Αυτοκτονία ή γενοκτονία;

Αναδημοσιεύουμε από το blog του Ηλία Ιωακείμογλου μια εύστοχη παρατήρησή του για τον σύγχρονο Κεϋνσιανισμό. Η εναλλακτική αυτή, έναντι του φιλελευθερισμού, αστική οικονομική θεωρία, θα μας ενδιέφερε στο βαθμό που έχει διαποτίσει τις τάξεις της αριστεράς, στο βαθμό που με αριστερές  φρασεολογίες άμεσων εργατικών διεκδικήσεων  και αντικαπιταλιστικές κορώνες σοσιαλιστικού επέκεινα, προτείνονται  στις άρχουσες τάξεις μέσα από έντυπα της αριστεράς όχι μόνο του φάσματος του Σύρριζα αλλά και της Ανταρσύα, κεϋνσιανές συνταγές «διόρθωσης» του καπιταλισμού. Και αυτό, είτε ανοικτά όπως θα μπορούσε κανείς σε πολλές περιπτώσεις να διαβάσει στο «Πριν», είτε με τη μορφή του προτάγματος της Παναριστεράς επί της περίφημης «μίνιμουμ πολιτικής βάσης» η οποία θα μπορούσε να προσωποποιηθεί στον κύριο της φωτογραφίας με το elegant μουστακάκι που εικονίζεται δίπλα στον  κύριο με τα μούσια. Αλλά ας δώσουμε το λόγο στον Η. Ιωακείμογλου . . . 

Η οικονομική αυτοκτονία της Ευρώπης είναι ο τίτλος του χθεσινού άρθρου του Paul Krugman στους New York Times (http://t.co/grhBS3zE).
Ο μεγάλος κεϊνσιανός οικονομολόγος διαπιστώνει, πρώτον, ότι οι κυβερνήσεις της Ευρώπης αντί να παραδεχθούν ότι έσφαλαν οδηγούν την οικονομία στο χείλος του γκρεμού, και δεύτερον, ότι θα έπρεπε να ακολουθήσουν μιαν επεκτατική νομισματική πολιτική με κάπως υψηλότερο πληθωρισμό καθώς και μια πιο επεκτατική δημοσιονομική πολιτική. Οι κυβερνήσεις της Ευρώπης, ισχυρίζεται ο Paul Krugman, με την εμμονή τους στην λανθασμένη οικονομική πολιτική που ακολουθούν, οδηγούν την γηραιά ήπειρο στην οικονομική αυτοκτονία.
Η θεμελιώδης παραδοχή επί των οποίων βασίζονται οι ισχυρισμοί αυτοί, είναι ότι όσοι ασκούν την πολιτική εξουσία και αποφασίζουν για την οικονομική πολιτική σφάλουν, και κάποιος πρέπει να τους δείξει ότι οι ιδέες τους, σχετικά με την οικονομία, είναι λανθασμένες. Η Γενική Θεωρία της Απασχόλησης, του Τόκου και του Χρήματος, το μεγάλο έργο του John Maynard Keynes, τελειώνει με την παρατήρηση ότι “η σημασία που αποδίδεται στην ισχύ των κατοχυρωμένων συμφερόντων παραείναι υπερβολική συγκρινόμενη με την σημασία που έχει η διάδοση των ιδεών (…) Επικίνδυνα, για καλό ή για κακό, δεν είναι τα κατοχυρωμένα συμφέροντα, αλλά οι ιδέες” [the power of vested interests is vastly exaggerated compared with the gradual enroachment of ideas (…) it is ideas, not vested interests, which are dangerous for good or evil”].
Σε μια περίοδο κρίσης, λοιπόν, σαν την σημερινή, αυτό που έχει σημασία για έναν συνεπή, ορθόδοξο κεϊνσιανό, δεν είναι τα κατοχυρωμένα συμφέροντα, δηλαδή τα ταξικά συμφέροντα, αλλά οι λανθασμένες ιδέες που καθοδηγούν τις αποφάσεις όσων ασκούν την οικονομική πολιτική. Τυφλωμένοι από τις παλιές, λανθασμένες ιδέες, οι κυβερνήσεις και οι σύμβουλοί τους οικονομολόγοι, διαχειρίζονται την κρίση με τρόπο καταστροφικό για τους εργαζόμενους, αλλά σε τελευταία ανάλυση και για το ίδιο το σύστημα, ισχυρίζεται η ορθόδοξη κεϋνσιανή θεωρία. Διότι η βαθιά ύφεση καθίσταται επιζήμια για τις ίδιες τις επιχειρήσεις, για την συσσώρευση κεφαλαίου, για το ίδιο το σύστημα.
Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο οι ορθόδοξοι κεϊνσιανοί, μεταξύ αυτών και ο ο Paul Krugman, οδηγούνται στον ρόλο του αιρετικού σύμβουλου της εξουσίας, ο οποίος εγκαλεί την οικονομική ορθοδοξία, τους πολιτικούς και τους καθεστωτικούς οικονομολόγους να επανέλθουν στον δρόμο της λογικής και του γενικού συμφέροντος, που είναι ο δρόμος της οικονομικής μεγέθυνσης και της πλήρους απασχόλησης.
Ο ορθόδοξος, συνεπής κεϊνσιανός δεν αντιλαμβάνεται την ύφεση ως εργαλείο με το οποίο η τάξη των κεφαλαιοκρατών επιβάλλει τις απαιτήσεις της, ούτε μπορεί να συμφωνήσει με την μαρξιστική ιδέα ότι η ύφεση οργανώνεται από την εξουσία ως μέσο για την πειθάρχηση των εργαζόμενων τάξεων, για να δεχθούν λιγότερες προστατευτικές ρυθμίσεις και χαμηλότερους μισθούς υπό την πίεση της ανεργίας και του διογκούμενου εφεδρικού εργατικού δυναμικού.
Για αυτούς τους λόγους ο Paul Krugman μιλάει για οικονομική “αυτοκτονία” της Ευρώπης, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για γενοκτονία. Μήπως έτσι δεν μιλάνε και οι δικοί μας, αριστεροί, κεϊνσιανοί;