...όσο το φιτίλι συνεχίζει να σπινθηρίζει...

....Δεν θέλει δα και υψηλή στρατηγική σκέψη για να καταλάβει κανείς ότι τα πράγματα δεν μπορεί να είναι ρόδινα μετά από μια πύρρεια νίκη σαν αυτή του αστικού κοινοβουλευτισμού τον περασμένο Σεπτέμβριο. Το φιτίλι της κοινωνικής έκρηξης συνεχίζει να σπινθηρίζει όσο το  ποσοστό κέρδους του κεφαλαίου δε λέει ν' ανέβει.

Είναι αλήθεια βέβαια, από το περασμένο καλοκαίρι ήδη, ότι η αστική τάξη, βρήκε τον πολιτικό της εκπρόσωπο στο νέο ΣΥΡΙΖΑ, μόνο που για να τον προσεταιριστεί εκκαθαρισμένο από την αριστερή του πτέρυγα χρειάστηκε η θυσία του πολύτιμου δικομματισμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ στο χώρο και το χρόνο της ήττας, της διάψευσης των τελευταίων κοινοβουλευτικών αυταπατών των υποτελών τάξεων, επικράτησε εκλογικά το Σεπτέμβρη, κι έτσι αποκτήσαμε ένα χωρίς τύψεις και Ερινύες πειθαρχημένο κοινοβούλιο αλλά -όπως και ο ηπειρώτης βασιλιάς- η αστική τάξη δεν έχει πλέον δημοκρατικές εφεδρείες: Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ φθαρεί, μετά τι;


Η παραδοσιακή δεξιά της Νέας Δημοκρατίας βρίσκεται σε κατάσταση  Beyond Local Repair. Το ΠΑΣΟΚ πάλι, είναι πλέον της τάξης μεγέθους του Λεβέντη, καθώς και τα τελευταία του πατήματα στα σωματεία απέρχονται άλλοτε αιδημόνως κι άλλοτε εν χορδαίς και οργάνοις  είτε προς τον ΣΥΡΙΖΑ είτε, όσα τοξικά ή αζήτητα, προς τη ΛΑΕ, για να συγκατοικήσουν χαρωπά όλοι μαζί -οποία σύμπνοια- στο ΜΕΤΑ, την ολοκαίνουργια πέμπτη φάλαγγα του κυβερνητικού συνδικαλισμού. Όμως το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ μέχρι τώρα τα σωματεία. Παραμένουν παράταιρα ενσωματωμένα στον κρατικό μηχανισμό. Ας είναι καλά το πιστό σκυλί Παναγόπουλος, που ξέρει πότε, μακάριος ραντανπλάν, να λουφάζει και πότε να ξυπνά ορεξάτος για να γαβγίσει κάποια από τις, διάσημες πλέον, αβάντες του προς την εξουσία , την εργοδοσία ή και προς τις δύο μαζί.
Όλα φαίνονται τακτοποιημένα στο πολιτικό σκηνικό, μόνο που το φιτίλι συνεχίζει να σπινθηρίζει. Η εργατική τάξη βρίσκεται εξαθλιωμένη,  σε ακόμα χειρότερη σχετικά μοίρα τα μικροαστικά στρώματα γενικά, αλλά και σε  απολύτως χειρότερη σε ουκ ολίγες περιπτώσεις, και το ρημάδι το ποσοστό κέρδους δε λέει ν' ανέβει. Οι μπίζνες  έχουν αδήριτη ανάγκη από περαιτέρω θυσίες εκ μέρους κοινωνικών τάξεων που δεν μπορούν πλέον να τις υποστούν

Υπάρχει βέβαια πάντα και η λύση έκτακτης ανάγκης, η μη δημοκρατική - δεν θα κατηγορούσε δα κανείς την μπουρζουαζία ως ιδεοληπτική.
Η αστυνομία είναι ισχυρή και εκφασισμένη, τόσο που δεν στέργουν να προστατεύσουν ούτε έναν δεξιό βουλευτή από την κλοτσοπατινάδα της ΧΑ.
Ο στρατός ακολουθεί στον εκφασισμό τις δυνάμεις καταστολής και εκπαιδεύεται σε ανακαταλήψεις εργοστασίων τα οποία ενδεχομένως θα μπορούσαν να είχαν καταλάβει αναρχοκομμουνιστικά στοιχεία.
Το πρόβλημα είναι βέβαια ότι, ένα καθεστώς στηριζόμενο σε μόνη την κρατική βία, όχι μόνο δεν θα ήταν σταθερό, αλλά ακόμα χειρότερα, πέφτοντας, θα έστριβε τέρμα αριστερά το τιμόνι της πολιτικής. Έπειτα, όπως δείχνουν οι σβουριχτές που εισέπραξαν οι ναζί της ΧΑ από τους Ποντίους -μάλλον δεξιούς μολαταύτα- και παρά το ότι οι μεγάλες κυρίες και οι μεγάλοι κύριοι των Μέσων Μαζικής Ιδεολογικής Χειραγώγησης διατηρούν φρεσκοσιδερωμένα τα φαιά τους κοστούμια, το αντιφασιστικό κίνημα καλά κρατεί, και οι κοντοπρόθεσμες προοπτικές ενός φασιστικού κινήματος δεν είναι διόλου ζωηρές.
Ενόσω λοιπόν εμμένουμε αναγκαστικά μέσα στο δημοκρατικό παιγνίδι η αστική τάξη δεν μπορεί να υπολογίζει παρά μόνο στην εξασθενισμένη πυροσβεστική υπηρεσία του ΚΚΕ που δείχνει ολοένα και μεγαλύτερη νευρικότητα..
Το χειρότερο σενάριο για το κεφάλαιο τούτη τη στιγμή είναι ένα επαναστατικό κύμα σαν εκείνο του 2008. Αλλά πόσο πιο οργανωμένο μπορεί να είναι και πόσο καλύτερα από το 2008 μπορεί να ξέρει τι θέλει ώστε να μην είναι διαχειρίσιμο με την καταστολή και την εκτόνωση. Όχι πολύ για να είμαστε ειλικρινείς. Ίσως αυτό που σώζει την παρτίδα για την αστική τάξη είναι πως ακόμα κι αν το επαναστατικό κύμα γιγαντωθεί ελλείψει μιας πολιτικής συγκρότησης του προλεταριάτου ικανή να ασκήσει κεντρομόλο δύναμη,  θα έχει το χρόνο να περιμένει να περάσει εκτονώνοντάς το με καταστολή, με παραχωρήσεις, με «υπομονή μπόρα είναι θα περάσει» ή και με όλα αυτά μαζί. Εν πάση περιπτώσει έφοδος απλών εντίμων αγανακτισμένων σε χειμερινά ανάκτορα δεν ακούστηκε ποτέ.

Όσο καμία κρίσιμη πολιτική μάζα  δεν μπορεί να θέσει σε τροχιά γύρω της το προλεταριάτο και τα σύμμαχα στρώματα η αστική τάξη δεν κινδυνεύει πραγματικά. Ακόμα κι αν κατέρρεε εδώ και τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, το πολιτικό κενό θα έχαινε μέχρις ότου κάποιος αστικός σχηματισμός να το καλύψει. Μια ενδεχόμενη κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ απλώς θα επιτάχυνε τις κεντρομόλες δυνάμεις στον πολιτικό χώρο της δεξιάς.

Η αριστερά που θέλει να λέγεται επαναστατική, και εν πολλοίς είναι, μέχρι τώρα ήταν μοιρασμένη ανάμεσα σε δύο φενάκες. Οι πιο «ουτοπιστές» ήλπιζαν ακριβώς σε μια έφοδο αγανακτισμένων στα χειμερινά ανάκτορα στο αποκορύφωμα μιας κινηματικής πλημμυρίδας. Μια έφοδο που εκ των πραγμάτων δεν θα μπορούσαν να έχουν βέβαια οργανώσει, αλλά η οποία θα τους απελευθέρωνε από τον ψυχολογικό γόρδιο δεσμό της ανημποριάς On s' engage et puis on voit. Εμπλεκόμαστε και μετά βλέπουμε, δεν είπαμε; Ιδού!
Η επιτάχυνση των κοινωνικών μηχανών θα καθιστούσε άκαιρη οποιαδήποτε συζήτηση συγκρότησης. Και πράγματι η ιστορία τους ελέησε, με τον συνήθη χαιρέκακο τρόπο της, παρέχοντάς τους μια ευκαιρία στην έξαρση του δημοψηφίσματος, τη μεγάλη στιγμή του «όχι μέχρι τέλους», αλλά όχι χωρίς την τραγική ειρωνεία: διαψεύστηκαν οικτρά μέσα σε λίγες ώρες. Ενεπλάκησαν φυσικά στις διεργασίες με αναπεπταμένες τις σημαίες για να βρεθούν όμως, αντί περισσότεροι, λιγότεροι στο μέτρο, όταν το πράγμα κόπασε. Όπως και στο κίνημα των πλατειών έτσι και στο δημοψήφισμα του καλοκαιριού οι επαναστάτες της αριστεράς ήταν εκεί, αλλά η επαναστατική αριστερά όχι. Το αυθόρμητο δεν καβαλικεύεται από άσχετους. Το να μπεις κάτω από ξένες σημαίες, ξένος ανάμεσα σε ξένους, χωρίς οργανική σύνδεση με τα τεκταινόμενα, μετατρέπει το σύνθημα  «εμπλεκόμαστε και μετά βλέπουμε» σε απλό λικβινταρισμό.

Οι πιο «ρεαλιστές» από την άλλη, κρεμάστηκαν από τις εκλογές. Φαντάζονταν ότι θα έλυναν δια μιας - με ένα φοβερής συλλήψεως συγκροτητικό σύνθημα του τύπου «Σουσάμι άνοιξε» ή με μια τακτική μετωπική στροφή κορυφής που σου κόβει την ανάσα - και τα δύο κεφαλαιώδη ζητήματα: Και το ζήτημα της κινηματικής άμπωτης και το ζήτημα της αυτοοργάνωσης των μαζών, κερδίζοντας χρόνο και θέσεις σε έναν κοινοβουλευτικό πόλεμο που θα αποτελούσε ο ίδιος τη βάση της αυτοοργάνωσης των μαζών αλλά και τον πυροκροτητή του τελικού εξεγερτικού κύματος. Φυσικά δεν τους πέρασε από το μυαλό ότι ούτε οι ψηφοφόροι ψηφίζουν για να εξεγερθούν, ούτε οι εξεγερμένοι εξεγείρονται για να ψηφίσουν. Ο προγραμματικός, οργανωτικός και εκλογικός σεισμός, λιμός και καταποντισμός της ΛΑΕ θα έπρεπε να είναι σκληρό μάθημα γι' αυτούς, αν και δεν φαίνεται να αποκόμισαν διδάγματα.

Αν το 1905 ήταν αυθόρμητο και τα εργατικά συμβούλια δεν έχουν πατέρα, έχουν όμως από πίσω τους την επίμονη δουλειά του τυφλοπόντικα. Η επαναστατική αριστερά είναι ανάγκη να συγκροτηθεί ως πολιτικό κόμμα αλλά αυτό δεν γίνεται ούτε από τα πάνω, ούτε με την απλή αποδελτίωση του «σωστού» προγράμματος. Αν «κάθε βήμα του πραγματικού κινήματος, αξίζει περισσότερο από μια ντουζίνα προγράμματα» τότε η επαναστατική αριστερά χρειάζεται να συγκροτείται, συνειδητά και όχι αυτόματα, στους μικρούς και μεγάλους αγώνες και στο περιθώριό τους, στη συλλογική δράση για τούτο και για κείνο, άνθρωπο τον άνθρωπο, πολεμική την πολεμική, ήττα την ήττα. Με μεταβατικά αιτήματα (και την κρίσιμη πολιτική μάζα) να χτίζει το ενιαίο μέτωπο ξέροντας πως δεν μπορεί να φανεί χρήσιμο,  ποιος ποιον,  πριν εμφανιστεί η συγκυρία της συμπύκνωσης των πάντων σε ένα σύνθημα απλό, απτό, ολοφάνερο, επείγον. Να συγκροτείται δηλαδή με την ελπίδα να προλάβει να μεγαλώσει αρκετά ώστε να αναλάβει το ρίσκο, όχι να τσαλαβουτήξει αλλά, να καβαλήσει το επόμενο μεγάλο επαναστατικό κύμα που ίσως την βγάλει στη στεριά.

 Σε αυτή την προοπτική, οποιαδήποτε από τα πάνω σύγκλιση με το ρεφορμισμό είναι καταστροφική εάν δεν είναι το προϊόν της πίεσης πάνω στη ρεφορμιστική  ηγεσία, των ίδιων εκείνων εργατών που ο ρεφορμισμός έχει εγκλωβίσει, εάν δηλαδή δεν έχει στηθεί ένα ενιαίο μέτωπο στη βάση. Στη βάση με την πιο αυστηρή έννοια του όρου.