ΕΕΚ : ΑΝΟΙΧΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΑΡΣΥΑ

      Συντρόφισσες και σύντροφοι

  

   Οι στιγμές είναι κρίσιμες. Το δείχνουν τα νέα μαύρα σύννεφα αντιλαϊκών μέτρων που ενσκήπτουν (ασφαλιστικό, φορολογικό, “κόκκινα δάνεια”-πρώτη κατοικία κλπ) από ΕΕ, ΔΝΤ και κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Είναι ώρα μάχης!

    Πολλοί πρωτοπόροι αγωνιστές το αναγνωρίζουν. Μαζί κι άλλοι, ολοένα περισσότεροι, προπαντός μέσα στα πιο πιεσμένα κι  αδικημένα στρώματα των εργατών, εργαζομένων κι ανέργων, της νέας γενιάς, των  χαμηλοσυνταξιούχων, των φτωχών αγροτών και βιοπαλαιστών της πόλης και της υπαίθρου που δέχτηκαν τα   συντριπτικά βάρη από τα μνημόνια του κοινωνικού κανιβαλισμού. Λένε: “Δεν πάει άλλο!” Κι αναρωτιούνται με αγωνία: “Πώς θα πάει  αλλιώς, προς την έξοδο από τον εφιάλτη της κρίσης ;”

Το Προσφυγικό και η Καθεστωτική Αριστερά

Οι ρατσιστικές επιθέσεις στη Χίο, στη Λέρο και στον Πειραιά, συνέβησαν μέσα και χάρη στο θερμοκήπιο των κατασταλτικών μηχανισμών του αστικού κράτους – της αστυνομίας και της δικαστικής εξουσίας. Σηματοδότησαν βέβαια μια κινητοποίηση των φασιστών πανελλαδικά με άξονα το πρόσφορο στη δημαγωγία τους θέμα των προσφύγων, που μένει να δούμε τι τους απέφερε, αλλά αντιμετωπίστηκαν πεισματικά από το αντιφασιστικό κίνημα. Παρόλη την αβάντα του λίγο ή πολύ καθεστωτικού έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου που ομοθυμαδόν «ανησυχεί» για τους κινδύνους του προσφυγικού ζητήματος˙ παρόλο ακόμη που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ υιοθετεί την ατζέντα του ρατσισμού και της ξενηλασίας της ΧΑ, απελαύνοντας πρόσφυγες κόντρα σε όλες τις «πολιτισμένες» ευρωπαϊκές «παραδόσεις» και διεθνείς συνθήκες και στήνοντας στρατόπεδα συγκέντρωσης υπό στρατιωτική διοίκηση, η εργατική τάξη επιδεικνύει ισχυρό ταξικό διεθνιστικό ένστικτο στην αλληλεγγύη της προς τους καταπιεσμένους, αρνούμενη να ξεχωρίσει τους κάθε αιτίας πρόσφυγες (οικονομικούς, περιβαλλοντικούς, πολιτικούς) σε «πρόσφυγες» και «μετανάστες» απλώνοντας την αλληλεγγύη της σε όλους. Οι δομές εργατικής αλληλεγγύης αποδείχθηκαν σκληρό καρύδι για τον φασιστικό – ρατσιστικό βόρβορο.

Από τη στρατηγική άποψη αυτής της ταξικής αντιπαράθεσης, μπορεί κανείς να παρατηρήσει δύο πράγματα.
Το πρώτο από αυτά δεν είναι άλλο από την πανηγυρική επιβεβαίωση για εκείνους μέσα στην επαναστατική αριστερά που δεν κουράζονται να θέτουν το ζήτημα της αυτοοργάνωσης των μαζών στην πρώτη γραμμή των πολιτικών καθηκόντων της όποιας εργατικής πρωτοπορίας. Είναι φανερό πως, παρά τον πόλεμο, τη συκοφαντία και τα προσκόμματα του κράτους, παρά την ανοιχτή ακόμα ποινικοποίηση της αλληλεγγύης, οι αυτοοργανωμένες δομές εργατικής αλληλεγγύης στους πρόσφυγες κεφαλαιοποιούν πολιτικά και δείχνουν το δρόμο: αντί για εν κενώ συμφωνίες από τα πάνω, δομές αυτοοργάνωσης από τα κάτω. Κι αν η πολιτική πολυχρωμία κάνει αυτό το πολιτικό κεφάλαιο να μοιράζεται σε μικρότερα μέρη, πρέπει εντούτοις να το υπολογίζουμε στο σύνολό του. (Η πολιτική πράξη της άθροισής του, είναι άλλης τάξεως πρόβλημα που το προλεταριάτο δεν μπορεί ακόμα να θέσει).

Τώρα μας Παίρνει Αριστερά;

Η συζήτηση για τη φύση της ΓΣΕΕ συνεχίζεται και μετά την 3η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και αυτό είναι τουλάχιστον ελπιδοφόρο: η πολεμική ακονίζει τις αντιφατικές απόψεις και επιτρέπει την υπέρβασή τους. Άλλωστε τέτοιου είδους ζητήματα δεν μπορούν να λυθούν με διατάγματα και αποφάσεις κομματικών συνεδρίων, παρά μονάχα μέσα στη δοκιμασία της ταξικής και ιδεολογικής πάλης.