερβέλε] πρόσθεσε, ωστόσο,
ότι «τώρα έρχεται η πραγματική, δύσκολη δουλειά της εφαρμογής των
μεταρρυθμίσεων που διαπραγματεύθηκε η Ελλάδα».[5]
Η διαρκής οικονομική επιδείνωση, οι πιέσεις από τους
«εταίρους»-πιστωτές που γίνονται ολοένα και πιο ληστρικοί, η κρίση
πολιτικής εκπροσώπησης, οδηγεί όχι μόνο σε πολιτική αστάθεια τον
ελληνικό καπιταλισμό αλλά σε στρέβλωση και περιορισμό ακόμα και αυτής
της άθλιας κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας». Στο κοινοβούλιο δυο κόμματα
που με το ζόρι φτάνουν πλέον το 30% του εκλογικού σώματος στηρίζουν μια
άθλια κυβέρνηση υπό έναν μη εκλεγμένο τραπεζίτη-νεοφιλελεύθερο γύπα. Ο
Αντώνης Σαμαράς επισημαίνει μεν ότι «υπάρχει δυσαρμονία Βουλής και
λαϊκού φρονήματος»[6] αλλά οι εκλογές διαρκώς αναβάλλονται για το μέλλον. Ο εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ Πάνος Μπεγλίτης:
«δήλωσε
στο ΒΗΜΑ 99,5 το πρωί της Δευτέρας ότι «εκλογές σε μια συγκυρία τόσο
φορτισμένη συναισθηματικά, θα δημιουργούσε περισσότερα προβλήματα».[7]
Κάποιοι, οι πλέον ξεδιάντροποι, ζητούν να παραταθεί ακόμα
περισσότερο η θητεία αυτής της άθλιας αντιδημοκρατικής κυβέρνησης. Ο
υπουργός Επικρατείας Γ. Σταυρόπουλος δήλωσε:
«Η
κυβέρνηση πήρε την εμπιστοσύνη της Βουλής, η θητεία της οποίας
τελειώνει το 2013. Ας αφήσουμε τον πρωθυπουργό να επιλέξει πότε θα
οδηγήσει με ασφάλεια τη χώρα στις εκλογές».[8]
Φυσικά, θα οδηγηθεί με «ασφάλεια η χώρα στις εκλογές» αφού πρώτα
τσακιστεί το μαζικό κίνημα και οι υποταγμένοι εργαζόμενοι επιστρέψουν
στις αγκάλες των διεφθαρμένων πολιτικών διαχειριστών του συστήματος.
Αυτό ελπίζουν.Επομένως, από τα παραπάνω, γίνεται σαφές ότι η Αριστερά είναι ο κρίσιμος παράγοντας για το αν θα γίνουν πραγματικότητα τα σχέδια και οι ελπίδες της άρχουσας τάξης.
Δυστυχώς, μέχρι στιγμής κάθε άλλο παρά τα κόμματα της Αριστεράς δείχνουν ότι μπορούν να τεθούν επικεφαλής μιας επιτυχημένης αντεπίθεσης του κόσμου της εργασίας. Ο τρόπος με τον οποίο αντέδρασαν στην κατάπτυστη καθεστωτική προπαγάνδα περί «βανδαλισμών» την Κυριακή είναι χαρακτηριστικός μιας Αριστεράς της Ήττας.
H Δημοκρατική Αριστερά (αν φυσικά το «ΠΑΣΟΚ με πολιτικά» μπορεί να καταταχθεί στο χώρο της Αριστεράς) καταδίκασε:
«τα
επεισόδια, τους βανδαλισμούς, τους εμπρησμούς, τη βία, που θέλησαν να
επιβάλλουν ομάδες κουκουλοφόρων. Η Αθήνα δεν μπορεί να είναι έρμαιο των
διαθέσεων ακραίων εξτρεμιστικών ομάδων που στρέφονται κατά της
δημοκρατίας. Το χάος δεν πρέπει να επικρατήσει».[9]
Το ΚΚΕ κατήγγειλε:
«Το
κρατικό σχέδιο καταστολής και τρομοκράτησης του λαού που βρίσκεται σε
πλήρη εξέλιξη» καθώς και ότι «διάφοροι μηχανισμοί πυρπολούν κτήρια για
να διαμορφωθεί το σκηνικό της καταστροφής που φέρνουν στο λαό. Λίγο πριν
τα ΜΑΤ και κουκουλοφόροι έδρασαν συντονισμένα ενάντια στις μεγαλειώδεις
λαϊκές διαδηλώσεις για να τις διαλύσουν. […] Νωρίτερα, και η γγ του ΚΚΕ
Αλέκα Παπαρήγα από το βήμα της Βουλής, κατήγγειλε ότι
«το μεγαλύτερο μέρος των κουκουλοφόρων, ο βασικός πυρήνας, είναι δικοί
σας μηχανισμοί. Καθαρά πράγματα.».[10]
Για παρακρατικές δυνάμεις έκανε λόγο και ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας:
«“Ανενόχλητοι
παρακρατικοί έκαψαν την Αθήνα. Ο ελληνικός λαός θα αγωνιστεί για να
διεκδικήσει τη λαϊκή κυριαρχία που του στερείται, την ανεξαρτησία του.
Κανένα συγχωροχάρτι” δήλωσε. “Δεν θα πτοηθεί ο ελληνικός λαός, τα σχέδια
της προβοκάτσιας θα επιστραφούν, ο ελληνικός λαός θα αγωνιστεί”
πρόσθεσε».[11]
Δυστυχώς, ούτε η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά έχει ανοσία στην προβοκατορολογία. Διαβάζουμε στην ανακοίνωση του ΝΑΡ:
«Το
σχέδιο δημιουργίας συνθηκών ακαθόριστης αστάθειας, που θα διευκολύνει
κάθε είδους κρατικά – κυβερνητικά σχέδια για την επιβολή κλίματος
κατάστασης έκτακτης ανάγκης, εξυπηρετούν και οι δεκάδες εμπρησμοί στο
κέντρο της Αθήνας. Οι περισσότεροι ξεπήδησαν σε σημεία που δρούσαν
μεγάλες δυνάμεις της αστυνομίας και της ασφάλειας».[12]
Η επίσημη Αριστερά έχει μια μακρά παράδοση προβοκατορολογίας: στα
Ιουλιανά του 1965 όσοι συγκρούονταν με τις δυνάμεις καταστολής (που
επεξεργάζονταν την επιβολή δικτατορίας!) χαρακτηριζόντουσαν
«προβοκάτορες», όπως άλλωστε και ο Σωτήρης Πέτρουλας. Το αποτέλεσμα της
ανερμάτιστης πολιτικής της τότε Αριστεράς ήταν η «Αυγή», τότε εφημερίδα
της ΕΔΑ, την 21η Απριλίου να κυκλοφορεί με κύριο άρθρο «γιατί δεν πρόκειται να γίνει δικτατορία»! Διάβαζε για περισσότερα τη δημοσίευσή μας Η δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967. Το ΚΚΕ στη διάρκεια της μεγάλης εξέγερσης του Πολυτεχνείου 1973 κατήγγειλε τους εξεγερμένους ως πράκτορες της ΚΥΠ!
Μετά τη μεταπολίτευση του 1974 κάθε σύγκρουση με τις δυνάμεις της
αστυνομίας χαρακτηρίζεται μονότονα από τα κοινοβουλευτικά κόμματα της
Αριστεράς ως «προβοκάτσια». Το τελικό αποτέλεσμα ήταν η παράδοση ενός
μεγάλου τμήματος ψηφοφόρων της Αριστεράς στο ΠΑΣΟΚ. Η νομιμόφρων
Αριστερά σπρώχνει τον ίδιο της τον κόσμο προς τον «ρεαλισμό», δηλαδή στην αποδοχή των επιλογών του συστήματος.Θα το ξαναπώ για πολλοστή φορά από αυτό εδώ το μπλοκ: προβοκάτορες της αστυνομίας υπάρχουν και πάντοτε υπήρχαν στο κίνημα, αυτό είναι αναπόφευκτο. Οι μπολσεβίκοι ανακάλυψαν μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, ότι είχαν πράκτορα της Οχράνα (της τσαρικής μυστικής αστυνομίας), τον Ρομάν Μαλινόφσκι, ως μέλος της Κεντρικής Επιτροπής τους και φυσικά τον εκτέλεσαν! Την ιστορία δεν τη διαμορφώνουν οι ασφαλίτες αλλά το κίνημα, ανάλογα με τις πολιτικές επιλογές που κυριαρχούν σε αυτό.
Η βία στις διαδηλώσεις σήμερα δεν προέρχεται από προβοκάτορες. Οι βίαιες συγκρούσεις αποτελούν φυσικό επακόλουθο όλων των μαζικών κινημάτων όταν αντιμετωπίζουν επιθέσεις της κλίμακας που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες εργαζόμενοι σήμερα. Τα μέτρα των μνημονίων δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν από τους εργαζόμενους φορώντας λευκά γάντια και συζητώντας ψύχραιμα σε σαλόνια με παρκέ. Στις συγκρούσεις της Κυριακής (όπως και σε όλες που έχουν γίνει κατά των μνημονιακών πολιτικών) συμμετείχαν απλοί εργαζόμενοι. Το φαινόμενο αυτό δεν αφορά μόνο την Αθήνα αλλά είναι πανελλαδικό:
«Ένα
ακόμη συλλαλητήριο, με μεγάλη συμμετοχή, πραγματοποιήθηκε απόψε στο
κέντρο του Ηρακλείου ενάντια στα μέτρα που προβλέπει το νέο μνημόνιο,
ενώ δεν έλειψαν και τα επεισόδια, καθώς και οι επιθέσεις σε βουλευτικά
γραφεία.
Κατά
τη διάρκεια του συλλαλητηρίου νεαροί έσπασαν και πάλι τζάμια στην
είσοδο του Δικαστικού Μεγάρου στη Λεωφόρο Δικαιοσύνης. Άλλοι επιτέθηκαν
με πέτρες και ξύλα εναντίον του γραφείου του βουλευτή Βασίλη Κεγκέρογλου
στην πλατεία Ελευθερίας, καθώς και στα γραφεία του βουλευτή Μαν.
Στρατάκη στην πλατεία Κορνάρου, ενώ δεν έλειψαν και επιθέσεις εναντίον
αστυνομικών. Ακόμη, από μολότοφ πήρε φωτιά τζιπ της αστυνομίας, αλλά δεν
έλειψαν και τα χημικά από αστυνομικούς».[13]
Στην Κέρκυρα πραγματοποιήθηκε επίθεση στα γραφεία της Α. Γκερέκου και
του Ν. Δένδια οι διαδηλωτές «έσπασαν τις πόρτες των γραφείων κατάφεραν
να μπουν μέσα και να πραγματοποιήσουν εκτεταμένες υλικές ζημιές».[14]Φυσικά τα Μαζικά Μέσα Παραπληροφόρησης κραυγάζουν για την «πληγωμένη πόλη, την Αθήνα» και παρουσιάζουν το «χάρτη της καταστροφής».[15] Ο Σαμαράς απειλεί όσους συμμετείχαν στις βίαιες συγκρούσεις «ότι όταν έρθει η ώρα, τις κουκούλες τους θα τις κατεβάσω». Ο νεοφιλελεύθερος, Ομέρ-Πριόνης, Νικήτας Κακλαμάνης ζητά «να κηρυχθεί η Αθήνα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, πριν να είναι πολύ αργά».[16]
Η Αριστερά αν υποταχθεί σε αυτές τις λογικές, υποτάσσεται άνευ όρων στις επιλογές της άρχουσας τάξης. Θα δέσει τους εργαζόμενους στο άρμα των μνημονιακών πολιτικών.
Είναι η μεγάλη ώρα να ορθώσουμε το ανάστημά μας. Στην απροκάλυπτα ταξική πολιτική του κεφαλαίου, που δεν ζητάει πλέον απλώς θυσίες αλλά και την ίδια μας τη ζωή (τι άλλο, αλήθεια, σημαίνουν μισθοί κάτω των 500 ευρώ, κλεισίματα νοσοκομείων, περικοπές συντάξεων και μαζική ανεργία;). Σε αυτήν την απροκάλυπτα βίαιη και θανατηφόρα πολιτική να αντιτάξουμε τη δική μας απελευθερωτική μαζική αντίσταση. Και αν χαθεί και κανένα νεοκλασικό, ε!, δεν χάθηκε και ο κόσμος! Η ζωή και η αξιοπρέπεια των εργαζομένων είναι πάνω απ’ όλα!
Τέρμα πια οι λογικές Βάρκιζας!
Άγγελος Καλοδούκας
Σημειώσεις
[16] http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=443301
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου