Ποιες Στρατηγικές θα Σταματήσουν την Άκρα Δεξιά;

Αναδημοσιεύουμε από το Socialist Worker μια ενδιαφέρουσα ανάλυση για το αντιφασιστικό κίνημα στην Αμερική.

Του Eric Ruder

 

Μετάφραση Παραναγνώστης

Πορεία στο Όκλαντ της Καλιφόρνια
(φωτ. Annette Bernhardt)

Τους μήνες που κύλησαν από την εκλογή του Donald Trump, η άκρα δεξιά στις ΗΠΑ με μεγαλύτερη πλέον αυτοπεποίθηση έχει γίνει πιο επιθετική και πιο βίαιη από οποιαδήποτε στιγμή εδώ και εικοσιπέντε ή παραπάνω χρόνια.

Τα εγκλήματα μίσους εναντίον μουσουλμάνων, Εβραίων, Αφροαμερικάνων και ΛΟΑΤ, κορυφώνονται σε ολόκληρη τη χώρα, τόσο σε αστικές περιοχές με φιλελεύθερη φήμη, όσο και σε κόκκινες πολιτείες και αγροτικές περιοχές.

Η αντίθεση εν σχέση με τις εβδομάδες που ακολούθησαν την εκλογή και την εγκατάσταση του Trump είναι έντονη. Στο πρώτο εκείνο ξέσπασμα της οργής, υπήρξαν αυθόρμητες εκρήξεις αντίστασης και η μεγαλύτερη μονοήμερη διαμαρτυρία στην ιστορία των ΗΠΑ με τις πορείες των γυναικών που πραγματοποιήθηκαν την επομένη της εγκατάστασης του Trump.

Αλλά αυτή η αρχική απάντηση δεν κράτησε. Τούτο ήταν κατά κάποιο τρόπο αναπόφευκτο. Μετά τη μεγαλύτερη μονοήμερη διαμαρτυρία στην ιστορία των ΗΠΑ, οι επόμενες που ακολούθησαν ήταν φυσιολογικά μικρότερες. Υπάρχει μετά το ζήτημα της οργάνωσης και του οράματος: ο μόνος τρόπος για να διατηρηθεί ένας μακροπρόθεσμος αγώνας είναι μέσω μιας οργανωμένης δέσμευσης σε εκείνα για τα οποία αγωνίζεται η πλευρά μας.

Σε αντίθεση με τη δεξιά, η αριστερά απαιτεί κάποια ανεξάρτητη πολιτική οργάνωση για να σημειώσει επιτυχίες, επειδή τα αριστερά κινήματα πρέπει να παρέχουν στους συμμετέχοντες τα ιδεολογικά εργαλεία για να αντεπεξέλθουν απέναντι στις επικρατούσες στην κοινωνία ιδέες, οι οποίες δικαιολογούν το status quo και, εάν δεν αμφισβητηθούν, διαβρώνουν τη διάθεση για συνέχιση του αγώνα.

Όπως εξήγησε ο Αυστραλός σοσιαλιστής Corey Oakley σε πρόσφατο άρθρο του "LePen και η παγκόσμια ακροδεξιά απειλή" :

Ο δεξιός λαϊκισμός, αντιθέτως, είναι ακριβώς το είδος του πράγματος που μπορεί να προκύψει ημι-οργανικά, απουσία άλλων γενεσιουργών παραγόντων. Γιατί; Επειδή, όσο «αντισυστημικές» κι αν ακούγονται, οι ακροδεξιές ιδέες βασίζονται στην «κοινή λογική» και στις εγγενείς προκαταλήψεις της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων. Εθνική υπερηφάνεια. Φόβος του ξένου. Σημαίες που κυματίζουν. Παράδοση. Όλα αυτά είναι ταυτόχρονα το ήθος που δικαιολογεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων και το λάβαρο κάτω από το οποίο η δεξιά εξεγείρεται εναντίον της.

Με άλλα λόγια, η άκρα δεξιά πιάνει το νήμα από εκεί όπου ο Trump το αφήνει.

Ο Trump καταφέρεται εναντίον της πολιτικής ορθότητας, των διεφθαρμένων ελίτ του πολιτικού κατεστημένου, των «εγκληματιών μεταναστών» και των τρομοκρατών, εναντίον της μάστιγας των συμφωνιών ελεύθερου εμπορίου και των μειούμενων ευκαιριών για τους λευκούς Αμερικανούς. Και η άκρα δεξιά προσθέτει: «Δεν θα κάτσουμε να μιλάμε μόνο για το τι συμβαίνει, θα κάνουμε κάτι γι' αυτό."

Εκείνοι που είναι ήδη γεμάτοι με φυλετικό μίσος εμπνέονται και ενθαρρύνονται από τη ρητορική του Trump και της άκρας δεξιάς για να διαπράξουν βιαιοπραγίες που πριν δεν είχαν αρκετή σιγουριά για να τις κάνουν˙ για παράδειγμα, το μαχαίρωμα στο Πόρτλαντ του Όρεγκον τριών ανδρών που υπερασπίζονταν δύο έφηβες Μουσουλμάνες που παρενοχλούσε ένας λευκός ρατσιστής ή ο φόνος του Richard Collins III στο Πανεπιστήμιο του Maryland από έναν λευκό ρατσιστή.

Κάποιοι από τους πιο πονηρούς ηγέτες της άκρας δεξιάς αποφεύγουν την αναφορά στο λευκό ρατσισμό και το ναζισμό, ακόμα κι αν οι ίδιοι και οι οπαδοί τους έχουν αυτές τις πεποιθήσεις.

Σε μια ομιλία σε νεοναζιστική συγκέντρωση στις 4 Ιουνίου στο Πόρτλαντ, ο Kyle Chapman (ο οποίος απέκτησε φήμη στην σκληροπυρηνική δεξιά όταν χτύπησε με ρόπαλο στο κεφάλι έναν αντιρατσιστή διαδηλωτή κατά τη διάρκεια οδομαχιών στο Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνιας) απέρριψε ρητά την ιδέα ενός χώρου για τους Ναζί και τους λευκούς ρατσιστές μέσα στο κίνημα της λεγόμενης «alt-right».

Από την άλλη πλευρά, τα σκληροπυρηνικά δεξιά στοιχεία του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος προσπαθούν επίσης να αξιοποιήσουν αυτά τα πολιτικά ρεύματα.

Ο James Buchal, πρόεδρος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στο Multnomah County του Πόρτλαντ, κάλεσε τους Ρεπουμπλικάνους να χρησιμοποιήσουν, για ασφάλεια, ομάδες πολιτοφυλακών όπως οι «Φύλακες του Όρκου» και οι «Τρία τοις Εκατό»(1) – οι οποίοι ακούστηκαν πολύ κατά την ακροδεξιά κατάληψη του Εθνικού Καταφυγίου Άγριας Ζωής στο Malheur πέρυσι .

Ο Buchal δήλωσε επίσης στην εφημερίδα Guardian της Βρετανίας ότι παρακολούθησε τις ακροδεξιές συγκεντρώσεις στο Πόρτλαντ στις 4 Ιουλίου, με σκοπό να βρει νεοσύλλεκτους ... για τους Ρεπουμπλικάνους του Multnomah County.

Αν και πιο ανοιχτά ναζιστικά στοιχεία όπως το «Παραδοσιακό Εργατικό Κόμμα» και ο ιδρυτής του Matthew Heimbach βγαίνουν μερικές φορές μπροστά με το ρατσισμό και τη λατρεία του Χίτλερ, ξέρουν εντούτοις πότε πρέπει να τονίσουν θέματα σχεδιασμενα για να συνδεθούν με τα συγκεκριμένα βάσανα των εργαζομένων που βρίσκονται σε κατάσταση οικονομικού άγχους .

Σύμφωνα με ένα αφιέρωμα του Guardian σχετικά με μια νεοναζιστική κινητοποίηση στο ανατολικό Κεντάκι :

Η δημόσια ομιλία του Heimbach αναφέρθηκε πολύ στον σοσιαλισμό και λίγο στις θεωρίες συνωμοσίας, καταγγέλλοντας τα εταιρικά συμφέροντα και την υποβάθμιση του περιβάλλοντος, και επιδοκιμάζοντας τα συνδικάτα και την «εθνικοποίηση των βασικών βιομηχανιών».

«Ρεπουμπλικάνοι και οι Δημοκρατικοί υποστηρίζουν τη Wall Street, υποστηρίζουν περισσότερους πολέμους, υποστηρίζουν να χυθεί το αίμα σας για χάρη τους», δήλωσε ο Heimbach. «Εμείς είμαστε εδώ για να σας πούμε: δεν χρειάζεται να επιλέξετε το μικρότερο από δύο κακά. Μπορείτε να επιλέξετε ανθρώπους που είναι στην πλευρά σας. Γιατί εμείς είμαστε εσείς. Είμαστε οι άνθρωποι μαζί με τους οποίους πηγαίνετε στην εκκλησία, τους οποίους συναντάτε στο παντοπωλείο, με τους οποίους δουλεύετε μαζί».

Σε κάποιο σημείο, οι άντρες χαιρέτησαν ναζιστικά και, επί ένα τουλάχιστον λεπτό, φώναζαν: "Χάιλ Heimbach! Χάιλ Heimbach! Χάιλ Heimbach!"

Μία από τις πιο αποτελεσματικές στρατηγικές της σκληροπυρηνικής δεξιάς εκμεταλλεύεται μια κρίσιμη αδυναμία της σημερινής αριστεράς: την υποχώρηση της διεκδίκησης δημοκρατικών αρχών όπως είναι το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου.

Όταν η αριστερά καλεί το κράτος ή άλλα ιδρύματα, όπως τα πανεπιστήμια, να απαγορεύσουν τους δεξιούς ομιλητές αντί να κινητοποιείται η ίδια για να τους αντιμετωπίσει, δίνει στη δεξιά την τέλεια ευκαιρία να παρουσιαστούν ως διωκόμενα θύματα μιας αριστερής επίθεσης .

Στη διαμάχη που ακολουθεί η δεξιά κερδίζει σε κάθε περίπτωση: αν τους αρνηθούν το βήμα επαληθεύονται οι ισχυρισμοί τους ότι αποτελούν θύματα διωγμού. Αν τους δοθεί το βήμα, μιλούν μπροστά σε ένα ευρύτερο κοινό που προσέλκυσε η διαμάχη.

Και στις δύο περιπτώσεις, η δεξιά μπορεί να διεκδικήσει την υψηλή τιμή της «υπεράσπισης της ελευθερίας του λόγου», όταν, ιστορικά, η αριστερά είναι εκείνη έχει υποστεί τις πιο καταπνικτικές αρνήσεις των δικαιωμάτων της και που έχει αγωνιστεί για να τα υπερασπιστεί από την καταστολή.

Επιπλέον, εκκλήσεις για περιορισμό της ελευθερίας του λόγου καταντούν εκκλήσεις για περιορισμό του δικαιώματος της διαμαρτυρίας και πάντοτε να κατευθύνονται πιο συστηματικά προς την αριστερά παρά προς τη δεξιά.

Αυτό εξηγεί γιατί ο δήμαρχος του Πόρτλαντ ζήτησε κατ' ιδίαν από τους ακτιβιστές να ακυρώσουν την προγραμματισμένη αντισυγκέντρωση για την ακροδεξιά συγκέντρωση της 4ης Ιουνίου για να ακολουθήσει παρόμοια δημόσια έκκληση – προτροπή του Jesse Jackson προς την αριστερά.

Το φιλελεύθερο επιχείρημα κατά της αντιδιαδήλωσης είναι ότι τραβάει την προσοχή που επιδιώκει η δεξιά. Αλλά αυτό είναι λανθασμένο. Η δεξιά προτιμά να κάνει τις διαδηλώσεις της ανενόχλητα, ειδικά επειδή επιδιώκει να επανανομιμοποιηθεί και να χτίσει μια κοινωνική βάση. Οι μαζικές κινητοποιήσεις της αριστεράς δείχνουν στους πιθανούς νεοσύλλεκτους της δεξιάς ότι αντιμετωπίζουν έντονη αντίθεση σε ολόκληρη την κοινωνία.

Η κοινότητα κοινωνικής δικαιοσύνης του Πόρτλαντ, αρνούμενη να λυγίσει μπροστά στις εκκλήσεις για αποστράτευση, πρόσφερε μεγάλη υπηρεσία στην αριστερά. Έδειξε ότι η άκρα δεξιά δεν θα μείνει αναπάντητη, ακόμα και αν οι αξιωματούχοι της πόλης το προτιμούν, δημιουργώντας ένα χώρο όπου οι φωνές των ανθρώπων μπόρεσαν να ακουστούν, παρά τον κατανοητό φόβο που πολλοί αισθάνθηκαν μπροστά στη μανία του λευκού ρατσισμού.

Αυτός ο φόβος μπορεί να επιδεινωθεί από την τακτική που ακολουθούν κάποιοι στην αριστερά - γνωστοί ως «Antifa» ή Black Bloc - οι οποίοι επιδιώκουν οδομαχίες με τους νεοναζί.

Αν και η προσέγγιση αυτή έρχεται φαινομενικά σε αντίθεση με την φιλελεύθερη στάση της μη διαμαρτυρίας ή της διαμαρτυρίας σε μεγάλη απόσταση από την άκρα δεξιά, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι το ίδιο - δηλαδή, να υπονομεύεται η βάση για μια μαζική κινητοποίηση ενάντια στην άκρα δεξιά από ανθρώπους που μπορούν και πρέπει να οργανωθούν για να αντιμετωπίσουν τους φασίστες.

Η φιλελεύθερη και η Αντίφα θέση έχουν και μια άλλη ομοιότητα: οι επιφανειακές εξηγήσεις τους για το από πού προέρχεται η άκρα δεξιά και πώς καταπολεμάται.

Αν η συνήθης φιλελεύθερη εξήγηση για τη σκληροπυρηνική δεξιά είναι το ψευδές στερεότυπο του «νότιου χωριάτη» ή του «αμόρφωτου Αμερικανού εργάτη», οι Antifa έχουν την ίδια μεν άποψη, αλλά καταλήγουν σε διαφορετικό συμπέρασμα, ότι δηλαδή η καλύτερη απάντηση είναι να τους σπάσουν το κεφάλι.

Το πρόβλημα είναι ότι οι τακτικές των οδομαχιών δεν αρκούν για να σταματήσουν την ακροδεξιά.

Η άνοδός της δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας ειδικής αμερικανικής καθυστέρησης ή τάσης προς το ρατσισμό. Αυτό που βλέπουμε στις ΗΠΑ είναι μέρος ενός διεθνούς φαινομένου, που υπάρχει επίσης στην Ελλάδα , τη Βρετανία, τη Γερμανία και τη Γαλλία. Στις Φιλιππίνες, μια φιγούρα που μοιάζει με τον Trump, ο Rodrigo Duterte, έχει πρόσφατα εκλεγεί πρόεδρος.

Η ανάπτυξη της δεξιάς είναι η συνέπεια μιας οικονομικής κρίσης που οδήγησε στην πτώση του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης, ενώ παράλληλα έκανε τους πλούσιους πιο πλούσιους παρά ποτέ. Το πολιτικό κατεστημένο, είτε κεντροαριστερό είτε κεντροδεξιό, δεν διαθέτει καμία απάντηση σε αυτή την κρίση.

Η αριστερά πρέπει λοιπόν να επιδιώξει να εκπαιδεύσει μια νέα γενιά γύρω από την ανάγκη να αμφισβητήσει την άκρα δεξιά μέσω της μαζικής κινητοποίησης. Αυτό πρέπει να περιλαμβάνει την εκπαίδευση γύρω από τους αγώνες του παρελθόντος, όπως η καταπολέμηση του φασισμού στη Γερμανία , καθώς επίσης και συζητήσεις και διάλογο σχετικά με τη στρατηγική και την τακτική στο εδώ και στο τώρα.

Και φυσικά, σημαίνει προσπάθεια κινητοποίησης της μεγαλύτερης δυνατής απάντησης οπουδήποτε και παντού, η άκρα δεξιά προσπαθεί να κινητοποιήσει.

Η άκρα δεξιά θέλει να ελέγξει τους δρόμους μέσω της τρομοκράτησης και του φόβου και, με τον Trump στο Λευκό Οίκο, έχουν έναν εκπρόσωπο ο οποίος συνεχώς διαλαλεί την ατζέντα τους.

Η δική μας πλευρά πρέπει να προετοιμαστεί για μια περίοδο μηνών ή ακόμη και ετών, όπου η ακροδεξιά θα παρουσιάζει μια συνεχή απειλή.

Τελικά, είναι απαραίτητη η οικοδόμηση μιας αξιόπιστης πολιτικής εναλλακτικής λύσης απέναντι στην αύξηση της ανισότητας, της λιτότητας και της απελπισίας. Ένας αγώνας βασισμένος στην πολυφυλετική ενότητα της εργατικής τάξης μπορεί να αμβλύνει την αίσθηση της απελπισίας που τροφοδοτεί τη σκληροπυρηνική δεξιά και μπορεί να κατευθύνει τη δικαιολογημένη πικρία των ανθρώπων στους πραγματικούς εχθρούς: την Εταιρική Αμερική και τους πολιτικούς που αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους αντί για πραγματικές λύσεις;. 

Σημειώσεις

(1) Το όνομά τους αναφέρεται στο 3% του αμερικανικού πληθυσμού που υποτίθεται ότι σήκωσε τα όπλα εναντίον των Άγγλων στον πόλεμο της εθνικής ανεξαρτησίας. Στην πραγματικότητα αυτό το ποσοστό ανερχόταν στο 15%.