Η
αναστολή της απεργίας της ΟΛΜΕ πριν καλά-καλά αρχίσει, αποτελεί μια
ήττα όχι μόνο για τους καθηγητές αλλά για ολόκληρο το εργατικό κίνημα.
Σε σχέση με όλες τις προηγούμενες ήττες του εργατικού κινήματος
(Χαλυβουργία, ΜΕΤΡΟ και Αστικές Συγκοινωνίες, ναυτεργάτες κτλ) αυτή η
ήττα έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά από τα οποία πρέπει να βγουν
συμπεράσματα για το εργατικό κίνημα.
Η
προκήρυξη της απεργίας στην περίοδο των εξετάσεων θορύβησε την αστική
τάξη, κυρίως γιατί απειλούσε να τινάξει στον αέρα το ελληνικό «success story»,
που πουλάει ο Σαμαράς σε εσωτερικό και εξωτερικό. Δηλαδή, την εμπέδωση
της κοινωνικής ειρήνης και την καθυπόταξη του εργατικού και λαϊκού
κινήματος. Στην υποχώρηση του κινήματος και της κοινωνικής αναταραχής
και όχι στα πραγματικά οικονομικά δεδομένα, στηρίζεται το κλίμα
αισιοδοξίας των κεφαλαιοκρατών, η υποχώρηση των spreads
και οι υπερφίαλες δηλώσεις Σαμαρά. Μια απεργία αυτήν τη χρονική
περίοδο, θα υπονόμευε την ειδυλλιακή εικόνα που προσπαθεί να
φιλοτεχνήσει η κυβέρνηση, γι’ αυτό και η απεργία αντιμετωπίστηκε με
μοναδική σκληρότητα με την – πρωτοφανή – προληπτική επιστράτευση του
κλάδου, πριν καν αποφασιστεί οποιαδήποτε απεργιακή κινητοποίηση.