Αναδημοσίευση
από το Tempest
Μετάφραση : Παραναγνώστης
Η βάρβαρη εισβολή του Vladimir Putin στην Ουκρανία είναι η πιο σημαντική γεωπολιτική εξέλιξη από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Είναι ένα σημείο καμπής στην παγκόσμια ιστορία, που πρόκειται να διαμορφώσει όλες τις σχέσεις μεταξύ των κρατών στο ιμπεριαλιστικό σύστημα καθώς και τους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες μέσα σε αυτά.
Η Αριστερά και το αντιπολεμικό κίνημα πρέπει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να διατυπώσει σαφείς θέσεις και αιτήματα. Πρέπει να καταδικάσουμε τον φρικτό πόλεμο του Πούτιν, να οικοδομήσουμε την αλληλεγγύη μας προς την ουκρανική αντίσταση και το ρωσικό αντιπολεμικό κίνημα και να αντιταχθούμε στις δυνάμεις των Ηνωμένων Πολιτειών και του ΝΑΤΟ που πάνε να μετατρέψουν αυτή την πολεμική εστία σε ενδοϊμπεριαλιστικό πόλεμο μεταξύ πυρηνικών δυνάμεων.
Εγκληματικός και Καταστροφικός Πόλεμος
Πριν από δύο εβδομάδες περίπου, ο Πούτιν διέταξε τα στρατεύματά του να εισβάλουν στην Ουκρανία προσδοκώντας σε μια υποδοχή απελευθερωτών από μια κυβέρνηση χωρίς –όπως ισχυριζόταν– λαϊκή υποστήριξη. Υποσχέθηκε γρήγορη νίκη. Οι προσδοκίες του αποδείχτηκαν εσφαλμένες και καταστροφικές: του υπαγόρευσαν την ανάπτυξη ανεπαρκούς στρατιωτικής ισχύος την κατάκτηση και υποταγή της χώρας.
Η Ουκρανία διεξάγει μια ηρωική στρατιωτική και πολιτική αντίσταση ενάντια στη ρωσική εισβολή. Αναγκασμένοι να ανασυνταχθούν από την αντίσταση που συνάντησαν, ο Πούτιν και οι στρατηγοί του φαίνονται έτοιμοι να στραφούν στη στρατηγική της καμένης γης που χρησιμοποίησαν στους προηγούμενους πολέμους τους στην Τσετσενία και τη Συρία, θέτοντας σε κίνδυνο τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων.
Ήδη η ρωσική εισβολή έχει οδηγήσει 2 εκατομμύρια Ουκρανούς να εγκαταλείψουν τη χώρα τους αναζητώντας ασφαλή καταφύγια στην Πολωνία, τη Σλοβακία, την Ουγγαρία και ακόμα μακρύτερα. Τα σχεδόν 40 εκατομμύρια που παραμένουν στη χώρα αντιμετωπίζουν μια ανθρωπιστική καταστροφή. Η Ρωσία βομβαρδίζει περιοχές αμάχων, θέτοντας σε κίνδυνο την πρόσβαση σε νερό, τρόφιμα, φάρμακα και ηλεκτρισμό.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ απάντησαν με τα πάντα εκτός από άμεση στρατιωτική επέμβαση. Έχουν εξαπολύσει οικονομικό πόλεμο κατά της Ρωσίας, επιβάλλοντας κυρώσεις στο εμπόριο και στο χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας. Ενώ όμως οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν κηρύξει εμπάργκο στο ρωσικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν το έχει κάνει, καθώς παραμένει σε μεγάλο βαθμό ενεργειακά εξαρτημένη από τη Ρωσία.
Οι κυρώσεις δεν στοχεύουν μόνο τον
Πούτιν, την κρατική γραφειοκρατία του
και την άρχουσα τάξη της χώρας, αλλά
ολόκληρη την οικονομία. Θα έχουν
καταστροφικό αντίκτυπο στην εργατική
τάξη και τους καταπιεσμένους της χώρας,
που ήδη υποφέρουν από ακραία ανισότητα
μέσα σε μια ακραία συγκέντρωση πλούτου
στα χέρια των ολιγαρχών.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ έσπευσαν επίσης να αναπτύξουν στρατεύματα σε χώρες μέλη που συνορεύουν με την Ουκρανία και τη Ρωσία, ενώ αύξησαν τις αποστολές στρατιωτικής βοήθειας στην Ουκρανία. Το ένα κράτος μετά το άλλο κράτος ετοιμάζεται να αυξήσει τους στρατιωτικούς προϋπολογισμούς του εξοπλιζόμενο εν όψει ένας νέου γύρου ανταγωνισμού μεγάλων δυνάμεων, με τη Γερμανία να πρωτοστατεί υποσχόμενη να διπλασιάσει τις πολεμικές της δαπάνες το επόμενο έτος.
Διεθνής Αντίσταση στον Πόλεμο του Πούτιν
Η ελπίδα μέσα σε αυτή τη φρίκη είναι η εμφάνιση της διεθνούς αντιπολεμικής αντίστασης από τα κάτω. Το πιο σημαντικό συστατικό της είναι, φυσικά, η ουκρανική αντίσταση σε όλες τις στρατιωτικές και λαϊκές μορφές της.
Αυτή η αντίσταση έχει εμπνεύσει την αντιπολεμική οργάνωση σε όλο τον κόσμο, κυρίως στην ίδια τη Ρωσία. Εκεί, αντιπολεμικοί διαδηλωτές αψήφησαν την κυβερνητική καταστολή, συμμετέχοντας σε χιλιάδες διαμαρτυρίες σε όλη τη χώρα. Ήδη περισσότεροι από 13.000 άνθρωποι έχουν συλληφθεί και υποστεί βάναυση μεταχείριση από την πολιτική αστυνομία του Πούτιν. Μπροστά σε αυτή την πολιτική τρομοκράτησης, εκατοντάδες χιλιάδες έχουν βάλει την υπογραφή τους κάτω από αντιπολεμικές δημόσιες δηλώσεις, καλλιτέχνες έχουν διακινδυνεύσει την καριέρα τους σε κρατικά ιδρύματα για να μιλήσουν δημόσια εναντίον του Πούτιν, καθηγητές στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας έχουν βγει κατά του πολέμου και μέλη του κοινοβουλίου ζήτησαν να σταματήσει.
Το αντιπολεμικό αίσθημα θα φουντώνει ακόμη περισσότερο καθώς Ρώσοι φαντάροι θα χάνουν τη ζωή, τα άκρα και τα λογικά τους σε έναν πόλεμο ιμπεριαλιστικής κατάκτησης. Αυτό θα πυροδοτήσει αντιπολεμική δράση στη χώρα, ακόμη και μέσα στο στράτευμα. Βλέποντας τη στρατιωτική και πολιτική αντίσταση της Ουκρανίας, οι φαντάροι βλέπουν πια, πίσω από τα ψέματα του Πούτιν ότι θα ήταν καλοδεχούμενοι απελευθερωτές. Ήδη υπάρχουν αναφορές για στρατεύματα που αρνούνται να πολεμήσουν, σαμποτάρουν τον ίδιο τους τον εξοπλισμό, ενώ κάποιοι αυτομολούν.
Πέρα από την ουκρανική και τη ρωσική αντίσταση, ένα διεθνές κύμα αντιπολεμικών κινητοποιήσεων έχει αρχίσει να σηκώνεται ενάντια στον πόλεμο του Πούτιν. Ποικίλες σε μέγεθος και σύνθεση, έχουν σε μερικές περιπτώσεις φτάσει τις χιλιάδες, με μία στο Βερολίνο να ξεπερνά τις 100.000.
Η πολιτική του πολέμου στην Ουκρανία
Εάν, κατά τον περίφημο αφορισμό του Karl von Clausewitz, «ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα», χρειάζεται πρώτα να κατανοήσουμε την πολιτική αυτού του πολέμου και των διαφόρων εμπολέμων.
Η Ρωσία διεξάγει έναν επιθετικό ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Όπως έχει καταστήσει πολύ σαφές ο Πούτιν στη μια μετά την άλλη από τις ομιλίες του, στοχεύει να παλινορθώσει την πρώην αυτοκρατορία του κράτους του στην Ανατολική Ευρώπη και βλέπει την Ουκρανία ως μια βαθμίδα αυτού του έργου. Σκοπεύει να εγκαταστήσει ένα καθεστώς ανδρείκελο σε ολόκληρη τη χώρα ή να τη διαμελίσει, διατηρώντας τον ρωσικό έλεγχο στην Ουκρανία και στα αποσχισμένα κρατίδια του Λουχάνσκ και του Ντόνετσκ.
Η Ουκρανία εμπλέκεται σε έναν πόλεμο εθνικής αυτοδιάθεσης και μάλιστα εθνικής απελευθέρωσης ενάντια σε μια εισβάλουσα, κατοχική ιμπεριαλιστική δύναμη. Ο αγώνας περιλαμβάνει στρατιωτικές και λαϊκές διαστάσεις, οι οποίες θα διαρκέσουν ως μια συνεχιζόμενη εξέγερση ακόμη και μετά από μια ενδεχόμενη ρωσική νίκη.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες δυνάμεις του ΝΑΤΟ στοχεύουν να υπερασπιστούν τη σφαίρα επιρροής τους, την οποία έχουν επεκτείνει από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου όλο και βαθύτερα στην Ανατολική Ευρώπη. Η Ουάσιγκτον έχει καταστήσει σαφές ότι συσπειρώνει τους συμμάχους της για έναν ανταγωνισμό σε επίπεδο μεγάλων δυνάμεων με τη Ρωσία – και, το σημαντικότερο, πίσω από αυτήν με την Κίνα – προκειμένου να θωρακίσει την ηγεμονία της στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα.
Ενάντια στον κάλπικο αντιιμπεριαλισμό
Σε αυτόν τον πόλεμο, υπάρχουν τρεις παγίδες που η διεθνής Αριστερά και το αντιπολεμικό κίνημα πρέπει να αποφύγουν πάση θυσία. Πρώτα και κύρια, δεν πρέπει να υιοθετήσουμε την πολιτική του «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου» και να υποστηρίξουμε τη Ρωσία του Πούτιν ως κάποιου είδους αντιιμπεριαλιστικό κράτος.
Αν και ακούγεται παράξενο για τους περισσότερους ανθρώπους, αυτή τη θέση κρατούν στην πραγματικότητα τμήματα της Αριστεράς. Μικρά σε αριθμό, αλλά με δυσανάλογη επιρροή σε ευρύτερα στρώματα αντιπολεμικών κινημάτων που δικαίως βέβαια περιφρονούν τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ.
Αυτή η θέση βλέπει τις Ηνωμένες Πολιτείες ως το μόνο ιμπεριαλιστικό κράτος στον κόσμο και υποστηρίζει όλα τα κράτη, όσο απεχθή κι αν είναι, όπως η Ρωσία του Πούτιν και η Συρία του Μπασάρ αλ Άσαντ, που υποτίθεται ότι αντιστέκονται στις ΗΠΑ. Στην πορεία, οι οπαδοί αυτής της θέσης καταλήγουν να εξηγούν ή/και να δικαιολογούν τα πολλαπλά εγκλήματα αυτών των κρατών, συμπεριλαμβανομένων των πολέμων και των αντεπαναστάσεων, ως τη ρεαλπολιτίκ αυτού που αποκαλούν αντιιμπεριαλισμό.
Στην πραγματικότητα, αυτή η θέση δεν έχει καμία σχέση με τον αντιιμπεριαλισμό. Υποστηρίζει στην περίπτωση της Ρωσίας ή της Κίνας κράτη που εκμεταλλεύονται εργάτες, καταπιέζουν άλλα έθνη και λαούς και φιλοδοξούν να γίνουν μεγάλες δυνάμεις.
Σε τούτο τον πόλεμο της Ρωσίας ενάντια στην Ουκρανία, τέτοιοι κάλπικοι αντιιμπεριαλιστές υιοθετούν διάφορες θέσεις. Κάποιοι από αυτούς υποστηρίζουν τον πόλεμο της Ρωσίας, άλλοι ασκούν ήπια μόνο κριτική και άλλοι περιορίζουν τα καθήκοντα του αντιπολεμικού κινήματος μόνο στην κριτική των Ηνωμένων Πολιτειών και του ΝΑΤΟ.
Όποια κι αν είναι η μορφή του, ο κάλπικος αντιιμπεριαλισμός διακυβεύει θεμελιωδώς μια αντιπολεμική θέση έναντι της Ουκρανίας. Δεν αντιτίθεται κατηγορηματικά στην εισβολή και την κατοχή της χώρας από τη Ρωσία.
Ακόμη χειρότερα, η άρνησή τους να αντιταχθούν στον πόλεμο της Ρωσίας παραβιάζει την αλληλεγγύη με την ουκρανική αντίσταση, δεν την θεωρεί καν αντίσταση αλλά απλώς έναν πόλεμο πληρεξούσιων της Ουάσιγκτον.
Παραβιάζει επίσης την αλληλεγγύη προς το ρωσικό αντιπολεμικό κίνημα. Οι κάλπικοι αντιιμπεριαλιστές έχουν εδώ και καιρό απορρίψει τέτοιου είδους εγχώριες αντιπολιτεύσεις, σε όσα ονομάζουν «αντιιμπεριαλιστικά κράτη», χαρακτηρίζοντάς τες ως «έγχρωμες επαναστάσεις» που ενορχηστρώνονται εξ ολοκλήρου από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ουσιαστικά, οι κάλπικοι αντιιμπεριαλιστές παραβιάζουν τον διεθνισμό της εργατικής τάξης και την αρχή της υποστήριξης του δικαιώματος του καταπιεσμένου έθνους στην αυτοδιάθεση. Θεωρούν τον κόσμο χωρισμένο αποκλειστικά σε κράτη και υποστηρίζουν εκείνα τα κράτη που πιστεύουν ότι είναι αντιιμπεριαλιστικά, ακόμη και όταν εκμεταλλεύονται εργάτες και καταπιέζουν λαούς.
Η υιοθέτηση ενός τέτοιου κάλπικου αντιιμπεριαλισμού θα θέσει εκ θεμελίων σε κίνδυνο το αντιπολεμικό κίνημα. Θα αποξενώσει τους ανθρώπους, ιδιαίτερα τους Ουκρανούς, που ξεχύθηκαν στους δρόμους ενάντια στον πόλεμο του Πούτιν και θα αμαυρώσει την Αριστερά ως απολογητές του Πούτιν.
Ενάντια στην υποστήριξη της επέμβασης των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ
Η δεύτερη, και ίσως πιο επικίνδυνη παγίδα, είναι να υποστηρίξει η Αριστερά και το αντιπολεμικό κίνημα τις Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ ως μέσο για να σταματήσει ο πόλεμος και να εξασφαλιστεί η απελευθέρωση της Ουκρανίας. Αυτό θα έστελνε το κίνημα στο πλευρό της μεγαλύτερης ιμπεριαλιστικής δύναμης του κόσμου, της οποίας οι στόχοι είναι εντελώς ληστρικοί.
Κανείς δεν πρέπει να ξεχνά τη μακρά, αιματηρή ιστορία της Ουάσιγκτον από τον Ισπανοαμερικανικό Πόλεμο μέχρι τους δύο ιμπεριαλιστικούς παγκόσμιους πολέμους, το Βιετνάμ, τις εισβολές της στο Ιράκ και το Αφγανιστάν και την τρέχουσα υποστήριξή της στην κατοχή της Παλαιστίνης από το Ισραήλ και τον πόλεμο της Σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη. Αυτό το ιστορικό των ΗΠΑ έκανε τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ να αποκαλεί τις Ηνωμένες Πολιτείες «τον μεγαλύτερο προμηθευτή βίας στον κόσμο».
Η συμμαχία του ΝΑΤΟ είναι μέρος αυτής της ιμπεριαλιστικής ιστορίας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες το δημιούργησαν, όπως είπε περίφημα ο πρώτος τους Γενικός Γραμματέας Λόρδος Ismay, για να «κρατήσει τους Ρώσους έξω, τους Αμερικανούς μέσα και τους Γερμανούς κάτω» στην Ευρώπη. Με άλλα λόγια, είναι ένα όχημα της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας επί του ευρωπαϊκού καπιταλισμού.
Τα περισσότερα από τα άλλα κράτη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ έχουν το δικό τους άθλιο ιστορικό αποικιοκρατίας. Και πολλά υπήρξαν συνεργοί στους πολέμους της Ουάσιγκτον, πιο πρόσφατα στο Αφγανιστάν, όπου το ΝΑΤΟ έπαιξε μεγάλο ρόλο στην «ειρήνευση» της χώρας, διαπράττοντας πολλά εγκλήματα πολέμου στη διαδικασία.
Επιπλέον, η απόφαση των Ηνωμένων Πολιτειών και των ευρωπαϊκών δυνάμεων να επεκτείνουν το ΝΑΤΟ και την ΕΕ στην Ανατολική Ευρώπη είναι μία από τις αιτίες του πολέμου στην Ουκρανία. Αυτό πυροδότησε την αυξανόμενη αποφασιστικότητα του Πούτιν την τελευταία δεκαετία να διεκδικήσει ξανά τη χαμένη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η ΕΕ δεν προσφέρουν καμία άλλη εναλλακτική λύση στην Ουκρανία παρά την υποταγή στα ιμπεριαλιστικά τους συμφέροντα και στα νεοφιλελεύθερα οικονομικά τους. Στην πραγματικότητα, μέσω του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ένας από τους καταπιεστές της Ουκρανίας. Αυτά τα διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα έχουν κλειδώσει την Ουκρανία σε χρέη που πλέον ξεπερνούν τα 129 δισεκατομμύρια δολάρια. Οι εργαζόμενοι και οι καταπιεσμένοι της χώρας έχουν ήδη πληρώσει ένα τεράστιο τίμημα για να εξυπηρετήσουν αυτά τα δάνεια.
Όπως έκαναν σε ολόκληρο τον Παγκόσμιο Νότο, τα διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα ζήτησαν από την Ουκρανία να περικόψει τα κοινωνικά προγράμματα, να ιδιωτικοποιήσει την κρατική βιομηχανία, να απολύσει δημόσιους υπαλλήλους και να μειώσει τους μισθούς και τα επιδόματα των εργαζομένων, σε αντάλλαγμα περισσότερων δανείων. Οι ετήσιες πληρωμές της Ουκρανίας αποσπούν δισεκατομμύρια δολάρια, που διαφορετικά θα πήγαιναν στις τόσο απαραίτητες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις για τη βελτίωση του αβυσσαλέα χαμηλού βιοτικού επιπέδου της πλειοψηφίας.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ στοχεύουν να υπερασπιστούν και στην πραγματικότητα να επεκτείνουν τη στρατιωτική τους κυριαρχία στην Ανατολική Ευρώπη και την επιβολή της νεοφιλελεύθερης οικονομίας. Δεν έχουν λύση στα δεινά της πλειοψηφίας των Ουκρανών που αγωνίζονται για την απελευθέρωσή τους.
Παρ' όλα αυτά, πολλοί άνθρωποι
τρομοκρατημένοι από τον πόλεμο του
Πούτιν ζητούν λανθασμένα από την
Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες να επέμβουν
άμεσα ή να δημιουργήσουν μια ζώνη
απαγόρευσης πτήσεων. Αυτό θα οδηγούσε
σε στρατιωτικές αντιπαραθέσεις μεταξύ
Ηνωμένων Πολιτειών/ΝΑΤΟ και Ρωσίας,
διακινδυνεύοντας τον Τρίτο Παγκόσμιο
Πόλεμο μεταξύ των πυρηνικών δυνάμεων.
Ειρήνη, όχι πασιφισμός
Η τρίτη παγίδα είναι η υιοθέτηση μιας θέσης πασιφισμού και αντίθεσης σε κάθε πόλεμο και βία. Όσο κι αν είναι κατανοητό ότι η εισβολή του Πούτιν την έκανε ελκυστική, είναι εντούτοις μια λανθασμένη θέση, που θα οδηγούσε σε προδοσία της αλληλεγγύης με την ουκρανική αντίσταση.
Ο πασιφισμός αναδεικνύει τη μη βία σε αρχή για όλες τις περιστάσεις. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, δεν είναι όλες οι μορφές βίας και πολέμου αντιδραστικές. Μπορούν επίσης να είναι και μέσα απελευθέρωσης από την καταπίεση.
Ο απελευθερωτικός αγώνας του Βιετνάμ, ο νικητής του γαλλικού και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, ήταν μια προοδευτική χρήση στρατιωτικής δύναμης που εξασφάλισε την ανεξαρτησία της χώρας. Ο Εμφύλιος Πόλεμος των Η.Π.Α., ο οποίος περιελάμβανε τόσο την κατάκτηση του Νότου από τον στρατό της Ένωσης όσο και τη γενική απεργία των σκλαβωμένων ανθρώπων, τερμάτισε τη σκλαβιά στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Θα ήταν βαθύ λάθος να ταυτίσουμε τη βία του βιετναμέζου με τη βία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού ή τη βία των ιδιοκτητών σκλάβων με εκείνη των ανθρώπων που ήταν σκλάβοι και να κρίνουμε και τα δύο ως κακά. Η μία πλευρά παλεύει για τη διατήρηση των βίαιων συστημάτων καταπίεσης και η άλλη πλευρά για την κατάργησή τους.
Αντί να χρησιμοποιήσουμε μια αφηρημένη ηθική, που μπορεί να οδηγήσει σε μια ειλικρινών μεν προθέσεων, αλλά ανήθικη θέση ουδετερότητας στον αγώνα μεταξύ καταπιεστών και καταπιεσμένων, θα πρέπει να προσεγγίσουμε το ζήτημα της βίας και του πολέμου με πολιτικά κριτήρια ως ζητήματα τακτικής. Θα πρέπει να αντιταχθούμε σε πολέμους που επιβάλλουν την κυριαρχία, την καταπίεση και την εκμετάλλευση και να υποστηρίζουμε πολέμους που απελευθερώνουν τους ανθρώπους από αυτές τις δομές.
Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να υποστηρίξουμε οποιαδήποτε και κάθε βία για την επιδίωξη της νίκης. Θα πρέπει να υποστηρίζουμε μόνο μέσα πάλης που οργανώνουν και ενισχύουν τη συλλογική πάλη της καταπιεσμένης πλειοψηφίας. Αυτό όμως μπορεί να κριθεί μόνο στις συγκεκριμένες συνθήκες ενός δεδομένου πολέμου.
Σοσιαλιστικές και Αντιπολεμικές
θέσεις Αρχών
Ποιες λοιπόν θέσεις πρέπει να υιοθετήσουν οι σοσιαλιστές και το αντιπολεμικό κίνημα σχετικά με την εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία; Αυτός ο πόλεμος συνδυάζει τρία στοιχεία: την ιμπεριαλιστική κατάκτηση της Ουκρανίας από τη Ρωσία, τον αγώνα της Ουκρανίας για αυτοδιάθεση και την ενδοϊμπεριαλιστική σύγκρουση μεταξύ της Ρωσίας και των Ηνωμένων Πολιτειών, του παγκόσμιου ηγεμόνα.
Το κεντρικό μας σύνθημα πρέπει να είναι «Ούτε Ουάσιγκτον ούτε Μόσχα˙ Διεθνής αλληλεγγύη από τα κάτω ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό». Πρέπει να υποστηρίξουμε το δικαίωμα της Ουκρανίας στην αυτοδιάθεση και τον αγώνα της για εθνική απελευθέρωση από τη ρωσική κατοχή. Πρέπει να υποστηρίξουμε το δικαίωμα των Ουκρανών να εξασφαλίσουν όπλα από όπου μπορούν για να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους— πρέπει όμως ακόμα να επισημάνουμε στους Ουκρανούς τους όρους που θα συνοδεύουν κάθε όπλο και κάθε υποστήριξη που αναζητούν από τις Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Πρέπει να υποστηρίξουμε τις προοδευτικές δυνάμεις – την Αριστερά, τις φεμινιστικές οργανώσεις, τα συνδικάτα- στην ουκρανική αντίσταση που υποστηρίζουν τα δικαιώματα των καταπιεσμένων εθνικών μειονοτήτων της χώρας, των ρωσόφωνων, του εβραϊκού πληθυσμού και άλλων. Μόνο η ενότητα μεταξύ όλων των Ουκρανών ενάντια σε όλες τις καταπιέσεις μπορεί να συνθέσει μια αντίσταση ενάντια στην προσπάθεια της Ρωσίας να διχάσει και να κατακτήσει τη χώρα.
Πρέπει να σταθούμε αλληλέγγυοι στο ρωσικό αντιπολεμικό κίνημα. Εάν αυτό καταφέρει να επεκταθεί σε ικανό μέγεθος και βάθος, μπορεί να δώσει εμπιστοσύνη στα ρωσικά στρατεύματα να αρνηθούν να πολεμήσουν βάζοντας τέλος στην εισβολή.
Μέσα από αυτή την αντίσταση θα μπορούσε να γεννηθεί ένας ακόμη πιο ριζοσπαστικός αγώνας για μια αμφισβήτηση της απολυταρχίας του Πούτιν. Ας θυμηθούμε, ότι ρωσικές στρατιωτικές ήττες οδήγησαν ιστορικά σε επαναστάσεις: ο πόλεμος της με την Ιαπωνία στην επανάσταση του 1905, ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος στη Ρωσική Επανάσταση το 1917 και η κατοχή του Αφγανιστάν από τη Μόσχα τη δεκαετία του 1980 στις πολιτικές επαναστάσεις του 1989–1991.
Όντας αντίθετοι στον πόλεμο της Ρωσίας, δεν πρέπει να καλέσουμε τις Ηνωμένες Πολιτείες και τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ να παρέμβουν. Δεν πρέπει να υποστηρίξουμε τις κυρώσεις τους, που στην προκειμένη περίπτωση είναι πόλεμος με άλλα οικονομικά μέσα. Σημαίνουν τη συλλογική τιμωρία της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων, που ήδη υποφέρουν από ακραία ανισότητα, για τα εγκλήματα των κυβερνώντων τους.
Αυτό το καθεστώς κυρώσεων είναι εντελώς υποκριτικό. Οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιτίθενται στις κυρώσεις και στη Σαουδική Αραβία, παρά τον γενοκτονικό της πόλεμο στην Υεμένη, και στο Ισραήλ, παρά το γεγονός ότι υποστηρίζουν το απαρτχάιντ και τις δεκαετίες κατοχής της Παλαιστίνης. Οι Ηνωμένες Πολιτείες χρησιμοποιούν ή αρνούνται να χρησιμοποιήσουν κυρώσεις για να προωθήσουν τα ιμπεριαλιστικά τους συμφέροντα.
Οι κυρώσεις στη Ρωσία έχουν σχεδιαστεί για να διασφαλίσουν την ηγεμονία των ΗΠΑ, στέλνοντας στην Κίνα και σε άλλα κράτη το μήνυμα της γεωπολιτικής και οικονομικής ισχύος της Ουάσιγκτον και του κινδύνου για όποιον αψηφά τις επιταγές της. Εντείνουν τους ενδοϊμπεριαλιστικούς και περιφερειακούς ανταγωνισμούς για κυριαρχία στο παγκόσμιο καπιταλισμό σύστημα.
Πρέπει επίσης να αντιταχθούμε στις εκκλήσεις προς τις Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ να επιβάλουν ζώνη απαγόρευσης πτήσεων, η οποία θα μετατρέψει την εισβολή της Ρωσίας σε έναν ενδοϊμπεριαλιστικό πόλεμο μεταξύ πυρηνικών δυνάμεων, θέτοντας τον κόσμο σε κίνδυνο ατομικού Αρμαγεδδόνα. Ομοίως, θα πρέπει να καταγγείλουμε τη νέα στρατιωτικοποίηση των Ηνωμένων Πολιτειών, των κρατών του ΝΑΤΟ, της Ρωσίας και άλλων χωρών που προετοιμάζουν νέο γύρο στον ανταγωνισμό των μεγάλων δυνάμεων και παγκόσμιους πολέμους.
Αντίθετα, πρέπει να εγείρουμε αιτήματα για την αντιμετώπιση της άμεσης ανθρωπιστικής κρίσης. Το πιο σημαντικό, πρέπει να καλέσουμε τον κόσμο να ανοίξει τα σύνορά του σε όλους τους Ουκρανούς που εγκαταλείπουν τη χώρα τους, καθώς και σε όλους τους άλλους μετανάστες, ιδιαίτερα τους Αφρικανούς και τους Άραβες που, με ξεκάθαρα ρατσιστικούς όρους, έχουν μπει στην άκρη της γραμμής και τους απαγορεύεται η είσοδος σε κράτη της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.
Τέλος, πρέπει να καλέσουμε τις Ηνωμένες Πολιτείες και τα διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματά τους να ακυρώσουν το χρέος της Ουκρανίας. Μόνο τότε, εάν η Ουκρανία καταφέρει να απελευθερωθεί από τη ρωσική κατοχή, θα μπορέσει να ξεφύγει από τα οικονομικά δεσμά της Δύσης και να ξαναχτίσει όπως κρίνει σκόπιμο.
Να ξαναχτίσουμε τον εργατικό διεθνισμό
Η Αριστερά και το αντιπολεμικό κίνημα πρέπει να ανταποκριθούν στην πρόκληση του πολέμου του Πούτιν. Ο πόλεμος αυτός θα διαμορφώσει την παγκόσμια πολιτική για την επόμενη γενιά, θα επηρεάσει κάθε ξεχωριστό εσωτερικό ζήτημα και θα επηρεάσει όλα τα ταξικά και κοινωνικά κινήματα.
Ο πόλεμος έχει ήδη συγκλονίσει την παγκόσμια οικονομία. Έχει φέρει απότομες συστολές στα χρηματιστήρια σε όλο τον κόσμο, έχει αυξήσει δραματικά τον πληθωρισμό, ειδικά στο φυσικό αέριο και τα τρόφιμα, και αναγκάζει τις κεντρικές τράπεζες από χώρα σε χώρα να αυξήσουν τα επιτόκια.
Αυτά με τη σειρά τους θα αναγκάσουν τις κυβερνήσεις να θεσπίσουν μέτρα λιτότητας για τα κοινωνικά προγράμματα και την κρατική απασχόληση, ενώ θα αυξάνουν τους στρατιωτικούς προϋπολογισμούς τους. Θα θυσιάσουν το βούτυρο μας για να πληρώσουν τα όπλα τους.
Οι στρατιωτικές τους προετοιμασίες θα επιδεινώσουν τις εντάσεις στο παγκόσμιο κρατικό σύστημα. Κάθε κράτος θα προσπαθήσει να προστατεύσει τη σφαίρα επιρροής του, κομματιάζοντας τις δομές του παγκόσμιου καπιταλισμού. Και όλα θα διπλασιάσουν την προσπάθειά τους για εξασφάλιση αξιόπιστων αποθεμάτων ορυκτών καυσίμων, οδηγώντας σε ακόμη μεγαλύτερη παγκόσμια υπερθέρμανση στη διαδικασία.
Αυτή η δυναμική θα εντείνει την προϋπάρχουσα πολιτική πόλωση κάθε χώρας. Με το κατεστημένο να προεδρεύει μέσα στην κρίση, τις περικοπές και τις πολεμικές προετοιμασίες, η δεξιά και η αριστερά θα έχουν και οι δύο την ευκαιρία να προσφέρουν εναλλακτικούς δρόμους προς τα εμπρός.
Αυτό θα συμβεί εν μέσω μιας αναμενόμενης αύξησης της ταξικής και κοινωνικής πάλης, που φουντώνει από τα μέτρα λιτότητας των κυβερνώντων. Για παράδειγμα, στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα αφεντικά θα λένε σε κάθε διαπραγμάτευση συμβολαίου με τα συνδικάτα ότι ο πληθωρισμός και τα αυξημένα επιτόκια δεν επιτρέπει τη χορήγηση αυξημένων μισθών και παροχών αν είναι να διατηρηθεί η κερδοφορία, πυροδοτώντας πιθανές απεργίες.
Σε αυτήν την ιστορική στιγμή, η Αριστερά πρέπει να αδράξουμε την ευκαιρία, να αντιταχθούμε τόσο στη Μόσχα όσο και στην Ουάσιγκτον, να οικοδομήσουμε ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες και να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για να τους συνδέσουμε με παρόμοιες μάχες για κοινωνική και οικονομική δικαιοσύνη σε όλο τον κόσμο. Περισσότερο από ποτέ άλλοτε, πρέπει να οικοδομήσουμε και να ξαναχτίσουμε την πολιτική του διεθνισμού της εργατικής τάξης και να οργανώσουμε έναν αγώνα για έναν κόσμο που βάζει τους ανθρώπους μπροστά από τον ιμπεριαλισμό και το κέρδος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου