Κι αν η Παραγωγή Ενέργειας δεν Συμφέρει Πλέον;

Μεταλλουργική βιομηχανία και ΔΕΗ χορεύουν σε ρυθμό Ζαλόγγου με πρώτο χορευτή την Αλουμίνιον (ΑΤΕ)

Αναδημοσίευση από τον  Εργάτη

 Στοιχεία που δημοσιοποιούνται στον τύπο και αφορούν την ανταγωνιστικότητα της Ελληνικής Βιομηχανίας μετάλλου, αλλά και της ΔΕΗ, αποκαλύπτουν την δεινή θέση που βρίσκονται πλέον μέσα στην διεθνή καπιταλιστική αγορά.

Ας δούμε μερικά από τα στοιχεία που αφορούν το κόστος παραγωγής της μεταλλουργίας, που καθορίζεται κατά μεγάλο ποσοστό από το κόστος του ρεύματος που τους προμηθεύει η ΔΕΗ. Το ρεύμα, λόγω της ποσότητας που καταναλώνουν αυτού του είδους οι βιομηχανίες, είναι βασικός παράγοντας διαμόρφωσης του κόστους παραγωγής των προϊόντων τους και καθορίζει την ανταγωνιστικότητα και τη θέση  στην αγορά:

ΕΛΛΑΔΑ  57euro/Mwh

ΙΤΑΛΙΑ     32euro/Mwh

ΓΑΛΛΙΑ    25euro/Mwh

ΙΣΠΑΝΙΑ   30euro/Mwh

       

Ταυτόχρονα τα στοιχεία που καθορίζουν την ζήτηση παρουσιάζονται στο άρθρο του πρόεδρου της Ένωσης Χαλυβουργιών Ελλάδος, Αλέξανδρου Τικτόπουλου, που ουσιαστικά κάνει λόγο για δύσκολες ώρες για τη χαλυβουργία προαναγγέλλοντας περαιτέρω μείωση του παραγωγικού δυναμικού, υποστηρίζοντας πως το 2014 θα είναι χειρότερο από το καταστροφικό 2013:

«O κλάδος της χαλυβουργίας άφησε πίσω του ένα εφιαλτικό 2013, που είδε την εγχώρια ζήτηση να φτάνει στο χαμηλότερο σημείο των τελευταίων 50 ετών και την αγορά να συρρικνώνεται κατά 85% σε σχέση με τα προ κρίσης επίπεδα. Την κατάσταση επιδείνωσε η πλήρης ανυπαρξία παρεμβάσεων από την πλευρά της Πολιτείας για την αντιμετώπιση προβλημάτων όπως το υψηλότατο κόστος ενέργειας που εμποδίζουν κάθε προσπάθεια ανάταξης, παρά τις πολυάριθμες προτάσεις και μελέτες που έχουν υποβληθεί. Το τίμημα για τον κλάδο ήταν βαρύτατο: χάθηκαν περισσότερες από τις μισές θέσεις εργασίας, τα περισσότερα εργοστάσια είναι σε αργία ή υπολειτουργούν τα τελευταία δύο χρόνια ενώ οι συσσωρευμένες ζημίες την τελευταία πενταετία ξεπερνούν τα 700 εκατ. Ευρώ…… Οι εξαγωγές χαλυβουργικών προϊόντων, στην τρίτη θέση των ελληνικών εξαγωγών τα τελευταία χρόνια, οδηγούνται πλέον σε μηδενισμό, δημιουργώντας ένα κενό 500 εκατ. ευρώ στο εμπορικό ισοζύγιο της χώρας. Ποιο άλλο προϊόν μπορεί να καλύψει τέτοιο κενό»;  Πηγή : http://www.Capital.gr

Όσο για το αλουμίνιο η τιμή του είναι στα τάρταρα (1800δολ), τιμή που βγάζει σε ζημιογόνα λειτουργία πάνω από τους μισούς παραγωγούς στον κόσμο.

Αλλά και η κατάσταση στην υπόλοιπη Ευρώπη δεν είναι καλύτερη.

Η Emma Marcegaglia πρόεδρος του ευρωπαϊκού ΣΕΒ, σε συνέντευξη της στης 14/1/14 εντοπίζει στο θέμα του κόστους παραγωγής της ενέργειας και της χρηματοδοτικής πρόσβασης τις σοβαρότερες κακοδαιμονίες που αντιμετωπίζουν οι Ευρωπαίοι βιομήχανοι σε σχέση με τους ανταγωνιστές τους.

Αν η Ευρώπη είναι ενεργειακά ακριβή, και δυσκολεύεται στον ανταγωνισμό (απαραίτητη προϋπόθεση για την καπιταλιστική παραγωγή), η Ελλάδα τότε δεν διαθέτει κανέναν όρο, για να συνεχιστεί παραγωγή με όρους καπιταλιστικής αγοράς.  

Γιατί έχουμε ακριβή ενέργεια;

Την δεκαετία του 2000 η ΔΕΗ διέθετε μια παραγωγή που δεν επαρκούσε να καλύψει τις διαρκώς αυξανόμενες ανάγκες της χώρας. Η πολιτική σχεδίαση για να καλυφτούν οι νέες ανάγκες ακολούθησε τα ευρωπαϊκά βήματα της απελευθέρωσης της αγοράς, με πολύ αποδοτικά κίνητρα όχι για τους καταναλωτές αλλά … για την προσέλκυση επενδυτών. Όσοι επένδυαν στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ΑΠΕ), μέσα σε τρία χρόνια είχαν καλύψει το κεφάλαιο της επένδυσης με αποδόσεις που άγγιζαν το 37%. Την επιδότηση των κινήτρων θα την φόρτωναν κύρια στα νοικοκυριά της χώρας, όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Έτσι όσο αυξάνονταν οι τιμές των οικιακών τιμολογίων, άλλο τόσο στριμώχνονταν οι υποψήφιοι μικρό-επενδυτές. 

Να σημειωθεί πως το φαινόμενο αναπτύσσεται και μετά το 2008 που είχε αποκαλυφθεί το ξέσπασμα της παγκόσμιας τραπεζικής κρίσης που μετατράπηκε σε δημοσιονομική, όταν οι αγορές έπαιζαν με τα σπρεντς της νοτίου Ευρώπης βυθίζοντας το ελληνικό δημόσιο χρέος.

Σήμερα 15 μονάδες παραγωγής ρεύματος με χρήση φυσικού αερίου, χιλιάδες παραγωγικά στρέμματα με καθρέπτες και πολλές βουνοκορφές με γιγάντιες ανεμογεννήτριες, μας υπενθυμίζουν σε ένα εφιαλτικά ακριβό παρόν, τις χθεσινές «πράσινες υποσχέσεις».

Οι ενεργειακές επιλογές με τα εργοστάσια φυσικού αερίου και η παραγωγή από τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ηλιακοί συλλέκτες, ανεμογεννήτριες, και υδροηλεκτρικοί σταθμοί) με τα οποία κάλυπταν τις ανάγκες της αγοράς, με «πράσινη, καθαρή» και πανάκριβη ενέργεια (μέχρι και 180ευρο την Kwh για τις ΑΠΕ), ελπίζοντας στην διαρκή τιμολογιακή αφαίμαξη των καταναλωτών (κατά τα πρότυπα και των άλλων ευρωπαϊκών κρατών), ήρθαν αντιμέτωπα με την κρίση που έπληξε τα ελληνικά νοικοκυριά. Οι μειώσεις μισθών, συντάξεων,η αύξηση της φορολογίας, η ανεργία, κάνουν πλέον ανέφικτο να συνεχιστεί το άρμεγμα των νοικοκυριών για να ολοκληρωθεί το «πράσινο όνειρο». Ήδη χιλιάδες νοικοκυριά αδυνατούν να πληρώσουν και αποσυνδέονται από το κύκλωμα.

Η παραγωγική αυτή δύναμη σήμερα πρέπει να καταναλωθεί στην αγορά που απέμεινε ακόμα ζωντανή από της συνέπειες της κρίσης, που εντάθηκαν ακόμα περισσότερο με τις μνημονικές πολιτικές. Αυτό σημαίνει υπολειτουργία της ΔΕΗ και σε λίγο καιρό εκτός λειτουργίας τα 15 ιδιωτικά εργοστάσια παραγωγής ρεύματος με το πανάκριβο για την Ελλάδα φυσικό αέριο (40% ακριβότερα από την τιμή που το καταναλώνει η Γερμανία) που όμως πληρώνονται με 85.000€ (* το χρόνο για κάθε MW ονομαστικής ισχύος που έχουν αλλά δεν χρειάζεται να χρησιμοποιήσουν)  για να είναι δηλαδή σε αναμονή, προσθέτοντας εκατοντάδες εκατομμύρια στο κόστος του ρεύματος.

Τα 15 ιδιωτικά εργοστάσια όμως και τα χιλιάδες στρέμματα των φωτοβολταϊκών και των ανεμογεννητριών είναι υπαρκτά και δεν μπορούν να σβηστούν με γόμα, γιατί θα μετατραπούν σε κόκκινα δάνεια στις τράπεζες που δεν ξέρουν από πού να πρωτοκαλυφτούν για να σωθούν.

Έτσι το κόστος που δεν μπορούν να καλύψουν τα νοικοκυριά μετατρέπεται σε βρόχο που αγκαλιάζει ασφυκτικά την ΔΕΗ, τους ιδιώτες παραγωγούς ενέργειας, την ενεργοβόρο βιομηχανία και τις τράπεζες, σε έναν «χορό απελπισίας». 

Στο δια ταύτα.

Αυτή είναι η αιτία πίσω από τις αντιδράσεις της ΔΕΗ στην απόφαση του διαιτητικού δικαστηρίου που καθόρισε  τιμή ΜWh 36,5€ προς την Αλουμίνιον της Ελλάδος. Η διοίκηση της κρατικής ΔΕΗ σήκωσε τους τόνους απειλώντας με λουκέτο την μεγαλύτερη βιομηχανία της χώρας, θέλοντας να αποποιηθεί την ευθύνη των ελλειμμάτων που θα έχει να διαχειριστεί, αν υλοποιηθεί αυτή η απόφαση.

Δηλαδή ανταγωνιστική βιομηχανία, ίσον προβληματική ΔΕΗ.

Κερδοφόρες ενεργειακές επιχειρήσεις, προβληματική ή κλειστή, ενεργοβόρα βιομηχανία, πτωχευμένα άνεργα και χωρίς ρεύμα νοικοκυριά.

Η συνέχιση της εφαρμογής του εκπονημένου σχεδίου για την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ θα αποτελειώσει ότι έχει μείνει από την μεταλλουργία στην Ελλάδα. Που σημαίνει ταυτόχρονα και την διακοπή αντίστοιχων μονάδων και από την ΔΕΗ, μιας και θα περιοριστεί ακόμα περισσότερο η αγορά στην οποία απευθύνεται. Έτσι θα γίνει πλήρης η αδυναμία να συνεχιστεί η επιδότηση των ΑΠΕ, που θα αγγίξει τις τράπεζες κοκκινίζοντας τα δάνεια των «πράσινων επενδυτών». 

Η ανεργία χτυπά πλέον την πόρτα και απειλεί τόσο τους εργάτες της μεταλλουργίας με πρώτους τους εργαζόμενους στον τομέα παραγωγής πρωτόχυτου αλουμινίου, όσο και αυτούς της ΔΕΗ, μαζί με όσους έχουν εργασία στα ιδιωτικά ενεργειακά εργοστάσια και τις τράπεζες. Και αν υπολογίσουμε και όλους όσους επηρεάζονται από την λειτουργία των πάρα πάνω δραστηριοτήτων και τους προσθέσουμε στο ήδη 1,5εκ ανέργους, θα απλωθεί μπροστά μας η προοπτική μιας εθνικής καταστροφής που δεν θα αφήσει κανέναν εργαζόμενο απ έξω.

Το δίχτυ της κοινής μοίρας των εργατών

αποκαλύπτεται ακόμα και στα μάτια των πιο δύσπιστων

καλώντας για ενωτική και άμεση δράση.

ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΣΩΤΗΡΗΣ.

Συνδικαλιστής εργάτης της Αλουμίνιον

* σημείωση του παραναγνώστη