Γαλλία: Απαγόρευση κυκλοφορίας με τις ευλογίες της κυβέρνησης!

Αναδημοσίευση από τη RévolutionPermanente

Μετάφραση: Παραναγνώστης

Περιοριστείτε στο σπίτι, αλλά πηγαίνετε στη δουλειά! Με ένα λόγο, αυτές είναι οι οδηγίες της κυβέρνησης. Για να δημιουργήσει ψευδαισθήσεις, η κυβέρνηση παίζει το χαρτί της ολικής καταστολής και υποστηρίζει την επιβολή απαγορεύσεων κυκλοφορίας (κάτι που ονειρεύεται εδώ και πολλά χρόνια η δεξιά) από αρκετούς δήμους ή νομαρχίες.

Την αρχή έκανε μια πρωτοβουλία του Christian Estrosi, μετά την περιήγησή του σε γηροκομεία και τη θετική του εξέταση για κορωνοϊό λίγες μέρες αργότερα, και μια απαγόρευση κυκλοφορίας στη Νίκαια, υποστηριζόμενη από τον Castaner. Ο δεξιός δήμαρχος, ο οποίος καμαρώνει το drone που προτρέπει στους ανθρώπους να γυρίσουν σπίτι τους, πάντα ονειρευόταν αυτή την ευκαιρία όπου θα μπορούσε να αναπτύξει όλο το αυταρχικό του οπλοστάσιο. Είναι πια γεγονός τετελεσμένο και διάφορα διαμερίσματα ή κοινότητες τον έχουν μιμηθεί. Σε όλες τις Alpes-Maritimes, σε διάφορες πόλεις στο Gard, στο Var, Hérault, Béziers, Perpignan, Carcassonne σε διάφορα τμήματα της περιφέρειας Auvergne-Rhône-Alpes, Mulhouse, Cholet (Maine- Loire), στην Colombes του Hauts-de-Seine, στο Mulhouse, στο Charleville-Mézières (Αρδένες) και σε πολλές κοινότητες του Pas de Calais, οι δημαρχιακές και νομαρχιακές διαταγές απαγόρευσης κυκλοφορίας πολλαπλασιάστηκαν τις τελευταίες ημέρες. Από τις 20:00. ή 22:00 μέχρι τις 05:00 ή 06:00 το πρωί οι απαγορεύσεις αυτές, που επέβαλαν οι κοινότητες με την έγκριση των νομαρχιών ή οι ίδιες οι νομαρχίες, υποτίθεται ότι εγγυώνται την αποτελεσματικότητα του περιορισμού επέβαλε η κυβέρνηση. Αυτή η κατασταλτική διαχείριση είναι μέρος ενός πολιτικο-μιντιακού λόγου και των μέτρων τα οποία συνοδεύει, που προσπαθούν να ρίξουν την ευθύνη για την κακή κυβερνητική διαχείριση της κρίσης, στα άτομα κατηγορώντας τα ότι δεν σέβονται τους περιορισμούς.
Για την κυβέρνηση, όπως και για τους δημάρχους, στην πλειοψηφία τους δεξιοί, που έβγαλαν αυτά τα διατάγματα, τίθεται ζήτημα επιβολής «πειθαρχίας» στους «ανυπάκουους» που ευνοούν τη μετάδοση. Αυτή ο αυταρχικός λόγος δεν είναι στην πραγματικότητα παρά ένα φτηνό φύλλο συκής που δύσκολα καλύπτει την ανικανότητα της κυβέρνησης να διαχειριστεί την κρίση εξαιτίας της αμέλειάς της, των πολλών αντιφάσεών της αλλά κυρίως λόγω της νεοφιλελεύθερης, φιλοεργοδοτικής πολιτικής της, που κουτσούρεψε την ικανότητα του δημόσιου νοσοκομείου να αντιμετωπίζει υγειονομικές κρίσεις και που αναγκάζει εκατομμύρια εργαζομένων σε μη βασικούς τομείς να πάνε στη δουλειά. Πού βρίσκεται λοιπόν η συνέπεια μεταξύ αυτών των απαγορεύσεων κυκλοφορίας που επιβλήθηκαν καθυστερημένα και της έκθεσης εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων και των αγαπημένων τους σε κίνδυνο μόλυνσης μόνο προς όφελος των εργοδοτών; Η ευθύνη για την εξάπλωση της επιδημίας και η έλλειψη μέσων για την αντιμετώπισή της δεν βαρύνει μερικούς τζόγκερ, αλλά την κορυφή του κράτους!

Ρατσισμός και ταξική περιφρόνηση

Γινόμαστε λοιπόν μάρτυρες σε κάτι πολύ συνηθισμένο άλλωστε, οι αμαρτίες στον αποδιοπομπαίο τράγο. Και αρκεί να ακούσουμε τους ζηλωτές της απαγόρευσης της κυκλοφορίας και τον πολεμικό τους τόνο για να πειστούμε ότι πρόκειται για την κατά το σύνηθες απόσπαση της προσοχής από τα πραγματικά ανάβοντας φωτιές αντιπερισπασμού. Είναι μήπως σύμπτωση που την Πέμπτη 19 Μαρτίου η Marine Le Pen ζήτησε την εφαρμογή αυτού του μέτρου επισημαίνοντας «ορισμένες περιοχές όπου διαπράττονται εγκλήματα». Αυτό, πρόσθεσε, «δεν θα βλάψει κανέναν, εκτός από τους διακινητές ναρκωτικών, τους κλέφτες, τους ληστές και άλλα αποβράσματα που εκμεταλλεύονται την κατάσταση!» Στο ίδιο πνεύμα, ο δήμαρχος του Les Républicains de Perpignan Jean-Marc Pujol δήλωσε: «Είναι πάντοτε οι ίδιοι, όσοι έχουν από μακρού εξαιρεθεί από όλους τους κανόνες του δικαίου, μερικές φορές στις συνοικίες, εκείνοι οι κύκλοι που διακινούν ναρκωτικά». Με μόλις συγκαλυμμένα λόγια, υποδεικνύουν έτσι τους πραγματικούς τους στόχους, τους κατοίκους των λαϊκών συνοικιών. Είναι οι πιο ευάλωτοι, στιγματισμένοι πληθυσμοί που φέρουν το στίγμα του άρρωστου μέλους του κοινωνικού σώματος, το οποίο ευθύνεται, σύμφωνα με αυτούς τους πολύ απογοητευμένους πολιτικούς, για το ότι δεν μπορούν πια να βγάλουν το καθημερινό μιντιατικό τους βούτυρο κατηγορώντας τους μουσουλμάνους ή τους μετανάστες για την καταστροφική κλίμακα αυτής της κρίσης. Αλλά πέρα από το ρόλο που παίζουν τα μέτρα στην επικοινωνία αυτών των πολιτικών, χρησιμεύουν επίσης για την εξάλειψη των δημοκρατικών κατακτήσεων και για την κανονικοποίηση της χρήση της κατασταλτικής δύναμης στον κοινωνικό έλεγχο, όπως και της ιδέας ότι εναπόκειται στις λαϊκές τάξεις να πληρώνουν, μέσω των δεκάδων χιλιάδων προστίμων που καταλογίζονται, για τις δημόσιες δαπάνες που έγιναν μαζικά προς όφελος των εργοδοτών (που δεν βρίσκονται ακόμα στο νοσοκομείο ...).
Αυτά τα μέτρα για τον περιορισμό των δημόσιων ελευθεριών και ο «βλακώδης» λόγος, που αποπνέει την ταξική περιφρόνηση και το ρατσισμό που την συνοδεύει, είναι σύντονα με την πολιτική που εφαρμόζει ο Christophe Castaner και ο σμπίρος του Didier Lallement, νομαρχιακός αστυνομικός διευθυντής του Παρισιού. Υπό το πρόσχημα της επιβολής του πλήρους περιορισμού (εκτός αν εργάζεσαι χωρίς υπολογιστή), μετράμε εδώ και μια εβδομάδα έναν αυξανόμενο αριθμό καταγγελιών αστυνομικής βίας και παρενόχλησης στις λαϊκές συνοικίες, ειδικά στο Παρίσι και τα προάστιά του. Αυτή η κατασταλτική διαχείριση των συνοικιών δεν είναι βέβαια καινοφανής, αλλά τώρα είναι οι πολιτικές κατά του ιού εκείνες που χρησιμεύουν ως προπέτασμα για τον ρατσισμό και την κρατική βία. Ακριβώς όπως χρησιμοποιούνται σήμερα για να δικαιολογήσουν τα κατασταλτικά μέτρα που αποτελούν επικίνδυνα προηγούμενα κατά των δημοσίων ελευθεριών.
«Όσοι επιμένουν στο να μη σέβονται αυτό που είναι προφανές, θα τους το επιβάλλουμε». Η ανάρμοστη στάση του Robert Ménard, δημάρχου του Béziers, υποστηριζόμενου από το Εθνικό Μέτωπο, αντικατοπτρίζει τις δηλώσεις του αστυνομικού διευθυντή Lallement, ο οποίος δήλωσε την Τρίτη 17 Μαρτίου ότι ήθελε «να κάνει γρήγορα κατανοητές τις οδηγίες» στους Παριζιάνους, που γνωρίζουν καλά την κτηνωδία του. Όμως, πίσω από τις καυχησιολογίες τους διαφαίνεται στην πραγματικότητα η ταραχή μιας κυβέρνησης και μιας πολιτικής τάξης που δεν ήθελαν και δεν ήξεραν πώς να πάρουν συνεκτικά μέτρα μπροστά στην επιδημία του Covid-19. Εάν σήμερα ο περιορισμός, λόγω της μη έγκαιρης αντίδρασης της κυβέρνησης την κατάλληλη ώρα και στιγμή, αποτελεί αναγκαιότητα αντιμετώπισης της επιδημίας, η απαγόρευση της κυκλοφορίας και η προσφυγή στην καταστολή δεν συνιστά αποτελεσματικό τρόπο καταπολέμησης του κορωνοϊού, παρά είναι προϊόν μιας επικοινωνιακής πολιτικής παλινωδιών και μιας επιδημίας ασφάλειας η κανονικοποίηση της οποίας, όταν παρέλθει η υγειονομική κρίση, κινδυνεύει να δημιουργήσει μακροχρόνια προβλήματα, αν δεν καταπολεμηθεί.