Οι Νέοι Φασισμοί και Τα καθήκοντα της Αριστεράς

Ο Ιμπεριαλισμός Σώζει τον «Αντιιμπεριαλιστή» Άσσαντ

Οι περιφερειακές και παγκόσμιες δυνάμεις ενώνουν τις προσπάθειές τους για να σώσουν τον Άσαντ

Αναδημοσίευση από το Facebook

Μετάφραση Παραναγνώστης

 
 

του Sam Hamad

Οι Σωτήρες....

Οι συνομιλίες της Βιέννης είναι απλώς η  συνέχιση του αντεπαναστατικού πόλεμου με διπλωματικά μέσα. Αυτό προτείνει ο άξονας (Ρωσία και το Ιράν)  και αποδέχεται ο ΟΗΕ :

Το καθεστώς Άσαντ, μια οντότητα που τώρα υπάρχει μόνο ως εξολοθρευτικό, σεκταριστικό απομεινάρι, γεμάτο μηχανισμούς που έχουν τα τελευταία τέσσερα χρόνια αυτοκαθοριστεί από τους σκοπούς των μαζικών δολοφονιών, της εθνοκάθαρσης, των μαζικών βιασμών, των μαζικών βασανιστηρίων κλπ, υποστηριζόμενο αποκλειστικά από το Ιράν και τη Ρωσία, θα παραμείνει στη θέση του. Ελέγχει το 25 % της Συρίας.

Η προμετωπίδα του, ο Άσαντ,  εγκληματίας χασάπης υπεύθυνος για τον κάθε ένα ξεχωριστό θάνατο και πρόσφυγα από τη Συρία, αυτός που εξαπέλυσε αυτόν τον πόλεμο εναντίον των Συρίων αφού είχε αρνηθεί να παραχωρήσει την εξουσία μετά από την λαϊκή ειρηνική εξέγερση,  θα παραμείνει πρόεδρος για μια οκτάμηνη «μεταβατική περίοδο».
Κατά τη διάρκεια αυτής της μαγικής 8μηνης μεταβατικής περιόδου, ο άξονας και οι δυτικές  ιμπεριαλιστικές δυνάμεις θα ενωθούν για να πολεμήσουν όχι μόνο εναντίον της daesh και της jabhat an-Nusra (οι οποίες για την πλειοψηφία των Συρίων αποτελούν έλασσον κακό απ' ό,τι ο Άσαντ και οι σύμμαχοί του, αν έπρεπε να διαλέξουν ανάμεσά στα δύο) αλλά και εναντίον οποιασδήποτε άλλης δύναμης ανταρτών την οποία κρίνουν ότι είναι «Τρομοκράτες». Αυτό θα σημάνει πόλεμο εναντίον κάθε επαναστατικής δύναμης που δεν ενδίδει στην ιμπεριαλιστική θέληση της Ρωσίας και του Ιράν.
Μετά από αυτή την οκτάμηνη μεταβατική περίοδο, θα γίνουν εκλογές στις οποίες ο  Bashar al-Assad θα επιτραπεί να συμμετάσχει. Στην πραγματικότητα θα τις κανονίσουν ο ίδιος ο Άσσαντ και ο άξονας.
Και περιμένουν οι Σύριοι να το δεχτούν αυτό. Αυτή είναι η έννοια της «Ειρήνης» - η καταστροφή της συριακής επανάστασης και ο θρίαμβος του αντεπαναστατικού τρόμου και του ιμπεριαλισμού.

Οι πόλεμοί τους, οι νεκροί μας

Η ιμπεριαλιστική Βαρβαρότητα Γεννά τη Βαρβαρότητα της τρομοκρατίας

Ανακοίνωση του NPA για τα δραματικά γεγονότα του Παρισιού

Οι φρικιαστικές επιθέσεις  στο Παρίσι την Παρασκευή το βράδυ, αφήνοντας περισσότερους από 120 νεκρούς και δεκάδες τραυματίες,  η τυφλή αυτή βία, προκαλούν οργή και αγανάκτηση Το  NPA τις συμμερίζεται  και εκφράζει την αλληλεγγύη του προς τα θύματα, προς τους οικείους τους. Αυτό το δράμα είναι ακόμα πιο εξοργιστικό όταν χτυπά  αθώα θύματα, όταν οι δολοφονικές επιθέσεις βάζουν  στόχο τον πληθυσμό.

Αυτή η άθλια βαρβαρότητα μέσα στο Παρίσι αποκρίνεται την εξίσου τυφλή και ακόμα πιο θανατηφόρα βία των βομβαρδισμών που έκανε η γαλλική πολεμική αεροπορία στη Συρία μετά από τις αποφάσεις του Φρανσουά Ολάντ και της κυβέρνησής του.

Αυτές οι βομβαρδισμοί υποτίθεται για την καταπολέμηση του Ισλαμικού Κράτους, των τζιχαντιστών τρομοκρατών, στην πραγματικότητα, μαζί με την ρωσική παρέμβαση και τους ρωσικούς βομβαρδισμούς, προστατεύουν το καθεστώς του κυρίως υπεύθυνου για το μαρτύριο του συριακού λαού, του δικτάτορα Άσαντ.

Και εκεί, πάλι οι πολίτες είναι τα πρώτα θύματα καταδικασμένα να επιβιώσουν σε καθεστώς τρόμου ή να πάρουν το δρόμο της φυγής με κίνδυνο της ζωής τους.

...όσο το φιτίλι συνεχίζει να σπινθηρίζει...

....Δεν θέλει δα και υψηλή στρατηγική σκέψη για να καταλάβει κανείς ότι τα πράγματα δεν μπορεί να είναι ρόδινα μετά από μια πύρρεια νίκη σαν αυτή του αστικού κοινοβουλευτισμού τον περασμένο Σεπτέμβριο. Το φιτίλι της κοινωνικής έκρηξης συνεχίζει να σπινθηρίζει όσο το  ποσοστό κέρδους του κεφαλαίου δε λέει ν' ανέβει.

Είναι αλήθεια βέβαια, από το περασμένο καλοκαίρι ήδη, ότι η αστική τάξη, βρήκε τον πολιτικό της εκπρόσωπο στο νέο ΣΥΡΙΖΑ, μόνο που για να τον προσεταιριστεί εκκαθαρισμένο από την αριστερή του πτέρυγα χρειάστηκε η θυσία του πολύτιμου δικομματισμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ στο χώρο και το χρόνο της ήττας, της διάψευσης των τελευταίων κοινοβουλευτικών αυταπατών των υποτελών τάξεων, επικράτησε εκλογικά το Σεπτέμβρη, κι έτσι αποκτήσαμε ένα χωρίς τύψεις και Ερινύες πειθαρχημένο κοινοβούλιο αλλά -όπως και ο ηπειρώτης βασιλιάς- η αστική τάξη δεν έχει πλέον δημοκρατικές εφεδρείες: Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ φθαρεί, μετά τι;

Το Όχι του Φωτός, το Ναι του Σκότους και η Κάλπη του Σεπτέμβρη

Robert Louis Balfour Stevenson
συγγραφέας του «Η Παράξενη
Υπόθεση του Δρ Τζέκυλ
και του κ. Χάιντ»

Τις μέρες που ακολούθησαν την 5η Ιούλη, αρκετοί ήταν εκείνοι που σε διάφορους τόνους αναφέρθηκαν στην Παράξενη Υπόθεση του Εργατικού ΟΧΙ και του Αριστερού ΝΑΙ. Μιλούσαν τότε για εμβρόντητους ψηφοφόρους, παγωμένους διαδηλωτές, προδομένους αριστερούς. Αυτή η απορία του ταξικού μπλοκ όπως εκφράστηκε στην κάλπη του δημοψηφίσματος, ερμηνεύτηκε εν πολλοίς ως ένα τεχνητό ή καλύτερα, ως εξωτερικό προς αυτό το μπλοκ, αδιέξοδο. Κοντολογίς η κυρίαρχη αφήγηση λέει πως ο λαός καλά το πήγαινε, έβλεπε, από το ύψος του ΟΧΙ  του, στον ορίζοντα ακόμα και την έξοδο από την ΕΕ. Αλλά τα «λάθη» η «αδιέξοδη στρατηγική» ή η «προδοσία» εντέλει του ΣΥΡΙΖΑ είτε ως η αντικειμενικά αναγκαία έκβαση της στρατηγικής του, είτε ως απλή έλλειψη προσωπικού ηθικού αναστήματος, ήταν εκείνα που προέβαλαν το ανυπέρβλητο εμπόδιο του 3ου μνημονίου στο δρόμο της λαϊκής βούλησης. Μπροστά σε αυτό το «φυσικό» εμπόδιο το ρεύμα του ΟΧΙ έμεινε μεν ενεό αλλά αυτό δεν θα μπορούσε να διαρκέσει παρά μόνο για λίγο. Το πολύ μέχρι τις 20 του Σεπτέμβρη.....

Τον Απρίλη του 1917,  η κατάσταση στην επαναστατημένη Ρωσία ήταν εξαιρετικά περίπλοκη. Υπήρχαν τα Σοβιέτ, ένα σε εμβρυακή μορφή «κράτος τύπου Παρισινής Κομμούνας» παράλληλα με ένα παραπαίον αστικό κράτος κάτω από μία αριστερή κυβέρνηση. Ήταν τότε που οι μάζες και ο Λένιν είδαν μπροστά τους τη διέξοδο της Ρωσικής εκδοχής της διαρκούς επανάστασης, του «Όλη η Εξουσία στα Σοβιέτ». Εκείνη λοιπόν την εποχή ο Λένιν βλέποντας τα Σοβιέτ να δίνουν χώρο και εξουσίες στην αστική τάξη μέσω της λεγόμενης «προσωρινής κυβέρνησης» του Κερένσκυ αναρωτιέται σε τι οφείλεται η ενδοτικότητα των Σοβιέτ:
«Μήπως επειδή οι Τσχείτζε, Τσερετέλι, Στεκλόφ και Σία κάνουν «λάθος»; Ανοησίες. Έτσι μπορεί να σκέπτεται ένας Φιλισταίος, όχι όμως ένας μαρξιστής. Η αιτία είναι η ανεπαρκής συνειδητότητα και οργάνωση των προλεταρίων και των αγροτών. Το «λάθος» των προαναφερόμενων αρχηγών βρίσκεται στη μικροαστική τους θέση, στο ότι συσκοτίζουν τη συνείδηση των εργατών, αντί να τη φωτίζουν, σπέρνουν μικροαστικές αυταπάτες, αντί να τις διαλύουν,δυναμώνουν την επιρροή της αστικής τάξης στις μάζες, αντί να λυτρώνουν τις μάζες από την επιρροή αυτή.»[η έντονη γραφή δική μου]

Εκατό χρόνια μετά στην Ελλάδα του 2015 κάποιοι αναρωτιόνται ακόμα αν φταίει απλώς τακτική ή έστω η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ.  Χωρίς να τους περνάει από το μυαλό ότι οι ρεφορμιστές κάνουν απλώς τη δουλειά τους και ότι οι μάζες μαθαίνουν από την πείρα τους. Η οριστική ήττα του ΟΧΙ την επαύριο του δημοψηφίσματος δεν ήταν παρά τα δίδακτρα που απαίτησε η ιστορία από την ελληνική εργατική τάξη για το πρώτο μάθημα της πανηγυρικής διάψευσης των κοινοβουλευτικών της αυταπατών. Ό,τι κι αν τσαμπουνάει ο Λαφαζάνης, το ΟΧΙ είχε  ηττηθεί πολύ πριν το εκλογικό αποτέλεσμα της 20ης Σεπτέμβρη καταγράψει τη νίλα του. Και άρα το σύνθημα «ΟΧΙ μέχρι τέλους»  ήταν παντελώς άσχετο με την πολιτική κατάσταση της εκλογικής περιόδου. Η εργατική τάξη της 5ης Ιούλη έχει και πάλι κατακερματιστεί. Η αστάθεια όμως της πολιτικής κατάστασης που τροφοδοτείται από τη Μεγάλη Καπιταλιστική Κρίση θα φέρει νέους εργατικούς αγώνες. Σε αυτούς τους αγώνες η εργατική τάξη μπορεί να χρησιμοποιήσει τη σοφία που απέκτησε με τίμημα το 3ο Μνημόνιο. Και εναπόκειται στο φορέα αυτής της συλλογικής μνήμης, στην επαναστατική αριστερά, να προτάξει τον αντικοινοβουλευτισμό της απέναντι στην ανάθεση και στον κοινοβουλευτικό κρετινισμό, την ουτοπία της εργατικής υπόθεσης απέναντι στο «ρεαλισμό» της υποταγής στην υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, τα μνημόνια, τον κοινωνικό κανιβαλισμό.

Καπιταλισμός και Εργατική Μετανάστευση

Δημοσιεύτηκε στο  Za Pravdu No. 22, 29 Οκτωβρίου, 1913

Μετάφραση από τα Αγγλικά :  Παραναγνώστης

Ο καπιταλισμός έχει δημιουργήσει μια ειδική μορφή μετανάστευσης των εθνών. Οι ραγδαία αναπτυσσόμενες βιομηχανικές χώρες, εκμηχανίζοντας την παραγωγή σε μεγάλη κλίμακα και εκτοπίζοντας τις καθυστερημένες χώρες από την παγκόσμια αγορά, αυξάνουν τους μισθούς στη χώρα τους πάνω από το μέσο όρο και έτσι προσελκύουν εργάτες από τις καθυστερημένες χώρες.

Εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες ξενιτεύονται έτσι, εκατοντάδες και χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Ο αναπτυγμένος καπιταλισμός τούς τραβά βίαια στην τροχιά του, τους αποσπά από τις απόμακρες περιοχές όπου ζουν, τους καθιστά συμμέτοχους της κοσμοϊστορικής κίνησης και τους φέρνει πρόσωπο με πρόσωπο με την ισχυρή, ενωμένη και διεθνή τάξη των εργοστασιαρχών.

Δεν μπορεί να υπάρξει καμία αμφιβολία ότι μόνο η έσχατη ένδεια αναγκάζει τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν την γενέθλια γη τους, και ότι οι καπιταλιστές εκμεταλλεύονται τους μετανάστες εργάτες με τον πιο επαίσχυντο τρόπο. Αλλά μόνο αντιδραστικοί μπορούν να κλείνουν τα μάτια τους στην προοδευτική σημασία της σύγχρονης αυτής μετανάστευσης των εθνών. Η χειραφέτηση από το ζυγό του κεφαλαίου είναι αδύνατη χωρίς την παραπέρα ανάπτυξη του καπιταλισμού και χωρίς την ταξική πάλη που βασίζεται σ' αυτήν. Και σ' αυτήν ακριβώς την πάλη τραβάει ο καπιταλισμός τις μάζες των εργαζομένων ολόκληρου του κόσμου, ανατρέποντας τις απαρχαιωμένες και ξεπερασμένες συνήθειες της τοπικής ζωής, τους εθνικούς φραγμούς και τις προκαταλήψεις, συνενώνοντας εργάτες απ' όλες τις χώρες σε τεράστιες φάμπρικες και ορυχεία στην Αμερική, τη Γερμανία, και ούτω καθεξής.

Στον Έβρο, Αστυνομία και Στρατός Στήνουν Καρτέρι στους Πρόσφυγες

 Αναδημοσίευση από την Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση

Καλούμε τα κοινωνικά κινήματα να μπουν μπροστά και να προστατεύσουν τους Πρόσφυγες.
 
Μια νέα εκδοχή της κτηνωδίας που παρακολουθούμε όλο αυτό το διάστημα στα εσωτερικά και εξωτερικά σύνορα της Ε.Ε., όπου τα πτώματα προσφύγων συσσωρεύονται από κάτω από τα τείχη της Ευρώπης Φρούριο που ενεργοποίησε τα δόγματα άμυνας-ασφάλειας κατά των ασύμμετρων απειλών (βλέπε πρόσφυγες), παρέταξε τις στρατιωτικές της δυνάμεις και έκανε μια ασύλληπτη επίδειξη πυγμής και στυγνής αστυνομικής βαρβαρότητας, σε αγαστή συνεργασία με την Ακροδεξιά, θα δούμε στον Έβρο.
Εκεί, στο Τείχος του Αίσχους στον Έβρο, που σήκωσαν ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και ξανασήκωσαν ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το οποίο  ευθύνεται για τα τρομερά εγκλήματα κατά των προσφύγων καθημερινά στο Αιγαίο,  αποτελώντας την πρώτη γραμμή άμυνας της Ευρώπης Φρούριο απέναντι κυρίως στους πρόσφυγες πολέμου από την Συρία.

Εκλογική διακήρυξη της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος

Στηρίζουμε – Ψηφίζουμε ΑΝΤΑΡΣΥΑ - εκλογική συνεργασία με το ΕΕΚ

 

Άλλη μια κυβέρνηση κατέρρευσε, για τον ίδιο λόγο που κατέρρευσαν και όλες οι προηγούμενες. Επειδή η κρίση του καπιταλισμού όχι μόνο δεν ξεπεράστηκε, αλλά γίνεται βαθύτερη. Επειδή οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι καπιταλιστές απαιτούν όλο και μεγαλύτερες θυσίες των εργαζομένων στο βωμό του συστήματος που εξασφαλίζει τα κέρδη τους. Αλλά και επειδή οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες, οι άνεργοι και οι άνεργες, τα φτωχά στρώματα δεν μπορούν να δεχτούν άλλες τέτοιες θυσίες. Ας μην έχει η επόμενη κυβέρνηση, όποια και να είναι αυτή, καμία ελπίδα ότι το κίνημα θα την αφήσει να στεριώσει περισσότερο από τις προηγούμενες.

Μαυρίζουμε την κυβέρνηση του μνημονίου

Αγνοώντας προκλητικά το κίνημα και το συντριπτικό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συμφώνησε, σχεδίασε και ψήφισε το 3ο μνημόνιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε να επιβάλει ένα τεράστιο πακέτο μέτρων, περικοπών και ιδιωτικοποιήσεων για λογαριασμό των αφεντικών της Ελλάδας και της Ευρώπης. Ανέλαβε να το περάσει σε συνεργασία με τους εθνικιστές δεξιούς κυβερνητικούς εταίρους του Καμένου και με τα παλιά αστικά μνημονιακά κόμματα, τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. Και ανέλαβε να το επιβάλει με κάθε μέσο, έτσι όπως γίνονται αυτές οι δουλειές: με καταστολή, αστυνομική βία και δίκες εναντίον των αγωνιστών και αγωνιστριών που αντιτάχθηκαν στο νέο μνημόνιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ γελοιοποίησε κάθε ελπίδα που είχε επενδυθεί πάνω του και τιμώρησε σκληρά όσους και όσες πίστεψαν ότι απλώς και μόνο με την ψήφο τους μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα και να σωθούν.

Αντιλιτότητα ή Αντικαπιταλισμός;

Μεταφράζουμε εδώ μια τοποθέτηση των συντρόφων της τάσης CLAIRE του γαλλικού NPA η οποία αποδίδει την θέση αντιλιτότητας, «Austerexit», των Besancenot-Νταβανέλου-Urban στην υιοθέτηση της αντίληψης των ρεφορμιστών για την τρέχουσα μεγάλη καπιταλιστική κρίση. Την επιμονή τους συγκεκριμένα να την αναλύουν ως κρίση υποκατανάλωσης.

Αυτό είναι αληθές, έτσι όπως διατυπώθηκε από τους τρεις στο mediapart και διαβάσαμε στα ελληνικά στην Εφημερίδα των Συντακτών. Τα πράγματα όμως είναι πολύ πιο σοβαρά. Πρόκειται μάλλον για υιοθέτηση του Κεϋνσιανισμού ως του μόνου ρεαλιστικού θεωρητικού εργαλείου για την «αριστερά». Όπως ακριβώς το θέτει και ο επί των οικονομικών γκουρού της Λαϊκής Ενότητας Λαπαβίτσας στο Jacobin : «Ας είμαι καθαρός επ' αυτού. Ο Κέυνς και ο Κεϋνσιανισμός παραμένουν δυστυχώς τα πιο ισχυρά εργαλεία που διαθέτουμε, ακόμη και ως μαρξιστές, για να διαχειριστούμε ζητήματα πολιτικής στο εδώ και τώρα. Η Μαρξιστική παράδοση είναι πολύ ισχυρή για την αντιμετώπιση μεσοπρόθεσμων ή μακροπρόθεσμων ζητημάτων και για την κατανόηση των ταξικών και των κοινωνικών διαστάσεων των οικονομικών και φυσικά της κοινωνίας εν γένει. Δεν υπάρχει σύγκριση στα πεδία αυτά.

Αλλά όταν έχεις να κάνεις με πολιτική στο εδώ και στο τώρα, δυστυχώς ο Κέυνς και ο Κεϋνσιανισμός παραμένει ένα πολύ σημαντικό σύνολο ιδεών, εννοιών και εργαλείων ακόμα και για μαρξιστές. Αυτή είναι η πραγματικότητα.»

John Meynard Keynes

Φαίνεται λοιπόν, πως δεν είναι απλώς μια θεωρία υποκατανάλωσης εκείνο που θολώνει το αντικαπιταλιστικό πρόταγμα, αλλά το γεγονός ότι η «παλιά κεϋνσιανή κασέλα» φαντάζει σε κάποιους επαναστατική.

Στην πραγματικότητα και στην περίπτωση της ΔΕΑ (και της λαϊκής Ενότητας) αλλά και στο εσωτερικό του NPA και φυσικά των PODEMOS, έχουν επαληθευτεί οι χειρότεροι φόβοι του Daniel Bensaïd όταν πριν από 6 χρόνια έγραφε στο Keynes, et après ? :

«Μπροστά στη βιαιότητα της κρίσης και στην απελπισία των ρεφορμιστών χωρίς μεταρρυθμίσεις, ορισμένα από τα μέτρα που περιλαμβάνονται στην παλιά κεϋνσιανή κασέλα μπορεί να φαίνονται σε κάποιους σχεδόν επαναστατικό θράσος. Σε ένα τέτοιο σημείο ώστε κανείς τους δεν βλέπει τη δυνατότητα μιας στρατηγικής συμμαχίας μεταξύ κεϋνσιανών ρεφορμιστών και επαναστατών κομ­μουνιστών. Χάνεται από τα μάτια μας το ουσιώδες. Όταν οι επιζώντες μιας ρεφορμιστικής Αριστεράς σχε­διάζουν μια κεϋνσιανή Ευρωπαϊκή εναλλακτική στο φιλελευθερισμό, είναι δυνατόν να βαδίσου­με για λίγο μαζί, αν είναι πραγματικά έτοιμοι να αγωνιστούν για να βγούμε από τις ισχύουσες ευρωπ­αϊκές συνθήκες, για να καθιερωθούν ευρωπαϊκά κοινωνικά πρότυπα για το μισθό, την απα­σχόληση, την κοινωνική προστασία, το εργατικό δίκαιο, για να προωθηθεί μια ισχυρά αναδιανεμη­τική φορο­λογική εναρμόνιση ή για να κοινωνικοποιηθούν τα μέσα παραγωγής και ανταλλαγής που απαιτού­νται για την κατασκευή ευρωπαϊκών δημόσιων υπηρεσιών στον τομέα της ενέργειας, των μεταφο­ρών, των τηλεπικοινωνιών. Αλλά αυτό θα απαιτούσε μια πολιτική κατά 180⁰ αντίθετη προς όσα, εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα, έχουν κάνει όλες οι αριστερές κυβερνήσεις στην Ευρώπη στις οποί­ες έχουν ως επί το πλείστον ενεργά συμμετάσχει.

Γυναικείες Υστερίες

Αναδημοσίευση από το 2467kollontai




Αφορμή για αυτές τις σκέψεις στάθηκε από τη μία η επικαιρότητα γύρω από τις ακραίες σεξιστικές επιθέσεις ενάντια στη Ζωή Κωνσταντοπούλου και από την άλλη ένα κείμενο για την έμφυλη καταπίεση και τη σχέση της με την πολιτική εξουσία που κάποτε είχα γράψει στο περιοδικό που βγάζαμε ως φοιτητικό σχήμα και που πρόσφατα βρήκα τυχαία. Το ιδιαίτερο με αυτό το ζήτημα είναι ότι, ενώ όταν ξεδιπλώνεις μία σκέψη, κατά κανόνα επιθυμείς αυτόν που την διαβάζει να προβληματιστεί προς την κατεύθυνση που ακολουθείς και ίσως και να πειστεί, σε αυτό το θέμα δεν υιοθετώ καμία τέτοια αξίωση. Κι αυτό γιατί στο θέμα του σεξισμού έχουμε χορτάσει συγκατάβαση και θεωρητική συμφωνία με άτομα που στην πρώτη ευκαιρία αποστρέφονται τις γυναικείες «υστερίες» και αιτιολογούν τις απόψεις μας με τη μέθοδο του «ε, αφού αυτά λέει ο γκόμενός της». Έτσι, σύντροφοι και συντρόφισσες που κόπτεσθε για το ζήτημα του κοινωνικού φύλου, αν πραγματικά σας απασχολεί, πράγμα που δεν αμφισβητώ, ίσως θα πρέπει να αρχίσετε να επεξεργάζεσθε την ιδέα πως η επίλυσή του σε απελευθερωτική κατεύθυνση περνάει πάνω από τη βίαιη  κατάργηση διάφορων ρόλων που υιοθετείτε αυτοεκπληρωτικά ως πολιτικά και κοινωνικά υποκείμενα. 
…

Μια Κριτική Του Ευρωκομμουνισμού

Οι Προδομένοι Ρεφορμιστές και το Νέο Ανάχωμα

Το Ελληνικό Δημοψήφισμα

ΟΧΙ. Καμία συμφωνία-Τέρμα οι διαπραγματεύσεις

απόφαση της ΚΕ της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος, 28.06.2015

Η κυβέρνηση Τσίπρα, παρά τις επίμονες προσπάθειές της, δεν κατάφερε να κερδίσει την εμπιστοσύνη των θεσμών (ΕΕ, ΔΝΤ) και την εύνοια των ηγεμονικών αστικών τάξεων της Ευρώπης. Οι όρκοι πίστης στην αποπληρωμή του χρέους “πλήρως και έγκαιρα” και η αποκήρυξη των μονομερών ενεργειών, καθώς και κάθε μέτρου που αντιβαίνει στην καπιταλιστική κανονικότητα, δεν ήταν τελικά αρκετά. Ο ΣΥΡΙΖΑ προσχωρούσε σε όλο και περισσότερο μνημονιακές προτάσεις (ιδιωτικοποιήσεις, αυξήσεις ορίων συνταξιοδότησης, de facto μειώσεις μισθών και συντάξεων, αύξηση ΦΠΑ σε προϊόντα μαζικής κατανάλωσης κλπ). Όμως, ΕΕ και ΔΝΤ, μαζί και οι εγχώριοι συνεργάτες τους, δεν θέλουν απλώς σκληρά μέτρα, θέλουν να καταστρέψουν τι όποιες ελπίδες (και αυταπάτες) θα μπορούσε να απηχεί η εκλογή μιας κυβέρνησης που εξελέγη με σύνθημα τον τερματισμό των μνημονίων, ακόμα κι αν την επομένη των εκλογών το σύνθημα αποσύρθηκε.

 Έτσι, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε σε αδιέξοδο. Μην μπορώντας να υπογράψει την πολιτική θανατική της καταδίκη, δηλαδή μια συμφωνία τόσο εξόφθαλμα επαίσχυντη που θα οδηγούσε το κόμμα στη μοίρα του ΠΑΣΟΚ του Γεωργίου Παπανδρέου, και κάτω και από την πίεση των απαιτήσεων του εργατικού κινήματος, προκήρυξε δημοψήφισμα. Δεν έχουμε καμία αυταπάτη για τη διάθεση ή την ικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ να έρθει σε ρήξη με τα συμφέροντα του κεφαλαίου και τους καπιταλιστικούς θεσμούς. Όμως, το ΟΧΙ στην πρόταση της τρόικα μπορεί, κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες, να ανοίξει ένα νέο κύκλο πολιτικής κρίσης του συστήματος που μας εκμεταλλεύεται και μας καταπιέζει.

Τις επόμενες ημέρες, τα παραδοσιακά κόμματα του κεφαλαίου, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, μαζί και το υπερ-νεοφιλελεύθερο Ποτάμι, που αντιδρούν λυσσαλέα σε κάθε φορολογία των εταιρικών κερδών και των μεγάλων εισοδημάτων και απαιτούν ακόμα μικρότερους μισθούς, θα τερατολογήσουν παραληρηματικά και με κάθε τρόπο για την υποτιθέμενη καταστροφή που θα φέρει η απόρριψη της πρότασης των θεσμών. Θα εκβιάσουν ωμά επισείοντας την υποτιθέμενη καταστροφή μιας εξόδου από το ευρώ. Όμως η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα έχουν ήδη βιώσει την πραγματική καταστροφή: τη λιτότητα και την καπιταλιστική επίθεση. Δεν μπορεί και δεν πρέπει σήμερα να τρομοκρατηθούν, γιατί δεν έχουν τίποτα ουσιαστικό να χάσουν από ελέγχους κεφαλαίων ή από μια γενική κρίση στην ευρωζώνη. Το αντίθετο, όταν το σύστημα που μας απομυζά, ο καπιταλισμός, τραντάζεται, εμείς προετοιμαζόμαστε για μάχη. Αυτοπεποίθηση και όρεξη για αγώνα θα μας δώσει μια ρήξη με τους θεσμούς, όχι απελπισία και φόβο.

Όμως η ρήξη αυτή δεν γίνεται απλώς και μόνο με ψήφους. Όπως οι εκλογές δεν μπορούσαν να είναι η μαγική λύση για να απαλλαγούμε από τη λιτότητα, έτσι δεν είναι και το δημοψήφισμα. Οι επόμενες μέρες πρέπει να μας βρουν στους δρόμους, για να αντιμετωπίσουμε (και με αντι-συγκεντρώσεις) τις αντιδραστικές φιλο-καπιταλιστικές συγκεντρώσεις του τύπου “Μένουμε Ευρώπη”, αλλά και για να εξασφαλίσουμε ότι θα υπάρχει πραγματική ρήξη, και δεν θα είναι το δημοψήφισμα απλώς ένας διαπραγματευτικός ελιγμός της ηγεσίας Τσίπρα. Άλλωστε, ας μην έχουμε καμία αυταπάτη: χωρίς τις μαζικές κινητοποιήσεις, όχι μόνο τις πρόσφατες αλλά, κυρίως, και αυτές όλων των προηγούμενων χρόνων, καμία εμπλοκή με τους θεσμούς δεν θα υπήρχε και τα μνημόνια θα προχωρούσαν κανονικά.

Το ΟΧΙ μας στις προτάσεις της τρόικα δεν είναι σε καμία περίπτωση ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Εξάλλου, και οι δικές της προτάσεις, το κείμενο των 47 σελίδων και οι μεταγενέστερες τροποποιήσεις, είναι εντελώς απαράδεκτες και σημαίνουν νέο μνημόνιο, έστω λίγο πιο ήπιο, με νέες περικοπές και ιδιωτικοποιήσεις. Σε κάποια σημεία, μάλιστα, είναι πιο αντιδραστικές και από αυτές των θεσμών: υπεράσπιση των εξοπλιστικών προγραμμάτων, διατήρηση των φοροαπαλλαγών των εφοπλιστών. Και σε αυτές τις προτάσεις ΟΧΙ θα πούμε, με τους αγώνες μας.

Την Κυριακή 5 Ιουλίου ψηφίζουμε ΟΧΙ.

ΟΧΙ: για να ανοίξει το ρήγμα, και όχι για νέα διαπραγμάτευση.

ΟΧΙ: στο δρόμο, και όχι μόνο στις κάλπες.

ΟΧΙ: σε αυτή και σε κάθε συμφωνία.

ΟΧΙ: συνολικά στην ευρωζώνη, την ΕΕ και το ΔΝΤ, και όχι απλώς στην πρότασή τους.

ΟΧΙ: στην τρόικα, αλλά και σε κάθε διαχειριστή του συστήματος. 

Ουκρανία: Ολιγαρχική Ανταρσία στη Ντονμπάς

Καραβάνι Αγώνα & Αλληλεγγύης

 Ανακοίνωση για κινητοποιήσεις από το Καραβάνι Αγώνα & Αλληλεγγύης
Μη διστάζεις ούτε στιγμή! Μπες στο Καραβάνι Αγώνα & Αλληλεγγύης!
Είναι δική σου, είναι κοινή μας υπόθεση, κοινός μας αγώνας!



Το Καραβάνι Αγώνα & Αλληλεγγύης που ξεκίνησε εδώ και λίγους μήνες είναι μια ενότητα «από τα κάτω» και αφορά την κοινή δράση εκατοντάδων εργαζομένων και ανέργων απ’ όλη την Ελλάδα. Το Καραβάνι που πλαισιώνεται συνεχώς από νέους αγώνες, αποτελείται από ανθρώπους εργατικών/κοινωνικών συλλογικοτήτων και αγωνιστές που αποφάσισαν να πορευτούν όρθιοι και να διεκδικήσουν δυναμικά τα δικαιώματά τους αρνούμενοι να αποδεχτούν τη λογική της ανάθεσης και του «τέλους της ιστορίας». Οι πραγματικές αιτίες της κοινωνικής καταστροφής που βιώσαμε τα τελευταία χρόνια δεν θα ακυρωθούν αν εμείς δεν αυτενεργήσουμε για να τις καταργήσουμε στην πράξη μέσα από νέους ακηδεμόνευτους αγώνες.

Η Μέση Ανατολή: υποτροπή από τον πόλεμο του Ιράκ

Αναδημοσίευση.
Η αρχική έκδοση αυτής της ομιλίας πρωτοπαρουσιάστηκε στην ιστοσελίδα της Workers Fight βρετανικού τμήματος της  Διεθνιστικής Κομμουνιστικής Ένωσης. Η ΔΚΕ είναι ένα μαρξιστικό ρεύμα του οποίου η πιο σημαντική οργάνωση είναι η γαλλική  Lutte Ouvrière.

Το κείμενο αυτό, γραμμένο πριν από μερικούς μήνες, αγνοεί βέβαια τα γεγονότα της Υεμένης και την επιτυχία των ιμπεριαλιστών να ευοδωθούν τελικά  «οι προσπάθειες τους να συστήσουν μια αραβική δύναμη επέμβασης» παρότι μέχρι το χρόνο που γραφόταν το κείμενο είχαν «οδηγηθεί σε πλήρη αποτυχία». Αν εδώ η ανάλυση προέβλεψε σωστά τουλάχιστον τις επιδιώξεις των ιμπεριαλιστών και οι εξελίξεις στην Υεμένη μοιάζουν σαν το δεύτερο μέρος της , η λογική της συνέχεια, τότε παραμένει για έναν παραπάνω λόγο έγκυρη όσον αφορά τα υπόλοιπα.

Μετάφραση:  Παραναγνώστης

Μια ιστορική εστία της ευρωπαϊκής απληστίας

Οι εξοικειωμένοι με την ιστορία της περιοχής θα αναγνώριζαν στα χαρακτηριστικά των σημερινών εισβολών και καταλήψεων εκείνα των αιματηρών εκστρατειών που διεξήγαγαν οι ευρωπαϊκές δυνάμεις του παρελθόντος.
Οι αδίστακτες σταυροφορίες του Μεσαίωνα κατά τις οποίες δυτικοευρωπαίοι φεουδάρχες λεηλάτησαν τα πλούτη της Μέσης Ανατολής, προφασιζόμενοι αρχικά ότι υπερασπίζονται μια μικρή ομάδα Μαρωνιτών Χριστιανών που ζούσαν στην περιοχή που τώρα είναι ο Λίβανος, προκάλεσαν χάος. Αλλά στο τέλος, εν μέρει λόγω των κατακτήσεών τους και λόγω της ανάπτυξης των θαλάσσιων δρόμων προς την Άπω Ανατολή και την Αμερική, η προσοχή της Ευρώπης -αλλά μόνο προσωρινά- στράφηκε μακριά από την περιοχή.

Η πόλη της Salamieh Πολιορκείται. Επείγουσα Ανάγκη Αλληλεγγύης

Αναδημοσίευση από το Intenational Viewpoint


Η πόλη της Salamieh  είναι περικυκλωμένη και υπό πλήρη αποκλεισμό για αρκετές ημέρες από το υπεραντιδραστικό κίνημα του Ισλαμικού Κράτους που απειλεί με σφαγή τον τοπικό πληθυσμό.

Στις 31 Μάρτη 2015,  στρατιώτες του Ισλαμικού Κράτους σφαγίασαν 48 άμαχους, ανάμεσά τους γυναίκες και παιδιά, στο χωριό Maboujah, 25 χιλιόμετρα βόρεια της Salamieh. Οι περισσότεροι είχαν εγκαταλείψει την πόλη πριν από την άφιξη του Ισλαμικού Κράτους.

Η πόλη της Salamieh ήταν μια από τις πρώτες πόλεις στη Συρία που ξεσηκώθηκαν ενάντια στο αιματοβαμμένο καθεστώς Assad στην αρχή της επανάστασης το 2011. Οι επαναστάτες της πόλης υπέστησαν μια άγρια καταστολή στα χέρια των υπηρεσιών ασφαλείας και των παραστρατιωτικών ομάδων του καθεστώτος τα τελευταία χρόνια. Το επαναστατικό πνεύμα και οι αρχικοί στόχοι της επανάστασης για δημοκρατία,  κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα παρόλα αυτά επέμειναν και  συνέχισαν να υποστηρίζονται από αρκετούς επαναστάτες που βρίσκονταν ακόμα στην πόλη, μέσω λαϊκών διαδηλώσεων και άλλων πολιτικών κινήσεων.

Είναι καθήκον όλων των επαναστατών και διεθνιστών να στηρίξουν τον τοπικό πληθυσμό της Salamieh και τους επαναστάτες της πόλης ενάντια στην επαπειλούμενη σφαγή τους από το Ισλαμικό Κράτος.

Οι επαναστάτες του Salamieh ξεκίνησαν πριν από λίγες ημέρες την καμπάνια «Η Salamieh σφαγιάζεται» σε κοινωνικά δίκτυα για να συνεγείρουν τον κόσμο μπρος στην απειλή που αντιμετωπίζουν.

Είναι απολύτως απαραίτητο να προσφέρουμε την πλήρη και άμεση αλληλεγγύη μας προς τον λαό της Salamieh και στους συντρόφους μας του Επαναστατικού Αριστερού Κινήματος της πόλης που βρίσκονται κάτω από την απειλή μιας νέας σφαγής από το Ισλαμικό Κράτος.

No passaran,

Δεν πέρασαν

Δεν θα περάσουν

Όχι στο εγκληματικό καθεστώς Άσαντ  όχι και στις αντιδραστικές και φονταμενταλιστικές δυνάμεις

Όλη η  εξουσία και ο πλούτος στο λαό

Επαναστατικό Αριστερό Κίνημα στη Συρία

2 του Απρίλη 2015

ΕΤ3 - ΒΙΟΜΕ - Καθαρίστριες ΥπΟικ - Τσιμέντα Χαλκίδος

 Καραβάνι Αγώνα & Αλληλεγγύης με τη ΒΙΟ.ΜΕ, την ΕΡΤ, τα τσιμέντα Χαλκίδας και τις καθαρίστριες του υπ.Οικ.
3, 4, 5 και 6 Απριλίου 2015
Τέσσερις πολύ σημαντικοί εργατικοί αγώνες του καιρού μας ενώνουν τις δυνάμεις τους για να δηλώσουν πως "Οι κοινωνικές και εργατικές ανάγκες είναι αδιαπραγμάτευτες".


Τα σωματεία της ΒΙΟΜΕ, των τσιμέντων Χαλκίδας, η αυτοδιαχειριζόμενη ΕΡΤ3 και οι αγωνιζόμενες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, συνδιοργανώνουν Καραβάνι Αγώνα & Αλληλεγγύης που θα ξεκινήσει την Παρασκευή 3 Απριλίου από τη Θεσσαλονίκη, θα περάσει το Σάββατο 4 Απριλίου από τη Λάρισα και τον Βόλο, την Κυριακή 5 Απριλίου από Άσπρα Σπίτια, Χαλκίδα και θα καταλήξει το βράδυ στην Αθήνα, όπου την επομένη Δευτέρα 6 Απριλίου, θα κατευθυνθεί με διαδήλωση από τα Προπύλαια στο Υπουργείο Εργασίας.  Αναλυτικό πρόγραμμα, καθώς και το κάλεσμα των αγωνιζόμενων εργαζομένων θα ανακοινωθούν μέσα στις επόμενες ώρες.

Όπως σημειώνεται στην κοινή αφίσα των αγώνων "Με αδιαμεσολάβητο αγώνα διαρκείας, αυτοδιαχείριση, άμεση δημοκρατία, σωματεία βάσης, ταξική ενότητα & αλληλεγγύη, όλοι μαζί μπορούμε μέχρι την τελική νίκη".

ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟ email protbiometal@gmail.com
ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ και στο τηλέφωνο 6977432962

Η άπνοια πριν από την καταιγίδα;

Διαβάζοντας ειδήσεις κι αναλύσεις για την κατάσταση των πολιτικών και οικονομικών πραγμάτων τις τελευταίες μέρες, μου έρχεται επίμονα στο μυαλό η εικόνα της γιαγιάς μου να λέει σαν εις εαυτόν: «παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του» θωπεύοντας μια φανταστική κωνική επιφάνεια με κορυφή τον αγκώνα της και συγκατανεύοντας στον εαυτό της με το κεφάλι.

Όπως παρηγορώντας έναν άρρωστο του κουβεντιάζεις περί ανέμων και υδάτων αλλά δεν μιλάς για την αρρώστια του, έτσι είναι σήμερα και στους «αποκάτω»: κανείς δεν μιλά πολιτικά, η πεζή καθημερινότητα ολωσδιόλου ανέλπιστα κατέκτησε  δυσανάλογα μεγάλο μερίδιο του ενδιαφέροντος, ενώ ακόμα και άλλοτε λαλίστατα blog έχουν σιωπήσει. Ένα γενικό μούδιασμα.
Η εργατική τάξη φαίνεται απλώς να περιμένει το μοιραίο και απλώς προτιμά να κρατά κλειστά τα μάτια μέχρι να συμβεί. Τα πολιτικά κόμματα που την εκφράζουν κάποιο ρόλο θα έχουν παίξει σε αυτό!

Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας στο Δημόσιο;

Μια από τις αντιδραστικές ιδιαιτερότητες των εργασιακών σχέσεων στην Ελλάδα είναι και η στέρηση του δικαιώματος της συλλογικής διαπραγμάτευσης από τους δημοσίους υπαλλήλους. Το μισθολόγιο αποφασίζεται από την κυβέρνηση και κατοχυρώνεται με νόμο. Λόγος δεν χωράει εδώ. Μόνο η άμεση και σκληρή  απεργιακή αντιπαράθεση μπορούσε να δώσει λύση καθώς το κράτος είχε όλη την ευχέρεια να χρησιμοποιεί το μισθολόγιο και την επιδοματική πολιτική για να διαιρεί τους ΔΥ και να υπονομεύει τον αγώνα των ξεχωριστών κλάδων φέρνοντάς τους σε αντιπαράθεση με τους υπόλοιπους. Έτσι, ένα πάγιο αίτημα των συνδικάτων ήταν η θεσμοθέτηση της δυνατότητας συλλογικών συμβάσεων εργασίας και των σχετικών διαπραγματεύσεων κυβέρνησης και συνδικάτων. Το αίτημα αυτό βέβαια ήταν αδιανόητο για τους Σαμαροβενιζέλους παρότι το 1999 είχαν θεσπίσει νόμο σύμφωνα με τον οποίο συλλογικές διαπραγματεύσεις θα ήταν δυνατές μεν για εργασιακά (ωραρίου, οργάνωσης της εργασίας κλπ) αλλά όχι και για μισθολογικά θέματα˙ αυτά τα επιφύλαττε η διοίκηση στην αποκλειστική της αρμοδιότητα. Όμως ακόμα και αυτός ο κουτσός νόμος παρέμενε ανεφάρμοστος εδώ και 16 χρόνια.
Το πολιτικό αδιέξοδο του περασμένου Δεκεμβρίου, όταν το Σαμαροβενιζελικό καθεστώς χρεοκόπησε κάτω από το βάρος των μέτρων εξαθλίωσης που επρόκειτο να εφαρμόσει , χρεωκοπία που απέδωσε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, άνοιξε ένα πεδίο διεκδικήσεων για τον κόσμο της εργασίας. Η αστική τάξη ανέκοψε τον επιθετικό της βηματισμό. Κάτω από το βάρος των εργατικών κινητοποιήσεων ενάντια στην αχαλίνωτη  λεηλασία του μόχθου τους, ενάντια στο φασισμό, κάτω από το βάρος της συνεχιζόμενης Μεγάλης Παγκόσμιας Δομικής Καπιταλιστικής Κρίσης, αποκόπηκε  προσωρινά για την ελληνική μπουρζουαζία ο δρόμος του προσεταιρισμού των μικροαστών γύρω από ένα βοναπαρτιστικό κράτος, γύρω από ένα σχέδιο με ορίζοντα το φασισμό.

Γερμανικές Αποζημιώσεις

ΒΙΟ.ΜΕ Αγωνιστικό Πανελλαδικό Τριήμερο

Αναδημοσίευση από το blog του Σωματείου της ΒΙΟ.ΜΕ

Αναλυτικά το πρόγραμμα

Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου,
19.00 στην ΕΤ3 στην λεωφόρο Στρατού

Βιβλιοπαρουσίαση του βιβλίου του Αντρές Ρουτζέρι
"Οι Ανακτημένες επιχειρήσεις της Αργεντινής"
συνέκδοση των εκδόσεων των Συναδέλφων και των Ακυβέρνητων Πολιτειών.

Συζήτηση με τον μεταφραστή του βιβλίου, τα εκδοτικά εγχειρήματα και τους εργάτες της ΒΙΟ.ΜΕ, για τις ομοιότητες, τις διαφορές, τις δυσκολίες αλλά και τις ελπίδες που γεννά το κίνημα των κατειλημμένων εργοστασίων και επιχειρήσεων στην Αργεντινή αλλά και το "πείραμα" της ΒΙΟ.ΜΕ.

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου,
17.30 ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ από την Καμάρα

Κάτω τα χέρια από τον αγώνα της ΒΙΟΜΕ.
Τα εργοστάσια στους εργάτες, η παραγωγή στους παραγωγούς!
Δυναμώνουμε τη φωνή μας ενάντια σε κάθε σχέδιο
 που αποσκοπεί στην διάλυση του αγώνα και την εκκένωση του εργοστασίου.
Αυτό το εργοστάσιο θα μείνει σε χέρια εργατικά!

Keynes, και μετά;

Καθώς ο Keynes έχει για τα καλά εισβάλει στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό, το κείμενο «Keynes, et après ?»  του Daniel Bensaïd  που ακολουθεί, φαίνεται σάμπως γραμμένο- από τον μακρινό Αύγουστο του 2009- για την τακτική αμηχανία της ελληνικής επαναστατικής αριστεράς.

Μετάφραση: Παραναγνώστης

Ελευθερία της Κριτικής και Ενότητα στη Δράση

Ἐγεννήθη ἡμῖν ΑΝΤΑΡΠΛΑΝ  λοιπόν και η ιδεολογική πάλη εντός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει επόμενο σταθμό την συνδιάσκεψη. Τότε, τα συμπεράσματα για όσους βλέπουν πέρα από τη μύτη τους θα είναι προφανή. Άλλωστε όλοι συμφωνούν ότι ανεξαρτήτως αποτελέσματος οι πολιτικός χρόνος προμηνύεται πυκνότατος.
Τώρα η ΟΚΔΕ - Σπάρτακος εξέδωσε την ανακοίνωσή της, καθαρή και ξάστερη, που παρόλα αυτά θα δεχθεί κάποια στιγμή επίθεση όταν αρχίσουν οι εκτιμήσεις του εκλογικού αποτελέσματος και μέχρι τη συνδιάσκεψη, με επιχειρήματα που μπορεί κανείς εύκολα να φανταστεί.
Μέχρι τότε, προλαβαίνουμε να ρίξουμε μια ματιά σε όσα ο θείος Βλαδίμηρος έγραφε σε μια ανάλογη περίσταση, για  την Ελευθερία της Κριτικής και την Ενότητα στη Δράση. Πρόκειται για άρθρο της  20ης Μαΐου του 1906 στην εφημερίδα Volna  Νο 22 (που η τσαρική λογοκρισία έκλεισε δυο μέρες μετά για να τη διαδεχθεί από τις 26 Μαΐου η Vpered). Το ιστορικό του άρθρου περιγράφεται στη σημείωση της αγγλικής έκδοσης (Progress) των Διαλεκτών Έργων του Λένιν όπως το βρίσκει κανείς στο marxists.org από όπου κάναμε και τη μετάφραση

Παραναγνώστης

 

 Ελευθερία της Κριτικής και Ενότητα στη Δράση

Η σύνταξη της εφημερίδας έλαβε την ακόλουθη ανακοίνωση, υπογεγραμμένη από την Κεντρική Επιτροπή του ΡΣΔΕΚ

Το Μέτωπο του Μετώπου με το Μέτωπο του Μετώπου

Το τι περιλαμβάνει η προτεινόμενη μετωπική πολιτική συμπόρευση από τις τρεις (ΝΑΡ ΑΡΑΝ ΑΡΑΣ) οργανώσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι πράγματι αξιοπερίεργο. Τηρουμένων των αναλογιών το σύμφωνο Σκλάβαινα - Σοφούλη έρχεται αβίαστα στο μυαλό. Μόνο σε μια πιο περίπλοκη και δεξιότερη εκδοχή.

Το αντικαπιταλιστικό μέτωπο (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και το ρεφορμιστικό - κεϋνσιανό (ΠΑΜΕΣ) με προξενήτρες τις οργανώσεις  ΑΡΑΝ και ΑΡΑΣ οι οποίες συμμετέχουν και στα δύο μέτωπα  θα κάνει πολιτικό μέτωπο με την ΠΑΜΕΣ, όπου και η περίφημη Συλλογικότητα για την Επαναστατική Ενοποίηση της Ανθρωπότητας (ΣΕΕΑ). Περιέργως λείπει η ΕΛΛΑΣ αλλά από εθνικιστές άλλο τίποτα.

Βλέπετε, το Σχέδιο Β συμμετέχει τόσο στην ΠΑΜΕΣ όσο και στο εθνικιστικό κεντροαριστερό μέτωπο με το ΕΠΑΜ και τον Κατσανέβα (ex-brother in law του Giorgos). Όθεν το ΠΑΜΕΣ κάνει μέτωπο με την εθνικιστική κεντροαριστερά με προξενητή το Σχέδιο Β. Δυνάμεθα να είπωμεν επομένως - ίνα δικαιωθεί και ο τίτλος της ανάρτησης- ότι:    Το αντικαπιταλιστικό μέτωπο ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνάπτει μέτωπο με το (κεντροαριστερό εθνικιστικό) μέτωπο του ρεφορμιστικού-κεϋνσιανού μετώπου  (ΠΑΜΕΣ ). Τώρα όσο για τον πολιτικό χαρακτήρα αυτής της «συμπόρευσης», από την σκοπιά της εργατικής υπόθεσης δεν μπορεί παρά να ταυτίζεται με τη δεξιότερη της πολιτική συνιστώσα: Η προτεινόμενη συμπόρευση είναι Κεντροαριστερού- Εθνικιστικού χαρακτήρα.

Επειδή πράγματι τα τεκταινόμενα εκτός από πολιτικοί  είναι και λογικοί ακροβατισμοί, το παρακάτω διάγραμμα είναι απαραίτητο για την επισκόπηση της κατάστασης. Για τους φίλους, ονομάζεται Λαϊκό μέτωπο και έχει ιστορικά οδηγήσει μόνο σε οδυνηρές ήττες την υπόθεση της εργατικής τάξης.