Τα κίτρινα γιλέκα θα συγκλίνουν με τον κόσμο της εργασίας;

Από την 1η Νοεμβρίου μέχρι τις 3 Νοεμβρίου περισσότεροι από 500 αντιπρόσωποι των κίτρινων γιλέκων από διάφορες διασταυρώσεις όλης της Γαλλίας, συγκεντρώθηκαν στο Μονπελιέ για να πραγματοποιήσουν την τέταρτη Συνέλευση των Συνελεύσεων (ADA). Συζήτησαν την συνέχιση  του ιστορικού τους κινήματος, το οποίο ξεκίνησε σχεδόν πριν από ένα χρόνο στις 17 Νοεμβρίου. Οι συζητήσεις τροφοδοτήθηκαν επίσης από την προοπτική της απεργίας. Μια γενική απεργία στην οποία ένας ολοένα και περισσότερες συνδικαλιστικές οργανώσεις ενώνονται για να αποκρούσουν το σχέδιο της κυβέρνησης Macron για την καταστροφή του συστήματος των συντάξεων.
Το ζητούμενο είναι να γίνει η 5η Δεκεμβρίου 2019 μια ημερομηνία σταθμός για το κίνημα που θέλει να ρίξει την κυβέρνηση. Το τελικό ανακοινωθέν της απόφασης μετά από συνεννοήσεις με τις τοπικές ομάδες είναι το ακόλουθο:

Τοποθέτηση της Πρωτοβουλίας για μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ Αντικαπιταλιστική και Επαναστατική (ΠΑΑΕ)

Να βγούμε από τον φαύλο κύκλο της παράλυσης, για ένα πραγματικό αντικαπιταλιστικό μέτωπο

Το ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις 29 Σεπτέμβρη ήταν μια διαδικασία κατώτερη των περιστάσεων. Τα δυο κείμενα που κατατέθηκαν ως αντιπαραθετικές πλατφόρμες (από το ΝΑΡ το πρώτο, από ΣΕΚ και ΑΡΙΣ το δεύτερο) ήταν φτωχά, γενικόλογα και απέφευγαν να δουν κατάματα το πρόβλημα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στα τρία του επίπεδα: εσωτερική παράλυση, δυσκολία πρωταγωνιστικής εμπλοκής στα τρέχοντα κινήματα, απουσία σαφούς πολιτικού σχεδίου. Το γεγονός ότι όχι μόνο δεν προηγήθηκε μια σοβαρή συζήτηση στα όργανα και τις τοπικές, αλλά ούτε καν είχε ανακοινωθεί στα μέλη η συνεδρίαση, δεν βοήθησε την κατάσταση, όπως είναι φυσικό.

Οργανωτικά αποφεύχθηκε να δοθεί απάντηση στα πιο φλέγοντα ερωτήματα: θα ληφθεί πρωτοβουλία για μια διαδικασία ενοποίησης των διασπασμένων δημοτικών σχημάτων, των δυνάμεών μας στο εργατικό κίνημα, που βαδίζουν σταθερά χώρια τον τελευταίο καιρό, την παρέμβαση των τοπικών, που ήταν διχοτομημένη κατά την προεκλογική περίοδο και πρακτικά ανύπαρκτη σήμερα;

Πολιτικά, έγινε σαφές ότι ορισμένες βασικές διαφωνίες ως προς το σχέδιο και τη στρατηγική είχαν για καιρό μεταμφιεστεί σε αφηρημένες θεωρητικές διαμάχες ή διαφορές εκτίμησης. Ιδιαίτερα η χρόνια πολεμική για τον χαρακτήρα της περιόδου, για το αν κερδίσαμε ή χάσαμε, ήταν σε μεγάλο βαθμό παραπλανητική. Είναι συχνή πρακτική οι διαφορές στο πολιτικό σχέδιο να κρύβονται πίσω από δήθεν αντικειμενικά δεδομένα της εποχής. Το έδειξε το γεγονός ότι τάσεις με τελείως αντιδιαμετρική εκτίμηση για την εποχή (η τεχνητή υπεραισιοδοξία του ΣΕΚ από τη μία, η ηττοπάθεια της Μετάβασης από την άλλη) βρέθηκαν σε κοινό βηματισμό και σύμπλευση σε πολλές περιπτώσεις πρόσφατα, με αποκορύφωμα την προεκλογική πρόταση συνεργασίας στη ΛΑΕ. Από την άλλη, στα λόγια οι δύο εισηγήσεις σήμερα μάλλον συμφωνούσαν, σε μια λίγο-πολύ σωστή εκτίμηση για την εποχή: υπάρχει, από τη μια, προσπάθεια σταθεροποίησης του αστικού πολιτικού συστήματος, από την άλλη, όμως, εμφανίζονται παράγοντες σοβαρής οικονομικής και πολιτικής αστάθειας. Υπάρχουν δύσκολοι ταξικοί συσχετισμοί, αλλά και μια νέα αγωνιστική κινητικότητα, καθώς και σημαντικές πολιτικές εμπειρίες τις οποίες έχουν αντλήσει τα αγωνιζόμενα τμήματα της εργατικής τάξης. Το πραγματικό πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι κάποια θεμελιωδώς διαφορετική εκτίμηση, αλλά το ποιο πολιτικό σχέδιο και ποια φυσιογνωμία θέλει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Γκαϊανέ Κασαρτζιάν

Η φεμινιστική συλλογικότητα Καμία Ανοχή καλεί σε παρέμβαση διαμαρτυρίας, αυτή την Πέμπτη, 4 Ιουλίου 2019, στις 7 το απόγευμα, στην κεντρική πύλη του Γενικού Κρατικού Νίκαιας, για τον θάνατο της Αρμένισσας μετανάστριας, Γκαϊανέ Κασαρτζιάν.

Οι μετανάστριες είναι της γης οι κολασμένες

Απέναντι στ’ αφεντικά είμαστε ενωμένες!

Η φεμινιστική συλλογικότητα Καμία Ανοχή καλεί σε παρέμβαση διαμαρτυρίας, αυτή την Πέμπτη, 4 Ιουλίου 2019, στις 7 το απόγευμα, στην κεντρική πύλη του Γενικού Κρατικού Νίκαιας, για τον θάνατο της Αρμένισσας μετανάστριας, Γκαϊανέ Κασαρτζιάν.
Η γυναίκα που εξωθήθηκε στην αυτοκτονία, ενώ εργαζόταν ως αποκλειστική νοσηλεύτρια στο νοσοκομείο στη Νίκαια, ήταν ταξική μας αδερφή και δεν θα ξεχαστεί ποτέ.

Εκείνοι που οδήγησαν στο θάνατό της είναι πολλοί :

Το κράτος και ο θεσμικός ρατσισμός, ο οποίος υπηρετείται από όλες τις κυβερνήσεις προς όφελος του κεφαλαίου - γιατί ακόμη οι μετανάστες και οι μετανάστριες δεν έχουν πλήρη εργασιακά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, γιατί ακόμη τα παιδιά τους οφείλουν να πληρούν μία σειρά από κριτήρια για να πουν πως δεν είναι ξένα στη χώρα που γεννήθηκαν.

Ο κοινωνικός ρατσισμός και το λευκό μας προνόμιο, γιατί δεν υπάρχει σχεδόν κανένας/καμία ντόπια σε αυτή τη χώρα που δεν εκμεταλλεύτηκε με τη σειρά του/της την ευάλωτη θεσμική θέση των μεταναστών/μεταναστριών. Τα χέρια τους μαζεύουν τα χωράφια, καθαρίζουν τα σπίτια, φροντίζουν όσους και όσες έχουν ανάγκη, κάνουν κάθε σκατοδουλειά σε κάθε σκατομάγαζο, και παίρνουν πάντα μικρότερο μεροκάματο και ανασφάλιστο, γιατί αφεντικά και δούλοι πρέπει να ξεχωρίζουν.

Η εργατική τάξη και ο εμφύλιος στο εσωτερικό της, γιατί ήταν το σωματείο των Νόμιμων Ελληνίδων Αποκλειστικών που κάρφωσε την Γκαϊανέ στην Αστυνομία. Γιατί 30 χρόνια τώρα, τα σωματεία στη συντριπτική τους πλειονότητα, δεν εγγράφουν μέλη τους μετανάστες και τις μετανάστριες, γιατί κατέληξαν κι εκείνα θεσμικοί πυλώνες του κράτους, γιατί καταφέραμε να φτιάξουμε σωματεία που ζητάνε χαρτιά και πιστοποιήσεις και πτυχία, αντί να γίνονται μια επικίνδυνη γροθιά απέναντι σε κράτος, εργολάβους και αφεντικά.

Γιατί φτάσαμε στο σημείο, ο Διοικητής του Νοσοκομείου να αδειοδοτεί 5μελή επιτροπή του Σωματείου των Αποκλειστικών για να πραγματοποιεί έλεγχο νομιμότητας! Γιατί όταν εντοπίζονται οι «παράνομες», το Σωματείο καλεί τους μπάτσους μέσα στο Νοσοκομείο για να τις συλλάβει, γνωρίζοντας πως εκείνη την στιγμή καταστρέφει τη ζωή μίας γυναίκας μετανάστριας που δεν διάλεξε το καθεστώς με το οποίο δουλεύει και θα βρεθεί σε κίνδυνο απέλασης ή και τιμωρίας από τους μαφιόζους εργολάβους.

Γιατί από αυτή την ιστορία της επίθεσης του κεφαλαίου και των πολιτικών του «μαζί τα φάγαμε», μας έμεινε η ξεφτίλα της μεταξύ μας ανθρωποφαγίας. Σε ένα νοσοκομείο που δεν μπορεί να φροντίσει τους αρρώστους και μετακυλίει το κόστος στον ασθενή – βρες αποκλειστική 130 το 6ωρο η νόμιμη, 50 ευρώ το 12ωρο η «παράνομη», τόσο το φακελάκι και αν δεν θέλεις περίμενε κανά δίχρονο για να χειρουργηθείς, των χαλασμένων μηχανημάτων και των ράντζων, της ελλιπούς υλικοτεχνικής υποδομής, αντί να ξεχυθούμε σε μαχητικούς αγώνες που θα ζητούν μαζικές προσλήψεις και χρηματοδότηση της δημόσιας υγείας, κάνουμε την οργή μας φωτιά να κάψουμε όλα εκείνα τα σώματα που μετράνε λιγότερο, όλες όσες μας φταίνε για την «πληγωμένη εθνική υπερηφάνεια της ελληνικής φυλής».

Και έτσι, το σώμα της γυναίκας μετανάστριας ρίχνεται καθημερινά στην φωτιά. Η εξώθηση της Γκαϊανέ Κασαρτζιάν σε αυτοκτονία είναι άλλη μία κρατική δολοφονία.

• Ίσα εργασιακά – κοινωνικά – πολιτικά δικαιώματα για τις μετανάστ(ρι)ες
• Ένταξη των μεταναστ(ρι)ών στα σωματεία άνευ όρων – Όχι στον ενδοταξικό εμφύλιο.
• Έξω οι μπάτσοι από τα νοσοκομεία.
• Μαζικοί διορισμοί μόνιμου προσωπικού, υλικοτεχνική υποδομή και αναλώσιμα, γενναία κρατική χρηματοδότηση στα Δημόσια Νοσοκομεία

Να αποδοθεί δικαιοσύνη για το θάνατο της Κασαρτζιάν!

Καμία μόνη απέναντι σε πατριαρχία, κράτος και αφεντικά!

 

Φεμινιστική συλλογικότητα Καμία Ανοχή.

ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ ΠΑΑΕ

Στις 7 Ιούλη, Στηρίζουμε-Ψηφίζουμε ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Μετά από 4 χρόνια κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, η απάτη της κυβέρνησης που θα ερχόταν να μας σώσει, εύκολα, με μια απλή ψήφο, έχει αποκαλυφθεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπηρέτησε πιστά τα συμφέροντα των Ελλήνων καπιταλιστών και τα σχέδια των τεχνοκρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έφερε το τρίτο μνημόνιο, εφάρμοσε άγρια λιτότητα, ιδιωτικοποίησε δημόσιο πλούτο – με λίγα λόγια, έκανε ακόμα πιο γρήγορα και με πολύ λιγότερες κοινωνικές αναταράξεις ό,τι έκαναν και οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις. Και, ακριβώς όπως και οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα πάρει αυτό που της αξίζει και θα πέσει με πάταγο.

Η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη έρχεται και, στο έδαφος που έχει στρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να υπόσχεται στους καπιταλιστές ακόμα πιο ξεδιάντροπη επιβολή των συμφερόντων τους, ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση και καταπίεση για τους εργαζομένους. Οι μισητοί χαρτογιακάδες της ΝΔ υπόσχονται στα αφεντικά περισσότερα κέρδη, με εργαζόμενους που θα δουλεύουν 7 μέρες την εβδομάδα, χωρίς κανένα δικαίωμα. Δεν θα το πετύχουν. Αυτό που θα αποτρέψει, όμως, τη νέα επίθεση της πολιτικής ναυαρχίδας του κεφαλαίου, της ΝΔ, δεν είναι η «προοδευτική Συμμαχία» του ΣΥΡΙΖΑ, με τον εσμό των πασόκων, των δεξιών και των πολιτικών γυρολόγων. Η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ είναι χαμένη ψήφος.

Αυτό που θα αποτρέψει τα σχέδια της επόμενης κυβέρνησης είναι το κίνημα των εργαζομένων, των ανέργων, της νεολαίας, όλων των καταπιεσμένων. Αν ο Μητσοτάκης απέτυχε να εφαρμόσει την αξιολόγηση στο δημόσιο για απολύσεις και ακόμα μεγαλύτερη φτώχεια και ανεργία ως υπουργός, θα φροντίσουμε να αποτύχει ακόμα περισσότερο ως πρωθυπουργός.

Δεν θα δώσουμε καμία ευκαιρία ούτε στο ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ που ονειρεύεται να γυρίσει στην εξουσία με κάθε τρόπο, με κάθε συμμαχία, ούτε σε κανένα άλλο κακέκτυπο κόμμα του Κέντρου, σαν την Ένωση Κεντρώων του ανεκδιήγητου Λεβέντη.

Ακόμα περισσότερο, πρέπει να συνεχίσουμε το γκρέμισμα της Χρυσής Αυγής, που βλέπει τα ποσοστά της να συρρικνώνονται, τα γραφεία της να κλείνουν, τα στελέχη της να αλληλοκαρφώνονται στη δίκη, τα μέλη της να αποχωρούν μήπως και λουφάζοντας γλιτώσουν από το ναυάγιο. Το σύστημα αναγκάζεται κάτω από την πίεση του αντιφασιστικού κινήματος να στερηθεί ένα από τα όπλα του, τη συμμορία των ναζί που στο δρόμο έκανε τον μάγκα στους μετανάστες και στους αδύναμους και στη Βουλή ψήφιζε φοροαπαλλαγές για τους εφοπλιστές και διαγραφή των χρεών της ΝΔ. Το αντιφασιστικό κίνημα που έδιωξε τους ναζί από τους δρόμους, να τους διώξει και από τη Βουλή, μαζί με τα γελοία τους υποκατάστατα, τις τηλεπερσόνες της trash-TV τύπου Βελόπουλου.

Τους εργαζόμενους/ες και τους καταπιεσμένους/ες δεν θα τους σώσει καμία κυβέρνηση και κανένα κόμμα του συστήματος. Μαζί με το ΣΥΡΙΖΑ, κατέρρευσε και η ιδέα ότι μπορούμε να απαλλαγούμε από τη λιτότητα με «διαπραγματεύσεις». Η παλιότερη και η πρόσφατη ιστορία των μεγάλων αγώνων, μας έδειξε πως ό,τι κερδίζουμε, το κερδίζουμε μόνο με τη μαζική μαχητική μας κινητοποίηση, τις απεργίες, τις διαδηλώσεις, τις καταλήψεις. Στις πλατείες, στους δρόμους, στους χώρους δουλειάς, στις σχολές, στις γειτονιές. Τίποτα δεν θα παραχωρήσει το κεφάλαιο αν δεν φοβηθεί ότι θα τα χάσει όλα.

Το «μικρότερο κακό» του ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκε πρελούδιο αυτού που σήμερα φαντάζει σε πολλούς μεγαλύτερο κακό, της ΝΔ. Όμως, το πραγματικά μεγαλύτερο κακό θα ήταν να μπούμε σε αυτή τη λογική της ηττοπάθειας, να παραιτηθούμε από την ιδέα ότι μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα, να αποδεχτούμε ότι η μοίρα μας είναι να ψηφίζουμε κάθε φορά εναλλάξ το ένα κακό για να φύγει το άλλο.

Στις εκλογές αυτές, εκείνο που έχει σημασία είναι να ενισχυθεί η δύναμη, το πολιτικό μήνυμα και η αυτοπεποίθηση εκείνων που την επόμενη μέρα θα πρωταγωνιστήσουν στους αγώνες για τις ανάγκες, τα δικαιώματα και τα συμφέροντα των εργαζομένων, της νεολαίας, των γυναικών, των μεταναστών συναδέλφων μας, όλων των καταπιεσμένων: να ενισχυθεί η αντικαπιταλιστική Αριστερά.

Το πολιτικό φάσμα της συστημικής Αριστεράς έχει φάει τα ψωμιά του. Το ΚΚΕ, ένα κόμμα γραφειοκρατικό, προσηλωμένο στον κοινοβουλευτισμό και στη μεταρρύθμιση, εχθρεύεται κάθε κίνημα το οποίο δεν ελέγχει και τελικά δεν έχει απάντηση στα προβλήματα των εργαζομένων. Επειδή δεν μπορεί να είναι λύση για κάθε πρόβλημα το «ενισχύστε κοινοβουλευτικά το ΚΚΕ». Από την άλλη, οι βασικές διασπάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, παρότι έκαναν το θετικό βήμα να εγκαταλείψουν τον ΣΥΡΙΖΑ όταν έφερε το τρίτο μνημόνιο, αποδείχτηκαν αδιέξοδες. Η ΛΑΕ δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τη φιλοδοξία να είναι ένας νέος μικρός ΣΥΡΙΖΑ και προσπάθησε να αποκτήσει ακροατήριο χαϊδεύοντας τα αυτιά των εθνικιστών «μακεδονομάχων». Η Ζωή Κωνσταντοπούλου φαντασιώνεται ότι, σαν μικρός Ναπολέοντας, μπορεί να αλλάξει την κατάσταση με το προσωποπαγές της κόμμα, απλώς και μόνο εφαρμόζοντας του νόμους, τους ίδιους τους νόμους που έχει φτιάξει το σύστημα για να προστατεύει τα συμφέροντα των ισχυρών. Ο Βαρουφάκης, αρχιτέκτονας και πολιτικά υπεύθυνος για την πορεία προς το τρίτο μνημόνιο απλώς προνόησε να πηδήξει από τη βάρκα την τελευταία στιγμή έχοντας πάντα ψηφίσει σε όλα ΝΑΙ, για να παρουσιάσει τώρα με τη βοήθεια των καθεστωτικών ΜΜΕ έναν ετερόκλητο θίασο προκειμένου να μπει στη Βουλή, χωρίς κανείς να ξέρει τι θέλει να κάνει εκεί.

Η Αριστερά που χρειαζόμαστε είναι μια άλλη Αριστερά, είναι μια Αριστερά πραγματικά ανεξάρτητη από το κράτος των καπιταλιστών, τους θεσμούς του και όσους θέλουν να τους διαχειριστούν. Μια Αριστερά που πιστεύει στη δύναμη του ανυποχώρητου μαζικού κινήματος. Μια Αριστερά που έχει την παρρησία να δηλώνει καθαρά ότι η λύση στα βάσανα της εργαζόμενης πλειοψηφίας των παραγωγών του πλούτου που κλέβουν τα αφεντικά, θα έρθει, όταν μαζί με τον πλούτο που παράγουν περάσει στα χέρια των εργαζομένων και η εξουσία. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η Αριστερά που έχει αποδείξει τη μαχητικότητά της στους κοινωνικούς αγώνες και την ανεξαρτησία της από την πολιτική του κεφαλαίου και του κράτους του στα σωματεία, στους συλλόγους, στα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια όπου έχει εκλεγμένους.

Η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ψήφος για ένα πρόγραμμα σύγκρουσης με τον καπιταλισμό. Για αυξήσεις στους μισθούς, με λιγότερες ώρες εργασίας, για να βρουν όλοι και όλες δουλειά. Για τη διαγραφή του χρέους, στο όνομα του οποίου καταδικαζόμαστε σε ισόβια λιτότητα. Για να πάρουν οι εργαζόμενοι τον έλεγχο των μεγάλων επιχειρήσεων διώχνοντας του καπιταλιστές που απομυζούν τον κόπο τους, για να μπορούν να παράγουν ό,τι χρειάζεται η κοινωνία και όχι ό,τι επιτάσσει το κέρδος. Για την προστασία της ζωής στον πλανήτη από τις ορέξεις των κερδοσκόπων. Για την απελευθέρωση των γυναικών από τις πατριαρχικές σχέσεις, για να γίνει η φροντίδα των παιδιών υπόθεση της κοινωνίας και όχι απλήρωτη εργασία για τις γυναίκες. Για το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό της σεξουαλικότητας. Για τη νομιμοποίηση των συναδέλφων μας προσφύγων και μεταναστών, με τους οποίους όχι μόνο δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα, αλλά και μοιραζόμαστε τις ίδιες προσδοκίες απέναντι στα ίδια αφεντικά . Για τη συναδέλφωση με τους γειτονικούς λαούς, τους Τούρκους, τους Αλβανούς, τους Μακεδόνες, για μια ζωή χωρίς την απειλή του πολέμου. Για να περάσει η εξουσία στους ίδιους τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες, μέσα από τις οργανώσεις και τις συνελεύσεις τους.

Πρωτοβουλία για μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ Αντικαπιταλιστική και Επαναστατική

Τι συνέβη στην ISO;

Αναδημοσίευση από το Links: International Journal of Socialist Renewal 

του Paul LeBlanc 

Μετάφραση: Παραναγνώστης

Αυτό που συνέβη στη Διεθνή Σοσιαλιστική Οργάνωση (ISO) είναι πως αυτοκαταστράφηκε. Η απερχόμενη ηγεσία της απερχόμενης οργάνωσης παρουσίασε αυτό το γεγονός στον κόσμο με τη δήλωσή της στις 19 Απριλίου 2019, «κάνοντας τα τελευταία μας βήματα». Για πολλούς στρατευμένους στην υπόθεση του σοσιαλισμού, ανεξάρτητα από τις επικρίσεις ή τις επιφυλάξεις τους σχετικά με την ISO, η διάλυσή της είναι πραγματικά μια ήττα. Ένας από τους σκοπούς αυτών των γραμμών είναι να διερευνηθεί πώς και γιατί συνέβη αυτό, αλλά και τι σημαίνει για εκείνους που παίρνουν σοβαρά τον αγώνα για τον επαναστατικό σοσιαλισμό.

Για μερικά χρόνια η ISO υπήρξε η μεγαλύτερη και ισχυρότερη επαναστατική σοσιαλιστική οργάνωση στις Ηνωμένες Πολιτείες. Από τη θέση του κεντρικού της ηγέτη ο Ahmed Shawki τόνισε πολλές φορές, ότι το κύριο συμπέρασμα από αυτό το αναμφισβήτητο γεγονός ήταν ότι ο επαναστατικός σοσιαλισμός ήταν μια αξιοθρήνητα μικρή δύναμη στις Ηνωμένες Πολιτείες. Και όμως, η εξαφάνιση αυτής της οργάνωσης αξίζει σίγουρα κάτι περισσότερο από ένα ανασήκωμα των ώμων.

Όσο πιο σκοτεινή είναι η νύχτα, τόσο πιο φωτεινό είναι το αστέρι

 Ο Τρότσκι και ο Αγώνας Εναντίον του Σταλινισμού

 Εισήγηση του Paul LeBlanc

 στη Διεθνή Συνάντηση της Αβάνας

Κούβα  6-8 Μαΐου 2019

 Αναδημοσίευση από το LINKS

 Μετάφραση: Παραναγνώστης

«Όσο πιο σκοτεινή είναι η νύχτα, τόσο πιο φωτεινό είναι το αστέρι», ο τίτλος του τελευταίου τόμου της βιογραφίας του Leon Trotsky που έγραψε ο Tony Cliff, είναι δανεισμένος από ένα άλλο βιβλίο - The Darker the Night, The Brighter the Stars του Friedrich Schlotterbeck, ενός νεαρού κομμουνιστή εργάτη στη Γερμανία όταν ο Αδόλφος Χίτλερ πήρε την εξουσία το 1933. Στα απομνημονεύματά του το 1947 εξιστορεί την αντίσταση στη ναζιστική τυραννία εξιστορεί τον ηρωισμό και τη φρικτή εξόντωση συντρόφων, φίλων και μελών της οικογένειας που παρέμειναν αφοσιωμένοι στα σοσιαλιστικά και κομμουνιστικά ιδανικά.

Σκέψεις για τη συνοχή και τη συντροφικότητα

Δημοσιεύουμε την αντίδραση του Paul LeBlanc, όπως δημοσιεύτηκε στο LINKS, για την κατάρρευση της οργάνωσής του, της International Socialist Organization (ISO), Τυπικά η διαμάχη περιστράφηκε γύρω από την συγκάλυψη που παρέσχε η απερχόμενη ηγεσία σε μια απόπειρα βιασμού πριν από τρία χρόνια, ουσιαστικά όμως γύερω στο ζήτημα της στάσης της οργάνωσης απέναντι στην εκρηκτική ανάδυση των Δημοκρατικών Σοσιαλιστών της Αμερικής (DSA) που μετρούν ήδη 100.000 μέλη. Απέναντι σε μια σεξουαλική επίθεση με δράστη ένα μέλος της ούτε η συγκάλυψη ούτε η αυτοδιάλυση περιλαμβάνονται στις επιλογές που έχει μια επαναστατική οργάνωση προκειμένου να αντιμετωπίσει μια σεξουαλική επίθεση με δράστη ένα μέλος της. Η ISO όμως αποφάσισε να αυτοδιαλυθεί ενώ τα περισσότερα από τα μέλη της προσχωρούν ατομικά  στο DSA.
Πρόκειται φυσικά για το πρόβλημα των προβλημάτων της εργατικής πολιτικής  μεταρρύθμιση ή επανάσταση που στην τωρινή συγκυρία πήρε για τη σύγχρονη αριστερά τη μορφή: Συνθηκολόγηση με το ρεφορμισμό ή ανεξάρτητη επαναστατική πολιτική; 

Σκέψεις για τη συνοχή και τη συντροφικότητα

του Paul Le Blanc

μετάφραση: Παραναγνώστης

Κάποιες πρόσφατες συζητήσεις με Ευρωπαίους συντρόφους, τους οποίους γνωρίζω πολλά χρόνια και των οποίων οι αγωνιστικές εμπειρίες ανατρέχουν ακόμα περισσότερα χρόνια στο παρελθόν, μου γέννησαν την επιθυμία να συμμαζέψω κάποιες πολιτικές σκέψεις που, τουλάχιστον εν μέρει, γυρίζουν εδώ και κάμποσο καιρό στο μυαλό μου. [1] Η δουλειά μου στην Ευρώπη ολόκληρη την περίοδο από τα μέσα Ιανουαρίου έως τα μέσα Απριλίου του 2019 με απομάκρυνε από τον πολιτικό σεισμό και τους μετασεισμούς που έπληξαν την οργάνωσή μου στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Διεθνή Σοσιαλιστική Οργάνωση (ISO). Για ορισμένες πτυχές τόσο του σεισμού όσο και των μετασεισμών, έχω σχηματίσει μόνο προκαταρκτικές ή επί μέρους κρίσεις. Μια επικείμενη διάλυση της ομάδας φαίνεται πιθανή. Παρότι όσα γράφω εδώ δεν είναι σχόλιο γύρω από τις πρόσφατες λεπτομερείς εξελίξεις, αυτές έχουν ωστόσο κάνει πιο βαθιά την επιθυμία μου να συμμαζέψω αυτές τις μεγαλύτερης εμβέλειας σκέψεις και έχουν την αντανάκλασή τους σε ό,τι πρέπει να πω εδώ. Η ουσία αυτού στο οποίο καταλήγω περιλαμβάνει πολλά πράγματα.

Οι Κουρδικές Πολιτοφυλακές, το Πεζικό όλων των Ιμπεριαλισμών;

Η πολιτική γελοιοποίηση του αφηρημένου αντιιμπεριαλισμού φαίνεται να ολοκληρώνεται.  Αφού χρόνια τώρα οι αγέρωχοι αντιιμπεριαλιστές μας κραύγαζαν αποκλειστικά και μόνο κατά της αμερικανικής επέμβασης στη Συρία,  η οποία δήθεν επεδίωκε την αλλαγή καθεστώτος,  καταπίνοντας αμάσητες τις επίσης  ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των Ρώσων και των Ιρανών και κλείνοντας τα μάτια μπροστά στο μακέλεμα του Συριακού λαού από τον αιμοσταγή δικτάτορα Άσαντ, επειδή ήταν λέει ...... αντιιμπεριαλιστής,  βρέθηκαν τώρα μπροστά στην απόφαση των ΗΠΑ να αποσυρθούν στρατιωτικά  από τη Συρία. Και τώρα τι; «Έξω τώρα οι Αμερικάνοι» ή «Μέσα τώρα οι Αμερικάνοι»; 

Όλοι τους  πάντως έσπευσαν να καταγγείλουν τον αμερικανικό παράγοντα ότι «πρόδωσε» τους Κούρδους αφού τους χρησιμοποίησε εναντίον του ISIS. Έτσι, από τους αντιιμπεριαλιστές μας μερικοί βγαίνουν θαρρετά, όπως ο κος Chomsky, να διαλαλήσουν την πολιτική τους χρεωκοπία απαιτώντας - να που το είδαμε κι αυτό-  την παραμονή των Αμερικανικών στρατευμάτων στη βορειοανατολική Συρία, υπέρ των Κούρδων. Ο αντιιμπεριαλιστής που διαδηλώνει φωνάζοντας «Μέσα τώρα οι Αμερικάνοι» είναι πλέον αναμενόμενο γεγονός. Ο αναρχισμός έρχεται να επιβεβαιώσει την πολιτική του ουσία ως ακραία εκδοχή του φιλελευθερισμού που, παρά τις αντικρατικές κορώνες, δεν μπορεί να νοηθεί χωρίς το καπιταλιστικό κράτος στο οποίο και τελικά προσφεύγει. Και να που ο κος Chomsky προσφεύγει ακριβώς στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό ζητώντας του να μείνει στην βορειοανατολική Συρία και να πολεμήσει υπέρ του ελευθεριακού εγχειρήματος της Ροζάβα!

20 Ιανουαρίου: Διεθνιστική Συγκέντρωση Διαδήλωση

Την Κυριακή 20 Ιανουαρίου στα Προπύλαια στις 13:00 Διεθνιστική Εκδήλωση από Εργατική Σκοπιά. Ένα ηχηρό ΟΧΙ στα σχέδια της δικής μας αστικής τάξης. Στους διοργανωτές της περσινής εκδήλωσης τομής στην εργατική πολιτική -

το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα (ΕΕΚ) , την ΟΚΔΕ- ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ και την ΟΡγάνωση Μαχητικού Αντιφασισμού (ΟΡΜΑ)- προστέθηκαν φέτος  η Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Παραθέτουμε τις προκηρύξεις των διοργανωτών:

ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ & ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ

Ενάντια στο εθνικιστικό συλλαλητήριο

στις 20 Ιανουαρίου

Η συνταγματική αλλαγή στην Δημοκρατία της Μακεδονίας έγινε. Οι πιέσεις του ελληνικού καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού ευόδωσαν και μια μικρή χώρα οδηγήθηκε στην αλλαγή της ταυτότητας της προς όφελος των ελληνικών οικονομικών και γεωστρατηγικών συμφερόντων που υπηρετεί η ελληνική κυβέρνηση. Μέσα στους κυβερνητικούς κλυδωνισμούς που προκύπτουν από την ανάγκη ψήφισης της συνθήκης των Πρεσπών από την ελληνική βουλή το επόμενο χρονικό διάστημα, θηλιά στον λαιμό του Μακεδονικού λαού από την ιμπεριαλιστική πολιτική του ελληνικού καπιταλισμού, η ακροδεξιά πτέρυγα της κυβερνητικής συμμαχίας καταρρέει και αποχωρεί. Νέες συμμαχίες στήνονται, στην προσπάθεια να ανασυνταχθεί το πολιτικό προσωπικό του συστήματος.

Την ίδια στιγμή η ακροδεξιά δεν εγκαταλείπει τους στόχους της να στήσει ένα ακροδεξιό μέτωπο εθνικιστικού και ρατσιστικού δηλητηρίου στην κοινωνία. ΝΔ με όλο τον ακροδεξιό συρφετό που σταβλίζει, χρυσή αυγή και όλος ο φασιστικός αστερισμός οργανώσεων που στήνεται προετοιμάζονται να πάνε στις εκλογές μέσα σε ένα κλίμα εθνικιστικών κραυγών και παροξυσμού. Νέο συλλαλητήριο στήνεται στην Αθήνα (20 Ιανουαρίου στην πλατεία Συντάγματος) ως συνέχεια των περσινών άμαζων φιάσκων.

Το διεθνιστικό στρατόπεδο συνεχίζει την μάχη απέναντι στα εθνικιστικά συλλαλητήρια και βάζει φραγμό στην προσπάθεια της ακροδεξιάς να σπείρει το εθνικιστικό δηλητήριο στους εργαζόμενους και στην νεολαία και να εμποδίσει κάθε προσπάθεια εμφάνισης φασιστικών οργανώσεων στο κέντρο της Αθήνας.

ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΙ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ

ΚΥΡΙΑΚΗ 20 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ στις 13:00 στα ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ 

• Αναγνώριση τώρα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας
• Αναγνώριση της μακεδονικής μειονότητας που ζει στην Ελλάδα, πλήρη εθνικά, γλωσσικά, πολιτιστικά δικαιώματα
• Δικαίωμα επαναπατρισμού στους Μακεδόνες πολιτικούς πρόσφυγες του εμφυλίου
• Κοινοί ταξικοί διεθνιστικοί αγώνες των λαών των Βαλκανίων ενάντια στους εθνικισμούς και τον ιμπεριαλισμό.

Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε

Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα (ΕΕΚ)

ΟΚΔΕ- ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ

ΟΡγάνωση Μαχητικού Αντιφασισμού (ΟΡΜΑ)

ΑΝΤΑΡΣΥΑ:  Διεθνιστικό – Αντιμπεριαλιστικό ΟΧΙ στη Συμφωνία των Πρεσπών

Ανειρήνευτος αγώνας ενάντια στα εθνικιστικά συλλαλητήρια και την ακροδεξιά
Συγκέντρωση Κυριακή 20 Γενάρη, 1 μ.μ., Προπύλαια

1.  Mε αφορμή τη συμφωνία των Πρεσπών ο εθνικιστικός συρφετός επιχειρεί και πάλι να βγει στο δρόμο. Η συμφωνία αυτή που επικυρώθηκε πρόσφατα από το κοινοβούλιο της γειτονικής χώρας, εντάσσεται και υπηρετεί τα επικίνδυνα σχέδια των ΗΠΑ και της ΕΕ για την άμεση ένταξη της στο ΝΑΤΟ και συνολικά την ευρωνατοική ολοκλήρωση των Βαλκανίων. Σε αυτά τα πλαίσια εξυπηρετεί και τις επιδιώξεις  της ελληνικής άρχουσας τάξης για την αναβάθμιση του οικονομικού και γεωπολιτικού ρόλου στην ευρύτερη περιοχή. Με αυτή την έννοια έχει από την αρχή αντιδραστική ουσία και δεν μπορεί παρά να βρίσκει αντίθετους το εργατικό λαϊκό κίνημα και την μαχόμενη Αριστερά.
2.  Η Συμφωνία δεν  «ανοίγει δρόμους για την ειρηνική επίλυση διαφορών και τη δημιουργική συνύπαρξη των λαών» όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση. Ποτέ οι ιμπεριαλιστικοί συνασπισμοί και η συμμετοχή σε αυτούς δεν διασφάλισαν την ειρήνη. Αντίθετα είναι ένας ακόμα παράγοντας αστάθειας και σοβαρή όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην περιοχή των Βαλκανίων.. Αυτή την πολιτική υπηρετεί τόσο η κυβέρνηση, όσο και η ΝΔ, παρά τις εθνικιστικές κορώνες για εσωτερική κατανάλωση, το ΚΙΝΑΛ,  τα υπόλοιπα κόμματα της αστικής αντιπολίτευσης. 

3.  Το αντιδραστικό εθνικιστικό  ΟΧΙ προωθείται από αστικά συμφέροντα, την Εκκλησία, διάφορα «μακεδονικά», ακροδεξιά και φασιστικά κέντρα. Τους μήνες αυτούς αποδείχθηκε πεντακάθαρα ότι τα εθνικιστικά συλλαλητήρια, «μαθητικές καταλήψεις» γίνονται δρόμος για την παρέμβαση της ακροδεξιάς και των φασιστών. Οι εθνικισμοί δυναμιτίζουν το κλίμα της ειρηνικής συμβίωσης μεταξύ των λαών. Σπέρνουν το μίσος. Κρύβουν τον νατοϊκό χαρακτήρα της συμφωνίας, αφού τους ίδιους  αφέντες υπηρετούν.

4.  Το δικό μας όχι είναι  από την σκοπιά  της ειρήνης, της αλληλεγγύης, της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, του σεβασμού του δικαιώματος των λαών, και του γειτονικού μας λαού,  στον αυτοπροσδιορισμό, για να μην αποφασίζουν για αυτούς οι «νονοί» των Βαλκανίων, τοπικοί και διεθνείς.  Για αυτό είναι σε πλήρη αντίθεση με το όχι  των εθνικιστών – πατριδοκάπηλων, της ακροδεξιάς που είναι το όχι του πολέμου, του μίσους, του φασισμού, που γίνεται από τις θέσεις του «η Μακεδονία είναι μία και ελληνική»  που είναι  ΝΑΙ στο ΝΑΤΟ, την ΕΕ, την ελληνική άρχουσα τάξη.
5. Στις σημερινές συνθήκες είναι επιτακτικά αναγκαίο ένα μαζικό, ανατρεπτικό,  ενωτικό, αντιπολεμικό, αντιιμπεριαλιστικό, αντιεθνικιστικό και διεθνιστικό κίνημα. Ένα κίνημα που θα αγωνιστεί για να φύγουν το ΝΑΤΟ και η ΕΕ από τα Βαλκάνια. Για την ειρηνική συμβίωση των λαών, με σεβασμό στον πολυεθνικό χαρακτήρα της ιστορικής γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας. Παλεύουμε για την ενότητα των εργατών ενάντια στις αντιδραστικές πολιτικές, την φτώχια και την εκμετάλλευση που σφραγίζουν την μοίρα όλων των λαών της περιοχής. Για την υπεράσπιση της ειρήνης ενάντια στα σχέδια και τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού, των αστικών τάξεων. Ενάντια στον εθνικισμό, το μίσος, τον φασισμό, τον πόλεμο.