Τον πρώτο χρόνο της Συριακής εκδοχής της λεγόμενης «Αραβικής άνοιξης» και καθώς τα μαντάτα για το μακέλεμα του Συριακού λαού από το καθεστώς Άσσαντ σωρεύονταν, γίναμε μάρτυρες μιας αντιιμπεριαλιστικής υστερίας ενός μέρους της αριστεράς. Μπορεί κανείς να ανατρέξει για παράδειγμα στις «εμβριθείς μαρξιστικές αναλύσεις» από την πλευρά του μ-λ ΚΚΕ και την πένα του Γιώργου Σόφη.
Οι εξεγερμένοι θεωρήθηκαν συλλήβδην πράκτορες και πιόνια του νατοϊκού παράγοντα και η ίδια η εξέγερση, οργανωμένο πρόσχημα για την επικείμενη επίθεση του Αμερικανικού ιμπεριαλισμού ενάντια στο καθεστώς Άσσαντ που αντιπροσώπευε ίσως κάποια αντιιμπεριαλιστική εθνική αστική τάξη. Με μια τρομακτική ευκολία έδωσαν τότε στην οικογένεια των Άσσαντ συγχωροχάρτι για τα εγκλήματά της, την φρικαλέα καταπίεση της εργατικής τάξης και την αδυσώπητη εθνική-θρησκευτική καταπίεση που το καθεστώς της είχε επιβάλει.
«H ιμπεριαλιστική προπαγάνδα οργιάζει. Tώρα και μήνες ο κόσμος βομβαρδίζεται από έναν καταιγισμό «ειδήσεων» για τις «θηριωδίες» και τις «σφαγές» του συριακού καθεστώτος, πανομοιότυπες με αυτές του «σφαγέα» Kαντάφι, ειδήσεις που προέρχονται αποκλειστικά από τα χαλκεία της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας.» Έγραφε ο Σόφης σε αυτή τη μνημειώδους πολιτικής στραβομάρας εφαρμογή του τυφλοσούρτη: «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου».
Βέβαια, όπως αποδείχθηκε ο Αμερικανικός παράγων δεν θέλησε τελικά να επέμβει υπέρ των εξεγερμένων, πράγμα που αποδεικνύει πως δεν επρόκειτο για Αμερικανούς πράκτορες εκτός κι αν το αφεντικό τρελάθηκε και πετάει τα δολάριά του στο βρόντο. Και δεν επενέβη, όχι φυσικά επειδή η εξέγερση είχε κάποια σαφή προλεταριακή πολιτική κατεύθυνση, αλλά γιατί εκτίμησαν ότι δεν θα μπορούσαν να τους βάλουν στο χέρι, όπως έγινε στην περίπτωση της Λιβύης. Ο πρόεδρος Ομπάμα είχε καλύτερο ταξικό αισθητήριο από τους αντιιμπεριαλιστές-αριστερούς μας:
«Όταν μαζεύεις αγρότες οδοντιάτρους και λαό που δεν είχαν ποτέ πολεμήσει προτού ξεσηκωθούν σε ανένδοτη αντίθεση απέναντι στον Άσσαντ, η ιδέα ότι αυτοί θα ήταν σε θέση να ανατρέψουν ξαφνικά όχι μόνο τον Άσσαντ αλλά και τους αδυσώπητους και καλά εκπαιδευμένους τζιχαντιστές, εάν απλώς τους στέλναμε μερικά όπλα, είναι απλή φαντασία.»
Ο Ομπάμα ήθελε να πει βέβαια πως εξέτασαν την εκδοχή να χειραγωγήσουν την εξέγερση (εξ ου και ο λόγος στα ΜΜΕ) αλλά το πράγμα με τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό δεν φαινόταν ικανοποιητικά ελέγξιμο από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, ο οποίος προτιμά βεβαίως να συνδιαλέγεται με τους στρατιωτικούς ή τους πολιτικούς του ίδιου του καθεστώτος που απλώς πήδηξαν εγκαίρως από το τραίνο και που «μπορείς να βασιστείς πάνω τους βρε αδελφέ», αν χρειαστεί να ρίξεις τον Άσσαντ στον όχλο την ώρα που υφαρπάζεις και πάλι την εξουσία που κέρδισε με την εξέγερσή του . Και το γεγονός ότι αυτοί οι απόλεμοι αγρότες οδοντίατροι και λαουτζίκος πράγματι τα έβαλαν με τον Άσσαντ χωρίς τα αμερικανικά όπλα πολεμώντας και στο δεύτερο μέτωπο με την Jabhat Al-Nusra
και το ότι χρεριάστηκε η επέμβαση του «Ισλαμικού κράτους του Λεβάντε» από το Ιράκ για να καμφθούν και να σωθεί το καθεστώς Άσσαντ, δεν είναι παρά η επιβεβαίωση του Ομπάμα: «Αν έριχναν τον Άσσαντ και έπαιρναν αέρα ποιος μπορεί να προβλέψει πού θα σταματούσαν, σε μια περιοχή τόσο εύφλεκτη όσο και κρίσιμη για τα (ενεργειακά) συμφέροντα του ιμπεριαλισμού;
Τελικά λοιπόν ο Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός συντάχθηκε με την αντιιμπεριαλιστική αριστερά (ή η αντιιμπεριαλσιτική αριστερά με τον ιμπεριαλισμό) και έμειναν και οι δύο τους μακριά από την υποστήριξη των εξεγερμένων, δίνοντας την ευκαιρία στον Άσσαντ να αυξήσει κατά μερικές εκατοντάδες χιλιάδων τον αριθμό των θυμάτων του.
Και τώρα, ο «αντιιμπεριαλιστής» Άσσαντ διαμηνύει πως είναι έτοιμος να συνεργαστεί με τη «διεθνή κοινότητα» για την αντιμετώπιση της απειλής για τον πολιτισμό που ονομάζεται «Ισλαμικό Κράτος του Λεβάντε», και η «διεθνής κοινότητα» ανταποκρίνεται:«Οι ΗΠΑ άρχισαν αναγνωριστικές πτήσεις πάνω από τη Συρία και μοιράζονται τις σχετικές στρατιωτικές πληροφορίες με την Δαμασκό μέσω Ιρακινών και Ρωσικών καναλιών... »
Ο εχθρός του εχθρού έγινε φίλος του εχθρού, και τα πράγματα εκτροχιάζονται για την αντιιμπεριαλιστική αριστερά.
Σαν να μην ήταν αυτό αρκετό, εδώ έχουμε να κάνουμε με το «Ισλαμικό Κράτος του Λεβάντε» που χαρακτηρίζεται εξτρεμιστική οργάνωση από την ίδια την Αλ-Κάιντα!
Τώρα ποιον να υποστηρίξει η δύσμοιρη αντιιμπεριαλιστική αριστερά; Τον Άσσαντ μαζί με τις ΗΠΑ, ή το έρεβος του «Ισλαμικού Κράτους»; Προφανώς θα σιωπήσουν αλλά ακόμα κι αν αποχωρήσουν έτσι με ένα ταρατατζούμ το όνειδος παραμένει: Και τις δύο φορές αρνούμενοι να αναγνωρίσουν και να υποστηρίξουν μια αυθεντική επαναστατική διαδικασία (με τις προκαταλήψεις τις ψευδαισθήσεις της και τις αβεβαιότητές της) βρέθηκαν και στην αρχή και σε τούτη τη στροφή, συντεταγμένοι με τον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.
Και το επονείδιστο αυτό γεγονός, δεν σώνουν για να το κρύψουν οι αντιιμπεριαλιστικοί όρκοι και κατάρες.
Οι εξεγερμένοι θεωρήθηκαν συλλήβδην πράκτορες και πιόνια του νατοϊκού παράγοντα και η ίδια η εξέγερση, οργανωμένο πρόσχημα για την επικείμενη επίθεση του Αμερικανικού ιμπεριαλισμού ενάντια στο καθεστώς Άσσαντ που αντιπροσώπευε ίσως κάποια αντιιμπεριαλιστική εθνική αστική τάξη. Με μια τρομακτική ευκολία έδωσαν τότε στην οικογένεια των Άσσαντ συγχωροχάρτι για τα εγκλήματά της, την φρικαλέα καταπίεση της εργατικής τάξης και την αδυσώπητη εθνική-θρησκευτική καταπίεση που το καθεστώς της είχε επιβάλει.«H ιμπεριαλιστική προπαγάνδα οργιάζει. Tώρα και μήνες ο κόσμος βομβαρδίζεται από έναν καταιγισμό «ειδήσεων» για τις «θηριωδίες» και τις «σφαγές» του συριακού καθεστώτος, πανομοιότυπες με αυτές του «σφαγέα» Kαντάφι, ειδήσεις που προέρχονται αποκλειστικά από τα χαλκεία της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας.» Έγραφε ο Σόφης σε αυτή τη μνημειώδους πολιτικής στραβομάρας εφαρμογή του τυφλοσούρτη: «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου».
Βέβαια, όπως αποδείχθηκε ο Αμερικανικός παράγων δεν θέλησε τελικά να επέμβει υπέρ των εξεγερμένων, πράγμα που αποδεικνύει πως δεν επρόκειτο για Αμερικανούς πράκτορες εκτός κι αν το αφεντικό τρελάθηκε και πετάει τα δολάριά του στο βρόντο. Και δεν επενέβη, όχι φυσικά επειδή η εξέγερση είχε κάποια σαφή προλεταριακή πολιτική κατεύθυνση, αλλά γιατί εκτίμησαν ότι δεν θα μπορούσαν να τους βάλουν στο χέρι, όπως έγινε στην περίπτωση της Λιβύης. Ο πρόεδρος Ομπάμα είχε καλύτερο ταξικό αισθητήριο από τους αντιιμπεριαλιστές-αριστερούς μας:
«Όταν μαζεύεις αγρότες οδοντιάτρους και λαό που δεν είχαν ποτέ πολεμήσει προτού ξεσηκωθούν σε ανένδοτη αντίθεση απέναντι στον Άσσαντ, η ιδέα ότι αυτοί θα ήταν σε θέση να ανατρέψουν ξαφνικά όχι μόνο τον Άσσαντ αλλά και τους αδυσώπητους και καλά εκπαιδευμένους τζιχαντιστές, εάν απλώς τους στέλναμε μερικά όπλα, είναι απλή φαντασία.»
Ο Ομπάμα ήθελε να πει βέβαια πως εξέτασαν την εκδοχή να χειραγωγήσουν την εξέγερση (εξ ου και ο λόγος στα ΜΜΕ) αλλά το πράγμα με τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό δεν φαινόταν ικανοποιητικά ελέγξιμο από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, ο οποίος προτιμά βεβαίως να συνδιαλέγεται με τους στρατιωτικούς ή τους πολιτικούς του ίδιου του καθεστώτος που απλώς πήδηξαν εγκαίρως από το τραίνο και που «μπορείς να βασιστείς πάνω τους βρε αδελφέ», αν χρειαστεί να ρίξεις τον Άσσαντ στον όχλο την ώρα που υφαρπάζεις και πάλι την εξουσία που κέρδισε με την εξέγερσή του . Και το γεγονός ότι αυτοί οι απόλεμοι αγρότες οδοντίατροι και λαουτζίκος πράγματι τα έβαλαν με τον Άσσαντ χωρίς τα αμερικανικά όπλα πολεμώντας και στο δεύτερο μέτωπο με την Jabhat Al-Nusra
και το ότι χρεριάστηκε η επέμβαση του «Ισλαμικού κράτους του Λεβάντε» από το Ιράκ για να καμφθούν και να σωθεί το καθεστώς Άσσαντ, δεν είναι παρά η επιβεβαίωση του Ομπάμα: «Αν έριχναν τον Άσσαντ και έπαιρναν αέρα ποιος μπορεί να προβλέψει πού θα σταματούσαν, σε μια περιοχή τόσο εύφλεκτη όσο και κρίσιμη για τα (ενεργειακά) συμφέροντα του ιμπεριαλισμού;
Τελικά λοιπόν ο Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός συντάχθηκε με την αντιιμπεριαλιστική αριστερά (ή η αντιιμπεριαλσιτική αριστερά με τον ιμπεριαλισμό) και έμειναν και οι δύο τους μακριά από την υποστήριξη των εξεγερμένων, δίνοντας την ευκαιρία στον Άσσαντ να αυξήσει κατά μερικές εκατοντάδες χιλιάδων τον αριθμό των θυμάτων του.
Και τώρα, ο «αντιιμπεριαλιστής» Άσσαντ διαμηνύει πως είναι έτοιμος να συνεργαστεί με τη «διεθνή κοινότητα» για την αντιμετώπιση της απειλής για τον πολιτισμό που ονομάζεται «Ισλαμικό Κράτος του Λεβάντε», και η «διεθνής κοινότητα» ανταποκρίνεται:«Οι ΗΠΑ άρχισαν αναγνωριστικές πτήσεις πάνω από τη Συρία και μοιράζονται τις σχετικές στρατιωτικές πληροφορίες με την Δαμασκό μέσω Ιρακινών και Ρωσικών καναλιών... »
Ο εχθρός του εχθρού έγινε φίλος του εχθρού, και τα πράγματα εκτροχιάζονται για την αντιιμπεριαλιστική αριστερά.
Σαν να μην ήταν αυτό αρκετό, εδώ έχουμε να κάνουμε με το «Ισλαμικό Κράτος του Λεβάντε» που χαρακτηρίζεται εξτρεμιστική οργάνωση από την ίδια την Αλ-Κάιντα!
Τώρα ποιον να υποστηρίξει η δύσμοιρη αντιιμπεριαλιστική αριστερά; Τον Άσσαντ μαζί με τις ΗΠΑ, ή το έρεβος του «Ισλαμικού Κράτους»; Προφανώς θα σιωπήσουν αλλά ακόμα κι αν αποχωρήσουν έτσι με ένα ταρατατζούμ το όνειδος παραμένει: Και τις δύο φορές αρνούμενοι να αναγνωρίσουν και να υποστηρίξουν μια αυθεντική επαναστατική διαδικασία (με τις προκαταλήψεις τις ψευδαισθήσεις της και τις αβεβαιότητές της) βρέθηκαν και στην αρχή και σε τούτη τη στροφή, συντεταγμένοι με τον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.
Και το επονείδιστο αυτό γεγονός, δεν σώνουν για να το κρύψουν οι αντιιμπεριαλιστικοί όρκοι και κατάρες.
Αυτό που βλέπω εγώ, και συγχωρέστε μου το θάρρος, σε όλη την αριστερά ("αντι-ιμπεριαλιστική" και "αντικαπιταλιστική - και αντι-ιμπεριαλιστική") είναι μια βύθιση στην αντίφαση ανάλογα με την τροπή των γεγονότων, και αν θέλετε ανάλογα με τα "θεωρητικά-πολιτικά" συμφέροντα-ενδιαφέροντα της κάθε "φράξιας". Είναι τόσο πολλά τα παραδείγματα που πραγματικά θα έπρεπε να γράψουμε μια ολόκληρη πραγματεία για να παρουσιάσουμε τις αντιφάσεις όλων (μας-σας). Μέσα δε σε αυτό το πανδαιμόνιο εσωτερικών αντιφάσεων εκδηλώνεται κάθε φορά και ένας ετεροκαθορισμός από την θέση του "άλλου" και μια διαρκής αναπαραγωγή των αντιφάσεων σε ένα "άλλο" επίπεδο, ακόμα και σε ένα επίπεδο μεγαλύτερης όξυνσης της πολεμικής. Είναι άχαρο να σας αντιπαρατεθώ στα περί όνειδος υποστήριξης στον ιμπεριαλισμό (τώρα που η ISIS επελαύνει εξοντώνοντας) αλλά θα το έθετα αλλιώς το θέμα: είναι όνειδος να συμμαχεί, σε κάποιες περιστάσεις, κάποιος φορέας, ιδεολογίας ή πολιτικής, με τον ιμπεριαλισμό; Για μένα όχι. Νομίζω πως το παράδειγμα του β'παγκοσμίου είναι ενδεικτικό. Ακόμα και αν είχαμε την περίπτωση οι δυτικο-ευρωπαϊκές δυναμεις και οι ΗΠΑ να είχαν συμμαχήσει αρχικά με τους Ναζί (που δεν έγινε έτσι απλά, αλλά μια γενικότερη "συμπάθεια" προς τον αντι-σοβιετισμό ως εκστρατεία την είχαν), ακόμα λοιπόν κι αν είχε συμβεί κάτι τέτοιο και μετά (για τους "δικούς τους λόγους") μετέτρεπαν την στάση τους και έκαναν πόλεμο με τους Ναζί (που τον έκαναν μια χαρά, υπό τις συνθήκες που γνωρίζουμε), εμείς τι θα κάναμε; θα λέγαμε "τζίζ" είναι ιμπεριαλιστές, δεν συμμαχούμε για να λιώσουμε τους ναζί; Νομίζω όχι, και τελικά στην πράξη υπήρξε συμμαχία όλων εναντίον των ζόμπι. Τόσο απλά, χωρίς να λαμβάνονται υπόψιν οι πιθανές αντιφάσεις από την άποψη των "αρχών" και "αξιών". Η πραγματικότητα για τους αριστερούς όλων των αποιχρώσεων φοβάμαι πως παραμένει ένα άγνωστο πράγμα, παρά την κατα γενική ομολογία καλή σχέση τους (στατιστικά) με την θεωρία. Έτσι και σήμερα, η αξιολογική και ''ουτοπική" θεώρηση-παραμόρφωση της (αντιφατικής) πραγματικότητας εκδηλώνεται με αυτό το μπαρόκ σύστημα αριστερής σκέψης αν το δεί κανείς στο σύνολό του. Επειδή βλέπω πως προσπαθείτε να αναπτύξετε μια κάποιαν ειρωνική μεν αλλά όχι κακεντρεχή απόσταση από τα πράγματα, έχετε παρ'όλα αυτά σκεφτεί αυτό που λέμε δοκάρι στο μάτι σας πριν δείτε το δοκάρι στο μάτι του "απέναντί" σας αριστερού ή δεν ξέρω τι άλλο; Εδώ υπήρξε άνθρωπος με θεωρητικές περγαμηνές που έλεγε ότι δεν μπρούμε να μιλάμε για ένα κίνημα μονοσήμαντα και το επέκτεινε αυτό στην διάρκεια του Μεϊντάν λέγοντας ότι δεν πρέπει να μιλάμε μονοσήμαντα για ναζιστικό "κίνημα" (που δεν ήταν βέβαια, μονοσήμαντα! μάλλον όμως η συντριπτική πλειονότητα ήταν καραδεξιοί εθνικιστές, άρα;) και όταν τα πράγματα γείραν προς τα SS, δεν είπε τίποτα φυσικά. Ανάλογα το ίδιο συμβαίνει και με Ιράκ σήμερα, από την άλλη σκοπιά (αν και υπάρχει μούγκα και από την απέναντι). Και η ζωή συνεχίζεται...Εγώ ως καθημερινός (και ιντερνετικά καυγατζής) εργαζόμενος πραγματικά θλίβομαι και εξοργίζομαι από όλους σας τελικά, και αν κάτι έχω βγάλει ως συμπέρασμα από όλα αυτά (προσπαθώντας να αποστασιοποιηθώ και γω από τον "εαυτό" μου) είναι πως η όποια "κοινή" υπόθεσή μας (ας πούμε η εργατική εξουσία, ο σοσιαλισμός, η αταξική κοινωνία;) είναι για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα τελειωμένη, και σε αυτό συντελούμε όλοι μας, όχι τυχαία μάλλον, λόγω όχι και τόσο αντιφατικών επιλογών μας ήδη υπαρχόντων "γεωπολιτικών" στρατοπέδων (εσείς λ.χ με την δύση, ό,τι και να λέτε). Θα προτιμούσα να μην υπάρχει τίποτα, και οι εργαζόμενοι να ξανάφτιαχναν μια δική τους διαλεκτική. Ουτοπικά πράγματα..
ΑπάντησηΔιαγραφή@Eriugena
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ φίλε
Είναι βέβαιο ότι μας χωρίζουν αρκετές διαφορές πολιτικά - σας έχω διαβάσει αρκετές φορές - ωστόσο το ότι με διαβάστε με νηφαλιότητα με υποχρεώνει να σας ευχαριστήσω. Σωστά το διαγνώσατε: η ειρωνεία μου δεν έχει κάποιον αποδέκτη στην αντίπερα όχθη αλλά συντρόφους μας ό,τι καλύτερο διαθέτουμε στις γραμμές μας. Όντας ο ίδος μαχζίτους μαζί τους, η ειρωνεία μου δεν απέχει και πάρα πολύ από τον αυτοσαρκασμό.
Θα έπαιρνε πολλά λόγια για να σας απαντήσω λεπτομερώς ίσως όχι τόσο εξαιτίας των πολλών ζητημάτων που θίγετε, όσο επειδή αισθάνομαι ότι θα χρειαζόταν να ανατρέξουμε αρκετά πίσω στη λογική σειρά των συλλογισμών για να ξεκινήσουμε από κοινές προκείμενες.
Αντ' αυτού,θα θίξω δύο σημεία που νομίζω ότι διατρέχουν όσα είχατε την καλοσύνη να γράψετε.
Το πρώτο θα ήταν το ζήτημα της πολυδιάσπασης της αριστεράς και της «γενικής σύρραξης» στους κόλπους της. Παρότι αντιλαμβάνομαι και συμμερίζομαι την αγωνία σας, είμαι πολύ πιο αισιόδοξος από εσάς. Όπως το βλέπω εγώ, είναι αναπόδραστη η πολυφωνία και η ποικιλία των προσεγγίσεων ενός προτάγματος σαν τον σοσιαλισμό. Υπάρχει πολύς διανοητικός θόρυβος όταν πρόκειται να «δεις» αυτό που δεν είναι ακόμη. Όσο εγγύτερη η δυνατότητα τόσο εναργέστερη η όραση και οι συμφωνίες στην αριστερά. Θα έλεγα πως αυτή η αντίφαση, το να βλέπεις καθαρά από τόση απόσταση, διαμεσολαβείται από την πραγματική κίνηση του εργατικού κινήματος στο πολιτικό επίπεδο από τη μια και στο ιδεολογικό επίπεδο από την άλλη. Αυτό άλλωστε, δεν ονομάζεται και ενιαίο μέτωπο; Χτυπάμε μαζί, βαδίζουμε χώρια για την ώρα.
Το δεύτερο σημείο αφορά τις συμμαχίες. Ο γέρο-Κάρολος είχε πει και πολύ νόστιμο: μπορείς να συμμαχήσεις ακόμα και με τον διάβολο αρκεί να είσαι σίγουρος ότι εσύ προπέμπεις αυτόν κι όχι αυτός εσένα.
Έτσι μπορείς να συμπολεμήσεις με τον έναν ιμπεριαλισμό εναντίον ενός άλλου, υπό την προϋπόθεση ότι το ζήτημα της προλεταριακής επανάστασης βρίσκεται πάντα πρώτο στην ημερήσια διάταξη:δεν λες πρώτα η ήττα της Γερμανίας και η καπιταλιστική παλινόρθωση και στο αόριστο μέλλον η επανάσταση! Τυπικό παράδειγμα όπου σε ξεμπροστιάζει ο διάβολος.
Ή αίφνης οι Κούρδοι του Β. Ιράκ δέχονται αεροπορική βοήθεια των ΗΠΑ εναντίον του ISIS για να κρατήσουν τις θέσεις τους. Δεν θα σηκώσουμε βέβαια εμείς από τον καναπέ μας το δάχτυλο στους Κούρδους, αλλά η επέμβαση των ΗΠΑ ενισχύει την ISIS στον σουνιτικό βορρά όπου θα εμφανίζεται πλέον ως η μόνη αντιιμπεριαλιστική δύναμη και η μόνη προστασία των σουνιτών από τους εχθρούς τους, σιίτες και Αμερικάνους! Οι Κούρδοι θα βρεθούν στο εγγύς μέλλον, μόλις υποχωρήσει η αμερικανική αεροπορία, με ένα ισχυρότερο ISIS από αυτό που έδιωξαν οι αμερικανικοί βομβαρδισμοί. Εδώ πάλι ποιος ξεμπροστιάζει ποιόν;
Όμως για την κατηγορία που απηύθυνα περί ονείδους, αφήνω κατά μέρος την τότε γραφειοκρατική ΕΣΣΔ ή τους τωρινούς Κούρδους που είχαν έτσι ή αλλιώς τον εχθρό στο κατώφλι όπως κι αν απάντησαν σε σχέση με τον ιμπεριαλισμό. Οι δικοί μας αντιιμπεριαλιστές τους οποίους ψέγω, αναφέρονται στο πρόβλημα άλλων, μιλάνε για λογαριασμό τους - χωρίς καν να τους ρωτάνε - και βρίσκονται να υποστηρίζουν κάθε στροφή της πολιτικής του ιμπεριαλισμού! Αυτό είναι το όνειδος στο οποίο αναφέρομαι: να βρίσκεσαι αβανταδόρος του ιμπεριαλισμού από τα αριστερά, μιζάροντας το κεφάλι του άλλου!
Για να κλείσω με κάτι φαιδρό για μας στην αριστερά, επιτρέψτε μου να σας παραθέσω την άποψη που εξέφρασε ένας από τους αριστερούς (με δράση) συνέδρους στο πρόσφατο φαιοκόκκινο συνέδριο της Γιάλτας για την Ουκρανία: Αντιγράφω από εδώ:workersliberty.org/node/23635
Brenner defended his attendance at the conference on the grounds that “some of the people in the resistance are nationalists and socially reactionary on some (not all) questions.”
Ή ισοδυνάμως υποστήριξε, θα έλεγα εγώ, ότι «there is at least one member of the resistance who on at least one question, is not reactionary»
Δεν είναι για γέλια και για κλάματα;
Για το Ιράκ και τη Συρία ετοιμάζω μια πολύ, μα πολύ, ενδιαφέρουσα αναδημοσίευση....
Καλή δύναμη στο δύσκολο χειμώνα που έρχεται.