Σκαλίζοντας τα ρήγματα

Αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο - απάντηση του Sam Charles Hamad το οποίο παρόλο που αναφέρεται σε άλλο κείμενο αποτελεί φανερά την συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης στη Συρία και το Ιράκ. Οι διπλοί αστερίσκοι σε αγκύλες είναι σύνδεσμοι που πρόσθεσε ο μεταφραστής ο οποίος ευθύνεται και για την σύντμηση του πρωτότυπου τίτλου που μάλλον αδικούσε το κείμενο 

Μετάφραση:  Παραναγνώστης

Σε ένα σημείο του άρθρου του με τον τίτλο «Νέα ρήγματα στη Μέση Ανατολή: το ISIS σε ένα περιφερειακό πλαίσιο» [ **] που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα του RS21, ο Andy Cunningham αναφέρει το αίτημα των Επαναστατών Σοσιαλιστών [ **]  της περιοχής (της Μέσης Ανατολής), ότι ενώ μια απάντηση στην άνοδο του ισλαμικού κράτους (IS, ISIS, ISIL, ή, όπως θα αναφέρομαι σε αυτούς τους αντεπαναστάτες φασίστες, Daesh, που είναι το υποτιμητικό όνομά τους  στην καθομιλουμένη και ένα που είναι γνωστό ότι το μισούν ) είναι απαραίτητη, «οποιαδήποτε εξωτερική ανάμειξη στο Ιράκ δεν είναι ευπρόσδεκτη». Αυτό το συναίσθημα μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαίνεται αρκετά δικαιολογημένο, αλλά, αφήνοντας κατά μέρος ζητήματα σχετικά με την πραγματική αναγκαιότητα των αμερικανικών αεροπορικών βομβαρδισμών, προκειμένου να βοηθήσουν τους Yazidi που πήραν τα βουνά στο Sinjar ξεσπιτωμένοι και κυνηγημένοι από τους τακφίρι (εκείνους που κατηγορούν τους άλλους ότι είναι άπιστοι και αποστάτες) της Daesh, είναι ένα συναίσθημα που, δυστυχώς, υποσκάπτεται από την λυπηρά απλοϊκή αντίληψη που έχει ο Andy για τις βασικές αιτίες της ανόδου της Daesh.

Αν κάποιος, επαναστάτης σοσιαλιστής ή όχι, θέλει να δει τη Daesh νικημένη ή αποδυναμωμένη, χωρίς να επαφίεται ή να επικαλείται τον ιμπεριαλισμό, τότε θα πρέπει να ασχοληθεί με τις πραγματικότητες και τις πολυπλοκότητες της ισορροπίας των δυνάμεων στο Ιράκ ύστερα από την εισβολή και κατοχή του από τις ΗΠΑ και το συνασπισμό τους με «τους πρόθυμους». Αφηγήσεις που διαφημίζουν τον εντοπισμό «νέων ρηγμάτων» στη Μέση Ανατολή, αλλά στη συνέχεια καταλήγουν να βασίζονται σε παλαιές τυπολογίες όπως το να προτείνεις την «αυτονομία της εργατικής τάξης» έναντι της Daesh, είναι συνήθως εκείνες που αφίστανται αναγκαστικά όσο το δυνατόν πιο μακριά από την πραγματικότητα. Μήπως, κατ'  ακολουθία προς τη συνήθη γραμμή των Επαναστατών Σοσιαλιστών της περιοχής, οφείλουμε να συμπεράνουμε ότι η μόνη λύση απέναντι στο Daesh είναι ο επαναστατικός σοσιαλισμός;

Ο Andy σωστά προσδιορίζει ότι η κύρια αιτία που η Daesh έχει οποιαδήποτε ουσιαστική παρουσία στο Ιράκ, είναι η εισβολή των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου και η κατοχή της χώρας. Κατά τη διάρκεια αυτής της κατοχής, το καθεστώς Μπους επιδείνωσε αυτό που ήταν σίγουρα ένα από τα χειρότερα εγκλήματα της εποχής μας, επιβλέποντας την πλήρη καταστροφή και διάλυση των μηχανισμών ασφάλειας και των πολιτικών υποδομών της χώρας. Αυτό οδήγησε σε ένα χαίνον κενό ασφαλείας που επέτρεψε σε τζιχαντιστές από όλο τον κόσμο να διεισδύσουν στο Ιράκ, οι περισσότεροι από τους οποίους συντάχθηκαν με τη λεγόμενη «Αλ-Κάιντα στο Ιράκ», που είχε επικεφαλής τον Ιορδανό τζιχαντογκάνγκστερ Αμπού Μουσάμπ αλ-Ζαρκάουι, και ήταν, στην πραγματικότητα, ένας συνασπισμός διαφόρων τακφίρι πολιτοφυλακών ο οποίος, όπως και ο βάναυσα χαρισματικός τους ηγέτης ή ξόανό τους, ο Ζαρκάουι, έχει πάντα επιδείξει μια αίσθηση ετεροδοξίας και ανεξαρτησίας από την ηγεσία της Αλ Κάιντα. Αυτή ήταν η προκάτοχος οργάνωση της Daesh. Η σχέση της με τον Μπιν Λάντεν και τον Ζαουάχρι δεν ήταν ποτέ εύκολη. Ο Ζαρκάουι αποδέχθηκε τον τίτλο της «Αλ Κάιντα» και ορκίστηκε πίστη στην «Σεΐχη» Μπιν Λάντεν μόνο ως μέσο για την προσέλκυση του μέγιστου αριθμού ξένων τζιχαντιστών υπό τη φίρμα της Αλ Κάιντα, ενώ ο Μπιν Λάντεν θα μπορούσε να δρα σαν να ήταν η οργάνωσή του στην πρώτη γραμμή εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών.

Πίσω από τις κλειστές πόρτες, ο Μπιν Λάντεν είχε μηδενικό επιχειρησιακό έλεγχο πάνω στην ομάδα, καθώς οι ηγέτες της, ο Ζαρκάουι ειδικότερα, επικεντρώνονταν συχνά περισσότερο στη στόχευση και στη δολοφονία μη-σουνιτικών θρησκευτικών ομάδων παρά στην αντίσταση στις δυνάμεις κατοχής, πράγμα που εξόργιζε τον Μπιν Λάντεν, καθώς δεν έβλεπε αυτή την τακτική παρά ως ένα καλό τρόπο για να αποξενωθούν οι τακφίρι τζιχαντιστές, που πολεμούσαν στο Ιράκ, από τον ιρακινό πληθυσμό. Από νωρίς ακόμα, η Daesh ασχολήθηκε με την «εκκαθάριση» εκείνων που θεωρούσε kuffar (άπιστους) και rafidah (αποστάτες), αντί να εστιάσει μόνο στην αντίσταση ενάντια στην κατοχή, κάτι που θα επαναληφθεί με πολύ μεγαλύτερη επιτυχία και αγριότητα στη Συρία λίγα χρόνια αργότερα.


Ο Andy παραθεωρεί τελείως το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια αλλά και μετά τον εμφύλιο πόλεμο που ξέσπασε μετά την εισβολή, η πρόδρομη οργάνωση της Daesh αποδυναμώθηκε μέχρι του σημείου της ήττας, όχι από τις υπό αμερικανική ηγεσία δυνάμεις κατοχής, ούτε από σεκταριστικές σιιτικές φιλο- ή αντι-κυβερνητικές πολιτοφυλακές, αλλά μάλλον από άλλους σουνίτες αντάρτες. Οι ΗΠΑ άρχισαν να αναγνωρίζουν ότι ως ξένη δύναμη κατοχής δεν θα μπορούσαν ποτέ να διεισδύσουν πλήρως ή να πείσουν τις κοινότητες των σουνιτών στο Ιράκ, και ότι η προώθηση των σεκταριστικών σιιτικών πολιτοφυλακών, οι οποίες, όπως και οι τακφίρι πολιτοφυλακές, διέπραξαν μια σειρά από αγριότητες εναντίον των σουνιτών, άλλοτε με, και άλλοτε  χωρίς τη συναίνεση της κυβέρνησης, θα είχε ως αποτέλεσμα την περαιτέρω εμπέδωση της Αλ Κάιντα στις κοινότητες αυτές.

Έτσι, οι ΗΠΑ σύναψαν συμμαχία με τις μη-τακφίρι και μη-σεκταριστικές σουνιτικές αντάρτικες πολιτοφυλακές, που, ως επί το πλείστον προέρχονταν από, αρχικά αντιαμερικάνικες, φυλετικές δυνάμεις. Σύμφωνα με τη συμμαχία αυτή, οι πολιτοφυλακές θα κατέθεταν τα όπλα τους εναντίον των ΗΠΑ και θα επικεντρώνονταν στην επίθεση κατά των εισβολέων, φιλίων δυνάμεων της αδιάλλακτα σεκταριστικής Αλ Κάιντα. Για τον σκοπό αυτό θα ελάμβαναν όπλα, εκπαίδευση και μισθούς από τον αμερικανικό στρατό. Αυτές οι δυνάμεις ήταν γνωστές κυρίως ως Harakat al-Sahwa (Sahwat) και κατάφεραν με επιτυχία να εξωθήσουν την Αλ Κάιντα από τις σουνιτικές περιοχές και να την αποδυναμώσουν μέχρι του σημείου πρακτικής ήττας.

Τότε πώς βρέθηκε το Ιράκ να έχει χάσει το μεγαλύτερο μέρος της Βόρειας και Δυτικής περιοχής της χώρας από αυτή τη δύναμη που είχε τόσο σοβαρά περιορισθεί και αποδυναμωθεί από τις πολιτοφυλακές Sahwa; Ο Andy, ο οποίος δεν αναφέρει την ύπαρξη του Sahwat, με μάλλον περίπλοκο τρόπο, το αποδίδει μονάχα στον «σεκταρισμό που είναι  βαθιά ριζωμένος μέσα στις πολιτοφυλακές των σουνιτών». Δεδομένης της αναμφισβήτητα μη σεκταριστικής raison d'etre της Sahwat, ο ισχυρισμός του Andy είναι εξαιρετικά πρόχειρος και/ή αφελής σχετικά με το επίπεδο της σεκταριστικής βίας και καταστολής που αντιμετώπισαν οι Ιρακινοί σουνίτες τα τελευταία οκτώ χρόνια και το ρόλο της ως αιτιώδους παράγοντα για την άνοδο της Daesh.

Η κυβέρνηση του Νούρι αλ-Μαλίκι, του σιιτικού ισλαμιστικού  «Ισλαμικού Κόμματος Dahwa», δεν αντιπροσώπευε μια κυβέρνηση όλων των Ιρακινών, όπως ισχυριζόταν, αλλά μάλλον κάτι που έμοιαζε με μια κυβέρνηση των κατακτητών επί των κατακτημένων. Ενώ η υπό αμερικανική διεύθυνση «απομπααθοποίηση» είχε καταφέρει να εξασφαλίσει ότι το καθεστώς Χουσεΐν δεν θα σήκωνε πια κεφάλι, έγινε επίσης ένα μότο για μια ολόκληρη σειρά σεκταριστικών εγκλημάτων ενάντια σε σουνίτες, που κυμαίνονται από θεσμικές και οικονομικές διακρίσεις μέχρι την εθνοκάθαρση. Εάν ο Σαντάμ Χουσεΐν δικαιολογούσε την αγριότητά του εναντίον των σιιτών Ιρακινών με όρους πέμπτης φάλαγγας, η νέα ιρακινή σιιτοκρατούμενη κυβέρνηση και οι άρχουσες τάξεις πήγαιναν να κάνουν το ίδιο εναντίον των σουνιτών.

Αυτή η υπογράμμισή μου  δεν είναι υπεκφυγή. Ο σεκταρισμός της ιρακινής κυβέρνησης υπήρξε ο μόνος σημαντικότατος παράγοντας για την άνοδο της Daesh και για την ευκολία με την οποία αυτή σάρωσε το Βορρά. Κάθε ανάλυση του Ιράκ, που δεν καταφέρνει να λάβει υπόψη της αυτό το πράγμα κινδυνεύει, όχι μόνο να διαγραφεί ως ανοησία, αλλά σχεδόν φτάνει στο να προσφέρει ενισχύσεις στα σεκταριστικά επιχειρήματα που γυρεύουν να δικαιολογήσουν την βάναυση Ιρανοκίνητη αντι-εξέγερση της κυβέρνησης του Ιράκ, η οποία μέχρι στιγμής ταυτίζεται με τη συλλογική τιμωρία των Σουνιτών, με τις βόμβες-βαρέλια που πέφτουν σε σουνιτικές αστικές περιοχές του βορείου Ιράκ , μια συνέχεια της άγριας παράστασης της σεκταριστικής σφαγής κατά μήκος των συνόρων στη Συρία, και η οποία αντι-εξέγερση έχει επίσης οδηγήσει σε σφαγές και απαγωγές εκατοντάδων σουνιτών κατά τις λεγόμενες «επιθέσεις εκδίκησης» από φιλοκυβερνητικές πολιτοφυλακές σιιτών .

Αφού το Sahwat νίκησε την Αλ Κάιντα, οι ΗΠΑ τους εγκατέλειψαν με την ψευδαίσθηση ότι, ως μη-σεχταριστικές και αντι-τακφίρι σουνιτικές πολιτοφυλακές, θα συνεχίσουν να παίρνουν τους μισθούς τους από την κυβέρνηση Μαλίκι έως ότου τελικά, ενσωματωθούν στις ιρακινές δυνάμεις ασφαλείας. Ο Μαλίκι όμως είχε άλλα σχέδια. Αντί να διατηρήσει αυτή τη γέφυρα με τις κοινότητες των σουνιτών και να εργαστεί προς ένα μη-σεκταριστικό ενιαίο μηχανισμό ασφαλείας, ο Μαλίκι αντίθετα, σε μια επίδειξη μικρο-παρανοϊκού σεκταρισμού, χαρακτηριστικού της καταστροφικής ηγεμονίας του, αποφάσισε να σταματήσει να πληρώνει τους μισθούς των περισσότερων στο Sahwat και περαιτέρω αρνήθηκε να τους ενσωματώσει στους εθνικούς μηχανισμούς ασφαλείας, οι οποίοι είχαν από αυτό το σημείο καταντήσει μόλις κάτι περισσότερο από μια διαβρωμένη, εξοπλισμένη από τις ΗΠΑ, σεκταριστική συμμορία.

Σε ένα τραγικά ειρωνικό, αλλά μαζικά σημαντικό, γύρισμα της τύχης, ενώ ο Μαλίκι υπονόμευε τη δημοκρατία μπλοκάροντας το σχηματισμό κυβέρνησης από το μη-σεχταριστικό πολιτικό κίνημα Iraqiyya, το οποίο είχε κερδίσει το 2010 τις εκλογές συγκεντρώνοντας τις περισσότερες ψήφους από  οποιαδήποτε άλλη πολιτική δύναμη στη χώρα, συμπεριλαμβανομένης εκείνης του ίδιου του Μαλίκι, κίνηση που εγκληματικά υποστηρίχθηκε από την κυβέρνηση Ομπάμα , πολλοί από τους απλούς οπλίτες του Sahwat, μπροστά σε ένα μέλλον ανεργίας και σεκταριστικών διακρίσεων, μετατοπίζονταν προς πιο ακραίες δυνάμεις , δηλαδή τη Daesh. Είναι αναμφισβήτητο ότι η Daesh είναι μια βάρβαρη και αντιδραστική δύναμη, αλλά οι πραγματικότητες της αντεπαναστατικής της φύσης και πράξης δυστυχώς απουσιάζουν από την ανάλυση του Andy.

Η συμβιωτική σχέση μεταξύ του φασιστικού προσκλητηρίου της Daesh προς μια πολιτική σουνιτικής ταυτότητας και του αντισουνιτικού σεκταρισμού της κυβέρνησης του Ιράκ μπορεί να φανεί εναργέστερα εν αναφορά προς τις διαμαρτυρίες που ξέσπασαν για πρώτη φορά στο Ιράκ το 2011, ως μέρος του ευρύτερου φαινομένου της «αραβικής άνοιξης». Οι διαδηλώσεις αυτές χαρακτηρίστηκαν από μη-σεχταρισμό, και διέτρεξαν όλη τη χώρα από την Κερμπάλα ως το Κουρδιστάν, με γενικά αιτήματα μεταρρύθμισης του διεφθαρμένου και αυταρχικού καθεστώτος του Μαλίκι. Το καθεστώς Μαλίκι αντέδρασε βάναυσα και παρά την προσπάθεια να κατευνάσει τους διαδηλωτές, λέγοντας ότι ο ίδιος δεν θα θέσει υποψηφιότητα για τρίτη θητεία, το καθεστώς του συνέχισε να παρουσιάζει τους διαδηλωτές, είτε σιίτες είτε σουνίτες, ως μέρος κάποιας συνωμοσίας για την αποκατάσταση του μπααθισμού .

Η βάναυση αντίδραση του Μαλίκι στις διαμαρτυρίες άφησε δεκάδες Ιρακινούς νεκρούς, πολλούς περισσότερους τραυματίες και συλληφθέντες, και ενώ αυτή η βαναυσότητα  φάνηκε αρχικά να αποδίδει, το 2012 ξέσπασαν περισσότερες διαδηλώσεις, αυτή τη φορά σχεδόν αποκλειστικά σε σουνιτικές περιοχές. Ο άμεσος καταλύτης γι' αυτές τις διαδηλώσεις ήταν μια επιδρομή σεκταριστικών πολιτοφυλακών , συμμάχων του Μαλίκι, στο σπίτι του σουνίτη υπουργού Άμυνας Rafi al-Issawi, ο οποίος ήταν μέλος του μη-σεχταριστικού πολιτικού κινήματος Iraqiyya, και ο οποίος είχε μπει στην κυβέρνηση ως μέρος των ελιγμών που έκανε ο Μαλίκι για να προσκολληθεί στην εξουσία. Κατά τη διάρκεια της επιδρομής, δέκα από τους σωματοφύλακες του al-Issawi συνελήφθησαν με την κατηγορία ότι είχαν εμπλακεί σε «τρομοκρατία» και ο Μαλίκι, δήλωσε ότι η επιδρομή ήταν το αποτέλεσμα της δικαστικής έρευνας φημών που έφεραν τον al-Issawi να συνεργάζεται με σουνίτες τρομοκράτες αντάρτες. Το γεγονός ότι ο al-Issawi ήταν μέλος του ίδιου του υπουργικού συμβουλίου του Μαλίκι, δεν ήταν αρκετό για να τον προστατεύσει, και η κίνηση θεωρήθηκε ευρέως ως άλλος ένας σφετερισμός εξουσίας εκ μέρους του Μαλίκι δια της προσφυγής στον σεκταρισμό, αλλά από τους σουνίτες εκλήφθηκε ως μια ακόμη ένδειξη ότι τους κλείδωναν έξω από το ιρακινό πολιτικό σύστημα.

Οι  διαδηλώσεις που προέκυψαν άρχισαν στη σουνιτοκρατούμενη πόλη της Φαλούτζα, αλλά σύντομα επεκτάθηκαν και σε άλλες περιοχές σουνιτικής πλειοψηφίας της επαρχίας Ανμπάρ, όπως στο Ραμάντι, και στη συνέχεια ξέσπασαν σε σουνιτικές περιοχές εκτός της Ανμπάρ, όπως στη Μοσούλη, το Τικρίτ και τη Σαμάρα, καθώς και στις λίγες εναπομείνασες σουνιτικές συνοικίες της Βαγδάτης. Οι διαμαρτυρίες ήταν συντριπτικά μη-σεκταριστικές , με το κύριο σύνθημα «yurid Ash-shab isqat an-Nizam» (ο λαός απαιτεί την πτώση του καθεστώτος) να σχετίζεται με την ευρύτερη «αραβική άνοιξη». Πράγματι, παρά την άμεση προσπάθεια του Μαλίκι να στρέψει τις διαδηλώσεις προς το σεκταρισμό και να συκοφαντήσει τους διαδηλωτές ως μπααθιστές και οπαδούς της Αλ-Κάιντα, εξέχουσες πολιτικές και θρησκευτικές προσωπικότητες των σιιτών, δήλωναν την υποστήριξή τους στις διαμαρτυρίες, συμπεριλαμβανομένου μέχρι και του Muqtada al-Sadr , ο οποίος προειδοποίησε τον Μαλίκι ότι έφερε «πλήρη την ευθύνη» για τις διαδηλώσεις και ότι «η ιρακινή άνοιξη ερχόταν», ενώ δήλωνε επίσης ότι «τα νόμιμα αιτήματα των διαδηλωτών ... πρέπει να ικανοποιηθούν».

Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Μαλίκι δεν εισάκουσε τις εκκλήσεις του al-Sadr. Παρά τα κάποια χλιαρά γραφειοκρατικά μέτρα, όπως ο ορισμός άχρηστων επιτροπών που δεν είχαν καμία αλληλεπίδραση με τους διαδηλωτές, ο Μαλίκι αρνήθηκε να αναγνωρίσει τα αιτήματα των διαδηλωτών, επιλέγοντας εξ εναντίου, να επικεντρωθεί στις διαδηλώσεις ως απειλή για την εθνική ασφάλεια. Αυτό συνεχίστηκε για περίπου τέσσερις μήνες, με τις δυνάμεις ασφαλείας να τραυματίζουν και να σκοτώνουν περιοδικά διαδηλωτές, ώσπου τα πράγματα κλιμακώθηκαν σοβαρά στις 23 Απρίλη 2013, όταν κυβερνητικές δυνάμεις πραγματοποίησαν επιδρομή σε καταυλισμό διαμαρτυρίας στην πόλη της Hawija. Υπό το πρόσχημα της πάταξης των «μπααθιστών», οι δυνάμεις ασφαλείας του Μαλίκι δολοφόνησαν περίπου 39 άοπλους διαδηλωτές, ενώ διέλυσαν βίαια τον καταυλισμό και έκαψαν τις τέντες. Διαδραματίστηκαν  σκηνές που δεν διέφεραν από την εκκαθάριση της καθιστικής διαμαρτυρίας στην πλατεία Rabaa από το καθεστώς Αλ-Σίσι στην Αίγυπτο. Αν υπήρχαν σεχταριστικές πολιτοφυλακές ανάμεσα στους διαδηλωτές εκείνη την ημέρα στη Hawija, το καθεστώς Μαλίκι τα κατάφερε πολύ καλά στο να τις αποφύγει.  Στην πραγματικότητα, αυτό το βάναυσο γεγονός απλώς ενίσχυσε τις σεκταριστικές δυνάμεις και συντήρησε την ολοένα και πιο βαθιά πίστη ενός σημαντικού τμήματος των σουνιτών ότι ο ένοπλος αγώνας ήταν ο μόνος δρόμος προς τα εμπρός.

Σε μια έκθεση σχετικά με την κατάσταση της σουνιτικής μειονότητας στο Ιράκ από τον Αύγουστο του 2013, μόλις τέσσερις μήνες μετά τη σφαγή της Hawija, και πριν η Daesh γίνει πασίγνωστο όνομα στην Δύση, η International Crisis Group έκανε τις ακόλουθες παρατηρήσεις σχετικά με τις επιπτώσεις της  σεκταριστικής αδιαλλαξίας του Μαλίκι και τον απόηχο της κτηνωδίας της Hawija:

«Αυτό [η Hawija] πυροδότησε ένα κύμα βίας που υπερβαίνει οτιδήποτε από εκείνα των οποίων υπήρξαμε μάρτυρες εδώ και πέντε χρόνια. Οι επιθέσεις κατά των δυνάμεων ασφαλείας και, πιο δυσοίωνα, κατά πολιτών, έχουν αναβιώσει τους φόβους της επιστροφής σε ανοιχτή εμφύλια διαμάχη. Το Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ, η τοπική έκφραση της αλ-Κάιντα, αναζωπυρώνεται. Οι σιιτικές πολιτοφυλακές έχουν απαντήσει εναντίον των σουνιτών. Η φαινομενική πρόθεση της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει ένα κυρίως πολιτικό ζήτημα – την εκπροσώπηση των Αράβων σουνιτών στη Βαγδάτη – μέσω αυστηρότερων μέτρων ασφαλείας έχει κάθε πιθανότητα να επιδεινώσει την κατάσταση.
........................................................................................................................................................
Ταπεινωμένο, δαιμονοποιημένο, ολοένα και περισσότερο κάτω από κεντρική κυβερνητική συντριπτική καταστολή, το λαϊκό κίνημα μεταλλάσσεται αργά σε ένοπλο αγώνα. Σε αυτό το πλαίσιο, η απουσία ενιαίας σουνιτικής ηγεσίας – στην οποία απουσία συνέβαλαν οι πολιτικές της Βαγδάτης και την οποία ο Μαλίκι θα μπορούσε να εκλάβει ως κεφάλαιο – έχει αποδειχθεί ότι είναι  σοβαρό παθητικό. Σε μια αναμέτρηση που αποκτά ολοένα και περισσότερο σεκταριστική χροιά, οι υποστηρικτές του κινήματος κοιτάζουν προς τα δυτικά, προς τη Συρία, ως την αρένα από την οποία η πάλη ενάντια στην ιρακινή κυβέρνηση και τους σιίτες συμμάχους της, θα καταλήξει ανατολικά προς το Ιράν, την πηγή όλων των δεινών τους.
......................................................................................................................................................
Κάτω από εντεινόμενη πίεση από τις κυβερνητικές δυνάμεις και με εξαντλούμενη την πίστη σε μια πολιτική λύση, πολλοί σουνίτες έχουν συμπεράνει ότι η μόνη ρεαλιστική επιλογή τους είναι μια βίαιη σύγκρουση, που ολοένα και πλαισιώνεται με εξομολογητικούς όρους. Με τη σειρά της, η κυβέρνηση απορρίπτει εύκολα κάθε αντιπολίτευση ως σεκταριστική εξέγερση, η οποία δικαιολογεί όλο και πιο αυστηρά μέτρα ασφαλείας. Εκτός κάποιας δραματικής αλλαγής στην προσέγγιση, η εύθραυστη πολιτεία του Ιράκ κινδυνεύει να καταρρεύσει, θύμα του εμπρηστικού μίγματος των από παλιά ελαττωμάτων της και των αυξανόμενων περιφερειακών εντάσεων.»

Επιπρόσθετα στη μακρόχρονη σεκταριστική καταστολή και καταπίεση των σουνιτών, αυτή η κλιμάκωση αντιπροσώπευε ένα μόνιμο χάσμα μεταξύ του σουνιτικού πληθυσμού και της ιρακινής κυβέρνησης. Και ήταν η Daesh, αυτή η αντεπαναστατική και φασιστική δύναμη, εκείνη που τώρα, χάρη στην ικανότητά της να εδραιωθεί μεταξύ των ανταρτών στη Συρία και να προσεταιριστεί κάποιους από αυτούς, απόκτησε πρόσβαση σε βουνά από λάφυρα και, το σημαντικότερο, σε βαρέλια πετρελαίου , ώστε να έχει τους υλικούς πόρους, πέρα από κάθε άλλη επιτόπια ένοπλη δύναμη, που χρειάζεται για να αιμοδοτήσει την οργάνωσή της  και να καλύψει το κενό που άφησε η σεκταριστική βαρβαρότητα του καθεστώτος Μαλίκι με μια άλλη, τη δική της σεκταριστική βαρβαρότητα. Με τις εξτρεμιστικές σιιτικές σεκταριστικές πολιτοφυλακές, υπό την άμεση ή σιωπηρή στήριξη του καθεστώτος Μαλίκι, να κινητοποιούνται ενάντια σε σουνίτες και να διαπράττουν διάφορες φρικαλεότητες, σε συνδυασμό με την εσωτερική υπόσκαψη των ενόπλων δυνάμεων από τον Μαλίκι  ώστε να μετατραπούν σε μια μεγάλη σεκταριστική συμμορία βασισμένη σε πελατειακές σχέσεις , οι συνθήκες ώστε η Daesh να σαρώσει το βόρειο Ιράκ με τρομακτική ευκολία είχαν πληρωθεί.

Αυτό το πλαίσιο, το οποίο  λείπει εντελώς από την ανάλυση του Andy, είναι ζωτικής σημασίας για την κατανόηση των τρόπων με τους οποίους η Daesh μπορεί να αντιμετωπιστεί χωρίς να στηρίζεται κανείς σε κάπως περίεργα επιχειρήματα για σεχταρισμό που είναι «βαθιά ριζωμένος» μέσα στις  Σουνιτικές δυνάμεις, επιχειρήματα που στην πραγματικότητα, άθελά του στην περίπτωση του Andy, δικαιολογούν το σεχταρισμό της ιρακινής κυβέρνησης ο οποίος έχει συμβάλει σε αυτή την κρίση με τέτοιο καταστροφικό τρόπο.

Σε αντίθεση με την ανάλυση του Andy, στην οποία αποδίδει στους Κούρδους το ρόλο της «μόνης συνεκτικής αντιπολίτευσης στο Χαλιφάτο», μια ασυνάρτητη δήλωση η ίδια, δεδομένης της κατανοητής επιθυμίας των Κούρδων να προστατεύουν πρωτίστως τα δικά τους συμφέροντα, όταν πρόκειται για την επέκταση της Daesh στο Κουρδιστάν, ο μόνος δυνατός τρόπος για να ηττηθεί η Daesh είναι το να πάρουν οι σουνίτες τα όπλα εναντίον της, είτε είναι οι φυλετικές δυνάμεις που στο παρελθόν αποτελούσαν την Sahwat, είτε άλλες μη-τακφίρι δυνάμεις. Ο θρήνος του Andy για τη «ρατσιστική επίθεση» που εξαπέλυσε ο Μαλίκι εναντίον των Κούρδων που «κάνει πια όλο και πιο απίθανο ένα ενιαίο μέτωπο με τους Κούρδους», προδίδει αυτό που θα ήταν ίσως μια κάποια αφέλεια για το τι θα χρειαστεί για να ηττηθεί η Daesh.

Στο πλαίσιο της σεκταριστικής καταπίεσης και καταστολής, η Daesh θεωρείται από τους σουνίτες μικρότερο κακό από τη σεκταριστική τάξη που επιβλήθηκε κατά τη διάρκεια των τελευταίων οκτώ ετών. Η τρέχουσα κατασταλτική της εξέγερσης πολιτική της ιρακινής κυβέρνησης, η οποία, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως περιλαμβάνει συνεργασία με το Ιράν, τόσο άμεση όσο και μέσω δυνάμεων μεσολάβησης υπό τη μορφή ισλαμιστικών σιιτικών πολιτοφυλακών, και η οποία επίσης μέχρι στιγμής περιλαμβάνει τον βομβαρδισμό σουνιτών αστικών περιοχών με τουλάχιστον75 πολίτες νεκρούς από τον Ιούνιο, σε συνδυασμό με επιθέσεις αντιποίνων σε αμάχους σουνίτες από πολιτοφυλακές, με πιο πρόσφατη τη σφαγή τουλάχιστον 68 αθώων αμάχων από φιλοκυβερνητικές πολιτοφυλακές σιιτών σε ένα σουνιτικό τζαμί στο χωριό Imam Wais, θα ενισχύσει απλώς την διαστρεβλωμένη λογική της Daesh και το προσκλητήριό  της προς τους σουνίτες που δέχονται επίθεση.

Η μόνη πιθανή, αλλά ελάχιστα ασφαλής λύση για την καταπολέμηση της Daesh είναι η σουνιτική λύση, η οποία θα περιλαμβάνει τις παραχωρήσεις της νέας ιρακινής κυβέρνησης προς τους σουνίτες οι οποίες θα έπρεπε να έχουν ήδη γίνει, όταν ξεκίνησαν για πρώτη φορά οι διαμαρτυρίες, όπως η ενσωμάτωση σουνιτικών δυνάμεων στους μηχανισμούς ασφάλειας και η απαγόρευση δράσης των σιιτικών πολιτοφυλακών σε σουνιτικές περιοχές. Μαζί με τις παραχωρήσεις αυτές θα έπρεπε να περιλαμβάνονται επίσης και εγγυήσεις για ένα πιο περιεκτικό πολιτικό σύστημα και, σύμφωνα με το ιρακινό σύνταγμα, το να επιτραπεί η περαιτέρω περιφερειακή αυτονομία και δημοκρατία.

Αυτό δεν είναι κάποια αφηρημένη ιδέα ούτε και ευσεβείς πόθοι, είναι ό,τι πραγματικά έχει προταθεί από διάφορες μη-τακφίρι δυνάμεις σουνιτικών φυλών , οι οποίες πρότειναν να υποστηρίξουν τη νέα κυβέρνηση του Haider al-Abadi, ο οποίος ανήκει στο ίδιο σιιτικό ισλαμιστικό κόμμα με τον Μαλίκι, και να πολεμήσουν την Daesh, εφόσον η νέα κυβέρνηση θα ήταν πρόθυμη να εγγυηθεί ότι τα δικαιώματα των σουνιτικών μειονοτήτων θα θεσμοθετηθούν και θα γίνουν σεβαστά. Ο κύριος κίνδυνος είναι ότι ο ιμπεριαλισμός έρχεται και πάλι να ορμήσει με το πρόσχημα της καταπολέμησης της Daesh, ενώ απλώς χρησιμεύει, όπως συνέβη και στο πρώτο μέρος του ιρακινού εμφυλίου πολέμου, ως προπύργιο για εκείνο το είδος του σεχταρισμού που διαιωνίζει τις συνθήκες που επέτρεψαν στην Daesh να κερδίσει μια θέση μεταξύ των σουνιτών. Πράγματι, αν η  Daesh και οι φυλές που σήμερα συμμαχούν μαζί της δεχθούν επίθεση από τις ΗΠΑ στη Μοσούλη,  στο Τικρίτ και στις άλλες σουνιτικές αστικές περιοχές, επίθεση που θα προξενούσε αναμφίβολα θανάτους αμάχων και άλλες «παράπλευρες απώλειες», αυτό, όχι μόνο θα οδηγήσει σε ένα ανανεωμένο μίσος προς τις ήδη περιφρονητέες ΗΠΑ, αλλά θα χρησιμεύσει επίσης για να αποδώσει στην Daesh το ρόλο της κυριότερης αντίστασης απέναντι στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ, στην Ιρανική ηγεμονία και στην σιιτική κυβέρνηση του Ιράκ. Θα φαίνεται σαν μια ακόμη επίθεση στην σουνιτική μειονότητα, αυτή τη φορά με την άμεση διεθνή συμμετοχή.

Δεν υπάρχουν εγγυημένες λύσεις σε αυτό, και συμφωνώ με τον Andy ότι ενδεχομένως γινόμαστε μάρτυρες του τέλους του Ιράκ ως έθνους-κράτους, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να έχουμε αυταπάτες για το ποια ήταν η αιτία που έκανε τη χώρα να σπάσει τόσο γρήγορα και καταστροφικά, και η ανάλυση του Andy έρχεται κάποτε πολύ κοντά στο να ενισχύσει κατά λάθος την αφήγηση της ιρακινής κυβέρνησης και των υποστηρικτών της.

Μάλιστα, σε ένα σημείο ο Andy αναφέρει την «απειλή» που αποτελεί η Daesh για το Ιράν, αλλά πουθενά δεν αναφέρει την απειλή του Ιράν προς τους Ιρακινούς και, σε πολύ μεγαλύτερη και πιο βάναυση έκταση, προς τους Σύριους. Αυτό είναι το κύριο πρόβλημα με την ανάλυση του Andy – ενώ ο ίδιος προσδιορίζει το Ιράν ως «υπο-ιμπεριαλιστικό», όπως κάνει και, κάπως απλόχερα, με τη Σαουδική Αραβία, προβάλλει εντούτοις τον εσφαλμένο ισχυρισμό ότι το Ιράν είναι κάπως δημοφιλές στο Ιράκ απλώς επειδή «αντιστάθηκε στην κατοχή». Αυτό απλούστατα δεν είναι αλήθεια. Οι δυνάμεις μεσολάβησης του Ιράν, που συμμετείχαν στο ιρακινό εμφύλιο πόλεμο, δηλαδή η Quds Force-run Asa'ib Ahl al-Haq (η οποία, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, αυτή τη στιγμή διαπράττει θηριωδίες εκ μέρους της ιρακινής κυβέρνησης και πάλι) και  η οργάνωση Badr, αγωνίστηκαν στην ίδια πλευρά με την ιρακινή κυβέρνηση και τις αμερικανικές δυνάμεις κατοχής. Οι αντιιρανικές και  αντιαμερικανικές σιιτικές πολιτοφυλακές, όπως ο Mahdi στρατός του Muqtada al-Sadr, ήταν εκείνες που προέβαλαν την κύρια αντίσταση στην κατοχή των ΗΠΑ από την πλευρά των σιιτών.

Ο μύθος της ιρανικής «αντίστασης», σε αντίθεση με τις υπεραντιδραστικές φαύλες μηχανορραφίες της μισητής Σαουδικής Αραβίας, είναι κάτι που πολλοί από την αριστερά θα πρέπει να ξεπεράσουν. Το Ιράν δεν έχει «επιρροή» στο Ιράκ λόγω της υποτιθέμενης «αντίστασής» του στην αμερικανική κατοχή ή οποιαδήποτε άλλη κατοχή, αλλά μάλλον επειδή είναι ένας ισχυρός περιφερειακός παράγοντας που δρα αμοραλιστικά και βάναυσα για την διεκπεραίωση και συντήρηση των δικών του συμφερόντων. Ενώ ο Andy θα ήθελε να αποθέσει όλο το φταίξιμο για την άνοδο της Daesh στα πόδια της Σαουδικής Αραβίας, δεν μνημονεύει ούτε μία φορά τον κατ' εμέ  πολύ μεγαλύτερο ρόλο που το Ιράν έχει παίξει στην καλλιέργεια των συνθηκών υπό τις οποίες μια υπερ-αντιδραστική σεκταριστική δύναμη όπως η Daesh θα μπορούσε να ευδοκιμήσει. Ναι, είναι αλήθεια ότι η Σαουδική Αραβία μοιράζεται την ίδια βασική ιδεολογία με την Daesh, και είναι αλήθεια ότι ορισμένοι Σαουδάραβες έχουν κατά πάσα πιθανότητα μέχρι κάποιο σημείο χρηματοδοτήσει την Daesh (ωστόσο, θα πρέπει να επισημανθεί ότι, σύμφωνα με τις καλύτερες εκτιμήσεις, οι ξένες δωρεές ανέρχονται μόνο στο 5% της χρηματοδότησης της Daesh που έχει τη δική της εσωτερική δομή  χρηματοδότησης της, παρόμοια με εκείνη της μαφίας, όπου καταβάλλει κανείς δοσίματα στο δρόμο του προς την ηγεσία), αλλά δεν είναι η Σαουδική Αραβία εκείνη που έχει δαπανήσει δισεκατομμύρια για να υποβοηθήσει το καθεστώς Άσαντ να διαπράξει αυτό που ισοδυναμεί με γενοκτονία εναντίον των σουνιτών μουσουλμάνων της Συρίας και που κομπάζει γι' αυτό .

Ομοίως, δεν είναι η Σαουδική Αραβία, εκείνη που κυριαρχεί πάνω στην ιρακινή σιιτική κυβέρνηση τόσο αποτελεσματικά, ώστε να έχει τη δυνατότητα να διευκολύνει τη τζιχάντ διαφόρων ιρακινών σιιτικών ταγμάτων θανάτου εναντίον της συριακής επανάστασης, για να μην αναφέρουμε την κινητοποίηση των εντολοδόχων της στη Χεζμπολάχ ώστε αυτή να παρέμβει, με καταστροφικές συνέπειες, για λογαριασμό της σεκταριστικής μπααθικής τυραννίας στη Συρία. Πρέπει κανείς να αντιστέκεται πάντα σε θεωρίες δύο στρατοπέδων, είτε είναι της εκδοχής που βλέπει τις ΗΠΑ και τους περιφερειακούς συμμάχους της, ως «άξονα του καλού», ή της εκδοχής που βλέπει το ιρανικό καθεστώς και τους συμμάχους του, ως έναν «άξονα αντίστασης». Η αντιδραστική φύση της Σαουδικής Αραβίας δεν σημαίνει ότι το ιρανικό καθεστώς είναι ένα είδος ηρωικού, προοδευτικού παράγοντα. Έχει ευνοήσει το περιβάλλον του βάναυσου αντεπαναστατικού σεκταρισμού σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από όσο οι Σαουδάραβες θα μπορούσαν ποτέ να ελπίζουν ότι θα επιτύχουν.

Παρά την τάση μερικών στην αριστερά να επαναλαμβάνουν, συνήθως αθέλητα (αν και, σε ορισμένες μάλλον διασκεδαστικές περιπτώσεις, εντελώς ηθελημένα )  ό,τι αποτελεί ιρανική προπαγάνδα, όπως αυτή η αντίληψη ότι τα πάντα είναι μια Σαουδαραβική μηχανορραφία για να καταστρέψει τον «άξονα αντίστασης» του Ιράν, ένα επιχείρημα που εκφέρεται με διαφορετικά επίπεδα επιτήδευσης, δεν πρέπει εντούτοις να υπάρχει αμφιβολία ότι τόσο η Σαουδική Αραβία όσο και το Ιράν ανήκουν στο ίδιο στρατόπεδο της περιφερειακής αμοραλιστικής αντίδρασης που μπορεί, σε διαφορετικές περιστάσεις και για διαφορετικούς λόγους, ορισμένες φορές, να  υποστηρίξει προοδευτικές υποθέσεις, είτε πρόκειται για  τη στήριξη του Ιράν προς τη Χαμάς είτε για την υποστήριξη της Σαουδικής Αραβίας προς τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό, που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή ενάντια τόσο στην Daesh όσο και στον Άσαντ. Παρότι αυτό το τελευταίο έχει τεκμηριωθεί ευρέως , δεν θα ακούσετε να γίνεται στην αριστερά πολλή συζήτηση ή αναφορά σε αυτό, με τις περισσότερες αριστερές αναλύσεις, ακόμη και εκείνες που φιλοδοξούν να είναι υποστηρικτικές της συριακής επανάστασης, να υποκαθιστούν την πολυπλοκότητα και τις αντιφάσεις της ίδιας της επανάστασης με κάποια παραλλαγή της πάντα εύκολης «ισλαμιστικής-κοσμικής»  διχοτομίας.
Αυτό με οδηγεί στο μέρος του άρθρου του Andy που ασχολείται άμεσα με τη Συρία, το οποίο, παρομοίως με την ανάλυση του Ιράκ, πάσχει από μια τάση να υπεραπλουστεύει τις τρέχουσες περιστάσεις και την κατάσταση των δυνάμεων που εμπλέκονται σε αυτές. Είναι απολύτως αληθές ότι η Daesh δυναμώνει και δυναμώνει στη Συρία, ώστε τώρα κατέχει μακράν τη μεγαλύτερη εδαφική περιοχή από όλες τις μη-μπάαθ δυνάμεις. Ωστόσο, οι πραγματικότητες για το πώς συνέβη αυτό, είναι εδώ υψίστης σημασίας. Το καλύτερο που παίρνουμε από τον Andy ως προς αυτό, είναι οι συνήθεις απόπειρες εξήγησης του εντάξει μωρέ τώρα, συγκατάβαση, άρπα κόλλα και ειρωνεία, το είδος που όσοι από εμάς έχουμε υποστηρίξει τη συριακή επανάσταση από την αρχή, συνηθίσαμε πια να ακούμε από κάποιους συντρόφους μας, όπως είναι και ο ισχυρισμός που διατείνεται ότι στη Συρία, κάποιοι μαχητές που υποστηρίζονται από τη Βρετανία, τη Γαλλία και τις ΗΠΑ ως «μετριοπαθείς ισλαμιστές» (με εισαγωγικά αμφιβολίας που έχουν γίνει τόσο αγαπητά σε πολλούς αριστερούς σε συζητήσεις για τους αντάρτες της Συρίας, υπαινιγμός ότι δεν υπήρξαν ποτέ μετριοπαθείς από τους οποίους να αρχίσει κανείς) ορκίζονται πλέον οικειοθελώς υποταγή στο ISIS.

Στο βαθμό που αυτό είναι αλήθεια, ο Andy ποτέ δεν επεξηγεί τον κύριο λόγο για τον οποίο οι αντάρτες θα μπορούσαν να αυτομολήσουν στην Daesh, ο οποίος έγκειται ακριβώς, και αυτό είναι αρκετά δύσκολο να το καταπιούν όσοι ασκούν τον «αντι-ιμπεριαλισμό» ως ένα παντός καιρού δόγμα που βασίζεται αναγκαστικά στην απλότητα, στις  στρεβλώσεις και, στην περίπτωση της συριακής αντιπολίτευσης, σε συκοφαντίες και υπονοούμενα (δεν μιλάω για τον Andy εδώ), στο ότι οι αντάρτες της Συρίας, οι μετριοπαθείς, για να χρησιμοποιήσουμε απρόθυμα την κλισέ γλώσσα, δεν έχουν λάβει αρκετή «υποστήριξη» από τη Βρετανία , τη Γαλλία, τις ΗΠΑ ή από οποιοσδήποτε άλλον θα ήταν πρόθυμος να τη δώσει. Παίρνει ένα πραγματικά ολόκληρο επίπεδο ασυναρτησίας να φανταστεί κανείς ότι εκείνοι που θα μπορούσαν να έχουν αποστατήσει από τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό και το Ισλαμικό Μέτωπο (IF), οργανώσεις που βρίσκονται σε πόλεμο με την Daesh, το έχουν πράξει, λόγω πάρα πολλής υποστήριξης ή, όπως μερικοί θα το έθεταν, λόγω επέμβασης από τη Δύση. Είτε μας αρέσει είτε όχι, το αντίθετο αληθεύει στην πραγματικότητα.

Εναντίον ενός εχθρού που δεν υποστηρίζεται μόνο από το ρωσικό ιμπεριαλισμό, αλλά και από την άμεση βοήθεια της περιφερειακής υπερδύναμης του Ιράν και των διαφόρων εντολοδόχων της, κυρίως της Χεζμπολάχ, σε συνδυασμό με την αντεπαναστατική απειλή της Daesh, η οποία έχει διαθέσει περισσότερο χρόνο για να επιτεθεί στους αντάρτες από όσο στο καθεστώς Άσαντ, το να επιτύχουν οι αντάρτες της Συρίας μια ευθεία στρατιωτική νίκη θα ήταν οπωσδήποτε ένας δύσκολος αγώνας, ακόμη και στην καλύτερη των περιστάσεων. Ωστόσο, σε περιστάσεις όπου οι ΗΠΑ όχι μόνο απέκρουσαν τις εκκλήσεις των ανταρτών να τους εφοδιάσει με την ποιότητα και την ποσότητα των αναγκαίων όπλων για να διασπάσουν τις μπααθικές γραμμές και να αντιμετωπίσουν την Daesh, αλλά και δεν επέτρεψαν σε άλλες δυνάμεις να το κάνουν, τα αποτελέσματα ήταν καταστροφικά.

Η έλλειψη των αντιαεροπορικών MANPADS όχι μόνο επέτρεψε στην αεροπορία του Άσαντ, εξοπλισμένη με τις καλύτερες ιρανικής κατασκευής βόμβες-βαρέλια,  να είναι σε θέση να συνεχίζει την εθνοκάθαρση των σουνιτικών περιοχών, ως μέρος της αντι-εξέγερσης του καθεστώτος, αλλά οδήγησε επίσης σε ένα αιματηρό αδιέξοδο μέσα στο οποίο η Daesh έχει γιγαντωθεί. Τα πάντα εδώ είναι μια αλληλένδετη καταστροφή – η στοχοποίηση των σουνιτών μουσουλμάνων από τον Άσαντ προσέδωσε στη μάχη μια υπαρξιακή ποιότητα για την κοινότητα των σουνιτών, η οποία έβαλε τα θεμέλια ώστε η Daesh, με τις επιχειρήσεις της δημιουργίας κράτους να παρέχει μια κάποια ασφάλεια και με την απλοϊκή, μανιχαϊστική της κοσμοθεωρία να επικαλείται καθησυχαστικά τη σεκταριστική όψη του πολέμου. Επιπλέον, χάρη στη συγκεντρωτική δομή της, το εμπειροπόλεμο  βασικό πυρήνα των μαχητών της και την ανεξαρτησία της από την άποψη εξοπλισμού και χρηματοδότησης,  θεωρείται ως μια ελκυστική προοπτική από μερικούς από εκείνους που ζουν και μάχονται μέσα σε αυτόν τον εφιάλτη.

Ωστόσο, παρ' όλα αυτά, και αυτό δεν είναι κάτι που θα συναγόταν από την ανάλυση του Andy, η Daesh παραμένει αριθμητικά μικρότερη από τους αντιπάλους της, τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό και το Ισλαμικό Μέτωπο, για να μην αναφέρουμε την Jabhat al-Nusra. Το πρόβλημα είναι πρωτίστως υλικό, όχι ιδεολογικό. Η προπαγάνδα του Άσαντ για τη συριακή επανάσταση όπως περιστρέφεται κυρίως γύρω από τον τακφιρισμό δεν είναι πιο αληθοφανής σήμερα από όσο ήταν πριν από τρία χρόνια. Η μόνη πραγματική διαφορά είναι ότι οι μετριοπαθείς αντάρτες τώρα συμπιέζονται ανάμεσα σε δύο διαφορετικές μορφές φασισμού: αυτή του καθεστώτος Μπάαθ και των συμμάχων του και εκείνη της Daesh. Οι αντάρτες της Συρίας απλά δεν έχουν τους πόρους για να διεξαγάγουν έναν πόλεμο σε δύο μέτωπα.

Το πιο ζοφερό παράδειγμα του πράγματος ήρθε τον Ιανουάριο του 2014, όταν μετά από μια σειρά περιστατικών που αφορούσαν επιθέσεις της Daesh και καταλήψεις εδαφών του Ελεύθερου Συριακού Στρατού και τη σύλληψη και εκτέλεση ενός δημοφιλούς διοικητή των ανταρτών, σε συνδυασμό με τις αρκετά μεγάλες διαμαρτυρίες κατοίκων σε όλη την διοικητική περιοχή του Χαλεπίου που ζητούσαν κάποια δράση κατά της Daesh, ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός(FSA), σε συνεργασία με το Ισλαμικό Μέτωπο (IF) και τους Jaysh αλ-Μουτζαχεντίν, τελικά ανταπέδωσε το χτύπημα και εξαπέλυσε επίθεση εναντίον της Daesh. Αν και τα αποτελέσματα αυτής της επιχείρησης ήταν ανάμικτα, με τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό και το IF να κερδίζουν έδαφος αναγκάζοντας σε υποχώρηση την ISIS από το Deir ez-Zor, τη Λατάκια και τη διοικητική περιοχή του Idlib, αλλά να χάνουν στην Ar-Raqqa, η όλη επιχείρηση ήταν μια σημαντική νίκη από την άποψη ότι έδειξε στο λαό της Συρίας και στον κόσμο ολόκληρο, ότι οι δύο κύριες ανταρτικές δυνάμεις, ο  FSA και το IF, ήταν πρόθυμοι να τα βάλουν με την  Daesh κατ' επιταγή των μαζικών πολιτικών αιτημάτων. Δυστυχώς, αυτό που ήταν νίκη για την αντίσταση εναντίον του αντεπαναστατικού της εχθρού, έγινε επίσης γρήγορα νίκη για το καθεστώς Άσαντ. Τον Μάρτιο, άρπαξε την ευκαιρία που του παρουσιάστηκε καθώς ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός και το Ισλαμικό Μέτωπο είχαν στραμμένη την προσοχή και τους πόρους τους προς την Daesh, και ξεκίνησε μια επιτυχημένη επίθεση υποστηριζόμενος από τη Χεζμπολάχ και ιρακινές sιιτικές πολιτοφυλακές, για να καταλάβει την πόλη της Yabroud.

Ο Andy, για κάποιον λόγο, δεν παίρνει τίποτα από αυτά υπόψη του. Αφού δικαίως θέσει υπό συζήτηση το εάν η κυριαρχία της Daesh έχει «αλλάξει τη φύση της εξέγερσης», συνεχίζει μετά για να βγάλει ένα πολύ ατυχές συμπέρασμα μασκαρεμένο ως ερώτηση, ρωτώντας: «μπορούμε ανεπιφύλακτα, αλλά κριτικά, να υποστηρίζουμε μια συριακή εξέγερση, όταν η νίκη της θα εναπέθετε στην ISIS τον έλεγχο μιας περιοχής που εκτείνεται από τη Μεσόγειο ως τον Ευφράτη;» Η προφανής απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι «όχι», αλλά γιατί έτσι αναπάντεχα η υποστήριξη των ανταρτών της Συρίας, οι οποίοι θέλουν να ανατρέψουν τον Άσαντ και να νικήσουν την Daesh, να γίνεται ξαφνικά συνώνυμη με την υποστήριξη της Daesh uber alles ; Το πρόβλημα με την ερώτηση του Andy είναι ότι υποδεικνύει λανθασμένα και επικίνδυνα ότι η Daesh και οι αντάρτες της Συρίας είναι η μία πλευρά, ενώ επίσης αποδίδει στο καθεστώς Άσαντ το ρόλο του μικρότερου κακού.

Οι συνυποδηλώσεις της ερώτησης του Andy, ίσως απερίσκεπτα, όχι μόνο απηχούν την προπαγάνδα του καθεστώτος Άσαντ, η οποία θέλει να μας κάνει να πιστέψουμε ότι οι βόμβες-βαρέλια σε πολιτικές περιοχές του ανταρτοκρατούμενου Ελεύθερου Χαλεπίου, οι ακρωτηριασμοί και οι δολοφονίες αδιακρίτως, αποτελούν κατά κάποιο τρόπο μάχη κατά της Daesh, αλλά, κατά μια ειρωνεία, οι συνυποδηλώσεις αυτές προσεγγίζουν επίσης, από πολύ κοντά, τα τρέχοντα ιμπεριαλιστικά ρεαλπολιτίκ επιχειρήματα που εκφέρονται από διάφορα καθεστωτικά χείλη υπέρ κάποιου είδους ανίερης συμμαχίας με τον Άσαντ κατά της Daesh. Το καθεστώς Άσαντ δεν διεξάγει πόλεμο κατά της «τρομοκρατίας» και του «εξτρεμισμού». Διεξάγει πόλεμο γενοκτονίας για να διατηρήσει τη δική του εξουσία και να καταστρέψει τις δυνάμεις εκείνες που έχουν εξεγερθεί εναντίον του – αυτό είναι το σημείο που δεν πρέπει ποτέ να ξεχαστεί . Το καθεστώς Άσαντ όχι μόνο έχει πολύ συχνά αγνοήσει τακτικά την Daesh προκειμένου να βομβαρδίσει ανταρτοκρατούμενα εδάφη, αλλά είναι επίσης η μόνη μείζων αιτία για τη διατήρηση της παρουσίας της Daesh στη Συρία. Εκείνοι που πιστεύουν ότι μπορούν να προτιμήσουν το καθεστώς Άσαντ από την Daesh, τον έναν βάναυσο φασισμό από τον άλλο, με το σκεπτικό ότι δεν υπάρχουν «μετριοπαθείς αντάρτες», όπως θα τους ήθελαν, στην πραγματικότητα προσυπογράφουν ένα επιχείρημα που θα έβλεπε εκείνες τις πραγματικές δυνάμεις που αντιτίθενται τόσο στην Daesh όσο και στο πολύ μεγαλύτερο κακό του Assad, να συνθλίβονται μία και καλή.

Η λογική της Daesh πριμοδοτείται πιο σθεναρά από τη συνεχιζόμενη σεκταριστική σφαγή που διεξάγει το καθεστώς Άσαντ και οι σύμμαχοί του, ενώ η λογική του καθεστώτος Assad, μετά τον σφετερισμό του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», πριμοδοτείται πιο σθεναρά από την Daesh. Υπάρχει και μια τρίτη εναλλακτική λύση, αλλά είναι βαρύτιμη και λεπτεπίλεπτη. Είναι αυτή η εναλλακτική λύση η οποία, την ώρα γράφω αυτά εδώ, αντιμετωπίζει τα δίδυμα κακά της Daesh και του καθεστώτος Άσαντ βαδίζοντας εναντίον τους στο Ελεύθερο Χαλέπι, αντιμετωπίζει βομβαρδισμό, αποκεφαλισμό και πολιορκία σε πρωτοφανή κλίμακα. Εξακολουθεί ωστόσο να παλεύει, παρά το γεγονός ότι, όπως ο Μπαράκ Ομπάμα μάλλον περιφρονητικά το έθεσε απορρίπτοντας τους ισχυρισμούς ότι η κυβέρνησή του έκανε λάθος που δεν παρέσχε περισσότερα όπλα στους αντάρτες, ότι αποτελείται από «αγρότες και των φαρμακοποιούς». Είναι αυτή η εναλλακτική λύση που ρισκάρει τα πάντα για να ξεσηκωθεί εναντίον της Daesh  στο Deir ez-Zor, ενώ ταυτόχρονα αντιστέκεται επίσης σε ένα καθεστώς που κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να τους αποκτηνώσει και να τους εξολοθρεύσει. Ο λαός της Συρίας και η επανάστασή του εναντίον της μπααθικής τυραννίας ,και τώρα, ενάντια επίσης στη θεοκρατική τυραννία της Daesh είναι ακόμα ζωντανοί. Αυτή είναι η δύναμη που απαιτεί την άνευ όρων στήριξη και  αλληλεγγύη μας, όσο κι αν αυτή αξίζει, τώρα περισσότερο από ποτέ.