Το Παγκόσμιο Κύπελο της Εργασίας Σκλάβων
Αναδημοσίευση από το Leftvoice
του Santiago Montag
Ο πλούτος και η ισχύς του Κατάρ χτίστηκαν με την εργατική δύναμη των μεταναστών εργατών στις κατασκευές, οι οποίοι μοχθούν μέσα σε συνθήκες μισο-δουλείας.
Το Παγκόσμιο Κύπελο ξεκίνησε στο Κατάρ την Κυριακή, συνοδευόμενο από ένα πυρετό στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Αλλά ελάχιστα έως τίποτα δεν λέγονται για το διαβόητο εκμεταλλευτικό καθεστώς της χώρας. Τα συνδικάτα και τα πολιτικά κόμματα απαγορεύονται και η ελευθερία του Τύπου είναι περιορισμένη, πόσο μάλλον οι δημοκρατικές ελευθερίες. Στις 5 Αυγούστου 2019, χιλιάδες εργάτες οικοδόμοι κέρδισαν μια απεργία ενάντια στις βάναυσες συνθήκες εργασίας και τους απλήρωτους μισθούς. Αυτό σηματοδότησε την αρχή διάφορων διαδηλώσεων που έγιναν τα προηγούμενα χρόνια στα εργοτάξια για τα στάδια και για τις υποδομές του Παγκόσμιου Κυπέλλου.
Η FIFA έχει μια μακρά ιστορία ως ένα πεδίο μάχης για πολιτική επιρροή. Ο Μπενίτο Μουσολίνι αγόρασε ψήφους για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1934 προκειμένου να νομιμοποιήσει τη φασιστική του δικτατορία στην Ιταλία. Για τις χώρες του Κόλπου, ο αθλητισμός είναι ένα μέσο να βελτιώσουν τη φήμη του, να αυξήσουν τη διεθνή πολιτική επιρροή τους και να προσελκύσουν επενδύσεις με τη διοργάνωση μεγάλων διαγωνισμών στον τομέα των μέσων ενημέρωσης. Έχουν επίσης αγοράσει συλλόγους κύρους, όπως τη Manchester City και τη Paris Saint-Germain, και χορηγούν τόσο την FC Barcelona όσο και τη FIFA. Πώς όμως μια χώρα που έχει το ένα τρίτο του μεγέθους του Πουέρτο Ρίκο κατάφερε να φτάσει σε αυτή τη θέση στον γεωπολιτικό στίβο;
Από παραγωγοί μαργαριταριών κατασκευαστές Ferrari
Το Κατάρ ήταν βρετανική αποικία μέχρι το 1971, διάσημο για την παραγωγή μαργαριταριών και τη βαθιά φτώχεια του και για το ότι φιλοξενούσε τις πιο ριζοσπαστικές πτέρυγες του Ισλάμ. Από τη δεκαετία του 1990, ωστόσο, η ανάπτυξή του ήταν ραγδαία. Θεμελιώδη ρόλο σε αυτό αποτέλεσαν οι σχέσεις του με τις ΗΠΑ, που ενεπλάκησαν στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου (1990-91). Το Κατάρ έπαιξε βασικό ρόλο στην υποστήριξη του ιμπεριαλισμού παραχωρώντας τη βάση al-Udeid της Πολεμικής Αεροπορίας των Ενόπλων Δυνάμεων του, που βρίσκεται 32 χιλιόμετρα από τη Ντόχα. Αυτή η βάση, η οποία στεγάζει περίπου 5.000 στρατιώτες, έχει από τότε χρησιμοποιηθεί στις περισσότερες στρατιωτικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, από την εισβολή στο Ιράκ το 2003 έως τις σημερινές εντάσεις με το Ιράν.
