Μέρες Αξιολόγησης

1. Με την αξιολόγηση δεν βελτιώνονται η εκπαίδευση συνολικά και οι εκπαιδευτικοί ατομικά;

Βεβαίως! Βελτιώνονται εν αναφορά φυσικά προς το ιδεώδες πρότυπο της εκπαίδευσης και του εκπαιδευτικού που έχει προϋποτεθεί. Γιατί η αξιολόγηση δεν θα ήταν παρά το μέσον για να επιτευχθεί κάποιος σκοπός: χωρίς πρότυπο/σκοπό δεν νοείται και μέσον/αξιολόγηση. Είναι λοιπόν βέβαιο ότι συν τω χρόνω και όσο εφαρμόζεται η αξιολόγηση, η εκπαίδευση θα μοιάζει όλο και περισσότερο με το εκπαιδευτικό υπόδειγμα που σχεδιάζεται από τα επιτελεία του κράτους. Και μαζί με αυτήν, ο εκπαιδευτικός θα μοιάζει ολοένα και περισσότερο στον πρότυπο εκπαιδευτικό όπως τον φαντάζονται τα ίδια κρατικά επιτελεία.

• Έχει κανείς αμφιβολία ότι το πρότυπο της εκπαίδευσης που προκρίνουν τα κυβερνητικά κονκλάβια και υπαγορεύουν τα διεθνή διευθυντήρια του κεφαλαίου, είναι μια εκπαίδευση φτηνή, υπάκουη στα κελεύσματα της αγοράς, όπου οι ξενοδόχοι αποφασίζουν τις σχολικές διακοπές, τα φαστ φουντ τις ώρες διαλειμμάτων και οι πολυεθνικές το αναλυτικό πρόγραμμα;
• Έχει κανείς αμφιβολία πως το πρότυπο του εκπαιδευτικού που οραματίζονται οι ιδεολόγοι της κερδοφορίας είναι εκείνο του φτηνού, χωρίς εργασιακά δικαιώματα, προσωρινού, περιπλανώμενου δασκάλου, ει δυνατόν κάτω των 25 ετών για να πληρώνεται με 425€ και να αντέχει να περιφέρει ανά την επικράτεια τη ζωή του σε μια βαλίτσα ;

2. Μα επιτέλους δεν πρέπει να υπάρχει ένα αντικειμενικό μίνιμουμ γνώσεων που πρέπει ο καθένας να κατακτά στη διάρκεια της σχολικής του ζωής ανεξάρτητα από τις επιδιώξεις της μιας ή της άλλης κοινωνικής ομάδας του ενός ή του άλλου κομματικού επιτελείου, της μιας ή της άλλης εκπαιδευτικής θεωρίας;

Το όποιο μίνιμουμ καθορίζεται αυστηρά από τις ανάγκες της παραγωγικής διαδικασίας, από τις ανάγκες της αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Αν υπάρχει ένα μίνιμουμ γνώσεων αυτό, αν μιλάμε για πνευματικές ανάγκες του ανθρώπου, δεν μπορεί να περιέχει στείρους φορμαλισμούς, αποστήθιση αλγορίθμων, περιπτωσιολογία ασκήσεων, τεχνικές επιτυχίας σε εξετάσεις που εξετάζουν τις επιδόσεις των εξεταζομένων ακριβώς σε τεχνικές επιτυχίας στις εξετάσεις. Αν υπάρχει μίνιμουμ γνώσεων αυτό δεν μπορεί να περιέχει το παραμορφωμένο σχολικό σύμπαν, όπου οτιδήποτε κακό αποδίδεται στην «έλλειψη παιδείας» και οτιδήποτε καλό στις «αιώνιες αρετές του έθνους». Το μίνιμουμ των γνώσεων ασφαλώς περιέχει τη γνωριμία των μαθητών με το περιβάλλον τους, με τον υλικό και κοινωνικό κόσμο και τις σχέσεις που αυτός πράγματι περιέχει. Το μίνιμουμ των γνώσεων ασφαλώς περιέχει το πως φυτεύεις μια τοματιά και πως να σχεδιάζεις μια καμάρα εξίσου με το τι στο καλό πρέσβευε ο Πλάτων ή ο Μαρξ. Αλλά αυτό το μίνιμουμ είναι απαγορευμένο και συνιστά περίπου στάση κατά του νόμου και της τάξης! Αυτό το μίνιμουμ θα αποτελούσε casus belli για αυτούς που κατέχουν την πραγματική εξουσία σε αυτόν τον τόπο, θα ενέπιπτε στις αρμοδιότητες της αστυνομίας. Διότι αν είμαι ένας πχ «Ανδρέας Συγγρός», κατέχω μαζί με τους ομοίους μου το κοινωνικό προϊόν και δεν εννοώ να διαθέτω μέρος του σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που παράγει άχρηστους για μένα πολίτες που ξέρουν να σκέφτονται αντί για εργάτες που ξέρουν να εκτελούν. Αν είμαι ένας «Ανδρέας Συγγρός» δεν επιθυμώ να βρεθώ σε μια θέση όπου όσοι χρειάζομαι για να μου δουλεύουν είναι δυσεύρετοι και επομένως απαιτούν ψηλούς μισθούς! Αν είμαι ένας «Ανδρέας Συγγρός», κατέχω μαζί με τους ομοίους μου την πραγματική εξουσία και θα υπαγορεύσω στην πολιτική εξουσία να προσαρμόσει το εκπαιδευτικό σύστημα, έτσι ώστε αυτό να παραγάγει σε περίσσεια όσους χρειάζομαι και όσους πρόκειται να χρειαστώ στο μέλλον, με τα «προσόντα» και τις «δεξιότητες» που απαιτούν οι ανάγκες της κερδοφορίας μου. Σε τόση περίσσεια μάλιστα, ώστε ένα ικανό μέρος από αυτούς να βρίσκονται στην ανεργία ώστε ελέγχω το ύψος των μισθών!
 Μα γίνονται αυτά; Βεβαίως. Σκεφθείτε πόσο σημαντική ήταν η «καλλιγραφία» και η «ορθογραφία» στα μαθητικά χρόνια πολλών από μας, πριν από την εισβολή των ηλεκτρονικών υπολογιστών στην παραγωγή, όταν, τόσο αυτή η παραγωγή όσο και η κρατική μηχανή, είχαν ανάγκη από ορθογράφους και καθαρογράφους για τη διοικητική τους ιεραρχία. Η καλλιγραφία είναι άγνωστη λέξη για τους σημερινούς μαθητές, ενώ το αναλυτικό πρόγραμμα των δημοτικών σχολείων ουσιαστικά ξεμπερδεύει με την ορθογραφία στην τρίτη δημοτικού. Φυσικά, η αλλαγή αυτή υποτίθεται ότι προέκυψε από την «ανάπτυξη» των εκπαιδευτικών θεωριών: στο βαθμό όμως που αυτό πράγματι συνέβη, οφείλεται στην -δήθεν κινούμενη από καθαρά ελατήρια επιστημονικής περιέργειας- ακαδημαϊκή κατασκευή θεωριών, κατάλληλων για να καμουφλαριστεί η «ταπεινή» πρακτική αναγκαιότητα: Διοικούμε πλέον μέσω των υπολογιστών, γράφουμε πλέον στον υπολογιστή: η καλλιγραφία είναι επιλογή γραμματοσειράς και η ορθογραφία ελέγχεται αυτόματα από το λεξικό του επεξεργαστή κειμένου. Αντί της ορθογραφίας η δεξιότητα της χρήσης του προγράμματος επεξεργασίας κειμένου, αντί της ικανότητας να εκθέτεις γραπτώς και με σαφήνεια τις σκέψεις σου, η δεξιότητα να χρονίζεις σωστά τις διαφάνειες του προγράμματος παρουσιάσεων.

• Έχει κανείς αμφιβολία ότι το νέο θεωρητικό πλαίσιο της εκπαίδευσης το οποίο επιχειρεί να επιβάλει η αξιολόγηση προκύπτει από παρόμοιες «ταπεινές» ανάγκες ανάταξης του ποσοστού κέρδους του κεφαλαίου;
• Έχει κανείς καμιά απορία για το από που ξεπήδησαν τόσοι τσαρλατάνοι «θεωρητικοί» της εκπαίδευσης που προπαγανδίζουν σε σεμινάρια της συμφοράς «τα εκ της αξιολογήσεως προκύπτοντα οφέλη»;

3. Κι αν αξιολογούσαμε οι ίδιοι τον εαυτό μας χωρίς το υπουργείο; Αν βλέπαμε απλώς πού χωλαίνουμε, ας πούμε κατά ομάδα σχολείων και κατά ειδικότητα ; Τι κακό θα είχε οι φιλόλογοι της Σύρας να μαζευτούν με σκοπό να αναστοχαστούν πάνω στις επιδόσεις των μαθητών τους, ή να ανιχνεύσουν όσες κοινές αδυναμίες για να ζυγίσουν καλύτερα τη διδασκαλία τους, ή τέλος να κυκλοφορήσουν οι ιδέες του καθενός για να γονιμοποιήσουν τη σκέψη του συνόλου; Δεν θα ήταν αυτό μια «καλή» και επομένως αποδεκτή αξιολόγηση;

Αξιολόγηση θα ήταν, καλή μάλλον όχι. Το πλάνο της αξιολόγησης του υπουργείου βασίζεται σε ένα συγκροτημένο σχολικό υπόδειγμα που αποτελεί κατάφαση στις ανάγκες αναπαραγωγής του παρόντος κοινωνικού μοντέλου. Αν οι φιλόλογοι της Σύρας είχαν ένα συγκροτημένο εκπαιδευτικό όραμα επίσης καταφατικά καθορισμένο, δηλαδή στοιχισμένο προς έναν τρόπο παραγωγής μακριά από τον βραχνά της παραγωγής εργατών κατάλληλων για την αναπαραγωγή του κεφαλαίου, η αξιολόγηση αυτή θα ήταν καλή. Μόνο πού οι φιλόλογοι, οι μηχανολόγοι ή οι γυμναστές της Σύρας, όσο έξυπνοι κι αν είναι, όσα μεταπτυχιακά κι αν εκπονήσουν, δεν μπορούν να έχουν εκπαιδευτικό όραμα για κάτι που δεν υπάρχει. Αν πρόκειται οι φιλόλογοι, οι μηχανολόγοι ή οι γυμναστές της Σύρας να αποφασίσουν ποιο σχολείο εξυπηρετεί καλύτερα την αναπαραγωγή της κοινωνίας, δηλαδή την αναπαραγωγή του κεφαλαίου ας αφήσουν τον ΟΟΣΑ να το κάνει (που πράγματι ξέρει καλύτερα) και ας υποταχθούν στα μέτρα και τα σταθμά των αξιολογητών του κράτους.
Αυτό που θα ήταν εποικοδομητικό από τη μεριά των αποκάτω επειδή ακριβώς θα αποτελούσε την άρνηση του κυρίαρχου σχολικού υποδείγματος και όντας έτσι ετεροπροσδιορισμένο, δεν συγκροτεί επ' ουδενί «σχολικό υπόδειγμα». Αυτό που θα ήταν εποικοδομητικό, είναι να μαζευτούν οι φιλόλογοι ή οι μαθηματικοί ή οι μηχανολόγοι μιας ομάδας σχολείων, να στοχαστούν πάνω σε αυτά που προωθεί το κράτος για την παιδεία και να σκαρφιστούν τρόπους για να τα ακυρώσουν: να ακυρώσουν το καψώνι της υποχρεωτικής ακινησίας στο θρανίο, να ακυρώσουν τον ατομικό ανταγωνισμό, να καθαρίσουν, με πολύ πνευματικό μόχθο, το αναλυτικό πρόγραμμα από όλη τη μάκα που έχουν επισωρεύσει ιστορικά οι εκάστοτε τρέχουσες ανάγκες του κεφαλαίου, να εξοπλίσουν τους μαθητές τους με το όπλο της κριτικής απέναντι στο κράτος, απέναντι στην εκκλησία, απέναντι στο αφεντικό. Αυτό είναι «Καλή Αξιολόγηση» αλλά ταυτόχρονα, εκτός από το ότι δεν θα μπορούσε να είναι ο κοινός τόπος για τους φιλολόγους, τους πληροφορικούς ή τους μουσικούς, είναι κι επικίνδυνο για έναν δημόσιο υπάλληλο! Μπορεί να γίνεται μόνο συλλογικά, δηλαδή στο σωματείο, και να προχωράει μόνο στο βαθμό και μέχρι εκεί που επιτρέπουν οι ταξικοί και πολιτικοί συσχετισμοί δύναμης.

4. Έλα μωρέ! Κάθε τόσο βγάζουν κι ένα φιστίκι: πότε ΤΕΛ πότε ΓΕΛ και ξανά τούμπα. Κοντογιαννόπουλος, Αρσένης, Γιαννάκου και τράβα κορδόνι. Μπόρα είναι θα περάσει. Έρχεται κι ο Τσίπρας. Ας κάνουμε την πάπια μέχρι τότε και θα την πηδήξουμε κι αυτή τη φορά.

Αυτό το φιστίκι δεν είναι σαν τα άλλα. Οι ανάγκες του κεφαλαίου άλλαζαν πάντοτε κατά τις τροπές της ταξικής πάλης και οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις ήταν οι εκάστοτε απαντήσεις του κεφαλαίου. Όμως εκείνους τους καιρούς, προ της κρίσης, οι ταξικοί συσχετισμοί ήταν διαφορετικοί. Τότε, προ της κρίσης, υπήρχαν περιθώρια ελιγμών για όλους. Τώρα όχι. Η αναπαραγωγή του κεφαλαίου με το ποσοστού κέρδους στο ναδίρ, είναι εξαιρετικά δύσκολη, γι αυτό και τα ντόπια αφεντικά αναγκάστηκαν να καλέσουν ενισχύσεις. Τρόικα λέγονται οι ενισχύσεις και χρεώνουν πολύ ακριβά τις υπηρεσίες τους. Γι αυτό και τα ντόπια αφεντικά δεν έχουν περιθώρια. Στις 4 Μαρτίου 2014, αν κάνουμε τις πάπιες θα έχουμε τις πρώτες απολύσεις μονίμων δημοσίων υπαλλήλων.
Το κράτος από την άλλη δεν είναι το κράτος όλων των πολιτών˙ πάντοτε ήταν το κράτος της άρχουσας τάξης. Με άλλα λόγια, κανένας πολιτικός δεν μπορεί να παραβιάσει τις συντεταγμένες που αυτή η άρχουσα τάξη επιβάλλει. Βλέπετε είναι άλλο η πολιτική και άλλο η πραγματική εξουσία. Έτσι, ούτε ο Τσίπρας, ούτε ο Λένιν ούτε κι ο Αβραάμ πάπας, μπορούν να παραβιάσουν τις ανάγκες αναπαραγωγής του κεφαλαίου, τις ανάγκες δηλαδή αναπαραγωγής αυτής της κοινωνίας. Επανάσταση δι' αναθέσεως εις επαΐοντας αντιπροσώπους δεν ακούστηκε ποτέ!

• Αμφιβάλλει κανείς ότι η αξιολόγηση σημαίνει απολύσεις καθηγητών και δασκάλων;
• Αμφιβάλλει κανείς ότι η όποια ανατροπή της παρούσας αλλά και κάθε άλλης αξιολόγησης είναι ζωτικό καθήκον των αποκάτω απέναντι στους εαυτούς τους και τα παιδιά τους;
• Αμφιβάλλει κανείς ότι η όποια νέα κυβέρνηση θα διατηρήσει το κράτος και τους θεσμούς στη θέση τους και δεν έχει επομένως άλλη επιλογή από του να «καταργήσει» για ξεκάρφωμα την αξιολόγηση, ώστε να ξαναφέρει μετά με άλλο όνομα, μια πολιτική που, είτε λέγεται «αξιολόγηση» είτε λέγεται «λαϊκός επαναστατικός αναστοχασμός», θα εξυπηρετεί τις ανάγκες αναπαραγωγής του κεφαλαίου;
• Αμφιβάλλει κανείς ότι η δυνατότητα κατάργησης κάθε αξιολόγησης μαζί με όλο το πακέτο της πολιτικής της κρίσης, ανήκει αποκλειστικά στα θύματά της;