Παντελής Πουλιόπουλος

 Σαν σήμερα, 6 Ιουνίου 1943 εκτελείται στο Νεζερό ο σπουδαιότερος Έλληνας Μαρξιστής Παντελής Πουλιόπουλος.

 

Δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από ένα κείμενό του, που δημοσιεύθτηκε το Δεκέμβρη του 1935. Πρόκειται για τα σημεία 36, 37 και 38 των Θέσεων της Κ.Ε. της ΟΚΔΕ για την συζήτηση ανάμεσα στους Κομμουνιστές Διεθνιστές και ειδικότερα με την ομάδα «Μπολσεβίκος» πάνω στο ζήτημα της Νέας Διεθνούς και του Νέου Κόμματος στην Ελλάδα που αναφέρεται στα καθήκοντα της ΟΚΔΕ σχετικά με την κατάσταση του συνδικαλισμού. Οι καταστάσεις που περιγράφονται  μας είναι και σήμερα πολύ - μα πολύ - γνώριμες

Αναδημοσιεύουμε από το διαδικτυακό Αρχείο των Μαρξιστών

 

36. Το βασικό συνδικαλιστικό πρόβλημα σήμερα. 

Η βιαιότητα της κεφαλαιοκρατικής επίθεσης, η πολιτική του σταλινισμού και του ρεφορμισμού έχουν σήμερα παραλύσει πλέρια την οργανωμένη αντίσταση του προλεταριάτου. Το συνδικαλιστικό κίνημα των εργατών βρίσκεται σε τέτοια αποσύνθεση που με μια ορισμένη έννοια μπαίνουν σήμερα μπροστά στην επαναστατική πρωτοπορία καθήκοντα παρόμοια με μια απαρχής οργάνωση της εργατικής τάξης, όπως έμπαινε στα 1918-20 μπροστά στο Σοσιαλεργατικό Κόμμα. 

Εκλογές 2023

Εκλογική Διακήρυξη ΟΚΔΕ-Σπάρτακος Ελλ.τμήμα 4ης Διεθνούς

Συνδικαλιστική Γραφειοκρατία και Αντικαπιταλιστική Αριστερά

Πρόταση της Πρωτοβουλίας για μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Αντικαπιταλιστική και Επαναστατική

 

 

Τα συνδικάτα στην εποχή μας

Ο ιμπεριαλιστικός κοινοβουλευτισμός είναι από καιρό νεκρό γράμμα. Τα μεγάλα μονοπώλια ελέγχουν άμεσα, χωρίς αντιπροσωπευτικές διαμεσολαβήσεις, τόσο τα εθνικά κράτη όσο και τα υπερεθνικά πολιτικά κέντρα. Διεθνείς ιμπεριαλιστικοί στρατηγικοί οργανισμοί (ΟΟΣΑ) και θεσμοί (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, Ευρωπαϊκή Επιτροπή κλπ) σχεδιάζουν κατευθυντήριες οδηγίες οι οποίες γίνονται εν ριπή οφθαλμού εθνικοί ή Ευρωενωσιακοί νόμοι από «κοινοβούλια» που ψηφίζουν αβλεπί. Αυτό το πολιτικό πλαίσιο ανεγείρεται στο έδαφος και επικαθορίζει τη γενική δομική κρίση του καπιταλισμού, οι επαναλαμβανόμενοι παροξυσμοί της οποίας διαπλέκονται με την κλιματική και την ενεργειακή κρίση, επεκτείνονται στις εφοδιαστικές αλυσίδες και τείνουν να αντικαθιστούν με κρατική καταστολή ό,τι χάνεται σε όρους αστικής ηγεμονίας. Για τα συνδικάτα δεν απομένει λοιπόν παρά η θέση ενός δευτερεύοντος οργάνου πειθάρχησης της εργατικής τάξης.

Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, προκειμένου να διαιωνίσει τα προνόμιά της, αναλαμβάνει πρόθυμα αυτό το ρόλο, προσεγγίζει και, στον έναν ή στον άλλο βαθμό, ενσωματώνεται στο κράτος. Αγωνίζεται από τη μια να αποδείξει στο κράτος τη χρησιμότητά της ως μηχανισμού πειθάρχησης της τάξης και να πείσει τη βάση της από την άλλη, πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος επιβίωσης από την υποταγή και την επαιτεία.

Κερδισμένη η Αντιπολίτευση στις εκλογές της UAW. Η προεδρεία θα κριθεί σε δεύτερο γύρο

 

Αναδημοσίευση από το Labor Notes, 2 Δεκεμβρίου 2022

Της Jane Slaughter

 

Μετάφραση: Παραναγνώστης

Ποια είναι η ατμόσφαιρα στα κεντρικά γραφεία του συνδικάτου της αυτοκινητοβιομηχανίας United Auto Workers (UAW) σήμερα; Ολοήμερο γλέντι; Ψάχνουν ν’ αγοράσουν διαμερίσματα για συνταξιούχους; Εκβιάζουν το προσωπικό για χρήματα σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να κερδίσουν τον δεύτερο γύρο; Καταστρέφουν ντοκουμέντα;

Οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις του συνδικάτου United Auto Workers είναι ενθουσιασμένοι καθώς φαίνεται ότι είναι έτοιμοι να πετύχουν μια ιστορική αλλαγή στην ανώτατη ηγεσία του συνδικάτου τους, δίνοντας τέλος στα 70 χρόνια μονοπαραταξιακής, κάθετης από πάνω προς τα κάτω, κυριαρχίας. Καθώς οι δι' αλληλογραφίας ψήφοι καταμετρήθηκαν αυτή την εβδομάδα, φαινόταν πολύ πιθανό ότι το ψηφοδέλτιο των Ενωμένων μελών του UAW θα πάρει τελικά και τις επτά έδρες που διεκδίκησε, από τις 14 του διοικητικού συμβουλίου του συνδικάτου

Κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με σεισμό σε ένα από τα μεγαλύτερα βιομηχανικά σωματεία της χώρας. Η τελευταία φορά που κάποιος αντιπολιτευόμενος προς την κυβερνώσα Ομάδα Διοίκησης του Συνδικάτου UAW της Αυτοκινητοβιομηχανίας κέρδισε εκλογές, ήταν πριν από 34 χρόνια, όταν ο Jerry Tucker του Κινήματος Νέων Κατευθύνσεων έγινε περιφερειακός διευθυντής.

Κατάρ. Το δυσωδέστερο Παγκόσμιο Κύπελο

 Το Παγκόσμιο Κύπελο της Εργασίας Σκλάβων

Αναδημοσίευση από το Leftvoice

Μετάφραση: Νίκος Ταμβακλής

του Santiago Montag

Ο πλούτος και η ισχύς του Κατάρ χτίστηκαν με την εργατική δύναμη των μεταναστών εργατών στις κατασκευές, οι οποίοι μοχθούν μέσα σε συνθήκες μισο-δουλείας.

Το Παγκόσμιο Κύπελο ξεκίνησε στο Κατάρ την Κυριακή, συνοδευόμενο από ένα πυρετό στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Αλλά ελάχιστα έως τίποτα δεν λέγονται για το διαβόητο εκμεταλλευτικό καθεστώς της χώρας. Τα συνδικάτα και τα πολιτικά κόμματα απαγορεύονται και η ελευθερία του Τύπου είναι περιορισμένη, πόσο μάλλον οι δημοκρατικές ελευθερίες. Στις 5 Αυγούστου 2019, χιλιάδες εργάτες οικοδόμοι κέρδισαν μια απεργία ενάντια στις βάναυσες συνθήκες εργασίας και τους απλήρωτους μισθούς. Αυτό σηματοδότησε την αρχή διάφορων διαδηλώσεων που έγιναν τα προηγούμενα χρόνια στα εργοτάξια για τα στάδια και για τις υποδομές του Παγκόσμιου Κυπέλλου.

Η FIFA έχει μια μακρά ιστορία ως ένα πεδίο μάχης για πολιτική επιρροή. Ο Μπενίτο Μουσολίνι αγόρασε ψήφους για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1934 προκειμένου να νομιμοποιήσει τη φασιστική του δικτατορία στην Ιταλία. Για τις χώρες του Κόλπου, ο αθλητισμός είναι ένα μέσο να βελτιώσουν τη φήμη του, να αυξήσουν τη διεθνή πολιτική επιρροή τους και να προσελκύσουν επενδύσεις με τη διοργάνωση μεγάλων διαγωνισμών στον τομέα των μέσων ενημέρωσης. Έχουν επίσης αγοράσει συλλόγους κύρους, όπως τη Manchester City και τη Paris Saint-Germain, και χορηγούν τόσο την FC Barcelona όσο και τη FIFA. Πώς όμως μια χώρα που έχει το ένα τρίτο του μεγέθους του Πουέρτο Ρίκο κατάφερε να φτάσει σε αυτή τη θέση στον γεωπολιτικό στίβο;

Από παραγωγοί μαργαριταριών κατασκευαστές Ferrari

Το Κατάρ ήταν βρετανική αποικία μέχρι το 1971, διάσημο για την παραγωγή μαργαριταριών και τη βαθιά φτώχεια του και για το ότι φιλοξενούσε τις πιο ριζοσπαστικές πτέρυγες του Ισλάμ. Από τη δεκαετία του 1990, ωστόσο, η ανάπτυξή του ήταν ραγδαία. Θεμελιώδη ρόλο σε αυτό αποτέλεσαν οι σχέσεις του με τις ΗΠΑ, που ενεπλάκησαν στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου (1990-91). Το Κατάρ έπαιξε βασικό ρόλο στην υποστήριξη του ιμπεριαλισμού παραχωρώντας τη βάση al-Udeid της Πολεμικής Αεροπορίας των Ενόπλων Δυνάμεων του, που βρίσκεται 32 χιλιόμετρα από τη Ντόχα. Αυτή η βάση, η οποία στεγάζει περίπου 5.000 στρατιώτες, έχει από τότε χρησιμοποιηθεί στις περισσότερες στρατιωτικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, από την εισβολή στο Ιράκ το 2003 έως τις σημερινές εντάσεις με το Ιράν.

Ένα Ντοκιμαντέρ για τη Ζωή ενός Επαναστάτη

 Alain Krivine (1941 - 2022)