Κάλεσμα Γυναικείων Οργανώσεων

Κάλεσμα οργάνωσης κοινών δράσεων για την 25η Νοέμβρη

Η φετινή 25η Νοέμβρη μάς βρίσκει εν μέσω μιας παγκόσμιας πανδημίας που σε κάθε γωνιά του πλανήτη τα κράτη φροντίζουν να τη διαχειρίζονται ώστε να ρίχνουν τα βάρη της στις ήδη πληττόμενες και περιθωριοποιημένες κοινωνικές ομάδες. Γι’ ακόμα μία φορά αποτυπώνεται ότι η ζωή των φτωχών εργαζομένων, των ανέργων, των μεταναστ(ρι)ών και των προσφυγισσών, των τοξικοεξαρτημένων, των πληθυσμών που εξοβελίζονται από την ορατότητα των πόλεων, και κάθε λογής αόρατων σωμάτων αξίζει λιγότερο από τη ζωή των «κανονικών» πολιτών.

Έτσι, για όλες αυτές τις ομάδες, η πανδημία σήμερα σημαίνει αδυναμία πρόσβασης σε δομές υγείας και σε μια στοιχειώδη υγειονομική ασφάλεια, σημαίνει αστεγία και ανεργία, σημαίνει εργασία στις πιο σκληρές και υγειονομικά ανασφαλείς συνθήκες, σημαίνει ανύπαρκτα ΜΜΜ και στρίμωγμα στα βαγόνια του μετρό, σημαίνει αόρατη ζωή και αόρατο θάνατο.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, αναδεικνύεται άλλη μια όψη της υγειονομικής κρίσης, δηλαδή μιας εκδοχής πολιτικής κρίσης: η κρίση φροντίδας και η μετακύλιση του βάρους της κοινωνικής αναπαραγωγής εξολοκλήρου στις πλάτες των θηλυκών σωμάτων, τα οποία όχι μόνο οφείλουν να βρεθούν στην πρώτη γραμμή της παραγωγής με κίνδυνο τη ζωή τους (νοσηλεύτριες, ταμίες, καθαρίστριες), αλλά θεωρούνται και απολύτως υπεύθυνα για τη διασφάλιση της υγείας και της ζωής των μελών της οικογένειάς τους. Είτε εργαζόμενες είτε άνεργες, οι γυναίκες επιχειρείται να ταυτιστούν γι’ ακόμα μία φορά με το σπίτι και να εγκλωβιστούν μέσα σε αυτό.

Έτσι, τα θηλυκά σώματα γίνονται ξανά πεδία έκφρασης της έμφυλης βίας είτε αυτή αφορά την αναγκαστική και απλήρωτη εργασία-φροντίδα στο σπίτι είτε παίρνει τη μορφή της πιο ακραίας μορφής σεξισμού και κυριαρχίας, τη σωματική και λεκτική βία που μπορεί να φτάσει μέχρι τη γυναικοκτονία.

Γιατί ξέρουμε πολύ καλά ότι και στην Ελλάδα χιλιάδες γυναίκες βρέθηκαν εγκλωβισμένες σε κακοποιητικά σπίτια, χωρίς καμία διέξοδο, ενώ το κράτος πρόνοιας κατέρρεε και τις άφηνε απροστάτευτες, χωρίς κανένα μέτρο φροντίδας από το κράτος. Η πολυδιαφημισμένη γραμμή του 15900 φάνηκε σε αρκετές περιπτώσεις αδύναμη να ανταποκριθεί στις αυξημένες κλήσεις για αναφορά περιπτώσεων ενδοοικογενειακής βίας, ενώ είχε κόστος η κλήση από κινητά τηλέφωνα απαγορεύοντας σε πολλές γυναίκες την πρόσβαση. Παράλληλα, ξεκίνησε να εφαρμόζεται το τμήμα του ποινικού κώδικα που αφαιρεί την αυτόφωρη διαδικασία σε περίπτωση παραβίασης των περιοριστικών μέτρων, αφήνοντας τις γυναίκες που έχουν κερδίσει περιοριστικά μέτρα έναντι των κακοποιητών τους εκτεθειμένες. Ένα σημαντικό ερωτηματικό παραμένει για το κατά πόσο λειτούργησαν και συνεχίζουν να λειτουργούν τα από πριν υποστελεχωμένα κέντρα κακοποιημένων γυναικών.

Στο ίδιο πλαίσιο, χιλιάδες ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα υπέστησαν τη βία του εγκλεισμού σε κακοποιητικά σπίτια, την περιθωριοποίηση και την απομόνωση, ενώ ταυτόχρονα αντιμετώπισαν την υποτίμηση των αναγκών τους ως πολυτέλεια σε περίοδο κρίσης. Την ίδια στιγμή, εκατοντάδες σεξεργάτριες εξωθήθηκαν στην ανεργία και ως εκ τούτου πολύ συχνά στην παράνομη εργασία, που τις εξέθεσε σε υπερπολλαπλάσιο βαθμό στον κίνδυνο της κακοποίησης, που αντιμετωπίζουν έτσι κι αλλιώς καθημερινά.

Όμως το 2020 μετρήσαμε και νίκες. Η καταδίκη των γυναικοκτόνων βιαστών της Ελένης Τοπαλούδη και της Σούζαν Ήτον έδειξαν πως με τους αγώνες μας κερδίζουμε ανάσες δικαιοσύνης, ενώ με αγωνία παρακολουθούμε τι θα γίνει με το δικαστήριο για τους δολοφόνους της Ζάκι / του Ζακ.

Η φετινή πρόκληση

Φέτος είναι περισσότερο από ποτέ σημαντικό να αναδειχτεί η σημασία της παγκόσμιας ημέρας ενάντια στη βία κατά των γυναικών με τρόπους ριζοσπαστικούς και μαζικούς, που θα κάνουν τη φωνή μας να ακουστεί και τα σώματά μας να γίνουν ορατά!

Γι’ αυτό, θεωρούμε κρίσιμο:

• · Να αναδειχτεί κάθε πλευρά της έμφυλης βίας. Από τη βία στον δρόμο, στο σπίτι, στη δουλειά, την ψυχολογική, τη σωματική, την οικονομική βία, τις γυναικοκτονίες.

• · Να μιλήσουμε για τις βίαιες συνέπειες της πανδημικής κρίσης στη ζωή των γυναικών, εργαζόμενων στο σπίτι ή σε χώρους εργασίας, στα camps.

• · Να αναδειχτεί η αναγκαιότητα δημιουργίας δημόσιων και δημοτικών δομών που θα απαλλάξουν τις γυναίκες από το βάρος της φροντίδας μέσα από την αύξηση των προϋπολογισμών και χρηματοδοτήσεων.

• · Να συμβάλουμε σε έναν διεθνή συντονισμό φεμινιστικών συλλογικοτήτων προτείνοντας κάποια συνθήματα-hastag που θα αναδεικνύουν την έμφυλη βία εν μέσω πανδημίας.

• Για τους λόγους αυτούς, απευθύνουμε ανοιχτό κάλεσμα σε κάθε φεμινιστική και ΛΟΑΤΚΙΑ+ συνέλευση, σε κάθε ομάδα, σε κάθε άνθρωπο που δεν ανέχεται άλλο να βλέπει θηλυκά σώματα να πεθαίνουν, να βιάζονται και να κακοποιούνται με εκατοντάδες τρόπους κάθε μέρα, και προτείνουμε:

• · Οι παρεμβάσεις για τη φετινή 25η Νοέμβρη να μην περιοριστούν στη μέρα εκείνη, αλλά να σχεδιάσουμε μια ολόκληρη εβδομάδα δράσεων, που θα ξεκινά την Τετάρτη 18 Νοεμβρίου, περιλαμβάνοντας δράσεις στον δρόμο (εξορμήσεις, δρώμενα κ.λπ.) και διαδικτυακές παρεμβάσεις, και θα κορυφώνεται την Τετάρτη 25 Νοεμβρίου με πορεία προς τη Βουλή.

• · Κοινό συντονισμό για την οργάνωση της εβδομάδας δράσεων της φετινής 25ης Νοέμβρη, εντός του οποίου όλες οι συλλογικότητες θα διατηρούν τη δυνατότητά τους για αυτόνομη δράση και έκφραση.

Διεθνιστικό αντιπολεμικό κίνημα ενάντια στους εθνικούς μύθους

Ανακοίνωση της ΟΚΔΕ - Σπάρτακος 

 

 

 

1.     Η τρέχουσα ελληνοτουρκική κρίση στη Μεσόγειο δεν είναι αποτέλεσμα μια υποτιθέμενης μονομερούς επιθετικότητας και προκλητικότητας της Τουρκίας. Δεν είναι ούτε, γενικώς και αορίστως, το αποτέλεσμα της όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών ή των αντίπαλων διεκδικήσεων των αστικών τάξεων της Ελλάδας και της Τουρκίας. Συγκεκριμένη αφορμή υπήρξε η συμφωνία της ελληνικής κυβέρνησης με τον δικτάτορα της Αιγύπτου στο πλαίσιο μιας πολιτικής της ελληνικής αστικής τάξης που έχει ως στόχο τον αποκλεισμό της τουρκικής αστικής τάξης από την πρόσβαση στις - αμφιλεγόμενες ακόμα - πλουτοπαραγωγικές πηγές την ΝΑ Μεσογείου. Η γενικόλογη ειρηνιστική προπαγάνδα, όσο απαραίτητη κι αν είναι, δεν αρκεί σε μια περίοδο επικίνδυνων πολεμικών παιχνιδιών. Πρέπει να αποκαλυφθεί η επικίνδυνη επιθετικότητα του ελληνικού κράτους, που εκθέτει την εργατική τάξη και το λαό στον κίνδυνο ενός καταστροφικού πολέμου για τα συμφέροντα των καπιταλιστών.

2.     Βασικό όπλο της Ελλάδας στην προσπάθειά της να αποκλείσει την Τουρκία από τη Μεσόγειο είναι η σχετική εύνοια που απολαμβάνει αυτή τη στιγμή στο εσωτερικό του δυτικού καπιταλιστικού μπλοκ, εκ μέρους των ΗΠΑ και μεγάλων δυνάμεων της ΕΕ (Γαλλία κ.ά), κυρίως λόγω της μερικής διπλωματικής στροφής της Τουρκίας προς τη Ρωσία. Σαφής στόχος της Ελλάδας είναι μια συνεχής ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου, που θα συνορεύει με τις ΑΟΖ των συμμάχων της, του Ισραήλ και της Αιγύπτου στα ανατολικά και της Ιταλίας στα δυτικά, σε έναν θαλάσσιο χάρτη στον οποίο η Τουρκία δεν θα έχει καμία θέση.

3.     Η ελληνική κυβέρνηση τίναξε στον αέρα τον διάλογο που είχε ξεκινήσει με τη μεσολάβηση της Γερμανίας μετά την κρίση του Ιούλη, ανακοινώνοντας διμερή συμφωνία με την Αίγυπτο για μερική οριοθέτηση της ΑΟΖ των δύο κρατών, η οποία περιελάμβανε θαλάσσιες εκτάσεις τις οποίες διεκδικούν επίσης η Τουρκία και η Λιβύη. Οι νέες σεισμικές έρευνες της Τουρκίας είναι απάντηση στη μονομερή αυτή ενέργεια της Ελλάδας.

4.     Οι σεισμικές έρευνες του Oruç Reis γίνονται σε πολύ μεγάλη απόσταση από τα ελληνικά νησιά (είναι ενδεικτικό ότι αφήνουν άθικτο το 90% της ΑΟΖ που διεκδικεί η Ελλάδα για το Καστελόριζο). Σε αντίθεση με την εθνικιστική κριτική για δήθεν μαλθακότητα του Μητσοτάκη, η ελληνική κυβέρνηση αντιδρά στις τουρκικές έρευνες με επιθετικό και επικίνδυνο τρόπο, όχι μόνο επιδιώκοντας τη διπλωματική απομόνωση της Τουρκίας, αλλά επίσης δεσμεύοντας τον διεθνή εναέριο χώρο πάνω από την περιοχή των ερευνών για αεροναυτικές ασκήσεις και προετοιμάζοντας κοινή πολεμική άσκηση με την αεροπορία των ΗΠΑ, μετά και την κοινή άσκηση με το πολεμικό ναυτικό της Γαλλίας. Ταυτόχρονα, κάνει επίδειξη αποφασιστικότητας ανακοινώνοντας την επέκταση των χωρικών υδάτων (αιγιαλίτιδας ζώνης) στο Ιόνιο, μια ανακοίνωση που πριν δύο χρόνια είχε κάνει και ο Κοτζιάς ως τότε Υπουργός Εξωτερικών του ΣΥΡΙΖΑ.

5.     Ταυτόχρονα, η ελληνική κυβέρνηση χρησιμοποιεί τους πρόσφυγες με χυδαία εργαλειακό τρόπο. Μόλις η Τουρκία έθεσε θέμα ασφαλούς ναυσιπλοΐας και άρα δικαιωμάτων στη θάλασσα, φρόντισε με θράσος να στήσει το πρόσφατο επικοινωνιακό σόου με την «παρενόχληση» των ελληνικών σκαφών από τουρκικά κατά την επιχείρηση διάσωσης προσφύγων στη Χάλκη, τη στιγμή που μόλις λίγες μέρες πριν η Ελλάδα είχε γίνει βούκινο παγκοσμίως για τις εγκληματικές παράνομες θαλάσσιες επαναπροωθήσεις προσφύγων με βάρκες.

6.     Η ελληνική κυβέρνηση, σύσσωμα τα κοινοβουλευτικά κόμματα και τα ΜΜΕ κραυγάζουν ενάντια στο περσινό μνημόνιο Τουρκίας-Λιβύης για οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ των δυο κρατών και καταγγέλλουν τις μονομερείς ενέργειες της κυβέρνησης Ερντογάν. Αποσιωπούν, φυσικά, τις πολύχρονες και συστηματικές επιθετικές ενέργειες των ελληνικών κυβερνήσεων: τις σεισμικές έρευνες που έκανε ήδη το 2008 η Ελλάδα στη διαφιλονικούμενη περιοχή όπου γίνονται οι σημερινές έρευνες της Τουρκίας∙  τις επαφές με την Κύπρο και το Ισραήλ για μια συνεχόμενη ΑΟΖ των 3 κρατών που θα πετούσε έξω την Τουρκία∙ τις διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση Καντάφι για οριοθέτηση με τη Λιβύη, αγνοώντας τις τουρκικές διεκδικήσεις∙ τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη και τις συνομιλίες με τη νέα κυβέρνηση, που ακολούθησε την ανατροπή Καντάφι με τη βοήθεια των ιμπεριαλιστών κ.ά.

7.     Όπως συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις, την ώρα που η κυβέρνηση υλοποιεί την επιθετική ατζέντα της αστικής τάξης κάνοντας τους ανάλογους ελιγμούς, η αντιπολίτευση πλειοδοτεί σε εθνικισμό και τσαμπουκά. Αυτό περιλαμβάνει και την κοινοβουλευτική αριστερά. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανερυθρίαστα παίζει το παιχνίδι που έπαιξε ο Μητσοτάκης απέναντί του στην περίπτωση της ιμπεριαλιστικής συμφωνίας των Πρεσπών: υποκρίνεται ότι διαφωνεί με τον πραγματιστικό κυβερνητικό εθνικισμό και προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τα χειρότερα εθνικιστικά αντανακλαστικά στην κοινωνία επικρίνοντας την κυβέρνηση για ενδοτισμό, για αποδοχή μειωμένης υφαλοκρηπίδας των νησιών στη συμφωνία με την Αίγυπτο και για υποτονική επιχειρησιακή αντίδραση στις σεισμικές έρευνες. Το ΚΚΕ καταγγέλλει εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, δηλητηριάζοντας την εργατική τάξη με εθνικισμό και εχθρότητα εναντίον του τουρκικού λαού, και δείχνει πόσο υποκριτική και κούφια είναι η αριστερή του ρητορική – την κρίσιμη στιγμή, συστρατεύεται με τις επιδιώξεις της αστικής τάξης της Ελλάδας. Ακόμα και ο Βαρουφάκης ξέχασε τις προεκλογικές του δηλώσεις ότι οι υδρογονάνθρακες θα πρέπει να παραμείνουν στον πάτο της Μεσογείου και ζητά παύση των διμερών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία και, αν χρειαστεί, μονομερή ανακήρυξη ΑΟΖ. Η κοινοβουλευτική αριστερά κάνει κριτική στη δεξιά κυβέρνηση από τα δεξιά.

8.     Το ότι το Oruç Reis επιχειρεί στην «ελληνική υφαλοκρηπίδα» είναι χονδροειδής ανακρίβεια. Στην περιοχή δεν υπάρχει ούτε ελληνική, ούτε τουρκική υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, αφού σύμφωνα με τις διεθνείς συμβάσεις, όταν υπάρχουν αντιτιθέμενα συμφέροντα, η οριοθέτησή τους προϋποθέτει συμφωνία των δύο μερών. Τέτοια συμφωνία δεν υπάρχει. Δεν πρόκειται λοιπόν για ελληνική υφαλοκρηπίδα ή ΑΟΖ, αλλά για θαλάσσια περιοχή την οποία διεκδικούν και οι δύο χώρες. Επομένως και η αναφορά των αξιωματούχων των ΗΠΑ σε «αμφισβητούμενες περιοχές» είναι απλώς ρεαλιστική περιγραφή της κατάστασης και όχι μια υποτιθέμενη κίνηση ενάντια στα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας, όπως πολλοί προσπάθησαν να υποστηρίξουν, αναμασώντας τον βολικό μύθο ότι οι ΗΠΑ είναι έτοιμες να «μας» ρίξουν, κι ελπίζοντας να περιβάλουν έτσι τις ελληνικής επιδιώξεις με μια κίβδηλη αντιιμπεριαλιστική αίγλη.

9.     Το ότι στην αντιδικία αυτή το διεθνές δίκαιο είναι με το μέρος της Ελλάδας είναι επίσης μύθος. Η Ελλάδα διεκδικεί πλήρη υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ 200 ναυτικών μιλίων για όλα τα νησιά της, συμπεριλαμβανομένου όχι μόνο του Καστελόριζου, ενός νησιού λίγων εκατοντάδων κατοίκων που βρίσκεται απέναντι από τουρκικές πόλεις εκατοντάδων χιλιάδων, αλλά και της ακατοίκητης Στρογγύλης (που είναι απαραίτητη για να υπάρξει συνεχής υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ με την Κύπρο). Οι ελληνικές κυβερνήσεις ισχυρίζονται διαχρονικά ότι η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το δίκαιο της θάλασσας (Σύμβαση του Μοντέγκο Μπαίυ) δικαιώνει τις ελληνικές θέσεις, αποσιωπώντας, βέβαια, ότι η Τουρκία δεν έχει υπογράψει τη συγκεκριμένη σύμβαση, και επομένως δεν δεσμεύεται από αυτή (η ίδια συμφωνία είναι που προβλέπει και το περιβόητο δικαίωμα της επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια). Ακόμα και αν η Τουρκία υποχρεωνόταν να αποδεχτεί ότι τα νησιά έχουν κανονικά υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, όμως, το εύρος των ζωνών αυτών ούτε αυτονόητο είναι, ούτε προκύπτει από τη συνθήκη. Η Ελλάδα απαιτεί οριοθέτηση με βάση την αρχή της «μέσης γραμμής», πράγμα που την ευνοεί συντριπτικά. Ωστόσο, η διεθνής πρακτική, αλλά και η ίδια η σύμβαση, προβλέπουν την «αρχή της ευθυδικίας», σύμφωνα με την οποία θα πρέπει να συνυπολογιστεί το τι είναι γενικότερα δίκαιο κατά περίπτωση – είναι δίκαιο ένα ακατοίκητο νησί ή ένα νησί με ελάχιστο πληθυσμό να αποκλείει εκατοντάδες χιλιόμετρα πυκνοκατοικημένων ακτών και ουσιαστικά ένα ολόκληρο κράτος 80 εκατομμυρίων; Η διεθνής εμπειρία, πάντως, δείχνει ότι στις περιπτώσεις όπου μικρά νησιά βρίσκονται κοντά στις ακτές μεγάλων παράκτιων χωρών, κατά κανόνα τους αναγνωρίζεται πολύ μειωμένη υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ (διαμάχη Γαλλίας – Καναδά για τα Νησιά Σαιν-Πιερ και Μικελόν, διαμάχη Γαλλίας Βρετανίας για τα νησιά της Μάγχης, διαμάχη Γερμανίας -Δανίας – Ολλανδίας για τα νησιά της Βόρειας Θάλασσας). Ας το πούμε χωρίς περιστροφές: με βάση τη νομιμότητα των ιμπεριαλιστικών συμβάσεων τις οποίες επικαλείται η Ελλάδα, στα ελληνικά νησιά στην Μεσόγειο θα ήταν «δίκαιο» να αναγνωριστεί εξαιρετικά μειωμένη ΑΟΖ.

10. Αν επιμένουμε στο νομικό σκέλος, δεν είναι επειδή η ουσία είναι αυτή, αλλά για να δείξουμε ότι δεν υπάρχει κάποιο πραγματικό δίκαιο το οποίο η Ελλάδα έχει με το μέρος της. Πρόκειται για μια περιφερειακή ιμπεριαλιστική διαμάχη, και είναι γνωστό ότι σε αυτές τις διαμάχες καθένας χρησιμοποιεί το καπιταλιστικό «δίκαιο» κατά το δοκούν. Στη διαμάχη αυτή, οι αξιώσεις της Ελλάδας δεν είναι «δίκαιες». Είναι εξωφρενικές.

11. Η εργατική τάξη της Ελλάδας (όπως και αυτή της Τουρκίας) δεν έχει τίποτα να κερδίσει από μια ΑΟΖ την οποία θα εκμεταλλευτούν αποκλειστικά και μόνο ντόπιοι καπιταλιστές ή πολυεθνικές. Το ότι τη μερίδα του λέοντος από τις πιθανές γεωτρήσεις υδρογονανθράκων θα την έπαιρνε μάλλον το ξένο κεφάλαιο είναι δευτερεύον, γιατί για τους εργαζόμενους ξένα είναι τα συμφέροντα όλων των καπιταλιστών, ανεξαρτήτως εθνικότητας. Έλληνες και Τούρκοι εργαζόμενοι έχουν, αντιθέτως, να χάσουν τα πάντα από μια ενδεχόμενη πολεμική σύγκρουση. Ένας ελληνοτουρκικός πόλεμος θα ήταν μια αιματοχυσία των εργαζομένων των δύο χωρών για τα συμφέροντα των αφεντικών τους και μόνο. Αλλά και χωρίς τον πόλεμο, η αντιπαλότητα των εργατικών τάξεων των δύο χωρών κάνει τις αστικές τους τάξεις και τις κυβερνήσεις τους ισχυρότερες, με τη δύναμη της «εθνικής ενότητας» ενάντια στον υποτιθέμενο κοινό εξωτερικό εχθρό. Είναι γνωστό ότι μπροστά στον «εθνικό κίνδυνο», κάθε διεκδίκηση πρέπει να σταματήσει για το λεγόμενο κοινό καλό.

12. Οι εργατικές τάξεις και των δύο χωρών έχουν μόνο να χάσουν από τη μετατροπή του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου σε μια λίμνη εξορύξεων, σε μια λογική απόλυτης προσκόλλησης στην εν πολλοίς ξοφλημένη οικονομία των υδρογονανθράκων, μια προοπτική που θα καταστρέψει ακόμα περισσότερο το ήδη υποβαθμισμένο φυσικό περιβάλλον, θα δηλητηριάσει ακόμα περισσότερο τον αέρα και το νερό.

13. Η εργατική τάξη είναι αναμενόμενο να επηρεάζεται από τους πατριωτικούς μύθους και την εθνικιστική υστερία. Οι εθνικές προκαταλήψεις είναι πάρα πολύ δύσκολο να αποβληθούν. Ωστόσο, πρέπει να μιλήσουμε καθαρά, να πούμε την αλήθεια, ακόμα και αν αυτή θα είναι στην αρχή υποχρεωτικά μειοψηφική. Αν όσα λέμε σήμερα δεν είναι δημοφιλή, η πείρα των εργαζομένων και των φτωχών στρωμάτων θα δείξει σύντομα ότι τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας τα οποία καλούμαστε να υποστηρίξουμε δεν είναι παρά τα συμφέροντα των καπιταλιστών – και η δική μας καταστροφή.

14. Τα μισόλογα με τα οποία απαντούν τμήματα της μη κοινοβουλευτικής αριστεράς ή και της αναρχίας δεν προσφέρουν καθόλου καλές υπηρεσίες στην εργατική τάξη και τους καταπιεσμένους. Η πατριωτική αριστερά ή και η «αντιιμπεριαλιστική» αναρχία μιλούν για τουρκική «προκλητικότητα» και αποδέχονται τους εθνικούς μύθους, είτε ευθέως, είτε με πιο εξεζητημένα επιχειρήματα. Για την άμεση ή έμμεση υποστήριξη της ελληνικής πλευράς επιστρατεύονται διάφορα προσχήματα:

·         η αυταρχική ή «φασιστική» φύση του καθεστώτος Ερντογάν, λες και οι σύμμαχοι της Ελλάδας (ο δικτάτορας της Αιγύπτου Σίσι, ο σφαγέας των Παλαιστινίων Νετανιάχου ή οι μοναρχίες της Σαουδικής Αραβίας και των ΗΑΕ) όπως και η ίδια η ελληνική κυβέρνηση εξυπηρετούν συμφέροντα διαφορετικά από αυτά που εξυπηρετεί το καθεστώς Ερντογάν, δηλαδή τα συμφέροντα των καπιταλιστών της πατρίδας τους∙

·         η οικονομική ισχύς της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας, σαν να μην ήταν και η Τουρκία εδώ και καιρό σε βαθιά οικονομική κρίση – στην οποία άλλωστε προσπαθεί να απαντήσει ο Ερντογάν με τις υποσχέσεις για κοιτάσματα φυσικού αερίου στη Μαύρη Θάλασσα και προοπτικά στη Μεσόγειο, ως μια φυγή προς τα μπρος απέναντι, εκτός των άλλων,  στη δραματική υποτίμηση του εθνικού νομίσματος∙

·         ο αναθεωρητικός ρόλος της Τουρκίας, που υποτίθεται πως είναι η μόνη που αμφισβητεί τις συνθήκες και το status quo της περιοχής και απειλεί με επαναχάραξη των συνόρων, λες και δεν ήταν η Ελλάδα, πχ,  που πρώτη ιστορικά επεξέτεινε μονομερώς τα χωρικά της ύδατα στα 6 ναυτικά μίλια και τον εναέριο χώρο της στα 10 ναυτικά μίλια ή που εγκατέστησε στρατό στα αποστρατιωτικοποιημένα νησιά∙

·         η υποτιθέμενη διαχρονική εύνοια των ιμπεριαλιστών προς την Τουρκία, τη στιγμή που στο πλευρό της Ελλάδας στέκονται οι μεγαλύτερες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, προεξαρχόντων του Τραμπ και της ΕΕ, που ανακοινώνει νέες κυρώσεις στην Τουρκία για χάρη της Ελλάδας και της Κύπρου.

Όλα τα παραπάνω είναι προφάσεις εν αμαρτίαις, αριστερή αργκό για να προσχωρήσουν στον εθνικισμό που σέρνει τους εργαζόμενους πίσω από τα αφεντικά τους.

15. Στις κρίσιμες αυτές καταστάσεις, δεν αρκεί ούτε μια τοποθέτηση γενικής ειρηνιστικής αμφίπλευρης καταδίκης του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού που είναι «αντιδραστικός και από τις δύο πλευρές». Ασφαλώς και είναι, και δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι και ο Ερντογάν είναι πρώτα από όλα εχθρός της εργατικής τάξης και των λαών που ζουν στη δική του πατρίδα. Αυτόν όμως θα τον αντιμετωπίσει το εργατικό κίνημα των λαών της Τουρκίας, και το κάνει ήδη, χωρίς να χρειάζεται τους έλληνες πατριώτες. Το καθήκον της εργατικής τάξης εδώ είναι να αντιμετωπίσει πρώτα και κύρια τους καπιταλιστές αυτής εδώ της χώρας, με τις κυβερνήσεις, το κράτος τους, τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις και τα πολεμικά τους σχέδια. Καμία εμπιστοσύνη δεν μπορεί να υπάρξει στις διαπραγματεύσεις των
κυβερνήσεων, τον ιμπεριαλιστικό «διεθνή παράγοντα» και το λεγόμενο διεθνές δίκαιο. Χρειάζεται αντιπολεμικό κίνημα στην πράξη, σήμερα. Για να τα κάνει όλα αυτά η εργατική τάξη πρέπει να απαλλαγεί από το πατριωτικό δηλητήριο. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το κύριο καθήκον της αντικαπιταλιστικής αριστεράς: να βοηθήσει σε αυτό αποκαλύπτοντας τους εθνικούς μύθους.

 

Όχι στην ελληνική επιθετικότητα στην Ανατολική Μεσόγειο

Όχι στις εξορύξεις στη Μεσόγειο

Ανταρσία ενάντια στα πολεμικά σχέδια – κίνημα μαζικό μέσα κι έξω από το στρατό

Συναδέλφωση Ελλήνων και Τούρκων, ντόπιων, προσφύγων και μεταναστών εργαζομένων

Σπασμένα Τζάμια και Τσακισμένοι Άνθρωποι. Το κόστος της ταξικής ιεραρχίας

Αναδημοσίευση από το Lefteast

Του Stefan Aleksicⁱ

^{Μετάφραση: Παραναγνώστης}

Ο Ένγκελς κάποτε είπε ότι ο τρόπος με τον οποίο είναι οργανωμένη η καπιταλιστική πόλη τείνει να κρύβει το πιο άσχημο και πιο επικίνδυνο πλεόνασμα της παραγωγής: τη φτώχεια. Και όταν δεν μπορεί να το κρύψει, του επιτίθεται. Θα μπορούσε να εξηγηθεί έτσι γιατί το κράτος δείχνει την βιαιότερη μορφή του όταν διακυβεύονται τα πιο μικρά χρηματικά ποσά;

Το 2014, η αστυνομία σκότωσε τον Eric Garner για ένα πακέτο τσιγάρων που πούλησε στο δρόμο, ένα αδίκημα αξίας μερικών δολαρίων. Την άνοιξη, είδαμε τον George Floyd να δολοφονείται για ένα (ίσως) πλαστό χαρτονόμισμα των είκοσι δολαρίων. Και από τη στιγμή που άρχισε να γράφεται αυτό το άρθρο, ένας ακόμη Μαύρος Αμερικανός της εργατικής τάξης έχασε τη ζωή του από μια τέτοια βάναυση αστυνομική πρακτική. Ο Rayshard Brooks θεάθηκε να κοιμάται στο αυτοκίνητό του και μετά από σαράντα πέντε λεπτά έντονης ανάκρισης και κακοποίησης, ένας αστυνομικός τον πυροβόλησε στην πλάτη. Αυτές οι δολοφονίες έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά: την αστυνομική ωμότητα, τα τελευταία λόγια των θυμάτων (στις δύο πρώτες περιπτώσεις) και την ακατανόητη κοινοτοπία των φερόμενων ως «εγκλημάτων» για τα οποία σκοτώθηκαν.

Η Ετυμηγορία για τον ουκρανικό καπιταλισμό.

Αναδημοσίευση από  Захист праці


Του  Oleg Vernik , Πρόεδρου της Ανεξάρτητης Ένωσης της Ουκρανίας «Zahist Pracі» («Προστασία της Εργασίας»)

Μετάφραση Παραναγνώστης

 

Για δύο εβδομάδες, μια πραγματική οικολογική τραγωδία ξετυλίχθηκε στην Ουκρανία με τεράστιες δασικές πυρκαγιές στη ζώνη αποκλεισμού του Τσερνομπίλ. Οι πυρκαγιές σάρωσαν τεράστιες δασικές περιοχές και περικύκλωσαν στενά τον πυρηνικό σταθμό που καταστράφηκε το 1986. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος τώρα είναι μια μεγάλη εναπόθεση ραδιενεργών αποβλήτων, η οποία θα αποτελέσει κίνδυνο όχι μόνο για τη χώρα μας, αλλά και για ολόκληρη την Ευρώπη, αν φτάσουν ως εκεί οι πυρκαγιές.

Για δύο εβδομάδες, οι πυροσβεστικές δυνάμεις που κινητοποιήθηκαν σε εθνικό επίπεδο πάλεψαν απεγνωσμένα με τη φωτιά, αλλά μόνο η βροχή και το χιόνι που έπεσε στις 14 Απριλίου κατάφεραν να την σταματήσουν. Την ίδια μέρα, το απόγευμα, ο Πρόεδρος Volodímir Zelensky μίλησε στην τηλεόραση, ανέφερε το τέλος του συμβάντος και ευχαρίστησε τον καιρό για τη μεγάλη βοήθεια στην κατάσβεση της πυρκαγιάς. Αλλά στις 15 Απριλίου, η πυρκαγιά συνέχισε και περισσότεροι από 500 πυροσβέστες συνεχίζουν ηρωικά την προσπάθεια κατάσβεσης.
Η πυρκαγιά του Τσερνομπίλ αποκάλυψε όλες τα άμεσα λάθη και εγκλήματα των καπιταλιστικών αρχών της Ουκρανίας. Πρώτον, πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι οι πραγματικές αιτίες αυτών των πυρκαγιών συνδέονται με την παράνομη υλοτόμηση στη ζώνη αποκλεισμού: τα δάση είναι ραδιενεργά και η χρήση τους απαγορεύεται αυστηρά. Ωστόσο, αρκετές ουκρανικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στο εμπόριο ξυλείας έκοψαν αδιακρίτως δέντρα και τα διοχέτευσαν στις κατασκευές, χρησιμοποιώντας ψεύτικα πιστοποιητικά για την εξαγωγή ραδιενεργού ξύλου σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης για καυσόξυλα ή δομικά υλικά. Προκειμένου να μην αποκαλυφθεί η παράνομη υλοτόμηση των δασών, αυτοί οι «επιχειρηματίες» συγκαλύπτουν τα εγκλήματά τους κάθε χρόνο με μεγάλες πυρκαγιές που σβήνουν τα ίχνη της ακραίας δραστηριότητάς τους.
Φυσικά, εδώ εμπλέκεται μια ισχυρή διαφθορά που εξουδετερώνει την εποπτεία της αστυνομίας και των εισαγγελέων εδώ και πολλά χρόνια. Αυτό το χειμώνα δεν υπήρχε σχεδόν χιόνι, η ξηρότητα στα δάση έγινε πολύ επικίνδυνη και διευκόλυνε την εξάπλωση των πυρκαγιών, αλλά αυτό δεν σταμάτησε την ουκρανική αστική τάξη της δασικής βιομηχανίας. Ο εμπρησμός προκάλεσε μια τρομερή οικολογική καταστροφή και οι σκέψεις για το τι μπορεί να συμβεί στο εγγύς μέλλον είναι τρομακτικές.
Δεύτερον, οι πυροσβέστες δεν διαθέτουν επαρκή τεχνικό εξοπλισμό για την αντιμετώπιση της πυρκαγιάς. Η Ουκρανία δεν διαθέτει πυροσβεστικά ελικόπτερα. Οι είσοδοι στις πληγείσες περιοχές δεν έχουν καν δρόμους, επομένως τα οχήματα που χρησιμοποιούν αντλίες συχνά δεν μπορούν να προσεγγίσουν. Τα αλεξίπυρα ρούχα είναι πολύ παλιά, δεν αντιστέκονται σε υψηλές θερμοκρασίες. Τα πυροσβεστικά οχήματα είναι πολύ παλιά, μερικά δεν έχουν πλέον επιχειρησιακή ικανότητα και θα έπρεπε να είχαν απορριφθεί εδώ και πολύ καιρό. Παρόλα αυτά, συνεχίζουν να χρησιμοποιούνται, καθώς δεν υπάρχει προϋπολογισμός στην πιο διεφθαρμένη και φτωχή χώρα της Ευρώπης για να αγοραστούν νέες, πιο σύγχρονες μονάδες. Κι όμως, οι αρχές έχουν πάντα αρκετά χρήματα για να αυξήσουν τους μισθούς των ανωτέρων υπαλλήλων και να αγοράσουν ακριβά ξένα αυτοκίνητα.
Η πυρκαγιά κοντά στον πυρηνικό σταθμό του Τσερνομπίλ και η προφανής αδυναμία της ουκρανικής αστικής κυβέρνησης να αντιμετωπίσει την πανδημία Coronavirus, θέτει το έργο του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού ενώπιον του ουκρανικού λαού. Το περιφερειακό μοντέλο του ουκρανικού καπιταλισμού οδηγεί σε περαιτέρω επιδείνωση της κατάστασης, στη συνολική φτώχεια των εργατών και στην ενίσχυση της ξένης διακυβέρνησης. Στη στρατιωτική επίθεση της Ρωσίας εναντίον της Ουκρανίας ήρθαν να προστεθούν οι οικονομικές επιταγές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Όλο και περισσότεροι εργάτες στην Ουκρανία, νεολαίοι και συνδικαλιστές κατανοούν την ανάγκη για αποφασιστική απόρριψη του καπιταλισμού. Η καταστροφή που προκλήθηκε από τις πυρκαγιές, με την απειλή να κρέμεται πάνω από το Τσερνομπίλ, ενίσχυσε και επιβεβαίωσε αυτήν την κατανόηση, καθώς και την αποφασιστικότητά μας.

Νέες έρευνες υποδεικνύουν τη βιομηχανική κτηνοτροφία ως προέλευση του Covid-19 και όχι τις αγορές νωπών προϊόντων.

Αναδημοσίευση από το GRAIN

μετάφραση Παραναγνώστης

Εικόνα από World Health Organization/Getty

Ας μιλήσουμε καθαρά: δεν υπάρχει καμία ακλόνητη απόδειξη ότι η προέλευση του ιού SARS-CoV-2, του αιτίου της σημερινής πανδημίας, είναι μια ανοιχτή αγορά θαλασσινών στο Wuhan όπου πωλούνται επίσης και ζωντανά ζώα κατοικίδια και άγρια. Το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι πολλές πρώιμες περιπτώσεις ατόμων που διαγνώστηκαν με το Covid-19 είτε εργάζονταν σε αυτήν την αγορά είτε είχαν ψωνίσει από εκεί τις ημέρες που προηγήθηκαν της διάγνωσής τους. Πολλά μέσα ενημέρωσης και συντάκτες πιάστηκαν από αυτές τις πληροφορίες για να ισχυριστούν ότι οι κινεζικές αγορές νωπών προϊόντων και το εμπόριο ζωντανών κατοικίδιων και άγριων ζώων ευθύνονται για την εμφάνιση της νόσου ⁱ. Ορισμένοι μάλιστα ζητούν την απαγόρευση των αγορών νωπών προϊόντων - οι οποίες είναι ζωτικής σημασίας για τη διαβίωση και την επισιτιστική ασφάλεια εκατομμυρίων μικρών γεωργών, εμπόρων και καταναλωτών ⁱⁱ.

Ενώνουμε τη φωνή μας με τους εργάτες και τις εργάτριες της ΒΙΟΜΕ

________________________________

________________________________

_________________________________

ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ  από το σωματείο της ΒΙΟ.ΜΕ

Οι βρικόλακες της εξουσίας που δρουν στο σκοτάδι, βρήκαν τη στιγμή να κόψουν το ρεύμα, στις 6:30 το πρωί. Είχαν έτοιμο το γερανό στημένο και με υποστήριξη από 2 κλούβες ΜΑΤ, που αυτό σημαίνει πολιτική εντολή, λειτούργησαν σαν τις μετακατοχικές κυβερνήσεις, που εκτελούσαν τους αγωνιστές στο σκοτάδι για να μην αντιδράσει ο κόσμος. Καταγγέλλουμε παράλληλα και τους «συναδέλφους» της ΔΕΗ που συνέργησαν σαν εκτελεστές στο ίδιο έργο.

Απαιτούμε την ΑΜΕΣΗ επανασύνδεση του ρεύματος.

Κι όλα αυτά ενώ είμαστε σε διαδικασίες με το Υπουργείο Εργασίας για τη πλήρη νομιμοποίηση της Σ.Ε.ΒΙΟ.ΜΕ. Κι ενώ γνωρίζουν ότι παράγουμε προϊόντα ατομικής και οικιακής υγιεινής, τα οποία είναι πρώτης ανάγκης για την κοινωνία. 

Εργαζόμενες/οι στη Σ.Ε.ΒΙΟ.ΜΕ

Τα εθνικά Πανηγύρια Βλάπτουν Σοβαρά την Υγεία

Ο Ιός, ο Καπιταλισμός και η Μακρά ύφεση

Συνέντευξη του Michael Roberts  στην Ashley Smith 

Αναδημοσίευση από το Spectre

Μετάφραση Παραναγνώστης

Το καπιταλιστικό σύστημα ταλανίζεται από δύο αλληλεπιδρώσες κρίσεις: την πανδημία COVID-19 και την παγκόσμια οικονομική επιβράδυνση. Ο ιός δημιουργεί αμέτρητους αρρώστους, τα υποβαθμισμένα συστήματα υγειονομικής περίθαλψης κατακλύζονται ασθενείς και οι επιχειρήσεις έχουν απολύσει τεράστιους αριθμούς εργαζομένων. Η Ashley Smith του Specter παίρνει συνέντευξη από τον μαρξιστή οικονομολόγο Michael Roberts για τις ρίζες αυτής της συμφοράς στο καπιταλιστικό σύστημα και τις πιθανές επιπτώσεις της στην πολιτική, τη συνείδηση και τον αγώνα τα επόμενα χρόνια.

Γαλλία: Απαγόρευση κυκλοφορίας με τις ευλογίες της κυβέρνησης!

Αναδημοσίευση από τη RévolutionPermanente

Μετάφραση: Παραναγνώστης

Περιοριστείτε στο σπίτι, αλλά πηγαίνετε στη δουλειά! Με ένα λόγο, αυτές είναι οι οδηγίες της κυβέρνησης. Για να δημιουργήσει ψευδαισθήσεις, η κυβέρνηση παίζει το χαρτί της ολικής καταστολής και υποστηρίζει την επιβολή απαγορεύσεων κυκλοφορίας (κάτι που ονειρεύεται εδώ και πολλά χρόνια η δεξιά) από αρκετούς δήμους ή νομαρχίες.

Η εργατική τάξη κρατάει όρθια την κοινωνία. Να κρατήσουμε όρθια την εργατική τάξη.

Ανακοίνωση της ΟΚΔΕ - Σπάρτακος 

Η πανδημία του κορονοϊού είναι πλέον μια πραγματικότητα που τροποποιεί σε μεγάλο βαθμό την καθημερινότητα της τάξης μας, τις συνθήκες εργασίας και κοινωνικής ζωής και τα μέσα διεξαγωγής της ταξικής πάλης. Οι θεωρίες συνωμοσίας για τη δημιουργία και διασπορά του ιού δεν μας αφορούν. Ούτε είναι ζήτημα για τις πολιτικές οργανώσεις να πάρουν θέση από ιατρικής ή επιδημιολογικής άποψης. Όσοι και όσες δοκίμασαν να δώσουν απαντήσεις για ένα θέμα εν πολλοίς πρωτόγνωρο με βάση τα όποια προκατασκευασμένα αναλυτικά «πολιτικά» τους εργαλεία είτε κατέληξαν σε εντελώς άστοχες προβλέψεις που σε λίγες μέρες εξανεμίστηκαν είτε κατασκεύασαν φαιδρά παραπολιτικά σενάρια. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο κίνδυνος είναι πραγματικός και κάθε μέρα πιο ορατός. Το πολιτικό ζήτημα όμως είναι η κατανόηση του ρόλου της επιδημίας και των συνεπειών της στον ταξικό συσχετισμό δύναμης, και κυρίως τα πολιτικά μας καθήκοντα στη νέα κατάσταση που αυτή διαμορφώνει.

Άσχετα με το ότι βιολογικά μπορεί να μεταδοθεί σε όλους, η επιδημία του κορονοϊού είναι εξόχως ταξική. Χτυπάει κυρίαρχα την εργατική τάξη και τα φτωχά στρώματα, αλλά και μεταβάλλει συνολικά τις συνθήκες στις οποίες διεξάγεται η ταξική πάλη.

Η επιδημία λειτούργησε ως πυροκροτητής μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που υπέβοσκε από καιρό και είχε ήδη αρχίσει να εκδηλώνεται. Δεν είναι η απώτερη αιτία, όσο και αν οι συνέπειές της για την καπιταλιστική οικονομία είναι πραγματικές και πιθανά ανεξέλεγκτες. Η σημερινή κρίση δεν οφείλεται ούτε σε κάποιο τυχαίο γεγονός, ούτε σε κάποιον εξωγενή παράγοντα. Η συνέχεια της κρίσης του 2008 είναι αυτή που πίεζε και πιέζει το κεφάλαιο. Υπό άλλες συνθήκες, το κόστος διαχείρισης της κρίσης του κορονοϊού δεν θα είχε το ίδιο δραματικά αποτελέσματα (0,5 ή 1% του ΑΕΠ, όταν οι εξοπλιστικές δαπάνες π.χ. είναι 2,3%). Η επιδημία, όμως, βρίσκει τον καπιταλισμό σε ασθενική οικονομικά φάση. Στην Ελλάδα συγκεκριμένα η αύξηση του ΑΕΠ το 2019 περιορίστηκε σε 1,9%, όσο και το 2018, καθώς στο 4ο τρίμηνο του έτους σημειώθηκε σημαντική επιβράδυνση (+1% έναντι +2,2% στο εννιάμηνο). Τα εργαλεία του κυρίαρχου μοντέλου διαχείρισης, του νεοφιλελευθερισμού αποδεικνύονται ακατάλληλα για τη διαχείριση της κατάστασης.

Η ίδια η επιδημία επιτελεί μέρος της καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων που έχει ανάγκη το καπιταλιστικό σύστημα για να ξεπεράσει τη χρόνια κρίση του. Στο παρελθόν, και δεν αποκλείεται και στο ορατό μέλλον, αυτή η συνθήκη σήμαινε πόλεμο μεταξύ κρατών στο πλαίσιο του αγώνα για την αναδιανομή των αγορών, που υπάρχει και σήμερα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που στα κανάλια σήμερα επαναφέρουν την λέξη «πόλεμος», υποδεικνύοντας τον ιό ως τον αόρατο εχθρό, στο όνομα του οποίου επιβάλλουν μέτρα στρατιωτικοποίησης. Άλλη μια θανάσιμη κρίση του καπιταλισμού θα επιχειρηθεί να φορτωθεί στις πλάτες των εργαζόμενων τάξεων.

Ταυτόχρονα, η διαχείριση της επιδημίας από τις αστικές τάξεις και τα κράτη τους είναι και μια αναδιάρθρωση της εργασίας, μια διαδικασία αύξησης της εποπτείας στη συνολική οικονομική διαδικασία της παραγωγής και της κυκλοφορίας, καθώς και ένα τεράστιο πείραμα κοινωνικού ελέγχου και διαχείρισης πληθυσμών. Πολλά από τα έκτακτα μέτρα θα μείνουν για πολύ. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, η επιχειρησιακή ικανότητα του κράτους θα αναβαθμιστεί και θα χρησιμοποιηθεί για τον πραγματικό του σκοπό, τη διαιώνιση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και την καταπίεση όσων αντιδρούν σε αυτή, και κυρίως των συλλογικών εκφράσεων της εργατικής τάξης.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη εμφανίζεται ως σωτήρας του συνόλου της κοινωνίας, εκμεταλλευόμενη τον δικαιολογημένο φόβο. Σε αυτό την βοηθάει η παντελής απουσία οποιασδήποτε αντιπολίτευσης από τα κοινοβουλευτικά κόμματα. Η διαχείριση της υγειονομικής κρίσης προβάλλεται ως ο σκοπός που ενώνει όλες τις τάξεις, κάτω από την ηγεσία της κυβέρνησης. Επιβάλλει την εθνική ενότητα στο όνομα της σωτηρίας. Επιβάλλει απαγόρευση της κυκλοφορίας, σαν αυτό να ήταν αυτονόητο δικαίωμα της. Μια οικουμενική κυβέρνηση το επόμενο διάστημα δεν είναι καθόλου απίθανο ενδεχόμενο.

Η κυβέρνηση, όμως, αποσιωπά τον ρόλο που έπαιξαν τα χρόνια της λιτότητας, η συστηματική συρρίκνωση και απαξίωση του συστήματος της δημόσιας υγείας, το πάγωμα των προσλήψεων γιατρών και υγειονομικών, το κλείσιμο νοσοκομείων και κέντρων υγείας, ακόμα και εξειδικευμένων μονάδων που θα ήταν υπερπολύτιμες στις παρούσες συνθήκες, ο τραγικά ανεπαρκής αριθμών κρεβατιών ΜΕΘ, όταν ακόμα και υπάρχοντα κρεβάτια παραμένουν κλειστά, με το βάρος τώρα να προσπαθούν να το επωμιστούν τμήματα χωρίς τον απαραίτητο εξοπλισμό και το εξειδικευμένο προσωπικό. Χρειάζεται να απαιτήσουμε επιπλέον προσωπικό, σε αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, επανένταξη των υγειονομικών επαγγελμάτων στα ΒΑΕ, περισσότερες ΜΕΘ, ιατρικούς ελέγχους (οι οποίοι δεν γίνονται, κατά παράβαση ακόμα και των οδηγιών του ΠΟΥ) δημόσιους και δωρεάν και όχι ως δώρο στην ιδιωτική υγεία, επίταξη και κρατικοποίηση νοσοκομείων – μερικά από αυτά άλλωστε θα υποχρεωθεί και η ίδια η κυβέρνηση να τα κάνει.

Ωστόσο δεν αρκούν τα συνδικαλιστικά αιτήματα. Η κρατική ευθύνη σαφώς υπάρχει και υπερτερεί κάθε ατομικής ευθύνης, ωστόσο το να περιοριζόμαστε στο να ζητάμε απλώς καλύτερο κράτος είναι αναποτελεσματικό και επικίνδυνο.

Το σύστημα της δημόσιας υγείας έχει δομηθεί εδώ και δεκαετίες με τη λογική μιας οικονομικής αποδοτικότητας, που περιορίζει την ικανότητά του να αντεπεξέλθει σε τέτοιες καταστάσεις. Θεωρείται ασύμφορο να διατηρούνται εγκαταστάσεις και προσωπικό που σε συνήθεις συνθήκες δεν αξιοποιούνται. Είναι όμως σε αυτές τις συνθήκες που φαίνεται το πώς θα έπρεπε να έχει σχεδιαστεί ένα σύστημα υγείας. Φυσικά θα ήταν ασύμφορο, και αυτό ακριβώς πρέπει να πούμε: ότι οι ανθρώπινες ανάγκες είναι ασύμβατες με το καπιταλιστικό οικονομικό συμφέρον. Οι κοινωνικές υπηρεσίες θα έπρεπε να έχουν τη λογική της αναδιανομής και όχι της ανταποδοτικότητας ή έστω της μη ελλειμματικότητας. Το λέμε και το εννοούμε: η ανθρώπινη ζωή και υγεία δεν υποτάσσεται στα κέρδη και τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς.

Σε ένα δεύτερο μέτωπο, η επιδημία αποτέλεσε αφορμή για κάθε λογής περιστατικά εργοδοτικής αυθαιρεσίας, εκβιασμών και απολύσεων (πόσο μάλλον στις μαύρες και ανασφάλιστες σχέσεις εργασίας, όπου κανένας εργοδότης δεν θίγεται ούτε από τις συστάσεις ούτε από τα μέτρα της κυβέρνησης). Σε εκατοντάδες επιχειρήσεις, οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες εξακολουθούν να δουλεύουν στοιβαγμένοι και στοιβαγμένες σε ελάχιστο χώρο. Ήδη οι εργοδότες πήραν το πράσινο φως για την καθυστέρηση καταβολής του δώρου του Πάσχα. Η τηλεργασία, η εκ περιτροπής εργασία, η δουλειά στα σούπερ μάρκετ τις Κυριακές και άλλες μορφές ελαστικών σχέσεων ήρθαν με τον ιό για να μείνουν μετά, ή δρομολογούνταν από καιρό και βρίσκουν τώρα την ευκαιρία να επιβληθούν, καθώς τα αφεντικά θα προσπαθήσουν να αξιοποιήσουν την πανδημία και τον συνακόλουθο παραλυτικό τρόμο των εργαζόμενων. Οι χώροι δουλειάς θα είναι σημαντικό πεδίο μάχης, τόσο τώρα όσο και μετά.

Στις συνθήκες της κρίσης που προκαλεί ο κορονοϊός, όμως, μπορεί ο παραλογισμός του συστήματος να αποκαλυφθεί στα μάτια ευρύτερων μαζών. Η ατομική ιδιοκτησία και το δικαίωμα του εργοδότη να κάνει κουμάντο εκεί που δουλεύουν εκατοντάδες άνθρωποι, επειδή η επιχείρηση είναι «δική του», είναι που θέτει τη ζωή μας σε κίνδυνο, που υποχρεώνει εργαζόμενους και εργαζόμενες να δουλεύουν 12ωρα και 7ήμερα γιατί το αφεντικό δεν θέλει να προσλάβει το απαραίτητο ανθρώπινο δυναμικό. Όσο θα εμφανίζονται ελλείψεις στην αγορά, τόσο πιο προκλητικός θα φαίνεται ο ιδιωτικός πλούτος της αστικής τάξης. Όσο οι τιμές στα βασικά προϊόντα θα αυξάνονται, τόσο θα φαίνεται πόσο δολοφονικό είναι το δικαίωμα μιας χούφτας επιχειρηματιών να καθορίζουν κυριολεκτικά τις ζωές μας, και τόσο θα αναδεικνύεται η ανάγκη δημόσιας κεντρικής διανομής των βασικών αγαθών για όλους και όλες. Όσο η κερδοσκοπία στα είδη αντισηψίας και προστασίας θα γενικεύεται, τόσο θα αναδεικνύεται η ανάγκη ανοίγματος των αποθηκών υγειονομικού υλικού και επίταξής του, με τρόπο που θα διασφαλίζει την πρόσβαση σε αυτό σε όλο τον πληθυσμό.  Όσο χιλιάδες παιδιά δεν θα έχουν καμία δυνατότητα να συμμετέχουν στην ηλεκτρονική διδασκαλία, που σε αυτή τη φάση έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να καλύψει τις εκπαιδευτικές ανάγκες, τόσο περισσότερο θα αποκαλύπτονται οι ανισότητες και η ταξικότητα της εκπαίδευσης. Όσο οι άνθρωποι απολύονται ή δεν βρίσκουν κρεβάτι να νοσηλευτούν, τόσο περισσότερο θα αποκαλύπτεται η γελοιότητα των ρατσιστικών μύθων ότι οι πρόσφυγες και μετανάστες κλέβουν τις δουλειές ή ότι εκείνοι είναι που απειλούν τη δημόσια υγεία. Όσο το κράτος θα κάνει επίδειξη δύναμης ελέγχοντας το σύνολο της οικονομικής και κοινωνικής ζωής, θα αποκαλύπτεται ότι η εργοδοτική αυθαιρεσία αφηνόταν πάντα ανενόχλητη επίτηδες, και όχι επειδή δεν μπορούσε να ελεγχθεί.

Στα καθημερινά διαγγέλματα, οι υπουργοί βγαίνουν και κατσαδιάζουν τον κόσμο για την ανώριμη και επικίνδυνη συμπεριφορά του. Δίνουν αυστηρές διαταγές, και μάλιστα μόνο στα ελληνικά, σαν να μην υπήρχαν τόσοι άνθρωποι, πρόσφυγες και μετανάστες, που μιλάνε άλλες γλώσσες και το θέμα της δημόσιας υγείας τους αφορά εξίσου. Με θράσος φορτώνουν ατομικές ευθύνες και ενοχοποιούν όποιον ξεμυτίζει από το σπίτι του για τη διασπορά του ιού, τη στιγμή που τεράστιες επιχειρήσεις εξακολουθούν να λειτουργούν ανενόχλητες, που οι άνθρωποι ασφυκτιούν αναγκαστικά στα εντελώς ανεπαρκή μέσα μεταφοράς, που χιλιάδες άνθρωποι στους στρατώνες, στις φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών ζουν υπό ανύπαρκτες συνθήκες ατομικής και συλλογικής υγιεινής, που η Εκκλησία αφέθηκε για τόσες κρίσιμες μέρες ανενόχλητη να αποφασίσει μόνη της τη στάση της μετατρέποντας τους ναούς σε υγειονομικές βόμβες, βάζοντας τις ζωές χιλιάδων ευπαθών ανθρώπων σε κίνδυνο. Πόσο μάλλον όταν ο ονομαστικός στόχος της καραντίνας είναι απλώς να μην νοσήσουν όλοι μαζί, με αποτέλεσμα να καταρρεύσει το σύστημα υγείας – ένα ανεπαρκές σύστημα για το οποίο δεν έχει κανένας και καμία εργαζόμενη ατομική ευθύνη, έχουν συλλογικές ευθύνες όλες οι κυβερνήσεις. Το όριο άλλωστε στο πόσοι μπορούν να νοσήσουν ταυτόχρονα δεν μπαίνει αντικειμενικά από τα επιδημιολογικά δεδομένα του ιού, όπως προσπαθούν να μας πείσουν οι επικεφαλής της «εθνικής προσπάθειας». Μπαίνει με βάση τα όρια και τις δυνατότητες του καθημαγμένου συστήματος πρόνοιας, πρόληψης και υγείας. Ο εκβιασμός λοιπόν είναι σαφής: αν αρρωστήσετε με ρυθμό που θα ξεπερνά τις δυνατότητες του συστήματος που εμείς διαλύσαμε, εσείς θα φταίτε, κι εσείς θα το πληρώσετε.

Για την πλειοψηφία της εργατικής τάξης, το «μένουμε σπίτι» δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Για να εξυπηρετηθεί ένας κολοσσιαίος αριθμός ανθρώπινων αναγκών, από την παρασκευή, αποθήκευση και μεταφορά τροφίμων, μέχρι την παραγωγή της ενέργειας, την υγειονομική περίθαλψη ή την αποκομιδή των σκουπιδιών, χρειάζονται εκατοντάδες χιλιάδες εργατικά χέρια, τα οποία δεν μπορούν να δουλέψουν από το σπίτι ή τον υπολογιστή. Η εργατική τάξη δεν μένει σπίτι, είναι αυτή που με κίνδυνο της ζωής της συντηρεί μια κοινωνία σε κρίση. Αυτή είναι που δεν αφήνει να καταρρεύσει η κοινωνία, όχι η κυβέρνηση των καπιταλιστών. Το καπιταλιστικό κράτος δεν μπορεί να εξασφαλίσει τις στοιχειώδεις ανάγκες της κοινωνίας, γιατί ο σκοπός του δεν είναι αυτός, αλλά η εξασφάλιση του ιδιωτικού κέρδους. Δεν είναι ανίκανο, είναι φτιαγμένο για άλλη δουλειά.

Αν περιορίζουμε τις μετακινήσεις και τις επαφές μας όσο μπορούμε, το κάνουμε για να προστατέψουμε την τάξη μας. Το κάνουμε γιατί είμαστε οι μόνοι και οι μόνες που παίρνουμε τις ζωές μας στα σοβαρά, που δεν τις θεωρούμε αναλώσιμες. Το κάνουμε διότι δεν έχουμε ανθρώπους για ξόδεμα και δεν τους βάζουμε σε κίνδυνο στο όνομα μιας υποτιθέμενης «απειθαρχίας». Το κάνουμε από ανθρώπινη και ταξική αλληλεγγύη απέναντι στις ευπαθείς ομάδες της τάξης μας, τους ηλικιωμένους, τα ΑΜΕΑ, τους ανασφάλιστους, τους άστεγους. Δεν το κάνουμε επειδή συμμετέχουμε σε οποιαδήποτε καμπάνια της κυβέρνησης. Δεν το κάνουμε επειδή αναγνωρίζουμε στην κυβέρνηση το δικαίωμα να απαγορεύει συγκεντρώσεις, συναθροίσεις και μετακινήσεις. Καμία ταξική συνεργασία, καμία εθνική ενότητα με τους εκμεταλλευτές.

Δεν αποδεχόμαστε όμως την κοινωνική απομόνωση. Με τα μέσα που επιτρέπουν οι συνθήκες και τα όρια που θέτει ο σεβασμός στη ζωή και την υγεία ιδίως των πιο ευπαθών ομάδων, συνεχίζουμε τους αγώνες μας. Με ηλεκτρονικά μέσα. Με ολιγομελείς εξορμήσεις. Συζητώντας με τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες, με τους γείτονες και τις γειτόνισσές μας. Με παρεμβάσεις σε εργασιακούς χώρους. Διαβάζουμε καθημερινά τις νέες συνθήκες, διαμορφώνουμε συγκεκριμένα μεταβατικά αιτήματα και προσαρμόζουμε τη δράση μας. Μέχρι να μπορέσει, αμέσως μόλις ξεπεραστεί το πιο δύσκολο στάδιο, να ξεσπάσει η κοινωνική οργή σε ένα κίνημα αμφισβήτησης ενάντια στο σύστημα που μας εκμεταλλεύεται, μας καταπιέζει, μας αστυνομεύει, και παίζει με την ίδια μας τη ζωή.

Αλληλεγγύη και Σοσιαλισμός Απέναντι στον Καπιταλισμό της Καταστροφής

Μια πολιτική ομάδα  στο κεντρικό Οχάιο των ΗΠΑ κάνει το αυτονόητο για την αριστερά: Καλεί τους ανθρώπους της τάξης μας να αυτοοργανωθούν για να αντιμετωπίσουν την πανδημία που δεν έχει μόνο υγειονομικές διαστάσεις ούτε βιολογική μόνο προέλευση. Η κάθε κοινωνική τάξη δίνει διαφορετική απάντηση στο πρόβλημα της πανδημίας που πλήττει όλες τις τάξεις και έχει επίσης διαφορετικές προοπτικές και δυνατότητες αντιμετώπισης των συνεπειών της τόσο σε ταξικό όσο και σε ατομικό επίπεδο. Ο Κορωνοϊός προκαλεί την ίδια ασθένεια αλλά διαφορετική αρρώστια για τον πλούσιο που απολαμβάνει την καλύτερη ιατρική φροντίδα και διαφορετική για το φτωχό ανασφάλιστο στον οποίο το μόνο που αποδίδει η καπιταλιστική ευταξία είναι η «ατομική υπευθυνότητα» να απομονωθεί και να πεθάνει ησύχως και ακατακρίτως. 

Η ομάδα αυτή αυτοαποκαλείται  Επαναστάτες Σοσιαλιστές του Κεντρικού Οχάιο και μετέχει στο Επαναστατικό Σοσιαλιστικό Δίκτυο στις ΗΠΑ

Η Ανακοίνωσή τους:

 

Αναδημοσίευση από τη Socialist Resurgence

 

Μετάφραση Παραναγνώστης

Καθώς γράφεται αυτή η δήλωση, κορυφαίοι υγειονομικοί και κυβερνητικοί αξιωματούχοι του Οχάιο εκτιμούν ότι περισσότεροι από 100.000 άνθρωποι στην πολιτεία του Οχάιο είναι φορείς του Κορωνοϊού, ή COVID-19. Μέχρι στιγμής, πάνω από 1.600 άτομα στις ΗΠΑ είναι θετικοί στον COVID-19 και σαράντα άτομα έχουν πεθάνει.

Η Ιταλία σε απομόνωση, οι εργατικές τάξεις υποφέρουν

Για την κατάσταση στην Ιταλία, δημοσιεύουμε το παρακάτω σημείωμα  της Nadia De Mond
 

Αναδημοσίευση από το Intenational Viewpoint

Μετάφραση: Παραναγνώστης

Η ανάπτυξη της επιδημίας Covid-19 ήταν ισχυρότερη στην Ιταλία, την πρώτη χώρα που μπήκε εξ ολοκλήρου σε αυστηρή καραντίνα. Οι αντικαπιταλιστές αρχίζουν να αναπτύσσουν αιτήματα και δράσεις.

COVID-19. Το Τέρας Βρίσκεται Πια Επί Θύραις

Αναδημοσίευση από το Links

Μετάφραση Παραναγνώστης 

 του Mike Davis
 
Οι ερευνητές εργάζονται νυχθημερόν για να αναλύσουν τα χαρακτηριστικά της έξαρσης του COVID-19, αλλά αντιμετωπίζουν τρεις τεράστιες προκλήσεις.
Πρώτον, η συνεχιζόμενη σπάνις ή και παντελής έλλειψη δοκιμαστικών κιτ έχει ματαιώσει κάθε ελπίδα αναχαίτισης. Επιπλέον, εμποδίζει ακριβείς εκτιμήσεις βασικών παραμέτρων όπως ο ρυθμός αναπαραγωγής, το μέγεθος του μολυσμένου πληθυσμού και ο αριθμός των καλοήθων λοιμώξεων. Το αποτέλεσμα είναι ένα χάος αριθμών.

Υπάρχουν, ωστόσο, πιο αξιόπιστα δεδομένα για τον αντίκτυπο του ιού σε ορισμένες ομάδες από λίγες χώρες. Είναι πολύ τρομακτικά. Η Ιταλία και η Βρετανία, για παράδειγμα, αναφέρουν ένα πολύ υψηλότερο ποσοστό θνησιμότητας στα άτομα άνω των 65 ετών. Η «γρίπη της κορώνας» που επισείει ο Trump είναι ένας πρωτοφανής κίνδυνος για τους γηριατρικούς πληθυσμούς, που κάνει πιθανό το θάνατο εκατομμυρίων.

Η Αγροβιομηχανία Σκοτώνει

Καπιταλιστική γεωργία και Covid-19: ένας θανατηφόρος συνδυασμός 

Ένας σοσιαλιστής βιολόγος εξηγεί τους στενούς δεσμούς μεταξύ νέων ιών, βιομηχανικής παραγωγής τροφίμων και κερδοφορίας των πολυεθνικών εταιρειών.
Αναδημοσίευση από το  Climate and Capitalism

 Μετάφραση: Παραναγνώστης

  Ο  Covid-19 εμφανίζεται ως στρογγυλά
κίτρινα αντικείμενα σε αυτήν την εικόνα
μικροσκοπίου ηλεκτρονίων.

 Ο νέος κορωνοϊός έφερε μια παγκόσμια καταπληξία. Οι κυβερνήσεις όμως αντί να καταπολεμήσουν τα διαρθρωτικά αίτια της πανδημίας, επικεντρώνονται σε μέτρα έκτακτης ανάγκης.

 Ο Yaak Pabst για το γερμανικό σοσιαλιστικό περιοδικό Marx21 μίλησε με τον εξελικτικό βιολόγο Rob Wallace, συγγραφέα του BigFarms Make Big Flu (2016) για τους κινδύνους του Covid-19, για την ευθύνη της αγροβιομηχανίας και για βιώσιμες λύσεις καταπολέμησης των μολυσματικών ασθενειών.

Τα Εξάρχεια με καθαρή ματιά

Όχι στις αντιδραστικές συγκεντρώσεις «κατοίκων»

Το Σάββατο 11 Γενάρη 2020, δύο αυτόκλητες και ανώνυμες ομάδες κατοίκων (κάτοικοι Εξαρχείων και κάτοικοι Καλλιδρομίου) κάλεσαν σε συγκέντρωση και παρέμβαση στο Α.Τ. Εξαρχείων, διαμαρτυρόμενοι για την παραβατικότητα, τα σπασίματα των αυτοκινήτων, τα ναρκωτικά και το λαθρεμπόριο τσιγάρων. Τη συγκέντρωση στήριξαν ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ, μέλη διασπάσεων του ΣΥΡΙΖΑ, μαγαζάτορες και γνωστοί τοπικοί παράγοντες. Παρότι η κίνηση αυτή συγκέντρωσε ελάχιστο αριθμό ανθρώπων και συνάντησε την υγιή αδιαφορία των κατοίκων και εργαζομένων των Εξαρχείων, η λογική της είναι επικίνδυνη. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι δημοσιογράφοι των ΜΜΕ που κραυγάζουν όλη μέρα ενάντια στα Εξάρχεια έσπευσαν να καλύψουν τη συγκέντρωση, που ταίριαζε τέλεια στο κλίμα γενικής υστερίας για την ανομία στην περιοχή.

Η συγκέντρωση κατέληξε στην επίσκεψη μιας επιτροπής στο Α.Τ., η οποία κάλεσε την αστυνομία να κάνει τη δουλειά της. Ο αυτόκλητος εκπρόσωπος των κατοίκων δήλωσε ότι θα συναντήσει τον ίδιο τον Χρυσοχοΐδη, για να πάρει τα εύσημα του διευθυντή ασφαλείας, που είπε ότι η περαιτέρω στελέχωση του τμήματος θα ωφελήσει και την αστυνομία, και τους πολίτες. Όλοι συμφώνησαν ότι χρειαζόμαστε περισσότερους μπάτσους.

 Ο αντιδραστικός χαρακτήρας της συγκέντρωσης φαίνεται με την πρώτη ματιά από την ταύτιση της μικροπαραβατικότητας (τα σπασίματα των αυτοκινήτων στην Καλλιδρομίου) με μαφίες, ναρκεμπόριο, βιασμούς. Οι μικροπαραβάτες στοχοποιούνται συλλογικά για εγκλήματα που κανείς δεν έχει στοιχεία ότι μπορεί να διέπραξαν. Όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν λείπουν οι θεωρίες συνωμοσίας για τη στημένη σχέση των μικροπαραβατών με τα «πιο ασύδοτο τμήμα του κεφαλαίου» (το οποίο ασχολείται να σπάει τζάμια αυτοκινήτων, πολύ λογικό), με τα συμφέροντα του AirBnB κλπ, σε λίγο αριστερή εκδοχή λόγω της περιοχής, αλλά με την ίδια λογική που σε άλλες γειτονιές οι πρόσφυγες και οι αλληλέγγυοι αποκαλούνται τσιράκια του Σόρος.

Γιατί κάποιος που σπάει τζάμια θα πρέπει να είναι και μαφιόζος, ναρκέμπορος ή βιαστής; Επειδή όλοι οι «παράνομοι» είναι ίδιοι; Επειδή είναι μετανάστες; Ασχέτως ατομικών προθέσεων, η συγκέντρωση της 11^ης Γενάρη είχε μια ανομολόγητη ρατσιστική χροιά.

Γνωρίζουμε τα προβλήματα της καθημερινότητας στα Εξάρχεια, γιατί κι εμείς εδώ ζούμε και δουλεύουμε. Γνωρίζουμε ότι είναι επίπονο για έναν εργαζόμενο ή άνεργο να του σπάνε το αυτοκίνητο για λίγα κέρματα. Ακόμα περισσότερο, παίρνουμε εξαιρετικά σοβαρά κάθε καταγγελία για βιασμούς και επιθέσεις. Όμως, απορρίπτουμε τις ρατσιστικές γενικεύσεις. Κάθε αντιδραστική κινητοποίηση πάντα επικαλείται ως πρόσχημα ένα επιτακτικό πρόβλημα - αρκεί να δούμε τις πρόσφατες ρατσιστικές κινητοποιήσεις στα νησιά, στο όνομα του να μη γίνουν αυτά «αποθήκες ψυχών», για να μην μιλήσουμε και τις παλιότερες αντιδραστικές επιτροπές κατοίκων σε άλλες γειτονιές της Αθήνας.

Ας είμαστε στοχειωδώς ειλικρινείς: μετά από μια δεκαετία λιτότητας, με έναν στους πέντε ανθρώπους άνεργο, με τη διάλυση όλων των κοινωνικών υπηρεσιών, με τους εργαζόμενους να δουλεύουν όλη μέρα και Κυριακές, με τα παιδιά να τρέχουν να τα βγάλουν πέρα σε μια ζωή όλο εξετάσεις και με καμία εγγύηση για το μέλλον, δεν μπορεί τα τζάμια των αυτοκινήτων να είναι το βασικό πρόβλημα. Δεν μας καταστρέφει τη ζωή η μικροπαραβατικότητα, μας την καταστρέφει το σύστημα, οι εργοδότες και οι κυβερνήσεις.

Η αστυνομία αντιμετωπίζει τα Εξάρχεια ως κατεχόμενη ζώνη. Πνίγει τη γειτονιά στα χημικά, προσβάλει, γελοιοποιεί, παρενοχλεί σεξουαλικά, εκκενώνει καταλήψεις, εκτοπίζει πρόσφυγες, συλλαμβάνει, δέρνει, συκοφαντεί. Αυτή είναι η πραγματική υποβάθμιση των Εξαρχείων. Μέσα σε αυτή την καθημερινότητα πολιτικής στοχοποίησης της γειτονιάς, το να προσκαλεί κανείς την αστυνομία να μας προστατέψει δεν μπορεί παρά να είναι ανόητη αυταπάτη ή να κρύβει κακόβουλους σχεδιασμούς.

Οι υποστηρικτές της συγκέντρωσης λένε ότι η παραβατικότητα έχει τελευταία αυξηθεί, χωρίς βεβαίως να είναι σε θέση να το τεκμηριώσουν με κάποιο συγκεκριμένο στοιχείο. Έστω, μπορεί και να ισχύει. Περίμενε όμως κανείς ότι μετά από 10 χρόνια κρίσης και λιτότητας η παραβατικότητα και το έγκλημα θα μειωνόταν; Μήπως δεν συμβαίνει το ίδιο, και πολύ χειρότερα, σε άλλες περιοχές της Αθήνας;

Οι πρόσφυγες και μετανάστες, οι εξαρτημένοι, ακόμα και όσοι καταφεύγουν στην παραβατικότητα, είναι άνθρωποι καταπιεσμένοι όπως οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, η νεολαία, οι γυναίκες, τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα. Δεν είναι εχθροί μας, ανήκουμε στο ίδιο κοινωνικό στρατόπεδο. Δεν καλούμε την αστυνομία, που έχει κάνει τη ζωή μας κόλαση, για να μας σώσει. Δεν τους κοπανάμε με αυτόκλητες ομάδες που δεν λογοδοτούν σε κανέναν.

Μπορεί να υπάρχει πραγματική δυσκολία να ενοποιηθούν όλα αυτά τα τμήματα των καταπιεσμένων, αλλά το μίσος μεταξύ τους συμφέρει μόνο τον πραγματικό αντίπαλο, την τάξη των καπιταλιστών, των μεγαλοϊδιοκτητών και μεγαλομαγαζατόρων. Μόνο με την παρουσία μας στον δρόμο, την αλληλεγγύη, την αυτοοργάνωση, τη διεκδίκηση του δημόσιου χώρου από την αστυνομία και τα επιχειρηματικά συμφέροντα μπορούμε να εξασφαλίσουμε τη συνύπαρξη όλων των καταπιεσμένων με σεβασμό και αξιοπρέπεια και την προστασία από την όποια αντικοινωνική συμπεριφορά.

Έξω από τα Εξάρχεια η αστυνομία

Κάτω τα χέρια από τις καταλήψεις

Όχι στη στοχοποίηση προσφύγων και μεταναστών

Όχι στην αντιδραστική υστερία για τα Εξάρχεια

Κοινός αγώνας όλων των καταπιεσμένων

  

ΟΚΔΕ-Σπάρτακος, πυρήνας Εξαρχείων