Το Εγχείρημα της Rojava

Το Ένας Απρόβλεπτος Δρόμος είναι μια εμπνευσμένη εξιστόρηση της αυτόνομης κουρδικής περιοχής στη Συρία, αλλά συγκαλύπτει τις αντιφάσεις της Rojava.

του Alex de Jong 

  Αναδημοσίευση από το Jacobin

Μετάφραση:  Παραναγνώστης 

Σύμφωνα με το οπισθόφυλλο του βιβλίου Ένας Απρόβλεπτος Δρόμος: Γυναίκες Πολεμούν το Ισλαμικό Κράτος της Meredith Tax, μια «δημοκρατική κοινωνία» με «τις γυναίκες στην πρώτη γραμμή ως σκληρές μαχήτριες και ηγέτιδες» γεννιέται εν μέσω της καταστροφής της Συρίας. Αυτή η νέα κοινωνία – η Rojava. - ιδρύθηκε από το Κόμμα Δημοκρατικής Ένωσης (PYD), Κουρδοσυριακό παρακλάδι του Κουρδικού Εργατικού Κόμματος (ΡΚΚ).
Η Rojava απέσπασε πλατιά προσοχή κατά τη διάρκεια της άμυνας του Kobanê το 2014. Το βιβλίο της Tax προορίζεται για αναγνώστες που αναζητούν μια εισαγωγή στην ιστορία του κουρδικού εθνικού κινήματος και του ηρωικού του αγώνα ενάντια στο ISIS στη βόρεια Συρία. Αλλά αν και η Tax είναι πειστική όταν ισχυρίζεται ότι η Αριστερά πρέπει να υποστηρίξει το κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα, το Ένας Απρόβλεπτος Δρόμος έχει αμαυρωθεί από μια άνιση παρουσίαση της κουρδικής ιστορίας και από την πρόθεσή του να αποσιωπήσει τα στραβοπατήματα του κινήματος.

Κούβα: Οι Λόγοι για μια Κριτική Υποστήριξη

Με αφορμή το θάνατο του Κουβανού επαναστάτη  Fidel Castro δημοσιεύουμε ένα άρθρο γραμμένο από τον  Daniel Bensaid και τη Janette Habel *
Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στη Λιμπερασιόν της 17ης Απριλίου 1990.

Μετάφραση: Παραναγνώστης 

Μετά την πτώση των γραφειοκρατικών δικτατοριών στην Ανατολική Ευρώπη, όλα τα μάτια στρέφονται προς την Κούβα, που έχει πια περιγραφεί από τον Τζορτζ Μπους ως «ο τελευταίος των δεινοσαύρων». Ο Φιντέλ Κάστρο, το πολιτικό και ηθικό κύρος του οποίου διέλαμψε πολύ πιο πέρα ​​από τη Λατινοαμερικανική ήπειρο, όταν έμπαινε επικεφαλής της εκστρατείας κατά της πληρωμής του χρέους και δημοσίευε το βιβλίο των συνεντεύξεών του με τον βραζιλιάνο ιερέα Frei Beto, λογαριάζεται σήμερα πια από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης όχι μόνο σαν αρχαϊκός caudillo και πεισματάρης, αλλά ορθά κοφτά ως δικτάτορας ή ακόμα και τροπικό αντίγραφο του Τσαουσέσκου. Δεν έχουμε εδώ ένα ζήτημα απλής αλλαγής της εικόνας, αλλά μιας εκστρατείας και ενός διακυβεύματος. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν ποτέ αποδεχθεί την ύπαρξη της επαναστατικής Κούβας μέσα στα χωράφια τους. Δεδηλωμένος στόχος τους, που αναμεταδίδεται από το εκατομμύριο των αντικαστρικών Κουβανών προσφύγων στο Μαϊάμι, παραμένει η επανάκτηση του «πρώτου ελεύθερου εδάφους της Λατινικής Αμερικής». Αυτό το σχέδιο τώρα πια κερδίζει αξιοπιστία. Διεθνώς, η Κούβα είναι τραγικά μόνη.

Αιχμάλωτοι πολέμου

Αναδημοσίευση από το 2467Kollodai

 

 

 

Maricopa στην Αριζόνα των ΗΠΑ

Αν αναρωτηθεί κανείς ποια είναι αυτή η εικόνα που θα μπορούσε να αποκρυσταλλώσει τη βαρβαρότητα της εποχής, αν κάτι τέτοιο είναι δυνατό, τότε είναι πολύ πιθανό αυτή να ήταν η εικόνα των σύγχρονων στρατοπέδων συγκέντρωσης. Όσο δυνατές κι αν είναι αυτές οι εικόνες, ωστόσο, δεν παύουν να είναι μία στιγμή. Αν αναλογιστεί κανείς πάνω σε αυτές, τότε ίσως παρατηρήσει κάτι πιο μεγάλο. Ότι αυτές δεν είναι μια παραφωνία, αλλά η συμπύκνωση ενός κυρίαρχου μοντέλου διακυβέρνησης. Η διαχείριση τεράστιων πληθυσμών με όρους ποινικής τιμωρίας, ακόμα και αν αυτή πολλές φορές δεν υπόκειται στην επιβολή κάποιου ποινικού νόμου, είναι η κύρια παραγωγή ενός μεγάλου και σίγουρα του πιο προσοδοφόρου τμήματος της εργατικής τάξης, που εντάσσεται κοινωνικά μέσω της ίδιας της κατάστασης αποκλεισμού της.
Οι δομές μαζικού εγκλεισμού είναι σίγουρα ένα στέρεο μοτίβο στη μοντέρνα ιστορία. Θεσπίζεται πάντα μέσω της κρατικής απόδοσης διάφορων αντικοινωνικών χαρακτήρων σε μεγάλα σύνολα ανθρώπων που πληρούν κάποιες ελάχιστες προϋποθέσεις. Ένας τέτοιος αντικοινωνικός χαρακτήρας μπορεί να σχετίζεται με διάφορους κινδύνους. Οι έγκλειστοι μπορεί να είναι επικίνδυνοι για την κοινωνική συνοχή – ο,τι και αν σημαίνει αυτό σε κάθε κοινωνία, για την δημόσια υγεία, για την ίδια τη ζωή λόγω εγκληματικής συμπεριφοράς και πολλές φορές για όλα αυτά μαζί. Έτσι τους αφαιρείται η ανθρώπινη υπόσταση και συνεπώς η πολιτική ταυτότητα που συνεπάγεται τις κάθε είδους θεσμικές εγγυήσεις για την ίδια τους την ύπαρξη. Τα παραδείγματα είναι άπειρα: ο παράφρων, ο φτωχός, ο λεπρός, η μάγισσα, ο νέγρος, ο Εβραίος, ο τσιγγάνος, ο ομοφυλόφιλος, ο κομμουνιστής και η λίστα δεν έχει τέλος.

Τουρκία, Αντάρτες Κούρδοι και Άσαντ στη Βόρεια Συρία

 Αντιφάσεις στις Κινήσεις προς μια Περιφερειακή Αντεπαναστατική Συμμαχία

του Michael Karadjis

 Μετάφραση: Παραναγνώστης

 Αναδημοσίευση από το Blog του συγγραφέα
 

Δύο ανταγωνιστικά σχέδια ενοποίησης εις βάρος της Ντάες στη Βόρεια Συρία..
Πράσινο = αντάρτες, κίτρινο = SDF , μαύρο = Ντάες , κόκκινο Άσαντ.
Η απόσταση μεταξύ των δύο περιοχές που ελέγχουν οι αντάρτες
είναι τώρα μόλις 10 Km

Τη μία εβδομάδα οι Ηνωμένες Πολιτείες έσπευδαν στην υπεράσπιση των Κούρδων συμμάχων τους, των Μονάδων Λαϊκής Προστασίας (YPG), όταν το καθεστώς Άσαντ τους βομβάρδιζε στο Hasake, και την επόμενη εβδομάδα πολλές φιλο-YPG φωνές κατηγορούσαν τις ίδιες ΗΠΑ για προδοσία, για υποστήριξη της τουρκικής επέμβασης στη Συρία, (μαζί με 5000 στρατεύματα του Ελεύθερου Συριακού Στρατού ,FSA), για να διώξει το ISIS από τη συνοριακή πόλη Jarablus.
Ωστόσο, η αστάθεια δεν θα ήταν μια χρήσιμη εξήγηση της συμπεριφοράς των ΗΠΑ. Αντίθετα, τα δύο γεγονότα δείχνουν ότι ίσως σκαρώνονται τα περιγράμματα μιας περιφερειακής συμφωνίας για μια αντιδραστική λύση της συριακής κρίσης. Αν κάτι ακούγεται συνωμοτικό, επιτρέψτε μου να τονίσω εξαρχής ότι τίποτα από αυτά δεν έχει συγκεκριμενοποιηθεί, πολλά θα μπορούσαν να αλλάξουν, και πολλοί μπορεί να μείνουν μόνο κατά το ήμισυ ικανοποιημένοι. Παρ' όλα αυτά, το γεγονός ότι τα κράτη που εμφανίζονται σε αντιπαράθεση μεταξύ τους, πίσω από τα παρασκήνια διεξάγουν διαπραγματεύσεις, δεν είναι δα μια τεράστια αποκάλυψη.

Η Τραγωδία της Daraya

του Robin Yassin-Kassab

Αναδημοσίευση από το site TheNewArab

Μετάφραση : Παραναγνώστης

Η Daraya είναι, ή μάλλον ήταν κάποτε, μια σημαντική πόλη στην εξοχή της Δαμασκού. Ένα προάστιο της πρωτεύουσας που κατοικούσαν εργάτες και μεσαία τάξη. Ήταν επίσης ένα αγροτικό κέντρο, φημισμένη κυρίως για τα νόστιμα σταφύλια της. Τα τελευταία χρόνια η πόλη έχει γίνει ένα σύμβολο της συριακής επανάστασης και της επαναστατικής αντοχής στις πιο άθλιες συνθήκες. Και τώρα - μετά από την παράδοσή της στις 25 Αυγούστου 2016 στο καθεστώς Άσαντ - γίνεται πια το σύμβολο μιας ακόμα μεγαλύτερης καταστροφής.

Αλληλεγγύη στους εργάτες Ναυπηγείων της Αλεξάνδρειας

Ανοικτή Επιστολή προς το Παγκόσμιο Συνδικαλιστικό Κίνημα

14 Αυγούστου 2016

Επείγον: Αναβολή της δίκης συνδικαλιστικών:για τις 18 Σεπτεμβρίου

Κατακλύστε με μηνύματα διαμαρτυρίας τις αιγυπτιακές αρχές

Αλληλεγγύη στους εργάτες ναυπηγείων της Αλεξάνδρειας – Όχι στρατοδικεία για τους εργάτες

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές

Σας γράφουμε για να ζητήσουμε την υποστήριξή σας σε μια εκστρατεία αλληλεγγύης προς τους 26 εργάτες της Alexandria Shipyard Company στην Αλεξάνδρεια που βρίσκονται σε κέντρα κράτη­σης εν αναμονή της ποινής τους από στρατιωτικό δικαστή στις 16 Αυγούστου του 2016 [που τώρα αναβλήθηκε για τις 18 Σεπτεμβρίου] με την κατηγορία της άρνησης παροχής εργασίας και υποκίνησης σε απεργία. Δικάζονται στερούμενοι πολλά από τα δικαιώματα που παρέχονται στα πολιτικά δικαστήρια της Αιγύπτου.

Ούτε Μόσχα, ούτε ΝΑΤΟ: Σημειώσεις από τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ και την Αντιπολεμική Αντισύνοδο στη Βαρσοβία

του Ilya Budraitskis

Μετάφραση από τα αγγλικά Παραναγνώστης

Το κύριο αποτέλεσμα της συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ αυτό το Σαββατοκύριακο στη Βαρσοβία ήταν η επίσημη ανακήρυξη της στρατηγικής«συγκράτησης» της Ρωσίας. Μέχρι στιγμής, η πρακτι­κή συνέπεια αυτής της δήλωσης είναι μετριασμένη με στρατιωτικούς όρους: ξένα στρατεύματα, συ­νολικά 3.000 ανδρών θα αναπτυχθούν στην Πολωνία, τη Λιθουανία, τη Λετονία και την Εσθονία. Μακράν πιο σημαντική είναι η πολιτική αυτής της απόφασης. Η «ρωσική απειλή» κατά κύριο λόγο ορίζεται ως υβριδική, δηλαδή είναι συγκαλυμμένη και υπάρχει στα όρια του πολέμου και της ειρή­νης, της κρατικής πολιτικής και της κοινωνικής δυναμικής.

Τα εργοστάσια στους εργάτες, τα χρέη σε αυτούς που τα δημιούργησαν!

Προς τα σωματεία, τις κινήσεις, τις οργανώσεις και τις συλλογικότητες της εργατικής τάξης, των μαχόμενων κοινωνικών και εργατικών αγώνων. Προς τους ανένταχτους αγωνιστές και τους αλληλέγγυους. ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ. 

ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ ΕΠΕΣΑΝ

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΕΣΕΙΣ, ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ

Η ΜΟΝΗ ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ ΧΑΡΑΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ

Να ενώσουμε και να οργανώσουμε τους αγώνες μας 

για να πάρουμε όλα όσα μας ανήκουν!

Τα εργοστάσια στους εργάτες, τα χρέη σε αυτούς που τα δημιούργησαν!

Οι εργαζόμενοι ΒΙΟΜΕ & ΡΟΜΠΕΝ του ξύλου, μαζί με τις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, κατεβαίνουμε ενωμένοι στην Αθήνα, στο Υπουργείο Εργασίας, να διεκδικήσουμε όλα αυτά που μας ανήκουν. Κατεβαίνουμε για να ενώσουμε τη φωνή μας με τον μαχόμενο πληθυσμό της Χαλκιδικής που παλεύει ενάντια στην εξόρυξη χρυσού, με τους εργαζόμενους των συγκοινωνιών, τους λιμενεργάτες, τους ξενοδοχοϋπαλλήλους του LEDRA HOTEL που πτώχευσε, τους νοσοκομειακούς γιατρούς, τα κοινωνικά ιατρεία κι όλους τους εργαζόμενους που ανοίγουν τον αγώνα ενάντια στο 3^ο Μνημόνιο, τη κυβέρνηση και τους διεθνείς υποστηρικτές της.

Βενεζουέλα: κοντά στο τέλος;

Αναδημοσίευση από το The Next Recession

Του Michael Roberts

Μετάφραση:  Παραναγνώστης

 

Όλες οι αναφορές συγκλίνουν˙ η Βενεζουέλα σπαράσσεται από κυλιόμενες διακοπές ρεύματος και συσκοτίσεις, καλπάζοντα πληθωρισμό, ποσοστά ανθρωποκτονιών που την καθιστούν τη δεύτερη πιο φονική χώρα στον κόσμο, και ελλείψεις βασικών αγαθών και φαρμάκων. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης προσπαθούν να ρίξουν τα βάρη στον Nicolas Maduro και να καθαιρέσουν από το αξίωμά του τον Τσαβιστή ηγέτη, που πήρε τη σκυτάλη από τον Hugo Chavez, όταν αυτός πέθανε το 2013 και που, στη συνέχεια, κατάφερε να κερδίσει με ισχνή διαφορά τις τελευταίες προεδρικές εκλογές. Η τακτική της αντιπολίτευσης φαίνεται να είναι η ίδια με εκείνη που ακολούθησαν με επιτυχία τα δεξιά κόμματα στη Βραζιλία για να πετάξουν απο την προεδρία την ηγέτιδα του Εργατικού Κόμματος, Ντίλμα Ρούσεφ.

Τι έχει απομείνει από τη Συριακή Αραβική Πολεμική Αεροπορία;

Αναδημοσιεύουμε από το War is Boring ένα στρατιωτικό ρεπορτάζ με ενδιαφέρουσες πληροφορίες.

Μετάφραση: Παραναγνώστης

Αιχμαλωτισμένο Συριακό MIG-23s σε Ισραηλινό μουσείο.
Φωτογραφία, Wikipedia

Μετά από πέντε χρόνια πολέμου, υπάρχει ακόμα ζωή στην κακοπαθημένη πολεμική αεροπορία

του Tom COOPER

Παρόλο που η πλειονότητα των ξένων παρατηρητών την χαρακτήριζε «μη επιχειρησιακή» από την αρχή ήδη της συριακής εξέγερσης το 2011, η Συριακή Αραβική Πολεμική Αεροπορία (ΣΑΠΑ), όχι μόνο παραμένει επιχειρησιακή, αλλά και – ανεξάρτητα από το πόσο άσχημα επηρεάζεται από την φθορά καθώς περνούν τα χρόνια – δείχνει εκπληκτικά σημάδια ζωτικότητας.

ΕΕΚ : ΑΝΟΙΧΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΑΡΣΥΑ

      Συντρόφισσες και σύντροφοι

  

   Οι στιγμές είναι κρίσιμες. Το δείχνουν τα νέα μαύρα σύννεφα αντιλαϊκών μέτρων που ενσκήπτουν (ασφαλιστικό, φορολογικό, “κόκκινα δάνεια”-πρώτη κατοικία κλπ) από ΕΕ, ΔΝΤ και κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Είναι ώρα μάχης!

    Πολλοί πρωτοπόροι αγωνιστές το αναγνωρίζουν. Μαζί κι άλλοι, ολοένα περισσότεροι, προπαντός μέσα στα πιο πιεσμένα κι  αδικημένα στρώματα των εργατών, εργαζομένων κι ανέργων, της νέας γενιάς, των  χαμηλοσυνταξιούχων, των φτωχών αγροτών και βιοπαλαιστών της πόλης και της υπαίθρου που δέχτηκαν τα   συντριπτικά βάρη από τα μνημόνια του κοινωνικού κανιβαλισμού. Λένε: “Δεν πάει άλλο!” Κι αναρωτιούνται με αγωνία: “Πώς θα πάει  αλλιώς, προς την έξοδο από τον εφιάλτη της κρίσης ;”

Το Προσφυγικό και η Καθεστωτική Αριστερά

Οι ρατσιστικές επιθέσεις στη Χίο, στη Λέρο και στον Πειραιά, συνέβησαν μέσα και χάρη στο θερμοκήπιο των κατασταλτικών μηχανισμών του αστικού κράτους – της αστυνομίας και της δικαστικής εξουσίας. Σηματοδότησαν βέβαια μια κινητοποίηση των φασιστών πανελλαδικά με άξονα το πρόσφορο στη δημαγωγία τους θέμα των προσφύγων, που μένει να δούμε τι τους απέφερε, αλλά αντιμετωπίστηκαν πεισματικά από το αντιφασιστικό κίνημα. Παρόλη την αβάντα του λίγο ή πολύ καθεστωτικού έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου που ομοθυμαδόν «ανησυχεί» για τους κινδύνους του προσφυγικού ζητήματος˙ παρόλο ακόμη που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ υιοθετεί την ατζέντα του ρατσισμού και της ξενηλασίας της ΧΑ, απελαύνοντας πρόσφυγες κόντρα σε όλες τις «πολιτισμένες» ευρωπαϊκές «παραδόσεις» και διεθνείς συνθήκες και στήνοντας στρατόπεδα συγκέντρωσης υπό στρατιωτική διοίκηση, η εργατική τάξη επιδεικνύει ισχυρό ταξικό διεθνιστικό ένστικτο στην αλληλεγγύη της προς τους καταπιεσμένους, αρνούμενη να ξεχωρίσει τους κάθε αιτίας πρόσφυγες (οικονομικούς, περιβαλλοντικούς, πολιτικούς) σε «πρόσφυγες» και «μετανάστες» απλώνοντας την αλληλεγγύη της σε όλους. Οι δομές εργατικής αλληλεγγύης αποδείχθηκαν σκληρό καρύδι για τον φασιστικό – ρατσιστικό βόρβορο.

Από τη στρατηγική άποψη αυτής της ταξικής αντιπαράθεσης, μπορεί κανείς να παρατηρήσει δύο πράγματα.
Το πρώτο από αυτά δεν είναι άλλο από την πανηγυρική επιβεβαίωση για εκείνους μέσα στην επαναστατική αριστερά που δεν κουράζονται να θέτουν το ζήτημα της αυτοοργάνωσης των μαζών στην πρώτη γραμμή των πολιτικών καθηκόντων της όποιας εργατικής πρωτοπορίας. Είναι φανερό πως, παρά τον πόλεμο, τη συκοφαντία και τα προσκόμματα του κράτους, παρά την ανοιχτή ακόμα ποινικοποίηση της αλληλεγγύης, οι αυτοοργανωμένες δομές εργατικής αλληλεγγύης στους πρόσφυγες κεφαλαιοποιούν πολιτικά και δείχνουν το δρόμο: αντί για εν κενώ συμφωνίες από τα πάνω, δομές αυτοοργάνωσης από τα κάτω. Κι αν η πολιτική πολυχρωμία κάνει αυτό το πολιτικό κεφάλαιο να μοιράζεται σε μικρότερα μέρη, πρέπει εντούτοις να το υπολογίζουμε στο σύνολό του. (Η πολιτική πράξη της άθροισής του, είναι άλλης τάξεως πρόβλημα που το προλεταριάτο δεν μπορεί ακόμα να θέσει).

Τώρα μας Παίρνει Αριστερά;

Η συζήτηση για τη φύση της ΓΣΕΕ συνεχίζεται και μετά την 3η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και αυτό είναι τουλάχιστον ελπιδοφόρο: η πολεμική ακονίζει τις αντιφατικές απόψεις και επιτρέπει την υπέρβασή τους. Άλλωστε τέτοιου είδους ζητήματα δεν μπορούν να λυθούν με διατάγματα και αποφάσεις κομματικών συνεδρίων, παρά μονάχα μέσα στη δοκιμασία της ταξικής και ιδεολογικής πάλης.

Έθνος και Αριστερά

Αναδημοσίευση από 2467kollontai

 

Έχουν απόλυτο δίκιο όσοι λένε ότι όταν χιλιάδες πρόσφυγες πολέμου δολοφονούνται και βασανίζονται μαζικά στα σύνορα των κρατών και η συζήτηση επικεντρώνεται στο θέμα με την ονομασία της Μακεδονίας, τότε ηθικά, όπως ίσως θα σημείωναν οι συγγραφείς της Διαλεκτικής του Διαφωτισμού, παρακολουθούμε να επαναλαμβάνεται το Άουσβιτς. Όμως ίσως έχει μία αξία να σταθεί κανείς για λίγο σ’ αυτό το θέμα και ο μόνος λόγος είναι ότι η υπεράσπιση του έθνους, η περιχαράκωση της εθνικής κυριαρχίας, τα αιτήματα για εθνική ανεξαρτησία  και οι χιλιάδες δολοφονημένοι δεν είναι σημεία ασύνδετα μεταξύ τους.
Για να πιάσουμε από την αρχή τη συζήτηση περί υπεράσπισης της εθνικής ανεξαρτησίας και των εθνικών συμφερόντων: Πρώτον, όταν υπάρχει ένα εθνικό κράτος, το επίδικο της εθνικής περιχαράκωσης είναι ένα αίτημα απολύτως ανεδαφικό. 

Εθνικισμός Αντίσταση Επανάσταση

Μετάφραση από την Αγγλική μετάφραση έτσι όπως δημοσιεύτηκε  στο International Sosialist
Οι υποσημειώσεις του συγγραφέα φέρουν αραβική αρίθμηση ενώ εκείνες του αρχικού μεταφραστή την ένδειξη TN. Όπου χρειάτηκε δική μου υποσημείωση φέρει την ένδειξη ΣτΜ

Παραναγνώστης

Η αγία οικογένεια

Αναδημοσίευση από το 2467 kollodai

Το κύριο επιχείρημα που αναφέρεται να υπερασπίζεται το δικαίωμα ομοφυλόφιλων ζευγαριών να τεκνοθετούν είναι άκρως προσβλητικό για τους ίδιους: είναι καλύτερα τα παιδιά να μεγαλώνουν πεταμένα σε ιδρύματα; Η εστίαση σε αυτό το επιχείρημα και η ανάδειξή του ως βασικό από τον «προοδευτικό» λόγο αφήνει να εννοηθεί πως η τεκνοθεσία  από ομοφυλόφιλα ζευγάρια είναι το λιγότερο κακό μετά την εγκατάλειψη. Από την άλλη, τμήματα της αριστεράς σκίζουν τα ρούχα τους στην υπεράσπιση της λαϊκής οικογένειας. Αυτή η κατάσταση δεν είναι και ανεξήγητη, αν λάβει κανείς υπόψη ότι η αριστερά έχει αποκλείσει από κάθε συζήτηση την μαρξιστική κριτική στο τι είναι η οικογένεια.

Αντι - Αντιιμπεριαλισμός

Δημοσιεύουμε ένα παλιότερο (Αύγουστος 2015) άρθρο του Sam Charles Hamad από το blog  TUMBLEWEED, μια καίρια ανάλυση του κούφιου αντιιμπεριαλισμού σταλινικής εμπνεύσεως που μαστίζει την παγκόσμια αριστερά.

Μετάφραση: Παραναγνώστης

Όσοι ασχολούνται με το συριακό επαναστατικό πόλεμο θα είναι παραπάνω από εξοικειωμένοι με την παλιά γραμμή, σχεδόν αποκλειστικά επαναλαμβανόμενη από αριστερούς και αντιιμπεριαλιστές της κακιάς ώρας, ότι δεν μπορούν να υποστηρίξουν τους Σύρους αντάρτες διότι απλούστατα «υποστηρίζονται από τον ιμπεριαλισμό». Στην ακόμα πιο ωμή και άμεσα ανταγωνιστική μορφή της, η αφήγηση λέει ότι οι αντάρτες είναι «εντολοδόχοι του ιμπεριαλισμού» ή ανδρείκελα δυνάμεων που θεωρείται πως βρίσκονται σε λάθος «στρατόπεδο», όπως η Σαουδική Αραβία, η Τουρκία και το Κατάρ. Η λογική αυτή είναι εγγενώς ανορθολογική ή / και εντελώς δόλια.

Πρώτον, συνήθως εφαρμόζεται όχι ως κάποιου είδους αυθεντική αναλυτική θέση, αλλά μάλλον ως απλό μέσο για να αρνηθούν την υποστήριξη ή καν το απλό ενδιαφέρον για τους Σύρους αντάρτες και την συριακή επανάσταση γενικά. Είναι μια θέση που διαμορφώνεται μάλλον από την αντεπανάσταση, τον ευρωκεντρισμό και τον απομονωτισμό παρά από οποιαδήποτε μορφή προοδευτισμού. Μια θέση που σε διάφορες περιπτώσεις, εμφιλοχωρεί στον σεχταρισμό, στις διάφορες μορφές σοβινισμού και ισλαμοφοβίας, τα οποία και προφανώς καθιστά αποδεκτά εντός του πεδίου εφαρμογής αυτού του είδους του «αντιιμπεριαλισμού» και του πλαισίου της Συρίας.

Το Ουκρανικό Πρόβλημα (1939)

Το κείμενο αυτό του Λεβ Τρότσκι προστέθηκε πρόσφατα στα αρχεία του Μarxists Internet Archive . Παρουσιάζει την συνολική εικόνα του Ουκρανικού ζητήματος μόλις πριν από την κήρυξη του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Εκτός από την ιστορική του αξία τόσο γενικά όσο και ειδικά για το σύγχρονο ουκρανικό ζήτημα η μεθοδολογική του αξία είναι κατά πολύ σημαντικότερη. Το πανόραμα των νημάτων της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής αναλύεται για να συνοψισθεί στο σύνθημα των Ενωμένων Σοβιετικών Πολιτειών της Ευρώπης.

Μετάφραση: Παραναγνώστης

 

Το Ουκρανικό Πρόβλημα

Το ουκρανικό ζήτημα, το οποίο πολλές κυβερνήσεις και πολλοί «σοσιαλιστές» ακόμη και «κομμου­νιστές» προσπάθησαν να ξεχάσουν ή να παραχώσουν στο βαθύ χοντροντούλαπο της ιστορίας, ει­σήλθε για ακόμη μια φορά στην ημερήσια διάταξη και μάλιστα, αυτή τη φορά, με πολλαπλάσια ένταση. Η πρόσφατη επιδείνωση του ουκρανικού ζητήματος συνδέεται στενότατα με τον εκφυλισμό της Σοβιετικής Ένωσης και της Κομμουνιστικής Διεθνούς, με τις επιτυχίες του φα­σισμού και με το πλησίασμα του επόμενου ιμπεριαλιστικού πολέμου. Σταυρωμένη από τέσσερα κράτη η Ουκρανία, έχει τώρα, για τις τύχες της Ευρώπης, την ίδια θέση που είχε κάποτε η Πολω­νία˙ με αυτή τη διαφορά – ότι οι παγκόσμιες σχέσεις είναι πλέον απείρως πιο τεταμένες και οι ρυθ­μοί των εξελίξεων επιταχύνονται. Το ουκρανικό ζήτημα είναι καταδικασμένο να διαδραματίσει στο άμεσο μέλλον τεράστιο ρόλο στη ζωή της Ευρώπης. Δεν ήταν τυχαίο που ο Χίτλερ ήγειρε τόσο θο­ρυβωδώς το ζήτημα της δημιουργίας μιας «Μεγάλης Ουκρανίας» ούτε ήταν παρομοίως τυχαίο που παραιτήθηκε από αυτό το ζήτημα με τέτοια ανεξήγητη βιασύνη.

Διεθνής Απολογισμός της Στρατηγικής των «Πλατιών Κομμάτων»