Η Λαϊκή Εξέγερση : Διαζύγιο με τη Βοσνία του Ντέιτον;

Αναδημοσίευση από το LeftEastτου Andreja Živković

Μετάφραση:  Παραναγνώστης

Ο πόλεμος έχει επιστρέψει στις πόλεις της Βοσνίας Ερζεγοβίνης . Όχι οι εθνικιστικοί αποσχιστικοί πόλεμοι της δεκαετίας του 1990, ούτε ο ψυχρός πόλεμος των εθνικιστών πολιτικών στο εσωτερικό μιας εθνοτικά διαιρεμένης ομοσπονδίας υπερ - προεδρευομένης από έναν αποικιακού στυλ Ύπατο Αρμοστή των Μεγάλων Δυνάμεων, αλλά ένας κοινωνικός πόλεμος , μια εξέγερση του λαού .

Αρχίζοντας από την Τούζλα με την εξέγερση των εργατών ενάντια στην ιδιωτικοποιημένη σφαγή της βιομηχανίας , εξοργισμένοι εργάτες , άνεργοι νέοι και βετεράνοι του πολέμου έχουν ξεσηκωθεί για συμπαράσταση, καίγοντας αυτοκίνητα και κυβερνητικά κτίρια σε όλη την Ομοσπονδία της Βοσνίας και απαιτώντας την παραίτηση της ομοσπονδιακής και των περιφερειακών κυβερνήσεων . Το γκράφιτι  «Όποιος σπέρνει πείνα θερίζει οργή» είναι η προγραφή μιας πολιτικής τάξης που διαφεντεύει μια ολόκληρη κοινωνία , χωρίς δουλειά , με ένα απίστευτο 63 % ανεργίας στους κάτω των 24, και η οποία μοιράζεται τα λάφυρα των θώκων, τη λεηλασία του πρώην κρατικού τομέα , με μια μικρή τάξη νεόπλουτων μεγιστάνων.
Σαν μια φωτοβολίδα στο σκοτεινό ουρανό , η εξέγερση φωτίζει τις πραγματικές σχέσεις εξουσίας στην ομοσπονδία .

Νεοαποικιοκρατία και νεοφιλελευθερισμός

Μιλώντας στην αυστριακή τηλεόραση , ο Βαλεντίν Ίνζκο , ύπατος αρμοστής των Δυτικών Δυνάμεων απείλησε : « ... αν ο χουλιγκανισμός συνεχιστεί τα στρατεύματα της EUFOR [ ΕΕ ] μπορεί να κληθούν να παρέμβουν»ⁱ Σαν σε ηχώ, ο Διευθυντής της Διεύθυνσης Συντονισμού αστυνομικών μονάδων της Ομοσπονδίας της Βοσνίας , Χίμζο Σελίμοβιτς , υπέβαλε την παραίτησή του και, παραδεχόμενος την αδυναμία της αστυνομίας να εγγυηθεί την ασφάλεια των μελών της βοσνιακής προεδρίας , κάλεσε τη διεθνή κοινότητα και την Ευρωπαϊκή Ένωση να εξετάσουν την ανάπτυξη των διεθνών στρατιωτικών δυνάμεων στη Βοσνία αν τα γεγονότα επαναλαμβάνονταν ⁱⁱ.

Ενώ ο Ίνζκο και ο Σελίμοβιτς αποκάλυψαν ότι η ΕΕ είναι η πραγματική δύναμη πίσω από το κράτος , ο Μίλοραντ Ντόντικ , ο πρόεδρος του Σερβικού καντονιού ( RS ) συνεχάρη τους πολίτες της σερβικής πολιτειακής οντότητας της Βοσνίας Ερζεγοβίνης, επειδή δεν «προκλήθηκαν» σε δράση από τις διαμαρτυρίες που σαρώνουν την ομοσπονδία , εκθέτοντας έτσι τις εθνικιστικές δομές του διαίρει και βασίλευε που έχουν συσταθεί μέσα στην ομοσπονδία . Εν τω μεταξύ ο Αλέξανδρος Βούτσις , πρώτος αναπληρωτής πρωθυπουργός της Σερβίας , κάλεσε εκπροσώπους των κομμάτων της RS για να τους προειδοποιήσει να μην προκαλέσουν κανένα πρόβλημα , δείχνοντας έτσι όχι μόνο τις συνεχιζόμενες επεκτατικές φιλοδοξίες της σερβικής πολιτικής ελίτ , αλλά και τη θεμελιώδη ταξική αλληλεγγύη προς τη βοσνιακή πολιτική ελίτ - η οποία είναι συνήθως ανίκανη ακόμα και να συμφωνήσει εάν  η ομοσπονδία θα πρέπει ή όχι να υπάρχει - εναντίον των λαών της Βοσνίας .

Επιπλέον, η πολιτική τάξη της Βοσνίας και η ΕΕ δεν συμπαρατάσσονται απλώς για την υπεράσπιση της ιδιωτικοποίησης , αλλά έχουν επιπλέον επιβάλει ένα πρόγραμμα λιτότητας του ΔΝΤ στο πέμπτο πια έτος του, για να υποχρεώσουν τους εργάτες και των δύο πολιτειακών οντοτήτων να πληρώσουν για την οικονομική κατάρρευση . Κάτω από τις δύο εφαρμοστικές συμφωνίες , οι προϋπολογισμοί έχουν παγώσει , ο δημόσιος τομέας υφίσταται κατ' επανάληψη περικοπές, η κατανάλωση έχει καταρρεύσει , η ανάπτυξη μηδενίστηκε και το εξωτερικό δημόσιο χρέος διπλασιάστηκε, φθάνοντας το 32 % του ΑΕΠ . Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση η οποία κανονικά δεν καταφέρνει καν να συμφωνήσει οποιαδήποτε ομοσπονδιακή νομοθεσία , πέρασε εντούτοις πέρυσι ένα Σφαιρικό «Πλαίσιο Δημοσιονομικής Πολιτικής» ( GFF ) εμπνεύσεως ΔΝΤ για την περίοδο 2014-2016 , το οποίο καθορίζει τις παραμέτρους για τους προϋπολογισμούς των πολιτειακών οντοτήτων και υπαγορεύει περικοπές για να μειωθείι το έλλειμμα του προϋπολογισμού για τα επόμενα δύο χρόνια , ανοσοποιώντας την νεοφιλελεύθερη λιτότητα έναντι οποιουδήποτε δημοκρατικού ελέγχου στις προσεχείς εκλογές . Και δεδομένου ότι , όπως παραδέχεται και το ΔΝΤ στην τελευταία του έκθεση για τη χώρα , τίποτα από όλα αυτά δεν θα αποκαταστήσει πραγματικά την ανάπτυξη ούτε επομένως και τα εισοδήματα , σχεδιάζεται η νομοθέτηση της αύξησης του ορίου ηλικίας για συνταξιοδότηση, της αύξησης της ευελιξίας της εργασίας , και της συνέχισης των ιδιωτικοποιήσεων.ⁱⁱⁱ
H νεοφιλελεύθερη μεταρρύθμιση δεν θα ξεπεράσει την κρίση, παρά μόνο θα την βαθύνει. Όπως και στην υπόλοιπη Βαλκανική και στην περιφέρεια της Ευρώπης , το οικονομικό μοντέλο βασίζεται στο άνοιγμα προς το ξένο κεφάλαιο. Μέχρι το 2008 οι ροές ξένου κεφαλαίου τροφοδοτούσαν μια ανάπτυξη που βασιζόταν στις εισαγωγές και το χρέος των καταναλωτών, αλλά ταυτόχρονα κατέστρεφαν τη βιομηχανία και δημιουργούσαν την παρούσα κρίση χρέους. Από τη μία πλευρά , ένα υπερτιμημένο νόμισμα συνδεδεμένο με το ευρώ επέτρεψε το δανεισμό που απαιτούνταν για την πληρωμή των εισαγωγών αλλά, από την άλλη, ενήργησε ως αντικίνητρο για επενδύσεις στην πραγματική οικονομία και έκανε τις εξαγωγές μη ανταγωνιστικές^iv Δεδομένου πως η οικονομία είναι εντελώς εξαρτημένη από εξωτερικές πηγές ανάπτυξης και πως η οικονομική κρίση των αναδυόμενων αγορών που πυροδοτήθηκε από την Αργεντινή, αναμφίβολα θα οδηγήσει σε περαιτέρω επιπτώσεις στην Ευρωζώνη , η Βοσνία βρίσκεται σήμερα σε μια κρίσιμη καμπή .
Η πολιτική ελίτ είναι ενωμένη στην αποφασιστικότητά της να επιβάλει τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που είναι προϋπόθεση για την ένταξη στην ΕΕ. Αντιμετωπίζει μια λαϊκή εξέγερση που θα μπορούσε εύκολα να εξαπλωθεί και στο σερβικό καντόνι, αν όχι σε όλα τα Βαλκάνια . Αν δεν είναι σε θέση να ξεπεράσει την κρίση , η οποία είναι επίσης μια κρίση νομιμότητας του ομοσπονδιακού προτάγματος , τότε θα αρχίσει, όπως έκανε και στη δεκαετία του 1990, να κρούει το εθνικιστικό τύμπανο για να παραμείνει στην εξουσία˙ αν συμβεί αυτό, η ομοσπονδία θα μπορούσε να καταρρεύσει , ανοίγοντας για άλλη μια φορά την πόρτα στην επέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων και στις εθνικιστικές διαμάχες σε όλη την περιοχή .

Είναι ακριβώς αυτό το ιστορικό πρότυπο που θα πρέπει να θυμηθούμε , αν θέλουμε να κατανοήσουμε την προέλευση της σημερινής κρίσης της πολιτικής εξουσίας και τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες η εξέγερση θα μπορούσε να δημιουργήσει μια βιώσιμη εναλλακτική λύση .
Η γιουγκοσλαβική κληρονομιά : ενσωμάτωση στην οικονομία της αγοράς,, Εθνικιστική Αποσάθρωση και Επέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων

Ο πόλεμος της δεκαετίας του ενενήντα, δεν μπορεί να εξεταστεί εκτός του πλαισίου της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας την οποία προκάλεσε η κρίση χρέους της δεκαετίας του ογδόντα . Στη δεκαετία του 1980 η Γιουγκοσλαβία περιέπεσε στην κηδεμονία του ΔΝΤ και πρωτοπόρησε στα προγράμματα θεραπειών σοκ και απελευθέρωσης της αγοράς που επρόκειτο να γίνουν ο κανόνας στη μετασοβιετική Ανατολική Ευρώπη στη δεκαετία του 1990 . Το ΔΝΤ επέβαλε το κλείσιμο των μη αποδοτικών βιομηχανιών και την παύση των επιδοτήσεων από τις πλουσιότερες προς τις φτωχότερες δημοκρατίες και περιφέρειες. Αντιμέτωποι με μια γενικευμένη εργατική δυσαρέσκεια και, αργότερα, με απειλητικά απεργιακά κύματα σε όλες τις δημοκρατίες, οι διάφορες ελίτ του ρεπουμπλικανικού κόμματος, αρχής γενομένης με τη σερβική ελίτ υπό τον Μιλόσεβιτς , εξαπέλυσαν ένα κύμα εθνικισμού για να κρατηθούν στην εξουσία.

Προκειμένου να επιβάλουν την απαιτούμενη για την αποπληρωμή του χρέους πειθάρχηση στην αγορά , το ΔΝΤ και η ΕΟΚ απαίτησε την επαναφορά του συγκεντρωτικού κράτους στη γιουγκοσλαβική ομοσπονδία. Ως ανταμοιβή για την επιτυχή μεταρρύθμιση, η ΕΟΚ κούνησε το καρότο της στενότερης σύνδεσης . Στην πράξη, αυτό σήμαινε την ευθυγράμμιση της ΕΟΚ με τις θέσεις του Μιλόσεβιτς και του Μεγαλοσερβικού εθνικισμού, ευθυγράμμιση που απέβλεπε στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της σερβικής οικονομίας, μέσω της επαναφοράς του συγκεντρωτικού γιουγκοσλαβικού κράτους. Αλλά, η υπόσχεση της ευρωπαϊκής ενσωμάτωσης, έδωσε επίσης πνοή στις πλούσιες βόρειες δημοκρατίες που ήθελαν να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητά τους μέσω της απαλλαγής τους από το φτωχό Νότο και της ένταξής τους στην ΕΟΚ . Με τον τρόπο αυτό , η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση επιτάχυνε την εθνικιστική διάλυση της ομοσπονδίας ^v

Οι δυτικές δυνάμεις ήταν διχασμένες στο ζήτημα της επιβίωσης της Γιουγκοσλαβίας. Μετά τη στήριξη της Γερμανίας στους αυτονομιστές των δυτικών δημοκρατιών της Σλοβενίας και της Κροατίας , η Βοσνία αποσταθεροποιήθηκε καθώς το Βελιγράδι υπολόγιζε σε μια συμφωνία με το Ζάγκρεμπ για να την μοιραστούν. Τα διαδοχικά ειρηνευτικά σχέδια των ευρωπαϊκών δυνάμεων που δέχθηκαν τα πραγματικά περιστατικά της εθνοκάθαρσης άνοιξαν την όρεξη του Βελιγραδίου, έως ότου οι ΗΠΑ εκμεταλλεύτηκαν τις διαιρέσεις μεταξύ των ευρωπαϊκών δυνάμεων για να επεκτείνουν την κυριαρχία τους στο κενό που άφηνε η υποχώρηση της ρωσικής ισχύος , επεμβαίνοντας στρατιωτικά στο πλευρό της Κροατο-μουσουλμανικής συμμαχίας που είχαν σκαρώσει για να τελειώσει ο πόλεμος.
Η Γεωπολιτική του Εθνικού Ζητήματος στην Βοσνία του Ντέιτον

Η Βοσνία που προέκυψε στο πλαίσιο της ειρηνευτικής συμφωνίας του Ντέιτον, είναι ένα νεοαποικιακό προτεκτοράτο της Δύσης , του οποίου η εσωτερική πολιτική υπαγορεύεται σε μεγάλο βαθμό από τις ΗΠΑ και την ΕΕ . Η χώρα χωρίζεται σε δύο μέρη : την Ομοσπονδία και το σερβικό καντόνι (RS) . Είναι αδύνατο να ληφθούν αποφάσεις χωρίς τη συγκατάθεση και των δύο πολιτειακών οντοτήτων. Παρ' όλα αυτά η διατήρηση του νεοαποικιακού καθεστώτος , με επικεφαλής τον Ύπατο Αρμοστή της Βοσνίας Ερζεγοβίνης , νομιμοποιείται με το επιχείρημα ότι η διατήρηση μιας ενωμένης Βοσνίας απαιτεί εξωτερικό καταναγκασμό . Στην πραγματικότητα η ομοσπονδιακή δομή που επιβλήθηκε από τις Δυνάμεις στο Ντέιτον, χωρίς καμία δημοκρατική διαβούλευση είναι εκείνη που δημιουργεί ένα νέο πλαίσιο εθνικιστικού ανταγωνισμού ο οποίος αναπαράγει διαρκώς την ανάγκη καθεστώτος προτεκτοράτου ως της πραγματικής εκτελεστικής κυβέρνησης και ως εγγυητή της εδαφικής ακεραιότητας .
Τα πολλαπλά «εθνικά σημεία βέτο » και ο περίπλοκος μηχανισμός μοιράσματος της εξουσίας, που έχει ενσωματωθεί στο Σύνταγμα, σημαίνει ότι οι εθνικιστές πολιτικοί μπορούν να παραλύσουν την ομοσπονδιακή κυβέρνηση κατά βούληση σε οποιοδήποτε θέμα . Για παράδειγμα , τα τελευταία δύο χρόνια η Βοσνία Ερζεγοβίνη έχει μείνει χωρίς μια αποτελεσματική κυβέρνηση, και αυτή ήταν η αιτία των μαζικών διαδηλώσεων του περασμένου Ιουνίου στο Σεράγεβο για τις καθυστερήσεις στην ψήφιση του νόμου για την πρόσβαση των βρεφών σε βασικές υγειονομικές και κοινωνικές υπηρεσίες . Επιπλέον οι θεσμοί αντιπροσωπεύουν τους πολίτες μόνο ως μέλη ενός από τις τρεις συστατικούς λαούς και τους αναγκάζει να ταυτιστούν με μία από τις τρεις συστατικές εθνικές ομάδες δημιουργώντας έτσι ένα κομματικό σύστημα βασισμένο σε εθνικιστικές γραμμές . Η παρεπόμενη παράλυση ανοίγει χώρο για να ενεργήσει ο Ύπατος Αρμοστής τόσο ως νομοθετική όσο και ως εκτελεστική εξουσία , επιτείνοντας τόσο τις εθνικιστικές εντάσεις όσο και την κρίση νομιμότητας του πολιτικού συστήματος .

Σε απάντηση αυτής της κρίσης , η Δύση προσπάθησε να αναθεωρήσει ριζικά τη συμφωνία του Ντέιτον , δηλαδή , να διατηρήσει μια ενωμένη Βοσνία μέσω της ένταξής της στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Θέλει να στήσει ένα συγκεντρωτικό κράτος στην ομοσπονδία, να καταργήσει την αυτονομία της RS , προκειμένου να αντιμετωπίσει την επιστροφή της Ρωσίας στην περιφερειακή σκηνή υπό τη νέα της κατάσταση ως ενεργειακή υπερδύναμη . Μετά από την επιβεβλημένη από τις ΗΠΑ «ανεξαρτησία» του Κοσσυφοπεδίου το 2008 και το ρωσικό βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ , η σύγκρουση μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων ανακατεύει και πάλι τα χαρτιά της εθνικιστικής τράπουλας . Ενώ η βοσνιακή ελίτ ευθυγραμμίστηκε ενδεχομένως με το Ντέιτον , υποστηρίζει τώρα ένα συγκεντρωτικό κράτος της ομοσπονδίας˙ και ενώ η Σερβοβοσνιακή ελίτ ήταν αρχικά αντίθεση με το Ντέιτον ταλαντεύεται τώρα μεταξύ της υπεράσπισης του Ντέιτον και της επιδίωξης στενότερων δεσμών με τη Ρωσία, για να κρατήσει ανοιχτή την πόρτα στην απόσχιση.
Αν η διχαστική επέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων είναι η συνέχεια της επέμβασης στη δεκαετία του 1990 , τότε, στο επίπεδο της πολιτικής οικονομίας η ομοιότητα είναι καταπληκτική . Το συγκεντρωτικό κράτος ανακηρύσσεται στεντορείως τόσο από την ΕΕ όσο και από το ΔΝΤ ως το αναγκαίο συμπλήρωμα της οικονομικής μεταρρύθμισης. Η νεοφιλελεύθερη κραυγή όπως και πριν είναι ότι υπάρχει πάρα πολύ «μεγάλο κράτος » , το οποίο επιβαρύνει υπερβολικά την οικονομία , και εμποδίζει το είδος της ενιαίας αγοράς που θα ήταν ελκυστική για τους ξένους επενδυτές . Και ενώ , όπως και στη δεκαετία του 1980, όλοι οι εθνικιστές πολιτικοί υποστηρίζουν με θέρμη τη μεταρρύθμιση προς την οικονομία της αγοράς, είναι διχασμένοι όσον αφορά την συγκέντρωση των φορολογικών αρμοδιοτήτων. Την ίδια στιγμή , η πολιτική παράλυση του συστήματος διπλασιάζεται με την αποτυχία της μεταρρύθμισης προς την οικονομία της αγοράς να ξεπεράσει την οικονομική και κοινωνική κρίση . Υπό αυτές τις συνθήκες , όπου τεράστιες εξωτερικές οικονομικές και στρατιωτικές πιέσεις συγκρούονται και συνδυάζονται με εθνικιστικές διαμάχες , οι συνθήκες της διάλυσης είναι με μιας παρούσες. .

Προχωρώντας μπροστά : Τερματισμός του καθεστώτος προτεκτοράτου, Υπεράσπιση της ισότητας των λαών της Βοσνίας , Υποστήριξη της εξέγερσης των εργατών !

Κάθε προοδευτική εναλλακτική λύση πρέπει να αντιμετωπίσει τη βαρβαρότητα που βρίσκεται επί το έργον στην παρούσα κατάσταση των πραγμάτων. Μέχρι στιγμής, οι διαμαρτυρίες ήταν καθαρά ταξικές διαμαρτυρίες με ελάχιστη μέχρι σήμερα ή καμία ένδειξη εθνικιστικής μόλυνσης . Στην πραγματικότητα, η ορατή πολιτική αδυναμία έγκειται αλλού. Βρίσκεται στην πλατειά έκκληση, που ξεκίνησε από τους εργάτες της Τούζλα , για μια μη κομματική τεχνοκρατική κυβέρνηση , μια κυβέρνηση που, αναπόφευκτα, σύμφωνα με τους όρους του προτεκτοράτου θα γίνει διελκυστίνδα μεταξύ του εθνικιστικού βέτο και των επιταγών της Ύπατης Αρμοστείας / ΔΝΤ. Ωστόσο, το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι οι διαμαρτυρίες δεν έχουν εξαπλωθεί στην RS , αν και ένα συλλαλητήριο αλληλεγγύης 300 ατόμων στην Banja Luka είναι σημαντικό . Η δύναμη του συστήματος του Ντέιτον του διαίρει και βασίλευε είναι ότι δρα εναντίον αυτού του είδους της δι-εθνοτικής εταξικής αλληλεγγύης . Έτσι οι διαμαρτυρίες ενάντια στο πρόγραμμα λιτότητας του ΔΝΤ δεν ήταν ποτέ συντονισμένες. Οι γενικές απεργίες του δημόσιου τομέα του 2009 και του 2013 περιορίστηκαν , οι πρώτες στην Ομοσπονδία και οι δεύτερες στην RS . Έτσι η γενικευμένη οργή της εργατικής τάξης ενάντια στην πολιτική ελίτ μπορεί εύκολα να χειραγωγηθεί και να μετατραπεί στο αντίθετό της , την υποστήριξή της ένταξης στην ΕΕ ως η λύση για τη «διαφθορά » και για τη μη «μεταρρύθμιση» , όπως συνέβη με τις πρόσφατες διαμαρτυρίες της Βουλγαρίας . Με τον τρόπο αυτό το σύστημα παράγει συνεχώς ένα ρεύμα το οποίο εναλλάσσεται με φυσικό τρόπο από τον εθνικισμό στην υποστήριξη του προτεκτοράτου, και, συνεπώς, στην υποστήριξη της επέμβασης των Μεγάλων Δυνάμεων, ενόσω δημιουργεί ένα ολοένα και μεγαλύτερο φορτίο κρίσης και απελπισίας .
Η διέξοδος από αυτόν τον φαύλο κύκλο είναι η σύνδεση της κοινωνικής πάλης ενάντια στην εθνικιστική πολιτική τάξη με μια δημοκρατική πάλη για την ανατροπή του ιμπεριαλιστικού «προτεκτοράτου» .

Αν επιστρέψουμε στο αρχικό μας επιχείρημα , το κοινωνικό κίνημα αντιμετωπίζει ένα πολιτικό μέτωπο που περιλαμβάνει την ΕΕ , τον Ύπατο Αρμοστή , το ΔΝΤ , όλους τους τοπικούς εθνικιστές πολιτικούς , μαζί με το Βελιγράδι και το Ζάγκρεμπ . Για να αποδυναμώσει τη συμμαχία αυτή , το κίνημα πρέπει να απαιτήσει την κατάργηση της συμφωνίας με το ΔΝΤ, την εκδίωξη του Ύπατου Αρμοστή και της EUFOR , καθώς και την απόρριψη οποιασδήποτε αλλαγής στο Ντέιτον που δεν βασίζεται σε συμφωνία μεταξύ των ίδιων των λαών. Αν το κίνημα αναπτύξει μια πρακτική αντίσταση στα ιμπεριαλιστικά μαγειρέματα και στην οικονομική εξάρτηση, τότε θα είναι σε θέση να εκθέσει την υποκριτική στάση των εθνικιστών . Για ούτε η υποστήριξη του Ντέιτον , ούτε η αντίθεση σε αυτό εκ μέρους των εθνικιστικών ελίτ αποτελούν αντιιμπεριαλισμό: είναι πάντα μια κίνηση υπέρ της επέμβασης είτε της Ρωσίας είτε των ΗΠΑ-ΕΕ˙ και είναι πάντα μια απαίτηση για περισσότερη νεοφιλελεύθερη καταστροφή .

Στη βάση αυτή νομιμοποιείται το κίνημα για να υπερασπιστεί τα δικαιώματα όλων των εθνών , συμπεριλαμβανομένων και των μειονοτήτων , όπως οι Ρομά , οι οποίοι δεν εκπροσωπούνται στα πλαίσια της τάξης που θέσπισε το Ντέιτον. Συνδέοντας το κοινωνικό με το εθνικό ζήτημα , θα είναι δυνατό να γίνουν τα πρώτα βήματα για να ξεπεραστεί η αμοιβαία καχυποψία μεταξύ των λαών, για να δημιουργηθεί μια τάση για ενότητα μέσα στο εργατικό κίνημα . Για να προχωρήσει μπροστά η αριστερά πρέπει να αποδείξει ότι η κοινωνική ισότητα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την εθνική ισότητα , και ότι καμία τους δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς μια διεθνιστική πάλη ενάντια στη συμμαχία μεταξύ των εθνικιστών ολόκληρης της περιοχής και τις ανταγωνίστριες Μεγάλες Δυνάμεις . ^vi

Σημειώσεις

i Για περισσότερες τέτοιες απειλές στον αυστριακό Τύπο δείτε , http://www.novinite.com/articles/158040/EU+to+Consider+Intervention+in+Bosnia+if+Tension+Escalates

ii Βλέπε «Σεράγεβο : 1621» , http://balkans.aljazeera.net/vijesti/demonstranti-se-razisli-uspostavljen-saobracaj

iii Βλ. Βοσνία-Ερζεγοβίνη :Fourth Review Under the Stand-By Arrangement and Request for Modification and Waivers of Applicability of Performance Criteria, Country Report No. 13/321, November 1, 2013. See http://www.imf.org/external/pubs/ft/scr/2013/cr13321.pdf

iv Βλ. Andreja Živković , «Από την αγορά ... στην αγορά : Η οικονομία του χρέους , μετά τη Γιουγκοσλαβία » , στην Σρέτσκο Χόρβατ και Ιγκορ Στικς ( επιμ. ) , The Rebel Peninsula : Ριζοσπασική Πολιτική μετά τη Γιουγκοσλαβία , Verso , 2014 υπό έκδοση .

v Για μια ιστορία της « la longue durée » της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης της πρώην και μετά Γιουγκοσλαβίας δείτε Andreja Živković , « Το μέλλον διαρκεί για μεγάλο χρονικό διάστημα : μια σύντομη ιστορία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης στην πρώην Γιουγκοσλαβία » , 25 Οκτωβρίου 2013, στο , http://www.criticatac.ro/lefteast/the-future-lasts-a-long-time-a-short-history-of-european-integration-in-the-ex-yugoslavia-2/

vi Για μια τέτοια διεθνιστική εναλλακτική σήμερα δείτε Andreja Živković και Matija Medenica , τα Βαλκάνια για τους λαούς των Βαλκανίων , στη διεύθυνση: http://www.criticatac.ro/lefteast/balkans-for-the-peoples-of-the - Βαλκάνια /