Τον πρώτο χρόνο της Συριακής εκδοχής της λεγόμενης «Αραβικής άνοιξης» και καθώς τα μαντάτα για το μακέλεμα του Συριακού λαού από το καθεστώς Άσσαντ σωρεύονταν, γίναμε μάρτυρες μιας αντιιμπεριαλιστικής υστερίας ενός μέρους της αριστεράς. Μπορεί κανείς να ανατρέξει για παράδειγμα στις «εμβριθείς μαρξιστικές αναλύσεις» από την πλευρά του μ-λ ΚΚΕ και την πένα του Γιώργου Σόφη.
Οι εξεγερμένοι θεωρήθηκαν συλλήβδην πράκτορες και πιόνια του νατοϊκού παράγοντα και η ίδια η εξέγερση, οργανωμένο πρόσχημα για την επικείμενη επίθεση του Αμερικανικού ιμπεριαλισμού ενάντια στο καθεστώς Άσσαντ που αντιπροσώπευε ίσως κάποια αντιιμπεριαλιστική εθνική αστική τάξη. Με μια τρομακτική ευκολία έδωσαν τότε στην οικογένεια των Άσσαντ συγχωροχάρτι για τα εγκλήματά της, την φρικαλέα καταπίεση της εργατικής τάξης και την αδυσώπητη εθνική-θρησκευτική καταπίεση που το καθεστώς της είχε επιβάλει.
Οι εξεγερμένοι θεωρήθηκαν συλλήβδην πράκτορες και πιόνια του νατοϊκού παράγοντα και η ίδια η εξέγερση, οργανωμένο πρόσχημα για την επικείμενη επίθεση του Αμερικανικού ιμπεριαλισμού ενάντια στο καθεστώς Άσσαντ που αντιπροσώπευε ίσως κάποια αντιιμπεριαλιστική εθνική αστική τάξη. Με μια τρομακτική ευκολία έδωσαν τότε στην οικογένεια των Άσσαντ συγχωροχάρτι για τα εγκλήματά της, την φρικαλέα καταπίεση της εργατικής τάξης και την αδυσώπητη εθνική-θρησκευτική καταπίεση που το καθεστώς της είχε επιβάλει.
