ΣΥΡΙΖΜΑΡ και ΑΝΤΑΡΠΛΑΝ

Εδώ και πολύ καιρό η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχε μια σταθερή πορεία προσκόλλησης στο ρεφορμισμό. Ας θυμηθούμε την ομάδα των μελών, της ΑΡΑΝ κυρίως, που ψήφισαν το 2012 ΣΥΡΙΖΑ, την κίνηση των 1000, τα τσαλαβουτήματα σε πολιτικές συνεργασίες κορυφής με διάφορες ανήκουστες πολιτικές συσσωματώσεις στην –ποιος τη θυμάται πια – «Πρωτοβουλία Συγκρότησης Μετώπου Αντεπίθεσης για Λαϊκή Κυριαρχία» μέχρι το περσινό ναυάγιο της απόπειρας συγκόλλησης με το Σχέδιο Β. Σε όλες αυτές τις διαδικασίες και παρά την κοινή τους ατυχή έκβαση, εντυπωσίασαν οι αστραπιαίες συγκροτητικές κινήσεις. Σε πλήρη μάλιστα αντίστιξη με την αβελτηρία και την καθυστέρηση έστω και μιας απάντησης στην ενωτική πρόταση από το κίνημα «Δεν Πληρώνω», το μόνο «από τα κάτω» δυνάμει πολιτικό εταίρο. Σε πλήρη επίσης αντίστιξη με το περυσινό σαμποτάρισμα της συμπεφωνημένης εκλογικής συνεργασίας με το ΕΕΚ.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ απευθύνθηκε κατά καιρούς στις πιο απίθανες πολιτικές ομάδες: από την, περισσότερο φαιδρής παρά εθνομπολσεβικικής απόχρωσης, ΕΛΛΑΣ μέχρι τους κουτσουλομύτες φλωρακικούς του Εργατικού Αγώνα. Και από επιστημονικούς ομίλους μέχρι θραύσματα και ρετάλια του ΕΠΑΜ.
Δεν δίστασε καθόλου όμως να παραπέμψει στις καλένδες την συμπόρευση με το κίνημα «Δεν Πληρώνω» ούτε να αθετήσει την ίδια την πρότασή της προς το ΕΕΚ από το οποίο υποτίθεται περίμενε απάντηση σήμερα.

Είναι το λοιπόν φανερό πως οι μεγάλες οργανώσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ , ΝΑΡ) κάνουν μια συνειδητή επιλογή: προκρίνουν την αποκλειστική και από τα πάνω συνεργασία με μια συγκεκριμένη εκδοχή του ρεφορμισμού ακόμα κι αν αυτός δεν έχει τίποτε να προσφέρει ούτε σε επίπεδο ιδεών ούτε και σε επίπεδο απήχησης στις εργατικές μάζες. Ένα ρεφορμισμό που απέρριψε πριν από λίγους μήνες και τώρα υποδέχεται εν χορδαίς και οργάνοις μαζί με πολιτικές κινήσεις του τσίρκου που εν τω μεταξύ αυτός περιμάζεψε. Πως θα σας φαινόταν αίφνης μία πολιτική ομάδα υπό το όνομα «Συλλογικότητα αγώνα για την Επαναστατική Ενοποίηση της Ανθρωπότητας» που στα βήματα του ....Κοραή επιδιώκει «τη δημιουργική ανάπτυξη – διαλεκτική άρση των κατακτήσεων της επαναστατικής θεωρίας, έτσι που οι άνθρωποι να μπορούν να περιγράφουν, να εξηγούν επιστημονικά την ιστορία και την κοινωνία της εποχής μας και να προβλέπουν προς τα που οφείλει να βαδίσει η ανθρωπότητα» ;

Το πράγμα έρχεται βέβαια σε πλήρη αντίθεση με τις φανφάρες για ενιαίο ή «αναγκαίο» εργατικό μέτωπο και «μεταβατικό πρόγραμμα» εξ ου και η φτώχεια των επιχειρημάτων υπέρ της «συμπόρευσης». Απέναντι, για παράδειγμα, σε ένα πολιτικό κείμενο σαν αυτό της ΟΚΔΕ Σπάρτακος αντιπαραθέτουν την ταλμουδιστική , τρεις το λάδι τρεις το ξύδι, ανάγνωση της πρότασης των «10 σημείων» ή υποκριτικές οργανωτικής φύσεως προφάσεις. Ανεξάρτητα όμως από την ποιότητα ή την ευστοχία των επιχειρημάτων εκατέρωθεν αν κάνουμε ένα βήμα πίσω θα δούμε την μεγάλη εικόνα. Και αυτή η εικόνα είναι αδιαμφισβήτητη:

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αρνείται οποιαδήποτε πολιτική επαφή με ό,τι βρίσκεται αριστερά του ρεφορμισμού ή έρχεται από τα κάτω, ενώ αντίθετα μετατοπίζεται ασμένως στα δεξιά, για χάρη της συνεργασίας με το ρεφορμισμό.

Ούτως εχόντων των πραγμάτων ας δούμε από πιο κοντά αυτόν τον ρεφορμισμό. Σε ένα κρεσέντο realpolitik ο  Πάσχος Λαζαρίδης μας βάζει με ενάργεια στη λογική του ρεφορμισμού: Είναι λοιπόν απολύτως σαφές στα μάτια του ότι «[α]νεξάρτητα από την επιτυχή ή όχι κατάληξη των δύο αρραβώνων (ΣΥΡΙΖΑ – ΔΗΜΑΡ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ – Συμπόρευση) το συμπέρασμα είναι ότι δεν μπορείς την κρίσιμη ώρα να είσαι κάπου ανάμεσα σε αυτό που λέει ο Κουβέλης και σε αυτό που λέει ο Αλαβάνος». Έχει δίκιο βουνό ο άνθρωπος. Αν αποφασίσεις ότι παρότι «[π]ροκλήθηκαν βεβαίως δυσαρέσκειες σε ένα τμήμα της ΑΝΤΑΣΥΑ που καταγγέλλει ότι ο αντικαπιταλιστικός χαρακτήρας της ακρωτηριάστηκε χάριν του Αλαβάνου» εντούτοις «[τ]ο πρόβλημα φυσικά δεν είναι εκεί», τότε, δηλαδή εξαιρουμένου του αντικαπιταλιστικού χαρακτήρα του όποιου [μεταβατικού] προγράμματος, ο διαχωρισμός του άμεσου-μίνιμουμ από το απώτερο-μάξιμουμ πρόγραμμα ακυρώνει και τα δύο ή για να το πούμε σε ταξική αργκό, εξαιρουμένης της εργατικής τάξης δεν μένει παρά να αναζητήσεις πολιτικά ερείσματα που προέρχονται από την αστική τάξη. Και τότε πάλι τίθενται δύο επιλογές: είτε απευθύνεσαι στις ηγετικές μερίδες της μπουρζουαζίας οπότε μαζί με τον κουβελισμένο ΣΥΡΙΖΑ «εκπροσωπώντας» την εργατική τάξη, εκλιπαρείς για ελεημοσύνη ενώ ταυτόχρονα γίνεσαι ο εντολοδόχος της ελληνικής και ευρωπαϊκής μπουρζουαζίας, είτε πάλι φλερτάρεις μαζί με την αλαβανισμένη ΑΝΤΑΡΣΥΑ κάποια φανταστική Δουλτσινέα, παλιότερα γνωστή με το όνομα New Deal. Δεδομένου όμως ότι το New Deal της Αστικής Τάξης μας έχει αφήσει χρόνους, το φλερτ δεν έχει αποδέκτη. Όμως, όπως ο Μπόρχες κάποτε το έθεσε, όταν σε απορρίπτει μία κυρία απευθύνεσαι στη διπλανή της κυρία, η οποία στην περίπτωσή μας, της αλαβανισμένης ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν είναι άλλη από την πραγματική και ζωντανή ευρωπαϊκή μπουρζουαζία, αυτή των μνημονίων και της ταξικής λεηλασίας.

Έτσι λοιπόν ο φίλος μας ο Πάσχος έχει και δεν έχει δίκιο. Είναι βέβαια δύο οι επιλογές του ρεφορμισμού σήμερα: είτε κουβελισμένος ΣΥΡΙΖΑ είτε αλαβανισμένη ΑΝΤΑΡΣΥΑ˙ μόνο που το δεύτερο είναι ο προθάλαμος του πρώτου. Και αν μπροστά στις εκλογές ο κουβελισμένος ΣΥΡΙΖΑ είναι η εκ των ενόντων ταξική επιλογή της μπουρζουαζίας , η αλαβανισμένη ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιβάλλοντας σιωπητήριο στην αντικαπιταλιστική αριστερά, είναι το πολιτικό συμπλήρωμα αυτής της επιλογής, το αριστερό της δεκανίκι θα έλεγα, αν η διατύπωση δεν ήταν trop vulgaire για τα ώτα της ρεαλιστικής αριστεράς.

Ο Δαυίδ της ελληνικής εργατικής τάξης, που θα σηκώσει εκ των πραγμάτων άμεσα το βάρος της ταξικής αντιπαράθεσης, δεν έχει την πολυτέλεια ούτε για κουβέλειες θωπείες, ούτε για αλαβάνειους δήθεν λεονταρισμούς προς τον Γολιάθ της ελληνικής, ευρωπαϊκής και διεθνούς μπουρζουαζίας. Θα έχει το πολύ μια ευκαιρία να χτυπήσει και, αν θέλει να αποφύγει μια νέα ιστορική ήττα, πρέπει όχι μόνο να βρει πού είναι το δοξαπατρί του Γολιάθ, αλλά και να κατασκευάσει τους ταξικούς όρους και να προσδιορίσει το χρόνο για να τον χτυπήσει εκεί, με όλη του τη λύσσα. Όσοι τρέχουν πίσω από τους ρεφορμισμούς δεν βοηθούν ούτε στο ένα, ούτε στο άλλο.