Διαβάζοντας ειδήσεις κι αναλύσεις για την κατάσταση των πολιτικών και οικονομικών πραγμάτων τις τελευταίες μέρες, μου έρχεται επίμονα στο μυαλό η εικόνα της γιαγιάς μου να λέει σαν εις εαυτόν: «παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του» θωπεύοντας μια φανταστική κωνική επιφάνεια με κορυφή τον αγκώνα της και συγκατανεύοντας στον εαυτό της με το κεφάλι.
Όπως παρηγορώντας έναν άρρωστο του κουβεντιάζεις περί ανέμων και υδάτων αλλά δεν μιλάς για την αρρώστια του, έτσι είναι σήμερα και στους «αποκάτω»: κανείς δεν μιλά πολιτικά, η πεζή καθημερινότητα ολωσδιόλου ανέλπιστα κατέκτησε δυσανάλογα μεγάλο μερίδιο του ενδιαφέροντος, ενώ ακόμα και άλλοτε λαλίστατα blog έχουν σιωπήσει. Ένα γενικό μούδιασμα.
Η εργατική τάξη φαίνεται απλώς να περιμένει το μοιραίο και απλώς προτιμά να κρατά κλειστά τα μάτια μέχρι να συμβεί. Τα πολιτικά κόμματα που την εκφράζουν κάποιο ρόλο θα έχουν παίξει σε αυτό!
Ο Σ. Κουβελάκης διαπιστώνει ότι «τον πρώτο μήνα της αριστερής διακυβέρνησης επικράτησε μια πρωτοφανής για τα κοινοβουλευτικά δεδομένα νομοθετική απραξία [..] που ισοδυναμούσε με ντε φάκτο ακύρωση των πρώτων αναγγελιών της νέας κυβέρνησης» και διαβλέπει ότι
«[τ]ο σχέδιο[..] των Ευρωπαίων είναι σαφ[ές]: είτε να προκαλέσουν σε σύντομο χρονικό διάστημα κατάρρευση της κυβέρνησης Σύριζα, είτε, κάτι που διαφαίνεται ως η επικρατέστερη επιλογή, να την σύρουν σε μια νέα στρατηγική υποχώρηση τον Απρίλη, που θα προετοιμάσει το έδαφος για μια οριστική συντριβή τον Ιούνη» ενώ προβλέπει «ότι η μη απεμπλοκή από αυτήν την θανάσιμη παγίδα θα οδηγήσει στο τέλος της κυβέρνησης Σύριζα και σε μια γενικότερη συντριβή τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που στηρίζουν και συγκροτούν την Αριστερά, με άμεσες και καταστροφικές προεκτάσεις σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο» για να καταλήξει στο εὕρηκα: «Από αυτήν την άποψη η πλέον λογική πρόταση είναι αυτή μιας συμφωνημένης εξόδου από το ευρώ, που θα συνδυαζόταν με βαθειά διαγραφή του χρέους, και που θα απάλασσε και τις δύο πλευρές από τις αρνητικές πλευρές ενός ασύντακτου Grexit και της ατέρμονης ενασχόλησης με ένα ούτως ή άλλως μη βιώσιμο ελληνικό χρέος». Αυτή την άποψη θα την ξαναδούμε πιο κάτω, για την ώρα όμως πέρα από το εἶπα καὶ ἐλάλησα, ἁμαρτίαν οὐκ ἔχω, τι άλλο μας λέει η συμμετοχή της αριστερής πλατφόρμας στην κυβέρνηση παρά ότι η αριστερή πλατφόρμα επιδίδεται σε στρατηγικούς σχεδιασμούς επί χάρτου για να αυτοεξουδετερωθεί πρακτικά μέσα από τη λογική «άλλο η κυβέρνηση, άλλο το κόμμα και το κίνημα [...] με σταθερό επιμύθιο την «συγκρότηση αριστερού πόλου ΜΕΣΑ στο ΣΥΡΙΖΑ» όπως σωστά παρατηρεί ο Π Μαυροειδής
Το ΚΚΕ καταγγέλλει το ΣΥΡΙΖΑ και λογαριάζει τα μέλλοντα ψηφαλάκια υπενθυμίζοντας συνεχώς στον «λαό» το κάλπικο σφάλμα του και προσδοκώντας βεβαίως, ἀνάστασιν νεκρῶν (ιδιαιτέρως του γνωστού μυστακοφόρου) καὶ ζωὴ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρότι φαίνεται να φυλλομετράει τα αστικά σχέδια, εντούτοις είναι επίσης μουδιασμένη: αρκείται σε διαπιστώσεις και συνδικαλιές ελπίζοντας ίσως να βρεθεί σε ηγεμονική θέση οψέποτε ξεσπάσει η αντιπαράθεση των συνδικάτων με τον Κατρούγκαλο ή τον Σκουρλέτη και τον Στρατούλη. Λες και το ζήτημα της εξουσίας θα παιχτεί στα συνδικάτα και στο μακρινό μέλλον. Και είναι πραγματικά παράδοξο ενώ διαβλέπει το πολιτικό παιγνίδι της μπουρζουαζίας εντούτοις καμία πολιτική καμπάνια να μην τρέχει από τη μεριά της εκτός από τη θνησιγενή και από τα πάνω επιτροπή ενάντια στο χρέος. Το κουτσούρεμα του αντικαπιταλισμού της, η πολιτική ουράς στα σχέδια του Αλαβάνου και το χτίσιμο της πολιτικής συμμαχίας με το ΜΑΡΣ με υλικά από τα πολιτικά μπάζα του ΣΥΡΙΖΑ, πληρώνονται με τη στρατηγική αμηχανία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Όπως και η ΔΕΑ μέσα από το ΣΥΡΙΖΑ έτσι και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ/ΜΑΡΣ εκτός αυτού, σχεδιάζουν επί χάρτου για την αναπόφευκτη ρήξη και διαλαλούν τη μοιρολατρική τους υποταγή στο αυθόρμητο κάποιας κίνησης των μαζών οπότε και θα εξοφλούσαν το ιστορικό τους χρέος μονολογώντας παραινέσεις από το ύψος του Ολύμπου τους. Όμως η ρήξη μόνο ως ήττα θα ήταν αναπόφευκτη. Ήττα εκείνου που περιμένει αμήχανος και, το άρθρο του Μαυροειδή παραπάνω, είναι ένα μνημείο αυτής της αμηχανίας: Σε τέτοιους καιρούς δεν έχει κανένα σύνθημα να ρίξει στο τραπέζι!
Κι αφού η υπόλοιπη αριστερά είναι αμελητέου πολιτικού βάρους, το αποτέλεσμα δεν είναι άλλο από την πολιτική παράδοση στην πρωτοβουλία του αντιπάλου, ο οποίος επεξεργάζεται ανενόχλητος τα σενάριά του. Μπορεί κανείς να διαβάσει στο Bloomberg μια γκάμα παραλλαγών ενός σεναρίου που κυμαίνονται από την αβρόχοις ποσί Σαμαροβενιζελοποίηση του Τσιπροκαμμένου μέχρι την περιπετειώδη και βίαιη συνθηκολόγηση της ελληνικής κυβέρνησης του Τσιπροκαμένου ή του ποταμίσου Βενιζελοτσιπροκαμμένου του κάποιου τέλος πάντων. Η κάθαρση της αγοράς από τα ασθενέστερα κεφάλαια και η εργατική εξαθλίωση βαίνουν ταχύτερες από την πρώτη προς την τελευταία εκδοχή. Πέρα από αυτές τις παραλλαγές το Bloomberg μας περιγράφει ακόμη ένα σενάριο που θέλει μια Ελλάδα σε εμφύλιο πόλεμο να αλλάζει γεωπολιτικό στρατόπεδο προς τη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας με απρόβλεπτες πολεμικές περιπέτειες βεβαίως: «The economic implosion paves the way for extremists, from either the left or the far right, to take power» και επειδή από τα αριστερά δεν φαίνεται δυνατό, μάλλον από την άκρα δεξιά περιμένουν να πάρει την εξουσία. Τα σενάρια στην πραγματικότητα είναι τα εξής δύο: Είτε πλήρης συνθηκολόγηση Τσίπρα, μετά κουτουπώματος ή άνευ της αριστερής πλατφόρμας, τώρα ή το καλοκαίρι, είτε σας αμολάμε το Μιχαλολιάκο και μαζί του να ξηγιέστε.
Όλα αυτά τα σενάρια την κάνουν τη δουλειά για την ελληνική μπουρζουαζία, αλλά σε αυτά δεν περιλαμβάνεται το σενάριο Κουβελάκη περί «συμφωνημένης εξόδου από την ΕΕ», το σενάριο που θα πραγματοποιούσε το όνειρο του ρεφορμισμού, να καπετανέψει στο πλοίο της μπουρζουαζίας με την άδειά της. Η μπουρζουαζία όμως δεν έχει κανένα λόγο να περιμένει τις χρονοβόρες διαδικασίες ενός τέτοιου grexit μόνο και μόνο για να αφήσει το ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, ή τουλάχιστον όχι ενόσω ο ΣΥΡΙΖΑ προσφέρει ευνοϊκότερες επιλογές! Και γιατί τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απολύτως αναλώσιμος γι' αυτήν. Ή όπως το θέτει (εξ οικείων τα βέλη) ο Πάνος Κοσμάς «Ή μήπως φανταζόμαστε ότι η Ευρωζώνη και οι δανειστές, αυτοί οι ίδιοι που αρνούνται έναν «έντιμο συμβιβασμό» εντός ευρώ, θα χρηματοδοτήσουν την ανατροπή της λιτότητας εκτός ευρώ. Για να στείλουν πιο μήνυμα; Ότι όλοι μπορούν να φεύγουν από την Ευρωζώνη ανατρέποντας τη λιτότητα και παίρνοντας ως μπόνους τη στήριξη του εθνικού τους νομίσματος από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα; »
Έλα ντε!
Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ φάνηκε πρόθυμος να διεκπεραιώσει αυτό που ο Σαμαροβενιζέλος δεν τολμούσε, το σκούπισμα δηλαδή και της τελευταίας δεκάρας από τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων των νοσοκομείων και κάθε δημόσιας υπηρεσίας για χάρη της πληρωμής του χρέους δεν τον σώζει. Δέσμιος της αστικής κεντρικής πολιτικής επιλογής, ο ΣΥΡΙΖΑ, σαν άλλη Ιφιγένεια, οδεύει προς τον βωμό.
Από την άλλη το σχέδιο της «συμφωνημένης εξόδου από την ΕΕ», όπως το παρουσιάζει η αριστερή πλατφόρμα ή όπως το προωθεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ/ΜΑΡΣ σημαίνει απλώς άλλη μία εκδοχή ενός grexit με αστικούς όρους. Η πρώτη διότι όσο σκούζει στη ρητορική της άλλο τόσο υποστηρίζει από τους κυβερνητικούς θώκους την με υλικούς και πολιτικούς όρους προετοιμασία ενός αστικού grexit. Η δεύτερη πάλι γιατί συσκοτίζει το γεγονός πως μόνο η αυτόνομη εργατική πολιτική δράση μπορεί να επιβάλει την κάθαρση την ελληνική τραγωδία και ένα εργατικής αναφοράς grexit. Παρά τις παχιές κουβέντες, στην πράξη δεν στρέφεται προς τις εργατικές μάζες με τέτοιο πολιτικό λόγο και δεν έχει στο κέντρο της πολιτικής της την πολιτική οργάνωση του προλεταριάτου.Με το βλέμμα στραμμένο προς την λεγόμενη «κεντρική πολιτική σκηνή» δεν προετοιμάζεις το προλεταριάτο παρά για αυτό που ήδη κάνει: Μάτια κλειστά εν αναμονή του μοιραίο, να ζούμε την άπνοια πριν από την καταιγίδα.
Η εργατική τάξη φαίνεται απλώς να περιμένει το μοιραίο και απλώς προτιμά να κρατά κλειστά τα μάτια μέχρι να συμβεί. Τα πολιτικά κόμματα που την εκφράζουν κάποιο ρόλο θα έχουν παίξει σε αυτό!
Ο Σ. Κουβελάκης διαπιστώνει ότι «τον πρώτο μήνα της αριστερής διακυβέρνησης επικράτησε μια πρωτοφανής για τα κοινοβουλευτικά δεδομένα νομοθετική απραξία [..] που ισοδυναμούσε με ντε φάκτο ακύρωση των πρώτων αναγγελιών της νέας κυβέρνησης» και διαβλέπει ότι
«[τ]ο σχέδιο[..] των Ευρωπαίων είναι σαφ[ές]: είτε να προκαλέσουν σε σύντομο χρονικό διάστημα κατάρρευση της κυβέρνησης Σύριζα, είτε, κάτι που διαφαίνεται ως η επικρατέστερη επιλογή, να την σύρουν σε μια νέα στρατηγική υποχώρηση τον Απρίλη, που θα προετοιμάσει το έδαφος για μια οριστική συντριβή τον Ιούνη» ενώ προβλέπει «ότι η μη απεμπλοκή από αυτήν την θανάσιμη παγίδα θα οδηγήσει στο τέλος της κυβέρνησης Σύριζα και σε μια γενικότερη συντριβή τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που στηρίζουν και συγκροτούν την Αριστερά, με άμεσες και καταστροφικές προεκτάσεις σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο» για να καταλήξει στο εὕρηκα: «Από αυτήν την άποψη η πλέον λογική πρόταση είναι αυτή μιας συμφωνημένης εξόδου από το ευρώ, που θα συνδυαζόταν με βαθειά διαγραφή του χρέους, και που θα απάλασσε και τις δύο πλευρές από τις αρνητικές πλευρές ενός ασύντακτου Grexit και της ατέρμονης ενασχόλησης με ένα ούτως ή άλλως μη βιώσιμο ελληνικό χρέος». Αυτή την άποψη θα την ξαναδούμε πιο κάτω, για την ώρα όμως πέρα από το εἶπα καὶ ἐλάλησα, ἁμαρτίαν οὐκ ἔχω, τι άλλο μας λέει η συμμετοχή της αριστερής πλατφόρμας στην κυβέρνηση παρά ότι η αριστερή πλατφόρμα επιδίδεται σε στρατηγικούς σχεδιασμούς επί χάρτου για να αυτοεξουδετερωθεί πρακτικά μέσα από τη λογική «άλλο η κυβέρνηση, άλλο το κόμμα και το κίνημα [...] με σταθερό επιμύθιο την «συγκρότηση αριστερού πόλου ΜΕΣΑ στο ΣΥΡΙΖΑ» όπως σωστά παρατηρεί ο Π Μαυροειδής
Το ΚΚΕ καταγγέλλει το ΣΥΡΙΖΑ και λογαριάζει τα μέλλοντα ψηφαλάκια υπενθυμίζοντας συνεχώς στον «λαό» το κάλπικο σφάλμα του και προσδοκώντας βεβαίως, ἀνάστασιν νεκρῶν (ιδιαιτέρως του γνωστού μυστακοφόρου) καὶ ζωὴ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρότι φαίνεται να φυλλομετράει τα αστικά σχέδια, εντούτοις είναι επίσης μουδιασμένη: αρκείται σε διαπιστώσεις και συνδικαλιές ελπίζοντας ίσως να βρεθεί σε ηγεμονική θέση οψέποτε ξεσπάσει η αντιπαράθεση των συνδικάτων με τον Κατρούγκαλο ή τον Σκουρλέτη και τον Στρατούλη. Λες και το ζήτημα της εξουσίας θα παιχτεί στα συνδικάτα και στο μακρινό μέλλον. Και είναι πραγματικά παράδοξο ενώ διαβλέπει το πολιτικό παιγνίδι της μπουρζουαζίας εντούτοις καμία πολιτική καμπάνια να μην τρέχει από τη μεριά της εκτός από τη θνησιγενή και από τα πάνω επιτροπή ενάντια στο χρέος. Το κουτσούρεμα του αντικαπιταλισμού της, η πολιτική ουράς στα σχέδια του Αλαβάνου και το χτίσιμο της πολιτικής συμμαχίας με το ΜΑΡΣ με υλικά από τα πολιτικά μπάζα του ΣΥΡΙΖΑ, πληρώνονται με τη στρατηγική αμηχανία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Όπως και η ΔΕΑ μέσα από το ΣΥΡΙΖΑ έτσι και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ/ΜΑΡΣ εκτός αυτού, σχεδιάζουν επί χάρτου για την αναπόφευκτη ρήξη και διαλαλούν τη μοιρολατρική τους υποταγή στο αυθόρμητο κάποιας κίνησης των μαζών οπότε και θα εξοφλούσαν το ιστορικό τους χρέος μονολογώντας παραινέσεις από το ύψος του Ολύμπου τους. Όμως η ρήξη μόνο ως ήττα θα ήταν αναπόφευκτη. Ήττα εκείνου που περιμένει αμήχανος και, το άρθρο του Μαυροειδή παραπάνω, είναι ένα μνημείο αυτής της αμηχανίας: Σε τέτοιους καιρούς δεν έχει κανένα σύνθημα να ρίξει στο τραπέζι!
Κι αφού η υπόλοιπη αριστερά είναι αμελητέου πολιτικού βάρους, το αποτέλεσμα δεν είναι άλλο από την πολιτική παράδοση στην πρωτοβουλία του αντιπάλου, ο οποίος επεξεργάζεται ανενόχλητος τα σενάριά του. Μπορεί κανείς να διαβάσει στο Bloomberg μια γκάμα παραλλαγών ενός σεναρίου που κυμαίνονται από την αβρόχοις ποσί Σαμαροβενιζελοποίηση του Τσιπροκαμμένου μέχρι την περιπετειώδη και βίαιη συνθηκολόγηση της ελληνικής κυβέρνησης του Τσιπροκαμένου ή του ποταμίσου Βενιζελοτσιπροκαμμένου του κάποιου τέλος πάντων. Η κάθαρση της αγοράς από τα ασθενέστερα κεφάλαια και η εργατική εξαθλίωση βαίνουν ταχύτερες από την πρώτη προς την τελευταία εκδοχή. Πέρα από αυτές τις παραλλαγές το Bloomberg μας περιγράφει ακόμη ένα σενάριο που θέλει μια Ελλάδα σε εμφύλιο πόλεμο να αλλάζει γεωπολιτικό στρατόπεδο προς τη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας με απρόβλεπτες πολεμικές περιπέτειες βεβαίως: «The economic implosion paves the way for extremists, from either the left or the far right, to take power» και επειδή από τα αριστερά δεν φαίνεται δυνατό, μάλλον από την άκρα δεξιά περιμένουν να πάρει την εξουσία. Τα σενάρια στην πραγματικότητα είναι τα εξής δύο: Είτε πλήρης συνθηκολόγηση Τσίπρα, μετά κουτουπώματος ή άνευ της αριστερής πλατφόρμας, τώρα ή το καλοκαίρι, είτε σας αμολάμε το Μιχαλολιάκο και μαζί του να ξηγιέστε.
Όλα αυτά τα σενάρια την κάνουν τη δουλειά για την ελληνική μπουρζουαζία, αλλά σε αυτά δεν περιλαμβάνεται το σενάριο Κουβελάκη περί «συμφωνημένης εξόδου από την ΕΕ», το σενάριο που θα πραγματοποιούσε το όνειρο του ρεφορμισμού, να καπετανέψει στο πλοίο της μπουρζουαζίας με την άδειά της. Η μπουρζουαζία όμως δεν έχει κανένα λόγο να περιμένει τις χρονοβόρες διαδικασίες ενός τέτοιου grexit μόνο και μόνο για να αφήσει το ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, ή τουλάχιστον όχι ενόσω ο ΣΥΡΙΖΑ προσφέρει ευνοϊκότερες επιλογές! Και γιατί τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απολύτως αναλώσιμος γι' αυτήν. Ή όπως το θέτει (εξ οικείων τα βέλη) ο Πάνος Κοσμάς «Ή μήπως φανταζόμαστε ότι η Ευρωζώνη και οι δανειστές, αυτοί οι ίδιοι που αρνούνται έναν «έντιμο συμβιβασμό» εντός ευρώ, θα χρηματοδοτήσουν την ανατροπή της λιτότητας εκτός ευρώ. Για να στείλουν πιο μήνυμα; Ότι όλοι μπορούν να φεύγουν από την Ευρωζώνη ανατρέποντας τη λιτότητα και παίρνοντας ως μπόνους τη στήριξη του εθνικού τους νομίσματος από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα; »
Έλα ντε!
Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ φάνηκε πρόθυμος να διεκπεραιώσει αυτό που ο Σαμαροβενιζέλος δεν τολμούσε, το σκούπισμα δηλαδή και της τελευταίας δεκάρας από τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων των νοσοκομείων και κάθε δημόσιας υπηρεσίας για χάρη της πληρωμής του χρέους δεν τον σώζει. Δέσμιος της αστικής κεντρικής πολιτικής επιλογής, ο ΣΥΡΙΖΑ, σαν άλλη Ιφιγένεια, οδεύει προς τον βωμό.
Από την άλλη το σχέδιο της «συμφωνημένης εξόδου από την ΕΕ», όπως το παρουσιάζει η αριστερή πλατφόρμα ή όπως το προωθεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ/ΜΑΡΣ σημαίνει απλώς άλλη μία εκδοχή ενός grexit με αστικούς όρους. Η πρώτη διότι όσο σκούζει στη ρητορική της άλλο τόσο υποστηρίζει από τους κυβερνητικούς θώκους την με υλικούς και πολιτικούς όρους προετοιμασία ενός αστικού grexit. Η δεύτερη πάλι γιατί συσκοτίζει το γεγονός πως μόνο η αυτόνομη εργατική πολιτική δράση μπορεί να επιβάλει την κάθαρση την ελληνική τραγωδία και ένα εργατικής αναφοράς grexit. Παρά τις παχιές κουβέντες, στην πράξη δεν στρέφεται προς τις εργατικές μάζες με τέτοιο πολιτικό λόγο και δεν έχει στο κέντρο της πολιτικής της την πολιτική οργάνωση του προλεταριάτου.Με το βλέμμα στραμμένο προς την λεγόμενη «κεντρική πολιτική σκηνή» δεν προετοιμάζεις το προλεταριάτο παρά για αυτό που ήδη κάνει: Μάτια κλειστά εν αναμονή του μοιραίο, να ζούμε την άπνοια πριν από την καταιγίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου