Δευτέρα 16 Απριλίου 2012

Της κάλπης και της Επανάστασης


... το γεγονός ότι το κοινοβούλιο είναι ένας αστικός κρατικός θεσμός κάθε άλλο παρά αποτελεί επιχείρημα εναντίον της συμμετοχής στην κοινοβουλευτική πάλη. Το κομμουνιστικό κόμμα μπαίνει στη Βουλή, όχι για να λειτουργήσει μέσα σε αυτήν σαν πλήρες τμήμα του κοινοβουλευτικού συστήματος, αλλά για να αναλάβει δράση μέσα στο κοινοβούλιο και να συντελέσει στη συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής και του ίδιου του κοινοβουλίου.
Η κοινοβουλευτική δράση - που συνίσταται κυρίως στη διασπορά των επαναστατικών ιδεών, στην αποκάλυψη των ταξικών εχθρών από το βήμα της βουλής και στην προώθηση της ιδεολογικής συνοχής των μαζών - πρέπει να υποτάσσεται πλήρως στους σκοπούς και τα καθήκοντα της μαζικής πάλης που γίνεται έξω από το κοινοβούλιο. Η συμμετοχή στις προεκλογικές εκστρατείες και η χρησιμοποίηση της Βουλής σαν βήμα για τις επαναστατικές ιδέες έχουν ιδιαίτερη σημασία για να κερδηθούν πολιτικά εκείνα τα στρώματα της εργατικής τάξης, όπως είναι οι εργατικές μάζες της υπαίθρου, που έχουν μείνει μέχρι τώρα αμέτοχες από την πολιτική ζωή και το επαναστατικό κίνημα[...]. Οι κομμουνιστές βουλευτές μέσα στη Βουλή πρέπει να μιλάνε σε γλώσσα που να την καταλαβαίνει κάθε απλός εργάτης και αγρότης, κάθε πλύστρα και κάθε βοσκός ...

Απόφαση του 2ου Συνεδρίου της Τρίτης Διεθνούς


Αν ο ρεφορμισμός συνοψίζεται στην έκπτωση της επανάστασης σε ένα είδος αλλαγής σωφέρ στο τιμόνι του αστικού κράτους, αυτό δεν είναι εντούτοις παρά η κατάληξή του, από λογική και πολιτική σκοπιά. Η άκρη του ρεφορμιστικού νήματος μπορεί να είναι το οσοδήποτε μικρό και «αθώο» ζητηματάκι. Μπορεί για παράδειγμα, να είναι η «φυσιολογική» και «ουδέτερη» προφάνεια ότι μια διαδικασία του αστικού κράτους, όπως η εκλογή κοινοβουλίου, θα μπορούσε να μετρήσει την κατάσταση της συνείδησης της εργατικής τάξης. Έτσι, ο καλός μας ρεφορμιστής προσπαθεί να μας πείσει ότι το εκλογικό αποτέλεσμα ως ποσοστά συμμετοχής υπέρ του ενός ή τους άλλου κόμματος ή ακόμα και αποχής, θα μπορούσε να μετρήσει το βαθμό συνείδησης και οργάνωσης της εργατικής τάξης, τα πολιτικά προϊόντα αυτής της οργάνωσης, τη σχετική ισχύ της τάξης στην κοινωνική παλαίστρα . . . Και όχι λιγότερο φαιδρώς απ' όσο παραδόξως, οι καλοί μας ρεφορμιστές είναι συχνά οι ίδιοι που μας διαβεβαιώνουν ότι οι εκλογές είναι απλώς ένα μέρος της καπιταλιστικής αγοράς.
Όμως, από το πρώτο αυτό βήμα βλέπουμε τα πράγματα να εξελίσσονται ραγδαία: Το κουβάρι του ρεφορμισμού ξετυλίγεται γρήγορα αρκεί μόνο να πιάσεις μια άκρη του. Το κοινοβουλευτικό αστικό τσίρκο δεν είναι κάτι που το εγγράφεις στο «επαναστατικό» σου συγκείμενο κατ' αποκοπήν. Πάει πακέτο μαζί με όλα όσα, ο όποιος αριστερός λόγος θα βδελυσσόταν!
Πάει πακέτο με το φαλλοκρατικό ύφος και λεξιλόγιο (που εμφανίζεται στις συζητήσεις φυσικές και ηλεκτρονικές σε blog και λίστες)  που ξέρει να κλίνει το «μαλάκας» σε όλα τα πιθανά και απίθανα γραμματικά ενσταντανέ, όπως απαιτεί το ιδιαίτερο εκείνο είδος πολιτικού λόγου που όλοι, όσοι θέλουν να μαζέψουν ικανό αριθμό από ψηφαλάκια, γνωρίζουν ότι πρέπει να εκφέρουν, πάει περαιτέρω πακέτο με τον συνεπαγόμενο αποκλεισμό από την κουβέντα του άλλου μισού του ουρανού, αναπαράγοντας, οι κήρυκες της χειραφέτησης, την πιο μισητή ίσως διάκριση ανάμεσα στους ανθρώπους : αυτή του φύλου.
Πάει πακέτο με την «πατριωτική» εκλογική φρασεολογία του ρεφορμιστή γιατί στο κάτω – κάτω σε εθνικές εκλογές συμμετέχεις κι αν θέλεις περισσότερα ψηφαλάκια πρέπει να πλειοδοτήσεις εθνικώς.
Πάει πακέτο με την αγωνία του ατυχούς ρεφορμιστή για εκλογικές συμπαρατάξεις κορυφής πάνω σε μίνιμουμ προγραμματικά προσχήματα του ποδαριού γιατί αντί η κοινοβουλευτική του δράση να «υποτάσσεται πλήρως στους σκοπούς και τα καθήκοντα της μαζικής πάλης που γίνεται έξω από το κοινοβούλιο» συμβαίνει το ακριβώς αντίστροφο.

Και μόνη η αποδοχή αυτού του «αθώου κανόνα μέτρησης» της συνείδησης της εργατικής τάξης σε υποχρεώνει – τοις πράγμασι κι όχι μπλα, μπλα, μπλα ελευθερία – να ξεχάσεις μια και καλή το γιατί θέλεις την επανάσταση που ευαγγελίζεσαι. Να ξεχάσεις ότι μαζί με την αστική οικονομική και πολιτική κυριαρχία, μαζί με το κράτος της, αν δεν πετάξεις και όλο το αστικό αξιακό σύστημα, όλη την αστική φιλοσοφία, όλη την αστική ηθική, όλη την αστική ψυχολογία, δεν πέτυχες τίποτα. Κι αν ο κομμουνιστής δεν είναι ή δεν προσπαθεί να είναι, απτό δείγμα αυτού που είναι να χτιστεί, τότε χαλκός εστί και κύμβαλον αλαλάζον.
Αλλά τότε τί; Για όσους αντιλαμβάνονται το κόμμα της εργατικής τάξης, όχι ως μεταφυσικό ον, αλλά ως το απαύγασμα της συνείδησης της εργατικής τάξης, ως το εργαλείο για την επανάσταση που μόνο ενέργημα της ίδιας μπορεί να είναι (κι όχι κάποιου πεφωτισμένου επιτελείου «ειδικών») η σημερινή κατάσταση αυτής της συνείδησης εξηγεί και την ανυπαρξία του κόμματος της εργατικής τάξης, καθώς και τη θλιβερή ανεπάρκεια των εργατικών και «εργατικών» κομμάτων. Εξηγεί επίσης και το αντικειμενικό υπόβαθρο της πολιτικής αμηχανίας στις τάξεις των κομμουνιστών που δρουν μέσα σε αυτά τα εργατικά κόμματα, πέρα από ηθικολογίες και προσωποποιήσεις, πέρα από πολιτικές ιδιοφυΐες και ταξικά κοθώνια. Εξηγεί τέλος και την διείσδυση του ρεφορμισμού σε χώρους όπου θα φαινόταν αταίριαστος: στην εξωκοινοβουλευτική - επαναστατική αριστερά, ή στους χώρους της αναρχίας και της αυτονομίας.
Για όσους αντιλαμβάνονται διαλεκτικά τη σχέση τάξης και πρωτοπορίας είναι η ώρα να εντείνουν την προπαγάνδα τους στις γραμμές της εργατικής τάξης προτείνοντας οργάνωση της τάξης σε εργατικά συμβούλια, πολιτικούς αγώνες για τα άμεσα ζητήματα επιβίωσης της εργατικής τάξης και των συμμαχικών στρωμάτων και συνειδητό ρητό και εκπεφρασμένο προσανατολισμό προς την επανάσταση. Κάθε αγώνας της εργατικής τάξης, κάθε προχώρημα της ταξικής συνείδησης, πρέπει να αποτιμάται σε αναφορά με τις προϋποθέσεις και τις ανάγκες της επανάστασης. Πρέπει να γονιμοποιεί τη δράση και το λόγο των επαναστατών. Κάθε κουβέντα που επιστρέφεται προς την εργατική τάξη θα πρέπει να έχει ζωντανή τη σύνδεσή της με συγκεκριμένη πολιτική προϋπόθεση της επανάστασης. Και αυτή η σύνδεση θα πρέπει να υποδεικνύεται, να αποτελεί το τελικό επιχείρημα των κομμουνιστών. «Προετοιμάζουμε την επανάσταση, για μια δημοκρατική πολιτεία στο πρότυπο της Κομμούνας ή για μια πολιτεία των σοβιέτ των αντιπροσώπων των εργατών και των στρατιωτών, για την επαναστατική δικτατορία του προλεταριάτου» Αυτό πρέπει να είναι το σύνθημα και προς τις εργατικές μάζες πρέπει να απευθύνεται καθαρά και τίμια.
Έτσι λοιπόν το τι θα γίνει στις προσεχείς κοινοβουλευτικές εκλογές αφορά την εργατική υπόθεση μόνο κατά το μέτρο που το αποτέλεσμα θα ευνοούσε την κυβερνητική αστάθεια, ως απαραίτητου όρου επαναστατικής κατάστασης, ως απαραίτητο όρο για να κερδηθεί χρόνος υπέρ του εργατικού στρατοπέδου, υπέρ της οργάνωσης της εργατικής τάξης. Είναι χρήσιμο λοιπόν να πάρουν μικρό ποσοστό οι δυνάμεις του μνημονίου και τα δύο μεγάλα ρεφορμιστικά κόμματα – δεκανίκια ΣΥΡΡΙΖΑ και ΚΚΕ.
Στον αντίποδα θα ήταν πολύ χρήσιμο να αποκτήσουν βήμα προπαγάνδας κόμματα και σχηματισμοί που είτε επιδεικνύουν σχετική ανοσία στον ρεφορμισμό, είτε δεν έχουν οριστικά κερδηθεί από αυτόν.

8 σχόλια:

  1. ".....Φαντάζεστε τον εαυτό σας "τρομερούς επαναστάστες", αγαπητοί οπαδοί της αποχής και αντικοινοβουλευτικοί, στην πραγματικότητα όμως τρομάξατε μπροστά στις μικρές σχετικά δυσκολίες της πάλης ενάντια στις αστικές επιδράσεις μέσα στο εργατικό κίνημα, ενώ η νίκη σας, δηλαδή η ανατροπή της αστικής τάξης και η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο, θα δημιουργήσει αυτές τις ίδιες δυσκολίες σε ακόμα μεγαλύτερες, σε ασύγκριτα μεγαλύτερες διαστάσεις. Τρομάξατε σαν τα μικρά παιδιά από τη μικρή δυσκολία που έχετε σήμερα μπροστά σας, χωρίς να καταλαβαίνετε πως αύριο ή μεθαύριο θα χρειαστεί οπωσδήποτε να μάθετε να υπερνικάτε αυτές τις δυσκολίες σε ασύγκριτα μεγαλύτερη έκταση......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "......η παιδαριωδία της "άρνησης" συμμετοχής στον κοινοβουλευτισμό, συνίσταται ακριβώς στο ότι σκέφτονται "να λύσουν" με μια τόσο "απλή" και "εύκολη", δήθεν επαναστατική μέθοδο, το δύσκολο καθήκον της πάλης ενάντια στις αστικοδημοκτατικές επιδράσεις μέσα στο εργατικό κίνημα, ενώ στην πραγματικότητα φοβούνται τον ίσκιο τους, κλείνουν απλώς τα μάτια τους μπροστά στη δυσκολία, προσπαθούν να απαλλαγούν απ' αυτήν με τα λόγια....."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @ alex
    Ο «αριστερισμός παιδική αρρώστια του κομμουνισμού» μοιράστηκε, πριν εκδοθεί, στους συνέδρους του 2ου Συνεδρίου της 3ης Διεθνούς. Ο Λένιν το έγραψε όταν αποφασίστηκε η πολιτική του ενιαίου μετώπου ως φάρμακο για την επαναστατική άμπωτη που διαφαινόταν και καταδίκαζε την ρώσικη έφοδο στον ουρανό. Η «αριστερή πτέρυγα» αντέδρασε και τελικά σχεδόν όλη αποσχίστηκε. Το χωρίο που αντιγράφεις αναφέρεται στον Α. Μπορντίγκα και στις απόψεις των αποχιστών του, που κάθε άλλο παρά απηχούνται στο σχόλιό μου. Πολύ φοβούμαι ότι αμελείς ολότελα το τι είναι αυτές οι «δυσκολίες της πάλης ενάντια στις αστικές επιδράσεις μέσα στο εργατικό κίνημα» στις οποίες αναφέρεται ο Λένιν και των οποίων φορέας είναι ο ΣΥΡΡΙΖΑ. Αυτό το τελευταίο θα εξηγούσε και το γιατί τις αμελείς, αλλά για να αποφύγουμε το ηλεκτρονικό καλίγωμα του ψύλλου, τον οποίο θα μπορούσαμε πάντως να καλιγώσουμε διά ζώσης και καλύτερα ίσως σε κάποια συντεταγμένη πολιτική συζήτηση του συντονιστικού, σε παραπέμπω στις αποφάσεις του 2ου συνεδρίου της 3ης διεθνούς, για χάρη του οποίου γράφτηκε και η μπροσούρα που τσιτάρησες. Αν τώρα καταφέρεις να βρεις σε αυτές τις αποφάσεις κάτι που να ταιριάζει στις αντιλήψεις του ΣΥΡΡΙΖΑ . . .
    http://wwwpraxisred.blogspot.com/2012/04/2.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φίλε παραναγνώστη, το πιο θλιβερό απ' όλα είναι που δεν βρέθηκε μία οργανωμένη συλλογικότητα της αριστερά να απέχει -έστω κ τακτικά- από αυτές τις συγκεκριμένες εκλογές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @avanti_maestro
    Δεν συμμερίζομαι αυτή την άποψη. Βέβαια αδυνατώ να καταλάβω καν το «τακτικά»: από τη θέση μου μόνο τακτική μπορεί να είναι η συμμετοχή ή όχι στις αστικές εκλογές. Επί της ουσίας όμως, φαντάζομαι πως συμφωνείς, ότι η αποχή δεν είναι του ιδίου βάρους με τη συμμετοχή. Αν μια αριστερή συλλογικότητα ρίξει αυτό το σύνθημα θα πρέπει να υπολογίζει σε ανταπόκριση από τη μεριά της εργατικής τάξης, δηλαδή να εκτιμά ότι η ιδέα της απόρριψης του κοινοβουλευτικού τσίρκου έχει σε κάποιο βαθμό ωριμάσει στη συνείδηση της εργατικής τάξης. Αν όχι, όπως είναι σήμερα η περίπτωση, η συλλογικότητα αυτή θα ήταν απλώς πολιτικοί αναχωρητές, που πετάνε ένα dixi et salvavi animam meam και απέρχονται για άλλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μπορεί να έχεις και δίκιο. Αλλά από την άλλη πως η τάξη θα αναμετρηθεί με το ερώτημα του αντικοινοβουλευτισμού -το οποίο αναδύθηκε στους αγώνες- αν η αριστερά παίζει με όρους κοινοβουλευτικού κρετινισμού -κι αυτό αναδύθηκε επίσης στους αγώνες- και υποτάσσει τον δρόμο στο ψηφοδέλτιο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @avanti_maestro
    Άρα το πρόβλημα θα ήταν εάν η όποια αριστερά υποτάσσει τον δρόμο στο κοινοβούλιο κι όχι αν συμμετέχει ή όχι στις εκλογές. Έτσι εάν ένας αριστερός σχηματισμός δεν πάσχει από κοινοβουλευτικό κρετινισμό το πρόβλημα θα ήταν λελυμένο, τουλάχιστον στο βαθμό και στο μέτρο της απήχησης του στις εργατικές μάζες και επομένως η εκλογική συμμετοχή του θεμιτή όσο και η ενδεχόμενη αποχή του. Εδώ, αν ισχυρίζεσαι ότι η αριστερά έχει πολιτικό έλλειμμα, έχεις δίκιο, αλλά τότε δεν πρέπει να σου προκαλεί καμία έκπληξη ούτε είναι αξιοσημείωτο το γεγονός πως κανείς στην αριστερά δεν μίλησε για αποχή ακόμα κι αν θα ήταν η ενδεδειγμένη τακτική κίνηση. Ας κρατήσουμε όμως το μέτρο: είναι άδικο να τσουβαλιάζουμε υπό τον τίτλο «κοινοβουλευτικός κρετινισμός» ό,τι κινείται ή αναπνέει μέσα στην αριστερά!
    Από την άλλη, θα κρατούσα μικρό καλάθι για τον «αντικοινοβουλευτισμό» που αναδύθηκε στους αγώνες για δύο λόγους. Ο προφανής είναι πως αυτός ο αντικοινοβουλευτισμός δεν ήταν σαφές αν και πότε συνοδευόταν ή όχι από επίκληση στον Παπαδόπουλο. Ο βαθύτερος όμως λόγος είναι πως το ζητούμενο δεν είναι ο «αντικοινοβουλευτισμός» αλλά η διάθεση και η αναζήτηση από τη μεριά της εργατικής τάξης πολιτικών λύσεων πέρα από το αστικό σύστημα. Και η ανοιχτή παλάμη, δεν συνιστά αναζήτηση ούτε διαθεσιμότητα εξόδου από το αστικό σύστημα.
    Κατά τα άλλα ούτε η συμμετοχή ούτε η αποχή από μόνες τους δεν προεξοφλούν κάτι για κανέναν.
    Καλή δύναμη σε όλους μας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Έχεις απόλυτο δίκιο. Άφησα ένα σχόλιο στην συνέχεια αυτής της ανάρτησης π με εκφράζει απόλυτα ακριβώς πάνω στον προβληματισμό σου. Να είσαι καλα και γερός. Τα χειρότερα (αλλά και τα πιο μη αναμενόμενα, ελπίζω) έρχονται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή