Ενδημική και “φυσική”, η καπιταλιστική κτηνωδία

Αναδημοσίευση από το Traverso Rossa

Δεν υπάρχει τίποτε παράλογο, τίποτε παράδοξο, τίποτε ανορθολογικό στην αντίδραση της κυβέρνησης και των μελών της, απέναντι στον αφανισμό των μεταναστών στο Φαρμακονήσι. Είναι η τυπική αντίδραση μιας ολοκληρωτικής εξουσίας, που στέλνει ορδές δυνάμεων καταστολής σε κάθε εργατική κινητοποίηση, που οδηγεί στην ανεργία, την πείνα και την εξαθλίωση τον κόσμο της εργασίας, που χτίζει στρατόπεδα συγκέντρωσης, ενώ ταυτόχρονα δημιουργεί νομικό πλαίσιο ώστε οι διάφορες ΜΚΟ να αποκομίζουν υπερκέρδη από την ανθρώπινη δυστυχία. Είναι αυτή η ίδια εξουσία που ανοίγει τα σύνορα στην ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και χτίζει τοίχους για να κρατήσει μακριά της ανθρώπους θύματα, της περιβόητης καπιταλιστικής “ελευθερίας” , που σκορπίζει τον πόλεμο, και τον θάνατο σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη.

Η καπιταλιστική κτηνωδία, είναι η φυσική επιλογή ενός συστήματος, που επιτίθεται με ωμή βία στην κοινωνική, πολιτική , οικονομική και ιδεολογική προϋπόθεση της κυριαρχίας του. Στην εργατική τάξη, στους κολασμένους αυτής της γης, που μη έχοντας τίποτε άλλο να απολέσουν, θυσιάζουν την ζωή τους στον βωμό της διαιώνισης ενός συστήματος, που στηρίζει την κυριαρχία του στην κοινωνική και φυσική τους εξόντωση. Όταν οι εργάτες μετανάστες, δεν γεμίζουν τις εργασιακές γαλέρες λειτουργώντας ως μηχανές κερδών για τους καπιταλιστές, μετατρέπονται σε άψυχα κουφάρια, κάνοντας εκκωφαντικά υπαρκτή την παρουσία τους, έστω για μια μοναδική φορά. Ύστερα από λίγο άλλωστε, δεν θα καταγραφούν παρά ως παράπλευρες απώλειες, θύματα ενός κοινωνικού-ταξικού πόλεμου που μαίνεται στα σπλάχνα ενός κόσμου που παράγει έρεβος σε κάθε του βήμα.

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη οξυδέρκεια, ούτε βαθιά γνώση των κοινωνικών φαινομένων για να γίνει αντιληπτό, ότι το κοινωνικό σύστημα που -ιστορικά- με την βία εγκαθιδρύθηκε, με την βία αποπειράται να διατηρηθεί. Με μια πολυσχιδή, πολυδιάστατη και εκτατική βία που παίρνει την μορφή, της φτώχειας, της ανεργίας, του κοινωνικού, πολιτικού και πολιτισμικού εκμαυλισμού, της προληπτική κρατικής καταστολής, της ωμής δολοφονίας εν δυνάμει αντιφρονούντων του καθεστώτος (Τεμπονέρας, Γρηγορόπουλος, Φύσσας τα πιο πρόσφατα παραδείγματα), της ωμής δολοφονίας ανθρώπων (Φαρμακονήσι) που λογίζονται ως μη χρήσιμοι, ως υπέρογκο κόστος για ένα σύστημα , που αποτιμά την ανθρώπινη ζωή με όρους παραγωγικότητας, με όρους κερδοφορίας.

Δύο είναι τα βασικά μέσα που χρησιμοποιούνται για να βαθαίνει η ωμή εκμετάλλευση της ανθρώπινης υπόστασης σε όλες της, τις εκφάνσεις. Πρωταρχικά, η απόλυτη ασυδοσία σε ότι αφορά στους όρους αναπαραγωγής της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας του κόσμου του κεφαλαίου. Καθοριστικά, η απόλυτη καταστολή και η απόλυτη βία, σε οτιδήποτε αντίκειται πρωτογενώς ακόμη και εμβρυακά, έστω στις πιο κραυγαλέες εκφορές αυτής της ασυδοσίας. Πρόκειται για ένα σύστημα που βρίσκεται σε διαρκή επίθεση, σε αέναη βίαιη κίνηση επιβολής μιας πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας, που μόνο με μια μαζική, έμπρακτη, κοινωνική και πολιτική ανυπακοή μπορεί να ανακοπεί.

Σε κάθε άλλη περίπτωση, ο κόσμος της εργασίας θα συνεχίσει να μετράει νεκρούς. Ενώ οι καπιταλιστές θα συνεχίσουν αμέριμνοι, ανέγγιχτοι και απρόσβλητοι, να μετρούν κέρδη.

Η ενδημική, “φυσική”, καπιταλιστική κτηνωδία, δεν λύνεται εντός του ίδιου του συστήματος που την παράγει. Παρά μόνο θάβεται στα συντρίμμια ενός καπιταλιστικού κόσμου, που αποτελεί ιστορική αναγκαιότητα να συντριβεί.