Παντελής Πουλιόπουλος

 Σαν σήμερα, 6 Ιουνίου 1943 εκτελείται στο Νεζερό ο σπουδαιότερος Έλληνας Μαρξιστής Παντελής Πουλιόπουλος.

 

Δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από ένα κείμενό του, που δημοσιεύθτηκε το Δεκέμβρη του 1935. Πρόκειται για τα σημεία 36, 37 και 38 των Θέσεων της Κ.Ε. της ΟΚΔΕ για την συζήτηση ανάμεσα στους Κομμουνιστές Διεθνιστές και ειδικότερα με την ομάδα «Μπολσεβίκος» πάνω στο ζήτημα της Νέας Διεθνούς και του Νέου Κόμματος στην Ελλάδα που αναφέρεται στα καθήκοντα της ΟΚΔΕ σχετικά με την κατάσταση του συνδικαλισμού. Οι καταστάσεις που περιγράφονται  μας είναι και σήμερα πολύ - μα πολύ - γνώριμες

Αναδημοσιεύουμε από το διαδικτυακό Αρχείο των Μαρξιστών

 

36. Το βασικό συνδικαλιστικό πρόβλημα σήμερα. 

Η βιαιότητα της κεφαλαιοκρατικής επίθεσης, η πολιτική του σταλινισμού και του ρεφορμισμού έχουν σήμερα παραλύσει πλέρια την οργανωμένη αντίσταση του προλεταριάτου. Το συνδικαλιστικό κίνημα των εργατών βρίσκεται σε τέτοια αποσύνθεση που με μια ορισμένη έννοια μπαίνουν σήμερα μπροστά στην επαναστατική πρωτοπορία καθήκοντα παρόμοια με μια απαρχής οργάνωση της εργατικής τάξης, όπως έμπαινε στα 1918-20 μπροστά στο Σοσιαλεργατικό Κόμμα. 

Ο ελληνικός ρεφορμισμός δεν κατόρθωσε ποτέ να αποκτήσει ισχυρές κοινωνικές βάσεις, επειδή η ανάπτυξη του καπιταλισμού στην Ελλάδα δεν επέτρεψε τη διάθεση ενός τέτοιου ποσοστού από την υπεραξία του, που να δημιουργήσει ένα ισχυρό και με παραδόσεις αριστοκρατικό στρώμα της εργατικής τάξης, σαν εκείνο των μεγάλων καπιταλιστικών χωρών της Ευρώπης και της Αμερικής. Ο ρεφορμισμός στην Ελλάδα κατόρθωσε να παίξει το ρόλο του, προπάντων εξαιτίας της νεαρότητας και της ανομοιογένειας του ελληνικού προλεταριάτου και της πολιτικής που κράτησε απέναντί του o σταλινικός κεντρισμός. Ο ξετσίπωτος τυχοδιωκτισμός της κλίκας των εργατοκαπήλων που εκπροσωπεί ακόμη τον ελληνικό ρεφορμισμό στο αποφασιστικότερό του τμήμα (Καλομοίρης, Ευαγγέλου, Καλύβας και Σία), η ανοιχτή και ολοκληρωτική εξάρτησή της κά0ε φορά από τις κεφαλαιοκρατικές κοινοβουλευτικές ή δικτατορικές κυβερνήσεις, είναι αποτέλεσμα από τη μια μεριά της περιορισμένης κοινωνικής βάσης του ρεφορμισμού και από την άλλη οφείλεται στην οργανωτική απονέκρωση των συνδικάτων, τα οποία κατευθύνει εξουδετερώνοντας έτσι κάθε δυνατότητα αντίστασης από τις μάζες. 

Η πολιτική ύστερα της λεγόμενης «Τρίτης Περιόδου» του σταλινισμού, η πολιτική του «ενιαίου μετώπου μόνο από τα κάτω», του «σοσιαλφασισμού» κλπ., έριξαν στον απόλυτο αιρετισμό τις δυνάμεις της επαναστατικής αντιπολίτευσης και εκμηδένισαν κάθε δυνατότητα επίδρασής της στη βάση των ρεφορμιστικών συνδικάτων. Η σημερινή πολιτική του σταλινισμού, που προσπαθεί να εφαρμόσει την τακτική του ενιαίου μετώπου στις θελήσεις της ρεφορμιστικής γραφειοκρατίας, αντί να την αποκαλύπτει ανοιχτά μπροστά στις μάζες, οδηγεί στην οργανωτική διάλυση και στο αποτελείωμα της ιδεολογικής αποσύν0εσης της επαναστατικής συνδικαλιστικής αντιπολίτευσης με την αυτοεξαφάνισή της μέσα στους κόλπους του ρεφορμισμού. Η ανασύνταξη των διασκορπισμένων δυνάμεων του συνδικαλιστικού κινήματος, η αναδιοργάνωσή τους, η επέκταση της συνδικαλιστικής οργάνωσης στα πιο πλατιά ανοργάνωτα στρώματα του προλεταριάτου μπαίνει σαν άμεσο και βασικό καθήκον του Νέου Κόμματος.

37. Γενικές προϋποθέσεις της συνδικαλιστικής αυτοοργάνωσης. 

Το πρακτικό πρόγραμμα δράσης, στη σφαίρα αυτή της συνδικαλιστικής αναδιοργάνωσης, πρέπει να ξεκινάει από τις ακόλουθες βασικές εκτιμήσεις: 

1) Η αναγκαία οργανωτική ενοποίηση του διασπασμένου συνδικαλιστικού κινήματος σε μία Ενιαία Γενική Συνομοσπονδία των Εργατών της Ελλάδας, κάτω από τις σημερινές συνθήκες, δεν μπορεί να είναι το αποτέλεσμα μίας διαπραγμάτευσης και συνεννόησης των γραφειοκρατικών κορυφών του ρεφορμισμού και του σταλινισμού. Θα είναι έργο που θα πραγματοποιήσει η ίδια η δράση των μαζών της εργατικής τάξης. Δηλαδή μόνο πάνω στη βάση μίας ενιαιομετωπικής δράσης των διασκορπισμένων δυνάμεων του συνδικαλιστικού κινήματος μπορεί να επιτύχουμε τη συγκέντρωση τους και την οργανωτική τους ενοποίηση. 

2) Κατά το μέτρο που η οικονομική εξέλιξη στη χώρα έχει αναπτύξει τη μεγάλη επιχείρηση και τη μεγάλη εργοστασιακή παραγωγή, πρέπει μέσα σ’ αυτές τις επιχειρήσεις να επιδιώξουμε να μεταφέρουμε μεθοδικά και συστηματικά τη βάση των αντίστοιχων συνδικαλιστικών οργανώσεων και ταυτόχρονα να συνενώσουμε τα κλαδικά σωματεία της ίδιας παραγωγής σε ένα συνδικάτο. 

3) Πρέπει να μελετηθούν συγκεκριμένα όλες οι μεταβολές που έχει φέρει και θα φέρει η οικονομική εξέλιξη στη διάθρωση και σύνθεση της εργατικής τάξης που θα μας επιτρέψουν να εκτιμήσουμε τη σημερινή δυναμικότητα των διαφόρων τμημάτων της και το σκοπιμότερο τρόπο της οργάνωσης τους. Είναι λ.χ. αναμφισβήτητο ότι η οικονομική εξέλιξη περιόρισε τη σημασία εργατικών κλάδων που έπαιξαν άλλοτε αποφασιστικό ρόλο, όπως οι καπνεργάτες, ενώ δημιούργησε νέα μαζικά και συγκεντρωμένα τμήματα, όπως οι υφαντουργοί.

38. Για μία υγιή συνδικαλιστική εργασία. 

Πρωταρχικό μέσο για κάθε ορθή, συστηματική συνδικαλιστική δράση, είναι η οργάνωση της επαναστατικής συνδικαλιστικής αντιπολίτευσης και η συνεργασία με όλα τα τίμια στοιχεία του συνδικαλιστικού κινήματος για κοινούς σκοπούς πάνω στις βάσεις μίας υγιούς συνδικαλιστικής εργασίας, δηλαδή ανεπιφύλακτη καταδίκη της πολιτικής της συνεργασίας των τάξεων και των υπουργικών προθαλάμων, της πολιτικής των διαγραφών για αντίθετες γνώμες, του διορισμού και της καθαίρεσης από τα πάνω των διοικητικών ή απεργιακών οργάνων, της αιρετικοποίησης του συνδικάτου με την μέθοδο της «προσχώρησης» του σε εκλογικούς σχηματισμούς του σταλινικού κόμματος. 

Καθορισμός κάθε φορά από τα υπεύθυνα όργανα μίας μελετημένης απεργιακής στρατηγικής και απεργιακής τακτικής και όχι διακωμώδηση του ιερού όπλου της απεργίας με τελεσιγραφικές διαταγές για απεργίες ασύνδετες ολότελα με την κατάσταση την αντικειμενική και την κατάσταση του πνεύματος των εργατών. Επεξεργασία κάθε φορά με βάση τους συγκεκριμένους όρους, ενός σχεδίου για την επέκταση και ενοποίηση των μερικότερων απεργιακών αγώνων, ώστε να μην οδηγούνται σε αποτυχία από απομόνωση και ασυνδεσία. Κανονική εκλογή, λογοδοσία και έλεγχος των διοικήσεων από την βάση. Τυπική αυτονομία του συνδικάτου από το πολιτικό κόμμα. Ξεκαθάρισμά του από τα αποδεδειγμένα όργανα των εργοδοτών.