Κάλεσμα οργάνωσης κοινών δράσεων για την 25η Νοέμβρη
Η φετινή 25η Νοέμβρη μάς βρίσκει εν μέσω μιας παγκόσμιας πανδημίας που σε κάθε γωνιά του πλανήτη τα κράτη φροντίζουν να τη διαχειρίζονται ώστε να ρίχνουν τα βάρη της στις ήδη πληττόμενες και περιθωριοποιημένες κοινωνικές ομάδες. Γι’ ακόμα μία φορά αποτυπώνεται ότι η ζωή των φτωχών εργαζομένων, των ανέργων, των μεταναστ(ρι)ών και των προσφυγισσών, των τοξικοεξαρτημένων, των πληθυσμών που εξοβελίζονται από την ορατότητα των πόλεων, και κάθε λογής αόρατων σωμάτων αξίζει λιγότερο από τη ζωή των «κανονικών» πολιτών.
Έτσι, για όλες αυτές τις ομάδες, η πανδημία σήμερα σημαίνει αδυναμία πρόσβασης σε δομές υγείας και σε μια στοιχειώδη υγειονομική ασφάλεια, σημαίνει αστεγία και ανεργία, σημαίνει εργασία στις πιο σκληρές και υγειονομικά ανασφαλείς συνθήκες, σημαίνει ανύπαρκτα ΜΜΜ και στρίμωγμα στα βαγόνια του μετρό, σημαίνει αόρατη ζωή και αόρατο θάνατο.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, αναδεικνύεται άλλη μια όψη της υγειονομικής κρίσης, δηλαδή μιας εκδοχής πολιτικής κρίσης: η κρίση φροντίδας και η μετακύλιση του βάρους της κοινωνικής αναπαραγωγής εξολοκλήρου στις πλάτες των θηλυκών σωμάτων, τα οποία όχι μόνο οφείλουν να βρεθούν στην πρώτη γραμμή της παραγωγής με κίνδυνο τη ζωή τους (νοσηλεύτριες, ταμίες, καθαρίστριες), αλλά θεωρούνται και απολύτως υπεύθυνα για τη διασφάλιση της υγείας και της ζωής των μελών της οικογένειάς τους. Είτε εργαζόμενες είτε άνεργες, οι γυναίκες επιχειρείται να ταυτιστούν γι’ ακόμα μία φορά με το σπίτι και να εγκλωβιστούν μέσα σε αυτό.
Έτσι, τα θηλυκά σώματα γίνονται ξανά πεδία έκφρασης της έμφυλης βίας είτε αυτή αφορά την αναγκαστική και απλήρωτη εργασία-φροντίδα στο σπίτι είτε παίρνει τη μορφή της πιο ακραίας μορφής σεξισμού και κυριαρχίας, τη σωματική και λεκτική βία που μπορεί να φτάσει μέχρι τη γυναικοκτονία.
Γιατί ξέρουμε πολύ καλά ότι και στην Ελλάδα χιλιάδες γυναίκες βρέθηκαν εγκλωβισμένες σε κακοποιητικά σπίτια, χωρίς καμία διέξοδο, ενώ το κράτος πρόνοιας κατέρρεε και τις άφηνε απροστάτευτες, χωρίς κανένα μέτρο φροντίδας από το κράτος. Η πολυδιαφημισμένη γραμμή του 15900 φάνηκε σε αρκετές περιπτώσεις αδύναμη να ανταποκριθεί στις αυξημένες κλήσεις για αναφορά περιπτώσεων ενδοοικογενειακής βίας, ενώ είχε κόστος η κλήση από κινητά τηλέφωνα απαγορεύοντας σε πολλές γυναίκες την πρόσβαση. Παράλληλα, ξεκίνησε να εφαρμόζεται το τμήμα του ποινικού κώδικα που αφαιρεί την αυτόφωρη διαδικασία σε περίπτωση παραβίασης των περιοριστικών μέτρων, αφήνοντας τις γυναίκες που έχουν κερδίσει περιοριστικά μέτρα έναντι των κακοποιητών τους εκτεθειμένες. Ένα σημαντικό ερωτηματικό παραμένει για το κατά πόσο λειτούργησαν και συνεχίζουν να λειτουργούν τα από πριν υποστελεχωμένα κέντρα κακοποιημένων γυναικών.
Στο ίδιο πλαίσιο, χιλιάδες ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα υπέστησαν τη βία του εγκλεισμού σε κακοποιητικά σπίτια, την περιθωριοποίηση και την απομόνωση, ενώ ταυτόχρονα αντιμετώπισαν την υποτίμηση των αναγκών τους ως πολυτέλεια σε περίοδο κρίσης. Την ίδια στιγμή, εκατοντάδες σεξεργάτριες εξωθήθηκαν στην ανεργία και ως εκ τούτου πολύ συχνά στην παράνομη εργασία, που τις εξέθεσε σε υπερπολλαπλάσιο βαθμό στον κίνδυνο της κακοποίησης, που αντιμετωπίζουν έτσι κι αλλιώς καθημερινά.
Όμως το 2020 μετρήσαμε και νίκες. Η καταδίκη των γυναικοκτόνων βιαστών της Ελένης Τοπαλούδη και της Σούζαν Ήτον έδειξαν πως με τους αγώνες μας κερδίζουμε ανάσες δικαιοσύνης, ενώ με αγωνία παρακολουθούμε τι θα γίνει με το δικαστήριο για τους δολοφόνους της Ζάκι / του Ζακ.
Η φετινή πρόκληση
Φέτος είναι περισσότερο από ποτέ σημαντικό να αναδειχτεί η σημασία της παγκόσμιας ημέρας ενάντια στη βία κατά των γυναικών με τρόπους ριζοσπαστικούς και μαζικούς, που θα κάνουν τη φωνή μας να ακουστεί και τα σώματά μας να γίνουν ορατά!
Γι’ αυτό, θεωρούμε κρίσιμο:
· Να αναδειχτεί κάθε πλευρά της έμφυλης βίας. Από τη βία στον δρόμο, στο σπίτι, στη δουλειά, την ψυχολογική, τη σωματική, την οικονομική βία, τις γυναικοκτονίες.
· Να μιλήσουμε για τις βίαιες συνέπειες της πανδημικής κρίσης στη ζωή των γυναικών, εργαζόμενων στο σπίτι ή σε χώρους εργασίας, στα camps.
· Να αναδειχτεί η αναγκαιότητα δημιουργίας δημόσιων και δημοτικών δομών που θα απαλλάξουν τις γυναίκες από το βάρος της φροντίδας μέσα από την αύξηση των προϋπολογισμών και χρηματοδοτήσεων.
· Να συμβάλουμε σε έναν διεθνή συντονισμό φεμινιστικών συλλογικοτήτων προτείνοντας κάποια συνθήματα-hastag που θα αναδεικνύουν την έμφυλη βία εν μέσω πανδημίας.
Για τους λόγους αυτούς, απευθύνουμε ανοιχτό κάλεσμα σε κάθε φεμινιστική και ΛΟΑΤΚΙΑ+ συνέλευση, σε κάθε ομάδα, σε κάθε άνθρωπο που δεν ανέχεται άλλο να βλέπει θηλυκά σώματα να πεθαίνουν, να βιάζονται και να κακοποιούνται με εκατοντάδες τρόπους κάθε μέρα, και προτείνουμε:
· Οι παρεμβάσεις για τη φετινή 25η Νοέμβρη να μην περιοριστούν στη μέρα εκείνη, αλλά να σχεδιάσουμε μια ολόκληρη εβδομάδα δράσεων, που θα ξεκινά την Τετάρτη 18 Νοεμβρίου, περιλαμβάνοντας δράσεις στον δρόμο (εξορμήσεις, δρώμενα κ.λπ.) και διαδικτυακές παρεμβάσεις, και θα κορυφώνεται την Τετάρτη 25 Νοεμβρίου με πορεία προς τη Βουλή.
· Κοινό συντονισμό για την οργάνωση της εβδομάδας δράσεων της φετινής 25ης Νοέμβρη, εντός του οποίου όλες οι συλλογικότητες θα διατηρούν τη δυνατότητά τους για αυτόνομη δράση και έκφραση.
