Η ΒΙΟΜΕ Ξεκινά την Παραγωγή στα Χέρια των Εργατών της

Ένα πρωτόγνωρο εργατικό εγχείρημα ξεκινά στη Θεσσαλονίκη των μεγάλων εργατικών αγώνων του παρελθόντος. Άλλη μια καρδιά της εργατικής τάξης χτυπά στο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ.

Αλληλεγγύη - Συμπαράσταση στη ΒΙΟΜΕ!

Παραναγνώστης

ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΣΥΜΦΩΝΗΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ ΤΟΥ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟΥ

Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι, μέλη και μη του Σωματείου Εργαζομένων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, υπογράφουμε και συμφωνούμε τα παρακάτω:

1. Αναλαμβάνουμε τη λειτουργία του εργοστασίου με όρους πλήρους αυτοδιεύθυνσης και εργατικού ελέγχου τόσο των παραγωγικών όσο των διοικητικών δομών του. Βασική και κεντρική αρχή λειτουργίας του εργοστασίου, της διεξαγωγής του αγώνα μας και κεντρικός όρος των μελλοντικών μας σχεδίων είναι η ισοτιμία στη συμμετοχή και στη λήψη των αποφάσεων, η οριζοντιότητα και η άμεση δημοκρατία. Κάθε είδους διάκριση, δυσμενής μεταχείριση, αποκλεισμοί και ετεροκαθορισμοί είναι εκτός του πλαισίου λειτουργίας μας και γίνεται κάθε προσπάθεια για την αποφυγή τέτοιων συμπεριφορών και πρακτικών που θέτουν εμπόδια στο χειραφετητικό μας πρόταγμα.

ΜΑΛΙ ΠΑΡΙΣΙ ΑΘΗΝΑ

Αναδημοσίευση από την Επιτροπή Αλληλεγγύης Στρατευμένων-Δίκτυο Ελεύθερων Φαντάρων Σπάρτακος μέσω της Κόκκινης Γωνιάς

 ΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΖΟΥΝ 

ΤΗΝ ΚΑΘΟΔΟ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ

Η τρομερή σφαγή των ομήρων εργαζόμενων στις εγκαταστάσεις φυσικού αερίου από τις αλγερινές ειδικές δυνάμεις που καθοδηγούν Αμερικανοί και Ευρωπαίοι πράκτορες, επιδιώκοντας να στείλουν ένα μήνυμα αποφασιστικότητας σε όσους αμφισβητούν την ιμπεριαλιστική επέμβαση στο Μάλι και συνολικά στην Αφρική, είναι μια πρώτη, καταγεγραμμένη απόδειξη της επιθετικής πολιτικής Ε.Ε. και ΗΠΑ, αλλά και των συνεπειών αυτής. Γιατί το μοίρασμα και ξαναμοίρασμα των πλουτοπαραγωγικών πηγών της δύσμοιρης Μαύρης Ηπείρου, που το σύνολο των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ορέγονται και ανταγωνιζόμενοι σκληρά επιδιώκουν να καρπωθούν, μπήκε σε νέα φάση μετά την επέμβαση  στην Λιβύη-χωρίς να κλείσει τον κύκλο της αφού οι αντάρτικες ομάδες αποτελούν πονοκέφαλο για τις πολυεθνικές και την Συμμαχία των Προθύμων Εισβολέων-, επεκτάθηκε στην Συρία, συνεχίστηκε στο Μάλι, αλλά δεν πρόκειται να σταματήσει εκεί. Και ως εκ θαύματος, μέγιστοι εχθροί παρουσιάζονται οι μέχρι χθες σύμμαχοι μουσουλμάνοι αντάρτες. Έτσι δεν συμβαίνει πάντα στις λυκοσυμμαχίες;

Αλληλεγγύη στον αγώνα κατά των χρυσωρυχείων

Αναδημοσίευση από τον Κόκκινο Τύπο

ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΛΕΗΛΑΤΟΥΝ ΤΗ ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ 

ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

στο πλευρό του ανυποχώρητου αγώνα των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής ενάντια στην καταστολή και τα σχέδια του κράτους και της Ελληνικός Χρυσός (θυγατρική της πολυεθνικής Eldorado Gold) για την εγκατάσταση μεταλλείων εξόρυξης χρυσού στα δάση του όρους Κάκκαβος και τον αφανισμό της φύσης και των χωριών της περιοχής, στο βωμό της ανάπτυξης.

Τρίτη 15 Γενάρη 2013 – Συγκέντρωση 5 μ.μ., πλατεία Πανόρμου (σταθμός Μετρό)

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 

Συντονιστική συνέλευση αλληλεγγύης στον αγώνα των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής 

Το Ερύθρημα Αιδούς των Αριστερών Ρεφορμιστών

Η Βίλα Αμαλία, χώρια από όλα τα άλλα, έφερε στο προσκήνιο την αμηχανία ( έως τόμπολα) της κατά φαντασίαν  αριστεράς. Μια γρήγορη ανάγνωση φτάνει για να αγανακτήσεις. Αρχίζοντας από την ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ:
«Η προσπάθεια ανακατάληψης της Βίλας Αμαλία από ομάδα αντιεξουσιαστών αξιοποιείται από την κυβέρνηση στο πλαίσιο μιας επιχείρησης αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης από το κορυφαίο σκάνδαλο της λίστας Λαγκάρντ αλλά και της σκληρής εφαρμοζόμενης μνημονιακής πολιτικής.
Πρόκειται για μια στρατηγική έντασης, καταστολής και αντιπερισπασμού που όχι μόνο δεν λύνει προβλήματα αλλά δημιουργεί νέα και την οποία η κυβέρνηση θα ακολουθήσει μόνη της. Δεν θα αναδείξουμε σε μείζονα, ζητήματα ελάσσονος σημασίας τη στιγμή που η πλειοψηφία των νοικοκυριών κυριολεκτικά παγώνει επειδή δεν έχει να πληρώσει το ρεύμα ή να αγοράσει πετρέλαιο, ή την ώρα που κλείνουν δεκάδες επιχειρήσεις και ενώ εκατομμύρια άνεργοι συνθλίβονται στο περιθώριο της κοινωνίας. Η βίλα Αμαλία, που επί είκοσι δύο χρόνια δεν ενοχλούσε, τώρα αναδεικνύεται στο υπ’ αριθμό ένα ζήτημα, γελοία πράγματα.
Θέλουμε ταυτόχρονα να καταδικάσουμε κατηγορηματικά την συμβολική κατάληψη των γραφείων της ΔΗΜΑΡ.
Για μας ο δρόμος της υπεράσπισης της δημοκρατίας και των συμφερόντων του κόσμου της εργασίας είναι ο δρόμος των ειρηνικών ενωτικών μαζικών αγώνων που βαδίζουμε με την πλειοψηφία των εργαζομένων και της νεολαίας»
Τι μας λέει η wannabe αριστερή κυβέρνηση;

Η Κοινή Γνώμη δεν Υπάρχει

Ο Αριστοτέλης το είπε έτσι:
«Ὑπολαμβάνομεν [....] ἔτι τὸν ἀκριβέστερον καὶ διδασκαλικώτερον τῶν αἰτιῶν σοφώτερον εἶναι περὶ πᾶσαν ἐπιστήμην» ( Μετά τα Φυσικά 982a)
Ο Λένιν πάλι το είπε αλλιώς: 
«Το πιο σημαντικό αυτό που συνιστά την ίδια την ουσία, την ζώσα ψυχή του Μαρξισμού: μια συγκεκριμένη ανάλυση μιας συγκεκριμένης κατάστασης.»

KOMMUNISMUS (Ιούνιος 1920)

Κι ο Τρότσκυ παρομοίως:

«[..] τον πιο σημαντικό νόμο της διαλεκτικής: Η αλήθεια είναι πάντα συγκεκριμένη.» (Βοναπαρτισμός και Φασισμός, 1934)

 Το κείμενο του Pierre Bourdieu που ακολουθεί, παρότι δεν προέρχεται από έναν Μαρξιστή, έχει εντούτοις, έστω και μέσα σε ένα ιδεαλιστικό περίβλημα, την αρετή του συγκεκριμένου. Αυτό πράγματι που εντυπωσιάζει είναι ότι -σε αντίθεση με μερικούς κατά φαντασίαν μαρξιστές - δεν πάει να εφαρμόσει θεωρητικές κατηγορίες στην πραγματικότητα αλλά προσπαθεί να την ανατάμει συγκεκριμένα.  Αν πρόκειται να στοχεύσουμε τις δημοσκοπήσεις το κείμενο είναι καταπέλτης.

Όμως μια πιο προσεκτική ανάγνωση υποβάλλει την ιδέα ότι θα μπορούσε να μας δώσει πολλά περισσότερα, όπως τη συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης περίπτωσης της εκλογικής διαδικασίας του αστικού κοινοβουλευτικού κράτους και να δώσει επομένως πολύτιμα συμπεράσματα για τι μπορούν να περιμένουν οι κομμουνιστές από τέτοιες αστικές εκλογικές διαδικασίες. Ειδικότερα θα μπορούσε να δώσει συγκεκριμένη εξήγηση για την ήττα των μπολσεβίκων στις εκλογές της Συντακτικής Συνέλευσης του 1917. Θα μπορούσε με τρόπο επίσης συγκεκριμένο να αναλύσει το γιατί κάθε αγκιτάτσια και κάθε προσέγγιση των μαζών από τους κομμουνιστές πρέπει αναγκαστικά να εκκινεί  από την αγωνιστική μορφή και την πείρα των εργατών, ή με άλλα λόγια γιατί οι εργάτες δεν πρόκειται ποτέ να απορρίψουν τον καπιταλισμό σε ηθική βάση. Ειδικότερα, θα μπορούσε να ξεσκεπάσει τον γιαλαντζί αντιφασισμό όσων καλούν την εργατική τάξη να αντιδράσει στο φασισμό γιατί αυτός είναι «κακό» πράγμα ή τα πυρά στο γάμο του Καραγκιόζη από όσους εγκαλούν το φασιστικό εσμό για ψευδή αντισυστημικότητα. Αν ο Bourdieu έχει δίκιο και οι «γνώμες» προκύπτουν είτε από την ταξική συνείδηση είτε από την ψευδή συνείδηση τότε εύστοχα ο φασισμός απευθύνεται στην δεύτερη ενώ ο κομμουνιστής θα έπρεπε να απευθύνεται στην πρώτη. . . .
Προαπαιτείται φυσικά να  μπορεί να προσπελασθεί αυτό το κείμενο του Bourdieu, από μια μαρξιστική οπτική. Η δομή όμως του κειμένου, όπου οι κατηγορίες της κοινωνιολογίας του Bourdieu βρίσκονται δίπλα και όχι μέσα στο κείμενο, δηλαδή ονοματίζει αυτό που συγκεκριμένα βλέπει και δεν ψάχνει αυτό που εκ των προτέρων έχει ονοματίσει, καθιστούν μάλλον ευχερή την «κάθαρσή» του και την άντληση συμπερασμάτων από τις πράγματι διεισδυτικές του παρατηρήσεις.

Αρσενικό - Θηλυκό: Η κινηματογραφική εκδοχή του ζητήματος:

Έτσι, μπορεί κανείς να στοιχίσει την έννοια του «ήθους της τάξης» πίσω από την «ψευδή συνείδηση» ή μπορεί να δει ιστορικά την «πολιτική ικανότητα», «το αποτέλεσμα πολιτικοποίησης» ως το παραδοσιακά διαμορφωμένο από τους οικονομικούς κυρίως αλλά και πολιτικούς αγώνες, επίπεδο ταξικής συνείδησης, αναγνωρίζοντας συνάμα τη μεταβλητότητά του (ενώ ο Bourdieu το θεωρεί στατικό) και εν προκειμένω τις οπισθοδρομήσεις- εν σχέσει με την περιγραφή που επιχειρεί το κείμενο στα 1972- που επέφερε, στα χρόνια του ύστερου καπιταλισμού, η ιδεολογική ήττα του κομμουνιστικού προτάγματος.  Μπορούμε επίσης να υφαιρέσουμε μέχρις εξαντλήσεως το «πολιτιστικό κεφάλαιο» στο ίδιο το κεφάλαιο καταδεικνύοντας ότι πρόκειται για μια έννοια βασισμένη από τη μια στη μεταφυσική φενάκη του να ορίζει κανείς τις κοινωνικές τάξεις ως το εξαγόμενο της κρησάρας ενός Αριστοτέλειου ορισμού, κι από την άλλη στην,  μέσα από την ίδια κρησάρα,  απόδοση ενός status ξεχωριστής κοινωνικής τάξης στη λεγόμενη «μεσαία τάξη». 
Αλλά ας δώσουμε το λόγο στον Pierre Bourdieu:

Villa Callas

Αναδημοσίευση από τις Αυθόρμητες Μεταβολές


Όπως κατάλαβες από τον τίτλο, το σημερινό κείμενο έχει με κάποιο τρόπο σχέση με την τελευταία “επιχείρηση Αρετή” του ελληνικού κράτους ενάντια στις αυτοδιαχειριζόμενες καταλήψεις κτηρίων, κατά παραγγελία της ακροδεξιάς, και για την “εμπέδωση κλίματος ασφάλειας” στην κοινωνία (το λένε έτσι, δεν κάνω πλάκα!). Δεν θέλω να πω πολλά για την ουσία του ζητήματος, θέλω μόνο να σχολιάσω αυτό που πάντα με εντυπωσιάζει σε τέτοιες περιπτώσεις όπου βρίσκονται τόσο γρήγορα, τόσοι πρόθυμοι προπαγανδιστές: την ευκολία με την οποία επιβάλλεται στο δημόσιο λόγο η ανοησία και ο παραλογισμός.
Στην περίπτωση της κρατικής επίθεσης στην κατάληψη της Πατησίων&Σκαραμαγκά βρέθηκε αμέσως ένας ανόητος ο οποίος είπε “πώς τολμούν να καταλαμβάνουν το σπίτι της Μαρίας Κάλλας?” και αμέσως μετά βρέθηκε κάποιος άλλος ανόητος που είπε “είχαν καταλάβει τη ‘Βίλα Κάλλας’!”. “Βίλα Κάλλας” λοιπόν το εν λόγω κατειλημμένο κτήριο. Για να δούμε λοιπόν, ποιο ήταν το σπίτι της Μαρίας Κάλλας και τι σχέση είχε με “Βίλα”?
(Όλα τα στοιχεία για το κείμενο αυτό τα πήρα από την αναλυτικότατη βιογραφία της ΜΚ από τον Νίκο Πέτσαλη-Διομήδη, με τίτλο “Η άγνωστη Κάλλας”, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις “Καστανιώτη” το 1998)
Η ΜΚ ήρθε στην Αθήνα το Μάρτη του 1937. Μένει στη νοικιασμένη μονοκατοικία της γιαγιάς της, Φρόσως Δημητριάδη, στην οδό Ξανθίππης στα Σεπόλια μαζί με άλλα 7 συγγενικά της πρόσωπα (μέσα σ’αυτά, η μητέρα της Λίτσα και η αδελφή της Τζάκυ).
Μετά από ένα μήνα, μετακομίζει με τη μητέρα και την αδελφή της σε διαμέρισμα κτηρίου στην οδό Ιθάκης όπου μένουν για 1-2 μήνες.
Στη συνέχεια μετακομίζουν ξανά σε μια μικρή επιπλωμένη μονοκατοικία στο τέρμα Πατησίων όπου μένουν μέχρι και το φθινόπωρο του 1937. Το χρόνο της όμως τον περνάει στο Εθνικό Ωδείο (3ης Σεπτεμβρίου και Σολωμού) και κυρίως στο μικρό σπίτι της δασκάλας της, Μαρίας Τριβέλλα, στη οδό Χόφμαν όπου πήγαινε κάθε μέρα!
Το τέταρτο, παγωμένο, σπίτι της ΜΚ βρισκόταν πιθανώς κοντά ή πάνω στη γωνία των οδών Γκυιλφόρδου και Πατησίων όπου πέρασε το χειμώνα 1937-38 (υπάρχουν διάφορες αντικρουόμενες αναφορές για το πού ακριβώς βρισκόταν το σπίτι αυτό).
Στα μέσα του 1938 η μητέρα με τις δύο κόρες της μετακομίζουν για μια ακόμη φορά, αυτή τη φορά σε ένα διαμέρισμα χωρίς έπιπλα στην οδό Χαρ. Τρικούπη 70, όπου κοιμούνται στρωματσάδα. Το διαμέρισμα επιπλώνεται από τον Μιλτιάδη Εμπειρίκο (ο οποίος αναλαμβάνει και όλα τα υπόλοιπα έξοδα του σπιτιού), που ήταν ερωτευμένος με τη Τζάκυ.
Το φθινόπωρο του 1939 τις βρίσκει σε ισόγειο διαμέρισμα πολυκατοικίας στην οδό Μάρνη 5.
Λίγους μήνες αργότερα μετακομίζουν σε διαμέρισμα του 5ου ορόφου της πολυκατοικίας (και όχι βίλας!) της οδού Πατησίων 61. Τα έξοδα καλύπτει ξανά ο Μ. Εμπειρίκος και η ΜΚ θα μείνει εκεί μέχρι να φύγει από την Ελλάδα το Σεπτέμβρη του 1945.
Ποιό είναι λοιπόν το “σπίτι της Μαρίας Κάλλας”? Πολύ περισσότερο, ποιά είναι η “Βίλα Κάλλας”? Όπως είδαμε, η ΜΚ άλλαξε 7 σπίτια όσο έζησε στην Αθήνα και τίποτα δεν δείχνει ότι αυτό το τελευταίο το αγάπησε περισσότερο από τα άλλα. Αν θες τη δική μου γνώμη, το σπίτι της ΜΚ ήταν οι σπουδές της στη Μουσική και το πάθος της να αναδειχθεί. Και το δεύτερο το ξεχνάω, επειδή χάρη σ’αυτό γνώρισε όλος ο κόσμος το θεϊκό της ταλέντο.
Με όλη αυτή την παραφιλολογία όμως περί “Βίλας Κάλλας” το αναπόφευκτο ερώτημα προς τους διαχειριστές του κράτους και του στρατού των αμόρφωτων παπαγάλων τους είναι: Αν πράγματι είχαν τόσον καημό γι’αυτό το τελευταίο σπίτι της ΜΚ, τη “Βίλα Κάλλας” όπως το λένε στα κανάλια πια, γιατί το κτήριο αυτό δεν είναι κρατικό Μουσείο, Ωδείο ή τέλος πάντων αξιοποιημένο από το κράτος με οποιοδήποτε τρόπο? Η απάντηση είναι προφανής. Διότι το ελληνικό κράτος έχει τη Μαρία Κάλλας, τη Μουσική και την Τέχνη γενικά, γραμμένα στα παλιά του τα παπούτσια. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τους όψιμους υπερασπιστές του πολιτισμού, τη νεολαία της Δεξιάς που έσπευσε να βγάλει και σχετική αφίσα, οι μουσικοί ορίζοντες της οποίας περιορίζονται στη μάστιγα του ελληνικού βαλκανοπόπ (συγγνώμη αν φαίνεται ότι υποβαθμίζω τη σημαντική συνεισφορά της παράταξης στην Μουσική με τα “Τραγούδια της Γαλάζιας Γενιάς” και την ανάδειξη συγκεκριμένου συνθέτη σε “εθνικό” στα χρόνια της κυβέρνησης “Μαϊρακτάρη”)
Κλείνω με κάτι που με πονάει σοβαρά. Με το που είδα όλο αυτό το ενδιαφέρον για τη Μαρία Κάλλας από την πλευρά της τρικομματικής κυβέρνησης, θυμήθηκα ότι είναι αυτή ακριβώς η κυβέρνηση που αφήνει τα Μουσικά Σχολεία της χώρας να μαραζώσουν. Η σχετική ερώτηση που κατέθεσαν στη Βουλή οι βουλευτές του Κομμουνιστικού Κόμματος Γ. Γκιόκας, Λ. Κανέλλη, Δ. Μανωλάκου και Σπ. Χαλβατζής δεν πρόκειται να πάρει απάντηση διαφορετική απ’αυτή που ήδη έχει δώσει το Υπουργείο: “Με δεδομένη την ασκούμενη συσταλτική δημοσιονομική πολιτική λόγω της οικονομικής κρίσης που διέρχεται η χώρα, οι διατιθέμενες ώρες είναι σημαντικά λιγότερες από τις ανάγκες των Μουσικών Σχολείων…”. Αυτά για το υποτιθέμενο ενδιαφέρον τους…
Θα σε αφήσω με την Κάλλας να τραγουδά την άρια της Ροζίνα, “Una voce poco fa” (από τον “Κουρέα της Σεβίλλης” του Ροσίνι):

ΥΓ1: Με σοβαρή δυσφορία θέλω να πω ότι τα, απαξιωτικά για την ΜΚ , συνθήματα (που δεν θέλω να αναπαράγω εδώ) μικρής ομάδας αναρχικών συντρόφων στη σημερινή πορεία με ενόχλησαν πάρα πολύ. Δεν φταίει η Κάλλας για τα ακροδεξιά καμώματα της κυβέρνησης και των ΜΜΕ!!!
ΥΓ2: Κάνε τον κόπο να δεις ΕΔΩ τι πραγματικά έκαναν οι άνθρωποι της κατάληψης στο κτήριο της Πατησίων. Είναι κάπως διαφορετικό απ’αυτό που σου λένε τα κανάλια…

Περί βίλας…

Αναδημοσίευση από την Ελληνοφρένεια μέσω Κόκκινης Γωνιάς 

Είναι πολύ αστείο και διασκεδάζω αφάνταστα όταν  μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης θεωρεί τους προσαχθέντες και συλληφθέντες για την βίλα Αμαλία, παράνομους, ύποπτους, οπαδούς της ανομίας, εγκληματικά στοιχεία, κλπ. Και διασκεδάζω επειδή το ίδιο κομμάτι θεωρεί νόμιμους τον Σαμαρά, τον Παπανδρέου, τον Βενιζέλο, τον Παπακωνσταντίνου, όπως νόμιμους θεωρούσε στο πρόσφατο παρελθόν τον Γιάννο Παπαντωνίου και τον Άκη Τσοχατζόπουλο και άλλους τιτάνες της διαφάνειας και της χρηστής διοίκησης, που έχουν εκλεχθεί από «λαϊκές πλειοψηφίες».
Η σχεδόν 20χρονη δημοσιογραφική εμπειρία μου, μου έχει μάθει να ορίζω με διαφορετικό τρόπο από τον συνήθη,  έννοιες, όπως νομιμότητα, παρανομία, παραβατικότητα, περιθώριο, ενοχή. Στην δική μου λογική ένοχος δεν είναι ο 20χρονος, που αρπάζει την μολότοφ και την πετάει στην βιτρίνα της τράπεζας. Ένοχος είναι η τράπεζα. Και το λέω αυτό γνωρίζοντας ότι δεν βγαίνει κάτι με το σπάσιμο μιας βιτρίνας, γνωρίζοντας ότι μπορεί κάτω από την κουκούλα να υπάρχει παρακρατικός νεαρός, γνωρίζοντας ότι η κλεψιά των τραπεζών προς τους «πελάτες» τους, δεν θα σταματήσει ούτε με 1000 μολότοφ.

Λα καταστασιόν ε τρεζ απελπιστίκ

Μετά τις ανακοινώσεις ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ όπου εξέφρασαν ομοθυμαδόν τον αποτροπιασμό τους για τις καταλήψεις χώρων και αριστερών αποχωρητηρίων, αν ήμουν αστός, θα πήγαινα ήσυχος για ύπνο. Όλα στη μέγκλα ρεγουλαρισμένα. Έχουμε και λέμε::

• Έχω το ωραίο μου αυταρχικό κράτος της ντεμέκ κοινοβουλευτικής δημοκρατίας υποστηριζόμενο αναφανδόν και από την διεθνή μπουρζουαζία (καλοί μου συνεταίροι!) η οποία άλλωστε πράττει ωσαύτως; Το έχω.

• Κυβερνητική εναλλακτική έχω μη και μου λαχανιάσει η  ωραία μου τρικομματική; Μάλιστα: Αριστερή Κυβέρνηση το λένε, ο ΣΥΡΙΖΑ περιμένει, παλεύοντας απεγνωσμένα να κρύψει τη σιελόρροιά του. Άσε που μια παρτίδα σε-βγάζω-δεν-σε-βγάζω με τον Τσίπρα μπορεί να μου ξελαμπικάρει το Σαμαρά και να την βολέψω με ό,τι μπάλωμα μαζέψει δεξιά κι αριστερά. Και ο Τσίπρας, πάλι Τσίπρας θα είναι: λαμπάδα αναμμένη! Θα τους σπρώξω κάνα φράγκο μέσω των μεταγραφών από το κωλοπασοκ. Λοιπόν ούτε λόγος.Την έχω!

• Μπορώ να το γυρίσω κατά φασισμό μεριά όποτε γουστάρω, αν τυχόν τα σκατώσει ο ΣΥΡΙΖΑ και σφίξουν τα γάλατα; Εμ τι τάχω λαδώσει τα γρανάζια;Τόσα λεφτά!  Βέβαια, εδώ που τα λέμε στην πραγματικότητα εγώ, δεν τους γουστάρω αυτούς τους φασίστες: δεν έχουν καθόλου πλάκα. Αλλά τι να κάνεις; Σε φέρνει και το άλλο άκρο μέχρι εδώ να πούμε. Τέλος πάντων, και βέβαια μπορώ!

• Αν τα πράγματα σκατώσουν πολύ, μιλάμε πολύ, αν λουφάξει η αστυνομία και ο στρατός δεν υπακούει,  τη βγάζω; Μα βέβαια: λαϊκή εξουσία. με όλα τα κομφόρ, δια του κοινοβουλευτικού μου δρόμου και με τεραστίαν προσοχήν επί των υαλοπινάκων.  Φτου ξελευτερία για όλους! Τώρα βέβαια καλό θα ήταν να έσπαγε και κανένα τζάμι, για ξεκάρφωμα. Τέλος πάντων, αφού τσαλαβουτήξουν λίγο, θα βαρέσουν σιωπητήριο (όσο και να πεις είναι μανούλες στο σιωπητήριο) στο αχάριστο τεμπελαριό που έχω και ταΐζω στις επιχειρησούλες μου και στο τέλος θα με κυνηγάνε, ως συνήθως, για να μου δώσουν πίσω την εξουσία που θα νομίζουν ότι μου έχουν πάρει.Θα παραλάβω κράτος κι όχι το σημερινό μπουρδέλο. Θα γελάμε τρεις γενιές πάλι! Όλα τα έχω ξηγημένα γαμώτο! Γαμώ την κρίση μου μέσα! Τα μαλακισμένα. Τι μπορεί να μας συμβεί επιτέλους;

• Ε  τώρα, αν πέσει ο Όλυμπος και μας πλακώσει. . .  τότε τη βάψαμε. Αλλά δεν το πιστεύω. Αχ........ νύσταξα!

Αλληλεγγύη από την άλλη πλευρά του Αιγαίου

Την αλληλεγγύη τους στον αγώνα της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής εκφράζουν συναγωνιστές από τη Τουρκία (και) με δημοσιεύματα που κάνουν γνωστό τον αγώνα στους εργαζόμενους και τους ανέργους της γειτονικής χώρας! Μπορείτε να δείτε τα κείμενα στα παρακάτω λινκ:

http://meydangazetesi.org/gundem/2012/12/vio-met-iscileri-isgale-hazirlaniyor/

http://meydangazetesi.org/soylesi/2012/09/selanik-vio-met-iscileri-ile-roportaj-kooperatiflesmeye-dogru/

http://www.textapel.org/?p=217