Το Όχι του Φωτός, το Ναι του Σκότους και η Κάλπη του Σεπτέμβρη

Robert Louis Balfour Stevenson
συγγραφέας του «Η Παράξενη
Υπόθεση του Δρ Τζέκυλ
και του κ. Χάιντ»

Τις μέρες που ακολούθησαν την 5η Ιούλη, αρκετοί ήταν εκείνοι που σε διάφορους τόνους αναφέρθηκαν στην Παράξενη Υπόθεση του Εργατικού ΟΧΙ και του Αριστερού ΝΑΙ. Μιλούσαν τότε για εμβρόντητους ψηφοφόρους, παγωμένους διαδηλωτές, προδομένους αριστερούς. Αυτή η απορία του ταξικού μπλοκ όπως εκφράστηκε στην κάλπη του δημοψηφίσματος, ερμηνεύτηκε εν πολλοίς ως ένα τεχνητό ή καλύτερα, ως εξωτερικό προς αυτό το μπλοκ, αδιέξοδο. Κοντολογίς η κυρίαρχη αφήγηση λέει πως ο λαός καλά το πήγαινε, έβλεπε, από το ύψος του ΟΧΙ  του, στον ορίζοντα ακόμα και την έξοδο από την ΕΕ. Αλλά τα «λάθη» η «αδιέξοδη στρατηγική» ή η «προδοσία» εντέλει του ΣΥΡΙΖΑ είτε ως η αντικειμενικά αναγκαία έκβαση της στρατηγικής του, είτε ως απλή έλλειψη προσωπικού ηθικού αναστήματος, ήταν εκείνα που προέβαλαν το ανυπέρβλητο εμπόδιο του 3ου μνημονίου στο δρόμο της λαϊκής βούλησης. Μπροστά σε αυτό το «φυσικό» εμπόδιο το ρεύμα του ΟΧΙ έμεινε μεν ενεό αλλά αυτό δεν θα μπορούσε να διαρκέσει παρά μόνο για λίγο. Το πολύ μέχρι τις 20 του Σεπτέμβρη.....

Τον Απρίλη του 1917,  η κατάσταση στην επαναστατημένη Ρωσία ήταν εξαιρετικά περίπλοκη. Υπήρχαν τα Σοβιέτ, ένα σε εμβρυακή μορφή «κράτος τύπου Παρισινής Κομμούνας» παράλληλα με ένα παραπαίον αστικό κράτος κάτω από μία αριστερή κυβέρνηση. Ήταν τότε που οι μάζες και ο Λένιν είδαν μπροστά τους τη διέξοδο της Ρωσικής εκδοχής της διαρκούς επανάστασης, του «Όλη η Εξουσία στα Σοβιέτ». Εκείνη λοιπόν την εποχή ο Λένιν βλέποντας τα Σοβιέτ να δίνουν χώρο και εξουσίες στην αστική τάξη μέσω της λεγόμενης «προσωρινής κυβέρνησης» του Κερένσκυ αναρωτιέται σε τι οφείλεται η ενδοτικότητα των Σοβιέτ:
«Μήπως επειδή οι Τσχείτζε, Τσερετέλι, Στεκλόφ και Σία κάνουν «λάθος»; Ανοησίες. Έτσι μπορεί να σκέπτεται ένας Φιλισταίος, όχι όμως ένας μαρξιστής. Η αιτία είναι η ανεπαρκής συνειδητότητα και οργάνωση των προλεταρίων και των αγροτών. Το «λάθος» των προαναφερόμενων αρχηγών βρίσκεται στη μικροαστική τους θέση, στο ότι συσκοτίζουν τη συνείδηση των εργατών, αντί να τη φωτίζουν, σπέρνουν μικροαστικές αυταπάτες, αντί να τις διαλύουν,δυναμώνουν την επιρροή της αστικής τάξης στις μάζες, αντί να λυτρώνουν τις μάζες από την επιρροή αυτή.»[η έντονη γραφή δική μου]

Εκατό χρόνια μετά στην Ελλάδα του 2015 κάποιοι αναρωτιόνται ακόμα αν φταίει απλώς τακτική ή έστω η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ.  Χωρίς να τους περνάει από το μυαλό ότι οι ρεφορμιστές κάνουν απλώς τη δουλειά τους και ότι οι μάζες μαθαίνουν από την πείρα τους. Η οριστική ήττα του ΟΧΙ την επαύριο του δημοψηφίσματος δεν ήταν παρά τα δίδακτρα που απαίτησε η ιστορία από την ελληνική εργατική τάξη για το πρώτο μάθημα της πανηγυρικής διάψευσης των κοινοβουλευτικών της αυταπατών. Ό,τι κι αν τσαμπουνάει ο Λαφαζάνης, το ΟΧΙ είχε  ηττηθεί πολύ πριν το εκλογικό αποτέλεσμα της 20ης Σεπτέμβρη καταγράψει τη νίλα του. Και άρα το σύνθημα «ΟΧΙ μέχρι τέλους»  ήταν παντελώς άσχετο με την πολιτική κατάσταση της εκλογικής περιόδου. Η εργατική τάξη της 5ης Ιούλη έχει και πάλι κατακερματιστεί. Η αστάθεια όμως της πολιτικής κατάστασης που τροφοδοτείται από τη Μεγάλη Καπιταλιστική Κρίση θα φέρει νέους εργατικούς αγώνες. Σε αυτούς τους αγώνες η εργατική τάξη μπορεί να χρησιμοποιήσει τη σοφία που απέκτησε με τίμημα το 3ο Μνημόνιο. Και εναπόκειται στο φορέα αυτής της συλλογικής μνήμης, στην επαναστατική αριστερά, να προτάξει τον αντικοινοβουλευτισμό της απέναντι στην ανάθεση και στον κοινοβουλευτικό κρετινισμό, την ουτοπία της εργατικής υπόθεσης απέναντι στο «ρεαλισμό» της υποταγής στην υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, τα μνημόνια, τον κοινωνικό κανιβαλισμό.

Καπιταλισμός και Εργατική Μετανάστευση

Δημοσιεύτηκε στο  Za Pravdu No. 22, 29 Οκτωβρίου, 1913

Μετάφραση από τα Αγγλικά :  Παραναγνώστης

Ο καπιταλισμός έχει δημιουργήσει μια ειδική μορφή μετανάστευσης των εθνών. Οι ραγδαία αναπτυσσόμενες βιομηχανικές χώρες, εκμηχανίζοντας την παραγωγή σε μεγάλη κλίμακα και εκτοπίζοντας τις καθυστερημένες χώρες από την παγκόσμια αγορά, αυξάνουν τους μισθούς στη χώρα τους πάνω από το μέσο όρο και έτσι προσελκύουν εργάτες από τις καθυστερημένες χώρες.

Εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες ξενιτεύονται έτσι, εκατοντάδες και χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Ο αναπτυγμένος καπιταλισμός τούς τραβά βίαια στην τροχιά του, τους αποσπά από τις απόμακρες περιοχές όπου ζουν, τους καθιστά συμμέτοχους της κοσμοϊστορικής κίνησης και τους φέρνει πρόσωπο με πρόσωπο με την ισχυρή, ενωμένη και διεθνή τάξη των εργοστασιαρχών.

Δεν μπορεί να υπάρξει καμία αμφιβολία ότι μόνο η έσχατη ένδεια αναγκάζει τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν την γενέθλια γη τους, και ότι οι καπιταλιστές εκμεταλλεύονται τους μετανάστες εργάτες με τον πιο επαίσχυντο τρόπο. Αλλά μόνο αντιδραστικοί μπορούν να κλείνουν τα μάτια τους στην προοδευτική σημασία της σύγχρονης αυτής μετανάστευσης των εθνών. Η χειραφέτηση από το ζυγό του κεφαλαίου είναι αδύνατη χωρίς την παραπέρα ανάπτυξη του καπιταλισμού και χωρίς την ταξική πάλη που βασίζεται σ' αυτήν. Και σ' αυτήν ακριβώς την πάλη τραβάει ο καπιταλισμός τις μάζες των εργαζομένων ολόκληρου του κόσμου, ανατρέποντας τις απαρχαιωμένες και ξεπερασμένες συνήθειες της τοπικής ζωής, τους εθνικούς φραγμούς και τις προκαταλήψεις, συνενώνοντας εργάτες απ' όλες τις χώρες σε τεράστιες φάμπρικες και ορυχεία στην Αμερική, τη Γερμανία, και ούτω καθεξής.

Στον Έβρο, Αστυνομία και Στρατός Στήνουν Καρτέρι στους Πρόσφυγες

 Αναδημοσίευση από την Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση

Καλούμε τα κοινωνικά κινήματα να μπουν μπροστά και να προστατεύσουν τους Πρόσφυγες.
 
Μια νέα εκδοχή της κτηνωδίας που παρακολουθούμε όλο αυτό το διάστημα στα εσωτερικά και εξωτερικά σύνορα της Ε.Ε., όπου τα πτώματα προσφύγων συσσωρεύονται από κάτω από τα τείχη της Ευρώπης Φρούριο που ενεργοποίησε τα δόγματα άμυνας-ασφάλειας κατά των ασύμμετρων απειλών (βλέπε πρόσφυγες), παρέταξε τις στρατιωτικές της δυνάμεις και έκανε μια ασύλληπτη επίδειξη πυγμής και στυγνής αστυνομικής βαρβαρότητας, σε αγαστή συνεργασία με την Ακροδεξιά, θα δούμε στον Έβρο.
Εκεί, στο Τείχος του Αίσχους στον Έβρο, που σήκωσαν ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και ξανασήκωσαν ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το οποίο  ευθύνεται για τα τρομερά εγκλήματα κατά των προσφύγων καθημερινά στο Αιγαίο,  αποτελώντας την πρώτη γραμμή άμυνας της Ευρώπης Φρούριο απέναντι κυρίως στους πρόσφυγες πολέμου από την Συρία.

Εκλογική διακήρυξη της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος

Στηρίζουμε – Ψηφίζουμε ΑΝΤΑΡΣΥΑ - εκλογική συνεργασία με το ΕΕΚ

 

Άλλη μια κυβέρνηση κατέρρευσε, για τον ίδιο λόγο που κατέρρευσαν και όλες οι προηγούμενες. Επειδή η κρίση του καπιταλισμού όχι μόνο δεν ξεπεράστηκε, αλλά γίνεται βαθύτερη. Επειδή οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι καπιταλιστές απαιτούν όλο και μεγαλύτερες θυσίες των εργαζομένων στο βωμό του συστήματος που εξασφαλίζει τα κέρδη τους. Αλλά και επειδή οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες, οι άνεργοι και οι άνεργες, τα φτωχά στρώματα δεν μπορούν να δεχτούν άλλες τέτοιες θυσίες. Ας μην έχει η επόμενη κυβέρνηση, όποια και να είναι αυτή, καμία ελπίδα ότι το κίνημα θα την αφήσει να στεριώσει περισσότερο από τις προηγούμενες.

Μαυρίζουμε την κυβέρνηση του μνημονίου

Αγνοώντας προκλητικά το κίνημα και το συντριπτικό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συμφώνησε, σχεδίασε και ψήφισε το 3ο μνημόνιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε να επιβάλει ένα τεράστιο πακέτο μέτρων, περικοπών και ιδιωτικοποιήσεων για λογαριασμό των αφεντικών της Ελλάδας και της Ευρώπης. Ανέλαβε να το περάσει σε συνεργασία με τους εθνικιστές δεξιούς κυβερνητικούς εταίρους του Καμένου και με τα παλιά αστικά μνημονιακά κόμματα, τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. Και ανέλαβε να το επιβάλει με κάθε μέσο, έτσι όπως γίνονται αυτές οι δουλειές: με καταστολή, αστυνομική βία και δίκες εναντίον των αγωνιστών και αγωνιστριών που αντιτάχθηκαν στο νέο μνημόνιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ γελοιοποίησε κάθε ελπίδα που είχε επενδυθεί πάνω του και τιμώρησε σκληρά όσους και όσες πίστεψαν ότι απλώς και μόνο με την ψήφο τους μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα και να σωθούν.

Αντιλιτότητα ή Αντικαπιταλισμός;

Μεταφράζουμε εδώ μια τοποθέτηση των συντρόφων της τάσης CLAIRE του γαλλικού NPA η οποία αποδίδει την θέση αντιλιτότητας, «Austerexit», των Besancenot-Νταβανέλου-Urban στην υιοθέτηση της αντίληψης των ρεφορμιστών για την τρέχουσα μεγάλη καπιταλιστική κρίση. Την επιμονή τους συγκεκριμένα να την αναλύουν ως κρίση υποκατανάλωσης.

Αυτό είναι αληθές, έτσι όπως διατυπώθηκε από τους τρεις στο mediapart και διαβάσαμε στα ελληνικά στην Εφημερίδα των Συντακτών. Τα πράγματα όμως είναι πολύ πιο σοβαρά. Πρόκειται μάλλον για υιοθέτηση του Κεϋνσιανισμού ως του μόνου ρεαλιστικού θεωρητικού εργαλείου για την «αριστερά». Όπως ακριβώς το θέτει και ο επί των οικονομικών γκουρού της Λαϊκής Ενότητας Λαπαβίτσας στο Jacobin : «Ας είμαι καθαρός επ' αυτού. Ο Κέυνς και ο Κεϋνσιανισμός παραμένουν δυστυχώς τα πιο ισχυρά εργαλεία που διαθέτουμε, ακόμη και ως μαρξιστές, για να διαχειριστούμε ζητήματα πολιτικής στο εδώ και τώρα. Η Μαρξιστική παράδοση είναι πολύ ισχυρή για την αντιμετώπιση μεσοπρόθεσμων ή μακροπρόθεσμων ζητημάτων και για την κατανόηση των ταξικών και των κοινωνικών διαστάσεων των οικονομικών και φυσικά της κοινωνίας εν γένει. Δεν υπάρχει σύγκριση στα πεδία αυτά.

Αλλά όταν έχεις να κάνεις με πολιτική στο εδώ και στο τώρα, δυστυχώς ο Κέυνς και ο Κεϋνσιανισμός παραμένει ένα πολύ σημαντικό σύνολο ιδεών, εννοιών και εργαλείων ακόμα και για μαρξιστές. Αυτή είναι η πραγματικότητα.»

John Meynard Keynes

Φαίνεται λοιπόν, πως δεν είναι απλώς μια θεωρία υποκατανάλωσης εκείνο που θολώνει το αντικαπιταλιστικό πρόταγμα, αλλά το γεγονός ότι η «παλιά κεϋνσιανή κασέλα» φαντάζει σε κάποιους επαναστατική.

Στην πραγματικότητα και στην περίπτωση της ΔΕΑ (και της λαϊκής Ενότητας) αλλά και στο εσωτερικό του NPA και φυσικά των PODEMOS, έχουν επαληθευτεί οι χειρότεροι φόβοι του Daniel Bensaïd όταν πριν από 6 χρόνια έγραφε στο Keynes, et après ? :

«Μπροστά στη βιαιότητα της κρίσης και στην απελπισία των ρεφορμιστών χωρίς μεταρρυθμίσεις, ορισμένα από τα μέτρα που περιλαμβάνονται στην παλιά κεϋνσιανή κασέλα μπορεί να φαίνονται σε κάποιους σχεδόν επαναστατικό θράσος. Σε ένα τέτοιο σημείο ώστε κανείς τους δεν βλέπει τη δυνατότητα μιας στρατηγικής συμμαχίας μεταξύ κεϋνσιανών ρεφορμιστών και επαναστατών κομ­μουνιστών. Χάνεται από τα μάτια μας το ουσιώδες. Όταν οι επιζώντες μιας ρεφορμιστικής Αριστεράς σχε­διάζουν μια κεϋνσιανή Ευρωπαϊκή εναλλακτική στο φιλελευθερισμό, είναι δυνατόν να βαδίσου­με για λίγο μαζί, αν είναι πραγματικά έτοιμοι να αγωνιστούν για να βγούμε από τις ισχύουσες ευρωπ­αϊκές συνθήκες, για να καθιερωθούν ευρωπαϊκά κοινωνικά πρότυπα για το μισθό, την απα­σχόληση, την κοινωνική προστασία, το εργατικό δίκαιο, για να προωθηθεί μια ισχυρά αναδιανεμη­τική φορο­λογική εναρμόνιση ή για να κοινωνικοποιηθούν τα μέσα παραγωγής και ανταλλαγής που απαιτού­νται για την κατασκευή ευρωπαϊκών δημόσιων υπηρεσιών στον τομέα της ενέργειας, των μεταφο­ρών, των τηλεπικοινωνιών. Αλλά αυτό θα απαιτούσε μια πολιτική κατά 180⁰ αντίθετη προς όσα, εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα, έχουν κάνει όλες οι αριστερές κυβερνήσεις στην Ευρώπη στις οποί­ες έχουν ως επί το πλείστον ενεργά συμμετάσχει.