Κούβα: Οι Λόγοι για μια Κριτική Υποστήριξη

Με αφορμή το θάνατο του Κουβανού επαναστάτη  Fidel Castro δημοσιεύουμε ένα άρθρο γραμμένο από τον  Daniel Bensaid και τη Janette Habel *
Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στη Λιμπερασιόν της 17ης Απριλίου 1990.

Μετάφραση: Παραναγνώστης 

Μετά την πτώση των γραφειοκρατικών δικτατοριών στην Ανατολική Ευρώπη, όλα τα μάτια στρέφονται προς την Κούβα, που έχει πια περιγραφεί από τον Τζορτζ Μπους ως «ο τελευταίος των δεινοσαύρων». Ο Φιντέλ Κάστρο, το πολιτικό και ηθικό κύρος του οποίου διέλαμψε πολύ πιο πέρα ​​από τη Λατινοαμερικανική ήπειρο, όταν έμπαινε επικεφαλής της εκστρατείας κατά της πληρωμής του χρέους και δημοσίευε το βιβλίο των συνεντεύξεών του με τον βραζιλιάνο ιερέα Frei Beto, λογαριάζεται σήμερα πια από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης όχι μόνο σαν αρχαϊκός caudillo και πεισματάρης, αλλά ορθά κοφτά ως δικτάτορας ή ακόμα και τροπικό αντίγραφο του Τσαουσέσκου. Δεν έχουμε εδώ ένα ζήτημα απλής αλλαγής της εικόνας, αλλά μιας εκστρατείας και ενός διακυβεύματος. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν ποτέ αποδεχθεί την ύπαρξη της επαναστατικής Κούβας μέσα στα χωράφια τους. Δεδηλωμένος στόχος τους, που αναμεταδίδεται από το εκατομμύριο των αντικαστρικών Κουβανών προσφύγων στο Μαϊάμι, παραμένει η επανάκτηση του «πρώτου ελεύθερου εδάφους της Λατινικής Αμερικής». Αυτό το σχέδιο τώρα πια κερδίζει αξιοπιστία. Διεθνώς, η Κούβα είναι τραγικά μόνη.