του Doug Enaa Greene
Σήμερα συμπληρώνονται 100 [101] χρόνια από τη δολοφονία της Ρόζα Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ από τα αποσπάσματα θανάτου που εξαπέλυσε η σοσιαλδημοκρατία για να συντρίψουν την Εξέγερση των Σπαρτακιστών στο Βερολίνο.
Η Ρόζα Λούξεμπουργκ είναι πιθανώς μία από τους λίγους κομμουνιστές που συγκεντρώνει την σχεδόν καθολική επιδοκιμασία της αριστεράς (ίσως ο Τσε και ο Γκράμσι να εξαντλούν τον κατάλογο) και όποια σκληρή και δικαιολογημένη κριτική και να κάνουμε για συγκεκριμένες ιδέες και πράξεις της, είναι αδύνατο να αρνηθούμε ότι έζησε και πέθανε σαν επαναστάτρια. Η τελευταία της πράξη ήταν να δώσει τη ζωή της σε μια απόλυτη πράξη αλληλεγγύης προς τη Ρωσική Επανάσταση για να την κάνει πραγματικά παγκόσμια, διαδίδοντας τη στη Γερμανία.
Το λέω αυτό γιατί είναι σημαντικό να τονιστεί. Η Ρόζα δεν ήταν μια εκδοχή του 1910 της AOC ή του Bernie Sanders. Στην πραγματικότητα, ολόκληρη τη ζωή της αντιμαχόταν τον ρεφορμισμό που αυτοί αντιπροσωπεύουν. Η Λούξεμπουργκ επέκρινε έντονα τον ρεφορμισμό και τον ρεβιζιονισμό. Οι σημερινοί σοσιαλδημοκράτες δεν μπορούν επ’ ουδενί να τη διεκδικήσουν, χωρίς να ξεπέσουν σε φτηνιάρικη αισθητική. Ύψωσε βροντερή και ανελέητη τη φωνή της ενάντια στους φτηνούς συμβιβασμούς που χαρακτηρίζουν τον οπορτουνισμό. Αρνήθηκε να δεχτεί τον «ρεαλισμό» της σοσιαλδημοκρατικής συνθηκολόγησης με τον ιμπεριαλισμό˙ αντίθετα αγωνίστηκε εναντίον του με όλη την καρδιά και όλη την ψυχή της. Το όραμά της για τον σοσιαλισμό δεν ήταν κάποιος καλός καπιταλισμός αλλά το τέλος του καπιταλισμού, το τέλος των αντιδημοκρατικών θεσμών και η εγκαθίδρυση της αληθινής εξουσίας του λαού.
Λοιπόν, ναι, να θυμόμαστε τη Λούξεμπουργκ και τους συντρόφους της που έδωσαν τόσα πολλά σε μας και στην κοινή μας υπόθεση. Τους οφείλουμε να τους θυμόμαστε σήμερα, αύριο και καθημερινά και να μην τους επικαλούμαστε προδίδοντας την πολιτική και το όραμά τους αλλά να παραμείνουμε πιστοί σε αυτό το όραμα χτίζοντας πάνω σε ό,τι καλύτερο εκπροσωπούσε η Λούξεμπουργκ.
