Αιχμάλωτοι πολέμου

Αναδημοσίευση από το 2467Kollodai

 

 

 

Maricopa στην Αριζόνα των ΗΠΑ

Αν αναρωτηθεί κανείς ποια είναι αυτή η εικόνα που θα μπορούσε να αποκρυσταλλώσει τη βαρβαρότητα της εποχής, αν κάτι τέτοιο είναι δυνατό, τότε είναι πολύ πιθανό αυτή να ήταν η εικόνα των σύγχρονων στρατοπέδων συγκέντρωσης. Όσο δυνατές κι αν είναι αυτές οι εικόνες, ωστόσο, δεν παύουν να είναι μία στιγμή. Αν αναλογιστεί κανείς πάνω σε αυτές, τότε ίσως παρατηρήσει κάτι πιο μεγάλο. Ότι αυτές δεν είναι μια παραφωνία, αλλά η συμπύκνωση ενός κυρίαρχου μοντέλου διακυβέρνησης. Η διαχείριση τεράστιων πληθυσμών με όρους ποινικής τιμωρίας, ακόμα και αν αυτή πολλές φορές δεν υπόκειται στην επιβολή κάποιου ποινικού νόμου, είναι η κύρια παραγωγή ενός μεγάλου και σίγουρα του πιο προσοδοφόρου τμήματος της εργατικής τάξης, που εντάσσεται κοινωνικά μέσω της ίδιας της κατάστασης αποκλεισμού της.
Οι δομές μαζικού εγκλεισμού είναι σίγουρα ένα στέρεο μοτίβο στη μοντέρνα ιστορία. Θεσπίζεται πάντα μέσω της κρατικής απόδοσης διάφορων αντικοινωνικών χαρακτήρων σε μεγάλα σύνολα ανθρώπων που πληρούν κάποιες ελάχιστες προϋποθέσεις. Ένας τέτοιος αντικοινωνικός χαρακτήρας μπορεί να σχετίζεται με διάφορους κινδύνους. Οι έγκλειστοι μπορεί να είναι επικίνδυνοι για την κοινωνική συνοχή – ο,τι και αν σημαίνει αυτό σε κάθε κοινωνία, για την δημόσια υγεία, για την ίδια τη ζωή λόγω εγκληματικής συμπεριφοράς και πολλές φορές για όλα αυτά μαζί. Έτσι τους αφαιρείται η ανθρώπινη υπόσταση και συνεπώς η πολιτική ταυτότητα που συνεπάγεται τις κάθε είδους θεσμικές εγγυήσεις για την ίδια τους την ύπαρξη. Τα παραδείγματα είναι άπειρα: ο παράφρων, ο φτωχός, ο λεπρός, η μάγισσα, ο νέγρος, ο Εβραίος, ο τσιγγάνος, ο ομοφυλόφιλος, ο κομμουνιστής και η λίστα δεν έχει τέλος.

Έχοντας αυτό στο νου, καταλαβαίνει κανείς γιατί ο όρος ρατσισμός έχει πολύ περισσότερο νόημα ως η κεντρικά σχεδιασμένη πρακτική που διαχωρίζει την ταυτότητα μίας ομάδας ανθρώπων, παρά ως μία ακραία ιδέα περί κατωτερότητας ή ανωτερότητας. Έτσι, η αντίληψη που θέλει τους εγκλείστους φύσει μιαρούς εγκληματίες με την αντίληψη που επιζητά τον οίκτο για τις δυστυχισμένες τους υπάρξεις παίζουν στο ίδιο πεδίο, αφού δεν ακουμπούν τον κοινωνικό μηχανισμό του εγκλεισμού, αλλά αποδέχονται τον διαχωρισμό από το κοινωνικό σώμα. Και όσο δεν προσεγγίζεται ο ίδιος ο μηχανισμός που ανατροφοδοτεί το φαινόμενο του μαζικού εγκλεισμού, τόσο δεν θα αναδεικνύονται οι ίδιες οι διαδικασίες που το τροφοδοτούν – η μαζική αιχμαλωσία, η καταγραφή και ο καταναγκασμός, που αφήνουν εμπειρία και τεχνογνωσία στο κράτος για την εξέλιξή του.
Η Γερμανία είναι μια χώρα στην οποία οι καταγεγραμμένοι πρόσφυγες θα φτάσουν το 2016 τα έξι εκατομμύρια. Από αυτούς μεγάλο ποσοστό διαβιεί σε καταλύματα ανακαινισμένων στρατοπέδων. Πανεπιστημιακές μελέτες κάνουν λόγο για καλπάζουσα αδήλωτη εργασία στο 1/3 περίπου του πληθυσμού. Σημειωτέον ότι το 1/3 του συνόλου των προσφύγων είναι ανήλικοι. Το ωρομίσθιο που κλείνουν οι διαμεσολαβητές στους πρόσφυγες κυμαίνεται στα 0,80 ευρώ. Ταυτόχρονα, η υπουργός εργασίας Andrea Nahles, προερχόμενη από το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, έχοντας κάνει ήδη τους λογαριασμούς της, άνοιξε ήδη θέσεις εργασίας με ωρομίσθιο του ενός ευρώ και εξήγγειλε προσλήψεις 3000 επιπλέον αστυνομικών φρουρών.
Η Κίνα, έχτισε την οικονομική της κυριαρχία, θεσπίζοντας από το 1957 το σύστημα επανεκπαίδευσης μέσω της εργασίας. Σύστημα που πήρε τη σκυτάλη βέβαια από παλαιότερα μοντέλα. Εκατοντάδες εκατομμύρια κρατήθηκαν έως και για τέσσερα χρόνια με απλές αποφάσεις της αστυνομίας για αδικήματα όπως η πορνεία, οι μικροκλοπές, η κατοχή παράνομων ουσιών και αλλά και η αποστασία από το κόμμα, τροφοδοτώντας συνεχώς τις δομές καταναγκαστικής εργασίας.
Οι ΗΠΑ είναι μια χώρα με 2,5 εκατομμύρια φυλακισμένους σε ως επί το πλείστον ιδιωτικές φυλακές που νοικιάζονται ως εργατικά χέρια σε εταιρείες για μισό δολάριο την ώρα. Στις 9 Σεπτεμβρίου ξεκίνησε η απεργία τους ενάντια στη σκλαβιά. Σε αυτήν την περίπτωση ο εγκλεισμός περνά μέσα και από τους μηχανισμούς του ποινικού νόμου, θυμίζοντας τις εποχές των μεγάλων έργων όταν όσο υπήρχε ανάγκη για εργάτες στα καταναγκαστικά έργα τόσο πλήθαιναν οι εγκληματίες. Τα τελευταία χρόνια ο πληθυσμός των εγκλείστων στις φυλακές έχει υπερδιογκωθεί και η τεχνολογία εποπτείας, καταστολής και βασανισμού βρίσκεται σε κατάσταση συνεχούς προόδου.
Η ένταση της ανθρώπινης εργασίας ως η μοναδική πηγή απόσπασης υπεραξίας είναι το αίτιο του σύγχρονου φαινομένου του εγκλεισμού. Η σκλαβιά, η ένταση της βίας στους εργάτες, η πειθάρχηση στα σώματα των γυναικών και η άμισθη εργασία τους είναι δομική αντίδραση του κεφαλαίου σε περίοδο κρίσης. Πρόκειται για την συνεχή αναπαραγωγή της βίας που γέννησε όλα τα οικονομικά θαύματα. Είναι η σκλαβιά, που καταργήθηκε, αλλά παραμένει για όσους την αξίζουν, σύμφωνα πάντα με αυτούς που επωφελούνται από αυτήν. Πρόκειται εν τέλει για την πιο ξεκάθαρη μορφή ταξικής επιβολής. «Δεν υποβάλλουμε αιτήματα ούτε ζητάμε κάτι απ’ αυτούς που μας κρατούν αιχμάλωτους/ες.», αναφέρουν οι έγκλειστοι στις αμερικανικές φυλακές στην απεργιακή τους εξαγγελία. « Απεναντίας, καλούμε τους ίδιους μας τους εαυτούς ν’ αναλάβουν δράση. Κάθε μέρα ορισμένοι/ες αμερικανοί/ίδες ζούνε όχι μόνον υπό την απειλή της εξωδικαστικής εκτέλεσης, …, αλλά και υπό την απειλή της αιχμαλωσίας, του πετάματός τους σε αυτές τις φυτείες, αλυσοδεμένων κι εξαναγκασμένων να δουλεύουν.»
Άννα Β.