Το Μάθημα της Ημέρας

Αναδημοσίευση από τις Αυθόρμητες  Μεταβολές

Είχα επισημάνει σε παλιότερη ανάρτηση ότι ο έλεγχος της κίνησης των μαθητών στο σχολικό χώρο είναι αναπόσπαστο κομμάτι της διδασκαλίας. Μην σου κάνει εντύπωση παρακαλώ και μην ξυνίζεις από τώρα. Το κυριότερο μάθημα που παίρνει ένα νέο παιδί στο σχολείο δεν έχει να κάνει τόσο με τα «πακέτα γνώσεων» που του παρέχονται, αλλά με τον ίδιο τον τρόπο διδασκαλίας. Ολόκληρο το σύστημα διδασκαλίας στο σχολείο του Καπιταλισμού οδηγεί στην παθητική αντιμετώπιση της Γνώσης, την υποταγή στους από πάνω, την καταστολή της κριτικής σκέψης. Και το κύριο εργαλείο προς την κατεύθυνση αυτή είναι ο έλεγχος του σώματος.

Κυκλοφορεί μια γνωστή ανοησία (προερχόμενη τόσο από τη Δεξιά όσο κι από την Αριστερά) σύμφωνα με την οποία «μπορείτε να κάνετε ό,τι θέλετε στο σώμα μου, αλλά δεν θα αλλάξετε την ψυχή μου». Αυτή η μεταφυσική χαζομάρα, εκτός του ότι δίνει πολύ μεγάλο ρόλο στην ξεχωριστή ιδιότητα του Ανθρώπου να σκέφτεται, υποτιμά το ρόλο του σώματος και της μάθησης μέσω αυτού. Ε, λοιπόν εγώ σου λέω ότι αν κάποιος σου τσακίσει το σώμα, σου τσακίζει άνετα και την «ψυχή».
Στο έχω πει πολλές φορές σε τούτο το blog: Οι άνθρωποι μαθαίνουν κυρίως με το σώμα τους. Γιατί νομίζεις ότι μπαίνουν οι μαθητές σε σειρά το πρωί? Γιατί ο Σχολάρχης κάθεται ένα επίπεδο πιο πάνω? Γιατί υπάρχει η Έδρα και γιατί ένα παιδί πρέπει να πάρει άδεια για να ικανοποιήσει τις φυσικές του ανάγκες? Πώς είναι φτιαγμένα τα προαύλια και ποια η σχέση τους με την Αίθουσα? Πώς έφτασε να θεωρείται φυσιολογική η επτάωρη σωματική καθήλωση ενός νέου ανθρώπου?
Λέγεται ότι οι μοναχοί του Μεσαίωνα αντέγραφαν στα σκριπτόρια (το γράφω όπως θέλω, οκ?)  ατελείωτες σελίδες θεολογικών κειμένων προς εξιλέωση κάποιας αμαρτίας ή αμαρτωλής σκέψης. Το «γράφω 100 φορές την τιμωρία» είναι το τέκνο αυτής της πρακτικής ενώ το εγγόνι της είναι αυτό που συμβαίνει στους υποψήφιους των Πανελλαδικών, που πρέπει να λύσουν εκατοντάδες φορές τον ίδιο τύπο άσκησης μέχρι να βγει από μέσα τους και η τελευταία στάλα κριτικής σκέψης. Βλέπεις, η κριτική σκέψη σε οδηγεί και σε λάθη, ενώ η μηχανική λύση αποθεώνεται από τον εξεταστικό Βαάλ.
Το σώμα ξέρει λοιπόν. Και ξέρει καλύτερα από το «πνεύμα» και την «ψυχή». Το μικρό παιδί μαθαίνει με τον σωματικό τρόπο ότι το μάτι της κουζίνας μπορεί και να καίει. Μεγαλώνοντας μαθαίνει ότι και άλλα πράγματα μπορούν να καίνε, ενώ όταν ωριμάσει μπορεί ακόμη να φτιάχνει στο μυαλό του εικόνες ή υποθέσεις για πράγματα που καίνε. Για να ωριμάσει όμως, και να κάνει αφηρημένες σκέψεις, προηγήθηκε η σωματική εμπειρία. Για την ακρίβεια, η έκταση και η ωριμότητα των αφηρημένων σκέψεων που θα κάνει όταν μεγαλώσει είναι σε ευθεία αναλογία με το πόσο καλά θα χωνέψει τη σωματική του εμπειρία της παιδικής ηλικίας.
Ο πραγματικός λόγος που η σωματική τιμωρία, το ξύλισμα, είναι κάτι απαράδεκτο είναι αυτός. Η σωματική βλάβη του ξυλίσματος είναι απείρως μικρότερη από την πνευματική καθήλωση που προκαλεί, καθώς είναι ο πόνος και η απώλεια ελέγχου του σώματος που βάζουν τα όρια στην κριτική σκέψη (ή αλλιώς «σκανταλιά») του παιδιού. (Μην απορείς! Η σκανταλιά είναι η πρώτη έκφραση κριτικής σκέψης και δεν πρέπει να καταστέλλεται επειδή η μαμά αποφάσισε να γεμίσει το σαλόνι πορσελάνες!). Το «Because I say so» χάνει την όποια ισχύ του στην περίπτωση που αυτός που το ξεστομίζει δεν έχει τη δυνατότητα ελέγχου του σώματος του απέναντι, είτε με ξύλισμα είτε με περιορισμό σε κάποιο χώρο είτε με οποιοδήποτε άλλο τρόπο.
Ελπίζω μετά απ’αυτά να καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει «παράλογη αστυνομική βία». Η αστυνομία θα μπορούσε να διαλύσει τη συγκέντρωσή σου και χωρίς όλη αυτή τη βία. Η άσκηση της ημέρας λοιπόν είναι να συνδέσεις τα παραπάνω με το χτύπημα του κλομπ στο κεφάλι σου, μπας και καταλάβεις ότι είναι αναγκαίο να συνδέσεις το συλλαλητήριο όχι απλά με την απαγόρευση, αλλά με την ανάμνηση του φυσικού πόνου ή της ασφυξίας, με τη χαοτική αίσθηση της απώλειας του ελέγχου του σώματός σου. Κι επειδή είσαι μεγάλο παιδί και μπορείς να κάνεις αφηρημένες σκέψεις, δεν χρειάζεται καν να δείρουν εσένα. Απλά σου δείχνουν στην τηλεόραση τις φωτογραφίες άλλων δαρμένων. Το σώμα ξέρει καλύτερα φίλε!