απόφαση της ΚΕ της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος, 28.06.2015
Η κυβέρνηση Τσίπρα, παρά τις επίμονες προσπάθειές της, δεν κατάφερε να κερδίσει την εμπιστοσύνη των θεσμών (ΕΕ, ΔΝΤ) και την εύνοια των ηγεμονικών αστικών τάξεων της Ευρώπης. Οι όρκοι πίστης στην αποπληρωμή του χρέους “πλήρως και έγκαιρα” και η αποκήρυξη των μονομερών ενεργειών, καθώς και κάθε μέτρου που αντιβαίνει στην καπιταλιστική κανονικότητα, δεν ήταν τελικά αρκετά. Ο ΣΥΡΙΖΑ προσχωρούσε σε όλο και περισσότερο μνημονιακές προτάσεις (ιδιωτικοποιήσεις, αυξήσεις ορίων συνταξιοδότησης, de facto μειώσεις μισθών και συντάξεων, αύξηση ΦΠΑ σε προϊόντα μαζικής κατανάλωσης κλπ). Όμως, ΕΕ και ΔΝΤ, μαζί και οι εγχώριοι συνεργάτες τους, δεν θέλουν απλώς σκληρά μέτρα, θέλουν να καταστρέψουν τι όποιες ελπίδες (και αυταπάτες) θα μπορούσε να απηχεί η εκλογή μιας κυβέρνησης που εξελέγη με σύνθημα τον τερματισμό των μνημονίων, ακόμα κι αν την επομένη των εκλογών το σύνθημα αποσύρθηκε.
Έτσι, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε σε αδιέξοδο. Μην μπορώντας να υπογράψει την πολιτική θανατική της καταδίκη, δηλαδή μια συμφωνία τόσο εξόφθαλμα επαίσχυντη που θα οδηγούσε το κόμμα στη μοίρα του ΠΑΣΟΚ του Γεωργίου Παπανδρέου, και κάτω και από την πίεση των απαιτήσεων του εργατικού κινήματος, προκήρυξε δημοψήφισμα. Δεν έχουμε καμία αυταπάτη για τη διάθεση ή την ικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ να έρθει σε ρήξη με τα συμφέροντα του κεφαλαίου και τους καπιταλιστικούς θεσμούς. Όμως, το ΟΧΙ στην πρόταση της τρόικα μπορεί, κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες, να ανοίξει ένα νέο κύκλο πολιτικής κρίσης του συστήματος που μας εκμεταλλεύεται και μας καταπιέζει.
Τις επόμενες ημέρες, τα παραδοσιακά κόμματα του κεφαλαίου, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, μαζί και το υπερ-νεοφιλελεύθερο Ποτάμι, που αντιδρούν λυσσαλέα σε κάθε φορολογία των εταιρικών κερδών και των μεγάλων εισοδημάτων και απαιτούν ακόμα μικρότερους μισθούς, θα τερατολογήσουν παραληρηματικά και με κάθε τρόπο για την υποτιθέμενη καταστροφή που θα φέρει η απόρριψη της πρότασης των θεσμών. Θα εκβιάσουν ωμά επισείοντας την υποτιθέμενη καταστροφή μιας εξόδου από το ευρώ. Όμως η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα έχουν ήδη βιώσει την πραγματική καταστροφή: τη λιτότητα και την καπιταλιστική επίθεση. Δεν μπορεί και δεν πρέπει σήμερα να τρομοκρατηθούν, γιατί δεν έχουν τίποτα ουσιαστικό να χάσουν από ελέγχους κεφαλαίων ή από μια γενική κρίση στην ευρωζώνη. Το αντίθετο, όταν το σύστημα που μας απομυζά, ο καπιταλισμός, τραντάζεται, εμείς προετοιμαζόμαστε για μάχη. Αυτοπεποίθηση και όρεξη για αγώνα θα μας δώσει μια ρήξη με τους θεσμούς, όχι απελπισία και φόβο.
Όμως η ρήξη αυτή δεν γίνεται απλώς και μόνο με ψήφους. Όπως οι εκλογές δεν μπορούσαν να είναι η μαγική λύση για να απαλλαγούμε από τη λιτότητα, έτσι δεν είναι και το δημοψήφισμα. Οι επόμενες μέρες πρέπει να μας βρουν στους δρόμους, για να αντιμετωπίσουμε (και με αντι-συγκεντρώσεις) τις αντιδραστικές φιλο-καπιταλιστικές συγκεντρώσεις του τύπου “Μένουμε Ευρώπη”, αλλά και για να εξασφαλίσουμε ότι θα υπάρχει πραγματική ρήξη, και δεν θα είναι το δημοψήφισμα απλώς ένας διαπραγματευτικός ελιγμός της ηγεσίας Τσίπρα. Άλλωστε, ας μην έχουμε καμία αυταπάτη: χωρίς τις μαζικές κινητοποιήσεις, όχι μόνο τις πρόσφατες αλλά, κυρίως, και αυτές όλων των προηγούμενων χρόνων, καμία εμπλοκή με τους θεσμούς δεν θα υπήρχε και τα μνημόνια θα προχωρούσαν κανονικά.
Το ΟΧΙ μας στις προτάσεις της τρόικα δεν είναι σε καμία περίπτωση ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Εξάλλου, και οι δικές της προτάσεις, το κείμενο των 47 σελίδων και οι μεταγενέστερες τροποποιήσεις, είναι εντελώς απαράδεκτες και σημαίνουν νέο μνημόνιο, έστω λίγο πιο ήπιο, με νέες περικοπές και ιδιωτικοποιήσεις. Σε κάποια σημεία, μάλιστα, είναι πιο αντιδραστικές και από αυτές των θεσμών: υπεράσπιση των εξοπλιστικών προγραμμάτων, διατήρηση των φοροαπαλλαγών των εφοπλιστών. Και σε αυτές τις προτάσεις ΟΧΙ θα πούμε, με τους αγώνες μας.
Την Κυριακή 5 Ιουλίου ψηφίζουμε ΟΧΙ.
ΟΧΙ: για να ανοίξει το ρήγμα, και όχι για νέα διαπραγμάτευση.
ΟΧΙ: στο δρόμο, και όχι μόνο στις κάλπες.
ΟΧΙ: σε αυτή και σε κάθε συμφωνία.
ΟΧΙ: συνολικά στην ευρωζώνη, την ΕΕ και το ΔΝΤ, και όχι απλώς στην πρότασή τους.
ΟΧΙ: στην τρόικα, αλλά και σε κάθε διαχειριστή του συστήματος.
Η κυβέρνηση Τσίπρα, παρά τις επίμονες προσπάθειές της, δεν κατάφερε να κερδίσει την εμπιστοσύνη των θεσμών (ΕΕ, ΔΝΤ) και την εύνοια των ηγεμονικών αστικών τάξεων της Ευρώπης. Οι όρκοι πίστης στην αποπληρωμή του χρέους “πλήρως και έγκαιρα” και η αποκήρυξη των μονομερών ενεργειών, καθώς και κάθε μέτρου που αντιβαίνει στην καπιταλιστική κανονικότητα, δεν ήταν τελικά αρκετά. Ο ΣΥΡΙΖΑ προσχωρούσε σε όλο και περισσότερο μνημονιακές προτάσεις (ιδιωτικοποιήσεις, αυξήσεις ορίων συνταξιοδότησης, de facto μειώσεις μισθών και συντάξεων, αύξηση ΦΠΑ σε προϊόντα μαζικής κατανάλωσης κλπ). Όμως, ΕΕ και ΔΝΤ, μαζί και οι εγχώριοι συνεργάτες τους, δεν θέλουν απλώς σκληρά μέτρα, θέλουν να καταστρέψουν τι όποιες ελπίδες (και αυταπάτες) θα μπορούσε να απηχεί η εκλογή μιας κυβέρνησης που εξελέγη με σύνθημα τον τερματισμό των μνημονίων, ακόμα κι αν την επομένη των εκλογών το σύνθημα αποσύρθηκε.
Έτσι, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε σε αδιέξοδο. Μην μπορώντας να υπογράψει την πολιτική θανατική της καταδίκη, δηλαδή μια συμφωνία τόσο εξόφθαλμα επαίσχυντη που θα οδηγούσε το κόμμα στη μοίρα του ΠΑΣΟΚ του Γεωργίου Παπανδρέου, και κάτω και από την πίεση των απαιτήσεων του εργατικού κινήματος, προκήρυξε δημοψήφισμα. Δεν έχουμε καμία αυταπάτη για τη διάθεση ή την ικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ να έρθει σε ρήξη με τα συμφέροντα του κεφαλαίου και τους καπιταλιστικούς θεσμούς. Όμως, το ΟΧΙ στην πρόταση της τρόικα μπορεί, κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες, να ανοίξει ένα νέο κύκλο πολιτικής κρίσης του συστήματος που μας εκμεταλλεύεται και μας καταπιέζει.
Τις επόμενες ημέρες, τα παραδοσιακά κόμματα του κεφαλαίου, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, μαζί και το υπερ-νεοφιλελεύθερο Ποτάμι, που αντιδρούν λυσσαλέα σε κάθε φορολογία των εταιρικών κερδών και των μεγάλων εισοδημάτων και απαιτούν ακόμα μικρότερους μισθούς, θα τερατολογήσουν παραληρηματικά και με κάθε τρόπο για την υποτιθέμενη καταστροφή που θα φέρει η απόρριψη της πρότασης των θεσμών. Θα εκβιάσουν ωμά επισείοντας την υποτιθέμενη καταστροφή μιας εξόδου από το ευρώ. Όμως η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα έχουν ήδη βιώσει την πραγματική καταστροφή: τη λιτότητα και την καπιταλιστική επίθεση. Δεν μπορεί και δεν πρέπει σήμερα να τρομοκρατηθούν, γιατί δεν έχουν τίποτα ουσιαστικό να χάσουν από ελέγχους κεφαλαίων ή από μια γενική κρίση στην ευρωζώνη. Το αντίθετο, όταν το σύστημα που μας απομυζά, ο καπιταλισμός, τραντάζεται, εμείς προετοιμαζόμαστε για μάχη. Αυτοπεποίθηση και όρεξη για αγώνα θα μας δώσει μια ρήξη με τους θεσμούς, όχι απελπισία και φόβο.
Όμως η ρήξη αυτή δεν γίνεται απλώς και μόνο με ψήφους. Όπως οι εκλογές δεν μπορούσαν να είναι η μαγική λύση για να απαλλαγούμε από τη λιτότητα, έτσι δεν είναι και το δημοψήφισμα. Οι επόμενες μέρες πρέπει να μας βρουν στους δρόμους, για να αντιμετωπίσουμε (και με αντι-συγκεντρώσεις) τις αντιδραστικές φιλο-καπιταλιστικές συγκεντρώσεις του τύπου “Μένουμε Ευρώπη”, αλλά και για να εξασφαλίσουμε ότι θα υπάρχει πραγματική ρήξη, και δεν θα είναι το δημοψήφισμα απλώς ένας διαπραγματευτικός ελιγμός της ηγεσίας Τσίπρα. Άλλωστε, ας μην έχουμε καμία αυταπάτη: χωρίς τις μαζικές κινητοποιήσεις, όχι μόνο τις πρόσφατες αλλά, κυρίως, και αυτές όλων των προηγούμενων χρόνων, καμία εμπλοκή με τους θεσμούς δεν θα υπήρχε και τα μνημόνια θα προχωρούσαν κανονικά.
Το ΟΧΙ μας στις προτάσεις της τρόικα δεν είναι σε καμία περίπτωση ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Εξάλλου, και οι δικές της προτάσεις, το κείμενο των 47 σελίδων και οι μεταγενέστερες τροποποιήσεις, είναι εντελώς απαράδεκτες και σημαίνουν νέο μνημόνιο, έστω λίγο πιο ήπιο, με νέες περικοπές και ιδιωτικοποιήσεις. Σε κάποια σημεία, μάλιστα, είναι πιο αντιδραστικές και από αυτές των θεσμών: υπεράσπιση των εξοπλιστικών προγραμμάτων, διατήρηση των φοροαπαλλαγών των εφοπλιστών. Και σε αυτές τις προτάσεις ΟΧΙ θα πούμε, με τους αγώνες μας.
Την Κυριακή 5 Ιουλίου ψηφίζουμε ΟΧΙ.
ΟΧΙ: για να ανοίξει το ρήγμα, και όχι για νέα διαπραγμάτευση.
ΟΧΙ: στο δρόμο, και όχι μόνο στις κάλπες.
ΟΧΙ: σε αυτή και σε κάθε συμφωνία.
ΟΧΙ: συνολικά στην ευρωζώνη, την ΕΕ και το ΔΝΤ, και όχι απλώς στην πρότασή τους.
ΟΧΙ: στην τρόικα, αλλά και σε κάθε διαχειριστή του συστήματος.
